207 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับสัญญา

207 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เรียนรู้เกี่ยวกับสัญญา

“เฮ้ อัศวินของชั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายทำสัญญากายกับนักเวทย์ลูซี่-ซัง?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังใกล้เข้ามา

ไม่…ผมจำเรื่องนั้นไม่ได้

เจ้าหญิงโซเฟียตักเตือนผมก่อนหน้า ว่าผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสัญญาของผมเองเลย และผมตัดสินใจที่จะเรียนรู้นิดหน่อยเกี่ยวกับสัญญา

-สัญญากาย

อย่างที่ชื่อบ่งบอก มันเป็นสัญญาที่จำเป็นที่ต้องมีความเกี่ยวข้องทางกายทันทีที่ทำสัญญา

พูดถึงแล้ว เห็นว่า {ไม่มีข้อจำกัดเรื่องเพศ}

พูดอีกอย่าง แม้แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดก็จะเป็นตัวเลือกที่ทำได้— ผมพูดอะไรอยู่นี่?

“เดี๋ยว เดี๋ยว เจ้าหญิง ลูซี่และชั้นยังไม่ได้ทำอะ— ไม่ ไม่ใช่มันเป็นเวลาที่ชั้นดื่มมากไปแล้วไม่มีความทรงจำเหรอ? หรือเวลานั้นที่ซา-ซังและลูซี่เข้าหาชั้น …ไม่ ชั้นจำนั่นในวันนั้นได้…อ๊ะ! มันอาจจะเป็นเมื่อวันก่อน!” (มาโกโตะ)

“นาย…แค่จังหวะที่เป็นไปได้นายมีมันมากแค่ไหนกัน…?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้ตกใจกับเรื่องนี้และจ้องผม

หืม เพราะทั้งหมดลูซี่ได้โจมตีบ่อย

(มาโกโตะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเกี่ยวกับสัญญาความรัก) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะพูด

สัญญาความรัก…?

นั่นเป็นเมื่อลูซี่และผมได้จูบจังหวะเดียวกัน ใช่มั้ย?

(ใช่ ใช่ มันถูกเรียกว่าสัญญากายเมื่อไม่นานมานี้) (โนอาห์)

เข้าใจแล้ว มันเป็นความต่างในชื่อของสัญญา หือห์

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ที่ผมสร้างกับลูซี่เห็นว่าเป็นสัญญาความรัก” (มาโกโตะ)

เมื่อผมบอกเรื่องนี้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเธอทำหน้าสงสัย

“รัก…ผู้ใช้สปิริต-คุง นั่นชื่อทั่วไป มันเป็นชื่อสัญญาที่มีควาโรแมนติกอยู่บนมัน ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องรู้สึกรักเมื่อทำสัญญากาย”

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

(เข้าใจแล้ว งั้นมันเป็นอย่างนั้น) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะและผมส่งเสียงเข้าใจ

ท่านก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ โนอาห์-ซามะ?

“คนเดียวที่ใช้ชื่อสัญญาความรักเป็นพวกบริสุทธิ์ ยังไงซะ มันไม่เหมือนว่ามันจะเปลี่ยนอะไรซักอย่าง”

คำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะทำให้ผมและโนอาห์-ซามะอยู่ในความเงียบ

“...”

(...)

เธอพูดอย่างนั้น โนอาห์-ซามะ)

(อ-อะไรกัน?! เรียกมันว่าสัญญากายนั้นไม่เหมาะสม!) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะโกรธ

“เฮ้ อัศวินของชั้น ในท้ายที่สุดแล้ว จริงๆแล้วมันเป็นยังไง?” (ฟูเรีย)

“ความบริสุทธิ์ใจชั้นได้รับการพิสูจน์แล้ว!” (มาโกโตะ)

“จริงเหรอ…?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังมองผมด้วยสายตาน่าสงสัย

“ยังไงซะ ที่ถูกเขียนในหนังสือสัญญากายปรกติแล้วตกอยู่ในการแต่งงาน สัญญาชั่วคราวหมายถึง ‘ชั้นไม่ได้ถูกมัดโดยผู้หญิงคนเดียว และเล่นไปทั่วได้!’ ผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ แม้อย่างนั้นค่อนข้างเป็นเพลย์บอย”

“......”

มันไม่ได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผมเลยซักนิด

ฟูเรีย-ซังได้จ้องผมด้วย ‘นายเป็นขยะจริงๆถ้าอย่างนั้น’

“ยังไงซะ ชั้นอยากให้ผู้ใช้สปิริต-คุงบริสุทธิ์อยู่ตลอดไป ดังนั้นชั้นไม่ถือ มา เอาเหมือนเดิมมาให้ชั้น”

“อ้าา ครับ ครับ” (มาโกโตะ)

ผมต้องจ่ายเพื่ออยู่

ผมเข้าใกล้โซฟาที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนอน และนั่งข้างเธอ

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะวางเขี้ยวไว้บนคอผม และกัด…คือที่ผมคิด แต่เธอเลียคอของผมด้วยลิ้นเล็กๆของเธอ

ความรู้สึกที่เย็นวิ่งผ่านตัวผม

ความรู้สึกที่จั๊กจี้ ทำให้ผมส่งเสียง

“ป-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ ผู้ใช้สปิริติ-คุงนั้นดี ไม่ใช่แค่เลือดบริสุทธิ์ แต่ตัวนายก็สะอาดด้วย มันยากที่จะเชื่อว่านายเป็นนักผจญภัยฮาร์ดคอร์”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้มเบาๆและลูบคอของผม

“ฮ่าาา…ยังไงซะ ผมอาบน้ำในตอนเช้าและตอนกลางคืนโดยใช้เวทมนตร์น้ำ แล้วผมก็นำเหงื่อออกไปได้ทันทีแม้ว่าผมเหงื่อออก” (มาโกโตะ)

“เอ๋ จริงเหรอ?” (ฟูเรีย)

เมื่อผมอธิบายกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ฟูเรีย-ซังส่งเสียงของเธอในความตกใจ

“มันดี ทำนั่นกับชั้นครั้งต่อไป” (ฟูเรีย)

“เมื่อชั้นทำมันกับซา-ซังก่อนหน้านี้ เธอพูดว่ามันเหมือนทั้งตัวเธอได้ถูกลูบไล้และจั๊กจี้ ยังอยากอยู่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...นั่นฟังดูลามก ชั้นเดาว่าชั้นจะไม่” (ฟูเรีย)

“พูดถึงแล้ว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ไม่กินเลือดผม—ทำอะไรน่ะ?!” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้แก้ผ้าท่อนบนของผม

“หืม? ยังไงซะ มันไม่สนุกที่ไปที่คอตลอด”

พูดสิ่งนี้นิ้วเล็กๆของเธอลูบอยู่ที่หน้าอกของผม

รูปลักษณ์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคือ 12 ขวบ ดังนั้นมันเหมือนเด็กเล่นไปทั่วเมื่อชำเลืองมอง แต่บางทีเพราะเธออายุมากกว่า 1,000 ปี มีบรรยากาศที่มีเสห่ห์อยู่กับเธอที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

ตาสีแดงที่ใหญ่ของเธอและมือที่เย็นวางลงบนแก้มของผม

“งั้นตอนนี้…คนรับใช้ที่ร้ายกาจคนนี้ที่รบกวนระหว่างที่บางคนหลับอยู่สมควรจะได้รับการลงโทษ”

“...ไม่ใช่คนรับใช้ แต่เป็นอัศวินผู้คุ้มกัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันคล้ายกัน”

จริงเหรอ?

แม้ว่าระหว่างที่เราพูด เธอได้ถอดเสื้อผ้าของผม

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้ใช้มือเธอเหมือนเดิม

เธอใช้บางอย่างที่มองไม่เห็นเพื่อถอดกระดุมของผมอย่างมีทักษะ

…มันเป็นเวทมนตร์จักรวาล

ระหว่างที่ผมมองวงกลมเวทมนตร์ที่ซับซ้อนในความชื่นชม

“อ-อัศวินของชั้น! เธอทำตามใจเธอเลยนะ รู้มั้ย?!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังตะโกนออกมาด้วยหน้าที่แดง

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เจ้าหญิงของผมบอกว่าไม่ ดูเหมือนการไปไกลกว่านี้จะไม่ได้” (มาโกโตะ)

“ช่างงก”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด แต่เธอห่อแขนไว้รอบคอผมอย่างเชื่อฟังและกัดคอของผม

ไม่ มันไม่ใช่ปรกติ

เธอไม่เพียงแค่ห่อแขนของเธอไว้รอบคอผม เธอยังห่อขาของเธอไว้ที่เอวของผมด้วย

เอ๋ นี่มันอะไรกัน? ลามกจัง

ผมสามารถได้ยินเสียงเลือดถูกดื่ม และเธอเลียคอของผมตอนจบ

เมื่อผมวางมือลงบนมัน ผมบอกได้ว่าแผลหายไปแล้ว

“งั้นตอนนี้ ชั้นมีความสุขกับเลือดของผู้ใช้สปิริต-คุงแล้ว ดังนั้นชั้นจะงีบก่อนจะออกเดินทาง ชั้นไม่ถือที่จะทำอะไรตามใจในห้องของชั้น”

พูดคำนี้เสร็จ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนอนตะแคงบนโซฟา

เธอดูเหมือนจะขาดพลังงาน

ปรกติแล้วเธอจะคุยกับผมเกี่ยวกับหลายอย่าง

(...บางทีความเหนื่อยจากการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจก่อนหน้ายังไม่ฟื้นฟูมาเต็มๆ?” (มาโกโตะ)

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ไม่ใช่ว่ามันจะลำบากที่จะไปที่ประเทศแห่งดินเหรอ? ไม่ใช่ว่ามันดีกว่าที่จะพักผ่อนดีๆเหรอ…?” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่เธอหันหลัง

ผมคิดว่าไม่มีคำตอบ แต่เธอตอบกลับมา

“นายกังวลเกี่ยวกับตัวนายเองเถอะ สิ่งต่างๆจะลำบากกว่านี้ต่อจากนี้ไป”

“นั่นไม่จริง เพราะทั้งหมดผมจะทิ้งคนแข็งแกร่งไว้กับซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

แทนที่จะอย่างนั้น ผมรู้สึกว่าการต่อสู้ก่อนหน้ามันเป็นจุดสุดยอดแล้ว

เพราะทั้งหมดตราบใดที่เราระวังเมฆสีดำสนิท ซากุไร-คุงไม่มีใครสู้ได้

ผมจะสบายๆอยู่ข้างหลัง

แน่นอนว่าผมมีเจตนาที่จะช่วยซากุไร-คุงที่มีปัญหา

นั่นเป็นวิธีที่ผมจะเคลื่อนไหว

“...นายผิดแล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง สิ่งต่างๆจะลำบากกว่านี้  {จากตอนนี้ไป}”

เธอพูดดั่งพูดถึงความเป็นจริง

วิธีที่เธอพูดมันเหมือน…

“ตาทิพย์?” (มาโกโตะ)

มันดั่งเธอพูดเกี่ยวกับอนาคตที่เธอเห็นด้วยเวทมนตร์โชคชะตา

“เวทมนตร์โชคชะตาของชั้นเห็นได้แค่ 1 นาทีหลังจากนั้น ชั้นบอกอนาคตที่ไกลออกไปไม่ได้

“...ไม่ใช่ว่านั่นมันทรงพลังเกินไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่ามันเป็นข้อมูลที่ได้เปรียบในการต่อสู้หรือ?

“อุ้ปส์ นี่เป็นความลับ เก็บมันไว้เป็นความลับกับแม่มดสีแดงนะ”

“เธอพูดความลับออกมาง่ายๆเลยนะ…” (มาโกโตะ)

“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะกลับไปนอน อย่าปลุกชั้น”

พูดคำนี้เสร็จ ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคง

เธอหลับแล้วตอนนี้ หือห์

ผมอยากจะได้ยินว่าอะไรจะลำบากนะ…

มาทิ้งมันไว้สำหรับวันหลัง

ผมรู้สึกถึงสายตามาบนผม และเมื่อผมมองฟูเรีย-ซัง เธอมองผมด้วยสายตาที่มองตรงมา

“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)

“...ชั้นจะไปแล้ว” (ฟูเรีย)

“เดี๋ยว เดี๋ยว” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซังได้เดินไปที่ทางออก ผมรีบตามหลังเธอไป

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่มี” (ฟูเรีย)

“เธอโกรธเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่ได้โกรธ!” (ฟูเรีย)

ดูเหมือนเธอจะโกรธ

“...”

“...”

ฟูเรีย-ซังออกจากบ้านโดยไม่พูดอะไร ดังนั้นผมตามเธอ

“ทำไมนายตามชั้นล่ะ? นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ใช่มั้ย” (ฟูเรีย)

“ชั้นเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงก่อนหน้านั้น” (มาโกโตะ)

“ฮึ่ม ชั้นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น! นายได้จีบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่!” (ฟูเรีย)

“มันเหมือนเดิมนะ” (มาโกโตะ)

“มันเป็นแบบนั้นตลอดเหรอ…?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังเปิดตาของเธอกว้างและหันมาทางนี้

ไม่ วันนี้ มันสุดขีดมากกว่าปรกติ

“เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังต้องเหนื่อยจากการเดิน เธอนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ

ผมนั่งข้างเธอ

เมื่อผมมองตัวเธอ เธอดูเะหมือนจะอยู่ในอารมณ์ไม่ดี เธอมีคิ้วขมวด

“...ชั้นหิวน้ำ” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพึมพำ

โอ้ นี่เป็นโอกาสที่ผมจะแก้ตัว?

“รอแป้ป” (มาโกโตะ)

ผมพูดสิ่งนี้และนำเอาแก้วและผลไม้ออกมาจากกระเป๋าเสบียงที่ผมถือ

มีผลไม้ที่รสชาติทางใต้ ที่เก็บในอุณภูมิที่คงที่ได้

“[น้ำแข็งตัด]” (มาโกโตะ)

ผมปอกผลไม้ด้วยน้ำแข็งตัด นำเมล็ดออก และตัดผลไม้ในชิ้นเล็กๆ

จาดนั้นผมทำน้ำแข็งเกล็ดและผสมผลไม้ชิ้นเล็กๆและเกล็ดน้ำแข็งในแก้ว

ผมจะอยากได้หลอด คือที่ผมคิดขณะที่ผมมอบมันให้ฟูเรีย-ซัง

“นี่” (มาโกโตะ)

“นี่มันอะไร?” (ฟูเรีย)

“หืมแฟรปปูชิโน่ผลไม้เขตร้อนทำจากผลไม้โลกคู่ขนาน” (มาโกโตะ)

“ชั้นจะชิม…อร่อย!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังทำหน้าสงสัยตอนแรก แต่ไม่นานเธอก็กินด้วยความรวดเร็ว

อ้าา ถ้าเธอกินเร็วขนาดนั้น…

“ห-หัวของชั้นแข็งแป้ปนึงนั่น! เวทมนตร์คำสาปเหรอ?!” (ฟูเรีย)

“เธอไม่ควรกินน้ำแข็งไสไวขนาดนั้น…” (มาโกโตะ)

ผมบอกฟูเรีย-ซังให้ดื่มมันช้าๆและเธอใจเย็นลง

ดูเหมือนอารมณ์ของเธอฟื้นเล็กน้อย

อย่างที่คาด มันแฟรปปูชิโน่สำหรับผู้หญิง (อคติ)

มันเป็นบางอย่างที่ใหม่ที่ฟูจิ-ยังและผมอยากจำทำให้เป็นที่นิยมในโลกนี้

นีน่า-ซังได้จับหัวของเธอในความปวดหัวเมื่อคิดว่ามันจะแพงอย่างบ้าคลั่งขนาดไหน ที่จะจ้างนักเวทย์น้ำที่ทำอย่างเดียวกับผมได้

เพราะเรื่องนั้น มันยังไม่อยู่ในสภาวะใช้งานจริง

“ฮ่าาา มันอร่อย ทำมันอีกนะ” (ฟูเรีย)

“โอเค เมื่อไหน่ก็ได้ที่เธอต้องการ เจ้าหญิงเป็นคนชิมคนแรก ชั้นดีใจที่มันถูกตอบรับอย่างดี” (มาโกโตะ)

“ชั้นเป็นคนแรก หือห์…เข้าใจแล้ว” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังได้แกว่งขาบนม้านั่ง

มันเป็นนิสัยของเธอเมื่อเธออารมณ์ดี

“เฮ้ อัศวินของชั้น นายคิดถึงสินค้าใหม่ๆกับพ่อค้า-ซังนั่น ใช่มั้ย? มีอย่างอื่นมั้ย?” (ฟูเรีย)

“หืม เพราะทั้งหมดชั้นทำได้แค่ใช้เรื่องที่เกี่ยวกับเวทมนตร์น้ำ…แต่ฟูจิ-ยังคิดเกี่ยวกับหลายอย่างนะ” (มาโกโตะ)

“บอกชั้น” (ฟูเรีย)

“งั้น ความคิดเมื่อเร็วๆนี้คือ…” (มาโกโตะ)

เราคุยกันซักพัก

◇◇

พวกเราฆ่าเวลา และฟูเรีย-ซังและผมกลับไปที่พิธี

“ขขขู่~ ขขขู่~”

“ซซซู่~”

ลูซี่และซา-ซังพิงกันระหว่างหลับ

พิธีมอบเหรียญรางวัลยังดำเนินต่อไป

คนที่อยู่บนเวทีเป็นคนที่มาจากเกรทคีธ?

“ใช้เวลานะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียจ้องผม

ผมขอโทษและกลับไปนั่งที่เก้าอี้

“มันเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)

“นายจะถูกเรียกในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า” (โซเฟีย)

1 ชั่วโมง…นานขนาดนั้น

ผมมองดูเวทีและบางอย่างเข้ามาในตาของผม

คนที่ดูเหมือนนักรบของเกรทคีธ ได้พูดเกี่ยวกับความภาคภูมิใจและเกียรติยศของประเทศของเขา

“โซเฟีย ชั้นต้องพูดบนเวทีด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

“แน่นอนสิ…เป็นไปได้มั้ยว่า นายยังไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไร?” (โซเฟีย)

ผมมีการบ้านนั้นเหรอ?!

“ชั้นไม่ได้คิด…” (มาโกโตะ)

“แต่ชั้นได้บอกนายหลายครั้งนะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถอนหายใจ

“ช่วยไม่ได้ ชั้นจะคิดมันด้วยกันกับนาย” (โซเฟีย)

“โอเค…” (มาโกโตะ)

มันไม่ใช่เวลาจะมาแอบออกไป!

ฟูเรีย-ซังได้มองผมดั่งจะพูดว่า ‘นายทำอะไรน่ะ?’

“...งั้น เริ่มจากการแนะนำตัว บอกตำแหน่งอย่างเป็นทางการของนายมา” (โซเฟีย)

“ฮีโร่ ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศและนายพลที่รับใช้ตระกูลราชวงศ์ของโรเซส ทากัตซูกิ มาโกโตะ; นั่นเป็นตำแหน่งอย่างเป็นทางการของนาย” (โซเฟีย)

ผมไม่รู้

ยาวขนาดนั้น

“งั้นเริ่มจากการแนะนำตัว…” (โซเฟีย)

“อืม งั้น บางอย่างแบบนี้…” (มาโกโตะ)

“มันจะดีกว่าถ้ามันยาวกว่านั้นนิดหน่อย แล้วก็…” (โซเฟีย)

ขอบคุณความช่วยเหลือจากเจ้าหญิงโซเฟีย เราสามารถทำมันได้เกือบไม่ทันเวลา

ผมทำได้เมื่ออยู่บนเวที ได้อย่างไรก็ไม่รู้

ที่ที่มีตาของคนมากกว่า 10,000 คนทำให้ผมเวียนหัวเล็กน้อย

แต่มันจะง่ายกว่าถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ 10,000 ตัวนะ

“ทากัตซูกิ-คุง ใจเย็น”

ถ้ามันไม่ใช่ซากุไร-คุงที่พูดกับผมจากข้างหลัง ผมคงจะวิ่งหนีไปแล้ว

ซากุไร-คุงเป็นเพื่อนของจริง

รางวัลสำหรับเหรียญ?

ผมได้ถูกมอบเงินและดินแดน เห็นว่า (ผมไม่ได้ฟัง)

◇◇

ธุระในประเทศแห่งแสงหมด

แต่ในอีกไม่กี่วัน เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เห็นว่าจะฟื้นคืนชีพ

เมื่อน่นเกิดขึ้น ฮีโร่จะมารวมกันที่ไฮแลนด์

เรากลับไปที่ประเทศแห่งน้ำครั้งหนึ่งได้ แต่นั่นจะปวดหัว คือที่ผมคิด

ในเวลานั้น ผู้ส่งสาส์นมา

ผู้ส่งสาส์นนำจดหมายมาหนึ่งฉบับ

ผู้ส่งคือโป้ป

เนื้อหามันเกี่ยวกับการเรียกร้องให้ปราบเศษซากของโบสถ์งูที่ซ่อนอยู่ในชานเมืองของซิมโฟเนีย

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord