49 สงครามอาร์คแลนด์ ⑥ ประเทศที่ล่มสลาย ดอกไม้น้อยที่ร่วงหล่น

49 สงครามอาร์คแลนด์ ⑥ ประเทศที่ล่มสลาย ดอกไม้น้อยที่ร่วงหล่น

【–มุมมองบุคคลที่สาม ราชาอเล็กซานโดร–】

วังราชวงศ์โกลโดเนีย ตอนกลางคืน

「รายงานด่วนจากผู้บัญชาการสูงสุดราดาห์ลครับท่าน!」

「โออ้!」
「เจ้ามา!」

ราชาได้สั่งไว้ว่าถ้าเป็นรายงานด่วนจากบารอนราดาห์ล เขาจะตื่นแม้มันเป็นตอนกลางคืน ยามวังได้รีบให้เขารู้ แต่ไม่จำเป็น ราชาได้ปรากฏขึ้นและนำคนรู้จักของเขามาด้วย

「ขอโทษสำหรับความหยาบคายของผมในค่ำคืนนี้ครับ แต่มันมาจากผู้บัญชาการสูงสุด…」

「พอแล้ว! รีบบอกฉันมา!」

เขาขัดคำพูดของผู้ส่งสาส์น ราชาก็รู้สึกประหน้าด้วย หน้าเขาแข็ง

「ครับท่าน! กองทัพกลางของเราได้ปะทะกับศัตรูกองทัพหลักอารค์แลนเหนือ ในชานเมืองของเมืองดาโทรห์น และผลของการต่อสู้ที่กราดเกรี้ยว พวกเขาได้ถูกกำจัด! และศัตรูได้เสียหายอย่างหนัก วิ่งหนีและกระจายตัวออกไป」

「โออออ้!」

「พวกเค้าชนะ!」

「อย่างที่คาดกับลอร์ดราดาห์ล!」

สมาชิกระดับสูงและระดับรัฐมนตรีและขุนนางระดับสูง ได้แสดงอารมณ์และเชียร์ เหมือนพวกเขาเป็นทหารของชั้นต่ำ

「เข้าใจแล้ว พวกเขาชนะ! ดี…นั่นดี!」

ราชาก็ยังเต็มไปด้วยอารมณ์ขณะที่เขาจ้องไปที่ท้องฟ้า

「พันฒมิตรได้รับความเสียหายไปเยอะด้วย แต่หลังจากสลับที่ทหารที่นั่นที่นี่ การรุกรานเพิ่มเติมเป็นไปได้」

「ส่งผู้ส่งสาส์นไปทันใด! บอกพวกเขาว่าให้รุกรานต่อเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ มันโอเคถ้าแค่รุกไปข้างหน้า」

ราคาคิกคัก อีริชเติมเต็มหน้าที่เขา และการวางหมากที่ราชาเล่นไว้ก่อนหน้าได้มาเป็นรูปเป็นร่าง ราชารู้สึกร่าเริ่งในหัวใจเขา อาร์คแลนด์ ประเทศแมลงที่น่ารังเกียจนั้น จะหายไปจากแผนที่ตลอดกาล
—————————————————————
【–มุมมอง ซีเลีย–】

ในเวลาเดียวกัน คฤหาสน์ของลอร์ดศักดินาเมืองดาโทรห์น ที่ห้อง ซีเลีย

「มันดูเหมือนเขายังยื้อไว้ได้」

ความกังวลที่ทุกคนถอนใหายใจโล่ง แม้ว่าในหมู่พวกเขา หนูนั่งที่พื้นอย่างอ่อนแอ บนเตียง ฮีโร่ที่ฟัน 200 คนตาย และปกป้องเมือง ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ซึ่งก็คือเอเกอร์-ซามะหลับอยู่

「ไม่มีที่บนตัวเขา ที่ไม่มีแผล ยังมีหลายที่ที่มันไปถึงเครื่องในด้วย…ไม่ว่าชั้นจะใช้ยาดีแค่ไหน การเสียเลือดมากขนาดนั้นและยังมีชีวิตอยู่ ชั้นเชื่อได้อย่างเดียวว่าเขาเป็นคนที่ถูกรักโดยพระเจ้า」

หมออ้าแขนออกดั่งจะพูดว่าความมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้น

「เค้าน่าจะตื่นในอีกไม่นาน ให้เค้ามั่นคงอยู่อย่างนี้ซักพัก ให้เค้ากินอาหารที่มีสารอาหารที่บดมาอย่างอ่อนโยน เช็ดตัวของเค้าแล้วทายา เค้าควรจะโอเค」

หมอจากไป ทุกคนสไม่อยากกวนเขาระหว่างที่เขาฟื้นฟูตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจากไปและมีแค่หนูยังอยู่

「หนูดีใจมาก…หนูดีใจจริงๆ…」

หนูเกาะมือของมาสเตอร์ที่สลบ และกดมันมาที่หน้าของหนู
—————————————————————
ในวันทั้น หนูโล่งใจที่เขายังคุยได้และถูก้นของหนู แต่ตัวของเขาไม่ได้ถูกปกคลุมแต่แค่เลือดของศัตรู เมื่อหนูมอบการรักษาเบื้องต้นให้เขาและถอดเกราะที่พังอยู่ หนูตกใจ ปลายของหอก ลูกธนู กระสุนปืนธนู – ทุกอย่างมันแทงผ่านตัวเขา

(เค้าช่วยไม่ได้แล้ว)

หนูคิดอย่างนั้นทันที ถ้าหนูไปเจอทหารคนอื่นที่บาดเจ็บอย่างเดียวกัน หนูจะไม่ให้เขาต้องทุกข์ทรมาน และความคิดแรกของหนู คือให้เขาไปอย่างสงบ

แต่ หนูทำสิ่งนั้นกับชายคนนี้ไม่ได้ หนูไม่ยอมให้เขาตายอย่างแน่นอน สำหรับตอนนี้ หนูต้องให้เขานอนที่เตียง แม้ว่าการต่อสู้ยังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ข้างนอกประตูเมือง และไม่มีความช่วยเหลือ หนูโยนเกราะที่หนักนั้นออกไปยกเขาขึ้นและแบกเขาเข้าไปในเมือง

มาสเตอร์ของหนู ที่ค่อนข้างมีกล้าม ได้น้ำหนักมากกว่าหนูเป็นสองเท่า ทั้งตัวของหนูได้กรีดร้อง กล้ามเนื้อของหนูเจ็บปวดดั่งมันจะฉีกออกจากกัน แต่หนูทิ้งเขาหรือถอยไม่ได้
แม้ว่าแขนขาของหนูจะฉีกขาดหลุดไป ตราบใดที่หนูให้เขาไปในทีปลอดภัยและให้เขานอนไวที่สุดเท่าที่ทำได้

ในที่สุดหนูก็มาถึง และให้เขานอนลงในจตุรัสกลางเมือง เรียกครอบครัวของคนรับใช้ที่อนุญาตให้เรายืมเตียง และให้พวกเขาเรียกหมอ แต่หมอ ด้วยกันกับครอบครัว สีหน้าได้มืดมนไป ไม่ว่าพวกเขาจะดูมันอย่างไร มันเป็นแผลถึงตาย หนูจะมอบเงินให้มากเท่าไหร่ก็ได้ที่จำเป็น เพื่อที่จะให้พวกเขาใช้ยาที่ดีที่สุด แต่พวกเขาบอกหนูว่าเขาเสียเลือดมากเกินไป และเขาจะไม่อยู่ผ่านคืนนี้

ในวันนั้น หนูได้อยู่ข้างนอกบ้านของชาวเมือง นั่งลงเหมือนกับปกป้องประตู แม้ว่าหนูจะเขาไปข้างใน ไม่มีอะไรที่หนูทำได้ และถ้ามาสเตอร์ของหนูตาย หนูรู้สึกว่าหนูจะฆ่าหมอ

ในท้ายที่สุด การเคลื่อนไหวของหมอเริ่มตื่นตกใจ ตอนแรกเขาได้ทำเต็มที่เพื่อจะดูแลเขา แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะกายที่ฝึกมาอย่างดีของเขา หรือพรจากเทพเจ้าแห่งสงคราม มันดูเหมือนความเป็นไปได้ที่เขาจะฟื้นฟูได้ได้เพิ่มขึ้น

เพราะแผลของเขาเน่าได้ถ้าเขาถูกทิ้งไว้ในที่ที่ไม่สะอาด เราแบกเขาไปที่คฤหาสน์ของลอร์ดศักดินา มันเป็นบางอย่างที่หยาบคายที่จะพูด แต่มันปรกติสำหรับบ้านของชาวเมืองธรรมดา ที่จะมีหนูและแมลงสาบ เริ่มจากแม็ก เรารวบรวมชายที่แข็งแกร่งจากทีม และขยับเตียงโดยไม่ให้มันสั่น

และจากนั้น เราได้มาถึงเวลานี้ คิดเกี่ยวกับมัน สามวันได้ผ่านไป และหนูไม่ได้งีบหลับเลย เมื่อเขาจากไป หนูพร้อมที่จะตามเขาไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่ามันเป็นที่เหมือนนรก หนูรู้สึกว่าเราทำได้ถ้าได้อยู่ด้วยกัน

แต่ไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว หนูรู้สึกถึงตัวหนูหลับด้วยความสงบในไปในไม่กี่วินาที
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】

อาร์คแลนด์ บางที่

「เฮ้แกได้ยินมั้ยวะ?」

「เรื่องอะไร?」

「นี่แกโง่รึเปล่า? มันดูเหมือนกองทัพเหนือได้แพ้?」

「ไม่มีทางน่า! กองทัพเหนือเหมือนจะเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดนะ แล้วไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเค้ามีนายพลที่มีชื่อเสียงด้วย พระองค์แอสโลดิธ นำทัพ!」

「มันดูเหมือนไม่มีผิดพลาด พวกเขากลับมาและดูเละ และขังตัวเองอยู่ในที่ประจำการ」

「ดูเหมือนชั้นสูงที่แข็งแกร่งที่สุด ทหารม้าหอกเหล็กกลับมาด้วยคนจำนวนครึ่งเดียว」

ในเมืองและในหมู่บ้าน ข่าวลือได้กระจายไป ราชาและเจ้าหน้าที่ของรัฐของอาร์คแลนด์ ได้จับหลายคนที่แพร่ข่าวลือที่ไม่ดี และประหารพวกเขาในที่สาธารนะ แต่พวกเขาไม่สามารถหุบปากของคนได้

ไม่เพียงแต่ในที่ชนบท แต่แม้ว่าในเมืองที่รวยกว่า มีการขับเคลื่อนที่รบกวนแพร่กระจายไปในหมู่พลเมือง ภาษีที่สูง การเกณฑ์ทหารที่ยาวนาน แต่อะไรก็ตามและทุกทุกอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่พอใจเกี่ยวกับอิทธิพลของกองทัพ แต่เดิมแล้วได้ถูกระงับไว้ และเมื่อสิ่งต่างๆได้พังทลายลง อาณาจักรได้เริ่มทรุดจากด้านใน

แต่ข่าวลือที่เล็ดออกไปปรกติแล้วจะไม่แพร่เร็วขนาดนี้ มันปรากฏที่ที่คนรวมกันและแพร่ข่าวลือไป จากนั้นพวกเขาจะไปที่อีกเมือง พวกคนที่มาจากทางเหนือได้แพร่ ‘ความจริง’ ของอาร์คแลนด์

「แม้ว่านายพูดอย่างนั้น อาร์คแลนด์จะเป็นคนที่ชนะในท้ายที่สุด พยายามคิดเกี่ยวกับมันซี่ จนถึงตอนนี้ มีการต่อสู้เป็นกี่สิบครั้งที่พวกเค้าชนะ? ใครจะสนว่าเค้าแพ้ทีเดียวล่ะ」

「นั่นใช่แล้ว ถ้าพวกโง่เอะอะและต่อต้านรัฐบาลพวกเขาจะถูกฆ่า มันเป็นบทสรุปแบบเดียวกันจนถึงตอนนี้」

แม้อย่างนั้น ยังมีหลายคนที่เชื่อในอิทธิพลที่มีมานานหลายปี ถ้าเคลื่อนไหวไม่ดีแล้วไม่เกิดอะไรขึ้นในท้ายที่สุด เพราะทั้งหมดมีแต่คุณที่จะเป็นคนที่โดนล่า

「ดูนั่น กองกำลังของทิศใต้เดินออกไปแล้ว!」

「พวกเค้าชดเชยศักยภาพทางสงคราม มันดูเหมือนว่ามันจริงที่พวกเค้าถูกซัดอย่างแย่ทางเหนือ」

เส้นต่อสู้จากกองกำลังได้มาถึงทิศใต้ เป็นภาพที่เห็นได้บ่อยในอาร์คแลนด์

「ไม่ใช่ว่ามันแปลกเหรอ? การประจำการของกองทัพใต้ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เป็นทางทิศตะวันออกไปหน่อยนึง?」

「บางทีพวกเค้าทำการฝึกในทิศตะวันออกหรืออะไรบางอย่างมั้ง?」

「ไม่ ชั้นได้อยู่ในเมืองนี้เป็นเวลานานแล้ว และชั้นไม่เคยเห็นพวกเค้าออกจากที่ประจำการเลย…」

ขัดบทสนทนาของพวกเขา มันมีระฆังจากในเมือง ถ้ามันดัง มันหมายถึงไม่มีไฟ ก็เป็นศัตรูโจมตี และจากนั้น…

「ศัตรูโจมตี!?」

「ธงนั้นไม่ใช่กองทัพทิศใต้! มันเป็นอาณาจักร์เทรีย พวกเค้าข้ามชายแดนมา!!」

อาทิตย์หนึ่งจากวันนี้ไป มันเป็น ‘การกบฏเพื่อนำพาความสงบของดินแดนเนื่องจากทุกข์ที่รัฐบาลที่คอรัปชั่นได้ก่อ’

ภูมิภาคเขตเหนือ ประเทศพัฒมิตรยูเรส ภูมมิภาคเขตตะวันตก อาณาจักรสตูร่า และอาณาจักรดยุค มากราโด และภูมิภาคเขตใต้ อาณาจักรเทรีย

สีประเทศได้ประกาศสงครามกับอาร์คแลนด์ เทรียและยูเรสที่เชื่อมต่อโดยดินแดนที่ข้ามเขตชายแดนไป ระหว่างที่สตูร่าและมากราโดได้ข้ามแม่น้ำและเอาเปรียบจากความสับสน ขี่ทับเมืองท่าด้วยเรือ

มันจริงที่ว่าประเทศพวกนี้ได้ทนการทรราชของอาร์คแลนด์ แต่ภายใต้นั่น มันเป็นเพราะโกลโดเนียได้เอาชนะศึก กฎของการแบ่งเส้นเขตแดนจะสำคัญ

แต่ถึงอย่างไร พวกเขาสามารถที่จะเลือกก้าว ก้าวที่สองสู่อาร์คแลนด์เพราะชัยชนะของดาโทรห์น ชัยชนะของประเทศที่สงบสุขอย่างโกลโดเนีย ที่ผู้คนมีความสงสัยเกี่ยวกับกำลังทางทหาร ทำให้ความเป็นผู้นำในประเทศทุกคนฟื้นฟู และดั่งว่าพวกเขาจะเสียโอกาศได้ส่วนแบ่ง ประเทศทั้งหมดเคลื่อนไหวในทีเดียว

กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุด กองทัพเหนือพ่ายแพ้ ประเทศรอบข้างได้ประกาศสงครามพร้อมกัน และพลเมืองถูกทิ้งทีละคนทีละคน ขุนนางด้วยกันกับชาวนา และแม้แต่ทหารก็ได้ถูกบังคับให้ยอมรับความพังทลายของอาณาจักรอาร์คแลนด์
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】

ห้าวันหลังจากนั้น ดาโทรห์น

「เฮ้ ซีเลียชั้นไปที่ห้องน้ำเองได้」

「ไม่! เพราะท่านต้องผ่อนคลายอย่างแน่นอน ดังนั้น ท่านลุกไม่ได้ ยอมแพ้และใช้อ่างนี่แทน」

ผมจะถ่ายได้ยังไงเมื่อผมถูกหนุนโดยสาวน้อย? ผมพยายามจะลุกขึ้นด้วยกำลัง แต่ความเจ็บได้วิ่งผ่านตัวผมและผมหยุดเคลื่อนไหว ผมได้ถูกกดลงโดยซีเลียทันที

「เอเกอร์-ซามะ แผลของท่านจะเปิด หนูขอท่านล่ะ ได้โปรดนอน」

ผมยอมแพ้ ผมนอนตะแคงอย่างเชื่อฟัง แม้อย่างนั้น ผมไม่เก่งกับทหารม้าหอกเหล็กเลย ในอดีต ผมก็ถูกทำให้บาดเจ็บโดนมันถ้าผมจำไม่ผิด

「ชั้นอยากจะกินอะไรบางอย่าง」

「ค่ะ เดี๋ยวนี้」

ซีเลียป้อนโจ๊กให้ผม ซึ่งเหลืออยู่บนโต้ะด้วยช้อน ผมชื่นชมที่เธอดูแลผมอย่างนี้ แต่มัน

「ถ้าชั้นไม่กินเนื้อด้วย ชั้นจะไม่ฟื้น」

เนื้อที่แข็งถูกเคี้ยวโดยซีเลียและป้อนผมทางปาก เหมือนันกับเกาลัดและลูกแพร์ ผมกินเองได้แล้วแต่ผมอยากได้ปากของซีเลีย ดังนั้นผมเงียบ

เธอโตค่อนข้างดีพอที่จะเรียกตัวเองว่าผู้หญิง
กายที่ฟื้นเริ่มจะแสดงตัวโดยการยกคนที่ดูแลมัน

「ซีเลีย…」

ผมวางมือลงบนหัวเล็กๆของเธอ แต่เธอพูดดว่าไม่และให้ผมนอน

「มันจะเป็นอาทิตย์แล้ว ชั้นจะถึงขีดจำกัดแล้ว」

「หนูได้ยินมาว่าถ้าท่านปล่อยเมล็ดพันธุ์ ท่านจะใช้ความอดทนของร่างกาย ได้โปรดดูแลตัวเอง แน่นอนว่าการโอบกอดผู้หญิงมันไม่ต้องถามเลย」

ซีเรียจริงจังดังนั้นมันน่าจะเป็นไปไม่ได้ ผมจะไปถามริต้าหรือบางอย่าง

「พูดถึงแล้วหนูได้บอกคนรับใช้อย่างดุร้ายไว้ว่า ถ้าเอเกอร์ซามะเรียกพวกเธอไปมีเซ็กส์ นั่นจะสร้างภาระให้เค้า ถ้าอย่างนั้นหนูจะใช้มีดเพื่อเฉือนปากล่างของพวกเธอ」

มันคือซีเลีย ดังนั่นเธอจะทำจริงๆโดยไม่ยั้งมือ แม้ว่าผมถามมัน เธอปฏิเสธผมอย่างอ่อนโยน

「เมื่อแผลของท่านรักษาแล้ว หนูจะเป็นคู่ของท่านมากเท่าที่ท่านต้องการ และหนูจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับคนรับใช้ หรือพูดอะไร ถ้าท่านอยากทำ หนูหาที่ดีๆในเมืองได้ นั่นทำไมตอนนี้ได้โปรดพักผ่อนก่อน」

มันช่วยไม่ได้เพราะเธอพูดขนาดนี้แล้ว แต่เมื่อผมดีขึ้น ผมจะให้ซีเลียรับทุกอย่างที่ผมเก็บไว้
—————————————————————
「นายเหมือนนักรักผู้หญิงเหมือนอย่างเคยเลยนะ」

เขาได้อยู่ตรงหน้าประตูน่าจะอย่างนั้น อีริชปรากฏขึ้นพร้อมสีหน้าที่สงสัย ซีเลียถอยไป

「นี่มัน ชันได้เอาด้านแย่ๆให้นายดูแล้วสิ มีอะไรบางอย่างสำหรับชั้นเหรอ?」

「ใช่ คำสั่งให้รุกรานต่อจากพระองค์ การจัดกองกำลังใหม่มันได้อยู่ในขั้นต่ำแต่มันเสร็จแล้ว เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า」

มันยากที่จะพูด แต่พวกเขาต้องทิ้งผมไว้ที่นี่ระหว่างที่พวกเขาไป ผมพูดไม่ได้ว่ากายนี่จะไปกับพวกเขาไหว

「เข้าใจแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับกองพันของชั้น?」

「ชั้นคิดว่าจะให้พวกเค้าลาดตระเวนรอบเมืองเพื่อความปลอดภัย แต่ความเสียหายจากทีมอื่นมันแย่กว่าที่ชั้นคิด ชั้นขอโทษแต่ชั้นจะรับมันไว้ใต้การควบคุมโดยตรงของชั้น」

「พวกเค้าน่าจะอยากเพิ่มโอกาสเพิ่มความสำเร็จในการต่อสู้ด้วย」

「ชั้นเห็นด้วย ชั้นจะทิ้งยามเมืองไว้ที่นี่เพื่อรักษาความสงบสุข ยังไงซะ ไม่มีโอกาสที่อาร์คแลนด์จะโจมตีสวน」

ผมก็รู้สภาพของสิ่งต่างๆด้วย สีประเทศได้มีส่วนร่วมในสงครามและได้ชิดเข้าไปที่เมืองหลวง พวกเขาจินตาการว่าโกลโดเนียเป็นคนแรกที่เข้าไปในเมืองหลวง

「งั้น ชั้นภาวนาให้นายทำได้ดีในการต่อสู้」

「ใช่ นายควรจะรักษาตัวให้ดีแล้วรีบตามเรามา」
—————————————————————
อีริชจากไป และมันสงบอีกครั้ง อีริช อากอร์ ลีโอโพลต์ได้จากไปและที่เหลือมีแค่ซีเลียและผม

「ท่านไม่พอใจเหรอ」

「ไม่ ไม่มากไปกว่าความจริงที่ว่าชั้นกอดผู้หญิงไม่ได้」

ให้ตายซี่ ซีเลียหัวเราะ

「มานอนเถอะ หนูก็จะนอนด้วยกันกับท่าน」

「ใช่แล้ว ชั้นจะหายให้เร็วๆแล้วตามอีริชไป」

ผมเปลี่ยนเป็นเสื้อสะอาดและหลับระหว่างที่กอดซีเลียที่กอดอยู่ในผ้านวม

แต่ไม่นอน รู้สึกว่าผมไม่ทำอะไรเลย ในท้ายที่สุด ซีเลียได้ช่วยผม

「เอาเลย ปล่อยมันออกมา หนูจะหนุนท่าน」

「…………..」

มันเป็นหน้าแรกของความอับอายในชีวิตของผม

หลังจากนั้น อะไรที่โกลโดเนียได้เริ่ม ได้ถูกสานต่อจากพระเทศอื่น ขณะที่พวกเขามี ‘กองกำลังลงโทษ’ ไปที่เมืองหลวงเพื่อโจมตีต่อ แต่การต่อต้านของอาร์คแลนด์แข็งแกร่ง แต่กบฏที่เกิดขึ้นเยอะได้สะดุดขาพวกเขา การขนส่งของได้ถูกเลื่อนออกไป ดังนั้นสถานการณ์ก็คือพวกเขาสู้อย่างพอใจไม่ได้

โดยเฉพาะ มันจริงจังจนพลเมืองที่ถูกทิ้งได้มีเป้าหมายไปที่อาหาร – ทำให้เกิดความขาดแคลน ในสนามรับ มันได้ถูกเอาชนะโดยกองกำลังลงโทษ แต่พวกเขาตอบโต้ไม่ได้ และทั้งหมดเริ่มถอยอย่างช้าๆ

ระหว่างที่พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบอย่างท่วมท้น อาร์คแลนด์ยังไม่เสียการควบคุม พวกเขาถอยกลับไปที่เมืองหลวงระหว่างที่ทำให้กองกำลังลงโทษช้าลง แต่เขาคาดหวังกำลังเสริมจากที่ไหนไม่ได้เลย อาหารสำรองลดน้อยลงและในท้ายที่สุดกบฏได้มาจากทหารธรรมดา

พวกนั้นที่ได้รับใช้การเกณฑ์ระยะยาวได้ถูกฝึกมาอย่างทั่วถึงและแข็งแกร่ง แต่พวกเขาได้ถูกเกณฑ์อีกครั้งและทำงานอย่างหนักเพื่อกลับไปหาครอบครัวของพวกเขา แต่พวกเขาจะไม่เสียสละตัวเองเพื่ออาณาจักร

ความขัดแย้งภายในกองทัพในที่สุดก็ทำให้รัฐบาลของราชาทิ้งความหวังในการต่อต้านที่กว้าง กำลังที่เหลือได้ถูกสั่งให้กลับไปที่เมืองหลวง และได้ถูกทำอย่างส่งเดช; อาหารได้ถูกบังคับบัญชามาจากหมู่บ้านและเมืองซึ่งทำให้เกิดประกายไฟ

กำลังทหารที่เหลือของทหารได้มีกำลัง 10,000 รวมกันระหว่างที่แบกอาหารและยื้ออยู่ในเมืองหลวง กองกำลังลงโทษได้ล้อมพวกเขา สภาพของการต่อสู้ได้กินกันไม่ลง
—————————————————————
สองอาทิตย์ต่อมา

「ไม่มีปัญหากับกล้ามเนื้อหรือเครื่องใน มันเป็นความเร็วการฟื้นที่รวดเร็ว」

มีการอนุญาตจากหมอ และมียาที่ช่วยด้วย ดังนั้นสภาพร่างกายของผมไม่ต่างจากก่อนหน้าที่ผมบาดเจ็บ

「แต่มีแผลเป็นอยู่ที่ผิวนายนะ…」

มันเป็นเพราะไม่มีที่ไหนที่ตัวของผมไม่ได้รับบาดเจ็บ อย่างที่คาด แผลเป็นบนตัวผมโดดเด่น

「ถ้าชั้นรักษาต่อไปอีกอาทิตย์นึงแผลเป็นจะรักษามั้ย?」

ถ้าผมทำอะไรแบบนั้น มันจะเป็นความล่าช้าในการตามอีริชเข้าไปอีก อาร์คแลนด์ได้ถูกดันกลับไปที่เมืองหลวง มันไม่ใช่เวลาที่จะผ่อนคลายและนอน นอกจากนี้ สำหรับชายอย่างผม แผลเป็นมันเป็นบางอย่างเหมือนเหรียญเกียรติยศ

หลังจากการตรวจร่างกายได้สำเร็จแล้ว ผมมีแค่ผ้าเช็ดตัวที่หว่างขาของผมและไปที่ซีเลียกับคนรับใช้แบบนั้น

「แผลมันเป็นยังไง? มันน่าเกลียดมั้ย?」

「มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าเอเกอร์-ซามะได้สู้อย่างหนัก มันบางอย่างที่ควรเคารพ หนูไม่คิดว่ามันน่าเกลียดเลยซักนิด」

「แล้วก็…มันทำให้ท่านดูแกร่งและมีเสน่ห์」

ริต้าวางมือไว้บนไหล่ผม และนวดมันอ่อนอ่อนโยน มันเป็นสามอะทิตย์ของการละเว้น และเพราะนั่น ผมตอมสนองทันที

「อะแฮ่ม! งั้นการตรวจร่างกายไม่จำเป็นแล้ว ชั้นจะไปแล้วนะ」

มันจะเป็นไปไม่ได้ตรงหน้าเขา ดังนั้นหมอได้ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ผมควบคุมความใคร่ของผมไม่ได้ ผมโอบกอดริต้าและจับหน้าอกของเธอ ไม่ใช่การลูบไล้แต่ไปในแบบที่มันจะเจ็บเพราะผมใส่กำลังกับมัน

「โอ้ะ! ไม่ อย่าถือหนู มันต้องยากสำหรับท่านแน่…ได้โปรดทรมานหนูตามที่ท่านต้องการเลย」

ผมนำมันใส่เข้าปากและดูดเหมือนจะกัดมัน การถอดออกมันจะช้าเกินไป ดังนั้นผมดึงเสื้อผ้ากันเปื้อนของเธอ หอกเนื้อของผมก็ใหญ่กว่าปรกติโดยเฉพาะส่วนปลาย และมันเหมือนการมีเพศสัมพันธ์ของสัตว์

แต่ข้างหลังผม มือเล็กๆได้จับหน้าอกของเธอ

ซีเลียได้ดูน่าเวทนา และเธอได้อยู่ที่นั่นด้วยหน้าที่โกรธ ฝังหน้าของเธอไว้ที่หลังของผม นั่นใช่แล้ว มันได้ถูกกวาดไปโดยความใคร่ ซีเลียเป็นคนที่ช่วยผม ซีเลียก็เป็นคนที่ดูแลผม ดังนั้น เธอควรจะเป็นคนแรกที่ผมโอบกอดหลังจากที่ผมฟื้น
—————————————————————
「ริต้า ชั้นขอโทษเกี่ยวกับทุกคนแต่ตอนนี้ ได้โปรดออกไป」

ตาของซีเลียสว่างขึ้น ริต้า เหมือนจะพูดว่าทำอะไรไม่ถูก พยักหน้าและออกจากห้องไป

「ซีเลีย-ซามะยังไม่เป็นผู้หญิงและเธอยังไม่โต ถ้าท่านใส่เธอจริงๆเธอจะพังนะรู้มั้ย?」

「นั่นไม่ใช่ธุระของเธอ! รีบออกไปได้แล้ว」

「เข้าใจแล้ว ฮาร์ดเลตต์-ซามะ หนูจะรออยู่ข้างหน้าห้อง ดังนั้นถ้าท่านต้องการมัน ได้โปรดเรียกหนู」

ไม่ว่าเธอจะรู้ว่าผมชอบอะไรหรือเธอตั้งใจทำมัน เธอเน้นไปที่ก้นของเธอระหว่างเธอเดินออกไปจากห้อง ซีเลียได้อารมณ์เสียและขู่เหมือนแมวทำ

เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ผมหันหน้าเขาหาซีเลียตรงหน้าและจ้องเธอ ผมรู้สึกว่าผมอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นและไม่พูด มันดูเหมือนว่ามันเหมือนกันกับซีเลีย

เพราะตั้งแต่เวลาที่เราเจอกัน เราได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา มีน้อยครั้งที่เธอไม่อยู่ข้างผม

「มานี่」

「ค่ะ」

เราสองคนได้เปลือยและซีเลียได้ขึ้นไปที่ท้องผม มันน่าจะเพราะเมลิสซ่าสอนเธอ เธอได้บิดเอวของเธอเพื่อยั่วยวนผู้ชาย แต่แทนที่มันจะชวนความใคร่ มันทำให้ผมหัวเราะ

「ทำไมท่านหัวเราะ!?」

「สาวบริสุทธิ์ไม่ต้องคิดมาก ปล่อยมันไว้ให้ผู้ชาย」

ผมพลิกกลับและผมได้อยู่ข้างบนซีเลีย มันเป็นตัวที่เปลือดยที่ผมคุ้นเคย แต่ในที่สุดได้คิดเกี่ยวกับความต่างระหว่างตัวเรา เพราะการหยุดของผม ไม้เนื้อของผมได้ขยายมากกว่าปรกติ มันไม่ได้ดูเหมือนผมจะเข้าไปได้

「ได้โปรดอย่าลังเล ในที่สุดหนูก็เป็นผู้หญิงได้จริงๆ ในครั้งนี้ มันเป็นความทะเยอทะยานที่หนูหวงแหนมานาน แม้ว่าหนูจะพัง」

เห็นการตัดสินใจไม่ได้ของผม ซีเลียเปิดขาของเธอกว้างและแหวกมือของเธอ มันเป็นอะไรที่ลามกอย่างมาก แต่ผมรู้สึกว่าบางอย่างแปลกไป ท่อนล่างของผมได้ถูกระงับและร้องในความรีบให้มอบผู้หญิงให้มัน

「ชั้นอาจจะอ่อนโยนไม่ได้ ถ้าเธอทนมันไม่ได้อีกแล้วเธอกรีดร้องดังๆได้」

「ถ้าหนูทำอย่างนั้น ท่านจะหยุดใช่มั้ย? งั้นแม้ว่าหนูจะตาย หนูจะไม่กรีดร้อง」

ซีเลียน้อยได้กอดผ้าปูเตียงและไม่ได้ดูเหมือนมีเจตนาจะกรีดร้องไม่ว่าอย่าสงไร ผมกำลังจะทำให้เธอพร้อมและใส่นิ้วเข้าไป แต่จากความคาดหวังของเธอ เธอได้เต็มไปด้วยน้ำของอวัยวะเพศและค่อนข้างเปียก

ผมนำตัวผมไปไว้ที่หว่างขาของซีเลีย และปิดตัวของเธอด้วยตัวของผม เธอพัวพันแขนขากับผมอย่างรวดเร็วและยิ้ม

「เอาล่ะนะ….」

「—!!! ทึ—!!」

เธอกัดผ้าปูเตียงดังนั้นเสียงเธอไม่ออกมาเมื่อผมดันส่วนหัวเข้าไปที่ทางเข้า แต่มันดูเหมือนมันเจ็บแล้ว มันช่วยไม่ได้ ผมจะทำแค่เซ็กส์แบบไม่สอดใส่ และกำลังจะถอยสะโพกไปข้างหลัง แต่ขาของซีเลียมารอบผม

「อย่า! วันนี้เป็นวันที่ท่านจะทำให้หนูเป็นผู้หญิง …ได้โปรดแม้ว่าหนูจะพังและฉีกเป็นชิ้นๆ…หนูอยากจะเป็นผู้หญิงของเอเกอร์-ซัง ท่านพูดว่าเราจะไม่หยุดถ้าหนูไม่ร้องไม่ใช่เหรอ?!」

ผมถอนหายใจ ถ้าผมหยุดเมื่อเธอพูดมากขนาดนี้แล้วมันค่อนข้างโหดร้าย

「โอเค ชั้นจะไม่พูดอีกแล้ว เตรียมตัว」

「รับทราบ!」

ผมดันควยผมไปที่รูที่แน่นของซีเลีย เสียงกรีดร้องที่ไม่มีเสียงของซีเลียและข้างในเธอกระตุก ได้ถูกเมินโดยผมและใส่น้ำหนักเข้าไปอีก ผมได้ยินเสียงของข้างในเธอแหวกขณะที่ผมดันลึกเข้าไปอีก ไม่เนื้อของผมได้ไปชนเนื้อเยื่อที่บ่งบอกว่าเธอบริสุทธิ์

「....」

「เอาเลย」

เมื่อผมจ้องไปที่หน้าเธอ เธอยิ้มเหมือนจะพูดว่าฉีกมันเร็วๆ

โดยการไม่ใช้การขยับเอวที่มีชีวิตชีวา ผมแค่ใส่พลังลงไปเล็กน้อยที่มันและเนื้อเยื่อได้ฉีกขาด ซีเลียได้เป็นผู้หญิง ผมคาดว่าเธอจะกรีดร้องแต่คาดไม่ถึงเธอดูมีความสุขและโหยหาจุมพิต

เธอโอเคมั้ย ระหว่างที่ผมมีความคิดอย่างนั้น เธอขอผมให้ขยับเอว ผมยังไม่ได้ใส่เข้าไปครึ่งหนึ่งเลย และทุกครั้งที่ผมขยับ ข้างในของเธอบีบรัดผมเหมือนจะเฉือนไม้เนื้อของผม

「มันรู้สึกดี! มันมหัศจรรย์!」

เมืองผมใช้นิ้วเพื่อจับเธอ ช่องคลอดของซีเลียดูเหมือนจะระเบิดและรับทุกอย่างไม้เนื้อของผม แต่เสียงของเธอได้บอกว่าเธอรู้สึกค่อนข้างดี

มันโอเคถ้ามันไม่เจ็บ ผมคิดว่าอยากจะแทงซักพักแต่ไม้เนื้อของผมอยากจะน้ำแตกอย่างรวดเร็ว และเพิ่มความแข็ง ผมกอดทั้งตัวของซีเลียและเหวี่ยวสะโพกของผม ทุกครั้งที่ผมแทง ท้องของเธอบวมขึ้นด้วยทรงของของของผม อวัยวะเพศเธอได้ถูกแหวกอย่างเจ็บปวด แต่ปากของเธอแค่บอกผมว่าเธอรักผมมากขนาดไหน และมันรู้สึกดีมากขนาดไหน

แม้ว่าผมจะดูดปากเธอ แม้ว่าผมจะแทงอย่างรุนแรง แม้ว่าผมจะโยกอย่างอ่อนโยน แม้ว่าผมจะดูดหน้าอกเธอ แม้ว่าผมจะลูบแตดของเธอ แม้ว่าผมจะใส่นิ้วเข้าไปในรูตูดเธอ…ไม่ว่าผมจะทำอะไร ซีเลียมีความสุข และขอร้องให้ผมทำมันมากขึ้นอีก
—————————————————————
「มันโอเคถ้าหนูจะขี่อยู่ข้างบนมั้ย」

ซีเลียได้ขึ้นบนผมและเริ่มขยับสะโพกของเธอขึ้นและลงด้วยความแข็งแรงที่ยิ่งใหญ่ ผมเชื่อไม่ได้ว่าเธอทำมันระหว่างที่ทนความเจ็บ

「มันใหญ่! หนูรักท่านเอเกอร์-ซามะ~! ได้โปรดรักหนูมากกว่านี้และมากกว่านี้」

ซีเลียยืดมือของเธอมาที่ผม และผมได้จับนมของซีเลียที่มันโตขึ้น แต่มันเป็นตอนนั้นที่ผมรู้ ตัวของเธอได้ชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ซึ่งผิดปรกติอย่างแน่นอน

เธอมีความสุขที่มีเซ็กส์กับผม จนหัวใจของซีเลียลบความเจ็บไป แต่ตัวของเธอที่ทนความเจ็บได้ทำให้เหงื่อเย็นเธอออกมา

สำหรับเธอที่จะรักผมมากขนาดนั้นค่อนข้างงดงาม แต่มีขีดจำกัดว่ามากเท่าไหร่ที่หัวใจปกปิดความเจ็บปวดได้ แม้ว่าซีเลียส่ายสะโพกของเธอข้างบนผมได้หยุดซักพักหนึ่ง แต่ด้วยเสียงแปะ เธอหล่นลงมาที่หน้าอกของผม

「อะ-อะไร? ตัวของหนูไม่ขยับ…ทำไม!?」

ครั้งนี้ตัวของเธอพยายามจะปกป้องตัวมันเอง และไม่ให้ตัวเธอขยับซีเลียได้เอะอะบนอกของผม แต่ผมกอดเธออย่างแน่น

「มันโอเคแบบนี้ เธอทำมันได้ดี มันรู้สึกดี」

「แต่หนูยังไม่ได้ทำให้ท่านพอใจเลย!」

「ไม่ มันเป็นเธอพยายามมากจนชั้นถึงขีดจำกัด ชั้นแตกได้ทุกเวลา」

ที่ผมพูดนั่นถูก ถ้าผมเสียสมาธิ มันจะปล่อยทันที

「งะ-งั้น!」

「แค่รู้สึกมันเหมือนที่เธออยู่แบบนี้ โดยไม่ต้องขยับ ชั้นจะเทมันใส่เธอ」

「ค่ะ…ไม่ว่ามากขนาดไหน…」

ซีเลีย ที่อยู่ข้างบนผม ผูกลูบก้นด้วยมือของผม และเมื่อเธอได้อยู่กับที่แล้ว ผมปล่อยกล้ามเนื้อท้อง

「โอออ้….」

「อา! อาาาา….」

พวกเราสองคนปล่อยเสียงออกมาเงียบๆซึ่งไม่ใช่การกรีดร้อง ผมส่งเสียงออกไปแบบไหนกัน? ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น เมล็ดพันธ์ุของผมเล็ดออกมา ความต้องการที่เก็บสะสมมาสามอาทิตย์ ได้ไหลไปที่รูของสาวที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ของเธอไป ไม้เนื้อของผมเต้นเป็นจังหวะอย่างยิ่งใหญ่ในรูที่แคบของเธอ การเคลื่อนไหวนั้นผ่านท้องของซีเลีย และไปตลอดทางจนถึงท้องของผมรู้สึกได้

「น่าทึ่ง…มันร้อน…เมล็ดพันธุ์ของเอเกอร์-ซามะ…หนูดีใจมาก…」

ผมบอกได้ว่าท้องของเธอขยายขณะที่ผมรู้สึกมันได้
อสุจิที่มันหนาเกินไปได้ถูกดันเข้าไปอย่างแน่น และเพราะไม้เนื้อของผมมันเล็ดออกมาข้างนอกไม่ได้ และมันได้ดันเข้าไปเริ่มจากรูของเธอและดันเข้าไปตลอดทางจนถึงมดลูกของเธอ

การน้ำแตกนานเป็นเวลา 3. นาที ไม้เนื้้อเหี่ยวเหมือนมันพอใจเต็มที่แล้ว และเมล็ดพันธุ์ได้ลอยออกมาจากซีเลียไปที่เตียง และไปที่กำแพง รู้ของเธอได้แหวกอย่างโหดร้าย และผมกังวลเพราะรูของเธอใหญ่จนถึงขนาดก้นของเธอ

「นั่นค่อนข้างน่าทึ่ง」

「หนูคิดว่าในทางกลับกัน…หนูจะเป็นของเอเกอร์ซามะส่วนตัวคนเดียว…」

เมือผมคิดว่ามันจะมีปัญหาสำหรับรูที่เปิดของเธอ ผมแทงทิ้วเข้าไป และมันขยับแน่น มันดูเหมือนผมยังสนุกกับรูที่แน่นของซีเลียได้

「น้ำจำนวนมากออกมาดังนั้นมันใส่เข้าไปง่ายขึ้น ได้โปรดเสน่หากับหนูต่อ」

「อย่ากดดันตัวเองน่า」
—————————————————————
ซีเลียอยู่จนเธอหมดสติ

「โอบกอดหนูอีก…มันโอเคถ้าท่านฆ่าหนูระหว่างที่ท่านโอบกอดหนู」

เธอได้พูดไร้สาระ

「ชั้นจะฆ่าผู้หญิงของชั้นจริงๆเหรอ? ชั้นจะโอบกอดเธอมากมายเริ่มจากตอนนี้」

ระหว่างที่ผมกอดอย่างหวานกับซีเลีย มีกลิ่นหอมของการผสมระหว่างผู้หญิงและเด็กสาว
—————————————————————
「ขออภัยที่รบกวน」

หลังจากทุกอย่างจบ ริต้าได้เข้ามา

「อ่ะร้าร้า น่าทึ่ง」

ปรกติแล้วซีเลียจะรู้สึกถึงตัวตนของคนอื่นเหมือนแมว แต่อย่างที่คาดเธอเหนื่อยจนหมดแรงและใช้อกผมเป็นหมอนเพื่อนอน

รอบเปื้อนแดงที่ผ้าปูเตียงฉลองที่ซีเลียเป็นผู้ใหญ่ มันไกลจากการมีเซ็กส์กันเหมือนสัตว์ป่า และบรรยากาศที่เงียบได้ไหลออกมา

「ถ้ามันเป็นแบบนี้หนูจะไม่ได้ที่เหลือ…」

ผมขอโทษแต่แทนที่จะโอบกอดผู้หญิงคนอื่นผมอยากจะให้ซีเลียยืมอกของผม เหมือนเธอได้กลิ่นผู้หญิงหรือไม่เธอก็รู้สึกมันได้ เธอกอดผมแน่นขึ้นเล็กน้อยและฝังตัวของเธอ

「ชั้นนำผ้าเช็ดตัวเปียกมา ฮาร์ดเลตต์-ซามะควรจะสนุกกับการเช็ดตัวของท่านด้วยตัวเองใช่มั้ย」

ซีเลียได้เหงื่อออกเยอะจากการทำงานหนักการเช็ดเหงื่อหลังจากมีเซ็กส์เป็นเรื่องปรกติ แต่ผมรู้สึกว่าผมเป็นบางอย่างเหมือนพ่อกับเธอ แม้ว่าหลังจากที่ได้เช็ดทั้งตัวของเธอ ไม่มีสัญญานว่าเธอจะตื่นขึ้น ผมเช็ดอวัยวะเพศและหน้าอกของเธอที่มันปกคลุมในน้ำหวานด้วย แต่มันไม่ดูเหมือนว่าเธอจะมีอารมณ์กับเรื่องนั้น

「มันดูเหมือนหนูจะเกะกะ ดังนั้นหนูเลยมีเวลาว่างเยอะ」

ริตาดูเหมือนจะอ่านอารมณ์ระหว่างเราสองคนออกและถอยไปอย่างเชื่อฟัง แต่ผมปล่อยมันไปแบบนี้ ผมรู้สึกเสียใจกับเธอนิดหน่อย

「พรุ่งนี้ชั้นจะออกไปอย่างเร็วเพื่อไล่ตามกองทัพ แต่มาที่ห้องชั้นตอนรุ่งสาง ชั้นจะไม่ล็อคประตู」

จากบนเตียงผมเอื้อมมือหนึ่งไปจับก้นของเธอ ผมเห็นไฟแห่งความหลงใหลติดขึ้นในผู้หญิง ขณะที่เธอยิ้มและส่งเธอ ผมกอดซีเลียจากนั้นหลับไป
—————————————————————
【–มุมมอง ริต้า–】

「ฟฟฟู่-」

「ริต้า-ซัง ฮาร์ดเลตต์ซามะอยู่ที่ไหน…?」

คนรับใช้ใกล้ๆที่รอยู่หน้าประตูได้ถามเธอด้วยหน้าตาที่สับสน เธอคิดว่าริต้าถูกโอบกอด

「มันดูเหมือนซีเลีย-ซามะทำให้เค้าพอใจแล้ว ไม่มีอะไรเหลือสำหรับชั้น」

「สาวที่ละเอียดอ่อนแบบนั้นทำได้เหรอ?」

「อุฟุฟุ ในการแลกเปลี่ยนเค้าอยากให้ชั้นมาตอนกลางคืน」

เธอร้องเสียงแหลมในความสุข

「แต่ฮาร์ดเลตต์-ซามะ ชั้นคิดว่ามันไม่ใช่คู่ที่เหมาะ แต่สาวคนเดียยวทำให้เค้าพอใจได้เหรอ ไม่ใช่ว่ามันเป็นการระเบิดที่ไม่สมบูรณ์เหรอ?」

「นั่นไม่จริง…เพราะทั้งหมด」

หนูยื้อเวลา

「พวกเขาได้นอนด้วยกันอย่างเงียบๆแต่บริเวณรอบเตียงนั้นเป็นภัยพิบัต มันเหมือนกับมีการรุมเย็ด มันแม่แต่ลอยไปถึงเพดานเลย!」
—————————————————————
【–มุมมองเอเกอร์–】

ในตอนเย็นเสียงที่ไม่น่าเกิดขึ้นของนกกระจอกได้ดัง

เช้าวันต่อมา ซีเลียและผมได้อยู่ข้างกันเตรียมพร้อมกับจากบุกเข้าไปในเขตศัตรู ทหารจะไม่ถูกนำไปด้วย มันจะเป็นแค่เราและม้าสำรอง เป็นเพราะม้าของซีเลียอาจจะไม่ไหวกับความเร็วของชวาร์ซ

เป้าหมายคือเมืองหลวงของอาร์คแลนด์ที่กองกำลังลงโทษได้ลอมเมืองอยู่ มันดูเหมือนพวกเขาเหนื่อยจากการตีเมืองป้อมปราการดังนั้นมันจะโอเคจนกว่าเราจะเข้าไป

「ท่านแน่ใจเหรอว่าไม่จำเป็นต้องให้ใครไปกับท่านด้วย?」

ซีเลียมองผมอย่างกังวล
อย่างที่คาด เธอไม่สบายใจว่าเธอจะไม่สามารถปกป้องผมได้ถ้าเราไปเจอกับทีมที่ไม่ได้รวมกลุ่ม

「เมื่อเวลานั้นเกิดขึ้น ชั้นเอาเธอมาขึ้นชวาร์ซและเราควบหนีได้ ไม่มีม้าไหนจะตามเค้าทัน」

แล้วก็ถ้าซีเลียขี่ชวาร์ซความเร็วจะเพิ่มขึ้นด้วย ระหว่างแสงแดดออกซีเลียได้โยก เธอต้องรู้สึกที่หว่างขาของเธอ ยังไงซะ ผมก็มีความสุขกับเมื่อวานด้วยและมันเป็นบางอย่างที่ค่อนข้างงดงาม

「โอเค งึก!!」

มันผิดปรกติ แต่เมื่อซีเลียได้กระโดดขึ้นม้าอย่างคล่องแคล่วหน้าของเธอบิดเบี้ยว หลังจากเมื่อวานเธอต้องมีปัญหาในการขี่ม้าแน่

「นี่ ใช่นี่」

ผมยื่นหมอนที่เต็มไปด้วยขนนกที่ผมนำมาจากคฤหาสน์ มันดูกระอักกระอ่วนแต่มันมีแค่เราสองคนที่นี่ ดังนั้นมันควรจะโอเค

ซีเลียดูค่อนข้างอายแต่เมื่อเธอยกก้นไปไว้ข้างบนหมอน ผมคิดว่าเมื่อเช้านี้ ผมยิงทุกอย่างออกไปอย่างทั่วถึง แต่มันดูเหมือนมันจะตอบสนองอีกครั้ง ดังนั้นรีบแล้วเดินทางเถอะ

「「「โชคดีจงอยู่กับท่าน」」」

ด้วยเสียงของทหารที่เหลืออยู่และคนรับใช้ข้างหลังเรา เขาควบออกมา ในท้ายที่สุดสงครามได้มาถึงจุดจบแล้ว

「นั่นทำให้ชั้นสงสัยว่าริต้าไปไหน? เธอได้หลงเสน่ห์เค้าแต่เธอไม่มาส่งเค้า」
「ชั้นยังไม่เห็นเธอเลยวันนี้ บางทีเธออาจจะช็อกที่ไปกับเค้าไม่ได้เพราะเธอหลับลึก?」

หนึ่งในคนรับใช้ยกมือขึ้นอย่างเขินอาย

「ช-ชั้นไปตรงดูที่ห้องนอนเธอ เธอได้นอนก้มหน้ายกก้นขึ้นและสลบไป… เมื่อชั้นพยายามจะปลุกเธอเธอแค่เรียกชื่อของฮาร์ดเลตต์ซามะ…」

「ถ้าชั้นจำได้เมื่อวาน เธอพูดว่าเธอจะได้ดูแลเขาตอนกลางคืนใช่มั้ย」

「ช-ชั้นได้อยู่ห้องถัดไป ชั้นตื่นตอนรุ่งสาง เกือบจะเหมือนสัตว์ป่าสองตัว เสียงกระซิบหวานนั่นแทบไม่น่าเชื่อ พวกเค้าทั้งครางทั้งครวญ」

「แล้วก็ ที่ที่พิเศษของเธอเปิดค้างเลย แม้ว่าชั้นมองจากข้านหลัง ชั้นเห็นได้ถึงมดลูกของเธอแหน่ะ…」

คนรับใช้ได้สะเทือนในความกลัวและความผิดศีลธรรมขณะที่พวกเขาสงสัย ว่าเป็นเซ็กส์ที่รุนแรงปานไหนกัน
—————————————————————
เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 19ปี ฤดูใบไม้ร่วง
ชนชั้น: กองทัพกลางผู้บัญชากองพลที่ 3 กองพันผสม
ทีม: ซีเลีย 1 คน
รวม 1 คน
ลูกน้องกองทัพ: ซีเลีย (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (ผู้ติดตาม และ นักยุทธศาสตร์), อากอร์ (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), คาร์ล (ผู้บัญชาการกองร้อยทหารราบ), แม็ก (ผู้บัญชาการเหล่าทหารช่าง), คริสตอฟ (พลทหาร), ย้อกลี่ย์ (ผู้จัดการทหารอาสา)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบยาว) , หอกทหารม้า
อุปกรณ์: ผ้าคลุมสีดำ (ต้องสาป) , เกราะทหารม้าเบา
สถานที่ปัจจุบัน: ดินแดนของอาร์คแลนด์ส่วนเหนือ  เมืองดาโทรห์น
ความสำเร็จ: ปราบแนวหน้าของศัตรู (ร่วม)
ยึดหมู่บ้าน x8 ,ยึดเมืองดาโทรห์น , ขับไล่ทหารม้าหอกเหล็ก
ป้องกันดาโทรห์นคนเดียว ฆ่า 200 คน

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท
เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord