บทนำ

บทนำ

ยามเย็นย่ำที่แสงตะวันยังมิได้ลาลับขอบฟ้า ณที่แห่งหนึ่ง จัดๆ เมื่อก่อนที่เห็นนี้เคยเป็นบ้านเรือนที่มีผู้คนอยู่อาศัยอย่างสงบสุข แต่ทว่าปัจจุบันนี้กลับกลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่า 

รอบ ๆ พื้นที่แห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยซากประหลักหักพังของสิ่งปลูกสร้าง ผู้คนรอบ ๆ ล้วนล้มตายทอดร่างระเนระนาดโดยไร้ซึ่งวิญญาณ หางไปไม่ไกลนั้นมีบุรุษหนุ่มนิรนามกำลังยืนทอดสายตามองภาพเบื้องหน้าอยู่อย่างไม่รู้สึกรู้สาต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

ในมือของชายหนุ่มถือดาบสีดำคมดาบนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานของศัตรูตรงหน้า ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมอำมหิตของชายหนุ่ม แม้ว่าเขาจะสังหารผู้คนตรงหน้ามากเพียงใดหากแต่สีหน้าท่าทางของเขากับมิได้หวั่นเกรงสิ่งใดเลยแม้แต่นิต

เขาถอนหายใจออกมาพรางสบัดเลือดออกจากใบดาบ สายตาที่แขนเย็นชามองไปยังซากศพยังไม่คิดที่จะสำนึกผิดใดๆ 

“รนหาที่ตายจริง ๆ ถ้าพวกแกเชื่อฟังฉันตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องตาอย่างทรมานแบบนี้”

เขาใช้สายตาจับจ้องไปยังร่างของผู้คนเบื้องหน้าพร้างนำมือไปจับผมสีดำของต้นเองให้เข้าที่ ก่อนที่ชายคนนั้นจะได้เคลื่อนร่างออกจากที่แห่งนั้น เขาก็ต้องหันหลังขวับเพื่อไปมองยังบุรุษอีกผู้หนึ่งที่โผล่ขึ้นมายังเบื้องหลัง 

“ทำไม ทำไมพี่ต้องทำขนาดนี้” 

เสียงของชายหนุ่มที่มาใหม่เต็มไปด้วยความสั่นกลัวกับภาพเบื้องหน้าที่เขาได้พบ เขาไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะสามารถทำเรื่องที่โหดร้ายเช่นนี้ได้ลง

ชายหนุ่มผมดำหันมองยังร่างของเด็กหนุ่มที่มาใหม่ เขายกยิ้มขึ้น “โอ้โห นี่โตขึ้นเยอะเลยนี่นา ไม่ได้เจอกันนานแล้วสินะ”

“ตอบคำถามของผมมานะ ทำไมพี่ถึงต้องทำแบบนี้ด้วยฮะพี่วิน..” 

ก่อนที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจะกล่าวจบ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีแดงเพิงก็มาอยู่เบื่องหน้าของเขา 

“ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ว่าอย่าคิดจะพูดชื่อนั้นให้ฉันได้ยินอีกเข้าใจไหมสิ้นวาจาเขาก็ยกดาบแทงเข้าไปที่หน้าทองของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างรวจเร็ว หากแต่ใบดาบกับไม่สามารถทำอะไรร่างกายของเด็กหนุ่มอีกคนได้ 

“หึยังจำที่พี่สอนได้นี่ไม่เล็วเลยนี่นา นึกว่าอยู่ในโรงเรียนเวทมนตร์ห่วยๆ จนลืมไปหมดแล้ว””

เด็กหนุ่มมองสิ่งที่ชายตรงหน้าทำกับตนเองอย่างไม่เชื่อสายตา พี่ชายที่เคยอ่อนโยนกับทุก ๆ คน พี่ชายที่เคยเห็นคุณค่าของชีวิตคนนั้นไม่มีอยู่อีกแล้ว บัตินี้ชายตรงหน้าเป็นชายที่เขานั้นไม่รู้จักอีกแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นผมก็คงจะต้องฆ่าพี่ซะตรงนี้”

วินเลิกคิ้ว “งั้นหรอ นี่กล้าพูดกับคนที่สอนเวทมนตร์ให้ ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกนี่แกกล้าพูดกับคนที่เป็นอาจารย์ของแกแบบนี้เลยสินะ ดูเหมือนว่าโรงเรียนที่พวกแกสร้างขึ้นน่ะมันจะเปลี่ยนแกให้เป็นคนหยิ่งผยองขึ้นด้วยงั้นสิ”

เด็กหนุ่มตรงหน้าส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่หรอกครับพี่ แต่ว่าโรงเรียนวิทาเรียน่ะ เป็นสิ่งที่สำคัญ เป็นสิ่งที่มอบความสุขให้กับพวกเด็ก ตั้งหาก รอยยิ้มของพวกเขาที่ได้เรียนโรงเรียนเวทมนตร์ แถมยังไม่ต้องกลัวคนตามล่าน่ะถ้าพี่ได้ไปสอนที่นั้นผมว่าพี่ก็คงเข้าใจ”

สิ้นเสียงชายหนึ่มที่ถือดาบก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย  “งั้นหรอพวกแกคงมีความสุขก็มากสินะ แล้วฉันล่ะความสุขของฉันที่เสียสละให้พวกแก สิ่งที่ฉันทำให้พวกแกคงลืมมันไปหมดแล้วใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะครับ” 

“ถ้าอย่างงั้น ฉันขอถามพวกแกหน่อยว่าพวกแกจะเอาสิ่งที่ฉันเสียไปคืนมาได้ยังไง พวกแกจะคืนชีพคนที่ฉันรักได้ไหม

เขาจับดาบในมือจนแน่นขึ้น เมื่อเขาพบว่าคนตรงหน้าไร้ซึ่งวาจาชายหนุ่มก็ตะโกนเสียงดังอย่างโกรธแค้นกับโชคชะตาที่เขาได้ประสบพบเจอในชีวิต “แกคงไม่รู้สินะว่ามันทรมานขนาดไหน ไม่สิ”

 เขาแสยะยิ้มอีกครั้ง พลางปล่อยจิตสังหารไปด้วย

“ถ้างั้นฉันก็คงต้องไปทำลายโรงเรียนที่พวกแกภูมิใจสักหน่อยแกจะได้รู้ว่าการที่ต้องสูญเสียทุกอย่างน่ะมันรู้สึกยังไง”

“ถ้าพี่จะทำลายโรงเรียนวิทาเรียพวกผมก็คงต้องปกป้อง”

สิ้นเสียงของผู้อำนวยการของโรงเรียนเวทมนตร์ ชายหนุ่มก็กระชับดาบในมือแน่นขึ้น ไอสังหารแผ่ไปทั่วอาณาบริเวณ เขานำใบดาบชี้ไปยังคนตรงหน้า “งั้นก็เข้ามา”

“ได้เลย”

สิ้นเสียง ชายทั้งสองก็เข้าปะทะกัน