บทที่ 628: อาการผิดปกติของหูเจียวเจียว

“หลงโม่ไปแล้ว หมินหมิ่น ถึงเวลาที่เราต้องออกเดินทางแล้วเหมือนกัน” หูหลินกล่าวพลางหันไปมองหูหมิน

 

ก่อนหน้านี้เขามาที่เผ่าเฟิงโชวแบบกะทันหันเป็นเพราะเขากังวลว่าเจียวเจียวจะถูกคนอื่นรังแก ดังนั้นช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาจึงอยู่ที่นี่ตลอด 

 

ทว่าที่เผ่าเยว่หูยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องไปคอยจัดการอยู่

 

ด้วยเหตุนี้พวกเขาเลยวางแผนที่จะเดินทางกลับเผ่าเยว่หูในวันเดียวกับที่หลวงโม่ออกเดินทาง

 

ต่อมา หูหมินจับมือลูกสาวอย่างไม่เต็มใจขณะที่กล่าวว่า “เจียวเจียว แม่กำลังจะกลับแล้ว หากเจ้ามีเรื่องอะไรก็ให้หู่จิงไปแจ้งข่าวแม่ แม่จะรีบกลับมาหาเจ้าทันที” 

 

ตอนนี้เสือสาวได้เลื่อนขั้นจากลูกสะใภ้กลายเป็นม้าเร็วส่งสารไปเสียแล้ว

 

“เอาล่ะท่านแม่ ข้ารู้ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว” หูเจียวเจียวพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

 

ท่านแม่และพ่อรองแยกจากกันมานานกว่า 20 ปี หลังจากที่นางได้พยายามเลี้ยงลูก ๆ มาอย่างหนักหลายปี ตอนนี้ถึงเวลาที่นางได้ทำเพื่อความสุขของตัวเองบ้างแล้ว

 

ทว่าแม่จิ้งจอกวัยกลางคนกลับทำหน้าไม่พอใจกับคำพูดของลูกสาว “ในสายตาของคนเป็นแม่ ไม่ว่าเจ้าจะโตแค่ไหน แต่เจ้าก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ”

 

หูเจียวเจียวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

 

ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะพูดโต้ตอบผู้เป็นแม่ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมเนื่องจากมีบางอย่างดันขึ้นมาจากท้อง

 

จิ้งจอกสาวรีบหันหน้าไปด้านข้างพลางยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง พร้อมกับถอยไปให้ห่างจากทุกคน 

 

“อุ๊บ...”

 

“เกิดอะไรขึ้น เจียวเจียว เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าป่วยหรือเปล่า?”

 

สีหน้าของหูหมินเปลี่ยนไปทันที นางรีบเข้าไปจับแขนของลูกสาวอย่างเป็นกังวล

 

“แล้วแบบนี้แม่จะทิ้งเจ้าไปได้ยังไง รีบพาเจียวเจียวไปหาหมอเดี๋ยวนี้! ไม่สิ รีบพานางไปหาหลิงเอ๋อเร็วเข้า!” หญิงวัยกลางคนตะโกนสั่งเสียงเข้ม

 

หูเจียวเจียวเองก็รู้สึกสับสนอยู่เหมือนกัน แต่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหนสักนิด!

 

แล้วเหตุใดจู่ ๆ เธอถึงรู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนล่ะ หรือว่าเธอมีอาการท้องอืดหรืออาหารเป็นพิษกัน?

 

ในเวลาเดียวกัน เฟิงเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างยิ้มแล้วเดินไปห้ามหูหมินกับหูชิงซานที่กำลังลนลานอยู่ในขณะนี้

 

“ท่านแม่ เจียวเจียวไม่ได้เป็นอะไร”

 

“นางจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง แล้วทำไมอยู่ดี ๆ เจียวเจียวของข้าถึงอยากอ้วกล่ะ?” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามพร้อมกับทำหน้าสงสัย

 

“เจียวเจียวกำลังตั้งครรภ์”

 

ทันทีที่เฟิงหลีสาวพูดเช่นนี้ 2 แม่ลูกตระกูลหูก็ตกตะลึง

 

“ข้าน่ะหรือ?... จริงสิ!” หูเจียวเจียวเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าจนถึงปัจจุบันเธอหายจากการเป็นระดูไปกว่าครึ่งเดือนแล้ว 

 

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอกับหลงโม่ได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่หลายครั้ง ซึ่งพวกเขาไม่ได้มีมาตรการป้องกันใด ๆ ทั้งสิ้น

 

เพราะเดิมทีทั้งคู่วางแผนกันเอาไว้แล้วว่าจะมีลูกด้วยกันอีก

 

เพียงแต่ว่าเธอลืมไปว่าวิธีการตั้งท้องของภูตนั้นแตกต่างจากมนุษย์

 

จิ้งจอกสาวยังยึดติดกับความคิดที่เป็นของมนุษย์อยู่ ทีแรกเธอคิดว่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2-3 เดือนจึงจะรู้ว่าตัวเองท้อง 

 

แต่ความจริงแล้วภูตสามารถให้กำเนิดลูกได้ภายใน 2 เดือน!

 

เมื่อหูเจียวเจียวคิดได้แบบนี้ ใบหน้าของเธอก็ยับย่นทันที

 

นี่มันไม่เร็วไปหน่อยหรือ? ยิ่งไปกว่านั้น เธออาจจะคลอดลูกในระหว่างที่หลงโม่ยังไม่กลับมาด้วยซ้ำ!

 

ขณะเดียวกัน แม่จิ้งจอกวัยกลางคนรู้สึกมีความสุขมากที่สุด

 

“จริงหรือ? เจียวเจียวกำลังตั้งท้องจริง ๆ หรือ นางไม่ได้ไม่สบายตรงไหนใช่ไหม?”

 

เฟิงเฉิงพยักหน้ายืนยัน “จริงแท้แน่นอน ข้าเอาหัวเป็นประกันเลย”

 

นางเป็นผู้ครอบครองไม้เท้าเฟิงหลี แม้แต่หลงลิงเอ๋อก็ยังติดตามเรียนรู้วิชาแพทย์กับนาง ซึ่งการรับรู้ของนางในด้านนี้ก็แม่นยำมาก

 

ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็เป็นเฟิงเฉิงที่ตรวจพบว่าภูตหญิงจำนวนมากในเผ่าตั้งครรภ์

 

“เยี่ยมมาก! เจียวเจียวจะมีลูกเพิ่มแล้ว ข้าอยากจะรู้ว่าคราวนี้นางจะคลอดลูกแบบไหนออกมา…”

 

หูหมินน้ำตาไหลด้วยความตื้นตันใจ

 

เมื่อหูหลินเห็นท่าทางตื่นเต้นของภรรยา เขาก็เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

 

วินาทีถัดมา หญิงวัยกลางคนค่อย ๆ พูดอย่างไม่แน่ใจว่า

 

“ในเมื่อตอนนี้เจียวเจียวกำลังตั้งครรภ์ แต่หลงโม่เดินทางออกจากเผ่าไปแล้ว… งั้นข้าจำต้องอยู่ดูแลเจียวเจียวที่นี่!”

 

จากนั้นหูหลินก็เปิดปากพูดเสียงอ่อย “แต่ว่า—”

 

“อะไร เจ้ามีข้อโต้แย้งอะไรอย่างนั้นหรือ?” หูหมินหันขวับไปมองชายร่างใหญ่

 

“เปล่า ๆ ข้าไม่ได้จะคัดค้านอะไร…” ชายวัยกลางคนรีบปิดปากตัวเอง ก่อนจะแอบถอนหายใจไม่ให้ใครได้เห็น

 

ช่างมันเถอะ

 

ถึงอย่างไรเขาก็เคยรอคอยมานานถึง 20 ปีแล้ว เขาแค่รอให้ลูกสาวคลอดลูกในอีก 2-3 เดือนก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรที่เขารอไม่ไหวหรอก

 

ทางด้านหูหมินหันกลับมายิ้มกว้างให้หูเจียวเจียวอีกครั้ง “เจียวเจียว แม่จะอยู่ดูแลเจ้าจนกว่าจะคลอดลูก ไม่สิ หลังจากที่เจ้าคลอดลูกแล้ว แม่ก็จะต้องช่วยเจ้าเลี้ยงลูกอีก แม่จะอยู่กับเจ้าจนกว่าหลงโม่จะกลับมา! จากนั้นแม่ค่อยกลับเผ่าเยว่หู”

 

“...”

 

ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น เพราะท่านแม่จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

 

พอคิดว่าตัวเองกำลังตั้งท้อง แถมยังมีลูก ๆ อีก 6 คนรออยู่ที่บ้าน จิ้งจอกสาวจึงไม่ปฏิเสธผู้เป็นแม่ 

 

เธอเกือบลืมไปเลยว่าปกติเวลาผู้หญิงตั้งครรภ์จะต้องระมัดระวังและดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ที่สำคัญก็คือเธอไม่ควรประมาทเลินเล่อ

 

ท่านแม่ของเธอนั้นใส่ใจตนมาก นางจึงอยากจะช่วยดูแลเธออยู่ข้างกายตลอดเวลา

 

ตั้งแต่นั้นมา หูหมินและหูเฉียงก็กลับมาอาศัยอยู่ในเผ่าเฟิงโชวอีกครั้ง

 

ส่วนหูหลินต้องกลับไปคนเดียวเพราะเขาต้องไปดูแลเผ่าเยว่หู

 

เดิมทีการเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางสำหรับ 3 คน แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเขาที่ต้องไปคนเดียว มันทำให้หูหลินรู้สึกหดหู่ใจมาก

 

…

 

ในวันต่อมา หูเจียวเจียวเลี้ยงลูกของเธออยู่ที่บ้านไม่ไปไหน

 

ไม่นานหลังจากที่หลงโม่เดินทางออกจากเผ่าไป ฝนก็เริ่มตกหนัก

 

ด้วยความกังวลเกี่ยวกับน้ำท่วม จิ้งจอกสาวจึงขอให้หัวหน้าเผ่านำกำลังคนไปสร้างเขื่อนที่แข็งแรงเพื่อกั้นแม่น้ำทั้งภายในและรอบ ๆ เผ่าล่วงหน้า แล้วยังมีการสร้างอ่างเก็บน้ำเพิ่มเติมอีกด้วย

 

เนื่องจากสภาพอากาศในโลกภูตมีความไม่แน่นอน ดังนั้นเธอจึงสร้างอ่างเก็บน้ำเอาไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินซึ่งมันยังช่วยบรรเทาแรงดันน้ำหลังฝนตกหนักได้อีกด้วย

 

แล้วมันก็เป็นไปตามที่จิ้งจอกสาวคาดเอาไว้ หลังจากนั้นฝนก็ตกหนักต่อเนื่องเป็นเวลา 1 เดือน

 

อีกครึ่งเดือนต่อมาก็มีฝนตกเป็นระยะ ๆ เวลาผ่านไปไม่นานท้องฟ้าก็เริ่มแจ่มใส

 

เป็นเพราะคำเตือนของหูเจียวเจียว ทั้ง 2 เผ่าจึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากเหตุการณ์ฝนที่ตกหนักต่อเนื่องนานเป็นเดือน ๆ

 

ขณะที่หูหมินและพี่ชายทั้ง 4 ของเธอทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อดูแลเธอทุกวัน ท้องของจิ้งจอกสาวก็ใหญ่มากเหมือนลูกโป่ง

 

แถมร่างกายของเธอก็อ้วนขึ้นมากเช่นกัน หญิงสาวกังวลว่าถ้าตนยังกินข้าวเยอะแบบนี้ต่อไป หลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว น้ำหนักของเธอคงจะเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมากโข

 

ปัจจุบันพุงของเธอใหญ่พอสมควรจึงทำให้เคลื่อนไหวได้ลำบาก

 

ดังนั้นหูเจียวเจียวจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเดินออกไปที่ลานบ้าน และออกกำลังกายเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้คลอดบุตรได้ง่าย

 

ในช่วงเวลาที่แม่จิ้งจอกตั้งครรภ์ เหล่าเด็กตระกูลหลงรู้ว่านางลำบากมากแค่ไหน พวกเขาจึงทำทุกอย่างด้วยตัวเองโดยไม่ให้นางต้องมากังวลเกี่ยวกับตนเองอีก

 

ทุกวันนี้จิ้งจอกสาวจึงใช้ชีวิตได้ง่ายมาก เธอได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ แล้วก็กิน ซึ่งพอนานเข้า ๆ มันก็ทำให้เธออดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้

 

“ลูกแม่ แม่ไม่รู้ว่าพ่อของเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่ เขาจะกลับมาทันพวกเจ้าเกิดหรือเปล่าก็ไม่รู้ เป็นไปได้ว่าพอพวกเจ้าคลอดออกมา พวกเจ้าจะยังไม่ได้เห็นหน้าพ่อของพวกเจ้า...”

 

เป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงตั้งครรภ์จะคิดมาก แม้แต่ตัวหูเจียวเจียวเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

 

ตอนแรกหญิงสาวก็ยังคงทนได้อยู่ แต่ในยามที่ท้องของเธอใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ความคิดถึง ความโหยหาก็ยิ่งทวีความรุนแรง

 

ในใจเธอก็หวังว่าเหล่าลูกน้อยจะคลอดเร็ว ๆ นี้เพื่อที่ตัวเธอจะได้ทรมานน้อยลง แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ยังหวังว่าลูกจะอยู่รอจนกว่าหลงโม่จะกลับมาก่อนแล้วค่อยคลอด

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวคิดวนเวียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ซ้ำ ๆ ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไป

 

“นี่! เจียวเจียว ทำไมเจ้าถึงมาเผลอหลับในสวนอีกแล้ว ถ้าออกมาตากแดดตากลมแบบนี้เจ้าจะป่วยเอานะ!”

 

หูหมินที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านเห็นลูกสาวนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ในสวนก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาทันที

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเสียงรบกวนก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา 

 

“ทำไมข้าถึงเผลอหลับไปอีกแล้ว…”

 

หญิงสาวรู้สึกสับสนในใจ เมื่อสักครู่เธอไม่ได้รู้สึกง่วงเลยสักนิด

 

“ท่านแม่ ช่วงนี้ข้านอนมากเกินไปหรือเปล่า?” เธอเอ่ยถามผู้เป็นแม่

 

“คนท้องก็เป็นแบบนี้แหละ เจ้านอนเยอะ ๆ มันก็ดีต่อลูกของเจ้าอยู่แล้ว” หูหมินไม่คิดว่าเรื่องนี้จะแปลกตรงไหน

 

“นั่นสินะ…” หูเจียวเจียวพยักหน้า ความจริงเธอเองก็เคยอ่านเจอเรื่องดังกล่าวในหนังสือจากในมิติเหมือนกัน

 

แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนอนหลับเยอะกว่าผู้หญิงที่ตั้งครรภ์คนอื่นอยู่ตลอด

 

“เจียวเจียว อายุครรภ์ของเจ้าก็ 2 เดือนแล้ว อีกไม่กี่วันข้างหน้าเจ้าก็น่าจะคลอดแล้วใช่ไหม?” แม่จิ้งจอกวัยกลางคนมองไปที่ท้องขนาดเท่าแตงโมของลูกสาวพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

 

หูหมินไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่เพราะว่าครั้งสุดท้ายที่เจียวเจียวตั้งท้องก็นานมาแล้ว

 

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” จิ้งจอกสาวตอบด้วยเสียงไร้อารมณ์ว่า “คงจะดีไม่น้อยถ้าหลงโม่กลับมาทัน”

 

ช่วงเวลานี้หญิงสาวมักจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา

 

บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่กำลังจะคลอดบุตร

 

แม้ว่าเธอจะเคยเลี้ยงลูกมาแล้วก็ตาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอตั้งท้องและจะคลอดลูกเอง!

 

“น้องเล็ก! ท่านแม่!”

 

ในขณะนั้นเอง เสียงของหูชิงเกาดังมาจากด้านนอกประตู

 

“หลงโม่กลับมาแล้ว!”

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: พ่อกลับมาแล้ววว สำหรับคนอ่านอย่างเรามันแปบเดียว แต่สำหรับแม่มันคงจะนานเอามาก ๆ เลย