บทที่ 10

บทที่ 10

    ภูมิเร่งฝีท้าวเดินตามร่างระหงของอีกคนจนทัน แอมปลายตามองนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

    “นายตามฉันมาทำไมเนี่ย? เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าเสร็จแล้วก็ตามไปเองแหละ”

    “ทำไมคุณต้องโกหกคนอื่นด้วย?” เขาถามด้วยสีหน้าเรียบๆ

    “โกหกอะไร ก็ฉันลืมกระเป๋าจริงๆ นายอย่ามั่วสิ” เด็กสาวต่อว่าภูมิอย่างไม่พอใจ

    “ก่อนที่ผมจะออกจากร้าน ผมเช็คดูแล้ว ที่โต๊ะไม่มีอะไร กระเป๋าเงินสักใบก็ไม่มี” ภูมิมองเธออย่างจับผิด แล้วเอ่ยต่อ “ที่คุณทำแบบนี้ เพราะคุณมีแผนอะไรบางอย่างใช่มั้ย?”

    “ไม่” แอมปฏิเสธ ทว่าสีหน้าดูเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

    ภูมิเดินตามอีกฝ่ายพลางครุ่นคิด อาการแบบนี้ใครเขาก็ดูออก จะพูดโกหกทั้งที ช่างดูไม่แนบเนียนซะเหลือเกิน แค่นี้เขาก็รู้แล้ว ว่าเป้าหมายของคนข้างๆ คืออะไร...คุณเธอช่างแผนสูงเสียจริงๆ

    “ที่คุณทำแบบนี้ เพราะคุณอยากให้สองคนนั้นเขาอยู่ด้วยกันใช่มั้ย?” หลังจากได้ข้อสรุปกับตัวเอง ภูมิเลยเอ่ยถามกับเจ้าตัวไปตรงๆ

    แอมมีสีหน้าขัดใจพลางพ่นลมออกจากจมูก แต่ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจยอมรับ “ใช่! นี่ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่าจะดึงนายออกมายังไง ดีที่นายเดินตามออกมา เลยไม่ต้องคิดแผนให้เสียเวลา”

    อันที่จริงเธอหาวิธีที่จะลากเขาออกมาได้แล้วล่ะ แค่เธอบอกว่าหากระเป๋าไม่เจอ แล้วแชทบอกมายด์ เพื่อให้มายด์บอกภูมิอีกต่อหนึ่ง แค่นี้ทั้งหมดก็จะลงล็อกอย่างที่เธอวางไว้ ในกรณีถ้าทั้งหมดจะตามมาช่วย เธอก็แค่ใช้ให้คนที่เหลือไปซื้อน้ำ แล้วบอกให้ไปรอได้เลย แค่นั้นก็จบ...แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อผลลัพท์มันออกมาดีกว่าที่คิด งั้นแผนที่เหลือก็ไม่จำเป็น

    เมื่อเรื่องราวเป็นไปอย่างที่คาดเดาไว้ ภูมิก็ทำได้เพียงถอนหายใจด้วยสีหน้าระอา “คุณนี่ก็แสบไม่เบานะ แต่คุณรู้หรือเปล่า ถ้ามันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมากับเพื่อนของคุณมันจะเกิดอะไรขึ้น?” เขาพูดเตือน ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะมั่นใจในตัววิน ว่าวินคงไม่ทำมิดีมิร้ายกับมายด์แน่ แต่หากถ้าแอมไปปล่อยมายด์เอาไว้กับผู้ชายคนอื่น เรื่องพวกนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นได้ในสักวัน เขาเลยต้องเตือนเอาไว้ก่อน

    แอมหน้าเสีย หากแต่ก็พูดอ้อมแอ้มว่า “ฉันรู้น่า นี่ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของนาย ฉันก็ไม่คิดจะทำหรอก”

    “แล้วนี่คุณจะไปไหน?” เขาตัดสินใจเปลี่ยนบทสนทนา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้เดินไปทางร้านกาแฟที่พวกเขาเคยนั่ง

    “ร้านไอติม เพราะกว่าสองคนนั้นจะดูหนังจบ คงอีกเกือบสองชั่วโมงแหละ” แอมตอบ เรียวปากเริ่มผุดรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง “นายจะกลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวฉันบอกวินให้” เธอเอ่ย เพราะคิดว่าผู้ชายแบบเขาคงไม่ชอบทานไอศกรีมหรอก

    “ผมว่างพอดี ยังไงตอนบ่ายก็จะเข้าไปที่บ้านวินอยู่แล้ว รอแค่นิดหน่อยไม่เป็นไร” ภูมิพูดขึ้น พรางเดินตามอีกฝ่ายไป

    เมื่อภูมิพูดมาอย่างงั้น แอมก็ไม่ว่าอะไรอีก ทั้งคู่เดินผ่านประตูเข้าไปภายในร้านไอศกรีมชื่อดังแห่งหนึ่ง ยังดีที่เวลานี้คนมาใช้บริการยังมีไม่มาก ดังนั้นแอมเลยเลือกได้โต๊ะที่ดูมีความเป็นส่วนตัวและดูสงบจากมุมหนึ่งของร้านเป็นที่นั่ง

    เด็กสาวหยิบเมนูขึ้นมาไล่เปิดดูไปทีละหน้า ก่อนจะหันมาเอ่ยถามภูมิที่ทรุดนั่งลงข้างๆ “นายจะกินอะไรดี เดี๋ยวฉันช่วยดูให้?”

    “อะไรก็ได้ที่ไม่หวานแล้วก็ไม่เปลี้ยว” เขาตอบง่ายๆ

    “งั้นของนายเน้นไปที่ช็อกโกแลตก็แล้วกัน รับรองไม่หวานเท่าไหร่หรอก” แอมเอ่ยขึ้น

    หลังจากเลือกไอศกรีมได้แล้ว เด็กสาวก็ยื่นคำสั่งให้กับพนักงานไป ภูมิถือเอาโอกาสที่แอมไล่ดูเมนูไปอย่างช้าๆ พิมพ์แชทส่งไปบอกวิน ว่าให้เข้าไปในโรงหนังได้เลยโดยไม่ต้องรอ เพราะตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนใจเข้ามานั่งอยู่ในร้านไอศกรีมแล้ว ถึงแม้ว่าวินจะตอบมาอย่างงงๆ อยู่บ้าง แต่เรื่องทั้งหมดก็ผ่านไปด้วยดี

    รอเพียงไม่นานไอศกรีมที่สั่งไปก็ถูกพนักงานนำมาวางลงที่โต๊ะ แอมเลือกตักไอศกรีมรสผลไม้ขึ้นมาทานอย่างยิ้มแย้ม ขณะที่ภูมิค่อยๆ ตักไอศกรีมรสช็อคโกแลตขึ้นมาชิมอย่างช้าๆ เพราะกลัวหวาน

    “นายลองชิมของฉันหน่อยมั้ย?” แอมเอ่ยชวนอย่างใจดี

    “คุณอยากลองชิมของผมล่ะสิ” ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน สงผลให้อีกคนหัวเราะประจบ

    “นิดเดียวน่า” เธอพูดพลางมองไอศกรีมของเขาตาแป๋ว

    ภูมิเลื่อนท่วยของเขาไปหาเธอ “คุณลองชิมดูก็ได้ แต่ของคุณคุณกินเถอะ ดูแล้วท่าจะเปลี้ยว”

    “นายนี่ไม่รู้จักของอร่อยซะแล้ว” แอมพูดพร้อมกับลองตักไอศกรีมช็อกโกแลตเข้าปาก “โหอร่อยอะ!” เด็กสาวยิ้มจนตาหยี

    หากแต่ไม่ทันไรเธอก็ต้องตาโต ก่อนจะกลายเป็นอาการเขินอายทำอะไรไม่ถูกอย่างรวดเร็ว เพราะจู่ๆ ชายหนุ่มก็หยิบทิชชู่ขึ้นมาซับมุมปากให้เธออย่างกะทันหัน

    ”นะ...นี่นายทำอะไร!?” แอมพูดตะกุกตะกัก ดวงหน้าซับสีเลือดระเรื่อ

    “ก็คุณกินไม่ระวัง รู้มั้ยว่าไอศกรีมเลอะตามมุมปากหมดแล้ว” ภูมิเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ บางครั้งก็ดูแสบเกินใคร บางครั้งก็ทำตัวเหมือนเด็ก นี่เขาชักจะแปลกใจกับตัวเองเข้าไปทุกทีแล้ว ว่าเขาทนอยู่กับเธอได้ยังไง ถ้าเป็นเขาแต่ก่อน คงไม่มาทำอะไรแบบนี้แน่ เพราะขนาดผู้หญิงที่เรียนห้องเดียวกันเขายังไม่ค่อยคุยด้วยเลย

    “...ขอบใจนะ”

    เสียงแผ่วเบาที่เอ่ยมา ทำให้เขาเผลอยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ บางทีคงจะเป็นเพราะบุคลิกที่เป็นคนตรงๆ ง่ายๆ ของเธอกระมัง เลยทำให้เขาอยู่ด้วยแล้วไม่รู้สึกรำคานหรืออึดอัดเหมือนผู้หญิงคนอื่น

สวัสดีครับ

ยังไม่หายไปไหนน้า ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องจบครับ 55

พักนี้เป็นกรดไหลย้อนครับ เพราะไม่เคยเป็น พอได้เป็นแล้วรู้สึกไม่ชินเลย

ตอนหน้าก็จะได้พบกับพี่วินและน้องมายด์แล้วครับ ยังไงตอนนี้ก็ให้พี่ภูมิแกอยู่กับน้องแอมไปก่อนเนอะ