ตอนที่ 697 ลาคูส

เซี่ยเฟยเดินเอามือไพล้หลังเดินมาตามถนนของเมืองด้วยท่าทางสบาย ๆ โดยมีชาวบัลรอคเฝ้ามองมาที่เขาด้วยความชื่นชม

“ไอ้หมอนี่มันจะขี้เก๊กมากเกินไปแล้ว” คิรินกล่าวขึ้นมาด้วยความโกรธ

ในความเป็นจริงเซี่ยเฟยไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่สาเหตุที่ทำให้คิรินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ นั่นก็เพราะว่าเซี่ยเฟยทำให้พวกเธอต้องรอเป็นเวลานาน และทำให้สถานการณ์ของเธอเหมือนกับตกอยู่ในนรกทั้งเป็น

ยิ่งไปกว่านั้นอาจารย์และลูกศิษย์ทั้งสามคนยังรู้สึกหมั่นไส้เซี่ยเฟยมาก โดยเฉพาะหลังจากที่พวกเขาได้เห็นป้าย ‘หมอเทวดาอันดับ 1 ในจักรวาล’ ที่ถูกแขวนอยู่เหนือกระโจมของชายหนุ่ม

เซี่ยเฟยเดินกลับมาด้วยรอยยิ้มและเดินเข้าไปในกระโจมของตัวเอง เหล่าบรรดาฝูงชนจึงต้องการที่จะรีบเข้าไปเพื่อรักษากับเซี่ยเฟยในทันที แต่เซธก็ยังคงหยุดทุกคนเอาไว้และบอกกฎกติกาให้ทุกคนไปรักษากับลูคัสก่อน เพราะถ้าหากว่าเซี่ยเฟยลงมือรักษาใครขึ้นมาเป็นกรณีพิเศษ เขาก็คงจะต้องรักษาคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน และมันก็คงจะทำให้เขาใช้เวลาไปหมดวัน โดยแทบที่จะไม่เหลือเวลาไปทำอะไรเลย

“นายท่านวันนี้ไม่มีคนไข้คนไหนที่ลูคัสรักษาไม่ได้ ไม่ทราบว่านายท่านจะกลับไปพักผ่อนเลยไหมครับ?” เซธกล่าวถาม

เซี่ยเฟยพยักหน้ารับและเอนกายนอนพักไปบนเก้าอี้ โดยไม่สนใจลาคูสที่อยู่ข้าง ๆ ลูคัสเลย

เหตุการณ์นี้ทำให้คิรัวมองไปยังเซี่ยเฟยด้วยความโกรธ เพราะในฐานะของนักปรุงยารุ่นเยาว์ เซี่ยเฟยก็สมควรที่จะเข้ามาทักทายอาจารย์ของเขาก่อน แต่ในความเป็นจริงชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่ให้ความสำคัญอาจารย์ของเขาเลยแม้แต่น้อย

คิรัวกับคิรินรีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินเข้าไปต่อว่าเซี่ยเฟยในทันที แต่ลาคูสได้หยุดศิษย์รักทั้งสองเอาไว้ก่อนและหันไปส่งสัญญาณให้กับลูคัส

“สวัสดีคุณหมออาเฟย” ลูคัสทักทายด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เขาได้เดินเข้ามาในกระโจมของเซี่ยเฟย

“ว่าไงคุณหมอลูคัส? 3 คนนั้นเป็นใครงั้นเหรอ?” เซี่ยเฟยทักทายกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับถามถึงคนแปลกหน้าทั้งสามที่อยู่ด้านหลัง

“พวกเขาเป็นศิษย์สำนักเดียวกับผมเอง บังเอิญว่าพวกเขาเดินทางผ่านมาและได้ยินว่าคุณหมออาเฟยมีทักษะในการรักษาที่ยอดเยี่ยม พวกเขาเลยอยากจะมาพบกับคุณหมอสักครั้ง” ลูคัสตอบคำถามที่ตระเตรียมเอาไว้ล่วงหน้า

เซี่ยเฟยพยักหน้าทักทายไปทางผู้มาใหม่ทั้งสามคน แต่คนทั้งสามกลับหันหน้าหนีกันไปคนละทิศคนละทางจนทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“ผ่านมางั้นเหรอ? ใครจะไปคิดว่าตาข่ายดักปลาจะติดปูมาแบบนี้ ทางที่ดีพวกเราไม่ควรสร้างปัญหาใหม่จะดีกว่า” โอโร่กล่าว

“ผมรู้ แต่ถ้าหากว่าผมเดาไม่ผิด คนคนนั้นก็น่าจะเป็นลาคูสอาจารย์ของลูคัสก็ได้” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

คำตอบนี้ทำให้ โอโร่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหันไปพิจารณาลาคูสอย่างระมัดระวัง

“วันนี้ไม่มีคนไข้คนไหนมีอาการแปลก ๆ มากเป็นพิเศษ แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจอาการบาดเจ็บของชายคนนี้เท่าไหร่ ฉันเลยไม่กล้าปรุงน้ำยาให้กับเขาทันที ไม่ทราบว่าฉันขอรบกวนคุณหมออาเฟยตรวจดูสูตรน้ำยาให้ฉันหน่อยจะได้ไหม?” ลูคัสกล่าวพร้อมกับยื่นประวัติผู้ป่วยที่เขาได้เตรียมไว้ไปให้กับเซี่ยเฟย และให้ชายชาวบัลรอคที่เป็นคนไข้มานั่งลงตรงหน้าของชายหนุ่ม

“ไหนขอดูซิ” เซี่ยเฟยหยิบประวัติขึ้นมาดูและอ่านข้อมูลทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง

ผู้ป่วยคนนี้คือผู้ป่วยที่ลาคูสเลือกขึ้นมาด้วยตัวเอง ส่วนสูตรน้ำยาที่ลูคัสมอบให้กับเซี่ยเฟยไปตรวจสอบก็เป็นสูตรน้ำยาของลาคูสด้วยเช่นกัน โดยเขาต้องการที่จะตรวจสอบความรู้ความสามารถของชายหนุ่ม ว่าจะวินิจฉัยข้อมูลทั้งหมดที่เขาให้ไปออกมาในลักษณะไหนกันแน่

เซี่ยเฟยถอนหายใจและส่ายหัวเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่พอใจกับสูตรน้ำยานี้

ท่าทางของชายหนุ่มทำให้ลาคูสมองไปยังเซี่ยเฟยด้วยแววตาที่ดุเดือดในทันที เพราะเขาค่อนข้างมั่นใจในสูตรน้ำยาของตัวเองมาก แต่ท่าทางของชายหนุ่มกลับให้ความรู้สึกว่าสูตรน้ำยาของเขามันมีข้อบกพร่อง

เซี่ยเฟยเหยียดนิ้วทั้งสองออกไปกดตรงบริเวณหัวใจของคนไข้อย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็ส่งกระแสจิตเข้าไปเพื่อตรวจสอบอวัยวะภายใน

“คุณเป็นโรคกล้ามเนื้อลีบมานานแค่ไหนแล้ว?” เซี่ยเฟยถามขณะดึงแขนของเขากลับ

“ประมาณ 3 ปีได้แล้วครับ เมื่อก่อนผมเป็นหนึ่งในนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าพันธุ์ แต่จู่ ๆ กล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างของผมมันก็หดลีบลงจนไม่เหลือเรี่ยวแรงไปสู้กับใครอีกต่อไปแล้ว” ทหารคนนั้นพูดพร้อมกับถอนหายใจ

ในอดีตชายคนนี้มีร่างกายอันกำยำและมีน้ำหนักตัวมากกว่า 200 กิโลกรัม แต่ในปัจจุบันผิวหนังของเขาหดลีบจนติดกระดูกและทำให้คนอื่นกลัวว่าเขาจะถูกพัดปลิวไปตามแรงลมอีกด้วย

“ไม่ต้องห่วง อาการของคุณแค่เกิดจากเลือดไหลเวียนไปเลี้ยงหัวใจไม่เพียงพอ ทุกวันนี้คุณแทบที่จะไม่ได้นอนหลับพักผ่อนด้วยใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว คุณหมอรู้ได้ยังไง? ทุกวันนี้ผมนอนน้อยมากจริง ๆ จนทำให้แทบจะไม่มีแรงไปทำอะไรแล้ว” ทหารชาวบัลรอคกล่าวขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

เซี่ยเฟยพยักหน้าซ้ำ ๆ แสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจอาการของโรคทุกอย่างแล้ว และมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีการถามข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีกต่อไป

“คุณหมอลูคัสสูตรน้ำยาที่คุณเตรียมมาดีมาก แต่มันใช้วัตถุดิบที่มีราคาสูงมากจนเกินไป หากรวมราคาวัตถุดิบพวกนี้ทั้งหมดมันก็น่าจะมีราคาไม่น้อยกว่า 100 คริสตัลเหลือง ซึ่งผมคิดว่าคนไข้ทั่ว ๆ ไปไม่สามารถจ่ายค่ายาที่แพงขนาดนี้ได้” เซี่ยเฟยหันไปกล่าวกับลูคัส

“100 คริสตัลเหลือง! โอ้พระเจ้าถึงแม้ว่าผมจะทำงานจนตาย แต่ผมก็หาเงินมากขนาดนั้นมาจ่ายค่ายาไม่ได้หรอกนะ” ทหารชาวบัลรอคอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง

หลังจากพูดจบทหารคนนั้นก็พยายามลุกยืนขึ้นด้วยความยากลำบาก และเตรียมพร้อมที่จะจากไป เพราะท้ายที่สุดราคาค่ารักษามันก็แพงมากจนเกินไป เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่รับการรักษาอีกต่อไปแล้ว

เหตุการณ์นี้ทำให้สีหน้าของลาคูสเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดในทันที เพราะก่อนหน้านี้มันมีแต่ลูกค้าที่ร่ำรวยเดินทางมาให้เขารักษา เขาจึงไม่จำเป็นจะต้องกังวลเรื่องราคาของวัตถุดิบน้ำยาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ถึงคุณจะมีเงินไม่ถึง 100 คริสตัลเหลือง แต่คุณก็น่าจะมีเงินถึง 1 คริสตัลขาวใช่ไหม?” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มเพื่อพยายามรั้งผู้ป่วยคนนี้เอาไว้

คำพูดของเซี่ยเฟยทำให้ทุกคนแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง เพราะพวกเขาไม่เชื่อว่าชายหนุ่มจะสามารถรักษาอาการกล้ามเนื้อลีบได้ด้วยสูตรน้ำยาราคาถูกขนาดนั้น

1 คริสตัลเหลืองมีมูลค่า 100 คริสตัลขาว และถ้าหากว่าเซี่ยเฟยสามารถรักษาอาการกล้ามเนื้อลีบได้ด้วยน้ำยามูลค่า 1 คริสตัลขาวจริง ๆ มันก็หมายความว่าชายคนนี้สามารถลดต้นทุนการรักษาได้มากกว่าเจ้าโอสถถึง 10,000 เท่า

ลดราคาลงมา 10,000 เท่า แต่สามารถรักษาอาการกล้ามเนื้อลีบได้เหมือนกันงั้นเหรอ!?

ตอนแรกลาคูสก็รู้สึกตกใจเช่นเดียวกัน ก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ เพราะเขาไม่เชื่อว่าเซี่ยเฟยจะสามารถใช้ยาราคาถูกเพื่อรักษาอาการกล้ามเนื้อลีบได้จริง ๆ เขาจึงคิดที่จะใช้โอกาสนี้เพื่อทำให้ชายหนุ่มได้รับความอับอาย

เมื่อลูคัสตอบตกลงเซี่ยเฟยจึงเริ่มเตรียมน้ำยาด้วยความรวดเร็ว ซึ่งหลังจากที่เวลาได้ผ่านพ้นไปไม่ถึง 1 ชั่วโมง ชายหนุ่มก็ยื่นน้ำยาขวดสีฟ้าให้กับทหารคนนั้น

“หลังจากดื่มน้ำยานี้ไปแล้วหัวใจของคุณจะทำงานได้ดีขึ้น พลังงานภายในร่างของคุณจะค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับคืนมา จากนั้นกล้ามเนื้อของคุณจะค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาอย่างช้า ๆ ซึ่งอาการทุกอย่างจะหายไปภายในเวลา 10 วัน” 

“อย่างไรก็ตามน้ำยาชนิดนี้ออกฤทธิ์รุนแรงมาก จนทำให้คุณอาจจะรู้สึกเหมือนหัวใจแทบที่จะ ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง” เซี่ยเฟยกล่าวอย่างจริงจัง

ทหารชาวบัลรอคพยักหน้าซ้ำ ๆ เพราะหลังจากเซี่ยเฟยอยู่ที่นี่มาหลายวัน ทุกคนก็คุ้นเคยกับ น้ำยาของชายหนุ่มแล้ว มันจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจกันดีว่าน้ำยาของหมอคนนี้จะทำให้ทุกคนรู้สึกทรมานช่วงระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่มันจะทำให้อาการของพวกเขาหายเป็นปลิดทิ้ง

“เดี๋ยวก่อน!” ลาคูสจ้องมองไปยังเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาอันเย็นชา

ก่อนหน้านี้สภาพอากาศอันเลวร้ายแทบที่จะทำให้ลาคูสหมดสภาพไปแล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นวิธีการรักษาของเซี่ยเฟย จู่ ๆ สภาพแวดล้อมก็เหมือนกับไม่สามารถสร้างความลำบากให้กับชายชราคนนี้ได้อีกต่อไป

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?” เซี่ยเฟยกล่าวถามด้วยความสบาย

“นายไม่สามารถดื่มยาตัวนั้นได้” ลาคูสกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันแน่วแน่

“ทำไมล่ะ?” เซี่ยเฟยถามด้วยรอยยิ้ม

คิรินแทบที่จะไม่สามารถทนต่อสถานการณ์ตรงหน้าได้อีกต่อไป เพราะหลังจากที่เธอได้ติดตามอาจารย์มาเป็นเวลา 8 ปี นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่มันมีคนตั้งข้อสงสัยในคำพูดของเจ้าโอสถ ทุกการเคลื่อนไหวของเซี่ยเฟยจึงทำให้เธอมองไปยังชายตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

“อาจารย์ของฉันคือเจ้าโอสถลาคูส นักปรุงยาที่เก่งกาจที่สุดในแดนเนรเทศ แล้วแบบนี้แกยังจะต้องการคำอธิบายจากอาจารย์ของฉันอยู่อีกไหม?” คิรินร้องคำรามออกไปเสียงดัง

“ลาคูส?”

“เจ้าโอสถที่เป็นนักปรุงยาระดับ 6 คนนั้นน่ะเหรอ?”

“โอ้พระเจ้า! ตอนนี้เจ้าโอสถก็เดินทางมาที่นี่ด้วย”

ฝูงชนที่รวมตัวกันอยู่ด้านนอกกระโจมอุทานขึ้นมาด้วยความตกตะลึง หลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงร้องตะโกนของคิริน

ลาคูสเป็นนักปรุงยาที่เก่งกาจและมันก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเขาคนนี้ถึงถูกขับไล่ออกมาให้อาศัยอยู่ในแดนเนรเทศ อย่างไรก็ตามในช่วง 100 กว่าปีที่ผ่านมา ชื่อเสียงของเจ้าโอสถได้ฝังเข้าไปอยู่ในรากลึกของหัวใจทุกคนเรียบร้อยแล้ว มันจึงทำให้แม้แต่เด็ก ๆ ก็รู้จักชื่อเสียงของหมอเทวดาคนนี้

เจ้าโอสถผู้โด่งดังได้เดินทางไปยังดาวของชาวบัลรอคที่อยู่ห่างไกล!!

ในเวลาเพียงแค่พริบตาข่าวเรื่องการปรากฏตัวของลาคูสก็แพร่กระจายออกไปด้วยความรวดเร็ว

เหตุการณ์นี้ทำให้ลาคูสแสดงความไม่พอใจออกมาเล็กน้อย เพราะตอนแรกเขาไม่คิดที่จะประกาศชื่อเสียงของตัวเองออกไป อย่างไรก็ตามเมื่อเรื่องได้ดำเนินมาจนถึงตอนนี้แล้ว เขาก็ทำได้เพียงแต่รักษาศักดิ์ศรีและออกไปเผชิญหน้ากับเซี่ยเฟยโดยตรง

“ที่แท้คุณก็คือเจ้าโอสถผู้โด่งดังคนนั้นสินะ” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ ฉันชื่อลาคูส” ลาคูสตอบออกไปเบา ๆ

การยอมรับในตัวตนของตัวเองครั้งนี้ทำให้ฝูงชนส่งเสียงเฮขึ้นมาในทันที และมันก็ทำให้ลูกศิษย์ทั้งสองคนของชายชรายืดอกขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ

“ว่าแต่ทำไมผู้อาวุโสถึงบอกว่าน้ำยาขวดนี้ดื่มไม่ได้งั้นเหรอ?” เซี่ยเฟยกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

“มันคือยาพิษ ทุกส่วนผสมภายในน้ำยาต่างก็มีฤทธิ์เป็นพิษ แล้วนายจะให้คนไข้กินยาพิษแบบนี้เข้าไปได้ยังไง?” ลาคูสกล่าวอย่างเย็นชา

“ยาพิษ!?”

“คุณหมออาเฟยเตรียมยาพิษให้คนไข้จริง ๆ เหรอ?”

ชื่อเสียงของลาคูสโด่งดังมากและเขาก็สามารถทำลายความน่าเชื่อถือของเซี่ยเฟยได้ด้วยคำพูดเพียงแค่ประโยคเดียว

***************

พอๆกันทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ ชอบหาเรื่องผิดคน…