บทที่ 15 พลัง 1
สิ้นเสียงปืนที่คำรามลั่นทุกสายตาพลันจับจ้องไปยังผู้ที่เหนี่ยวไกล การต่อสู้ที่เคยดุดเดือดบัดนี้กลับสงบเงียบราวกับที่โลกล้าง ทว่าก่อนที่จะมีผู้ใดทันทำอะไรกระสุนเงินพลันพุ่งมาอีกครั้ง มอนสเตอร์ที่อยู่รอบ ๆ ไบรท์พลันถูกกระสุนเงินเจาะเข้ากระบานไปทีละร่าง เพียงไม่นานพวกมอนสเตอร์ก็ถูกปลิดชีพจนหมด
ความเงียบงันที่ปกคลุมทำให้บรรยากาศดูหนักอึ้ง เสียงลมพัดผ่านต้นไม้ที่โค้งคำนับต่อพลังแห่งความตายที่เพิ่งผ่านพ้น ใบไม้แห้งที่ปลิวว่อนกลับเหมือนกับเสียงกระซิบแห่งคำสาป ไบรท์มองรอบตัวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวง
“มันยิงมาจากไหน”
ไบรท์พึมพำกับตนเอง แต่เขากลับรู้ดีว่าตนเองต้องรีบจบการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด เพราะหากตนเองชักช้าไป ชีวิตของคาเสะกับไอก็คงอยู่ในอันตราย
‘พลังเวทของทั้งสองคนค่อย ๆ อ่อนลงเรื่อย ๆ แล้ว’
‘เรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเรา เพราะเราไม่มีพลัง เพราะเราเป็นพวกมันพวกเผ่าเดมอน’
“บ้าชิบหายเลย ถ้าเป็นแบบนี้เราคงช่วยพวกนี้ไม่ทันแน่”
ไบรท์เตรียมตัวเคลื่อนร่างไปหาชายหนุ่มตรงหน้า ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะรู้ดีว่าต่อให้เขาทุ่มเทพลังจนหมดมันก็คงยากที่จะพิชิตเผ่าเดมอนตรงหน้า แต่ก่อนที่ไบรท์จะเคลื่อนร่างเข้าไปปะทะ เขากลับได้ยินเสียงคนคุ้นเคยในหัว
‘นายอยากชนะหรือเปล่า’
‘อยากสิ’
‘ถ้าอย่างงั้นนายก็ปล่อยตัวปล่อยใจซะสิ ปล่อยให้ความมืดเข้ากลืนกิน ใช้พลังตามสัญชาตญาณ’
ไบรท์รู้ดีว่าเสียงที่ดังขึ้นคือเสียงของรูรุ แต่ทว่าคำพูดคำจากลับไม่ใช่เพื่อนของเขา ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มกลับไม่คิดจะปฏิเสธคำตรงหน้า
‘ถ้าฉฉันทำ นายช่วยคาเสะกับพี่ไอได้ไหม’
‘ได้ ฉฉันสัญญา’
ไบรท์มองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มสูดหายใจลึก พลังสภาวะของไบรท์เริ่มแปลเปลี่ยนอีกครั้ง เปลวเพลิงจากที่เคยเป็นสีแดงฉานกลับเริ่มมีสีดำ เด็กหนุ่มเอื้อมมือหยิบดาบของตนที่เริ่มกลายเป็นดาบทมิฬ
ภาพในหัวของไบรท์เริ่มถ่ายทอดความทรงจำที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ภาพพี่สาวและเพื่อนของตนถูกทำร้าย ไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตายอยู่เบื้องหน้าทำให้ไบรท์รู้สึกเครียดแค้น หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ความมืดในจิตใจเริ่มขยายตัวดั่งคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างไร้ความปรานี
‘จงปล่อยตัวปล่อยใจ ปล่อยให้ความมืดเข้ากลืนกินเสีย’
เสียงในหัวที่ดังขึ้นทำให้ไบรท์ยิ้มออกมา ‘ถ้าให้แกกลืนกินฉันจะได้พลังไหม’
‘แน่นอน ไม่ใช่แค่พลังหรอก แต่แกจะได้สิ่งที่แกต้องการ’
‘เหมือนการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม หากแกให้ฉันยืมร่าง ฉันก็จะให้พลัง’
ความมืดค่อย ๆ แผ่ขยายออกมาจากร่างของไบรท์ เปลวไฟสีดำลุกโชนขึ้นรอบตัวเขา ราวกับสัตว์ร้ายที่ตื่นขึ้นจากการหลับใหล ดวงตาของไบรท์แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งโลหิต เงาของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเหมือนกับปีศาจที่กำลังตื่นขึ้นจากขุมนรก
บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นสิ่งที่กดดัน เงามืดปกคลุมพื้นที่ เสียงกระซิบจากความมืดดังขึ้นในหูของไบรท์ เสียงเหล่านั้นเต็มไปด้วยคำสัญญาและคำหลอกลวง เด็กหนุ่มยิ้มเย็นชา เขายกดาบทมิฬขึ้นพร้อมพลังที่ไหลเวียนในร่างกายอย่างไร้ขอบเขต
“ถ้านี่คือพลังที่แกให้มา ฉันจะใช้มันเพื่อจบทุกอย่าง”
เสียงดาบกระทบพื้นดินดังสนั่น เปลวเพลิงสีดำพุ่งสูงขึ้นไปยังฟ้า ราวกับเป็นสัญญาณแห่งหายนะที่กำลังจะมาถึง
ชายหนุ่มเผ่าเดมอนยิ้มอย่างพึงพอใจ ในที่สุดนายน้อยของเขาก็เริ่มใช้สายเลือดของตนเป็นแล้ว เพียงเท่านี้ไม่ว่าจะเป็นโลกเบื้องบนหรือโลกเบื้องล่างก็จะไม่สามารถรับนายน้อยของตนได้
“เท่านี้ เผ่าของพวกเราก็จะ”
ก่อนจะจบคำกล่าว ไบรท์ก็โผล่ขึ้นมาเบื้องหน้า ดาบทมิฬในมือของเด็กหนุ่มฟาดฟันเข้าใส่ เปลวไฟทมิฬพวยพุ่งสูงเสียดฟ้า ชายหนุ่มเผ่าเดมอนยกดาบขึ้นต้านรับ ทว่าใบดาบที่เคยแข็งราวกับเหล็กกล้ากับถูกเปลวไฟแห่งความตายกัดกิน
“ฉันบอกแกแล้ว ว่าถ้าหากแกมายุ่งกับเพื่อนของฉัน สิ่งที่จะรอแกอยู่ก็คือความตาย’
รูเด็กหนุ่มผมฟ้าในชุดดำมองภาพเบื้องหน้าอย่างพึงพอใจ แววตาของเขาว่างเปล่าราวกับคนที่ไร้จิตสำนึก มุมปากเผลยร้อยิ้มอย่างพึงพอใจในขนาดที่ในมือของรูรุเตรียมบันจุกระสุนที่จะใช้สังหารเด็กสาวทั้งสอง
‘ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าถ้าหากแกต่อสู้จนเสร็จแล้วแกเจอเพื่อนๆ ๆ ของแกนอนทอดร่างไร้ซึ่งวิญญาณแล้วกจะรูสึกอย่างไร”
ในมือของรูรุบรรจุกระสุนสังหารหลังจากนั้นเด็กหนุ่มจงเตรียมตัวเหนี่ยวไกปืนเพื่อปลิดวิญญาณ
‘ถ้าจะโกรธ ก็ไปโกรธเด็กคนนี้ที่อ่อนแอเกินไปเสียเถอะ’
“ตายซะ”
สารบัญ / นำทาง
- 👁️ ยอดวิว 17
- 👍 ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น