บทที่ 57: ฝังลู่หลีไปพร้อมกับหลิงเอ๋อ

หลังจากที่ลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินชาวบ้านผู้หวังดีคนนั้นพูด สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

 

“ทำไมจู่ ๆ หูเจียวเจียวถึงไปที่บ้านข้าล่ะ?”

 

“ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!” ดวงตาของอิงหยวนมืดลงทันที เขาลุกขึ้นยืนไปช่วยพยุงคนรักอย่างอ่อนโยน “เมี่ยนเอ๋อ เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าอยู่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้นางทำร้ายครอบครัวเจ้า”

 

พอคนส่งข่าวเห็นว่าอีกฝ่ายได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว เขาก็จากไป

 

หญิงสาวพยักหน้าให้อิงหยวน ตอนนี้ความกังวลในใจของนางคลายลงเล็กน้อย นางจับมือใหญ่ของสามีหนุ่มแล้วพูดว่า “อาหยวน เราไปกันเถอะ”

 

แม้ว่านางจะไม่ได้รับการต้อนรับจากครอบครัวตั้งแต่นางยังเด็ก แต่พวกเขาก็คือสมาชิกในครอบครัวของนางอยู่ดี และนางไม่สามารถเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

 

ต่อมา อินทรีหนุ่มแปลงร่างเป็นสัตว์แล้วพาลู่เมี่ยนเอ๋อบินไปจนถึงบ้านของลู่หลีในเวลาไม่นาน

 

ทันทีที่พระเอกนางเอกมาถึง พวกเขาเห็นหูเจียวเจียวบังคับให้ลู่หลีที่มีพ่อแม่คอยปกป้องไม่ต่างจากเด็กให้บอกอะไรบางอย่างด้วยท่าทางก้าวร้าว

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อ!” กวางสาวเรียกผู้อาวุโสทั้ง 2 อย่างกระวนกระวาย ในระหว่างที่กระโดดลงไปยืนบนพื้น ส่วนอิงหยวนก็คืนสู่ร่างมนุษย์และเดินตามหลังนางไปติด ๆ

 

ในวินาทีนั้น อินทรีหนุ่มก้าวไปคว้าข้อมือของจิ้งจอกสาวพร้อมกับผลักนางออกไป

 

เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาสีเข้มที่เย็นชาแล้วถามว่า “หูเจียวเจียว เจ้ากำลังเล่นตลกอะไรอยู่ ทำไมเจ้าไม่มาลงที่ข้า เจ้ามายุ่งกับครอบครัวของเมี่ยนเอ๋อทำไม?”

 

ในฐานะตัวเอกชาย ออร่าของอิงหยวนเจิดจรัสเหนือใครอื่น เสียงอันเยือกเย็นที่เปล่งออกมาทำให้อุณหภูมิโดยรอบลดลงเกือบเท่าจุดเยือกแข็ง ส่งผลให้ภูตที่อยู่โดยรอบตัวแข็งทื่อ หากภูตธรรมดาเข้าใกล้ชายคนนี้ พวกเขาต้องรู้สึกหนาวสั่นอย่างแน่นอน

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าคนที่เข้ามาขวางคือใคร สีหน้าของเธอก็ยิ่งมืดลง

 

ทำไมไอ้คนหลงตัวเองคนนี้โผล่มาอีกแล้ว?

 

ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอก็รู้ได้เลยว่าเรื่องราวมันจะยิ่งแย่ลงไปอีก!

 

ในฐานะตัวร้ายในนิยาย เด็กทั้ง 2 ย่อมต้องกลัวออร่าของอิงหยวน แต่พอพวกเขาเห็นชายหนุ่มผลักแม่ของตัวเองออกไปอย่างหยาบคาย ทั้งคู่ก็ขมวดคิ้วพร้อมกับไปยืนขวางตรงหน้าผู้เป็นแม่ทันที

 

ท่านพ่อเคยบอกว่าพวกเขาซึ่งเป็นผู้ชายจะต้องปกป้องผู้หญิง

 

แม้ว่าหญิงร้ายกาจคนนี้จะเคยปฏิบัติไม่ดีกับพวกหลงอวี้มาก่อน แต่ตอนนี้พี่น้องทั้ง 5 ยังคงต้องพึ่งพาอีกฝ่ายเพื่อตามหาน้องสาว การช่วยปกป้องนางชั่วคราวถือเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

 

เด็กหนุ่ม 2 คนแอบหาข้ออ้างให้ตัวเองในใจ

 

“อวี้เอ๋อ จงเอ๋อ...” หูเจียวเจียวเหมือนกำลังถูกมีดแทงเข้าที่หัวใจ และมองดูลูกชายทั้ง 2 ด้วยสายตาเหลือเชื่อ

 

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลงอวี้และหลงจงจะกล้าออกมาปกป้องตนเอง เธอรู้สึกสะเทือนใจมากจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อโอบไหล่ของหนุ่มน้อย 2 คนเอาไว้

 

ขณะเดียวกัน หลงอวี้เม้มริมฝีปากเงียบ ๆ

 

ส่วนหลงจงหันหน้าหนีไปด้วยความขยะแขยงพลางพ่นลมอย่างไม่สบอารมณ์ “สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือการตามหาหลิงเอ๋อ ข้าไม่อยากเสียเวลามาเก็บศพของท่านอีก”

 

มุมปากของแม่จิ้งจอกกระตุกเมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าเด็กนี่ยังปากเสียเช่นเคย

 

จากนั้นเธอก็เชิดคางขึ้นมองอิงหยวนพร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “อิงหยวน ข้าไม่มีธุระอะไรกับเจ้า ออกไปให้พ้น!”

 

ในเวลาเดียวกัน พ่อกับแม่ของลู่หลีเห็นชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในเผ่ามาช่วย จึงเริ่มบ่นทันทีว่า “อิงหยวน เจ้ามาสักที หูเจียวเจียวมันบ้าไปแล้ว ทันทีที่นางมาถึง นางก็คว้าลู่หลีไปทำร้าย เจ้าต้องช่วยเรา! ขับไล่นางออกไป...”

 

ยามที่ลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินคำพูดของพ่อแม่ตน นางก็ขมวดคิ้วมองไปที่หูเจียวเจียว จากนั้นใบหน้าบริสุทธิ์ผุดผ่องของนางก็แต่งแต้มไปด้วยความโกรธ

 

“หูเจียวเจียว เจ้าจะมากเกินไปแล้วนะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบข้า แต่เจ้าจะทำแบบนี้กับลู่หลีไม่ได้ เขายังเป็นเด็ก เจ้าจะใจร้ายถึงขนาดกล้าฆ่าเด็กเลยหรือ!”

 

“หูเจียวเจียว ข้าขอเตือนเจ้าอีกครั้ง รีบออกไปซะ ไม่งั้นข้าจะหยาบคายกับเจ้าแล้ว” อิงหยวนออกคำสั่งขับไล่แขกไม่ได้รับเชิญด้วยใบหน้าเย็นชา

 

ขณะนี้หูเจียวเจียวแค่คิดว่ามันตลกสิ้นดี และเหยียดยิ้มถามอีกฝ่ายว่า “ข้าทำร้ายเขา? ถ้าอย่างนั้นลองดูสิว่าบนตัวเขามีบาดแผลตรงไหนหรือไม่”

 

2 สามีภรรยาที่ได้ยินเช่นนี้ต่างก็ตกตะลึง

 

เมื่อทั้งคู่มองย้อนกลับไปที่พ่อแม่กวาง 2 คนนั้นก็ตัวแข็งทื่อไปเช่นกันและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรครู่หนึ่ง พวกเขาเพียงแค่กันลู่หลีไว้ข้างหลังโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

 

ไม่นานแม่กวางเฒ่าก็พูดด้วยวาจาร้ายกาจว่า “พอเจ้าเข้ามา เจ้าก็คว้าตัวลู่หลีไปตั้งท่าจะทำร้ายเขา ถ้าข้าห้ามไม่ทัน เจ้าคงฆ่าลู่หลีไปแล้ว ไม่งั้นเจ้าจะให้ข้ารอจนเจ้าฆ่าลู่หลีให้ตายก่อนหรือไง อย่ามาโยนบาปให้คนอื่นมั่วซั่วนะ!”

 

แม่กวางคนนี้ช่างไร้สาระ นางพูดกลับขาวให้เป็นดำไปเสียอย่างนั้น

 

เธอไปทันทำร้ายลู่หลีตอนไหน?

 

เธอยอมรับว่าตัวเองเป็นคนหุนหันพลันแล่น

 

แต่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ?

 

จากนั้นหูเจียวเจียวก็พูดเย้ยหยัน “จริงหรือ? ถ้างั้นลู่เมี่ยนเอ๋อที่ผลักข้าล้มลงจนหัวฟาดพื้น นางก็สมควรตายด้วยไม่ใช่หรือ ลู่ซุยซุยเองก็อยากจะฆ่าแม่ของข้า ดังนั้นข้าควรจะฆ่านางด้วยเหมือนกันใช่ไหม?”

 

“นี่! นี่...” ขณะนี้ใบหน้าของแม่กวางเหยเก “พวกเจ้า 2 แม่ลูกไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น…”

 

“แต่ลู่หลีก็ยังใช้ชีวิตอยู่สุขสบายไม่ใช่หรือ?”

 

จิ้งจอกสาวทำให้กวางชราพูดไม่ออก

 

“พอแล้ว!” อิงหยวนคำรามเสียงต่ำพลางจ้องมองหูเจียวเจียวด้วยสายตางุนงง “ข้าไม่สนใจเรื่องของเจ้าแล้ว เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้มาเหยียบที่นี่อีก มิฉะนั้นอย่ามาหาว่าข้าทำร้ายผู้หญิง!”

 

หญิงเลวทรามคนนี้เพื่อเข้าใกล้เขาถึงกับยอมทำเรื่องไร้สาระหน้าไม่อายอย่างโจ่งแจ้ง

 

“เหอะ”

 

สีหน้าหูเจียวเจียวเปลี่ยนเป็นเย็นชา ดวงตาสุกใสของเธอแดงขึ้นเพราะความโกรธ แล้วเสียงที่เปล่งออกมานั้นเปรียบดั่งหิมะที่จับตัวเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว “ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาลูกสาวของข้า ลู่หลีเอาตัวหลิงเอ๋อไป และตอนนี้ไม่มีใครรู้ที่อยู่ของหลิงเอ๋อ”

 

“หากมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาวข้า หรือนางได้รับอันตรายใด ๆ ข้าจะให้ลู่หลีถูกฝังไปพร้อมกับหลิงเอ๋อแน่นอน ข้า-ขอ-สา-บาน!”

 

จิ้งจอกสาวกัดฟันพูด 4 คำสุดท้ายออกมาทีละคำ

 

ตามปกติแล้วหญิงสาวไม่สนใจว่าชาวบ้านจะพูดคุยใส่ร้ายอะไรเธอบ้าง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของความเป็นความตายของหลงหลิงเอ๋อ เธอทนไม่ได้!

 

แล้วคนที่อยู่รายรอบก็ต้องตกใจกับสายตาที่ดุดันของหูเจียวเจียว

 

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ก่อเรื่องและพูดจารุนแรงมาก่อน แต่ในเวลานั้นนางแค่ปากร้าย พอถูกคนอื่นข่มขู่ไม่กี่คำนางก็หัวหดไปทันที อีกทั้งนางไม่เคยเผยสายตาแบบนี้มาก่อน

 

การแสดงออกของนางมารร้ายทำให้พวกเขาได้แต่คิดสงสัยอยู่ในใจ

 

แต่ท่าทางนั้นดูเหมือนว่านางจะฆ่าลู่หลีเพื่อหลงหลิงเอ๋อได้จริง ๆ

 

หูเจียวเจียวกลายเป็นคนที่น่ากลัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือพวกเขาแค่ตาฝาดไป?

 

“ลู่หลี นางพูดจริงหรือเปล่า?” อิงหยวนขมวดคิ้วหันกลับมาถามกวางหนุ่ม

 

เมื่อลู่เมี่ยนเอ๋อคิดถึงเด็กตัวน้อยที่น่าสงสารนั้น นางก็คว้าแขนของน้องชายมาถามอย่างเป็นห่วงว่า “ลู่หลี บอกพี่มาว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าจับหลงหลิงเอ๋อไปหรือไม่?”

 

“ไม่! ข้าไม่รู้ว่านางกำลังพูดถึงอะไร...”

 

ตัวลู่หลีเองก็ตระหนักว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังพ่อแม่พลางทำท่าแกล้งโง่ต่อไป

 

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวสังเกตเห็นท่าทางหลบเลี่ยงของอีกฝ่ายได้ทันที เธอกำหมัดก้าวไปข้างหน้า 2-3 ก้าวแล้วตะคอกว่า “ลู่หลี เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดอะไร!? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลิงเอ๋อ แสดงว่าเจ้าตั้งใจฆ่าลูกสาวของข้า ตามกฎของเผ่า เจ้าจะถูกไล่ออกจากเผ่าไปกลายเป็นภูตเร่ร่อน”

 

“ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครปกป้องเจ้าได้อีก! เจ้าคิดให้ดี ๆ แล้วค่อยตอบข้าใหม่อีกครั้ง ข้าไม่มีความอดทนรอเจ้ามากขนาดนั้นหรอกนะ”

 

แต่อิงหยวนกลับหมดความอดทน คิ้วของเขาผูกเป็นปมเพราะความไม่พอใจ และเขาก็ยื่นมือออกไปห้ามปรามหูเจียวเจียว

 

เขาแน่ใจว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงกลอุบายที่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์กำลังแสดง

 

ชายหนุ่มเอ่ยไล่อีกฝ่ายออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าได้ยินแล้วนี่ ลู่หลีบอกว่าเขาไม่ได้ทำ ฉะนั้นเจ้าหยุดพูดไร้สาระแล้วรีบไปให้พ้น”