บทที่ 62: ผลไม้ดินตายแล้ว

ในขณะนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อกำลังซักกระโปรงหนังสัตว์ของอิงหยวนอยู่ที่ริมแม่น้ำ ทันใดนั้นนางก็เห็นเท้าเล็ก ๆ คู่หนึ่งปรากฏขึ้นข้างตัว

 

“ซุยซุย? เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย และเห็นลูกพี่ลูกน้องยืนอยู่ข้าง ๆ นางด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า 

 

นับตั้งแต่ที่อีกฝ่ายถูกหูเจียวเจียวเปิดโปงครั้งล่าสุด นางก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กับลู่ซุยซุยอีกต่อไป

 

“พี่เมี่ยนเอ๋อ ข้ารู้ว่าเรื่องครั้งก่อนข้าผิดเอง ได้โปรดท่านอย่าโกรธข้าเลย ข้าแค่หลงผิดไปเท่านั้น...”

 

ยามนี้ดวงตาของคนสำนึกผิดมีน้ำตาคลอหน่วยเมื่อได้ยินคำพูดของลู่เมี่ยนเอ๋อ แล้วนางก็ก้าวไปจับแขนของอีกคนพลางอ้อนวอน

 

แววตานั้นแสดงถึงความเสียใจออกมาจากก้นบึ้นของหัวใจ

 

พอลู่เมี่ยนเอ๋อได้เห็นท่าทางน่าสงสารของน้องสาวก็อดถอนหายใจไม่ได้

 

“ซุยซุย ข้าดีใจที่เจ้าสำนึกผิด ต่อจากนี้ไปเจ้าก็อย่าคิดที่จะทำร้ายคนอื่นอีกเลย มิฉะนั้นท่านผู้เฒ่าคงจะลงโทษเจ้าอย่างหนัก” ท่าทางที่ทำเป็นตีตัวออกห่างค่อย ๆ จางหายไป

 

“พี่เมี่ยนเอ๋อสั่งสอนได้ถูกแล้ว ต่อไปนี้ข้าคงไม่กล้าทำผิดซ้ำอีก”

 

ลู่ซุยซุยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

แต่ในตอนที่นางหลุบตาลงต่ำ ความอิจฉาก็แล่นผ่านนัยน์ตาคู่นั้น

 

เหตุใดที่ลู่เมี่ยนเอ๋อถึงได้ครอบครองอิงหยวน และหูเจียวเจียวสามารถรบกวนอิงหยวนได้อย่างโจ่งแจ้ง ครั้งนี้นางต้องการกำจัดผู้หญิง 2 คนในคราวเดียว

 

จากนั้นอินทรีหนุ่มก็จะตกเป็นของนาง

 

เวลาถัดมา ลู่ซุยซุยเห็นกระโปรงหนังสัตว์ในมือของลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งมันใหญ่เกินขนาดของเจ้าตัว นางจึงรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นของผู้ชาย

 

แล้วหญิงสาวก็รีบก้าวเข้าไปตั้งใจจะช่วยอีกฝ่ายทำงาน “พี่เมี่ยนเอ๋อ เดี๋ยวข้าช่วยซักกระโปรงหนังสัตว์ให้ท่านเอง”

 

นี่คือกระโปรงหนังสัตว์ของอิงหยวน...

 

แต่กวางสาวไม่คาดคิดว่าลู่เมี่ยนเอ๋อจะขยับหลบมือของตนเอง

 

“ไม่จำเป็น ข้าจะทำเอง” หญิงสาวรูปร่างบอบบางยิ้มจาง ๆ และอธิบายว่า “อิงหยวนไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องของ ๆ เขา”

 

นั่นทำให้รอยยิ้มของลู่ซุยซุยแข็งทื่อไปทันที ต่อมานางก็แอบกัดฟันแน่น

 

คอยดูเถอะ หลังจากนี้เจ้าจะยังกล้าอวดดีต่อหน้าข้าอีกไหม!

 

ครู่ถัดมา คนเป็นน้องสาวก็เผยรอยยิ้มอีกครั้ง “พี่เมี่ยนเอ๋อ ข้าไม่ได้คุยกับท่านนานแล้ว ข้าขอไปเล่นที่บ้านท่านได้ไหม?”

 

ในช่วงเวลานี้ นางไม่มีข้อแก้ตัวที่จะพบกับลู่เมี่ยนเอ๋อ อีกทั้งนางไม่มีโอกาสได้เจอหน้าอิงหยวนเลย

 

“ได้สิ ข้าซักผ้าเสร็จแล้ว งั้นเรากลับกันเถอะ”

 

ในขณะนั้น ลู่เมี่ยนเอ๋อไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของอีกฝ่ายเลย นางมัวแต่สะบัดน้ำบนกระโปรงหนังสัตว์ออก แล้วลุกขึ้นเดินนำลูกพี่ลูกน้องกลับบ้าน

 

เมื่อทั้ง 2 คนกลับมาถึงบ้าน อิงหยวนก็ยืนเปลือยกายท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันแข็งแรงพลางฉีกเหยื่อด้วยกรงเล็บอยู่ในลานบ้าน

 

ลู่ซุยซุยที่ได้เห็นภาพนั้นก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปด้วยดวงตาสีแดงก่ำ “พี่อิงหยวน ไม่เจอกันนานเลยนะ ข้า—”

 

“เมี่ยนเอ๋อ เจ้ากลับมาแล้ว ข้าบอกว่าข้าจะไปซักผ้าที่ริมแม่น้ำเองไม่ใช่หรือ? เจ้าจะเอาไปทำเองทำไม?”

 

ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ อินทรีหนุ่มก็วางเหยื่อในมือลงแล้วเดินผ่านนางไปหาภรรยาสาวซึ่งอยู่ข้างหลังนางโดยไม่แม้แต่จะชายตามองนางเลยสักนิด

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ลู่ซุยซุยแทบคลั่งเพราะความอิจฉา นางใช้มือบิดกระโปรงหนังสัตว์แน่นด้วยท่าทางคล้ายอยากจะขย้ำมันให้เละ

 

ในขณะที่ทั้ง 2 กำลังคุยกัน กวางสาวก็เข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ พอมองไปรอบ ๆ ในที่สุดนางก็จับจ้องไปที่ขนนกสีขาวบนเตียง

 

จากนั้นนางก็แอบซ่อนขนนกไว้ในตัวแล้วเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

...

 

เช้าวันต่อมา ก่อนที่หูเจียวเจียวจะตื่น เธอได้ยินเสียงภูตมาเรียกเธอจากหน้าประตู

 

“หูเจียวเจียว แย่แล้ว ออกมาเร็วเข้า หัวหน้าเผ่ากำลังตามตัวเจ้าด่วน!”

 

ฝ่ายที่ถูกเรียกตื่นเต็มตาทันที 

 

เสียงที่เรียกนั้นดังมากจึงทำให้ลูก ๆ ตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน หูเจียวเจียวพลิกตัวลุกขึ้นและไม่ลืมที่จะบอกพวกเขาว่า “แม่จะออกไปข้างนอกสักพักนะ เดี๋ยวก็กลับมา ถ้าพวกเจ้าหิวก็ย่างเนื้อกินกันไปก่อนได้เลยนะ”

 

ด้วยความที่เด็กชายทั้ง 3 ดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว พวกเขาจึงสามารถทำเนื้อย่างง่าย ๆ กินเองได้

 

ก่อนที่เจ้าตัวเล็กทั้งหลายจะทันได้พูดอะไร ทุกคนก็เห็นแม่จิ้งจอกรีบวิ่งออกจากบ้านไปแล้ว

 

“เกิดอะไรขึ้น ท่านผู้เฒ่าต้องการพบข้าทำไม?” เมื่อหูเจียวเจียวออกมาข้างนอก เธอเห็นชายร่างกำยำยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทางวิตกกังวล

 

“ผลไม้ดินตายแล้ว ท่านผู้เฒ่าบอกให้เจ้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

หลังจากที่หญิงสาวได้ยินคำพูดของชายคนนั้น เธอก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

 

เธอเพิ่งบอกหัวหน้าเผ่าเกี่ยวกับข้อควรระวังในการปลูกมันฝรั่งไปเมื่อวานนี้เอง แต่วันนี้กลับมีบางอย่างเกิดขึ้นกับต้นกล้ามันฝรั่ง มันเป็นเรื่องที่บังเอิญเกินไป

 

“ไปกันเถอะ ข้าจะไปดูสักหน่อย”

 

ภูตชายพยักหน้าแล้วหันหลังกลับเพื่อแปลงร่างเป็นจิ้งจอก พอหญิงสาวหันกลับมาอีกครั้งก็เห็นว่าชายคนนั้นวิ่งไปไกลแล้ว

 

เมื่อหูเจียวเจียวกับภูตชายอีกคนมาถึงที่ทุ่งปลูกมันฝรั่ง เธอก็พบว่าที่นั่นมีชาวบ้านมากมายยืนล้อมไว้จนมองไม่เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นข้างใน

 

“หลีกทาง หลีกทางหน่อย”

 

ต่อมา ภูตผู้ชายช่วยจิ้งจอกสาวผลักผู้คนที่ยืนขวางทางออกไปเพื่อพาเธอไปยังทุ่งด้านใน

 

เนื่องจากหูเจียวเจียวมีรูปร่างเพรียวบางจึงสามารถเบียดเสียดคนอื่นเข้าไปได้ในเวลาไม่นาน จากนั้นเธอกวาดสายตาเพียงครู่เดียวก็เห็นผู้เฒ่ากำลังยืนอยู่ข้างทุ่งใกล้กับแม่น้ำด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมปนเศร้าหมองราวกับว่าเขากำลังจะร้องไห้

 

“หูเจียวเจียว ในที่สุดเจ้าก็มาสักที”

 

ยามที่หัวหน้าเผ่าเห็นหูเจียวเจียว ประหนึ่งว่าเขาได้พบกับผู้ช่วยชีวิต เธอจึงรีบเดินไปหาเขา “ท่านผู้เฒ่า มันเกิดอะไรขึ้น?”

 

แน่นอนว่าเมื่อวานนี้ผลไม้ดินยังปกติดี แต่เวลาผ่านไปแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น แล้วทำไมต้นกล้าผลไม้ดินถึงตาย!

 

พวกเขาจะยังสามารถเก็บเกี่ยวผลไม้ดินได้ก่อนฤดูหนาวหรือไม่?

 

ตอนนี้ชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดร้อนรนมาก หากพืชเหล่านี้พูดได้ เขาคงจะเอ่ยถามมันอย่างแน่นอน

 

“ท่านผู้เฒ่า อย่ากังวลไปเลย ให้ข้าดูก่อน” หูเจียวเจียวยิ้มบาง ๆ พลางส่งสัญญาณให้ชายชราผ่อนคลายความเครียดลง

 

เธอเตรียมการทุกอย่างไว้หมดแล้ว มันฝรั่งที่ปลูกใกล้แม่น้ำไม่ใช่มันฝรั่งที่เอามาจากมิติ แม้ว่าต้นกล้ามันฝรั่งจะเสียหายไปบางส่วนก็ไม่ส่งผลกระทบต่อผลผลิตมากนัก 

 

“ตกลง ๆ เจ้าลองดูก่อน” คนเป็นหัวหน้าเผ่าพยักหน้าซ้ำ ๆ ก่อนจะหลีกทางให้เธอเพราะเขาไม่อยากไปขวางอีกฝ่ายให้เสียเวลา

 

ถัดมา หูเจียวเจียวมองไปรอบบริเวณและสังเกตเห็นว่าต้นอ่อนมันฝรั่งในทุ่งที่ใกล้กับแม่น้ำที่สุดห้อยอยู่บนพื้นอย่างไร้ชีวิตชีวา

 

ส่วนในแปลงอื่น ๆ ที่ห่างไกลจากแม่น้ำ มันฝรั่งยังคงเติบโตอย่างแข็งแรงโดยไม่มีผลกระทบใด ๆ

 

ครู่ต่อมา เธอเดินไปคุกเข่าก้มลงมองดูต้นกล้ามันฝรั่งอย่างระมัดระวัง ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวกดดิน ไม่นานเธอก็รู้สึกถึงความชื้นที่อยู่ในดิน

 

สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของหูเจียวเจียวหม่นลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

 

“ว่าไง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าเห็นจิ้งจอกสาวยืนขึ้น เขาก็ถามออกมาอย่างกระวนกระวาย

 

หูเจียวเจียวพยักหน้าและพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ท่านผู้เฒ่า ต้นกล้าพวกนี้ตายเพราะได้น้ำมากเกินไป”

 

“ได้น้ำมากเกินไปรึ?” ชายชราส่ายหัวด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “เป็นไปไม่ได้ ข้าเพิ่งส่งภูตไปตรวจสอบวันนี้เอง และข้าไม่ได้ให้ใครมารดน้ำเลย”

 

นอกจากนี้เขายังจงใจมาขวางทางพวกภูตเพื่อไม่ให้พวกเขามารดน้ำตามอำเภอใจ

 

แล้วผลไม้ดินจะได้น้ำเยอะเกินไปได้อย่างไร?

 

แม่จิ้งจอกเม้มริมฝีปากก่อนจะเตือนอย่างสงบนิ่งว่า “ท่านผู้เฒ่า บางทีอาจมีคนแอบรดน้ำต้นกล้าผลไม้ดินก่อนที่ภูตลาดตระเวนจะมาถึง คน ๆ นั้นจงใจทำลายต้นกล้าพวกนี้”

 

ทันทีที่เธอพูดจบ ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาที่ด้านข้างหัวหน้าเผ่า

 

“ท่านผู้เฒ่า เราพบสิ่งนี้ที่ริมแม่น้ำ ท่านลองดูสิ” ชายผู้นั้นยื่นสิ่งที่อยู่ในมือให้ผู้นำสูงสุดของเผ่าด้วยความเคารพ

 

หูเจียวเจียวก็หันไปมองเช่นกัน เธอพบว่าชายคนนั้นถือขนนกบาง ๆ ไว้ในมือ มันเป็นขนนกสีขาวราวกับหิมะ ซึ่งดูเหมือนขนนกหรือขนของสัตว์ปีก 

 

เมื่อชายชราเห็นขนนกนั้น ใบหน้าของเขาก็ขุ่นมัวลง

 

ส่วนภูตที่อยู่รอบ ๆ ก็เห็นขนนกปริศนาเหมือนกัน พวกเขาทุกคนจึงแสดงสีหน้าประหลาดใจ

 

“พี่เมี่ยนเอ๋อ นั่นมันขนนกที่ท่านพกติดตัวทุกวันไม่ใช่หรือ?” ในตอนนั้นเอง ลู่ซุยซุยปิดปากอุทานด้วยความตกใจ