บทที่ 567: ภูตที่ทำตัวลึกลับ

ขณะนั้นหูเจียวเจียวรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาทางตน แต่พอหันไปมองก็ไม่พบความผิดปกติอะไร

 

“ข้าคิดมากไปเองหรือ?” เธอขมวดคิ้วพึมพำกับตัวเอง

 

ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงคนพูดขอบคุณหลงหลิงเอ๋อด้วยความซาบซึ้งใจ 

 

“ขอบคุณแม่หมอ! ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้า...” 

 

“ท่านลุง ท่านไปพักผ่อนเถอะ” หมอผีตัวน้อยโบกมืออย่างไม่ใส่ใจเหมือนเคย แล้วเดินไปรักษาภูตคนต่อไป

 

...

 

“พี่ใหญ่ ดูเหมือนว่าจะมีไฟอยู่ตรงนั้น!” หลงเหยาที่ยืนอยู่ข้างถนนชี้ไปที่ไฟสีแดงบนท้องฟ้าไกล ๆ

 

“ไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าสูงมาก! พี่ใหญ่ อย่าบอกนะว่าเกิดไฟไหม้ขึ้นในเผ่า...” หลงจงเองก็มองเห็นไฟเช่นกัน

 

“จู่ ๆ จะเกิดไฟไหม้ได้ยังไง?” หลงอวี้พูดพลางขมวดคิ้ว

 

จากนั้นน้องเล็กของตระกูลหลงก็พลันนึกถึงบางสิ่ง ใบหน้าของเขายับย่นในขณะที่พูดด้วยความกังวล

 

“บ้านของเราดูเหมือนจะอยู่ทางนั้นเหมือนกัน ไฟไหม้รุนแรงขนาดนั้น มันคงไม่ได้เผาบ้านของเราไปแล้วใช่ไหม?”

 

หลงเซียวตอบอย่างใจเย็นว่า “ไม่ต้องกังวล บ้านของเราสร้างจากหิน ไฟแค่นี้ทำอะไรบ้านเราไม่ได้หรอก”

 

หลงเหยาได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก 

 

“แต่อาหารและเสื้อผ้าในบ้านจะถูกเผา” จู่ ๆ พี่ชายคนที่ 3 ก็โพล่งขึ้นมา

 

“!!!”

 

คำพูดของหลงจงทำให้ดวงตาของเจ้าตัวเล็กเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

 

นี่มันน่ากลัวกว่าไฟไหม้บ้านอีก!

 

หากเสื้อผ้าของเขาหายไปแล้ว ในอนาคตเขาไม่ต้องเดินเนื้อตัวเปลือยเปล่าโชว์ก้นให้คนอื่นดูเวลาออกไปข้างนอกหรอกหรือ?

 

“ถ้าอย่างนั้นเราจะมัวรอช้าอยู่ไย พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม ไปตักน้ำมาดับไฟกันเถอะ!”

 

หลงเหยาพูดจบแล้วก็วิ่งเอามือกุมบั้นท้ายไปที่ทะเลสาบแบบร้อนรน

 

ส่วนหลงอวี้ที่เห็นท่าทางของน้องคนสุดท้องก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าสาม ทำไมเจ้าไปแกล้งเสี่ยวเหยาแบบนั้น”

 

ปัจจุบันที่บ้านของพวกเขามีอาหารไม่มากนัก อาหารที่พวกเขากินอยู่ทุกวันจะถูกพ่อมังกรจับมาสด ๆ จากข้างนอกตั้งแต่ตอนเช้า 

 

สำหรับเสื้อผ้า ชุดที่พวกเขาซักเมื่อคืนนี้ตากไว้ข้างนอกทั้งหมด ถ้าเกิดไฟไหม้บ้านจริง ๆ ถึงอย่างไรไฟก็คงไม่ลามไปถึงบริเวณที่ตากผ้าแน่นอน 

 

“ฮ่า ๆๆ! เจ้าโง่เอ๊ย” หลงจงหัวเราะท้องขัดท้องแข็งกับท่าทางลนลานของน้องชาย

 

แล้วเด็กชายทั้ง 3 คนก็ติดตามหลงเหยาไปตักน้ำจากแม่น้ำ

 

ขณะนั้นหลงอวี้ได้ยืมถังน้ำจากบ้านของภูตที่อยู่ใกล้เคียงมาคนละ 1 ถังเพื่อเอาไปตักน้ำและเดินไปยังทิศทางที่ไฟปรากฏขึ้น

 

สำหรับหลงเหยา เขาตัวเล็กมากจนไม่สามารถถือถังน้ำในร่างมนุษย์ได้ ดังนั้นเขาจึงกลายร่างเป็นมังกรดำก่อนจะถือถังน้ำด้วยกรงเล็บ 2 ข้างแล้วบินไปเรื่อย ๆ

 

ในระหว่างที่เจ้าตัวเล็กบินไปข้างหน้า จู่ ๆ บนถนนกว้างก็มีร่างผอมบางร่างหนึ่งปรากฏขึ้น

 

ปัจจุบันภูตส่วนใหญ่ในเผ่ามีรูปร่างผอมแห้ง ดังนั้นพวกหลงอวี้จึงไม่ได้สนใจคนคนนั้นแล้วยังคงมุ่งหน้าต่อไปยังทิศทางที่เกิดไฟไหม้

 

ทันใดนั้นหลงเหยาก็ถูกอีกฝ่ายชนเข้าใส่ ทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นจนถังน้ำในมือหกกระจายไปทั่ว

 

“น้ำของเสี่ยวเหยา!!” คนตัวเล็กตะโกนพร้อมกับรีบขยับตัวไปประคองถังน้ำขึ้นมา

 

วินาทีนั้นหลงอวี้และพี่น้องคนอื่น ๆ ทำหน้าเย็นชาทันทีแล้วพุ่งไปยืนขวางอยู่ข้างหน้าน้องชาย

 

“เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?”

 

“เจ้ามาชนน้องชายข้าทำไม ถนนก็ออกจะกว้าง ทำไมเจ้าถึงเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย!”

 

เหล่าเด็กตระกูลหลงจ้องคนที่เดินชนหลงเหยาด้วยความโกรธ

 

พวกเขาเห็นกับตาตัวเองว่าผู้ชายคนนี้จงใจเดินชนเจ้ามังกรน้อย

 

ภูตคนที่เดินชนหลงเหยามีผมสีแดงเข้มราวกับสีของเลือดที่ใกล้แห้ง และดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยม่านสีขาวขุ่น ทำให้พวกเด็ก ๆ ไม่สามารถมองเห็นสีของรูม่านตาของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

 

อีกทั้งแม้ว่าอากาศจะร้อนมาก แต่ตัวเขากลับสวมชุดหนังสัตว์สีดำขนาดใหญ่ปกปิดร่างกายทั้งหมดเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น

 

ในตอนแรก เหล่าเด็กตระกูลหลงคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนตาบอด แต่พอเขาได้ยินเสียงต่อว่า ดวงตาของเขาก็กลอกกลิ้งไปมาดูน่าประหลาด ก่อนที่เขาจะมองไปทางหลงจงซึ่งเป็นคนที่พูดเสียงดังที่สุด

 

ภูตที่ทำตัวลึกลับไม่ได้พูดอะไร แต่มุมปากของเขากลับฉีกยิ้มหลอน ๆ

 

แม้ว่าเด็กพวกนี้จะโตกว่าเล็กน้อย แต่พวกมันก็ยังดูมีน้ำมีนวลและดีกว่าเด็กคนก่อน ๆ...

 

แต่ตอนนี้ข้าอิ่มแล้ว กินอะไรไม่ลงแล้ว

 

“นี่เรากำลังพูดกับเจ้าอยู่นะ ไม่ได้ยินหรือไง?”

 

“เจ้าชนน้องของข้า รีบขอโทษเขาเร็วเข้า!”

 

เมื่อเด็กตระกูลหลงเห็นว่าเขาไม่พูด ทั้ง 3 คนก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

 

ขอโทษ?

 

ดวงตาของภูตร่างผอมแห้งเย็นชา ในขณะที่เขาเผยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวออกมา

 

ไอ้เด็กพวกนี้ช่างกล้าหาญนัก แม้ว่าเขาจะกินพวกมันไม่ลงแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถจับพวกมันกลับไปเก็บเอาไว้กินในคราวต่อไปได้... 

 

พอเขาคิดได้ดังนั้น มือที่ซ่อนอยู่ด้านหลังก็ขยับ

 

“ที่นี่มีน้ำ! ทุกคนรีบไปเอาน้ำมาดับไฟเร็วเข้า!”

 

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาเสียงดัง พร้อมกับมีร่าง 2-3 ร่างวิ่งมาแต่ไกล ซึ่งพวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ออกมาตามหาน้ำเพื่อเอาไปดับไฟที่ยังคงลุกไหม้

 

เมื่อภูตชายที่สวมชุดหนังสัตว์สีดำเห็นคนกำลังใกล้เข้ามา เขาก็ดึงมือที่เพิ่งเหยียดออกไปกลับทันที

 

จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองเจ้าของเสียงโวยวายด้วยแววตาเย้ยหยัน ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งหนีไป

 

“นี่เจ้า! เจ้ายังไม่ได้ขอโทษเสี่ยวเหยาเลยนะ!”

 

บัดนี้หลงจงโกรธมาก ส่วนภูตที่อยู่ข้างหน้าก็วิ่งผ่านมาแล้วเห็นว่ามีน้ำอยู่ในมือของเด็ก ๆ จึงหยุดวิ่งและถามพวกเขาว่า

 

“เจ้าหนู ถังน้ำนี้เป็นของเจ้าหรือเปล่า? ให้เรายืมหน่อยได้ไหม?”

 

เนื่องจากหลงจงถูกคนอื่นเข้ามาขวาง เขาจึงทำได้แค่จ้องมองแผ่นหลังของภูตผมแดงอย่างโกรธแค้น 

 

ขณะเดียวกัน หลงอวี้ถอนสายตาจากคนที่ทำตัวแปลกประหลาดและตอบว่า

 

“เราเองก็ยืมถังน้ำพวกนี้มาจากบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ พวกท่านเอาไปใช้ก่อนเถอะ แล้วค่อยเอาไปส่งคืนให้เจ้าของในภายหลัง”

 

ตามปกติแล้วสิ่งของจะมีกลิ่นของภูตติดอยู่ ดังนั้นการตามหาเจ้าของจึงไม่ใช่เรื่องยาก

 

และอีกอย่าง ผู้เป็นพี่ใหญ่คิดว่าการมอบถังไม้แก่ภูตที่แข็งแกร่งเหล่านี้มีประโยชน์มากกว่าการที่พวกเขาเก็บไว้ใช้เอง

 

หลงอวี้ประเมินกำลังของตัวเองได้ เขาไม่พยายามที่จะดึงดันทำอะไรในสิ่งที่เกินกำลังของตัวเอง เพราะฉะนั้นเขาจึงมอบถังน้ำให้กับพวกผู้ใหญ่อย่างง่ายดาย

 

“เสี่ยวเหยา เจ้าเป็นอะไรไหม?” หลงเซียวเข้าไปช่วยพยุงน้องชายคนเล็กขึ้นจากพื้น

 

“พี่รอง เสี่ยวเหยาไม่เป็นไร แต่น่าเสียดายที่น้ำถังนั้นมันหกไปหมดแล้ว” หลงเหยาส่ายหัวพลางปัดฝุ่นบนแขนของเขา ก่อนจะซ่อนอาการบาดเจ็บที่ข้อศอกไว้ด้านหลังเงียบ ๆ

 

ในเวลาเดียวกัน สายตาของหลงเซียวกวาดไปทั่วมือของคนตัวเล็กโดยไม่ได้พูดอะไร

 

แล้วเขาก็ทำเพียงมองไปทางอื่นซึ่งมันเป็นทิศทางที่ภูตแปลกประหลาดเพิ่งวิ่งจากไป

 

ทว่าตอนนี้มันมีภูตหญิงร่างผอมยืนอยู่ตรงนั้นแทน

 

นางเองก็ดูเหมือนจะเห็นภูตผมแดงวิ่งไปทางนั้นเช่นกัน นางจึงรีบวิ่งมาทางเด็กชายทั้ง 4 คน

 

“เจ้าเป็นใคร ทำไมเมื่อกี้เจ้าถึงช่วยผู้ชายคนนั้นให้เขาหนีไป เจ้ารู้จักเขางั้นหรือ!” หลงจงมองผู้หญิงรูปร่างผอมบางที่วิ่งเข้ามาใกล้ด้วยความโมโห

 

ภูตหญิงคนนี้เป็นคนตะโกนบอกภูตคนอื่นว่ามีน้ำอยู่ที่นี่

 

“ในอนาคตถ้าพวกเจ้าพบเห็นชายคนนั้นก็ให้อยู่ห่าง ๆ เขา อย่าไปพูดกับเขา” เมื่อเตี๋ยฉ่ายเห็นว่าพวกภูตที่อยู่รอบ ๆ เดินไปไกลแล้ว นางก็ลดเสียงลงขณะพูดกับเด็กตระกูลหลง

 

ในเวลานี้นางยังคงหันไปมองตามทิศทางที่ภูตผมแดงหนีไปเป็นครั้งคราว ซึ่งท่าทางของนางเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

 

“ทำไมเราจะต้องหลบเขาด้วย เราไม่กลัวเขาหรอก! เขาเดินมาชนน้องชายของข้าก่อนแท้ ๆ” หลงจงพูดเสียงขุ่น

 

“เพื่อประโยชน์ของพวกเจ้าเอง พวกเจ้าควรอยู่ให้ห่างเขาเถอะ ในอนาคตอย่าไปพูดคุยกับคนแปลกหน้าอีก” 

 

อาจเป็นเพราะเตี๋ยฉ่ายพูดจานุ่มนวลแต่กลับทำท่าทางจริงจัง นั่นจึงทำให้หลงจงโกรธขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว 

 

เด็กชายทำหน้ามุ่ยพลางพยายามระงับความโกรธของตัวเองและถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า “ทำไมเราต้องทำแบบนั้นด้วย?”

 

“เจ้ารู้จักคนเมื่อกี้หรือ?” หลงอวี้เอ่ยถามพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววเฉียบคม

 

“เขา...” นี่เป็นครั้งแรกที่เตี๋ยฉ่ายพบเด็กที่มีความคิดแบบนี้ นางจึงไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรให้อีกฝ่ายเชื่อ

 

หากเป็นเด็กธรรมดาทั่วไป ถ้าพวกเขาถูกข่มขู่สัก 2-3 ประโยค พวกเขาก็จะยอมเชื่อฟังแต่โดยดี

 

ทว่าเด็กพวกนี้กลับรับมือได้ยากกว่าที่นางคิด

 

ขณะที่เตี๋ยฉ่ายกำลังคิดว่าจะตอบพวกหลงอวี้อย่างไร หลงเหยาก็เหลือบไปเห็นเงาดำบนท้องฟ้า

 

“นั่นท่านพ่อ! ท่านพ่อมารับเราแล้ว!” เขารีบตะโกนด้วยความประหลาดใจ

 

จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็กระโดดโบกมือให้กับมังกรดำตัวใหญ่ที่บินอยู่บนท้องฟ้า

 

พอเตี๋ยฉ่ายเห็นว่าภูตมังกรกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ นางก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น นางจึงรีบทิ้งคำพูดไว้ 2-3 ประโยคก่อนจะจากไป

 

“เอาเถอะ ถ้าในอนาคตพวกเจ้าพบเขาอีกจงรีบหนีไปให้ไกล แล้วอย่าอยู่กับเขาตามลำพัง!”