Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 24 ลูกแก้วไฟ

        “ลุงคนแก่ ผมพร้อมแล้ว ได้โปรดรับผมเป็นอาจารย์ – เอ้ย! ลูกศิษย์ด้วยเถิด” ลีพูดกับคนแก่เมื่อทุกคนออกมาข้างนอกบ้าน “แล้วยังไงต่อ?”

        “ก่อนอื่นเลยนะ” คนแก่พูด “ต้องวิ่งขึ้นลงภูเขา”

        “คาถาเพลิงไฟก็น่าจะให้วัตถุเสกไฟก็จบแล้ว จะให้วิ่งขึ้นลงภูเขาไปเพื่ออะไรครับ?” ลีถาม

        “มันจะได้มีความมุมานะพยายามไปด้วยในตัว” คนแก่ตอบ

        “เพื่อเวทย์ไฟ นะ ผมเชื่ออย่างนี้” ลีพูด

        “ให้ฉันไปด้วยไหม?” ลุงพีถาม

        “ลุงก็ไปกับผมด้วยสิครับ ไม่งั้นถ้าผมหมดสภาพกลางคันแล้วใครจะแบกผมลงมาล่ะ?” ลีตอบ

        “เจ้านายสู้ ๆ” แจ้เชียร์

        “นายก็ต้องไปกับฉันด้วย!” ลีบอกแจ้

        “ม่ายยยยยยยยย!!!” แจ้ร้องโหยหวน

        “คุณคนแก่” ลุงพีพูด “ตกลงจะให้ผมไปกับลีไหม?”

        “ก็ไปด้วยสิ จะได้ดูแลเขา ถ้าเกิดว่าเขาสลบกลางทางจะได้แบกขึ้นไปได้” คนแก่ตอบ “เพราะคุณเป็นลุงของเขาอยู่แล้ว”

        “ใจจริงผมก็ไม่อยากตามไปให้เป็นตัวถ่วงเปล่า ๆ เลยนะ” ลุงพีพูด “แต่มันก็เป็นหน้าที่แหละ”

        “ท่านอาจารย์คนแก่” แจ้เรียกคนแก่บ้าง

        “โห เรียกท่านอาจารย์คนแก่ด้วยแฮะ” ลีออกความเห็น

        “ท่านอาจารย์คนแก่ ผมไม่อยากไปด้วย” แจ้ขอร้องคนแก่

        “เจ้าไก่น้อย เธอก็ต้องไปกับเขาด้วยนะ” คนแก่ตอบ “เพราะเธอกับเขาน่ะเป็นคู่หูกันอยู่แล้วนี่”

        “เป็นขี้ (คี่) หูมากกว่า” แจ้ตอบ

        “พูดอย่างนี้ได้ไง?” ลุงพีเตือน

        “โอเคครับอาจารย์คนแก่ ผมจะวิ่งขึ้นลงภูเขา ลูกนั้นนะ ใกล้ ๆ อาร์กตันซิทาเดล” ลีพูด

        “รีบไปรีบกลับล่ะ” คนแก่พูด “ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ”

 

        จากนั้นลีก็พาลุงพีกับแจ้วิ่งขึ้นไปบนภูเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของอาร์กตันซิทาเดลนั่นแหละ พอถึงยอดเขาแล้ว ทั้งสามก็วิ่งลงมาพร้อมกับที่ฝนตกพอดี

        “ฝนตกขนาดนี้ ท่านอาจารย์คนแก่ไม่ปอดบวมกันบ้างเหรอเนี่ย?” ลีถาม

        “ไม่หรอก” ลุงพีตอบ “ฉันดูท่าทางแล้วเขาน่าจะยืนอยู่ได้นะ”

        พอมาพบกับคนแก่ (ที่ยังยืนรออยู่ได้แล้ว)

        “เป็นไงบ้างครับอาจารย์คนแก่ ผมวิ่งขึ้นลงภูเขาแล้วเรียบร้อย” ลีถามคนแก่

        “เอาล่ะ รีบกลับไปข้างในก่อนนะ ฝนตก” คนแก่พูด จากนั้นก็พาทุกคนกลับเข้าไปในบ้านทันที

        “ไอ้มนุษย์โง่” มีดาวเรียกลี

        “แล้วแกไม่ใช่มนุษย์รึ?” ลีถามมีดาว

        “ฉันเป็นแค่มนุษย์ทดลอง” มีดาวตอบ

        “ว่าแต่คนอื่น ไม่ยอมดูตัวเองซักที” ลีพูดด้วยความหมั่นไส้และมันเขี้ยวผสมกัน

        “มีดาวเอ๋ย พยากรณ์อากาศบอกว่ายังไงบ้าง?” คนแก่ถามมีดาวบ้าง

        “พยากรณ์อากาศบอกว่า ที่นี่จะมีฝนฟ้าคะนองร้อยละแปดสิบของพื้นที่ และมีลมกระโชกแรง” มีดาวตอบ

        “ดี ๆ” คนแก่พูด

        “มีดาวเป็นพยากรณ์อากาศเหรอครับ?” ลีถาม

        “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” คนแก่ตอบ

        “ท่านอาจารย์คนแก่ครับ มืดขนาดนี้แล้ว จะทำยังไงดีครับ” ลีถาม

        “งั้นถ้านายอยากฝึกนะ” คนแก่พูด “ไปหาลูกแก้วไฟในทะเลทราย”

        “เป็นยังไงเหรอ?” ลีถาม

        “ก็เป็นลูกแก้วกลม ๆ มีไฟสีส้ม แดง และเหลืองอยู่ข้างในน่ะนะ” คนแก่ตอบ

        “โอเค ถ้าผมหาเจอแล้วผมเอามาให้อาจารย์คนแก่ ผมก็จะเรียนได้แล้วใช่ไหมครับ?” ลีถาม

        “ใช่” คนแก่ตอบ

        “รีบ ๆ ไปไกล ๆ นะไอ้หน้าโง่” มีดาวเยาะเย้ย (แกมยั่วโมโห) ลี

        “มีดาว พูดยังงี้ได้ไง?” นิวทรัล 303 เตือน เมื่อลีเห็นแล้วก็ได้ใจ เยาะเย้ยมีดาวกลับบ้าง

        “แล้วเจอกันครับอาจารย์คนแก่ แล้วเจอกันนะ ออริจินส์ แล้วเจอกันนะ นิวทรัล แล้วเจอกันไอ้มีดาว” ลีบอกลาทีละคน จากนั้นก็พาลุงพีกับแจ้ออกไปจากบ้านของคนแก่ทันที

        แต่พอออกมาจากบ้าน มันก็เวลามืดค่ำแล้ว แต่ลุงพีกับแจ้เข้าไปสู้กับมนุษย์หมาป่าทันที พอจัดการมนุษย์หมาป่าได้แล้ว

        “เจ้าตัวนี้ก็พวกเดียวกับฮีโร่บรายน์หรือเปล่า?” ลีถาม

        “ทำไมพวกฮีโร่บรายน์มันหลายชนิดมากเลย” ลุงพีพูด

        “ไม่รู้สิ” ลีพูด “แต่เหมือนว่าผมจะหลงทางนะ”

        “เราต้องข้ามแม่น้ำไปก่อน” ลุงพีตอบ “แม่น้ำข้างหน้าที่พาน้ำจากทะเลไปยังทะเลสาบน่ะ จากนั้นก็แล้วแต่สัญชาตญาณของเธอเลย เดี๋ยวก็เจอ”

        ลีจึงทำตามโดยไม่ค่อยจะอ้อมค้อม และระหว่างทางก็ได้เจอกับสัตว์สายพันธุ์ใหม่ ๆ ด้วย ซึ่งพวกเขาก็หลงทั้งในเขตป่าและเขตทะเลทรายด้วย

        “ไอ้ลูกแก้วไฟนั่นมันเป็นยังไงกันเหรอครับ?” ลีถาม

        “ไม่รู้สิ คงไม่น่าใช่ไฟร์ชาร์จที่เราจับต้องได้ยากหรอกมั้ง” ลุงพีตอบ

        แต่พอพ้นเขตทะเลทราย (ประกอบกับใกล้จะเช้าแล้ว) ลีก็ได้เจอกับกวางที่ร้องเสียงแปลก ๆ

        “สงสัยเป็นกวางสายพันธุ์ใหม่” แจ้ตอบ “ต้องติดตั้งระบบเครื่องเสียงให้มันละ”

        “กวางนะไม่ใช่สเตอริโอ” ลุงพีบอก

        “ร้องอย่างนี้กรนดีกว่า” ลีพูด แต่จากนั้นลีก็ได้เจอกับนกด้วย “เฮ้ย ๆ ญาตินายหรือเปล่าเนี่ย?”

        “อีกาด้วยแฮะ” ลุงพีพูดเมื่อได้เห็นนกกา

        “มันร้องกา ๆ ด้วย” ลีพูด

        “อีกาก็ต้องร้องกา ๆ จะให้ร้องอะไร กาโวเหรอ?” แจ้ถาม

        “เล่นอะไรของเธอเนี่ยแจ้” ลุงพีพูด

        “แต่ยังไงเราก็ต้องกลับไปทะเลทรายเหมือนเดิมก่อน” ลีพูด แต่เหมือนว่าทั้งสามจะวนกลับมาที่เดิมอยู่เรื่อยเลย และการเดินวนครั้งนี้ก็ทำให้ลีได้พบกับเพื่อนใหม่ที่เป็นมนุษย์ต้นไม้ยักษ์!

        “ตัวอะไรกันเนี่ย!!” ลุงพีร้อง

        “นี่มัน...” แจ้ร้อง “ไอแอมมะกรูด!”

        ลีกับลุงพีล้มทั้งยืน

        “เอาซะเสียเลย” ลุงพีพูด

        “โอ้โห! ผมชอบพี่มากเลยนะเนี่ย!” ลีพูดกับมนุษย์ต้นไม้เมื่อเห็นทางที่มันเดินมีทั้งเห็ดและต้นไม้ขนาดเล็กปลูกไว้ “พี่นี่รักษ์ป่า พี่เดินไปทางไหนก็มีทั้งเห็ดและพืชพันธุ์ปลูกไว้เต็มไปหมดเลย”

        แต่ไม่ว่าลีจะถามยังไงมนุษย์ต้นไม้ก็ตอบได้แค่ “อูห์...” ลีจึงเรียกมันว่าอูห์ในที่สุด

        “เธอคุยกับเขารู้เรื่องเหรอ?” ลุงพีถาม

        “เอาน่าลุง ผมก็พอจะคุยกับเขาได้แหละ” ลีตอบ “มาแถวนี้ก็เจอไก่ด้วย ว่าแต่เมื่อไหร่ฉันจะได้คุยกับพี่เจี๊ยบสักที”

        “เมื่อถึงเวลาผมก็จะให้คุย” แจ้ตอบ

        “ผมคิดถึงพี่อูห์มากเลย” ลีบอกลุงพี “ถ้าเป็นไปได้ผมจะลากไปหาอาจารย์คนแก่เลย...”

        ทันใดนั้นแจ้ก็วาร์ปตามลีมาทำให้ลีตกใจและบอกว่า “อันนี้น่าจะพาไปหาหลุมศพ”

 

        ดู ๆ ไปทั้งสามก็เดินเพ่นพ่านไปทั่วเขตป่าจนเข้าสู่เขตภูเขาแล้ว แถมก็เริ่มมืดค่ำเสียด้วย ซึ่งลีก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปได้อีกไกลแค่ไหน ดังนั้น ทั้งหมดจึงต้องกลับเข้าไปยังเขตทะเลทรายอีกครั้ง และแปลกใจที่เขาได้ดาบลมมาติดตัวด้วย

        “ผมได้ดาบลมมาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย” ลีพูด “ผมฝากดาบภูผาไปให้แล้วได้ดาบลม... อ๋อ!! เราได้มาจากอาร์กตันซิทาเดลแน่ ๆ เลย ที่ลุงคนแก่บอกว่าไม้เท้าอยู่ที่นั่นแล้วจริง ๆ แล้วไม่มีเลยนั่นแหละ แต่ผมก็เก็บดาบนี้มา

        “โอเค ผมจะเก็บไว้ มันต้องมีค่ามากเลยถ้าเกิดว่าเราเอาทั้งหมดมารวมกัน อันแรกเป็นภูผา ที่ทำมาจากดิน” ลีพูด “ผมว่าหกดันเจียน เราไปมาแล้วสี่ดันเจียน เหลืออีกสองดันเจียน เท่ากับว่าที่นี่มีหกธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ อีกสองธาตุล่ะ?”

        “ก็แสงสว่างกับเงามืดกระมัง” ลุงพีตอบ

        “น่าสนใจ” ลีพูด

 

        และพอจะเช้า พวกลีก็เริ่มมาถึงภูเขาสูงแล้ว ไม่มีใครรู้ว่ายอดของมันจะเป็นที่ตั้งของอะไรบางอย่างที่อลังการยิ่งกว่านั้นอีก

        “ที่นี่แหละที่ท่านอาจารย์คนแก่ให้เรามาที่นี่” ลีพูด “แสดงว่าลูกแก้วไฟก็น่าจะเป็นธาตุไฟสินะ เราได้ดินมาแล้ว และไฟก็แพ้น้ำกับลม พอโดนน้ำสาดหรือลมเป่า ฟู่ว ดับเลย”

        “ผมว่ามันแพ้น้ำลายมากกว่านะ” แจ้บอก “เพราะที่เจ้านายเป่าเนี่ยมันมีน้ำลายออกมาจากปากเลย”

 

        ในที่สุด ลีก็ได้เดินทางมาถึงยอดเขาสูงสักที ที่ยอดเขานั้นมีบ่อน้ำขนาดใหญ่ แล้วก็ร่างของ...หุ่นยนต์ยักษ์!!

        “เอมเบ-บอตเหรอ??” ลุงพีร้อง (Aimbe-Bot)

        “ทำไมตัวมันใหญ่จัง!!” แจ้ร้อง

        “นี่ไงที่เรียกว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือภูเขายังมีอ็อปติมัสไพรม์” ลีบอก

        “อะไรคืออ็อปติมัสไพรม์?” แจ้ถาม

        “หุ่นยนต์จากทรานส์ฟอร์เมอร์สไง” ลุงพีตอบ

        “คล้าย ๆ ข้าวต้มมัดไก่หรือเปล่า?” แจ้ถาม

        “ไม่ใช่นะ” ลุงพีตอบ

        “อันนี้ใช่ไหมที่ท่านอาจารย์คนแก่ให้ผมมาดู มาซ่อมหุ่นยนต์อย่างนั้นเหรอ?” ลีพูด

        แต่พอเข้าไปอยู่ใต้ร่างของเอมเบ-บอท กลับพบกับตัวอะไรสักอย่างที่ร่างกายเป็นโครงกระดูกและมีสีแดงเลือด และถูกเรียกว่า ตัวทดลองหมายเลข 10 (Experimental #10) ออกมาจะทำร้ายทั้งสาม ลุงพีกับแจ้จึงตัดสินใจเข้าไปสู้ถ่วงเวลาให้ลีได้ค้นหาลูกแก้วไฟ และเขาเห็นว่ากล่องตรงกลางถูกวางอยู่ใต้หว่างขาเอมเบ-บอตด้วย (อย่าคิดไปไกลนะ) พอเปิดกล่องดูเขาก็พบกับไม้คฑาแห่งธาตุสีแดงด้วย แต่การจะยิงเวทย์ต้องใช้เวทย์ทรงกลมและมานา ดังนั้น ลีจึงเปิดกล่องที่แขนซ้ายของเอมเบ-บอทดู

        ในที่สุด

        “แจ้!! ฉันเจอลูกแก้วเพลิงแล้ว!” ลีร้องและเขาถือลูกแก้วแม็กม่าบลาซต์ (Magma Blazt) ไว้ในมือ มันคือแม็กม่าครีม (Magma Cream) ที่เอ็นชานต์ไฟร์แอสเปกต์ (Fire Aspect) ระดับสิบ และน็อกแบ็ก (Knockback) ระดับสิบเช่นกัน ดังนั้น ลีจึงใช้ลูกแก้วนี้ในการฟาดตัวทดลองหมายเลข 10 ให้ตกเขาออกไปทันที

        และเมื่อทั้งสามสามารถจัดการกับตัวทดลองหมายเลข 10 ได้แล้ว ลีก็เข้าไปจัดการเปิดกล่องที่สามที่มือขวาเพื่อเอาของด้วย จากนั้นก็รีบกลับไปหาพวกคนแก่ทันที

        “ได้เวลาไปหาท่านอาจารย์คนแก่กัน” ลีพูด “ท่านอาจารย์คนแก่สอนเราให้เป็นคนอดทน มุมานะ พยายามจริง ๆ ด้วย ซึ้งใจจริง ๆ มิน่าล่ะทำไมมันถึงไกลและขึ้นยากขนาดนี้ แสดงว่าท่านอาจารย์คนแก่สอนเราไปด้วยในตัว”

        “แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ?” ลุงพีถาม

        “ก็กลับไปหาท่านอาจารย์คนแก่กัน” ลีตอบ “ว่าเราทำสำเร็จแล้ว แล้วก็ได้เจอกับอ็อปติมัสไพรม์ด้วย ขอบคุณครับท่านอาจารย์คนแก่ ได้เวลาไปหาท่านอาจารย์กัน” ลีพูด