บทที่ 165: อับอายต่อหน้าหลงโม่

หลังจากที่หวงเยว่ได้เห็นสิ่งของที่อยู่ข้างในห่อหนังสัตว์ นางก็รู้สึกเหมือนกับโดนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว นางยืนพิงประตูอย่างอ่อนแรงก่อนจะค่อย ๆ ล้มลงกับพื้น 

 

ภายในห่อหนังสัตว์มีนิ้วหัวแม่มือที่ตรงปลายเล็บมีโคลนสีดำเปรอะเปื้อนในขณะที่นิ้วนั้นกลายเป็นสีคล้ำไปแล้ว

 

แถมยังไม่พอ ตรงบริเวณปลายนิ้วมีซากหนอนตัวยาวติดอยู่ด้วย

 

เมื่อนำทุกอย่างมาพิจารณา นางก็จินตนาการได้ไม่ยากว่าเจ้าของนิ้วมือนี้มีชีวิตแบบไหน

 

เวลาต่อมา เสียงนกร้องที่คุ้นเคยดังมาจากนอกบ้านอีกครั้ง ซึ่งมันเป็นเหมือนเส้นไหมที่ควบคุมหุ่นเชิดคอยโบกแส้หนามเฆี่ยนตีหัวใจของหวงเยว่ครั้งแล้วครั้งเล่า

 

เมื่อนกที่อยู่นอกบ้านร้องเพลงจบ มันก็กระพือปีกบินจากไป

 

หงส์สาวกำหนังสัตว์แน่น ก่อนจะห่อนิ้วหัวแม่มือเอาไว้อีกครั้ง จากนั้นนางกัดริมฝีปาก ก้มหน้าลงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่ตัวสั่นสะท้านไม่หยุด

 

“เสี่ยวเทียน พี่ขอโทษ พี่ปกป้องเจ้าไม่ดี พี่ขอโทษ...”

 

“พี่จะไม่ปล่อยให้เจ้าทรมานอีกแน่นอน ไม่มีวัน!”

 

เสียงแห่งความเศร้าโศกของหญิงสาวค่อย ๆ หนักแน่นขึ้น และปลายเล็บแหลมก็จิกเข้าไปในฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว

 

ไม่นานเลือดสีแดงสดก็ไหลย้อยลงบนเลือดแห้งสีคล้ำจนกระทั่งเลือดนั้นปกคลุมเลือดเก่าไปจนหมด

 

“หวงเยว่ เจ้าเป็นอะไรไป? เมื่อกี้ข้าได้ยินการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ในห้องของเจ้า”

 

ในขณะนี้มีเสียงผู้ชายดังมาจากนอกบ้านของหวงเยว่

 

ทำให้เจ้าของบ้านชะงักค้างไปก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตอบด้วยเสียงนุ่มนวล 

 

“ข้าไม่เป็นไร”

 

ก่อนหน้านี้ภูตชายคนหนึ่งกำลังเดินผ่านบ้านของหงส์สาว แต่เขาได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างในจึงกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง เขาเลยเข้ามาทักถามอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง 

 

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ถ้าเจ้ามีอะไรก็บอกเรามาได้เลยนะ เราจะช่วยเจ้าเอง”

 

พอชายหนุ่มได้รับการยืนยันจากหวงเยว่ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกำลังจะก้าวไปตามทางของตัวเอง แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นรอยเลือดที่หยดอยู่ตรงประตู เขาจึงขมวดคิ้วอีกครั้ง

 

“หวงเยว่ ทำไมมีเลือดที่ประตูบ้านเจ้า เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า?”

 

คำถามของภูตชายทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่หลังประตูตัวแข็งทื่อ นางรีบยัดห่อหนังสัตว์ไว้ในอก ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าลวก ๆ แล้วพยายามยกมุมปากของตัวเองเพื่อแสดงรอยยิ้ม 

 

หลังจากที่นางพยายามซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง ในที่สุดรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าก็มี ‘ความอบอุ่น’ ขึ้นมาบ้าง

 

เมื่อหงส์สาวเตรียมตัวพร้อมออกไปเจอคนอื่นแล้ว นางก็ยืนขึ้นแง้มประตูให้มีช่องว่างขนาดเท่าฝ่ามือเพื่อส่งยิ้มให้ชายที่อยู่ด้านนอก

 

“ข้าสบายดี นี่คือเลือดของเหยื่อน่ะ”

 

ทางด้านชายหนุ่มที่ได้เห็นรอยยิ้มของหวงเยว่ แก้มของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นทันที เขาเกาหัวพลางพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อว่า “งั้นข้าจะทำความสะอาดให้เจ้าเอง!”

 

“ไม่จำเป็น ข้าเหนื่อยนิดหน่อย ข้าต้องการพักผ่อน” หญิงสาวปฏิเสธอย่างสุภาพ ก่อนจะปิดประตูเพื่อปิดกั้นสายตาของชายคนนั้นโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบอะไรอีก

 

จนกระทั่งนางได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่อยู่ด้านนอกเดินออกไปแล้ว นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและวางมือลงบนบานประตู

 

สิ่งที่ภูตชายเพิ่งพูดเมื่อสักครู่ยังดังสะท้อนอยู่ในใจของนาง ไม่นานหวงเยว่ก็เผยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

 

“ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที...”

 

…

 

ที่ริมแม่น้ำ หูเจียวเจียวกำลังยืนส่งลู่เมี่ยนเอ๋อกับหู่จิงที่ขอตัวกลับก่อน

 

ขณะนี้หญิงสาวถือถุงเกลือขนาดใหญ่ 2 ถุงอยู่ในมือ เธอจะต้องนำมันกลับเข้าไปเก็บในกระท่อมของตน แต่ดูเหมือนว่าหลงโม่จะยังไม่ได้ออกมาจากกระท่อมหลังนั้นเลย

 

จิ้งจอกสาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ เดินกลับบ้านไปอย่างกล้าหาญ นั่นคือบ้านของเธอเอง เธอจะกลัวอะไร!

 

ถ้าเขาใช้คำพูดหรือขยับตัวทำอะไรเพื่อแกล้งเธออีกครั้ง เธอจะจับเขาทุ่มลงบนเตียงเลย!

 

เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และจะไม่ยอมถูกกล่าวหาว่าแต๊ะอั๋งเขาด้วย!

 

ที่กระท่อมไม้ในเวลาเดียวกัน

 

หลงโม่ใช้เวลานานในการเรียกสติตัวเองให้กลับมาสงบอีกครั้ง หลังจากรออยู่นานก็ไม่เห็นวี่แววว่าหูเจียวเจียวจะเข้ามาในกระท่อม เขาจึงสวมเสื้อผ้ากำลังจะเดินออกไปตามหานาง แต่ทันทีที่ลุกขึ้น เขาก็พบว่าหนังสัตว์บนพื้นยับยู่ยี่ไปหมด

 

ร่างสูงย่อตัวลงอีกครั้งแล้วใช้มือลูบหนังสัตว์ให้เรียบขึ้นทีละนิด 

 

แม้ว่าการกระทำของเขาจะเก้ ๆ กัง ๆ ไปสักหน่อย แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาระมัดระวังมากเพราะกลัวว่าตนเองจะเผลอไปทำสิ่งของในบ้านของหญิงสาวสกปรกหรือเสียหายไปเสียก่อน

 

หลังจากที่มังกรหนุ่มจัดหนังสัตว์บนพื้นให้เรียบร้อย เขาก็เหมือนถูกผีแม่บ้านเข้าสิง เพราะพอจัดการตรงนี้เสร็จแล้ว เขาก็พบว่ามุมอื่นภายในบ้านดูขัดหูขัดตา ดังนั้นเขาจึงถือโอกาสนี้จัดบ้านทั้งหลังให้เป็นระเบียบ

 

เมื่อหลงโม่เดินไปที่มุมห้อง เขาก็พบกับกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ยังคงเปิดอยู่

 

ข้างในนั้นมีผ้าเนื้อดี เข็มกระดูกจำนวนหนึ่ง รวมถึงสิ่งของแปลก ๆ ที่อยู่ด้านบนซึ่งดึงดูดความสนใจของเขามาก

 

ต่อมา ชายหนุ่มยื่นมือหยาบกร้านออกไปและใช้ 2 นิ้วคีบมุมเสื้อผ้าแปลกตาชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู เสื้อผ้าชิ้นนี้มีขนาดเล็กมากโดยเป็นรูปทรงวงกลม 2 วงที่เล็กกว่าฝ่ามือเชื่อมต่อกัน แต่ว่าสัมผัสของเนื้อผ้านั้นนุ่มนวลเหมือนมือของจิ้งจอกสาว

 

เสื้อผ้าหน้าตาประหลาดมีสีดำ อีกทั้งยังมีผ้าที่เป็นตาข่ายสีขาวแปลก ๆ เย็บติดอยู่รอบชุดนี้ พอเขาเอื้อมมือไปลูบ มันก็ให้ความรู้สึกกระด้างเล็กน้อย แต่ถ้าสังเกตให้ดี ๆ มันดูเหมือนจะเป็นใยของแมงมุมเสียมากกว่า

 

บัดนี้ความสงสัยฉายไปทั่วรูม่านตาสีทองของหลงโม่

 

เขาไม่เคยเห็นหนังสัตว์และเสื้อผ้าแบบนี้มาก่อน

 

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น…

 

หรือว่านางมีหนังสัตว์ใช้ไม่เพียงพอจึงต้องตัดเย็บเสื้อผ้าตัวเล็กขนาดนี้ไว้ใส่เพื่อที่ตัวเองจะได้ประหยัดด้วย?

 

ดูเหมือนว่ามังกรหนุ่มจะต้องล่าสัตว์มาให้ได้มากขึ้น เพื่อที่คู่ของเขาจะได้มีหนังสัตว์ไว้ทำเสื้อผ้าชิ้นใหญ่ให้ตัวเอง

 

ตอนที่หูเจียวเจียวถือดอกเกลือเข้ามาในกระท่อม เธอบังเอิญเห็นฉากนี้พอดี

 

หญิงสาวเห็นหลงโม่กำลังยืนอยู่ตรงมุมบ้านพร้อมถือเสื้อชั้นในไว้ในมือขณะที่เขาสำรวจมันด้วยสีหน้าจริงจัง…

 

“...!”

 

นั่นมัน... บ้าเอ๊ย!

 

เขากำลังทำอะไร!? เรื่องที่เขาแต๊ะอั๋งเธอเมื่อกี้อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่ทำไมจู่ ๆ เขาถึงมายุ่งกับเสื้อชั้นในของเธอกัน!

 

จิ้งจอกสาวอ้าปากค้าง พร้อมกับในแววตาที่แสดงให้ถึงความประหลาดใจปนสงสัย ไม่นานความคิดน่ารังเกียจก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ 

 

หรือเขาอาจจะเป็นโรคจิต!?

 

ตึง!

 

“นี่เจ้า เจ้าวางของของข้าลงนะ!” หูเจียวเจียวตะลึงงันจนเผลอทำถุงดอกเกลือในมือร่วงลงกับพื้นเสียงดังลั่น พอตั้งสติได้ เธอก็ชี้มือสั่งอีกฝ่าย

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินเสียงของหญิงสาว เขาก็หันกลับมาเห็นว่าอีกคนกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าอับอาย ในตอนนั้นเขายิ่งเชื่อว่านางไม่อยากให้เขารู้ว่านางต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากยากเข็ญแค่ไหน 

 

พอเขาใช้นิ้วคีบเสื้อผ้าชิ้นเล็กขึ้นมาตรงหน้า ทางด้านจิ้งจอกสาวก็ยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนีมากขึ้น

 

“!!”

 

หยุดมองมันสักที! แล้วยังไม่ยอมวางลงอีก!

 

บัดนี้หูเจียวเจียวรู้สึกอับอายเพียงอย่างเดียว จากนั้นเธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าชุดชั้นในผืนเล็กจากร่างสูงมาซ่อนไว้ข้างหลัง 

 

ในขณะที่เธอกำลังจะขับไล่มังกรหนุ่มออกไปจากบ้าน จู่ ๆ เขาก็เอ่ยคำปฏิญาณที่ลึกซึ้งและจริงจังออกมา

 

“ข้าจะพยายามล่าเหยื่อให้ดีที่สุด เจ้าจะได้ทำเสื้อผ้าชิ้นใหญ่เอาไว้ใส่ และเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องประหยัดหนังสัตว์แบบนี้”

 

จิ้งจอกสาวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

 

หา?

 

หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดแปลก ๆ ของชายหนุ่ม เธอก็เข้าใจบางอย่างในทันที เขาคง... ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เลยคิดว่าเธอกำลังใช้หนังสัตว์แบบประหยัดอยู่ใช่ไหม?

 

ยิ่งหูเจียวเจียวได้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงโม่แสดงออกอย่างจริงจัง มันก็ยิ่งช่วยยืนยันข้อสันนิษฐานในใจของเธอได้เป็นอย่างดี 

 

“…”

 

นี่ฉันลืมไปได้ไงนะ 

 

ภูตคนอื่นจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร…

 

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าออกไปก่อนนะ ออกไปเร็ว” จิ้งจอกสาวหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก โดยที่มือข้างหนึ่งซ่อนชุดชั้นในไว้ด้านหลังแล้วใช้มืออีกข้างดันหลังคนตัวสูง

 

“อืม” มังกรหนุ่มเดินออกไปจากกระท่อมหลังเล็กอย่างเชื่อฟัง

 

คู่ครองที่ดีควรทำตามที่ผู้หญิงบอก

 

เขาจะพยายามเป็นคู่ครองที่ดี!

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวส่งหลงโม่ออกไปแล้ว เธอก็กลับเข้าไปในกระท่อมพลางปาดเหงื่อ ก่อนจะก้มลงมองของชิ้นเล็กในมือตัวเอง ตอนนี้เธอรู้สึกอายจนแทบจะกางกรงเล็บขุดดินหนีอยู่แล้ว 

 

เดิมทีเธอวางแผนที่จะใช้วัสดุจากโลกภูตเพื่อนำมาตัดเย็บชุดชั้นในขนาดเล็กที่ผู้หญิงสามารถสวมใส่ได้ แต่ต่อมาเธอรู้สึกว่าหนังสัตว์นั้นแข็งเกินไป ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้ผ้าจากในมิติมาทำแม่แบบ แล้วค่อยเอาวัสดุอื่นมาเทียบว่าเหมาะสมไหมอีกที

 

ใครจะไปรู้ว่าช่วงนี้เธอจะยุ่งมาก ดังนั้นเธอจึงวางมันทิ้งไว้ที่มุมห้องจนลืมไปเสียสนิท

 

หญิงสาวไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าจอมวายร้ายจะมาเห็นมันเข้า

 

นี่มันน่าขายหน้ามากจริง ๆ...