บทที่ 394: พวกมันทำร้ายข้าจริง ๆ ข้าไม่ได้โกหก!

หลงเหยาทำหน้ามุ่ยมองหยินชางพร้อมกับบ่นพึมพำไม่หยุด

ต่อมา เขาถอนหายใจเหมือนชายชรา ส่ายหัวน้อย ๆ แล้วเปลี่ยนคำพูดในที่สุด 

“ช่างเถอะ ๆ ยังไงเสี่ยวเหยาก็ถูกตีอยู่ดี วันนี้เสี่ยวเหยาเอาคืนมามากพอแล้ว อย่างแย่ที่สุด ท่านปู่แค่จะตีเสี่ยวเหยาเท่านั้นแหละ”

อย่างไรเสียเขาก็ได้ระบายความโกรธในใจออกมาแล้ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีก

ไม่นานเด็กน้อยก็มีความสุข