บทที่ 61: ได้ยินพวกเขาคุยกัน

“ท่านผู้เฒ่า?”

 

หูเจียวเจียวหันไปถามหัวหน้าเผ่าเพื่อขอความเห็นจากเขา 

 

ชายชราขมวดคิ้วเล็กน้อย หากลู่หลีถูกงูพิษกัดหรือโดนโบย 100 ไม้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่เขาก็เหมือนตายทั้งเป็นไปแล้วอยู่ดี

 

เผ่าแห่งนี้เป็นเผ่าเล็ก ๆ ที่มีภูตอาศัยอยู่ไม่มากนัก แต่เมื่อหัวหน้าเผ่าคิดไตร่ตรองว่าจิ้งจอกสาวเชี่ยวชาญวิธีการเพาะปลูก เขาจึงพยักหน้าเห็นด้วย

 

“ทำตามที่เจ้าพูดเถอะ” จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นเรียกชายคนหนึ่ง “เอาตัวเขาไป—”

 

ทว่าก่อนที่ชายแก่จะกล่าวจบ หูเจียวเจียวก็ขัดจังหวะเขาขึ้นมาว่า “ท่านผู้เฒ่า ข้าอยากจะลงโทษเขาด้วยตัวเอง”

 

คนเป็นหัวหน้าเผ่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปที่ร่างกายอันบอบบางของแม่จิ้งจอก ถ้านางทำมันเอง แรงโบยอาจจะลดลงหลังจากที่นางลงไม้ไปได้ไม่กี่ครั้งใช่ไหม?

 

ดูเหมือนว่าหูเจียวเจียวแค่ต้องการสั่งสอนลู่หลีให้ได้รู้สำนึก ใจจริงแล้วนางไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ทุกคนในเผ่าคิด

 

ไม่นานชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ตกลง เจ้าลงมือเองได้เลย”

 

ผู้หญิงคนนี้ยังใจดี นางรู้ว่าหากให้ผู้ชายคนอื่นเป็นคนลงมือ ลู่หลีคงจะพิการไปเสียก่อน

 

จากนั้นหัวหน้าเผ่าก็โบกมือส่งสัญญาณให้ภูตชายจับตัวกวางหนุ่มไป ขณะที่แม่กวางเฒ่ากำลังร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจอยู่ข้าง ๆ 

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเผยรอยยิ้มมุมปาก แล้วหันกลับมาแสร้งทำเป็นเดินไปใต้ต้นไม้เพื่อหยิบไม้ เมื่อเธอหลบอยู่หลังต้นไม้ เธอก็หยิบไม้ที่เรียวยาวออกมาจากมิติ

 

ตามปกติแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านมักจะใช้ไม้พลองทำโทษทางกายกับภูตที่กระทำผิดอยู่บ่อย ๆ ถึงแม้ว่าไม้เรียวอันนี้จะดูบอบบางเพียงแค่พับมันก็สามารถหักได้แล้ว แต่หากใครก็ตามถูกสิ่งนี้ฟาด มันจะเจ็บลึกไปจนถึงไขกระดูกเลยก็ว่าได้

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ชาวบ้านทุกคนก็เห็นไม้เรียวยาวในมือของเธอก่อนจะพากันเยาะเย้ยเธอทันที “นี่หูเจียวเจียวกำลังล้อพวกเราเล่นอยู่หรือไง ไม้บางแบบนั้นตีไม่กี่ครั้งก็หักแล้วมั้ง”

 

“ใช่ ๆ ใช้ไม้บางขนาดนั้นตีมันจะถือว่าเป็นการลงโทษได้ยังไง!”

 

ในขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวสัมผัสได้ถึงสายตาของคนอื่น แต่เธอก็เดินผ่านพวกเขาไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง จากนั้นเธอยกไม้ในมือขึ้นแล้วหวดอย่างแรง

 

เพี้ยะ!!

 

“อ๊ากกกกก!!”

 

เสียงกรีดร้องเหมือนวัวโดนเชือดดังออกมาจากปากของลู่หลีทันทีที่ไม้กระทบเข้ากับแผ่นหลังของเขา 

 

ส่วนชาวบ้านที่ยืนมองอยู่รอบ ๆ แสดงสีหน้าดูถูกดูแคลนกวางหนุ่ม

 

ลู่หลีผู้นี้อ่อนแอเสียจริง ด้วยหุ่นเพรียวบางของหูเจียวเจียว นางแทบจะไม่มีพละกำลังเลย ทำไมเขาถึงต้องกรีดร้องคร่ำครวญขนาดนั้น?

 

ไม่น่าแปลกใจที่เหล่าภูตจะเข้าใจผิด เนื่องจากรูปลักษณ์ที่บอบบางและอ่อนแอของจิ้งจอกสาว แม้ว่าเธอจะเฆี่ยนตีคนกระทำผิดอย่างรุนแรง แต่ภาพที่ออกมามันก็ยังดูนุ่มนิ่มจนทำให้ผู้คนไม่รู้สึกกลัวเลย

 

หลังจากที่หญิงสาวฟาดไม้เรียวใส่ลู่หลีไป 100 ไม้ หยาดเหงื่อก็ไหลหยดลงจากหน้าผากสวย อีกทั้งมือที่เธอใช้จับไม้เรียวสลับกันก็บวมแดงเช่นกัน

 

เธอทุ่มเทพลังงานทั้งหมดเพื่อลงไม้เรียวไปที่แผ่นหลังของกวางหนุ่ม 100 ไม้ ทำให้ตอนนี้บนหลังของเขามีรอยแตกเลือดซิบออกมาเป็นริ้ว ๆ เมื่อพิจารณาดูแล้ว เธอคาดว่าอีกฝ่ายน่าจะลุกจากเตียงไม่ได้เป็นเวลาหลายเดือนเลยทีเดียว

 

หูเจียวเจียวไม่รู้สึกเลยว่าตนทำแรงเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะมีเซรุ่มจากในมิติของเธอประกอบกับเธอไปถึงที่เกิดเหตุทันเวลา หลงหลิงเอ๋อคงจะเสียชีวิตไปนานแล้ว

 

การที่ผู้ชายคนนี้แค่หลังแตกมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ซึ่งเทียบกับสิ่งที่ลูกสาวของเธอต้องเผชิญไม่ติดฝุ่นเลย

 

หลังจากที่ลู่หลีส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ในที่สุดเขาก็เป็นลมหมดสติไป

 

ส่วนภูตที่คอยจับตัวคนถูกทำโทษอยู่ข้าง ๆ ก็ปล่อยให้เขาล้มลงกับพื้น ในเวลาเดียวกับที่ปล่อยให้แม่กวางเฒ่าวิ่งร้องไห้เข้าไปอุ้มลูกชายกลับบ้าน

 

ถัดมา หูเจียวเจียวหันไปพูดอย่างเย็นชากับครอบครัวลู่ว่า ”ครั้งต่อไปที่เจ้ารังแกลูกของข้า มันจะไม่จบง่าย ๆ อย่างนี้แน่นอน”

 

เวลานี้แม่ลู่ไม่กล้าพูดอะไรอีก เพราะปัจจุบันแม้แต่หัวหน้าเผ่าก็ยังเข้าข้างจิ้งจอกสาว นางจึงเดินกลับบ้านไปอย่างสิ้นหวัง

 

จากนั้นหูเจียวเจียวชำเลืองมองเหล่าภูตที่อยู่รอบตัวเธอ ก่อนจะพบว่าลู่เมี่ยนเอ๋อกับอิงหยวนก็ยืนมองเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล เธอจึงอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาเย็นชาไปทางพวกเขา

 

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลู่เมี่ยนเอ๋อจะไม่รู้เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ของน้องชาย

 

เมื่อหญิงสาวล้างแค้นให้กับหลงหลิงเอ๋อเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ได้รั้งรออะไรอีกจึงเดินไปบอกลาท่านผู้เฒ่าและเธอก็เดินกลับบ้านไป

 

หลังจากเหตุการณ์นี้จบลง ความรู้สึกของชาวบ้านที่มีต่อหูเจียวเจียวก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ 

 

ทว่าแม่จิ้งจอกไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด พอเธอมาที่กลับบ้าน นอกจากดูแลลูก ๆ และช่วยบำรุงหลงหลิงเอ๋อจนฟื้นตัวแล้ว เธอก็เริ่มจัดสวนปลูกมันฝรั่งทุกวัน

 

1 สัปดาห์ผ่านไป ในที่สุดมันฝรั่งในถ้ำที่ด้านหลังภูเขาก็งอกตาออกมา

 

จากนั้นหูเจียวเจียวสอนให้พวกผู้ชายหั่นมันฝรั่งที่แตกหน่อเป็นชิ้น ๆ ขุดร่องตื้น ๆ ในทุ่ง และฝังมันฝรั่งที่แตกหน่อไว้ในดิน

 

ส่วนหัวหน้าเผ่ายังคงยุ่งอยู่กับการพากลุ่มภูตชายออกไปล่าสัตว์ เมื่อเขากลับมาที่เผ่าอีกที มันฝรั่งในทุ่งก็แตกหน่อเป็นต้นสีเขียวเล็ก ๆ แล้ว

 

“หูเจียวเจียว ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลการปลูกผลไม้ดินในเผ่า! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ทุกคนคงอดตายในฤดูหนาวนี้!”

 

เมื่อชายชรามองไปที่ต้นกล้ามันฝรั่งในทุ่ง เขาก็เผยรอยยิ้มสดใสออกมา

 

ตอนนี้ชายแก่กำลังนั่งอยู่บนพื้น 

 

เขาไม่เคยเบื่อเลยที่จะต้องมานั่งเฝ้าดูต้นพืชเล็ก ๆ สีเขียวพวกนี้ ในขณะที่ในใจของเขาเอาแต่นึกกลัวว่าต้นกล้าทั้งหมดจะเหี่ยวแห้งไป ดังนั้นเขาจึงไม่อยากปล่อยให้พวกมันห่างหายจากสายตาไปแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าแค่ส่งข้อความของเทพอสูรให้พวกท่าน ความช่วยเหลือที่แท้จริงมาจากชาวบ้านที่ช่วยกันลงมือลงแรง ทั้งหมดนี้จะต้องยกความดีความชอบให้กับทุกคน” หูเจียวเจียวตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

 

“ดี!” หัวหน้าเผ่ายิ้มกว้างถึงหูจนใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย

 

“ว่าแต่… เมื่อไหร่ผลไม้ดินพวกนี้จะออกผล มีอะไรที่ข้าต้องทำต่อไปอีกไหม?”

 

หลังจากที่ชายสูงวัยซึมซับความอิ่มเอมใจแล้ว เขาก็ไม่ลืมที่จะถามถึงสถานการณ์ในอนาคต 

 

“กว่ามันจะออกผลต้องใช้เวลาประมาณ 3 เดือน เนื่องจากผลไม้ดินไม่ชอบน้ำ ดังนั้นอย่ารดน้ำให้มันมากเกินไป มิฉะนั้นต้นกล้าพวกนี้จะตาย” หูเจียวเจียวอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง 

 

เธอเองก็ไม่สามารถจับตาดูที่นี่ได้ทุกย่างก้าว เธอจึงต้องบอกข้อควรระวังพวกนี้ให้แก่หัวหน้าเผ่าทราบเอาไว้

 

เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคต แล้วทุกคนจะมาโทษว่าเธอเป็นต้นเหตุ

 

หญิงสาวไม่อยากมาแบกรับความผิดครั้งใหญ่ที่ตนไม่ได้ก่อ

 

“ตกลง ข้าจะให้คนมาเฝ้าไว้พรุ่งนี้” ชายชราพยักหน้าซ้ำ ๆ โดยไม่สงสัยในคำพูดของหูเจียวเจียวเลยสักนิด

 

“ท่านผู้เฒ่า ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน” แม่จิ้งจอกยิ้มจาง ๆ และพยักหน้าให้อีกฝ่ายเป็นการบอกลา 

 

“อืม” หัวหน้าเผ่าพยักหน้าตอบกลับ จากนั้นจู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบเรียกเธอไว้ “ช้าก่อน! แล้ว... หลงโม่จะกลับมาเร็ว ๆ นี้หรือเปล่า?”

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินชื่อของหลงโม่ก็ชะงักไป แล้วหันกลับไปมองคนพูดอย่างสงสัย

 

“เจ้าอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีความหมายอื่น อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงฤดูหนาวแล้ว ชีวิตที่ต้องอาศัยในป่านั้นยากลำบาก ถ้าเป็นไปได้  เจ้าจะให้เขากลับมาได้ไหม ถึงยังไงเขาก็จะได้ช่วยเจ้าดูแลลูก ๆ ด้วย เจ้าคิดว่ายังไง?”

 

ชายสูงวัยพูดจบแล้วก็เผยรอยยิ้มใจดีออกมา

 

เขาเห็นว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้หูเจียวเจียวประพฤติตัวดีขึ้น และคงจะดีมากถ้านางยอมให้สามีกลับเข้ามาอยู่ในเผ่าอีกครั้ง

 

นอกจากนี้พวกเขายังมีโอกาสที่จะช่วยเพิ่มสมาชิกใหม่ให้กับเผ่าแห่งนี้ได้มากขึ้น

 

ในฐานะหัวหน้าเผ่า เขาจึงมักจะคิดถึงอนาคตของเผ่าตนเองก่อนทุกเรื่อง

 

ช่วงนี้จิ้งจอกสาวยุ่งจนเกือบลืมไปว่ายังมีเรื่องของหลงโม่อยู่ พอชายชราเอ่ยถึงเรื่องดังกล่าว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งกระด้างขึ้นเล็กน้อย

 

หลงโม่กำลังจะกลับมาเร็ว ๆ นี้...

 

เมื่อผู้เฒ่าเห็นว่าสีหน้าของหูเจียวเจียวไม่ค่อยดี เขาก็คิดว่าเธอไม่ต้องการให้มังกรหนุ่มกลับมา ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ถ้าเจ้าไม่ต้องการให้เขากลับไปอยู่ที่บ้าน งั้นเจ้าก็ให้เขาไปอาศัยอยู่ที่อื่นในเผ่าดีหรือไม่...”

 

“ไม่ ท่านผู้เฒ่า ข้าไม่ได้ไม่อยากให้หลงโม่กลับมา ถ้าเขากลับมาคราวนี้ ข้าจะไม่ไล่เขากลับไปอาศัยอยู่ในป่าแน่นอน” หญิงสาวยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดขัดจังหวะอีกคน

 

นี่ล้อเล่นกันอยู่หรือไง เธอไม่กล้าห้ามไม่ให้จอมวายร้ายกลับมาหรอก

 

เธอจะต้องพึ่งพาชายคนนั้นไปตลอดชีวิต!

 

เธอจำเป็นต้องกอดขาเขาไว้ให้แน่น และเธอไม่สามารถปล่อยมันไปได้แม้ว่าเธอจะถูกฆ่าตายก็ตาม!

 

หัวหน้าเผ่าที่ได้ยินแบบนั้นผงะไปครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าหูเจียวเจียวจะพูดเช่นนี้

 

หลังจากที่เขารักษาท่าทางตัวเองให้กลับมาสงบ เขาก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างพึงพอใจเหมือนผู้ใหญ่ใจดี “ดี ๆ ดีมาก เจ้าเป็นคู่ชีวิตกัน เจ้าควรสนับสนุนซึ่งกันและกัน และช่วยกันสร้างครอบครัวที่อบอุ่น”

 

ขณะนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ้งจอกสาวค่อนข้างเป็นธรรมชาติ แต่เธอแอบสาปแช่งในใจว่า 

 

ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้หลงโม่ฆ่าฉันเลย วอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยลูกช้างด้วยเถิด!

 

เวลาต่อมา ทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ไม่นานร่างเพรียวบางก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล

 

เมื่อกวางสาวมองตามหลังของคนทั้ง 2 ไป ดวงตาสีดำสนิทของนางก็ฉายแสงที่มืดมน

 

“รดน้ำไม่ได้งั้นหรือ? ข้าอยากเห็นนักว่าถ้านางปลูกผลไม้ดินไม่ได้ ท่านผู้เฒ่าจะยังสนับสนุนนางอีกไหม...”