12 การเดินทางใหม่

12 การเดินทางใหม่

———มาเรีย———
ตอนเช้าได้มาเร็วที่โรงแรม
เพราะแขกส่วนมากจะลุกขึ้นมาพร้อมอาทิตย์ในฐานะเจ้าบ้าน ฉันต้องตื่อเร็วกว่าพวกเขา ก่อนเช้ามืด
ก่อนอื่นฉันได้ทำที่ลงทะเบียนให้เรียบร้อยแล้วทำความสะอาดห้องโถง ฉันต้องทำให้มันสะอาดก่อนแขกจะตื่นขึ้น
ฤดูนี้โดยเฉพาะ จะยุ่งไปด้วยแขกไปๆ มาๆ ดังนั้นนี่จะใช้เวลามากกว่านี้

“อุ้วาา~ สี่คนไม่กลับมา~”

มันดูเหมือนมันมีมอนสเตอร์ที่เหลือเชื่อออกมาเมื่อว่าระหว่างการล่าหมาป่าหิวโหย และมันได้กลายเป็นความโกลาหล
ฉันได้หวังว่าห้องจะไม่ว่าง เพราะแขกไม่กลับมา ทำความสะอาดห้องพวกเขามันน่ากลัว

ชั้นติ้กไปที่คนที่ข้อกำหนดที่พักหมดวันนี้ ยืนยันห้องว่าง และเมื่อห้องโถงได้สะอาดฟ้าก็ได้เริ่มสว่าง
ฉันได้ยินเสียงระฆังเรียกจากห้องที่ชั้นแรก

“ค่ะ ค่ะ น้ำ ใช่มั้ย~?”

การเรียกพนักงานอย่างแรกในตอนเช้าเป็นแขกถามหาน้ำตลอด
มันจะต้องทำงานสองเท่าถ้าจะเอามันมาหลังจากที่ถูกถาม ดังนั้นฉันได้สร้างประสบการณ์การถือเหยือกน้ำและแก้ว

“อ้า มันห้องคนนั้น”

คนที่รับผิดชอบในการกำจัดมอนสเตอร์เมื่อวานผู้เชี่ยวชาญหอก (พูดโดยลุงเมาๆดังนั้นมันน่าสงสัย) เขาเป็นผู้ชายเรียบร้อยที่อาบน้ำทุกวันตลอด
เมื่อมาคิดดูแล้ว เขาได้พาเพื่อนมา ดื่มและสนุกกันจนค่ำเมื่อวาน

“ชั้นสงสัยว่าเค้าจะโอเคมั้ยวันนี้”

แล้วก็ผู้ชายคนนั้นเอาของที่ไม่น่าเชื่อให้ฉันดีทุกครั้ง
ครั้งแรกคือของของเขาได้ยืนตรง และครั้งที่สองเขาได้แสดงการที่เขาทำบางอย่างกับมือของเขาให้ฉันดู
ภาพของน้ำว่าวผู้ชายบินออกมาด้วยกำลังมากมายยังชัดเจนอยู่ในใจฉัน
ฉันแม้แต่คิดว่า {เขามีความสุขกับการเปิดเผยตัวเขาเองหรือไง?}

“ยังไงซะ มันเป็นของที่เหลือเชื่อ! ชั้นเขาใจว่าเค้าภูมิใจสำหรับของขนาดสัตว์ประหลาดนั่น แต่ยังไง!”

ฉันได้คิดว่า {เป็นไปได้มันว่านี่มันเป็นพิธีกรรมเกี้ยวพาราสี เขาชักชวนฉันเหรอ?} เมื่อระฆังดังอีกครั้ง
ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้ มาหลงผิดอยู่ตรงหน้าประตูเลย

*ก๊อก ก๊อก* ฉันเคาะประตู

“เอเกอร์~ ชั้นเอาน้ำร้อนมา~ ชั้นเข้าไปได้มั้ย?”

‘ได้’ เขาตอบ ดังนั้นฉันได้เปิดประตูอย่างระวัง ถ้าเขายังเปลือยอยู่ฉันต้องปิดหน้าฉันทันที แน่นอนว่าจะมีช่องว่างเปิดใหญ่ระหว่างนิ้วของฉัน

“ขอบคุณ น้ำมันดีที่นี่”

ขอบคุณพระเจ้า เขาได้ใส่กางเกงวันนี้
เขายังเปลือยอยู่จากเอวขึ้นไป แต่ฉันไม่ถือมันมากขนาดนั้น
จริงๆแล้ว หน้าที่ดูดีของเขา และตัวที่มีกล้ามมันค่อนข้างมหัศจรรย์ ฉันพูดได้ว่าฉันรู้สึกค่อนข้างมีความสุขในฐานะผู้หญิง

“《ฮย้าาาาาาาา!!》”

“หืม? มันมีอะไร? ชั้นใส่กางเกงอย่างถูกต้องนะวันนี้ ใช่มั้ย?”

{นาย}ไม่ใช่ปัญหา! เตียงคือปัญหา!
มีผู้หญิงนอนอยู่บนเตียง
ไม่ เดี๋ยว แทนที่จะพูดว่าเธอ ‘นอน’ มันจะดีกว่าทีพูดว่าเธอแผ่หรา เธอได้นอนคว่ำหน้าบนเตียงพร้อมผมสีเกาลัดของเธอได้แผ่ออก ขาของเธอได้อ้ากว้างอย่างไม่สมควร เธอกระตุกบ้างบางครั้งบางครา
ตัวของเธอได้ปกคลุมอยู่ในน้ำที่ไม่สามารถระบุได้ เธอดูเหมือนเธอได้ถูกรุมโทรมแต่หน้าของเธอดูมีความสุข จ้องมองไปที่อากาศที่ว่างเปล่า

ต้องนี้เมื่อฉันดูใกล้ๆ เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เอเกอร์-ซังพามาด้วยเมื่อวานนี้ ไม่ใช่เหรอ

นายหมายถึง นายจะเอาหอกไททันให้ดู ทันที่นายพาผู้หญิงที่อยู่ในระยะเอื้มมือได้
แน่นอนว่า ภัยพิบัดที่ย่ำแย่ที่ผ้าคลุมเตียงได้ประสบ ฉันเป็นคนที่เปลี่ยนและซักมัน!

{ซักมัน} นายพูดเหรอ? ผ้าปูเตียงนั้นเปื้อน ไม่ ฉันควรจะพูดว่า แฉะ เปียกโชก ในน้ำที่ระบุไม่ได้ของผู้ชายและผู้หญิงมากกว่า?
นายอยากจะให้ผู้ที่ยังไม่แต่งงานอย่างฉันซักมันเหรอ? มีเลือดอยู่ตรงกลางด้วย เธอยังบริสุทธิ์เหรอ? นายโจมตีสาวบริสุทธิ์ด้วยของสัตว์ประหลาดแบบนั้นเหรอ?

“เอเกอร์ อยู่หน~าย~ อย่าไป~”

ผูหญิงเรียกด้วยตาของเธอที่ยังเน้นอะไรไม่ได้
นายอย่างมา “เธอทำควมสะอาดมันหลังจากนี้” กับฉันนะ! นายยังจะทำมันอีกเหรอ?
ฉันเพิ่งจะสังเกตตอนนี้ แต่ห้องนี้กลิ่นย่ำแย่
เฮ้ อย่าถอดกางเกงระหว่างที่ฉันยังอยู่ที่นี่ ทั้งหมดเพราะนายเอานั่นให้ฉันดูวันนี้ด้วย

มันเป็นภาพของเขาที่แหวกขาของผู้หญิงที่ทำเสียงยั่วยวน และใส่กระดอของเขา ที่มันดันให้ฉันถึงขีดจำกัด

“ไอ้ลามกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

——————

พระอาทิตย์ได้เริ่มขึ้น และคนเมืองได้เริ่มกิจกรรมของพวกเขา เมื่อเกรย์ได้มา

“หวัดดี เอเกอร์ นี่อาจจะเร็วไปแต่มันเกี่ยวกับเมื่อวานนี้! มากับฉันที่ที่สถานีใหญ่… พูดถึงแล้ว ห้องนี้กลิ่นแปลกๆนะ เปิดหน้าต่างซิ ไม่งั้นนายจะป่วยนะ”

กลิ่นได้มีเหตุมาจากหลายสิ่งที่ถูกปล่อยออกมาโดยคาร์ล่า ที่สลบหลังจากที่ผมได้ทรมานเธอ
ผมยืมความช่วยเหลือของมิเรลเพื่อช่วยเปลี่ยนเสื้อของเธอ และคืนเธอไปที่ห้องของเธอ
เธอไม่อยู่ในสภาวะที่จะเดินทางกับเรา ผมเลยพิจารณาว่าให้เธอพักสำหรับวันนี้

พวกเราเดินเป็นแถวตามหลังเกรย์ที่ขี่ม้าอยู่ ดูเหมือนเราจะถูกมอบรางวัลที่เข้าร่วมในการล่าเมื่อวานที่อื่น
เราไปสู้บริเวณกลางเมือง ที่เราปรกติจะไม่มีธุระด้วย ที่ที่คฤหาสน์ของเคานต์ที่ปกครองผู้ตั้งถิ่งฐานรอบข้าง เริ่มจากโรเลล ผู้ที่เด่นแม้แต่ในเทรีย เคานต์ วิโอเล่ เฟเยอร์ติน (ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ‘เคานต์’) ศาลากลาง และคฤหาสน์ของตัวแทนได้รวมกันอยู่

“บ้านรอบๆที่นี้หลังใหญ่ดีจัง”

“แน่นอน โรเลล คือเมืองหมายเลขสองในประเทศนี้ ซึ่งคือทำไมว่าพ่อค้าและขุนนางได้รวมกันที่นี่”

“พูดสิ่งนั้นแล้ว” เขาพูดต่อ

“ถ้าเราไปรบกับอาร์คแลนด์ เราจะมีปัญหาเรื่องเสบียงและอื่นๆ และถ้าเราผ่านป้อมปราการของชายแดน ไม่มีมีอะไรนอกจาก คนตั้งถิ่นฐานเล็กๆเท่าเมืองนี้ ดังนั้นลูกชายของพ่อค้าและขุนนาง ไม่ได้มาที่นี่จริงๆ”

“งั้นทำไม [คนตั้งถิ่นฐานเล็กๆเท่าเมืองนี้] ได้ถูกโจมตีละ นายเพิ่มการป้องกันและปกป้องเมือง ใช่มั้ย?”

ซึ่งมันเตือนความจำผม มิเรลพูดว่าเธอมาจากหมู่บ้านเล็กๆ
ผมสงสัยว่าเธอมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรืองนั้นมัน

“เฮ้ย เฮ้ย คนที่โจมตีคือพวกเหี้ยอาร์คแลนด์ นายรู้มั้ย เราตีพวกมันจะไม่ช่วยอะไรเลย นอกจากนั้น ป้อมปราการชายแดนนั้นอยู่ที่นี่ ดังนั้นนั่นจะไม่เกิดขึ้น”

เกรย์พูดในเสียงที่สงบลงเพราะคุณธรรมของเขาเอง เหรือมันเป็นเพราะเขารู้สึกผิดเกี่ยวกับบางอย่าง?

ระหว่างที่เราทำอย่างนั้น เรามาถึงสถานีใหญ่ของยามเมือง อาคารหินได้ถูกล้อมรอบไปด้วยกำแพงหินสูงเท่าตัวผู้ใหญ่ มันมีโครงสร้างที่ทำหน้าที่เป็นป้อมปราการถ้าการโจมตี หรือการจราจลเกิดขึ้น

“เรามาถึงที่แล้ว ตอนนี้คุณสุภาพบุรุษและคุณสุภาพสตรี เราจะให้คุณมอบหลักฐานและรับรางวัล แต่การล่าครั้งที่ สร้างความเสียหายที่ใหญ่หลวงให้กับยามเมืองด้วย ดังนั้น หัวหน้าของยามเมืองและนายกเทศมนตรีของเมืองอยากจะได้ยินคำอธิบายเป็นส่วนตัว สำหรับการล่าครั้งนี้จากคนที่มีประสบการณ์อย่างพวกคุณ ชั้นหวังสำหรับความร่วมมือของคุณนะ”

ถอนหายใจและการบ่นได้เล็ดออกมา จากคนที่รวมกันอยู่
แน่นอนว่า มันชัดเจนว่าพวกเขาแค่รับเงินอย่างเดียวดีกว่าจะมอบคำอธิบายที่มีปัญหา มันยังเห็นว่าผู้อาวุโสของสภาเมืองชี้ทุกปัญหาและความไม่ลงรอย ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย

“ถ้านายอยากได้เรื่องราว มันจะดีกว่าถ้านายมอบเงินแล้วเรียกมาแค่ไม่กี่คน”

แม้แต่มิเรลก็ยื่นคำบ่นที่ได้รับงานที่ไม่น่าพอใจ แต่เกรย์ตอบมาอย่างเฉยๆ

“ถ้าเรามอบรางวัลให้ก่อน พวกเธอซักคนจะบอกว่ามามั้ยเล่า?”

“คาร์ล่าได้สนุกมากขนาดนั้นเมื่อวาน แต่ชั้นได้งานนี้…”

ในหมู่คนที่บ่น ผมได้เริ่มงีบเพื่อให้ทันจากการอดหลับอดนอนเมื่อวานนี้

“กลุ่มต่อไป! เข้ามา!!”
ผมได้ยินเสียงที่สำคัญตัวเองอย่างเหลือเชื่อ และกระโดดยืนขึ้น

“ที่นี่ที่ไหน?”

“เอาหน้าง่วงๆนั่นออกแล้วไปได้แล้ว! ชั้นก็จะจบนี่ให้ไวๆ แล้วจะไปบ่นมันกับคาร์ล่าด้วย”

ข้างในที่ที่เป็นห้องเหมือนห้องประชุม มีโต๊ะกลมอยู่ที่นั่น และมีตาแก่ง่วงนอน ชายวัยกลางคนที่ดูเหม็นๆ และชายตัวใหญ่ที่มีบรรยากาศต่างไปเกี่ยวกับเขา เป็นบรรยากาศของนายทหาร แล้วก็ เกรย์อยู่ที่นี่ด้วย

“เขาเป็นหัวหน้าของยามเมืองรองบารอนกล็อค เอกลิเซ่”
เสียงของชายตัวใหญ่ได้ต่ำและหนัก แต่มันเข้าใจได้อย่างง่ายๆ และมีพลังเหมือนภาพลักษณ์เขา

“ผมเอเกอร์ ทหารรับจ้าอิสระ”
“มิเรล เหมือนกันทหารรับจ้าง”

“งั้นนายก็เป็นคนที่ฆ่าฮาร์ดเล็ตต์ครั้งสุดท้าย เราได้เก็บศพมันมา ดูเหมือนข่าวลือจะเป็นจริง แม้แต่ชั้นยังไม่เคยเห็นหมาป่าหิวโหยที่ใหญ่อย่างไร้สาระแบบนั้น”

*ฮุฮุ* เขาหัวเราะแล้วพูดต่อ

“ตอนแรกชั้นคิดว่าพวกเขาพวกพวกโง่ที่สับสนโดยจำนวนที่นายฆ่า และอยู่ในการโกหก

กล็อคได้ขยุกขยิกและเล่นกับเขี้ยวที่เอาให้ดูอยู่

“นายฆ่ามากขนาดนี้ด้วยแค่สามคนเป็นเรื่องใหญ่ ชั้นยังได้ยินด้วยว่านายได้ฆ่าหมาป่าหิวโหยสี่ตัว ที่มาเป็นพวกกับฮาร์ดเล็ตต์นเดียว”

“ครับ ผมรับรองมันได้!”

เกรย์ที่ยืนอยู่หลังเรา ขึ้นเสียงของเขา เขาเป็นคนดีแต่ผมอยากให้เขาจ่ายผมคืนสำหรับเมื่อวาน จ่ายเป็นผู้หญิงถ้าเป็นไปได้

“หุมม ถ้าไองี่เง่าซื่อสัตย์นี่บอก งั้นมันก็ไม่ควรจะผิดพลาดอะไร นี่ รางวัลของนาย!”

*เกร๊ง เกร๊ง* เงินรางวันของเราสำหรับหมาป่าและหมาป่าหิวโหย ได้วางอยู่บนโต๊ะ
เสียงของเขาดำเนินต่อไป

“ไม่มีแบบอย่างของหมาป่าหิวโหยที่ตัวใหญ่เป็นพิเศษ…ที่คนส่วนใหญ่เรียกว่าฮาร์ดเล็ตต์ ดังนั้นเราจะมอบ 50 เหรียญทองออกไปเพื่อเป็นค่าตอบแทนสำหรับชีวิต ของทุกคนที่โดนโจมตี! นั่นจะเป็นรางวัลของนาย”

โออ้ ได้ดังก้องตลอดทั้งห้องโถง
คนธรรมดาจนๆ สามารถรอดได้ 10 ถ้ามี 50 เหรียญทอง
เทียบกับเงินรายปีของทหารทั่วไป มันมีค่าเท่ากับสองคน

“ผู้บัญชาการยามเมือง! นายไม่คิดว่า 50 ทองมันมากไปเหรอ? เงินบำนาญของยามเมืองที่ตกเป็นเหยื่อและครอบครัวที่มีผู้เสียชีวิต และค่าใช้จ่ายที่ไว้จ้างยามใหม่มันไม่ถูกนะรู้มั้ย”

“ไม่! สำหรับทหารรับจ้างมันจำเป็นที่จะตอบแทนผลงานของพวกเขาด้วยเงิน ถ้าเราทำตัวขี้เหนียวที่นี่ ไม่ใช่แค่เมืองแต่ชื่อของเคานต์เฟเยอร์ตินจะได้รับความเสียหายด้วย…”

ขณะที่การทะเลาะที่มีปัญหาดำเนินต่อไป เป็นอีกครั้งที่ผมได้เข้าไปสู่โลกแห่งความฝัน จากนั้นในท้ายที่สุดพวกเขาก็สรุปได้

“....ในการพิจารณาสถานการณ์ ชั้น โดยชื่อของรองบารอน และหัวหน้าของยามเมืองกล็อค เอกลิเซ่ ด้วยกันกับชื่อของสภาเมืองโรเลล ขอมอบเงินให้นาย 62 ทองในการรับรู้ในบุญคุณของนาย! นั่นคือทั้งหมด”

เฮฮ๋ งั้นทั้งหมดมันเพิ่มขึ้นเท่านั้น…ผมเดาว่าผมได้เป็นคนค่อนข้างรวยแล้ว

ขณะที่ผมกำลังจะลุกจากเก้าอีก คิดว่าการสนทนาจบแล้ว รองบารอนกล็อค ได้ปรากฏอยู่ข้างผม นอกจากตัวที่ใหญ่ของเขา เขามีกล้ามเนื้อ ทำให้เขาดูรู้สึกเหมือนกดขี่

“ชั้นได้ยินมาจากเกรย์ ฮาร์ดเล็ตต์และหมาป่าหิวโหยทั้งหมดมันได้ถูกจัดการโดยนายคนเดียว”

“หมาป่าหิวโหย สี่ตัวน่ะ แต่มีคนอื่นที่ได้เจ้าตัวใหญ่ก่อนหน้าชั้น”

“แต่นอกจากนาย ไม่มีใครทำให้เขาบาดเจ็บได้”

อย่าพูดบางอย่างที่ไม่จำเป็นสิ เกรย์ ผมอยากจะรีบกลับแล้วไปลิ้มรสคาร์ล่าอีกครั้งถ้าผมทำได้

“ชั้นจะตรงไปที่ประเด็น นายจะเข้าร่วมกับยามเมืองของชั้นมั้ย? ชั้นมันใจว่าบางคนแบบนาย ที่เก่งในการต่อสู้กว่าทุกคน จะเป็นยามเมืองที่ดีแน่ แน่นอนว่า นายจะได้เงินรายปีสองเท่าจากยามเมืองธรรมดา ปีละ 40 ทอง

ผมว่าแล้ว
มิเรล เธอไม่ควรจะมองผมกังวลแบบนั้น มันโอเค

“ผมขอบคุณสำหรับข้อเสนอ หัวหน้า แต่ช่างโชคร้าย ผมมีแผนจะเดินทางเพื่อไปดูโลก ดังนั้นผมไม่สามารถรับงานเป็นยามเมืองได้”

สำหรับตอนนี้ ผมมาขอบคุณเขาก่อน คนนี้และเกรย์เป็นแค่พวกของผมก่อนหน้า
แต่เป้าหมายของผมคือเป็นราชาของดินแดนนี้ ไม่ใช่เป็นยามเมือง
นั่น และถ้าผมอยู่ในประเทศนี้ต่อ ผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นผิดหวัง

“อย่างนั้นเหรอ? นั่นช่างโชคร้ายแต่ช่วยไม่ได้ ถ้ามันไม่ใช่เพราะสถานะของชั้นและภรรยาของชั้น ชั้นก็อยากจะเห็นโลกด้วย ชั้นรู้ว่านายรู้สึกยังไง”

เข้าใจแล้ว งั้นลุงนี่แต่งง่านแล้ว ถ้าภรรยาของเขาไม่ได้ตัวใหญ่เท่าหมี งั้นภาพที่เขาได้ขึ้นบนเธอ คงจะดูเหมือนภาพการผสมพันธุ์ของออร์ค

“เราไม่รับข้อเสนอการเป็นยามเมืองไม่ได้ แต่เราขอบคุณนายที่ปกป้องเราก่อนหน้า นี่จะไม่เพียงพอในการตอบแทนสิ่งนั้น แต่ถ้ามีอะไรที่เราทำได้สำหรับนาย ได้โปรดพูดมัน”

มิเรลลได้มองผมที่มันพูดว่า {นั่นมันไม่จำเป็นโว้ย!} แต่ผมได้จับก้นของเธออย่างหลบๆซ่อนๆ และเธอได้ว่านอนสอนง่าย

“หืม งั้นถ้านายมีโอกาสที่จะไปเยือนหมู่บ้านที่ทิศตะวันออก นายจัดการพวกโจรที่กระจายอยู่ที่นั่นได้มั้ย? จะมีรางวัลแน่นอนว่า ยามเมืองเคลื่อนทัพออกไปไกลจากเมืองไม่ได้ แต่อาหารที่มาจากทิศตะวันออกนั้นจำเป็นสำหรับเมือง โจร อย่างไรก็ตาม ได้เพิ่มอิทธิพลของพวกมัน และความเสียหายได้เพิ่มขึ้นมา”

“ได้เลย ถ้าเราไปที่ตะวันออก ชั้นจะพยายามทำอย่างนั้น”

ด้วยนี่ การสนทนานี้ได้จบลง และเรากลับไป

“ชั้นคิดว่าชั้นจะได้ทำงานร่วมกับนาย”
เกรย์ดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย ที่ผมไม่ได้รับข้อเสนอ

“นายเป็นผู้บัญชาการ ดังนั้นเราจะไม่ได้ทำงานด้วยกันกับนาย; ชั้นจะเป็นลูกน้องนาย”

“ปีละ 40 ทองเป็นเงินเดือนของผู้บัญชาการ มันเป็นฝันสำหรับคนแข็งแรงของเมือง ช่างเสียของ”

“ชั้นมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่น่ะ นายเห็นมั้ย แล้วก็ นายยังไม่ได้จ่ายชั้นคืนนายรู้มั้ย ชั้นคิดว่าชั้นได้บอกนายให้เอาโสเภณีให้ชั้นดูบ้าง”

“ได้เลย! ชั้นไม่ได้ไปใช้พวกเธอแต่ครั้งนี้ ชั้นจะขอให้คนของชั้นแนะนำโสเภณี่ที่พวกเค้าคุ้นเคย แต่นายเจ้าชู้จริงๆเลยนะ หึ้ห์ นายจะพังร่างกายของนายซักวันนึงนะ”

“มันเป็นความฝันของชีวิตของชั้นที่ให้ตัวของชั้นถูกทำพังโดยผู้หญิง”

ตั้งแต่ทีแรก เป้าหมายของผมเองคือได้ผู้หญิงมาเป็นของผม

“นายจะอยู่ในเมืองนี้นานเท่าไหร่? หัวหน้าพูดมากขนาดนั้น แต่การล่าหมาป่านี้จบแล้วตอนนี้ นายมีปาร์ตี้ชั่วคราว ดังนั้นนายจะแยกทางกันเหรอ?”

เมื่อมาคิดดูแล้ว มันมีการคุยแบบนั้น หึ้ห์? ผมได้หลับผมเลยไม่ทันมัน
พวกเราสามคนแน่นอนว่าเป็นปาร์ตี้ชั่วคราว ที่ร่วมกันข้างในรถม้า สาวๆน่าจะมีที่ของพวกเธอเองให้ไปเมื่อการล่าหมาป่าได้จบ
เราได้เป็นปาร์ตี้กัน 2 วันเท่านั้น แต่หน้าอกของผมรู้สึกเหงา

“เอ๋? ชั้นจะไปกับเอเกอร์”

กลับมาที่ศาลานกน้อย เราได้แบ่งรายได้และคุยเกี่ยวกับว่าเราจะทำอะไรต่อจากนี้ แต่คาร์ล่าได้เริ่มประกาศเหมือนมันเป็นเรื่องที่รู้อยู่แล้ว

“ถ้าให้เริ่มพูด มิเรลจะกลับไปที่หมู่บ้านชีร่า ชั้นเลยจะอยู่รอบบริเวณนี้และใช้ชีวิตอยู่โดยการล่า”

มันดูเหมือนทุกปีในฤดูนี้ มิเรลจะไปซื้ออาหารด้วยเงินที่ได้ของเธอแล้วกลับไปหาครอบครัวเธอ
ในเวลานั้น คาร์ล่าไม่มีอะไรจะทำดังนั้นเธอพเนจรโดยไร้จุดหมาย และเมื่อถึงฤดูพวกเธอจะเจอกันอีกครั้ง

“ชั้นได้เป็นผู้หญิงของเอเกอร์แล้ว ชัดเจนว่าชั้นจะไปกับนาย”

ดูเหมือนคาร์ล่าเป็นผู้หญิงแบบนี้มีความรู้สึกเข้มข้นเมื่อเธอตกหลุมรัก เมื่อกี้นี่ที่ห้องโถง ผมได้จับก้นเธอ แหย่เธอครึ่งๆกลางๆ แต่เธอได้เริ่มถอดชุดชั้นใน ผมเลยรีบนำเธอเข้ามาในห้อง

“แต่เธอโอเคกับรางวัลจริงๆเหรอ”

พวกเธอยืนกรานว่าเราแบ่งเงินรางวัล 12 ทอง สามทางคนละ 4 และเอาค่าหัวทั้งหมดของฮาร์ดเล็ตต์ให้ผม

“มันควรจะชัดเจน แต่แม้แต่หมาป่าทั้งหมดก็ได้ถูกจัดการโดยนายถ้าให้เริ่มพูด เราแค่ดูแลที่มันเหลือมา ถ้านายพูดว่าเรารับมันได้ เราขอรับ 4 ทองอย่างขอบคุณ อย่าทำให้เราเอาเพิ่มมากกว่านั้นอย่างไร้ยางอายเลย”

“นอนกับนายมันพอแล้วสำหรับชั้น ชั้นไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้ ชั้นจะทำตามที่นายพูด”

“งั้น การสนทนานี้จบที่นี่ เราก็แยกปาร์ตี้ด้วย แต่มิเรล เธอจะกลับไปบ้าน ไม่ใช่เหรอ?”

หมู่บ้านชีร่า ใช่มั้ย? ผมจำได้ว่าเธอจะกลับไปในฤดูหนาว

“นั่นใช่แล้ว ทุกปีหลังจากการล่าหมาป่า ชั้นจะซื้ออาหารด้วยรายได้และกลับบ้าน หมู่บ้านของชั้นไม่มีอาหารที่เหมาะสมเมื่อถึงฤดูหนาว เด็กเล็กๆจะหิว”

“เมื่อมาคิดดูแล้ว ชั้นได้ยินมาว่ามีโจร หมู่บ้านชีร่าโอเคมั้ย?”

“เรา{ไม่}โอเค ซึ่งนั่นทำไมชั้นถึงได้คิดเกี่ยวกับมันตอนนี้”

4 ทองดูเหมือนค่อนข้างเป็นจำนวนที่ค่อนข้างเยอะ
แต่ขนอาหารมากขนาดนั้นจำเป็นจะต้องยืมรถม้า ขี่รถม้าผ่านเขตของโจรมันฆ่าตัวตาย ดังนั้นในท้ายที่สุด เธอซื้อได้เพียงเท่าที่เธอขนโดยตัวเธอเองได้เท่านั้น

“งั้นถ้าคาร์ล่าและชั้นไปด้วยกันกับเธอล่ะเป็นไง?”

ถ้าแบบนั้นเราถือได้เยอะแม้ว่าเราเดิน และถ้าเราใช้รถและโจรได้ออกมา เราจะสามารถทำบางอย่างเกี่ยวกับมันได้
ปัญหามีแค่เรื่องระยะทาง

“มันไม่ไกลขนาดนั้น ชั้นไปที่นั่นได้ใน 5 วันถ้าเดิน 4 ถ้าชั้นรีบ”

มันตัดสินใจแล้วถ้างั้น

“คาร์ล่าและชั้นจะไปด้วย หลังจากที่เราไปถึงหมู่บ้านของมิเรล ชั้นอาจจะคืนหนี้ของหัวหน้ายามเมือง ด้วยการกำจัดโจร”

“งั้นชั้นจะใช้โอกาสนี่แล้วไปซื้ออาหารทันทีเลย แล้วนายสองคนล่ะ…?”

“มามีเซ็กส์กันเถอะ”
“มาทำมันเถอะ”

““มาเย็ดกันจนปัญญาอ่อนไปเลยเถอะ””

จริงๆแล้ว อะไรที่คุณคิดว่าเราทำนอกจากนั้นล่ะ
แต่ในท้ายที่สุด มิเรลทำให้เราออกไปข้างนอก

“《ไอ้พวกบ้าเซ็กส์!》 นายจะผิดผีเร็วขนาดนี้! คาร์ล่าเธอลูกธนูหมดแล้ว อย่างน้อยเติมมันสิ! เอเกอร์ นายได้เงินเยอะแล้วตอนนี้ ดังนั้นทำไมนายไม่ไปซื้ออาวุธหรือชุดเกราะล่ะ ถ้านายขี่ม้าได้ทำไมนายไม่หาม้าซักตัวระหว่างที่ทำมันล่ะ?”

การมีม้า แน่นอนว่ามันจะดี
ไม่ใช่แค่ความเร็ว แต่มันจะเพิ่มจำนวนที่เราขนได้ด้วย มันจะยังมีประโยชน์ในการต่อสู้อีกด้วย

“ชั้น ไม่เคยขี่ม้ามาก่อน”

ตาของคาร์ล่ามีแสงสลัวๆ

“งั้นชั้นจะสอนนาย ชั้นได้เดินทางด้วยม้าตั้งแต่ชั้นยังเด็กดังนั้นนายจะโอเค ชั้นจะสอนวิธีขี่ม้าให้นาย ดังนั้นชั้นเลยจะขี่นายตอนกลางคืน!”

มอบประสบการณ์แรกให้สาวบริสุธทิ์กลายเป็นอะไรที่ใหญ่โต หือห์
แต่เราตัดสินใจว่าจะทำอะไร คาร์ล่าซื้อลูกธนู ผมซื้ออาวุธและม้า มิเรลซื้ออาหาร และเราออกเดินทางตอนเช้าพรุ่งนี่
บนทางไป ผมจะให้คาร์ล่าสอนวิธีขี่ม้าให้ผมทีละขั้นตอน

ด้วยแขนที่ยังเกี่ยวกันกับคาร์ล่าอยู่ อย่างแรกเราไปหาอาวุธ
ที่ผมต้องการคือมีดหรืออะไรคล้ายๆกัน เพราะผมได้แค่ต่อยเมื่อศัตรูอยู่ระยะเผาขน ในการต่อสู้เมื่อวาน

ผมเข้าไปที่ร้านมิแรนด้า ที่มีภาพลักษณ์ของไอเท็มชั้นสูง เพราะไม่มีความจำเป็นต้องตระหนี่
ผมได้มีมากกว่า 70 ทองในกระเป๋าผม ผมน่าจะไม่ขาด

“ยินดีต้อนรับครับ โปรดปล่อยอุปกรณ์ของคุณให้เราดูแลไว้ที่นี่นะครับ”

เด็กชายจากครั้งที่แล้วเกร็งเอวของเขา แล้วรับหอกของผมไป
โออ…เขารับมันได้! มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่พัฒนาได้

“ขอบคุณที่มาใช้บริการเรา ขอผมถ้าได้มั้ยว่าคุณมีธุระอะไรวันนี้?”

เจ้าของร้านโอกิลไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นผู้ดูแลผมเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี แม้ว่าถ้าเขาอยู่ที่นี่ มันจะน่ารำคาญถ้าเขาถามเกี่ยวกับเหรียญทอง

“ชั้นอยากจะเห็นมีด ความยาวใบมีดประมาณ 30ซมและไม่ประดับ ถ้าเป็นไปได้ วัสดุควรจะเป็นเหล็กหรือดีกว่านั้น

เขาได้เรียงมีดด้วยความเร็วหลังจากที่ได้รู้
แบบมันกักขฬะแต่ใบมีดมันหนา ผมเจตนาจะซื้อสองอันที่ใช้ได้จริงและใส่มันไปที่ด้านหลัง

ระหว่างที่ผมทำมันอยู่ ผมยังดูชุดเกราะด้วย แต่ไม่มีเกราะหนังที่ดีกว่าที่ผมมี เกราะเหล็กมันเพิ่มน้ำหนักให้ผมมากเกินไป ผมเลยยอมแพ้กับมัน
มีดราคาเล่มละ 4 เหรียญเงิน ไปด้วยกันกับอาหารที่เก็บได้นาน กระเป๋า และของอื่นๆ ผมจ่าย 1 เหรียญทองและเมื่อเวลาออกจากร้านได้มา

“ทำไมไม่ใช่ว่านั่นเอเกอร์-ซามะเหรอ”

ผมได้ช้าเล็กน้อยที่จะออกไปและโดนเรียก

“ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้า…ไม่ใช่ที่คุณมาที่นี่ผมเดาว่า ผมได้ยินขาวลือที่คุณได้เกียรติที่ได้รับการหาประโยชน์ทางทหาร”

อย่างที่คาดกับพ่อค้า หูของเขาคม

“ผมชื่นชมที่คุณใช้บริการร้านนี้วันนี้ อย่างไรก็ตามซื้อมีดและอาหารที่เก็บได้นาน คุณมีแผนจะไปที่ไหนไกลเหรอ?”

“ชั้นจะพาเพื่อนไปที่หมู่บ้านชีร่านะ เรามีของและความปลอดภัยของประชาชนหลังๆมันน้อย”

โอกิลเห็นด้วย ขณะที่เขาตั้งใจถอนหายใจ

“แน่นอนครับ ลูกค้าหลายคนที่ไปทางทิศตะวันออกได้ผมกับความอันตรายโดยโจรเมื่อไม่นานมานี้ มันได้เป็นอุปสรรคกับธุรกิจ พนักงานของเรายังได้รับบาดเจ็บ หรือจับแล้วเรียกค่าไถ่”

“ทหารรับจ้างตกอับเหรอ?”

ทหารรับจ้างตกอับมีทักษะความเป็นผู้นำ และมีประสบการณ์ในการสู้เป็นกลุ่ม ดังนั้นพวกเขาจะปัญหาเยอะ

“ไม่ พวกเขาเห็นว่าจะเป็นการรวม ของคนที่หิวโหยจากหมู่บ้านรอบข้าง ผลผลิตที่ได้มันแย่เนื่องจากสภาพอากาศที่แย่ จำนวนคนที่หิวโหยเลยเพิ่มขึ้น”

เข้าใจแล้ว งั้นเกษตรกรได้เป็นขโมยเนื่องจากปัญหาเรื่องอาหาร

“ผลของมัน แม้แต่พ่อค้าเร่ก็ยังไม่ไป และภูมิภาคได้เสื่อมสภาพอย่างต่อเนื่อง มันคือเรื่องโง่เง่าจริงๆ

พ่อค้าเหมือนโอกิล คิดบางอย่างเป็นปีๆ แต่เกษตรกรที่ยากจนข้นแค้น น่าจะมีแค่อาหารของวันนี้ไว้ในมือพวกเขว
มันจะแปลกที่จะโทษพวกเขา; คนจะตายเมื่อพวกเขาไม่กิน 3 วัน ดังนั้นอาจจะเป็นเพราะมันไร้ประโยชน์สำหรับพวกเขา ที่จะคิดถึงปีหน้า

“พูดถึงแล้ว ผมเชื่อว่าคุณพูดถึงสินค้า ในกรณีนั้น คุณจะต้องการรถม้าหรือรถเข็นมั้ย?”

อย่างที่คาด เขาเป็นพ่อค้าที่พิเศษ คำพูดของผมไม่ได้หนีไปจากเขาเลย

“ไม่ ไปช้าๆผ่านบริเวณที่มีขโมยบนรถเข็นน่าจะไม่ใช่ความคิดที่ดี แต่ชั้นจะต้องหาหม้าตัวนึงไว้ขี่น่ะ”

ตาของโอกิลส่องสว่าง

“ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นได้โปรดปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของร้านมิแรนด้าของเรา! ร้านของเรามีประวัติการขายม้าศึกให้เหล่ายามเมือง แน่นอนว่า เราจะสามารถเตรียมม้าที่คุณพอใจได้”

พฤติกรรมที่ทำเกินไปของเขาน่าสงสัย แต่ไม่มีคอกม้าอื่นที่ผมไว้ใจได้ ผมเลยตัดสินใจที่จะเชื่อ
พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนคาร์ล่าได้ซื้อหัวธนู เพื่อทำลูกธนูของเธอเอง เพราะที่มีอยู่มันสมดุลย์ไม่ดี อย่างที่คาดกับนักล่าสาว เธอดูเหมือนจะมีทักษะที่มีประสิทธิภาพ

ม้าหลากหลายได้เล็มหญ้าที่สนามหญ้าที่ดูเหมือนร้านมิแรนด้าเป็นเจ้าของ

โอกิลและคนเพาะพันธุ์ม้า มอบคำอธิบายให้ที่ละอย่างทีละอย่าง แต่ผมไม่เข้าใจอะไรใดๆเลย
ผมเป็นมือสมัครเล่นเรื่องม้า แต่ในฐานะสิ่งมีชีวิต พวกมันดูเหมือนจะไม่มีจิตวิญญานเลย
คาร์ล่าดูเหมือนจะไม่สนใจด้วย

“มันไม่มีจิตวิญญาน ใช่มั้ย ความเชื่อฟังและความง่ายต่อการใช้งาน ได้อยู่ในระดับความสำคัญที่สูง ในสัตว์ขี่ และตัวไหนที่อารมณ์ดุร้ายเป็นพิเศษจะโดนตอน

ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคิดว่าจะยอมแพ้กับม้า แต่จากนั้น ม้าดำได้เข้ามาในระยะสายตาผม
ไม่เหมือนม้าตัวอื่น มันไม่แสดงความสนใจและกินหญ้า ทำเสียง โม๊ะกุโม๊ะกุ

“แล้วตัวนั้นล่ะ?”

โอกิลและคนเพาะพันธุ์ได้แลกเปลี่ยนการจ้องมองแล้วแสดงรอยยิ้มที่ขมขื่น
ม้าตัวนั้นแปลกขนาดนั้น?

“ตัวนั้นจะ 3 ปีในฤดูใบไม้ผลินี้ แต่นิสัยของมันหยาบเกินไป และไม่สามารถใช้เป็นสัตว์ขี่ได้”

“ตัวที่ใหญ่ของมันเหมาะสำหรับม้าศึก แต่มันจะสู้กับม้าตัวอื่นที่โตขึ้นมากับมัน”

“เข้าใจแล้ว งั้นมันเป็นม้าหัวรุนแรงโดยธรรมชาติ”

“แค่เมื่อวันก่อนคนที่โดดเด่นจากยามเมืองได้สนใจในความทนทานของมัน แต่กระดูกหักหลังจากที่ถูกโยน”

ม้าดำได้ถูกพามาข้างหน้าผม แต่มันจ้องผมอย่างไม่ถอย
มันรู้สึกเหมือนผมจะถูกเตะทันทีที่ความสนใจของผมไปทางอื่น

“ผมได้ยินมาว่าเอเกอร์-ซามะไม่เคยขี่ม้า ถ้าเป็นแบบนั้น หาประสบการณ์ก่อน โดยการขี่ม้าที่เชื่อฟังกว่านี้…”

โอกิลพูดอะไรบางอย่าง แต่ตาของผมไม่แยกจากม้าตัวนี้
การจ้องมองของมันก็ไม่ไปที่อื่นด้วย เจ้านี่ไม่คิดเบาๆกับผมหรือมนุษย์คนอื่น
เขาเพียงแต่กวนใจเรื่องอะไรบางอย่าง
ผมพยายามจะคนหาว่าอะไรที่ไม่อร่อย อะไรที่ขาดไป

คำตอบมาในหนึ่งนาทีหลังจากการจดจ้อง
มันเป็นเรื่องที่เรียบง่ายเมื่อคุณได้เขาใจ

“คาร์ล่า ลองขี่ม้าตัวนี้ซิ”

“ผู้หญิงจะขี่มันเหรอ!? แต่…”

“ได้ ขอยืมไหล่หน่อย”

คนเพาะพันธุ์กับโอกิลได้ลนกับคาร์ล่า ที่ได้จะขี่มันแล้ว

“งั้นชั้นจะเอาเหล็กสำหรับขึ้นม้ามาเพื่อ-”

“ไม่จำเป็น เธอขึ้นไปแบบนั้นได้ ใช่มั้ยคาร์ล่า”

“ใช่ชั้นทำได้
“ไม่มีทาง! ขี่เจ้านี่แบบนั้นมันไม่ต้องคิดเลย! คุณจะบาดเจ็บ”

“ชั้นจะขี่มันนะ”

คาร์ล่าได้ขี่ขึ้นม้าอย่างคล่องแคล่วจากไหล่ผมที่ก้มอยู๋
ม้าได้ส่งเสียงร้องออกมา *บรื่ออออ* แต่มันเชื่อและไม่ได้รุนแรงเป็นพิเศษ

“ฮ่าา!”

คาร์ล่าได้เร่งม้าโดยการเตะเบาๆไปที่ท้องของมัน จากนั้นพวกเธอกับมาหลังจากวิ่งรอบหนึ่งที่ทุ่งเลี้ยงสัตว์

เธอได้เกาะไปข้างหน้าและเอียงตัวของเธอเพราะ มันไม่มีบังเหียน ไม่มีบังเหียนหมายถึงไม่มีการควบคุม ม้าได้วิ่งโดยการสัมผัสกับเจตนาของคาร์ล่า

“ไม่มีทางน่า…”
“ม้าที่รุนแรงนั่น…”

แต่แม้ว่าคาร์ล่าขี่มันได้ หลักๆแล้วมันไม่มีจุดหมายถ้าผมขี่มันไม่ได้
มันเป็นครั้งแรกที่ผมขี่ม้า ดังนั้นผมต้องมีที่เหยียบขึ้นม้าและบังเหียนติดอย่างถูกต้อง

ม้าที่ใจเย็นเริ่มแสดงความไม่พอใจอีกครั้ง ผมลูบไล้หูมันแล้วคุยกับมัน จากนั้นกระโดดขึ้นไป

“โออ้! ม้ามันน่าทึ่ง นี่มันเปลี่ยนโลกเลย!”

ม้าดำแสดงความไม่พอใจแต่มันไม่ได้โยนผมลง
หลังจากที่เดินไปรอบๆซักพัก มันร้อง *บรื่อออออ* เหมือนกับจะพูดว่า {นั่นพอแล้ว}

“ชั้นอยากได้ม้าตัวนี้ บอกราคามา”

“อืม ด้วยราคาจากเมื่อม้านี่ขี่ไม่ได้เป็นฐาน ราคาตอนนี้เมื่อมันเชื่องจะ…”
“อุ้วาาาาาา!!”

โอกิลคิดเกี่ยวกับการขึ้นราคาเล็กน้อย ตอนนี้ที่ม้าขี่ได้แล้ว เขาพูดติดๆขัดๆเมื่อเขาพูดมัน แต่เขาเห็นคนเพาะพันธุ์ม้า พยายามจะดูว่าเขาขี่มันได้มั้ย แล้วโดนโยนลงมาจากหลัง เขาได้เงียบ

ในท้ายที่สุดราคามันคือ 2 เหรียญทอง ที่ขึ้นม้า เกราะม้าธรรมดา อุปกรณ์ให้น้ำ แต่กระเป๋าหนังสำหรับเดินทาง มาในราคา 1 เหรียญทอง
มันดูเหมือนม้าขี่ชั้นหนึ่งราคาอย่างน้อย 20 เหรียญทอง และราคาผม มันทำหรับม้าแบกของหรือเนื้อ

“จากใจเลย เอเกอร์-ซามะเต็มไปด้วยความน่าตกใจ”

“จริงเหรอ?”

“ใช่ จริงๆ ผมหวังจะสอบถามสำหรับการอ้างอิงในอนาคต คุณจัดการกับม้าที่ดื้อด้านนั่นได้ยังไง”

“มันเรียบง่ายถ้านายรู้ว่าเหตุอะไร ทำให้เจ้านี่รุนแรง”

ผมน่าจะเข้าใจเพราะเจ้านี่และผมเหมือนกัน

“และเหตุผลคือ”

“มันเป็นเพราะเขาไม่ได้ชอบการถูกขี่โดยผู้ชาย บางทีเขาอาจมีความสุข กับการที่คาร์ล่ากดหน้าอกของเธอลงไปบนเขา”

คางของโอกิลหล่น *โก่ะกุ๊น*
แน่นอนว่า มันใหญ่และเห็นได้ว่าดำสนิท
มันไม่ใช่ม้าที่ผู้หญิงจะขี่ ที่ขี่มันมีแค่ชายแข็งแรง

“ง…งั้นแล้วเอเกอร์-ซามะขี่มันได้ยังไงโดยไม่ถูกโยนลงมา?”

“ก่อนชั้นจะขึ้นไปชั้นบอกเขาว่า ‘คาร์ล่าจะขี่นายทุกวันถ้าชั้นซื้อแก’ แบบนั้น”

แบกของคาร์ล่าในอารมณ์ที่ดี ม้าได้ทิ้งโอกิลที่คางค้าง

มาเรียได้แสดงความตกใจเมื่อม้าได้ถูกพามาที่ศาลานกน้อย แต่เดิมทีแล้วพวกเขามีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับม้าของนักเดินทาง มันดูเหมือนอาหารและน้ำได้ถูกมอบพร้อมด้วยค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม

“งั้นมันชื่ออะไรล่ะ?”

ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับชื่อ
มันจะชื่ออะไรดีวะ

“ชวาร์ซ”

“หืม?”

“ชวาร์ซจะดี”

และดังนั้นชื่อของ ม้ารักผู้หญิง สีดำ ได้เป็นชวาร์ซ

“ว่าแต่ที่อยู่ตอนนี้จะหมดอายุวันนี้ จนถึงเมื่อไหร่ที่นายอยากต่อเวลา?”

นั่นใช่แล้ว ผมยังไม่ได้บอกมาเรียเลย

“ขอโทษแต่ไม่ต้องต่อมัน ชั้นจะไปพรุ่งนี้เช้า ชันไม่รู้ว่าชั้นจะกลับมาได้เมื่อไหร”

“เอ๋” มาเรียแข็งในความไม่เชื่อ

มันไม่ควรจะคาดไม่ถึงขนาดนั้น ผมได้อยู่ที่นี่ 4 วันเท่านั้น

“อย่างนั้นหรอ…เข้าใจแล้ว…นายจะไปแล้ว…”

“อย่ารู้สึกแย่นักซี่ ชั้นจะอยู่ที่นี่ถ้าชั้นมาที่เมืองนี้อีกเมื่อธุรกิจของชั้นเสร็จแล้ว หรือว่าเธอใจเย็นไม่ได้ถ้าไม่ได้เห็นของของชั้น?”

ผมล้อเล่นแต่มาเรียตอบมาครึ่งๆกลางๆแล้วเซเข้าไปข้างใน

“นั่นอะไรน่ะ”

“คืนนี้…นายอาจจะเข้าใจ มิเรลดูเหมือนจะกลับมาแล้ว ชั้นจะไปเจอเธอ”

ตอนนี้ลำพัง ผมจำอีกคนที่ผมต้องบอกการเดินทางของผมได้

“เข้าใจ…แล้ว”

รูได้นั่งข้างผม กินมะเขือเทศระหว่างที่มองลงมาอย่างเศร้าๆ สีหน้าของเด็กคนนี้โดยพื้นฐานแล้วมันลบ บางวัน ผมอยากจะทำให้เธอหัวเราะออกมาดังๆ

“ใช่ เพราะการล่าหมาหิวโหยได้ถูกระงับ ชั้นไม่มีอย่างอื่นให้ทำที่นี่”

“ชั้นรู้ ใช่มั้ยล่ะ…ผู้คนได้ลงดลงและมันค่อนข้างยากที่จะขายด้วย”

เข้าใจแล้ว เพราะมันมีคนน้อยลงเนื่องจากการล่าได้ถูกระงับ มีลูกค้าน้อยสำหรับแผงข้างทางด้วย
พวกระดับชาวบ้านไม่ได้ใช้แผงข้างทางด้วย

“อืม! พี่จะไปหมู่บ้านทางตะวันออกใช่มั้ย?”

การตะโกนทำให้ผมตกใจ แต่ผมพยักหน้ายืนยัน

“จริงๆแล้วชั้นมาจากที่นั่นเพื่อทำงานที่นี่ ถ้าพี่ไม่ถือพาชั้นไปกับพี่ได้มั้ย? มันอันตรายเกินไปสำหรับชั้นที่จะไปคนเดียว ชั้นเลยกลับบ้านไม่ได้ และไม่นานมานี้มีคาราวานน้อยลง”

เข้าใจแล้ว ผมได้สงสัยว่าตัวน้อยแบบนี้เดินทางมาที่นี่ได้ยังไง งั้นเธอก็ติดไปกับคารานเพื่อเดินทาง
และตอนนี้มีคาราวานน้อยลงเพราะการเพิ่มของโจร
แน่นอนว่า ถ้าเด็กเดินคนเดียวอนาคตที่คาดการณ์ได้ เป็นอาหารของหมาป่าหรือมอนสเตอร์ หรือถูกจับและขายโดยโจร

“เธอมีครอบครัวที่บ้านเกิดเหรอ?”

“ชั้นมีแม่ มันแค่ว่าเธอบาดเจ็บแล้วทำงานไม่ได้ดี”

คุ้มกันสาวน้อยให้ไปเจอแม่ของเธอเป็นหน้าที่ของผู้ชาย

“โอเค ชั้นจะออกเดินทางจากศาลานกน้อยพรุ่งนี้เช้า ดังนั้นเธอเตรียมพร้อมและรอที่นั่นได้มั่ย? ไม่จำเป็นต้องมาตอนตะวันขึ้น มาสบายๆเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว”

มันได้ถูกตัดสินใจโดยไม่ได้ปรึกษาอีกสองคน แต่เด็กอีกคนเดียวจะไม่มีปัญหา
ชวาร์ซน่าจะยินดีเพราะจำนวนของผู้หญิงได้เพิ่มขึ้น

ระหว่างที่ผมทำมันอยู่ ผมก็ได้บอกเกรย์เกี่ยวกับการเดินทางด้วย
เขาพูดว่า “อย่างนั้นเหรอ ดูแลตัวเองล่ะ”
นั่นคือทั้งหมดของมัน

คืนสุดท้ายที่ศาลานกน้อย มิเรลซื้ออาหารค่อนข้างเยอะเพราะรู้ว่ามีม้าที่ใช้งานได้
เธอวิ่งไปรอบๆอย่างเสียงดังไปที่แผงข้างทางที่กำลังปิด
ผมไม่มีอะไรให้ทำเป็นพิเศษ ผมเลยลูบชวาร์ซ (เขาดูไม่เต็มใจ) หยอกมาเรีย (เธอโมโห) และถูกบริการโดยคาร์ล่า (ดีใจที่ได้รับ) และได้ผ่อนคลายอย่างถูกต้องก่อนออกเดินทาง เมื่อมิเรลได้ลากคาร์ล่าไปที่ห้องของพวกเขา

อย่างที่คาด ผมได้อดหลับอดนอนตั้งแต่เมื่อวาน ดังนั้นมันอาจจะดีที่จะนอนด้วย
ผมรู้สึกแย่สำหรับคาร์ล่าที่ไม่สามารถจะเสร็จ แต่ผมได้สดชื่น ดังนั้นผมน่าจะนอนหลับได้อย่างดี
ผมได้นอนอยู่บนเตียงแล้วเริ่มสัปหงก เมื่อประตูได้ถูกเคาะ
ผมรีบจับไปที่มีดใกล้เตียง แต่วางมือลงอย่างเงียบๆ เมื่อตัวที่เห็นไม่ชัดในความมืด ได้ชัดเจนขึ้น

“นายตื่นแล้ว…ใช่มั้ย?”

“ใช่ เพิ่งตื่นเลย”

มาเรียได้นั่งไปบนเตียงใส่เสื้อที่บางๆ
ผมรู้ว่าทำไมเธอมาที่นี่ แต่มารอให้เธอเข้าหาก่อนเถอะ

“ชั้นเดาว่ามันจะเป็นลาก่อนอีกไม่นาน”

“ชั้นสงสัย”

ผมไม่มีเจตนาที่จะไม่มีวันกลับมา แต่ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาไม่ได้ด้วย

“ชั้นอยากจะคุยอีก”

“แค่คุยเหรอ?”

“นายมั่นใจจริงๆ ชั้นจะพูดตรงๆ ชั้นได้ถูกดึงดูดโดยนาย ชั้นอยากจะให้นายโอบกอดชั้น”

“เพราะทั้งหมดเธอดูเหมือนจะดูของของชั้นทุกวันเลย”

นั่น…ช่างมันเถอะ สาวจากเมื่อวานคนรักของนายเหรอ?”

“ไม่เราไม่ใช่แบบนั้น แต่เธอ{คือ}ผู้หญิงของชั้น”

แสงเดียวที่เขามาได้คือจากตะเกียงเรพซีดที่เธอพามา ผมสามารถได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก จากร่างที่จางๆของเธอ

“ช่างเป็นชายที่น่ารังเกียจ แม้ว่าคาร์ล่า-ซังรักนายมากขนาดนั้น”

มาเรียวางแสงลงบนโต๊ะขณะที่ผมยืนขึ้น

“ชั้นรั้งความรู้สึกของชั้นไว้ไม่ได้แล้วมาที่นี่ แต่อย่างที่ชั้นคิดเลย ชั้นรู้สึกไม่ดีกับคาร์ล่า-ซัง”

จุมพิตผนึกปากของเธอ และชุดนอนที่บางของเธอได้ถูกนำออก

“มาเรียเอาน้ำมาที่ห้องชั้น เธอพยายามจะต่อต้านการโจมตีของชั้น แต่ถูกข่มขืนโดยชั้น นั่นจะโอเคแล้ว”

“ขอบคุณ… งั้นชั้นจะถูกข่มขืนต่อจากนี้มั้ย?”

ผมกอดมาเรียและสัมผัสกับหน้าอกของเธอ สอดใส่มือของผมเข้าไปที่ระหว่างขาเธอ
เธอเปียกเล็กน้อยจากความคาดหวัง แต่มันยังไม่พอสำหรับตัวที่ผอมบางของเธอ ที่จะรับการแทงของผม
ผมเอื้อมนิ้วของผมเข้าไปในส่วนลึกของเธอ และถู ที่ที่ผู้หญิงรูสึกไว

“มันรู้สึกดีมั้ย?”

“มื้อ…ตรงนั้นดีจังงงง”

ผมได้จ้องมองหน้าอกเธออย่างทั่วถึง กระตุ้นที่ที่ความไวสูง
หน้าอกของมาเรียเล็กมาก ดั่งเด็กที่ยังไม่โต

“ออออุ…. นายคิดว่ามันเล็ก”

“นั่นใช่แล้ว มันเล็กและน่ารัก”

หน้าอกของเธอเล็ก แต่มันทำให้หัวนมเธอโดดเด่นทำให้ภาคใต้ของผม แข็งและยืนตรง

“มัน มันน่าอาย! ทำมันมากขนาดนั้น!”

ผมดูดหัวนมของมาเรีย และแสดงของของผมที่แข็งแล้วตรงหน้ากางเกงขาสั้นของผม

“อุว้า! อย่างที่ชั้นคิด มันใหญ่!”

“มาเรีย จับมันสิ”

มาเรียเอื้อมมือของเธอไปที่กระดอของผมอย่างเขินอาย แต่มือเดียวไม่สามารถจับมันทั้งท่อนได้
หลังจากได้ลังเลเล็กน้อย เธอได้เริ่มถูด้วยสองมืออย่างช้าๆ ในเวลาเดียวกัน ผมก็เริ่มกระตุ้นรูล่างของเธอ

เป็นซักพักหนึ่ง มีเพียงเสียงของเนื้อถูกกันและเสียงเปียกเท่านั้น ที่สามารถได้ยิน และไม่นาน เสียงร้องในความรู้สึกดีของผู้หญิงได้ผสมเข้ามา

“ฮ่าา! ชั้น…แล้ว”

มาเรียดูเหมือนจะเปียกอย่างสมบูรณ์ มันได้ถึงเวลาที่จะมีความสุข

“งั้นชั้นเริ่มแล้วนะ”

โอเค แต่ก่อนหน้านัน

ผมผนึกปากของเธอจากการพูด
มันดูเหมือนนั่นคือทางเลือกที่ถูก ขณะที่มาเรียปิดตาของเธอและมีความสุขกับการจูบเล็กน้อย

ผมนอนเธอลงที่เตียงและยืนขึ้นใกล้กับข้างเตียง จากนั้นใส่ตัวผมเองในที่ว่างระหว่างขาของเธอ
ตำแหน่งนี่ใส่น้ำหนักตัวไปที่กระดอ อนุญาตให้ผมคลั่งไคล้เธอได้
ผมวางมือของผมไปบนมือของเธอและประสานนิ้วกัน และแทงสะโพกของผมด้วยความแข็งแรง

“อ๊าาาาา—!!!”

ข้างในของเธอแน่นขึ้นเนื่องจากตัวที่ผอมบางของเธอ แต่บางทีอาจเป็นเพราะเธอเปียกอย่างถูกต้อง ผมได้ถูกกลืนลึกเข้าไปข้างใน ไปตลอดทางจนถึงมดลูกเธอภายในทีเดียว

“พฟู่— มันสวยและแน่น รู้สึกดี”

“โออ้ โออออ้… นืนนนน《อ๊าาาาา!》...”

มาเรียยังไม่ฟื้นจากความช็อก หายใจแรงและ ปล่อยเสียงที่สั้น ไร้ความหมาย
แต่ตอนนี้ ผมได้พูดว่าข่มขืนเธอ ไม่มีความจำเป็นต้องออมแรง
อย่างแรกผมจะทำให้มดลูกเธอเปื้อน

ผมได้แทงลึกเข้าไปในเธออยากสม่ำเสมอ
ณ จุดจุดหนึ่ง นิ้วของเราแยกกัน นิ้วของผมได้แพร่ออกไป บนหน้าอกที่เล็กของเธอ และมือของเธอได้อยู่ที่ไหล่ของผม
น้ำเป็นฟองได้ออกมาในการแทงแต่ละครั้ง ไปด้วยกันกับเสียงร้องบางๆ

“อออุ! มันบวมข้างในชั้น…นายจะแตกแล้ว?”

“ใช่ รับมัน”

ผมเมินมาเรียที่ได้พูดบางอย่างที่ไม่ชัดเจน เกี่ยวกับการคุมกำเนิด หยุดข้างในส่วนในที่ลึกที่สุดของเธอ และเทน้ำว่าวที่เข้มข้นเข้าไปในตัวเธอ
มาเรียได้สับสน และพยายามจะต่อต้าน แต่เธอไม่สามารถดันชายที่น้ำแตก ด้วยแขนอันผอมบางของเธอ ผมกอดเธอแน่นๆ ในแขนของผม และเทมันทั้งหมดเข้าไปในตัวเธอ

“เดี๋—! นายแตกข้างในจริงๆ”

“หืม? แย่ขนาดนั้น?”

“แน่นอนสิ มันแย่! ถ้านายไม่แตกข้างนอกหรือใช้ยา…ชั้นจะมีเด็ก!”

“อย่างนั้นเหรอ? ชั้นขอโทษ แต่ทั้งหมดมันเหมือนกันแล้วตอนนี้เมื่อมันมาถึงนี่แล้ว ใช่มั้ย? มาเถอะ ต่อกันเถอะ”

ผมหยิบมาเรียขึ้นแล้ววางมือของผมไปบนกำแพง แล้วเป็นอีกครั้งที่ผมใส่สมาชิกของผมเข้าไปโพรงของเธอ ที่มันได้หยดน้ำว่าวของผม

“เดด—! เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว—!”

“ชั้นไม่รอแล้ว ครั้งนี้ชั้นจะเอาจริงละนะ”

“เอออออ๋? นายไม่ได้เอาจริงเหรอเมื่อกี้… แต่ก่อนหน้านัน เดดี๋《อ๊าาา》—!!

ผมได้ตีตูดของเธอหยาบๆจากข้างหลัง โจมตีตัวที่เป็นผู้หญิงของเธอ ที่ได้หละหลวมหลังจากที่ได้เสร็จกิจ
หลัวจากการถึงจุดสุดยอดครั้งที่สองหรือครั้งที่สามของเธอ มาเรียความรู้สึกของเหตุผลของมาเรียได้หมดไป

“ช่างมันเถอะ! ท้องก็โอเค! ดังนั้นทำชั้นมากกว่านี้! เอเกอร์-ซังขอน้ำว่าวนะได้โปรด!”

ผมหยิกหัวนมของมาเรียที่มันยืนแข็งบนหน้าอกเธอ ด้วยสองมือและเธอแทงตัวของเธอไปในอากาศ แรงมากเสียจนเธอดูเหมือนว่าลอยอยู่
เสียงเนื้อที่ดังได้ถูกได้ยิน และมาเรียกำลังจะทรุดลงไปที่เตียง แต่ผมจะไม่อนุญาตนั้น
ผมอุ้มเธออย่างที่เธอเป็นอยู่ กดเธอลง และแทง

“ชั้นถึงขีดจำกัดแล้ว! ชั้นจะแตกแล้ว!”

“————!!”

ผมแทงมาเรียที่ความสามารถในการพูดของเธอได้หมดไป และคำรามเหมือนสัตว์ป่า
น้ำว่าวได้ลอยเข้าไปในเธอด้วยความแข็งแรงจนผมบอกได้ว่าไข่ของผมได้เกลี้ยง และพวกเราสองคนทรุดไปที่เตียง
เหมือนเธอจะยืนยันว่าผมเสร็จการน้ำแตกแล้ว มาเรียได้หมดสติ

ผู้หญิงนอกจากลูซี่ ถึงจุดสุดยอดได้ง่ายจริงๆ
ผมได้ถูกสอนว่าการไม่สามารถทำให้ผู้หญิงพึงพอใจได้บนเตียง คือความอับอายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้ชาย ดังนั้นด้วยที่เราทำนี่ ผมหลับได้ด้วยความสงจิตสงบใจ
น้ำมันตะเกียงที่เหลืออยู่ได้หมดไปตอนนั้นเลย และห้องได้ถูกกลืนอยู่ในความมืดมิด ทิ้งเพียงแต่เสียงหายใจของผู้ที่หลับของเราสองคน

 

—————————————————————
ชื่อ: เอเกอร์
—————————————————————
อาชีพ: ทหารรับจ้างอิสระ
—————————————————————
เงิน: 69 ทอง 46 เงิน (ทองแดงไม่นับ)
—————————————————————
อาวุธ: บัลดิชใหญ่, มีดเหล็ก × 2
—————————————————————
ชุดเกราะ: เกราะหนังสูง, ถุงมือหนังสูง, บูทหนังสูง, โล่หนังสูงและโซ่, ผ้าคลุมสีดำ(ต้องสาป)
—————————————————————
พวกพ้อง: มิเรล (นักดาบ), คาร์ล่า (นักล่า), ชวาร์ซ (ม้า), รู (โลลิ)
—————————————————————
จำนวนคู่นอน: 3
—————————————————————

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord