ตอนที่ 336 ขนอุยสร้างปัญหา

เมื่อมีร่างเงาสีดำปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหัน มันก็ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อยและสัญชาตญาณที่เฉียบคมก็กำลังบอกเขาว่า คนคนนี้มีระดับพลังที่สูงมากจนเกินกว่าที่เขาจะสามารถรับมือได้ ดังนั้นเขาจึงรีบหนีไปทางด้านบนของคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว โดยพยายามหลีกเลี่ยงไม่ปะทะกับผู้มาใหม่คนนี้

หลังจากวิ่งหนีออกมาได้ประมาณ 200 กิโลเมตร เซี่ยเฟยก็รู้สึกว่าเขาน่าจะทิ้งระยะออกมาจากเจ้าของร่างนั้นได้แล้ว เขาจึงหาที่ราบต่ำเป็นที่กำบังลมก่อนที่เขาจะนั่งลงเพื่อพักผ่อน

สำหรับเซี่ยเฟยแล้วเขาสามารถวิ่งกลับไปยังเบโอเนทโดยตรงได้โดยไม่มีปัญหา แต่โกลด์แพนเธอร์ในอ้อมแขนของเขาก็คงจะไม่สามารถอดทนอย่างต่อเนื่องได้นานมากขนาดนั้นได้ เพราะในระหว่างที่เขาออกวิ่งเม็ดทรายในอากาศได้พุ่งสวนเข้ามาราวกับลูกกระสุน และถึงแม้ว่าเซี่ยเฟยจะกอดโกลด์แพนเธอร์เอาไว้แน่น แต่มันก็ยังคงมีเม็ดทรายบางส่วนพุ่งเข้ากระทบจนทำให้สัตว์อสูรตัวนี้ได้รับบาดเจ็บอยู่ดี

เซี่ยเฟยหยิบน้ำออกมาจากแหวนมิติและป้อนให้เจ้าแมวน้อยในอ้อมแขน ซึ่งโกลด์แพนเธอร์ก็รีบดื่มน้ำเข้าไปในทันทีเนื่องมาจากร่างกายของมันอยู่ในสภาวะที่อ่อนแอ

“เจ้าหนูนี่มีโครงสร้างร่างกายที่แข็งแรงมาก ถ้าหากว่าเราเลี้ยงมันไปจนโตเต็มวัยมันก็จะกลายเป็นอสูรร้ายชั้นยอดอย่างแน่นอน” อันธกล่าว

แน่นอนว่าเซี่ยเฟยย่อมมีความสุขเช่นเดียวกัน เขาจึงยื่นมือออกไปเพื่อลูบหัวเจ้าแมวน้อยในอ้อมแขนของตัวเองเบา ๆ

แต่ทันใดนั้นเองขนอุยที่นอนหลับสนิทมาทั้งวันก็กระโดดออกมาจากกระเป๋าของเซี่ยเฟยอย่างเกียจคร้าน ก่อนที่มันจะหันไปมองหน้าโกลด์แพนเธอร์ด้วยแววตาอันเหยียดหยาม

ทันทีที่สัตว์อสูรทั้งสองสบตากันโกลด์แพนเธอร์ก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างรุนแรง พร้อมกับขนสีทองทั่วทั้งตัวที่กำลังตั้งชันราวกับแมวบ้านที่กำลังตกใจอย่างรุนแรง

โกลด์แพนเธอร์กระโดดออกจากอ้อมแขนลงไปยืนบนพื้นพร้อมกับก้มหัวลงต่ำจนหัวแทบจะฝังลงไปในดิน และภายในแววตาของมันก็กำลังรู้สึกหวาดกลัวราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังคุกคามชีวิตของมันอยู่

เหตุการณ์นี้ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกใจมาก เขาจึงยกขนอุยขึ้นมามองราวกับว่ามันคือต้นเหตุที่ทำให้โกลด์แพนเธอร์รู้สึกหวาดกลัว

เจ้าขนอุยยังคงเผยรอยยิ้มและแลบลิ้นออกมาเลียเซี่ยเฟยอย่างประจบประแจง และแววตาของมันยังคงเต็มไปด้วยความน่ารักดูไม่เหมือนกับสัตว์ที่สามารถทำให้โกลด์แพนเธอร์รู้สึกหวาดกลัวได้เลยแม้แต่น้อย

เซี่ยเฟยคิดว่าท่าทางอันเย่อหยิ่งของขนอุยคงจะทำให้โกลด์แพนเธอร์หวาดกลัวไปแบบนั้น เขาจึงตั้งใจจะขว้างเจ้าก้อนภายในมือเพื่อลงโทษ แต่เจ้าตัวน้อยกลับมองเซี่ยเฟยด้วยดวงตาที่เปียกชุ่มราวกับกำลังจะบอกว่า

‘นายท่านจะทำร้ายหนูได้ลงคอจริง ๆ เหรอ?’

แน่นอนว่าชายหนุ่มย่อมไม่หลงกลการแสดงของขนอุยง่าย ๆ เพราะเขาได้เรียนรู้มาแล้วว่าเจ้าตัวน้อยตัวนี้เป็นสัตว์อสูรที่แสดงอารมณ์ออกมาอย่างเจ้าเล่ห์มากแค่ไหน

“หลังจากนี้โกลด์แพนเธอร์จะกลายมาเป็นเพื่อนของนาย ดังนั้นช่วยปฏิบัติกับเพื่อนใหม่ดี ๆ หน่อย”

หลังจากพูดจบเซี่ยเฟยก็วางขนอุยเอาไว้ใกล้ ๆ โกลด์แพนเธอร์เพื่อให้พวกมันได้ทำความรู้จักคุ้นเคยซึ่งกันและกัน

แต่ทันใดนั้นเองมันก็มีเหตุการณ์ที่เซี่ยเฟยไม่คาดฝันเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะขนอุยยังคงมองสัตว์อสูรด้านหน้าด้วยแววตาขยะแขยง จนทำให้โกลด์แพนเธอร์ส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

เอิ๊ก!

ขนอุยส่งเสียงเรอออกมาอย่างกะทันหัน และเสียงเรอของมันก็ทำให้โกลด์แพนเธอร์ตกใจอย่างแรง ก่อนที่ร่างของมันจะล้มลงไปนอนกับพื้น

ช็อก!

โคตรช็อก!

โกลด์แพนเธอร์ที่เป็นสัตว์อสูรสายพันธุ์ที่เป็นรองเพียงแค่ราชาสัตว์อสูรกลับตกใจจนเป็นลม หลังจากที่ได้ยินเสียงเรอของขนอุยเนี่ยนะ!!

เซี่ยเฟยยืนตกตะลึงไปหลายวินาทีก่อนที่เขาจะกลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปแตะจมูกของโกลด์แพนเธอร์และมันก็ทำให้เขาหน้าซีดขึ้นมาด้วยความตกใจ

“มันตายแล้ว!” เซี่ยเฟยอุทานพร้อมกับอ้าปากค้างโดยไม่สนใจลมทะเลทรายที่กำลังพัดเข้าไปในลำคอ

“นายว่าอะไรนะ!?” อันธรู้สึกตกใจมากยิ่งกว่าก่อนที่เขาจะเดินมาสังเกตร่างของโกลด์แพนเธอร์อย่างระมัดระวัง ซึ่งมันก็ทำให้เขาเผลอทิ้งตัวก้นจ้ำเบ้าลงไปบนพื้นทรายโดยไม่ได้ตั้งใจ

“มันตายแล้วจริง ๆ แต่มันตายได้ยังไง?”

“ถ้านายถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร!”

ทันใดนั้นทั้งสองก็มองมาทางขนอุยเป็นตาเดียว ก่อนที่พวกเขาจะได้เห็นว่าเจ้าขนอุยพยายามแอบย่องหนีไปราวกับว่ามันเพิ่งทำความผิดอันร้ายแรง แต่เมื่อมันสัมผัสได้ถึงแววตาอันเร่าร้อนที่กำลังจ้องมองมา มันจึงหันหลังกลับมาด้วยใบหน้าอันไร้เดียงสาราวกับว่ามันไม่ได้ทำอะไรลงไปเลย

เมื่อขนอุยได้เห็นแววตาอันดุร้ายของเซี่ยเฟยมันก็เหงื่อแตกออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะในตอนนี้เซี่ยเฟยรู้สึกโกรธจนใบหน้าของเขาแทบที่จะกลายเป็นสีเขียวแล้ว

หมับ!

“นี่แกทำอะไรลงไป! แกรู้ไหมว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่ทรงพลังและมีมูลค่ามากแค่ไหน!!” เซี่ยเฟยส่งเสียงตะโกนออกมาด้วยความโกรธหลังจากที่คว้าขนอุยเอามาไว้ในมือ

เมื่อได้เห็นว่าเจ้านายกำลังโกรธมาก ขนอุยจึงพยายามใช้แววตาอันน่าสงสารเพื่อลดความโกรธของเจ้านายมันลง

“ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย! แกมันเป็นตัวซวยสำหรับฉันจริง ๆ ตั้งแต่ที่แกกินหัวใจจักรวาลสีม่วงและเกือบที่จะทำลายอสรพิษพันธนาการของฉันแล้ว ตอนนี้แกก็ยังมาฆ่าโกลด์แพนเธอร์ของฉันอีก!!”

“ใจเย็น ๆ โกลด์แพนเธอร์มันตายไปแล้วและเราก็ไม่สามารถจะชุบชีวิตขึ้นมาได้ ดังนั้นเราก็ไม่ควรที่จะต้องทำให้เจ้าตัวเล็กนี่ตายไปด้วยอีกตัว” อันธพยายามปลอบใจเซี่ยเฟย

“แกเป็นคนฆ่าโกลด์แพนเธอร์ของฉัน! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแกจะชดใช้มันยังไง!!” เซี่ยเฟยตะโกนใส่ขนอุย แต่ก่อนที่คำพูดของเขาจะทันได้จบลงมันก็มีร่างสีดำพุ่งออกมาจากพายุทะเลทราย และรีบก้มตัวลงเพื่อตรวจสอบศพของโกลด์แพนเธอร์

พริบตาต่อมาชายชราตรงหน้าก็ยืนขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่เซี่ยเฟยด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว จนทำให้หนวดสีขาวราวกับหิมะกำลังกระดิกด้วยความโกรธ

“แกเป็นคนฆ่าโกลด์แพนเธอร์ของฉัน! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแกจะชดใช้มันยังไง!?”

เซี่ยเฟยรู้สึกว่าประโยคนี้เป็นประโยคคุ้น ๆ คล้ายกับว่าเขาเพิ่งพูดมันเมื่อไม่นานมานี้เอง

“คุณกำลังพูดอะไร? นี่มันโกลด์แพนเธอร์ของผม!” เซี่ยเฟยก็กำลังตกอยู่ในอาการโกรธเช่นกัน เขาจึงตะโกนกลับไปโดยไม่สนใจว่าชายชราร่างผอมคนนี้เป็นใครกันแน่

“อย่ามาพูดจาไร้สาระ แกเองก็แย่งชิงโกลด์แพนเธอร์มาจากคนอื่นเหมือนกัน ฉันตามร่องรอยของเจ้าหนูนี่มาตั้งนานแล้ว ถ้าแกไม่ลงมือตัดหน้ามันก็คงจะกลายเป็นสัตว์อสูรของฉันไปแล้ว!!” ชายชรายังคงกระทืบเท้าและตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“ในเมื่อผมได้มันมาแล้ว มันก็คือของของผม!” เซี่ยเฟยพยายามเถียงออกไปอย่างไร้เหตุผล

“ฉันไม่สนว่าแกจะเอามันไปก่อนฉันไหม แต่เมื่อฉันเห็นมันก่อนแสดงว่ามันคือของของฉัน!” ชายชรายังคงเถียงออกไปอย่างไร้เหตุผลมากกว่าเซี่ยเฟย

“เลิกพูดเรื่องไร้สาระกันสักที พวกเรามาสู้กันเพื่อตัดสินไปเลยดีกว่า” เซี่ยเฟยกล่าวพร้อมกับควบคุมใบมีดของเซเลสเชียลมูนให้กระจายกันออกไปซ่อนตัวในพายุทะเลทราย

ผู้ที่กำลังโกรธมักที่จะขาดความยับยั้งชั่งใจ ซึ่งในตอนนี้ทั้งเซี่ยเฟยและชายชราต่างก็กำลังพยายามหาที่ระบายความโกรธของตนเอง

ฟุบ! 

ทันใดนั้นใบมีดทั้ง 18 เล่มก็พุ่งออกมาจากพายุทะเลทรายเพื่อจู่โจมชายชราอย่างกะทันหัน

“เด็กหนอเด็ก” ชายชราพึมพำออกมาอย่างเย็นชา ก่อนที่จะวาดมือออกไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว

งืด! งืด! งืด!

ใบมีดของเซเลสเชียลมูนหยุดการเคลื่อนไหวในทันทีราวกับว่ามันกำลังถูกจับด้วยกาวเหนียว ๆ ทำให้ใบมีดทั้ง 18 เล่มถูกหยุดเอาไว้กลางอากาศและไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนได้

เซี่ยเฟยพยายามเร่งการควบคุมเซเลสเชียลมูนอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่ว่าเขาจะส่งพลังจิตออกไปมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะขยับใบมีดทั้ง 18 เล่มนี้ได้เลย

‘แข็งแกร่งมาก!’ เซี่ยเฟยคิดขึ้นมาภายในใจ

ทันใดนั้นดาบอีวีสเซอเรทก็ปรากฏขึ้นในมือของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะฟันดาบยาวออกไปในแนวทแยง

งืด!

การจู่โจมของเซี่ยเฟยยังคงมีผลลัพธ์อยู่เช่นเดิม และในคราวนี้มันก็ทำให้เขาไม่สามารถที่จะขยับดาบได้อีกครั้ง

ในระหว่างที่เซี่ยเฟยกำลังพยายามดิ้นรนอย่างยากลำบาก อันธก็กล่าวออกมาพร้อมกับกำลังยืนเอามือไพล่หลังมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่เฉยชา

“หยุดเถอะ! เขามีพลังแม่เหล็กที่สามารถหยุดโลหะรอบ ๆ ตัวเขาได้ ถ้านายไม่ได้มีอาวุธที่ไม่ได้สร้างขึ้นมาจากโลหะ นายก็ไม่มีทางจะทำอะไรเขาได้เลย” อันธกล่าว

คำอธิบายนี้ทำให้เซี่ยเฟยรู้สึกตกตะลึง เพราะไม่เพียงแต่ชายชราตรงหน้าจะมีระดับพลังงานที่สูงกว่าเขาเท่านั้น แต่อีกฝ่ายยังได้ครอบครองพลังพิเศษที่หาได้ยากมากอีกด้วย

ในยุคนี้มันจะมีใครไม่ถือครองโลหะหรือว่าเขาจะต้องแก้ผ้าเพื่อต่อสู้กับชายชราคนนี้?

ในความเป็นจริงถึงแม้ว่าเขาจะถอดชุดต่อสู้ของตัวเองไป แต่ตอนเด็ก ๆ กระดูกของเขาก็เคยหักอยู่หลายครั้งทำให้มันมีตะปูโลหะถูกฝังเอาไว้ภายในทั้งแขนและขาของตัวเขาเอง ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะแก้ผ้าแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะเผชิญหน้ากับชายชราคนนี้ได้อยู่ดี

“เฮ้อ!” เซี่ยเฟยถอนหายใจพร้อมกับนั่งลงมองดูศพโกลด์แพนเธอร์ด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย

“อะไรกันเลิกสู้แล้วเหรอ?” ชายชราถามอย่างสงสัย

“คุณเป็นผู้ใช้พลังแม่เหล็กที่มีระดับพลังที่สูงมาก แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับคุณได้” เซี่ยเฟยกล่าว

“แล้วทำไมไม่หนีล่ะ?”

“ถึงผมจะหนีไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร เพราะตราบใดก็ตามที่มันยังมีโลหะอยู่บนร่างกายของผม ผมก็ไม่สามารถที่จะหลุดออกไปจากการควบคุมของคุณได้อยู่ดี ดังนั้นการพยายามหนีก็มีแต่เสียแรงเปล่า” เซี่ยเฟยกล่าวขึ้นมาเบา ๆ

“ฉลาดดีนี่ไอ้หนุ่ม! ไม่น่าเชื่อว่านายจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้ว่านายไม่สามารถหนีไปจากเงื้อมมือของฉันได้ เว้นแต่ว่านายจะดึงตะปูเหล็กในกระดูกของนายออกก่อน แต่การทำแบบนั้นมันก็จะทำให้นายกลายเป็นคนพิการ” ชายชรากล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง

ฉึก! ฉึก! ฉึก! …

ใบมีดของเซเลสเชียลมูนและดาบอีวีสเซอเรทที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าค่อย ๆ ร่วงหล่นลงมากับพื้น ก่อนที่ชายชราจะเริ่มพูดคุยกับเซี่ยเฟยอีกครั้ง

“เก็บอาวุธของนายไปซะ”

เซี่ยเฟยเก็บอาวุธเข้าไปในแหวนมิติพร้อมกับพยายามคิดหาวิธีหนีออกจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้อย่างเงียบ ๆ

วันนี้ไม่ใช่วันของเขาจริง ๆ เพราะไม่เพียงแต่โกลด์แพนเธอร์จะเสียชีวิตลงต่อหน้า แต่เขายังต้องมาพบกับชายชราผู้ครอบครองพลังแม่เหล็กในพื้นที่อันห่างไกล

“สัตว์อสูรตัวนี้ตายได้ยังไง?” ชายชราเริ่มถามขณะมองไปยังสัตว์อสูรตรงหน้าด้วยความสะเทือนใจ

“ผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าผมต้องใช้ความพยายามสูงมากเพื่อแย่งชิงสัตว์อสูรตัวนี้มาจากไป๋ห่าว แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะมาตายในระหว่างทาง”

“ผมเคยได้ยินมาว่าโกลด์แพนเธอร์ไม่ชอบสิ่งสกปรก แต่สถานที่ที่ผมได้พบกับมันคือคุกใต้ดินอันมืดมิดและทหารที่เฝ้ามันเอาไว้ก็บังคับให้มันกินเนื้อเน่า ๆ ดังนั้นตอนที่ผมได้เปิดกรงเอามันออกมาเจ้าแมวน้อยตัวนี้ก็อาจจะตรอมใจจนใกล้จะตายแล้วก็ได้”

“ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเคยได้ยินมาคือความจริงหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งขนาดนี้คงไม่น่าจะมีนิสัยที่บอบบางขนาดนั้นใช่ไหมล่ะครับ”

เซี่ยเฟยกล่าวโดยพยายามโยนความผิดทั้งหมดไปให้ไป๋ห่าว เพราะถึงยังไงเขาก็ได้ช่วยมันออกมาจากคุกใต้ดินที่สกปรกโสโครกมาจริง ๆ

“พวกมันทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?”

“แน่นอน ผมเห็นคุกใต้ดินด้วยตาของผมเองเลยนะครับ”

“ถ้าอย่างนั้นตามฉันมา” ชายชราตะโกนออกไปด้วยความโกรธ ก่อนที่จะลากเซี่ยเฟยกลับไปยังคฤหาสน์ของไป๋ห่าว

***************

เสียหายเท่าไหร่แล้วกับขนอุย? 55555