17

ตอนที่ 17

 

“พวกมันจะเป็นใครล้วนไม่สำคัญต่อข้า” เต๋าซุนส่ายหัวและพูดว่า “ข้าสนใจเพียงผลลัพธ์เท่านั้น”

 

เต๋าซุนยอมรับว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่เขาก็ไม่ได้เลว  

 

 เขาไม่สนใจว่าคนบนโลกนี้จะผิดถูกอะไร และไม่สนใจด้วยว่าคนอื่นจะคิดยังไง ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับหัวใจของเขาเองทั้งสิ้น  

 

 ถ้าเขาอารมณ์ดี เขาก็สามารถช่วยเหลือผู้คนแปลกหน้าได้ แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดี ใครจะฆ่าล้างเมืองเขาก็ไม่สน   

 

 เต๋าซุนเคยได้ยินเรื่องราวหนึ่งมาก่อน

 

มีทูตสวรรค์องค์หนึ่งถามมารว่า “เหตุใดเพียงเพราะข้าสังหารคนๆเดียวโลกถึงประณามข้าว่าเป็นฆาตกร  ?

 

ส่วนเจ้า ที่สังหารผู้คนมาทั้งชีวิต เมื่อช่วยชีวิตคนๆเดียว เหตุใดคนทั้งโลกถึงได้ชื่นชม   "

 

ปีศาจกล่าวว่า: "เพราะว่าก่อนหน้านี้เจ้าเคยช่วยพวกเขามากมายไงเล่า เมื่อพวกเขาเห็นว่าเจ้าเปลี่ยนไปสังหารผู้คน พวกเขาก็ไม่อาจยอมรับได้"

 

ข้านั้นเป็นฆาตกรมือเปื้อนเลือด ตอนนี้เมื่อเปลี่ยนมาช่วยเหลือผู้คน พวกเขาจึงชื่นชมในการเปลี่ยนแปลงของข้าและมองมันในแง่ดีแทน    "

 

 นี่เป็นเรื่องราวที่น่าขันนัก

 

  การที่คนเราจะกลายเป็นเทพสวรรค์หรือคนดีได้ พวกเขาต้องผ่านบททดสอบมากมายนับไม่ถ้วน ทั้งความลำบากยากเย็นทุกสิ่ง   

 

 แล้วคนเลวล่ะ? เพียงเพราะแค่วางมีดเปื้อนเลือดลง เขากลับได้เป็นเทพสวรรค์คนดีเสียแล้ว 

 

  …………

 

 ขณะที่ชิลีชางคงปรากฏตัว เหย33 ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันอย่างรุนแรง 

 

“นี่คือปรมาจารย์” เขาจับดาบยาวที่เอวด้วยมือทั้งสองข้าง สีหน้าตึงเครียดและระวังอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

 

 “พี่น้องข้า เจ้าอย่าเพิ่งตื่นตระหนกไป ” เต๋าซุน กล่าวกับทุกคน

 

　　…………

 

จากนั้นทุกคนก็ขี่ม้าไปต่อ  ส่วนเฟิงปู่หยูกับคนอื่นๆก็ยิ่งรู้สึกว่าเต๋าซุนนั้นลึกลับยิ่งนัก และไม่อาจเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ได้เลย  

 

 แล้วชายคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นใครกัน?

 

　　…………

 

ในตอนเที่ยง เมฆสีขาวลอยปกคลุมดวงอาทิตย์ร้อนไว้ครึ่งหนึ่ง อากาศเย็นลงเล็กน้อย และในที่สุดคนไม่กี่คนก็มาถึงเมืองเทียนเจียน  

 

เมืองโบราณแห่งนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานเกือบพันปีและหยั่งรากลึกราวกับสัตว์ประหลาด 

 

เมื่อมองจากระยะไกล เมืองเทียนเจียนให้ความรู้สึกเหมือนดาบคมที่ทะยานขึ้นสู่บนท้องฟ้า โดยมีขอบคมที่มองเห็นได้ชัดเจน ซึ่งมันน่าตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

 

กำแพงเมืองสีน้ำตาลสูงหลายสิบเมตร เมื่อยืนอยู่ใต้กำแพงเมือง เจ้าจะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันจากความใหญ่โต  กำแพงเมืองอันเงียบสงบนี้ราวกับสลักความรุ่งโรจน์ในอดีตทั้งหมดไว้  

 

　　…………

 

แม้ว่านิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์จะเป็นเจ้าเหนือหัวของดินแดนทางตะวันตกไกลแห่งนี้ แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเมืองแห่งนี้มากนัก ส่วนมากนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์จะทำหน้าที่เหมือนหัวหน้าที่คอยคุมลูกน้องอีกทีมากกว่า  

 

เมื่อมองฉากทั้งหมดนี้จากบนฟ้าสูง

 

 เจ้าก็จะเห็นอาณาจักรขนาดใหญ่เป็นพิเศษอีกสองของทางตะวันตกไกลๆ

 

 นั่นก็คือจักรวรรดิ จื่อหยาง และจักรวรรดิ เอ่อไค

 

และเมืองเทียนเจียนแห่งนี้ก็เป็นหนึ่งในเมืองที่อยู่ภายใต้การบริหารของจักรวรรดิจื่อหยาง

 

  …………

 

เมื่อคนไม่กี่คนเดินเข้ามาในเมือง พวกเขาก็ยืนอยู่บนถนนหินสีเขียวที่ดูคับแคบเล็กน้อย 

 

แผงลอยขายของทั้งสองฝั่งถนนดูคึกคักและกลิ่นหอมของซาลาเปาที่เพิ่งนึ่งเสร็จก็ยังคงลอยอยู่ในอากาศ ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลกันเองก็ส่งกลิ่นหอมของเนื้อสัตว์อสูรที่เพิ่งทอดออกมา  

 

 ยังมีทั้งคนขายวิชา อาวุธ และโอสถต่างๆอีกด้วย   

 

　　…………

 

เต๋าซุนที่ออกนอกนิกายครั้งนี้ได้นำลูกเสือฟ้าทมิฬสองตัวออกมาด้วย  

 

เขากับเจ้าปลาน้อยนั้นต่างก็แบ่งลูกเสือกันคนละตัว และตอนนี้มันก็กำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของพวกเขา   "เราไปหาที่พักกันเถอะ!"

 

“ศิษย์น้องซุน นิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์ของเรามีสาขาอยู่ทั่วทุกเมือง เราสามารถไปพักที่สาขาได้โดยตรง  ” เฟิงปู้หยูกล่าว

 

“ตำหนักสาขาในเมืองเทียนเจียนน่าจะว่างอยู่” เต๋าซุนยิ้มและพูดว่า “ถ้างั้นก็ไปที่ตำหนักสาขากันเถอะ”

 

　　…………

 

แต่เมื่อพวกเขากำลังจะออกเดินทางนี้เอง พวกเขาก็ได้ยินเสียงเกือกม้าดังขึ้นจากไม่ไกล  

 

เต๋าซุนก็หันไปมองและเห็นรถม้าสุดหรูวิ่งผ่านประตูเมือง

 

รถม้าคันนี้ถูกขับเคลื่อนด้วยสัตว์อสูรระดับ 2 และมีตัวรถขาวราวกับหิมะ ผู้คุมม้าเหมือนจะไม่อาจคุมได้อีกต่อไปและมันก็กำลังพุ่งมาข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง แม้กระทั่งเริ่มสังหารผู้คนที่สัญจรไปมาหลายคนระหว่างทาง  

 

เมื่อเห็นว่ารถม้ากำลังพุ่งเข้าใส่พวกเต๋าซุน   คนขับรถม้าก็ตะโกนอย่างรวดเร็ว: "หลีกไปๆ  ไปให้พ้นทางเดี๋ยวนี้!"

 

 สีหน้าของเฟิงปู่หยูที่อยู่ข้างๆยังคงนิ่งเฉย เมื่อเสียง  "ปัง ปัง ปัง" ดังขึ้นสามครั้ง เส้นชีพจรทั้งสามในร่างกายของเขาก็เปิดออก

 

 “เส้นหลุนฉวน เส้นซวนกู่ เส้นเฉาหยิงเฟิง จงเปิด !”

 

เฟิงปู้หยูยืนอยู่ด้านหน้า เขาย่อร่างลงเล็กน้อย และมือของเขาที่ปกคลุมด้วยแสงสีเหลืองก็ยื่นออกไป

 

 “วิชาชีพจร: ฝ่ามือผสานปราณ”

 

เขามองดูรถม้าสีขาวหิมะที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เขาถอยเท้าขวากลับไปครึ่งก้าว และจู่ๆก็คว้าไปที่สายบังเหียนของม้าทั้งสองด้วยมือสองข้าง 

 

ร่างกายของเขาขยับเล็กน้อยเพื่อบรรเทาแรงกระแทก จากนั้นก็ดึงรถม้าบิดลำหันไปทางขวา  

 

 ด้วยแรงเหนี่ยวรั้งกับแรงเหวี่ยงที่เกิดขึ้น รถม้าทั้งคันก็ล้มลงกับพื้นโดยตรง  

 

ชายที่เป็นผู้คุมบังเหียนก็ปลิวออกไป และรถม้าข้างหลังก็ล้มกับพื้นกระจุยกระจาย  

 

　　…………

 

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือไม่   ?” กลุ่มทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีดำก็รีบวิ่งมาจากด้านหลัง

 

หัวหน้าองครักษ์เป็นชายชราชุดห่มสีดำคลุมทั้งตัว 

 

　　…………

 

“โอ๊ยๆๆๆ นี่เจ้าคิดจะฆ่าข้ารึไง” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนลงมาจากรถม้าที่พัง

 

“ใครกันที่กล้าล้มเจ้าหิมะของข้า  ” ผู้หญิงคนหนึ่งปีนลงจากรถม้า

 

 หญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะมีอายุ 17 หรือ 18 ปี เธอไว้ผมหางม้า  สวมชุดผ้าแพรสีขาว และดูซุกซนเล็กน้อย  

 

เฟิงปู้หยูที่อยู่ข้างๆก็อธิบายอย่างใจเย็น   "เป็นรถม้าของเจ้าที่ตกใจและพุ่งเข้าใส่พวกเราอย่างบ้าคลั่งก่อน  "

 

"ข้ามีตัวเลือกให้เจ้าสองทาง" หญิงสาวก็มองไปที่พวกเต๋าซุน แต่เมื่อเห็นเสือฟ้ามืดที่อยู่ในอ้อมแขนของเต๋าซุน ดวงตาของเธอก็ส่องประกายขึ้นและพูดว่า   "หนึ่งคือมอบเสือน้อยตัวนั้นให้ข้าซะ หรือไม่ก็สอง ถูกข้าสับเป็นชิ้นๆเอาไปเลี้ยงเป็นอาหารสุนัข  ”

 

“บังอาจนักที่พูดจาเช่นนี้” เฟิงปู้หยูตะคอกอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “เมืองเทียนเจียนมีกฎหมายอยู่ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นคนของคฤหาสน์เจ้าเมืองรึไงถึงได้กดขี่ผู้อื่นเช่นนี้   ?”

 

เต๋าซุน เหลือบมองไปที่เฟิงปู้หยู และรู้สึกว่าชายคนนี้สมองคงรู้เพียงวิธีฝึกบ่มเพาะเท่านั้น แต่กลับไม่มีความรู้เกี่ยวกับอันตรายในโลกภายนอกเลย  

 

ถ้าเจ้าเป็นคนธรรมดาแล้วกล้าไปเหยียบเท้าพวกตัวใหญ่เข้า แม้ว่าพวกเขาจะฆ่าเจ้าอย่างเปิดเผยไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะแอบฆ่าเจ้ากลางดึกไม่ได้ไม่ใช่รึ ?

 

　　…………

 

“คฤหาสน์เจ้าเมือง?”  หญิงสาวคนนั้นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เจ้ารู้ดีหนิว่าข้าเป็นใคร”

 

“เจ้ามาจากคฤหาสน์เจ้าเมืองรึ?” เฟิงปู้หยู มองไปที่ทหารยามในชุดเกราะสีดำที่กำลังปิดล้อมพวกเขาไว้

 

ในเวลานี้ พ่อค้าแม่ค้าและชาวบ้านที่อยู่รอบๆเองก็รีบถอยห่างออกไปเช่นกัน และเริ่มพูดคุย 

 

“คนเหล่าสมควรเป็นคนแปลกหน้า พวกเขาไม่ใช่คนของเมืองเทียนเจียน ”

 

“พวกเขาแต่งตัวดีไม่น้อย แต่น่าเสียดายนักที่ไปทำให้บุตรสาวของท่านเจ้าเมืองขุ่นเคือง ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่า จงหลิงเอ๋อ ผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็น เจ้าหญิงจอมเกเร ”

 

　　…………

 

หญิงสาวยืนเท้าเอวบนสะโพก พูดอย่างหยิ่งผยอง "ในเมื่อพวกเจ้ารู้แล้วว่าข้าเป็นใคร เช่นนั้นก็จงเลือกซะ 

 

 จงมอบเสือน้อยสองตัวนั้นมาให้ข้า แล้วข้าอาจพิจารณาปล่อยให้พวกเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไป "