160 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปในตอนเช้าของวันถัดมา

160 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปในตอนเช้าของวันถัดมา

“ชั้นกลับมาแล้ว~” (มาโกโตะ)

“ออออุ~ ชั้นอยากอาบน้ำ…” (อายะ)

ซา-ซังและผมอยู่ในความโกลาหล และมันแค่หลังจากเช้าที่พระอาทิตย์ได้ขึ้น ที่เราสามารถกลับมาที่โรงแรม

แต่เหตุผลที่พวกเราสองคนน่วมนั้นต่างกันไปนะ

ผมหลบการโจมตีของมังกรทรายอย่างสิ้นหวังด้วยหลบหลีก; ซา-ซังได้แหวกและฉีกทางของเธอไปในการอาละวาดของมังกรทราย

และในท้ายที่สุด ภูเขาของมังกรทรายได้ถูกกวาดล้าง

แต่พวกมันเป็นมังกรที่อันตราย ที่โจมตีนักผจญภัยและพ่อค้าที่เดินทางในทะเลทรายและดินแดนรกร้าง ดังนั้นผมไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่แย่ที่ได้กำจัดมันนะ…

(แต่ชั้นคิดว่าเราได้เปลี่ยนระบบนิเวศของทะเลทราย…) (มาโกโตะ)

มนุษย์คือคนที่ใจดีกับธรรมชาติน้อยที่สุด

แต่ซา-ซังเป็นลาเมียนะ

เมื่อเราเข้าที่พักของเรา ที่นั่น มีเจ้าหญิงโซเฟีย ลูซี่ และฟูเรีย-ซังกับซุย ในห้องทานอาหาร ได้ทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้ว และได้ดื่มชากันอยู่

ซา-ซังและผมกำลังจะไปที่ห้องของเราอย่างมึนๆ แต่เราถูกเรียกให้หยุด

“สวัสดียามเช้า ฮีโร่มาโกโตะ อายะ” (โซเฟีย)

เสียงของเจ้าหญิงโซเฟียเย็นชา

พูดอีกอย่าง เหมือนเดิม

“เฮ้ มาโกโตะ อายะ พวกนายไปที่ไหนกันแค่พวกนายสองคนเมื่อคืนนี้?” (ลูซี่)

เสียงของลูซี่ต่ำและเย็นชา

โอ้? นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงแบบนี้มากจากลูซี่

“สวัสดียามเช้า โซฟี่-จัง ลู-จัง…” (อายะ)

ดูเหมือนซา-ซังยังไม่สังเกตว่าสภาพของทั้งสองต่างจากปรกติ

ได้เลย ผมก็จะแกล้งทำเป็นหลับและไม่สังเกตด้วย—

“เธอต้อง{มีความสุขกัน}เมื่อคืน” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังพูดด้วยรอยยิ้มระหว่างที่แปรงหลังแมวดำ

““…….””

เราเมินอันนั้นไม่ได้ ดังนั้นซา-ซังและผมหันไป

เจ้าหญิงโซเฟียและลูซี่ได้มองมาอย่างตั้งใจทางนี้

“เฮ้ยา นั่น” (มาโกโตะ)

สำหรับตอนนี้ ผมพยายามจะทักพวกเธอด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“โอ้ มันค่อนข้างเป็นการทักทายที่เบา จากชายที่กลับมาในตอนเช้าวันถัดมา” (โซเฟีย)

“มาโกโตะ พวกเราได้รอมาตลอดเวลานี้นะ รู้มั้ย?” (ลูซี่)

อาา ผมทำวิธีจัดการกับมันเละ

ตาของพวกเธอคมขึ้น

“ทักกิ-โดโนะ!” (ฟูจิ)

“ทุกคน! นี่มันแย่แล้ว!” (นีน่า)

ระหว่างที่ผมมีปัญหาในการคิดว่าจะอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างไร ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังรีบเข้ามา

จังหวะเวลาสวย!

“บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

และดังนั้น ผมได้ฟังปัญหาของเพื่อนของผม

“ได้โปรดฟังชั้น! มันดูเหมือนว่ามีมอนสเตอร์ที่ไม่น่าเชื่อปรากฏขึ้นมาในทะเลทราย-เดสุ โซ!” (ฟูจิ)

“โฮ่ โฮ่ น่าสนใจ ชั้นอยากจะฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น” (มาโกโตะ)

ผมคะยั้นคะยอให้ฟูจิ-ยังพูดต่อ

เจ้าหญิงโซเฟียและลูซีก็ชี้ตาพวกเธอไปที่ฟูจิ-ยังอย่างไม่เต็มใจ

“นีน่า-โดโนะ ได้โปรดอธิบาย” (ฟูจิ)

“ใช่! ขาวลือได้ไปทั่วเมื่อเช้านี้ในสมาคมนักผจญภัย! พวกเค้าพูดว่ามังกรทรายของทะเลสายได้ถูกกวาดล้างในคืนเดียว!” (นีน่า)

(หืม?) (มาโกโตะ)

มังกรทราย…

“อะไร?!” (โซเฟีย)

“มังกรทราย ถูกกวาดล้าง!” (ลูซี่)

เจ้าหญิงโซเฟียและลูซี่ส่งเสียงของพวกเธอในความตกใจ

ผมมองไปที่ด้านของแล้วฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะไปสนใจมัน เธอได้ลูบคางแมวดำและทำให้มันคราง

ดูเหมือนมังกรทรางได้ถูกกวาดล้าง…มันเห็นได้ชัดว่าเป็นข่าวใหญ่

มังกรทราย…

“นั่นเป็นไปไม่ได้…มอนสเตอร์กำหนัดภัยพิบัติ ที่ได้สร้างปัญหาให้กับผู้มีอำนาจทางทหารของประเทศแห่งไฟ…” (โซเฟีย)

“ใช่…ผู้ปกครองของทะเลทราของประเทศแห่งไฟได้ถูกจำกัดในคืนเดียว ไม่น่าเชื่อ” (นีน่า)

เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำอย่างมึนงง และนี่น่าพูดในความตื่นเต้น

“แม้ว่าระหว่างเอลฟ์ ชั้นได้ถูกสอนเมื่อชั้นยังเป็นเด็ก ว่าไม่ให้เข้าใกล้รังของมังกรทรายในประเทศแห่งไฟ…” (ลูซี่)

“ตอนนี้ที่เธอมาพูดมัน แม่แ่ตแม่นมของชั้นต้องพูดบางอย่างแบบนั้นด้วย ว่าชั้นไม่ควรจะเข้าหาทะเลทรายของประเทศแห่งไฟ” (ฟูเรีย)

ดูเหมือนมันเป็นเรื่องราวที่โด่งดังสำหรับลูซี่และฟูเรีย-ซังด้วย

ใช่…

ทำอะไรดี…

ผมชำเลืองมองซา-ซัง

“...ฟฟฟฟี้” (อายะ)

เธอหลับระหว่างยืน?!

เฮ้ย มันชัดเจนว่าเป็นความผิดเธอ!

ผมเป็นคนที่ต้องอธิบายมันเหรอ?

ซา-ซังเป็นคนที่กำจัดพวกมันทั้งหมด ระหว่างที่ผมวิ่งไปรอบๆ ดังนั้นมันน่าอายสำหรับผมที่จะอธิบายนะ รู้มั้ย?!

“เดี๋ยว… ทักกิ-โดโนะ…” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังจับมันได้ด้วยสกิลอ่านใจ

“นี่มันไม่ดีเลย มันชั้ดเจนว่าความผิดปรกติได้เกิดขึ้น ชั้นจะไปที่ปราสาทเกรทคีธแล้วรวบรวมข้อมูล” (โซเฟีย)

“ขอบคุณ โซเฟีย-ซามะ เราจะไปรอบๆสมาคมนักผจญภัยและสมาคมบริษัท” (นีน่า)

“ชั้นก็จะช่วยด้วย!” (ลูซี่)

เจ้าหญิงโซเฟีย นีน่า-ซัง และลูซี่กำลังจะเคลื่อนไหว

ม-ไม่ดีแล้ว

ผมต้องรีบอธิบาย!

“เดี๋ยว…ทุกคน มันดูเหมือนทักกิ-โดโนะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน” (ฟูจิ)

ระหว่างที่ผมตื่นตกใจที่นี่ ฟูจิ-ยังพูดมาให้ผม

“““เอ๋?”””

สายตาของทุกคนมารวมที่ผมทีเดียว

ซา-ซังหลับอย่างสงบสุข…

ดังนั้นผมต้องเป็นคนที่อธิบายมัน หือห์…

“...จริงๆแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“กวาดล้างรังของมังกรทรายด้วยตัวเธอเอง…?” (โซเฟีย)

“ม-ไม่มีทางน่า…” (นีน่า)

เจ้าหญิงโซเฟียและนีน่า-ซังได้ทำสีหน้าตกใจอย่างสมบูรณ์

“อายะ! อายะ ตื่น! ที่มาโกโตะพูดจริงมั้ย?!” (ลูซี่)

ลูซี่ได้เขย่าซา-ซัง แต่ซา-ซังต้องตกอยู่ในการหลับลึกไปแล้วตอนนี้ เธอไม่ตื่นเลยซักนิด

เธอต้องเหนื่อยจริงๆ

“แต่ชั้นไม่รู้ว่าประเทศแห่งไฟจะเชื่อเรามั้ย แม้ว่าเราจะบอกความจริงกับพวกเขา” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังได้เกาหัวด้วยสีหน้าที่มีปัญหา

มันดูเหมือนการปราบรังมังกรเป็นเรื่องใหญ่มาก ที่มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะไม่เชื่อว่ามันได้ถูกกวาดล้างโดยซา-ซังแค่คนเดียว

“แต่เราเงียบเกี่ยวกับมันไม่ได้ ประเทศแห่งไฟตอนนี้ได้สิ้นหวังในการหาเหตุผลว่าทำไมมังกรทรายได้ถูกกวาดล้าง ถ้าเราไม่บอกความจริงกับเค้า ประเทศจะอยู่ในความไม่สบายใจด้วย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเตรียมตัวจะเดินทางด้วยหน้าตาที่มุ่งมั่น

“ให้ชั้นไปด้วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าให้มีผู้เกี่ยวข้องติดไปด้วย

“ไม่ ถ้านายไป พวกเค้าอาจจะทำอะไรบางอย่าง ชั้นจะไปก่อน” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมขอโทษ

เมื่อผมชำเลืองมองคนเกี่ยวข้องอีกคน เธอได้ ‘มุนย้า มุนย้า’ ขณะที่เธอละเมอ

“ฟุฟุ นายต้องไม่ทำนั่นในที่แบบนี้นะ ทากัตซูกิ-คุง… เห้อ นายเป็นคนลามกจัง” (อายะ)

ซา-ซัง…เธอทำนั่นด้วยความจงใจเหรอ?

““……””

ลูซี่และเจ้าหญิงโซเฟียดูเจ็บ

“อายะ~ ตื่นได้แล้ว~” (ลูซี่)

ลูซี่ดึงแก้มที่อ่อนของซา-ซัง

“อุนนน…” (อายะ)

โอ้ เธอตื่นแล้วเหรอ?

“...หืม~ เอ๋? มีอะไรเหรอทุกคน?” (อายะ)

สังเกตว่าทุกคนได้มองไปที่เธอ เธออยู่ไม่สุขและอาย

“อายะ เธอได้ทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ” (ลูซี่)

“เอ๋? ลู-จัง เธอหมายความว่ายังไง ‘สิ่งที่ไม่น่าเชื่อ’?” (อายะ)

ซา-ซังหลับและไม่ได้ยินรายละเอียด ดังนั้นเธอไม่ทันว่าอะไรเกิดขึ้น

“ซาซากิ-โดโนะ เธอค่อนข้างทำความสำเร็จใหญ่” (ฟูจิ)

“แต่ซาซากิ-ซามะ ถูกลงทะเบียนเป็นนักผจญภัญระดับหิน สมาคมนักผจญภัยน่าจะมีปัญหาว่าต้องทำอะไร” (นีน่า)

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังมองกันแล้วบ่น

“ฮีโร่มาโกโตะ มีโอกาสที่นายจะถูกเรียกไปอธิบายสถานการณ์กับนายพล รอให้พร้อมเผื่อไว้นะ ได้โปรด อายะ-ซัง เธอก็ด้วย” (โซเฟีย)

“รับทราบ โซเฟีย” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้า ซา-ซังกระพิบตาในความสับสน

มันอาจจะช้า แต่มันดูเหมือนว่าเธอสังเกตว่าเธอเป็นศูนย์กลางของการสนทนานี้

ซา-ซังพูดออกมาอย่างประหม่า

“ช-ชั้นทำอะไรเหรอ?” (อายะ)

ซา-ซัง แค่ประโยคนั้นมันก็ถือว่าออกแล้ว

◇◇

ผมอาบน้ำและทรุดลงบนเตียง แต่ผมตื่นขึ้นไม่กี่ชั่วโมงถัดมา

ดูเหมือนผมหลับลึกไม่ได้เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น

ผมได้สนใจว่าซา-ซังทำอะไรอยู่ ดังนั้นผมแอบมองเข้าไปในห้องเธอ และเห็นเธอได้น็อคไปบนเตียง

ผมได้ถูกสั่งโดยเจ้าหญิงให้รอพร้อม ดังนั้นผมตัดสินใจจะฝึกเวทมนตร์น้ำอยู่ในห้องผม

(หืมม ชั้นหลับอย่างสมบูรณ์ไม่ได้ ชั้นเลยเฉื่อยนิดหน่อย แต่ไม่ถึงจุดที่ว่าชั้นอยากจะไปนอนอีกครั้ง…) (มาโกโตะ)

ผมได้นั่งอยู่บนเตียงด้วยสมาธิที่น่าตั้งคำถาม ขณะที่ผมฝึกต่อไป แต่หลังผมได้หนักกระทันหัน

“ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“มันหายากที่นายจะไม่สังเกต มาโกโตะ” (ลูซี่)

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเข้ามาในห้องผม

ลูซี่พิงหลังผมเหมือนเก้าอี้

“มันดูเหมือนชั้นตั้งสมาธิไม่ได้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

ลูซี่พูดสิ่งนี้ดั่งเธอไม่ได้สนใจมัน ระหว่างที่ถอดเสื้อโค้ทของเธอ

ผมได้ยินเสียงเสื้อโค้ทตกลงไปจากเตียง

ตอนนี้ ลูซี่ในดีดูเหมือนเสื้อชั้นในครึ่งตัว

มันร้อนเหรอ?

อุณหภูมิในประเทศแห่งไฟค่อนข้างสูง

“มันร้อน” (ลูซี่)

ก่อนที่ผมจะถามอะไร ลูซี่พูดสิ่งนี้ และผมเห็นในมุมตาผมได้ ว่าเธอกำลังจะถอดแม้แต่ชุดชั้นในครึ่งตัวนั่น

“ลูซี่-ซัง เธอทำอะไร?” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่าผมจะตอบโต้

“ชั้นแค่จะถอดเสื้อผ้าออกเพราะมันร้อน” (ลูซี่)

อย่าทำนั่นในห้องผมสิ

ผมปิดการเปลี่ยนมุมมอง และพยายามจะใช้เวทมนตร์น้ำ แต่ผมทำเหมือนที่ผมสามารถทำตลอดไม่ได้

ในเวลาที่ผมสังเกต ผมได้อยู่ด้วยกันกับลูซี่ที่แต่งตัวหลวมๆ และเราได้นั่นด้วยกันอยู่บนเตียง

นี่มัน…

“มาโกโตะ นายเป็นพวกที่ไม่ให้อาหารปลากับปลาที่นายจับได้” (ลูซี่)

“ให้อาหาร?” (มาโกโตะ)

“เมื่อชั้นยังเด็ก ชั้นเหมือนหม่าม๊าและพี่สาวน้องสาวชั้น และชั้นคิดว่ามันหยาบคายสำหรับผู้หญิงที่จะเข้าหาผู้ชาย” (ลูซี่)

“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ เพราะทั้งหมดเธอได้ถูกเลี้ยงโดยผูหญิงกินเนื้อ

“แต่ชั้นผิด! หม่าม๊าถูกแล้ว เพราะมาโกโตะแค่ไม่ยอมทำอะไรเลยไม่ว่าชั้นรอนานแค่ไหน!” (ลูซี่)

เธอห่อแขนของเธอไปรอบคอผม

อุณหภูมิของลูซี่สูงมาก

ไม่ใช่ว่าเธอเก่งในการควบคุมมานาเธอเหรอ?

“และดังนั้น ชั้นตัดสินใจจะทำการโจมตี” (ลูซี่)

“ไม่ใช่ว่านั่นกระทันหันเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมได้ถูกทำให้หันหน้าไปทางลูซี่ และได้ถูกพลักลงไปทั้งแบบนั้น

แค่เมื่อผมกำลังจะปลดกระดุม

*ปัง!*

ประตูเปิดโดยไม่มีแม้แต่การเคาะ

“ทากัตซูกิ-คุง ลู-จัง พวกนายเสียงดังจัง” (อายะ)

ซา-ซังเข้ามาระหว่างที่ขยี้ตาของเธอ

แต่เราไม่ได้เสียงดังเลยนะ

หูเธอดีขึ้นด้วยวิวัฒนาการเหรอ

“ลูซี่ ทิ้งการ{เล่น}ไว้แค่นั้น” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเข้ามา

“โอเค ลู-จัง นั่นไกลที่สุดที่เธอไปได้~” (อายะ)

“เออ๋ อีกนิดเดี๋ยว กระจึ๋งเดียวเอง” (ลูซี่)

“ไม่ ไม่ เราทำมันสามคนด้วยกัน ใช่มั้ย?” (อายะ)

ซา-ซังทำเนลสัน โฮลด์*กับลูซี่และจากไป
TLN: nelson hold เข้าข้างหลังสองมือสอดหว่างแขนแล้วงอศอกของสองมือขึ้นไปด้านบนเพื่อดันหัว

ลูซี่ไม่ต่อต้าน

(สาม…) (มาโกโตะ)

ผมมองส่งสองคนที่เล่นกัน

ลมเย็นดันคอผมในทันทีต่อมา

เจ้าหญิงโซเฟียได้ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ชั้นมีบางอย่างจะพูดกับนาย ได้โปรดมาที่นี่” (โซเฟีย)

ผมได้ถูกดึงมือไปโดยเจ้าหญิงโซเฟียและได้ถูกพาเข้าไปในห้องเธอ

มือของเจ้าหญิงโซเฟียได้ตรงกันข้ามกับของลูซี่อย่างสิ้นเชิง เย็นมากๆ

อา เธอโกรธ

 

TLN: โถ่มาโกโตะ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord