บทที่ 182: พี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมยากด้วยกัน

หูเจียวเจียวยกผ้าห่มหนังสัตว์ขึ้นแล้วลุกจากเตียง

 

เนื่องจากฤดูนี้อากาศยังไม่หนาวเท่าไหร่ เวลานอนในตอนกลางคืนจึงสามารถใช้หนังสัตว์บาง ๆ ห่มแทนผ้าห่มผืนหนาได้ แต่ทันทีที่ฤดูหนาวมาเยือน อุณหภูมิจะลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันหนาวถึงขั้นที่ว่าคนคนหนึ่งจำเป็นจะต้องห่มหนังสัตว์เป็น 10 ผืนเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย 

 

ตอนนี้บนพื้นเหมือนได้รับการเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเพราะหนังสัตว์ที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ในความทรงจำหายไปจากที่ที่มันเคยอยู่

 

แล้วจิ้งจอกสาวก็หน้าขึ้นสีด้วยความอายเมื่อเธอคิดว่าหลงโม่เก็บข้าวของเหล่านี้ก่อนที่ตนจะตื่น

 

ถัดมา หูเจียวเจียวเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อผ้าหนังสัตว์ที่สะอาดมาสวมใส่ แต่เธอพบว่าชุดพวกนี้ไม่สามารถปกปิดรอยฟกช้ำตามร่างกายได้เลย เธอจึงหยิบหนังสัตว์อีกผืนมาใช้เป็นเสื้อคลุม 

 

พอหญิงสาวจัดแจงตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลากร่างกายที่ยังเจ็บระบมลงบันไดไป ก่อนที่จะเห็นหลงอวี้, หลงเซียวและหลงหลิงเอ๋อนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้า

 

เสียงร้องคร่ำครวญที่เธอได้ยินก่อนหน้านี้มาจากหลงเหยาซึ่งกลิ้งไปมาบนพื้นพร้อมกับกุมท้องตัวเองเอาไว้

 

ภาพนั้นทำให้มุมปากของแม่จิ้งจอกกระตุก

 

“พี่สาม ท่านเป็นอะไรไหม เสี่ยวเหยาไม่ไหวแล้ว...”

 

ในเวลาเดียวกัน หลงจงเดินกุมท้องกลับมาจากสวนหลังบ้านแล้วนั่งลงกับพื้น ใบหน้าของเขาซีดเผือดเหมือนกระดาษขณะตอบด้วยเสียงเลื่อนลอยว่า

 

“พอไหว…”

 

ทันทีที่เด็กหนุ่มพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนหันหลังกลับก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าขมขื่น

 

“ให้ตายเถอะ ข้าปวดท้องอีกแล้ว เสี่ยวเหยา อดทนหน่อยนะ!”

 

พอพี่ชายคนที่ 3 พูดจบ เขาก็วิ่งไปที่ห้องน้ำนอกสวนหลังบ้านอย่างรวดเร็ว

 

“อ๊ะ! เสี่ยวเหยาก็ทนไม่ไหวแล้ว!” 

 

หลงเหยาร้องคร่ำครวญพลางลุกขึ้นจากพื้น ก่อนที่เขาจะกลายร่างเป็นมังกรเพื่อพุ่งเข้าไปในป่าเล็ก ๆ นอกประตู

 

ไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่ออกไป เสียงโครกครากก็ดังขึ้นในห้องนั่งเล่น และสีหน้าของลูกอีก 3 คนที่เหลือก็เปลี่ยนไป จากนั้นพวกเขาก็พากันวิ่งไปที่ป่านอกสวนหลังบ้านตามหลังน้องชายคนเล็กไปติด ๆ

 

ตอนนี้เด็กน้อยผู้น่าสงสารทุกคนไม่สามารถทนรอให้ห้องน้ำว่างได้อีกจึงหาทางอื่นเพื่อแก้ไขสถานการณ์แทน

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวลงมาชั้นล่าง เธอเห็นลูก ๆ วิ่งผ่านเธอไปราวกับสายลม พร้อมกับที่พวกเขากรีดร้องไม่หยุด

 

“เกิดอะไรขึ้น?” หญิงสาวมองเจ้าตัวเล็กทั้งหลายอย่างสงสัย

 

ส่วนหลงโม่กำลังทำความสะอาด ‘สถานที่เกิดเหตุ’ ในสวนหลังบ้าน เมื่อเขาได้ยินเสียงคนเดินลงมาข้างล่าง เขาจึงทิ้งจานชามที่ลูกกินเสร็จแล้วไว้ในอ่างหิน ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน

 

“เจียวเจียว เจ้าตื่นแล้วหริอ?”

 

พอมังกรหนุ่มเห็นผู้หญิงตรงหน้า ดวงตาที่เย็นชาของเขาก็กลายเป็นอบอุ่นเหมือนในฤดูใบไม้ร่วง และน้ำเสียงก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

 

“อืม... ข้าตื่นแล้ว” เมื่อจิ้งจอกสาวหันไปทางต้นเสียง เธอก็พบกับใบหน้าที่เคร่งขรึมของชายร่างสูง แล้วฉากเลือนรางที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ปรากฏขึ้นในหัวเธอทันที คำตอบที่ออกจากปากจึงเบาราวกับขนนก

 

แม้ว่าหูเจียวเจียวจะปกปิดร่างกายส่วนใหญ่ด้วยหนังสัตว์ แต่หลงโม่ก็ยังสังเกตเห็นร่องรอยบางอย่างอยู่ดี

 

“เมื่อคืน… ข้าขอโทษ… เจ้าเจ็บหรือเปล่า?” ชายหนุ่มเดินเข้ามาถามอย่างไม่เร่งรีบ น้ำเสียงของเขาฟังดูนุ่มนวลปนรู้สึกผิด

 

“แค่ก ๆ!”

 

นี่ไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามตอนนี้!

 

หูเจียวเจียวสำลักน้ำลายตัวเอง เธอไออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันศีรษะไปมองอีกคนด้วยความลำบากใจ

 

เธอจะตอบว่าอย่างไรดี?

 

ถ้าบอกว่าใช่ นั่นไม่ใช่การยอมรับว่าเมื่อคืนเขาดุดันมากหรอกหรือ? 

 

ถ้าบอกว่าไม่ ก็แสดงว่าเขาไม่มีความสามารถในทางนั้นอีกไม่ใช่หรือ?

 

ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไร…

 

เมื่อหลงโม่เห็นว่าหูเจียวเจียวไม่พูดอะไร เขาก็คิดว่านางโกรธเพราะนาง ‘บาดเจ็บ’ ใบหน้าที่เคร่งขรึมบัดนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเขายังคงขอโทษอย่างจริงจัง

 

“ข้าขอโทษ ครั้งหน้าข้าจะเบามือกว่านี้ ข้าไม่รู้ว่าผิวผู้หญิงจะบอบบางเช่นนี้”

 

ในขณะที่ชายหนุ่มพูด ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่องรอยบนผิวขาวนวลใต้หนังสัตว์ของหญิงสาว

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวสัมผัสได้ถึงสายตาของชายตรงหน้า เธอก็รีบดึงหนังสัตว์ที่คลุมตัวเธอไว้ขึ้นมาปกปิดกายให้มิดชิด พลางส่งเสียงกระแอมในลำคอ พร้อมกับเฉไฉพูดถึงเรื่องอื่น

 

“ที่ข้าใส่เสื้อผ้าแบบนี้เพราะว่า… เพราะว่าวันนี้อากาศมันค่อนข้างหนาว ข้าเลยใส่เสื้อผ้าเยอะขึ้น… ใช่ มันหนาว...”

 

ตอนนี้เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจากตรงนี้มากจริง ๆ!

 

“หนาว?”

 

มังกรหนุ่มทวนคำก่อนจะมองไปที่ดวงอาทิตย์นอกบ้านด้วยสีหน้าฉงน

 

“อืม หนาว” เนื่องจากจิ้งจอกสาวไม่ต้องการให้เขาสนใจกับคำถามที่น่าอายนี้อีกต่อไป เธอจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอเสมองไปทางอื่นและเปลี่ยนเรื่องคุย

 

“ยังไงก็เถอะ เกิดอะไรขึ้นกับลูก? ข้าคิดว่าพวกเขาทำตัวแปลก ๆ”

 

“ไม่มีอะไรหรอก” หลงโม่กำมือยกขึ้นปิดปาก เขาไม่ตอบคำถามของเธอ อีกทั้งยังถามเธอเสียงเบาว่า “เจ้าหิวไหม? ข้าจะทำอาหารให้เจ้า—”

 

ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบประโยค เขาก็จำปฏิกิริยาของลูกน้อยทั้ง 5 หลังจากกินอาหารที่เขาทำได้ เขาจึงชะงักไปอีกครั้ง

 

ดูเหมือนว่าทักษะการทำอาหารในครั้งนี้ของเขาออกมาไม่ค่อยดีนัก เขาไม่อยากทำให้คู่ครองรู้สึกไม่สบายหลังจากกินอาหารฝีมือตัวเอง

 

เขาเลยตัดสินใจเปลี่ยนไปพูดว่า “ข้าจะหาผลไม้มาให้เจ้ากิน”

 

“อืม” หูเจียวเจียวพยักหน้า เสียงนุ่มของเธอฟังดูแหบเล็กน้อย 

 

หลังจากทำศึกหนักกันมาทั้งคืน ตอนนี้ท้องของหญิงสาวว่างเปล่า และเธอรู้สึกหิวมากจริง ๆ

 

แม้ว่าเมื่อวานเธอจะอยู่ในอาการมึนเมา แล้วเธอก็จำฉากบางฉากได้ไม่ชัดเจน แต่เธอจำได้ราง ๆ ว่าก่อนที่จะหลับไป ฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว อีกทั้งเธอยังจำเสียงนกร้องที่นอกหน้าต่างได้ด้วย

 

ทำให้วันนี้จิ้งจอกสาวต้องจับราวบันไดเพื่อประคองตัวเองในยามที่เดินขึ้นลงบันได

 

เธอต้องยอมรับเลยว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพของภูตนั้นดีมาก

 

ในขณะเดียวกัน หลงโม่รีบไปยังโกดังที่เก็บอาหารเพื่อนำผลไม้ไปให้หูเจียวเจียว ซึ่งอาหารบางส่วนในโกดังเป็นของที่หัวหน้าเผ่าส่งมาให้ และบางส่วนก็เป็นของที่ตนกักตุนเอาไว้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา

 

นับตั้งแต่ชายหนุ่มค้นพบว่าหญิงสาวชอบกินผลไม้รสหวาน ทุกครั้งที่เขาออกล่า เขาจะนำผลไม้กลับมาจากในป่าด้วย ทำให้ผลไม้จำนวนมากกองพะเนินอยู่ในห้องเก็บของ

 

ต่อมา มังกรหนุ่มล้างผลไม้ก่อนที่จะนำไปให้จิ้งจอกสาว แต่ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน หลงเหยาก็กลับมากอดขาของอีกคนเพื่อฟ้องว่า

 

“ฮือออ ท่านแม่ ท่านพ่อรังแกเราตอนที่ท่านหลับ…”

 

คนตัวเล็กเบะปาก ดวงตาสีทับทิมของเขาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ทั้งหมดนี้ทำให้เขาดูน่าสงสารมากกว่าเดิมหลายเท่า

 

ใบหน้าที่ปกติจะแต่งแต้มด้วยสีชมพูระเรื่อยามนี้ซีดลงเล็กน้อย และดูเหมือนเขาจะเสียใจมากยิ่งขึ้น

 

“เกิดอะไรขึ้น เหยาเอ๋อ?” เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นลูกชายคนเล็กมีสภาพเป็นเช่นนี้ เธอก็กอดเขาอย่างเป็นทุกข์

 

พอเธออุ้มเด็กน้อยขึ้นมาก็ได้กลิ่นแปลก ๆ

 

ทำไมเจ้าตัวเล็กถึงมีกลิ่น...เหมือนชักโครกที่กดไม่ลง

 

“อะแฮ่ม”

 

ก่อนที่หลงเหยาจะได้พูดออกไป หลงโม่ก็ยกมือมาป้องปากและกระแอมเบา ๆ 

 

นัยน์ตาสีทองเหลือบมองไปที่ลูกชายคนสุดท้องอย่างเงียบเชียบ ทว่ามีคำเตือนอยู่ในดวงตาเฉียบคมคู่นั้น

 

ราวกับจะบอกว่า: เจ้ารู้ดีว่าควรพูดอะไรและไม่ควรพูดอะไร

 

หลงโม่มั่นใจว่าหลงเหยาจะไม่ปากโป้งบอกผู้เป็นแม่

 

ทางด้านคนตัวเล็กรีบปิดปากตัวเอง ก่อนจะกระโดดลงไปที่พื้นเพื่อกอดขาของหูเจียวเจียวไว้แน่นโดยซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเธอ ในขณะที่ดวงตาสีแดงมองไปทางพ่อมังกรอย่างระแวดระวังประหนึ่งว่าเขากำลังมองศัตรู

 

หากจะพูดให้ถูก ท่าทางของเด็กน้อยเหมือนคนกำลังหลบโจรที่มาปล้นบ้านเสียมากกว่า

 

“ย้ากกก!”

 

ในที่สุดหลงเหยาก็ย่นจมูกและตะโกนเสียงดังใส่คนเป็นพ่อ เขาไม่ใช่เสี่ยวเหยาจอมหน่อมแน้มในวันวานอีกต่อไปแล้ว!

 

ตอนนี้เขาเป็นภูตมังกรที่มีคนคอยหนุนหลัง!

 

จากนั้นหางรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ ยกขึ้นสูงกว่าหัวตัวเองด้วยความเย่อหยิ่ง

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อบังคับให้เรากินอาหารพิษที่เขาทำ มันทำให้เราปวดท้องและท้องเสีย ตอนนี้ท้องของเสี่ยวเหยาไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว!”

 

หลงเหยาเปิดปากบ่นเสียงดัง เพราะเกรงว่าหูเจียวเจียวจะได้ยินไม่ชัดเจนหากเสียงของเขาเบาเกินไป

 

เมื่อมังกรหนุ่มได้ยินคำพูดของลูกชายคนสุดท้อง ใบหน้าของเขาก็มืดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

ไอ้ตัวเล็กนี่!

 

กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ต่อหน้านาง! 

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กอีก 4 คนที่เหลือก็เอามือกุมท้องเดินกลับเข้ามาในบ้านทีละคน 

 

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นหน้าตาของลูกคนอื่น เธอก็รู้ได้ทันทีว่าหลงเหยากำลังพูดความจริง

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อจ้องเสี่ยวเหยาเขม็งเลย...” เด็กน้อยตัวสั่นด้วยความประหม่า ก่อนจะมุดกลับไปซ่อนอยู่ข้างหลังขาของผู้เป็นแม่