ตอนที่ 496 เหยี่ยวและพิราบ

ดาบดราก้อนสเกลกลายเป็นดาบสองมือที่ถูกฟันออกไปด้วยความเร็วมากกว่า 10,000 เมตรต่อวินาที มันจึงฉีกกระชากร่างของหุ่นยนต์รบให้ขาดออกจากกัน

เปรี๊ยะ!

เสียงไฟฟ้าช็อตดังขึ้นมาจากร่างของหุ่นยนต์เหมือนกับมันเกิดเหตุการณ์ไฟฟ้าลัดวงจร ขณะเดียวกันหุ่นยนต์ต่อสู้ทั้งสองตัวก็สูญเสียแหล่งจ่ายพลังงานของมันไป ทำให้ระบบอัจฉริยะของมันหยุดทำงานพร้อม ๆ กับร่างที่ร่วงหล่นลงไปกับพื้น

“ตามฉันมา!”

เซี่ยเฟยเหยียดแขนออกไปคว้าร่างฮามิขึ้นมาด้วยแขนเดียว และถึงแม้ว่าหุ่นยนต์วิศวกรตัวนี้จะตัวสูงจนดูน่าหวาดกลัว แต่ร่างของเขากลับมีความเบาต่างจากภาพที่เห็นภายนอก เพราะวัสดุที่ใช้สร้างเขาขึ้นมาเป็นโลหะเบา มันจึงมีความแข็งแรงและทนทานแต่ไม่ค่อยมีน้ำหนักเท่าไหร่นัก

ร่างของเซี่ยเฟยกับฮามิหายไปจากจุดเดิมในพริบตา ก่อนที่พวกเขาจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งบริเวณมุมมืดของถนนที่ห่างออกไปจากจุดเกิดเหตุค่อนข้างไกล

“คุณเคยเรียนวิชาเกี่ยวกับโครงสร้างหุ่นยนต์มาก่อนงั้นเหรอ? ทำไมคุณถึงสามารถจู่โจมเข้าใส่หน่วยควบคุมของพวกเขาได้อย่างแม่นยำแบบนั้น?” ฮามิถามด้วยความประหลาดใจ

มนุษย์ในปัจจุบันต่อต้านเทคโนโลยีเกี่ยวกับหุ่นยนต์อย่างสุดกำลัง ฮามิจึงไม่อยากจะเชื่อว่าเซี่ยเฟยจะมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องต้องห้ามในพันธมิตรด้วย

“ฉันเคยอ่านความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการเข้ารหัสหุ่นยนต์มาก่อน” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับมองไปรอบ ๆ เพื่อพยายามหาที่หลบซ่อนสำรองในกรณีฉุกเฉิน

“ถ้าคุณทำลายหน่วยควบคุมของพวกเขา มันก็ไม่ต่างไปจากการที่คุณฆ่าพวกเขาเลย ถ้าเป็นไปได้คุณควรทำลายระบบวิเคราะห์อัจฉริยะของเขาลงมากกว่า” ฮามิกล่าว

“การทำลายหน่วยควบคุมเป็นวิธีการจัดการกับพวกมันอย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด แล้วถ้าฉันไม่ฆ่าพวกมัน พวกมันก็จะฆ่านายลงอยู่ดี แต่อย่าคิดว่าฉันจะสนใจชีวิตของนาย ตราบใดก็ตามที่นายยังพาฉันไปเจอเทพธิดานั้นไม่ได้ นายก็ห้ามตายอย่างเด็ดขาด!” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา

“ฉันจะพาคุณไปหาเทพธิดาแต่มันไม่ใช่เพราะว่าคุณเป็นมนุษย์ แต่เพราะฉันยังคงไว้วางใจในตัวของเทพธิดาต่างหาก” ฮามิกล่าวอย่างดื้อรั้น ซึ่งมันก็ค่อนข้างไม่พอใจที่เซี่ยเฟยเลือกจะทำการทำลายหุ่นยนต์

“ฉันเริ่มชอบนายซะแล้วสิ อย่างน้อยการแสดงออกของนายก็ยังดูมีความเป็นมนุษย์มากกว่ามนุษย์หลาย ๆ คน” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

คำชมของเซี่ยเฟยถึงกับทำให้ฮามิทำอะไรไม่ถูก เพราะการที่มันถูกชมว่ามันแสดงอารมณ์ได้ดีกว่ามนุษย์บางคนค่อนข้างจะเป็นเรื่องเกินจริงสำหรับมันอยู่บ้าง

“พวกเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ตอนนี้ระบบป้องกันคงจะแจ้งเตือนเรื่องที่หุ่นยนต์ต่อสู้ 2 ตัวถูกทำลายลงไป หลังจากนี้มันจะมีหุ่นยนต์ต่อสู้ถูกส่งออกมาเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน และไม่ว่าพวกเราจะหลบซ่อนอยู่ตรงไหน แต่เราก็คงจะไม่สามารถหลบพ้นสายตาของหุ่นยนต์พวกนั้นได้” ฮามิกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ถึงยังไงฉันก็ไม่คุ้นกับเมืองนี้อยู่แล้ว นายตัดสินใจเลยว่าเราควรจะทำอะไรต่อไป” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับยักไหล่

“ฉันพอจะรู้วิธีการหลบเลี่ยงระบบป้องกันอยู่บ้าง แต่ระยะทางของมันนั้นค่อนข้างไกลจากที่นี่” ฮามิกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

“เชื่อฉันเถอะว่าระยะทางไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับฉันหรอก” เซี่ยเฟยกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะยกร่างของฮามิขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง

—

พื้นที่ใต้ดินของเมืองไอร่อนเป็นเหมือนกับกองขยะขนาดใหญ่ที่มีขยะโลหะทุกชนิดถูกทิ้งเอาไว้รวม ๆ กัน แล้วมันก็มีเครื่องจักรกำลังทำงานเพื่อคัดแยกโลหะที่ไร้ประโยชน์พวกนี้แล้วนำกลับไปรีไซเคิลใช้ใหม่อีกครั้ง

ภาพที่เห็นอยู่ในปัจจุบันอดจะทำให้เซี่ยเฟยนึกถึงสุสานยานรบขึ้นมาไม่ได้ เพียงแต่ปริมาณของโลหะที่นี่มีอยู่เยอะมาก แล้วมันก็มีโลหะประเภทต่าง ๆ อยู่มากมายเต็มไปหมด

เหนือศีรษะของเขาเป็นท่อเหล็กหนาวางยาวไปเป็นแนว ซึ่งจากการคำนวณของชายหนุ่มตอนนี้เขาก็น่าจะลงมายังพื้นที่ส่วนลึกของดาวเคราะห์โลหะแล้ว

“เซียน่าที่พวกมันพูดถึงเมื่อกี้คือใคร? แล้วทำไมพวกมันถึงต้องการจะปิดการทำงานของนาย?” เซี่ยเฟยถาม

“ท่านเซียน่าคือผู้นำของกลุ่มเหยี่ยว และเนื่องมาจากท่านเทพธิดาไม่เข้ามาแทรกแซงเรื่องราวภายในของหุ่นยนต์อีกต่อไป มันจึงทำให้ท่านเซียน่ากลายเป็นผู้บังคับบัญชาที่มีอำนาจในการสั่งการสูงสุด เพราะว่าเธอมีระดับสติปัญญาเป็นรองเพียงแค่ท่านเทพธิดาเท่านั้น” ฮามิกล่าวขณะนำทางเซี่ยเฟยไปทางด้านหน้าผ่านกองขยะโลหะที่ยุ่งเหยิงเต็มพื้นไปหมด

“ผู้นำกลุ่มเยี่ยวงั้นเหรอ? แล้วผู้นำของกลุ่มพิราบล่ะ?”

“ผู้นำของพวกเรางั้นหรอ... กลุ่มของพวกเราเป็นเพียงแค่ชนกลุ่มน้อยในบรรดาหุ่นยนต์ทั้งหมด และถ้าหากว่าคุณกำลังถามถึงผู้นำของพวกเรา อีกไม่นานเดี๋ยวคุณก็จะได้พบกับเขาเอง” ฮามิกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

คำอธิบายนี้ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย เพราะจากคำพูดของฮามิมันก็หมายความว่าผู้นำกลุ่มพิราบอาศัยอยู่ในกองขยะชั้นใต้ดิน และมันก็คงแสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจนว่าความเป็นอยู่ของหุ่นยนต์กลุ่มพิราบจัดอยู่ในระดับที่น่าเวทนามากแค่ไหน

ในที่สุดห่างไปไม่ไกลเซี่ยเฟยก็ได้พบกับหุ่นยนต์บางตัวที่กำลังคุ้ยขยะหาโลหะเก่า ๆ นำกลับไปถลุงแล้วนำกลับมาหลอมเพื่อใช้งานโลหะพวกนั้นใหม่อีกครั้ง

“ฮามิ!”

“ดูนั่นสิ ฮามิกลับมาแล้ว”

เหล่าบรรดาหุ่นยนต์ที่ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยสนิมต่างก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจ จากนั้นพวกมันก็มารวมตัวรอบ ๆ ฮามิ แต่เมื่อพวกมันได้สังเกตเห็นเซี่ยเฟย พวกมันต่างก็จ้องมองไปยังมนุษย์คนนี้ด้วยความประหลาดใจ

“มนุษย์!”

“เขาคือมนุษย์”

“มนุษย์อยู่ในเมืองไอร่อนงั้นเหรอ!?”

หุ่นยนต์พวกนี้ค่อนข้างที่จะมีท่าทีประหม่าอยู่เล็กน้อย ซึ่งบางทีมันก็อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขามีส่วนร่วมในการล่าสังหารมนุษย์โบราณ พวกมันจึงก้มหัวลงอย่างไม่สบายใจเมื่อได้มีมนุษย์ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพวกมัน

“เขาชื่อเซี่ยเฟยมาจากพันธมิตรมนุษย์แห่งใหม่ ตอนนี้นักรบจักรกลกำลังไล่ล่าเราอยู่ พวกเราต้องรีบไปหาลุงแมลงสาบเดี๋ยวนี้” ฮามิกล่าวอย่างเร่งรีบ

หุ่นยนต์พวกนี้แสดงท่าทางออกมาอย่างสับสนและมันก็ทำให้ฮามิรู้สึกกระวนกระวายมากกว่าเดิม

“ฉันต้องพาเซี่ยเฟยไปหาท่านเทพธิดา แต่ท่านเซียน่าต้องการที่จะจับกุมพวกเรา ตอนนี้ลุงแมลงสาบอยู่ที่ไหน? ฉันต้องรีบไปพบกับเขาโดยเร็วที่สุด!”

“ท่านเทพธิดา!”

“ท่านเทพธิดาติดต่อคุณงั้นเหรอ?”

“ใช่ ท่านเทพธิดาติดต่อฉันมาโดยตรง เราต้องส่งเขาไปที่ป้อมปราการของท่านเทพธิดาอย่างปลอดภัยให้ได้” ฮามิกล่าวอย่างหนักแน่น

ทันใดนั้นเองหนึ่งในหุ่นยนต์ที่ตัวใหญ่ที่สุดก็ทิ้งเศษโลหะภายในมือ ก่อนที่มันจะเริ่มส่งเสียงพึมพำขึ้นมาเบา ๆ

“ปกป้องมนุษย์งั้นเหรอ?”

“ปกป้องมนุษย์!”

“ปกป้องมนุษย์!!”

คำพูดของฮามิได้กระตุ้นความทรงจำในส่วนลึกของหุ่นยนต์ทุกตัว ท้ายที่สุดเมื่อนานมาแล้วการปกป้องมนุษย์ก็เคยเป็นภารกิจสูงสุดของหุ่นยนต์ทุกตัว ดังนั้นการมีคำสั่งให้ปกป้องเซี่ยเฟยจึงทำให้พวกมันตื่นเต้นมาก แม้ว่าสภาพของพวกมันจะดูน่าอนาถกว่าในอดีตมากก็ตาม

“ตามฉันมา”

“ไปทางนี้”

“ที่นี่ไม่มีระบบสัญญาณป้องกัน พวกเราสามารถหลีกเลี่ยงระบบตรวจสอบของท่านเซียน่าได้”

เซี่ยเฟยเดินไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยขยะ ขณะถูกล้อมรอบด้วยหุ่นยนต์หลายสิบตัว ซึ่งในระหว่างทางมันก็ได้มีหุ่นยนต์เข้าร่วมขบวนมากขึ้นเรื่อย ๆ น่าเสียดายที่ร่างกายของพวกมันต่างก็ล้วนแล้วแต่ผุพังด้วยกันทั้งหมด ร่างกายของหุ่นยนต์หลาย ๆ ตัวถึงกลับเต็มไปด้วยสนิม เนื่องมาจากว่าพวกมันขาดการบำรุงรักษามาเป็นเวลานาน

“หุ่นยนต์พวกนี้ต่างก็ล้วนแล้วแต่เคยเป็นกบฏมาก่อน และเนื่องจากท่านเซียน่ามีอำนาจมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราจึงถูกลงโทษโดยการโยนลงมาอยู่ในพื้นที่อันรกร้าง หรือถูกส่งออกไปยังเหมืองแร่ที่อยู่ห่างไกล มันจึงทำให้จำนวนของหุ่นยนต์ในกลุ่มพิราบลดลงอย่างมากเมื่อเทียบกับในอดีต”

“เมื่อฉันมีเวลาว่างหลังจากการทำงาน ฉันก็มักที่จะส่งอะไหล่ชิ้นใหม่มาให้หุ่นยนต์พวกนี้เสมอ มันจึงทำให้พวกเราค่อนข้างจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เชื่อฉันเถอะว่าพวกเขาเป็นหุ่นยนต์ที่ไว้ใจได้” ฮามิกล่าว

เซี่ยเฟยพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร แต่เขาได้ทำการจดบัญชีหุ่นยนต์ที่ชื่อเซียน่าเอาไว้ภายในใจแล้ว เพราะการกระทำของเธอไม่ต่างไปจากการใช้ระบบเผด็จการ และถ้าหากว่ากระป๋องไม่ได้อยู่กับเขา กระป๋องก็คงจะมีชะตากรรมไม่ต่างจากหุ่นยนต์พวกนี้อย่างแน่นอน

“ปกป้องมนุษย์”

“ปกป้องมนุษย์!”

หุ่นยนต์เริ่มรวมจำนวนกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วพวกมันก็รีบมาเข้าร่วมขบวนคุ้มกันเซี่ยเฟยพร้อมกับนึกถึงภารกิจปกป้องมนุษย์ในสมัยก่อน

ย้อนกลับไปในตอนที่เซี่ยเฟยได้เห็นกระป๋องพยายามช่วยชีวิตเขาอย่างเต็มกำลัง มันก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากแล้ว และในตอนนี้มันก็มีภาพที่คล้าย ๆ กันปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันจึงทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจมากยิ่งขึ้น

อย่างน้อยที่สุดหุ่นยนต์เหล่านี้ก็ไม่เคยลืมความภักดีที่พวกมันเคยมีให้ต่อมนุษย์ และถึงแม้ว่าพวกมันจะต้องเผชิญกับความยากลำบากมาเป็นเวลานาน แต่พวกมันก็ยังคงยึดมั่นกับภารกิจตั้งต้นที่ต้องคอยปกป้องชีวิตมนุษย์อย่างสุดกำลัง

“แย่แล้ว! ทีมลาดตระเวนกำลังมา” หุ่นยนต์ที่อยู่แนวหน้าส่งเสียงตะโกน ขณะที่มีหุ่นยนต์ต่อสู้มากกว่า 10 ตัวกำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อหุ่นยนต์ต่อสู้เริ่มใช้อาวุธเหล่าบรรดาหุ่นยนต์ในกลุ่มพิราบก็พุ่งตัวออกไปขวางทางหุ่นยนต์ต่อสู้พวกนั้นเอาไว้ แม้ว่ามันจะต้องถูกทุบจนแตกออกเป็นชิ้น ๆ ก็ตาม

“มนุษย์ถูกคุกคาม”

“พวกเราจะต้องปกป้องมนุษย์”

เหล่าบรรดาหุ่นยนต์ที่มีร่างกายทรุดโทรมพยายามใช้ร่างกายของพวกมันปกป้องเซี่ยเฟยเอาไว้ ซึ่งในแววตาของพวกมันก็ไม่ได้มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย มีแต่แววตาอันแน่วแน่ที่ตั้งใจจะปกป้องมนุษย์คนนี้เอาไว้ให้ได้

“หุ่นยนต์พวกนี้ปกป้องตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำไมพวกมันถึงยังจะคิดปกป้องมนุษย์อยู่อีก พวกมันช่างเป็นหุ่นยนต์ที่โง่เขลาเสียจริง ๆ” อันธกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“หลบไป!” เซี่ยเฟยส่งเสียงร้องคำรามพร้อมกับถีบตัวพุ่งออกไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว

“ฮาร์ชธันเดอร์!”

ดาบดราก้อนสเกลแต่ออกเป็นเสี่ยง ๆ กลายเป็นมีดบินเล่มเล็กจำนวน 108 เล่ม

ปัง ปัง ปัง!

ร่างของหุ่นยนต์ต่อสู้ถูกใบมีดกระแทกเข้าไปจนเกิดรอยยุบอย่างน่ากลัว ก่อนที่ใบมีดเล่มต่อ ๆ ไปจะเริ่มตัดผ่านเพื่อแยกร่างของพวกมันออกจากกัน

“ฉันยังไม่ได้อยู่ในจุดที่จะต้องให้ใครมาปกป้องหรอกนะ” เซี่ยเฟยเก็บดาบดราก้อนสเกลพร้อมกับกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนที่เขาจะพูดต่อขึ้นมาว่า

“พวกนายทุกคนออกไปก่อน เหลือไว้แค่คนนำทางฉันคนเดียวก็พอแล้ว”

ในระหว่างที่หุ่นยนต์หลาย ๆ ตัวกำลังลังเล เซี่ยเฟยก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นใหม่อีกครั้ง

“นี่คือคำสั่ง”

“คำสั่ง?”

“คำสั่ง!!”

ในที่สุดพวกหุ่นยนต์ก็ตระหนักว่าพวกมันคือสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรับคำสั่งจากมนุษย์ น่าเสียดายที่พวกมันลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่พวกมันรับคำสั่งจากมนุษย์คือเมื่อไหร่ แต่คำสั่งของเซี่ยเฟยก็ทำให้พวกมันรู้สึกว่าพวกมันได้ย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์อีกครั้ง

เซี่ยเฟยใช้มือคว้าฮามิและหุ่นยนต์ตัวเล็กที่คอยนำทาง ก่อนที่จะกระโดดออกไปจากพื้นที่บริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว หลงเหลือเอาไว้เพียงแต่กองทัพหุ่นยนต์ที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความสับสนภายในใจ

—

“ลุงแมลงสาบรอคุณอยู่ข้างในแล้ว เขารู้เส้นทางที่จะนำไปหาท่านเทพธิดา และเส้นทางที่เขารู้ยังสามารถหลบเลี่ยงระบบตรวจสอบของท่านเซียน่าได้” หุ่นยนต์นำทางกล่าวขณะชี้นิ้วไปในท่อที่ทำหน้าที่เป็นเหมือนกับประตู

“นายทำหน้าที่ได้ดีมาก ช่วยกลับไปบอกสหายของนายด้วยว่าอย่าลืมเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง” เซี่ยเฟยตบไหล่หุ่นยนต์นำทางเบา ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในท่อพร้อมกับฮามิ

คำพูดของเซี่ยเฟยเป็นเพียงแค่คำพูดที่เรียบง่าย แต่มันกลับตราตรึงใจหุ่นยนต์ตัวเก่าตัวนี้อย่างไม่รู้ลืม

ประตูท่อถูกปิดตัวลงอีกครั้งเซี่ยเฟยจึงได้เปิดไฟฉายจากไมโครคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนข้อมือ ซึ่งในระหว่างนั้นเขาก็ฉายไฟเพื่อตรวจสอบสภาพแวดล้อมรอบ ๆ บริเวณ และเขาก็ได้พบว่าท่อนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากโลหะหนัก และมันก็คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ที่นี่สามารถปิดกั้นสัญญาณส่วนใหญ่ได้

“ไปกันเถอะ” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับเดินไปตามเส้นทางภายในท่อ

หลังจากที่พวกเขาได้เดินตามทางมาประมาณ 1 กิโลเมตร เส้นทางก็มีทางแยกแบ่งออกเป็น 2 ทาง พร้อมกับมันได้มีเสียงสังเคราะห์อิเล็กทรอนิกส์คล้ายกับเสียงของคนแก่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

***************

จงติดพี่เฟยและติดตามกันไปยาวๆ นี่คือคำสั่ง! (โอมเพี้ยง!, สาธุ!) จะใช้ได้ผลไหมน๊อออ อิอิ