ตอนที่ 67 กำไลเกร็ดเงิน

บทที่ 67

ตอน กำไลเกร็ดเงิน

เวนพูด “ข้าต้องการกำไลเกร็ดเงิน”

เหล่าเทพท่านผู้อาวุโสทุกคนตกใจ และส่งเสียงคัดค้านทันที มีท่านอาวุโสท่านหนึ่งใช้พลังจากไม้เท้าเข้าทำร้ายเวนแต่ทว่า ฟางได้เข้ามารับพลังนั้นไว้แทน ทำให้เวนรับร่างของฟางไว้ 

“เจ้าเป็นอะไรไม่” เวนถ่ายพลังรักษาฟางทันที

“เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” ท่านผู้อาวุโสชราพูดด้วยความโกรธ

เขากระแทกไม้เท่าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เวนได้ใช้พลังของตนเองปัดออก พร้อมพยุงร่างฟางขึ้นส่งให้ลุคดูแลต่อ

ลุคถาม “เจ้าเป็นไงบ้าง”

ฟางตอบ “ไม่เป็นไร”

เวนขยับมือเพื่อพร้อมต่อสู้ แต่ท่านการุณได้พูดขึ้น 

“พอเถอะ” เขามองมาทางท่านอาวุโสผู้นั้น แม้เขาจะมีที่ท่าโกรธแต่ก็ไม่อาจทำการได้อีก ท่านการุณลงมาจากบัลลังก์เขาลอยตัวมายื่นตรงหน้าเวน 

“องค์ชาย สิ่งที่เจ้าขอ เจ้ารู้ดีว่าเป็นของต้องห้าม เหตุใดเจ้าคิดว่าข้าจะอณุญาติให้เจ้านำมันออกมา”

เวนคุกเข่าต่อหน้าท่านการุณอีกครั้ง ซึ่งลุคกับฟางก็คุกเข่าตามทันที   

“ท่านรู้ดีว่าถึงแม้ข้าจะมอบดวงแก้วให้เขา เพื่อให้เขาอยู่ดินแดนเทพได้ แต่พลังของดวงแก้วก็ฆ่าเขาได้ เพราะตอนนี้ร่างกายเขาไม่มีผนึกอีกแล้ว เขาไม่สามารถทนต่อพลังของดวงแก้วได้แน่นอน มีแค่กำไลเกร็ดเงินเท่านั้นที่สามารถช่วยให้เขาผ่านพิธีส่งมอบได้” องค์ชายพูด

 “เหตุใดเจ้าไม่ปล่อยเขาไป ปล่อยเขากลับคืนสู่เมืองมนุษย์”

เวนพูด “ถ้าท่านการุณต้องการปล่อยให้เขากลับเมืองมนุษย์ ข้าก็ขอสละสิ่งที่ข้าจะเป็น”

ท่านการุณมีสีหน้าที่โกรธ เขาพยายามข่มใจ “เจ้าคิดว่าการที่เจ้าถูกตีตราตั้งแต่กำเนิด จะทำให้ข้ายอมเจ้าทุกอย่าง อย่างนั้นเหรอ”

“ต้องขออภัยท่านการุณ หากข้ากล่าววาจาที่ทำให้ท่านโกรธเคือง ตั้งแต่ที่ข้าเกิด ทุกคนต่างพูดว่าข้าคือหนึ่งเดียวของเหล่าเทพทั้งปวง ที่ถือกำเนิดมาพร้อมกับพลังวิเศษมีดาวแก้วแห่งเวทย์ติดตัวมา แต่พวกท่านรู้หรือไม่ ข้าสูญเสียคนที่ข้ารักไปมากมาย ทุกคนล้วนจากข้าไปกันหมด มาบัดนี้ข้าเจอคนที่สามารถทำให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อได้ ไม่ว่าทางใด ข้าต้องอยู่กับเขาให้ได้ ข้าจะไม่มีวันสูญเสียเขาไปอีก หากครั้งนี้ทุกท่านขัดขวาง ข้ายอมสละทุกอย่าง ใช้ชีวิตอย่างมนุษย์”

ท่านหญิงลอยตัวมาหาท่านการุณ นางจับมือเขาที่กำลังโกรธ

                “ความรักย่อมทำให้ทุกคนทำได้ทุกอย่าง องค์ชายมีรักมั่นคงชะตาพวกเขาอาจผูกติดกันมาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติท่านก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงชะตากรรมนี้ได้ จะขัดขวางอย่างไรก็ไม่มีทางหยุดองค์ชายได้ หากเขาไม่มีวาสนาต่อกัน อย่างไรก็ไม่มีทางนำกำไลเกร็ดเงินออกมาได้แน่นอน”

ท่านการุณพูด “ท่านหญิง เจ้าก็รู้เส้นทางกำไลเกร็ดเงินนั้นมันอัตรายมากแค่ไหน เขาอาจจะตายได้”

 “ข้าไม่กลัวตาย”

ท่านการุณหันมอง “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัวตาย เจ้าเคยคิดบ้างไม่ เทพผู้พิทักษ์หน้าที่นี้ตระกูลของเจ้าสืบมาหลายรุ่นจนถึงเจ้า รุ่นสุดท้ายที่ยังมีชีวิต ถ้าเจ้าตาย ข้าจะทำอย่างไร จะเอาอะไรไปสู้หน้าบรรพชนของเจ้า ข้าเทพการุณรับตำแหน่งนี้มากว่าหมื่นปีจะให้ตระกูลของเทพผู้พิทักษ์ต้องดับสูญในยุคของข้าอย่างนั้นหรือ ถ้าข้าอนุญาตเจ้าก็เหมือนส่งเจ้าไปตาย”

องค์ชายเงียบ เขายังคงคุกเข่าแบบนั้น ท่านหญิงถอนหายใจ “ท่านการุณ” ท่านการุณยกมือห้ามท่านหญิง ท่านหญิงไม่ทันพูดจบ 

องค์ชายก็พูดขึ้น “แม้ท่านไม่อนุญาติข้าก็จะเข้าไปแล้วข้าจะกลับมารับโทษทีหลัง”

“โทษเจ้าตอนนี้ยังไม่มากพอใช่มั้ย”

ท่านหญิงตกใจ องค์ชายลุกขึ้น พร้อมกับโค้งคำนับเพื่อลา ท่านการุณหายใจเข้าออกด้วยความโกรธเขารู้ดีว่าด้านแรกที่จะผ่านองค์ชายคงผ่านได้อยาก

ท่านการุณพูด “ช้าก่อน”

เขาหยิบป้ายหยกที่เอวให้องค์ชาย “ถ้าเจ้าดื้อที่จะทำ ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ บอกไว้ก่อนข้าไม่เคยอนุญาติให้เจ้าเข้าไปที่นั้น”

องค์ชายพูด “ขอบพระทัยท่านการุณ”

ท่านหญิงมองหน้าเขา “จำไว้องค์ชาย เมื่อเจ้าย่างกายเข้าป่าต้องห้ามแล้ว พลังเวทย์ของเจ้าจะใช้ได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น” องค์ชายน้อมรับฟังสิ่งที่ท่านหญิงพูด

“แล้วแต่ชะตาลิขิต” ท่านอาพูด เขายืนมองเวนที่เดินกำลังเดินออกไปยังป่าต้องห้าม

ท่านการุณบ่น “เจ้าต้องรอดกลับมาให้ได้แล้วกัน”