ตอนที่ 35

ตอนที่ 35

พระอาทิตย์ได้ตกดินอย่างสมบูรณ์ในสวน มันเป็นสวนที่ใกล้กับบ้านเรา

ต้นไม้ทำผ้าปิดตาของรอบๆสวนดังนั้นแสงจากย่านที่อยูศัยได้ถูกตัดเป็นผลของมัน ดังนั้น, พวกนั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นแหล่งกำเนิดแสงคือบางแสงข้างนอกสวน และแสงของโคมไฟนีออนที่มันโชคดีที่อยู่ตรงทางเข้าของห้องน้ำสาธารณะบนมุมของสวน สุดท้าย, แสงจันทร์
มันมืดถ้าให้พูดอีกอย่าง มากกว่านั้น เพราะแสงที่อยู่ตรงทางเข้าของทางเข้าสาธารณะได้กระพริบ, มันมีบรรยากาศที่น่าขนลุกล่อยลอยอยู่
ผมยืนที่สนามหญ้าของสวน ยูกะยืนตรงหน้าและหลังผม แม้ที่นี่มันไกลจากแสงของนอก, คุณยังสามารถเห็นได้เพราะขอบคุณดวงจันทร์ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นในรายละเอียดด้วยสายตาปรกติ นั่นคือความมืดแค่ไหนของมัน

นั่นใช่แล้ว, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นถ้ามันปรกติ ถ้ามันปรกติ

ยูกะยืนอยู่ตรงหน้าผมและมารินะข้างหลังผม ผมเห็นนั่นได้อย่างดี ไม่, ไม่ใช่แค่ระดับนั้น ผมเห็นพวกพวกเขาดีเหมือนกับพวกเขายืนอยู่ในแสงแดด
อย่างที่คาดมันเป็นการเลือกที่ถูกที่ทดลองในเวลามืด ผมสามารถเข้าใจความต่างที่ชัดเจน เมื่อผมใช้ความสามารถ และเมื่อผมไม่ใช้
ผลของมัน, ผมพิสูจน์ว่าความสามารถนี้ไม่ได้ถูกควบคุมโดยแสงเหมือนในอดีต มากกว่านั้น ผมรู้ว่ามันไม่ได้ถูกควบคุมด้วยแสงแต่ผมอยากจะยืนยันสิ่งนั้นก่อน
ผมคิดว่าส่วนที่อันตรายที่สุดในความสามารถผม ความสามารถผมไม่มีพลังการรุก สั้นๆคือ มันจะเป็นการยากมากที่จะฟื้นจากความล้มเหลว นั่นก็จริงจากก่อนหน้าและความผิดพลาดในความเชื่อจะร้ายแรง นั่นทำไมไม่ว่ามันจะชัดเจนแค่ไหน ผมต้องยืนยันมันอย่างถูกต้อง

พูดสิ่งนั้นแล้ว, ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนที่ผมอยู่ตรงกลางนั้นน่าสนใจ

แม้ยูกะที่อยู่ตรงหน้าผมดูเหมือนจะมีพลัง มันต่างออกไปเล็กน้อย
ยูกะไม่ได้เลือกตำแหน่งแรก มันคือมารินะ มารินะเอาตำแหน่งข้างหลัง
มารินะตั้งใจจะส่งยูกะมาข้างหน้าผม ในกรณีของยูกะ, ตาของมารินะจบแล้ว ยูกะดูไม่พอใจเพราะสิ่งนั้น

ยูกะคือขี้แพ้ดังนั้นมารินะมอบมันให้เธอ มันชัดเจนจนมันไม่น่าหลงใหล

การพิจารณาที่ไม่จำเป็นของมารินะ และความพยายามที่ไร้ประโยชน์สั่นหัวใจยูกะ
ถ้ารอบข้างนั้นสว่าง, ยูกะจะยิ้มให้ผมและซ่อนความตั้งใจจริงของเธอ แต่รอบข้างนั้นมืดดังนั้นยูกะคิดว่าผมไม่สามารถเห็นสีหน้าเธอ ดังนันเธอได้แสดงหน้าที่แท้จริง
และมารินะไม่สังเกตหัวใจที่สั่นของยูกะ
มันสนุกจนทนไม่ได้

พวกเขาสองคนยังมีจุดอื่นที่น่าสนใจ

สิ่งที่พวกเขาได้เลือก
พวกเขาสองคนจับไม้กอล์ฟในมือขวาอย่างที่ผมบอกพวกเขา
ยูกะเลือกเหล็กที่มีด้ามจับค่อนข้างสั้นซึ่งมีประโยชน์ในการใช้งานที่ดีเยี่ยม ยูกะเตี้ยและผมดังนั้นเธอเหมือนอะไรที่ใหญ่ไปไม่ได้ เธอรูว่าเธอไม่ได้กดดันตัวเองและเลือกไม้เหล็กธรรมดา
ตัวเลือกทั่วไปสำหรับยูกะ
มารินะอีกฝั่งหนึ่งนั้นน่าสนใจมาก
ถูกรังแกโดยยูกะมารินะเป็นผู้แพ้ที่เจ็บปวดที่ถูกทำให้พ่ายแพ้ด้วยแค่ข้อโต้แย้ง น่าตกใจ, มารินะเลือกไดร์เวอร์
ไม้กอล์ฟมีลายดอกไม้, ด้ามจับยาวมากและมากกว่านั้น มันเป็นไดร์เวอร์ที่แมนที่สุดและรุนแรง มันเป็นคำอุปมาว่าควยอย่างแน่นอน นั่นสะท้อนอยู่ก้นบึ้งของหัวใจมารินะ
แม้ว่าเธอสูงกว่าและหุ่นดีกว่ายูกะ, มารินะที่เป็นผู้หญิงเลือกอะไรที่เหวี่ยงได้ดีที่สุด, ไดร์เวอร์นั้นหนักดูเหมือนว่า แต่มารินะยังเลือกไดร์เวอร์, เธอเลือกอย่างอิสระโดยไม่อยู่เหนือขีดจำกัดของสามัญสำนึก
เหล็กของยูกะนั่นเรียบง่าย เธอคิดถึงการใช้งานจริงแต่ยังดูเหมือนว่าเธอเข้าใจขีดจำกัดเธอเองด้วย
ระยะมากกว่าความแม่นยำ การใช้งานมากกว่าพลัง มันเหมือนยูกะอย่างแน่นอน
มันน่าสนใจจริงๆ

「มารินะ」

ผมผู้ที่รู้สึกหลงใหลอย่างทนไม่ได้นั้นอยากสนุกแทบตาย ดังนั้นผมเรียกมารินะเพื่อเริ่มมัน

「ด-ได้」

มารินะที่ยืนอยู่ข้างหลังผมส่งเสียงที่อ่อนแอ, จากนั้นยูกะได้สั่น
ผมยิ้มและเข้าหามารินะที่อยู่ถัดไปข้างหลังหน่อย
มารินะเริ่มถอยทันทีที่ผมเข้าหาแต่การตอบสนองของเธอได้ช้าเพราะมันมืด ผมจับเธอได้ก่อนเธอถอยเป็นผลของมัน
ผมขยับมือไปกอดเอวของมารินะและเธอส่งสายตาทีเปียกให้ยูกะ จากนั้นเธอแสดงการต่อต้านเล็กน้อยเพื่อหลบหนีจากผม
ยูกะจ้องมารินะอย่างแรง
ภาพลักษณ์ของผมที่กอดมารินะที่ตื่นตกใจ และภาพลักษณ์ของยูกะที่จ้องหลังของมารินะนั้นถูกเห็นอย่างดี
ยูกะยืนในจุดบอดของผมดังนั้นเธอน่าจะคิดว่าผมไม่เห็นสีหน้าเธอ นั่นทำไมหน้าจริงของเธอได้แสดงขึ้นมา
หน้านั้นที่ยูกะจะไม่มีวันแสดงให้ผม
แต่ไม่มีจุดบอดในการเข้าใจพื้นที่ทุกทิศทางของผม นี่สามารถใช้สำหรับเรื่องลามกได้มากกว่าที่ผมคาด

「อึน」

เสียงหวานเล็กๆดังก้อง ผมขโมยริมฝีปากของมารินะและเธอตอบสนอง
มารินะผู้ที่ปิดตาของเธอระหว่างที่หน้าแดง ผมผู้ที่ขโมยจูบจากเธอดันหน้าอกเธอด้วยมือซ้ายของผม

「อึน…อึนน♥」

มารินะแสดงการต่อต้านบ้างแต่เมื่อผมแทงลิ้นเข้าไปข้างในปากและพันกับของเธอ มารินะเสียกำลังในตัวเธอทั้งหมดแล้วร่วงลง แจ็กเก็ตของผมได้ถูกจับขณะที่ผมดันหน้าอกเธอด้วยมือซ้าย และผมดันริมฝีปากอย่างแข็งแรง
ดิ้นอยู่ในลิ้นผม, ลิ้นของมารินะพันกับของผม
จากนั้นน้ำลายได้ถูกดูดออก พร้อมกับเสียงกลืนน้ำลาย, มารินะดื่มน้ำลายผมเหมือนมันอร่อย
เธอเป็นขี้แพ้ตอนนี้แต่เธอได้เผาไหม้ด้วยแค่สะเก็ดไฟเล็กๆ
มารินะนั้นผิดที่อารมณ์ของเธอได้แสดงออกมามากเกินไป แต่ความผิดนั้นระเบิด แม้ว่าเธอร่วงไปอยู่จุดที่ต่ำสุด และมันเป็นไปได้ที่จะทำให้เธอไปเกียร์สูงสุดทันที
เธอยกหน้าขึ้นมาเมื่อเราแยกริมฝีปากของเรา มารินะพยายามจะยืดตัวออกมาไม่ให้ริมฝีปากจากไป, จากนั้นเธอได้ดิ้นลิ้นเธออย่างสิ้นหวัง ในปากผมแล้วทำให้มันพันกัน จากนั้นมันทำเสียงที่อนาจาร
เธอต่อต้านมันทีแรกแต่มารินะเรียกร้องผมด้วยความเต็มใจ ยูกะกำไม้กอล์ฟของเธอระหว่างที่จ้องมารินะ ยูกะจะไม่มีวันแสดงหน้าแบบนั้นตรงหน้าผม แต่เธอเริ่มแสดงความตั้งใจจริงในสีหน้าและท่าทางเมื่อผมไม่เห็น
แน่นอนว่า, ยูกะไม่สังเกต ความรู้สึกพวกนั้นหมุนอยู่ในใจของยูกะตอนนี้ และความรู้สึกเธอได้พุ่งออกมาอย่างไม่จบ พวกนั้นคือ “ความโกรธ” และ “ความอิจฉา”
ยูกะอุทิศตัวของเธอให้ผม เธอระงับทุกอารมของเธอ และพยายามจะเป็นผู้หญิงที่สะดวกที่สุดสำหรับผม ผู้หญิงจะมีใจที่ “อิจฉา” นั่นทำไมยูกะแสร้งความรู้สึกของเธอเองและไม่สังเกตพฤติกรรมของตัวเธอเอง
ไม่, ผมมั่นใจว่ามันไม่ไร้เดียงสาขนาดนั้น ยูกะอาจะกำลังแนะนำตัวเองว่าอย่าสังเกตว่าเธอกำลังเสแสร้ง
แต่กระนั้น, ความรู้สึกของเธอเริ่มเล็ด ตัวจริงของเธอเริมเล็ด
เอาเลย, ยูกะ-จัง สีหน้านั้นดีที่สุด ผมเงี่ยนจนทนไม่ได้
ยิ้มขณะที่มีความคิดพวกนั้น ผมยกหน้าของผม จากนั้นผมแยกริมฝีปากจากมารินะ

「อ-อีก…♥」

เส้นลามกยืดออกมาจากลิ้นที่แทงออกและมารินะมองขึ้นมาด้วยตาที่มีเสน่ห์ขณะที่หายใจหยาบ แต่เธอได้สติกลับมาเมื่อเธอได้ยินคำพึมพำของเธอ และสีหน้าเธอได้แข็ง

「ม-ไม่ เราทำไมได้ ♥ เน่-ซังดูอยู่ ♥」

แม้เธอพูดว่าเธอจะเอาอีก, มารินะเริ่มปฏิเสธผม
แม้เธอจะพูดว่าไม่, ใครที่เป็นคนนำ?
มันมีขีดจำกัดที่ขะเล่นบทไร้เดียงสา
แต่ー
นั่นทำไมผมชอบมารินะ ท่าทางที่แปลกนี่เป็นเชื้อเพลิงและขับเคลื่อนหัวใจซาดิสม์ของผม
อีกฝั่งหนึ่ง, ยูกะต้องได้ยินเสียงของมารินะ กำไม้กอล์ฟถึงขีดจำกัด, เธอกัดฟันขณะที่เธอจ้องมารินะ
ขอให้เป็นไปตามความสมัครใจ, ยูกะเอามันเป็นข้ออ้างเพื่อโทษมารินะจากการปฏิเสธผม เธอรู้สึกไม่พอใจโดยคำพูดและท่าทางของมารินะ
เหี้ย, นี่แม่งสนุก
ผมตั้งใจจะมีการฝึกต่อสู้เบาๆ เพื่อความสามารถเข้าใจของผม แต่ผมเล่นนิดหน่อยเพราะสิ่งนั้น

「มันโอเค เธอไม่เห็นหรอกเพราะมันมืด」

ผมจงใจพูดในเสียงที่ยูกะสามารถได้ยิน และผมใส่มือขวาเข้าไปในชุดของมารินะ และจับหน้าอกเธออย่างรุนแรง
จากนั้นพวกนวดหน้าอกและหยิกหัวนม มากกว่านั้น, ผมใส่มือซ้ายเข้าไปในกระโปรงแล้วเล่นกับแตดเธอด้วยนิ้ว

「อึน ♥ อ๊า ♥ อึนน♥ เราทำไม่ได้ ♥ เราทำไม่ได้, ซูซูฮาระ-ซัง ♥ โปรดหยุดมัน」

มารินะปิดปากเธอด้วยมือขวาและจับเสื้อของผมถึงขีดจำกัด, เธอสงเสียงกระซิบหวานระหว่างที่สั่น
โปรดหยุดมัน เธอพูดสิ่งนั้นแต่เธอยื่นหน้าอกเธอมาให้จับมากขึ้น เธอแยกขาสำหรับให้หีถูกเล่นมากขึ้น
การกระทำและคำพูดของมารินะนั้นขัดแย้ง
ใจของเธอบอกว่าไม่ แต่ตัวของเธอบอกว่าใช่ พวกเราไม่ถูกเห็นแต่มันต่างออกไป ตัวและใจของมารินะแสวงหาผม แต่กระนั้นเธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่อยากมันด้วยความที่คิดถึงยูกะ

「คุ」

ผมได้ยินเสียงคร่ำครวญ
ยูกะจ้องมารินะด้วยเส้นเลือดปูดที่ขมับ
มันปรกติที่จะโกรธ เธอถูกทะนุถนอมโดยผมแต่กระนั้นเธอแสร้งทำเป็นคิดถึงยูกะและปฏิเสธ, เธอได้ทำให้ยูกะเป็นตัวตลกอย่างสิ้นเชิง
ถ้าคุณคิดถึงตัวตนของยูกะ, มารินะควรจะขึ้นนำและกอดผม ตอบรับสิ่งที่ผมขอ แม้ว่ามันไม่ใช่เธอ, เธออยากจะตอบสนองความต้องการของผม นั่นเป็นความต้องการของยูกะ
แต่มารินะได้เลือกไปอีกทาง เธอคิดถึงยูกะแต่การกระทำนั้นทำได้แค่ขัดแย้งกับความโกรธของยูกะ
เธอสนุกจริงๆ

「มารินะ เธอน่ารักจัง」

ผมนวดหน้าอกเธอด้วยมือที่ใส่เข้าไปในชุดของเธอ ผมเล่นกับหัวนมเธอด้วยนิ้ว จากนั้นผมเล่นกับแตกเธอด้วยมือซ้ายที่รุกรานกระโปรงเธอ ผมกระซิบคำหวานในหูของมารินะ

「อ๊า ♥ อ๊าา ♥ น๊าาา♥ น-นั่น ♥ ชั้นไม่ ♥ เน่-ซังนั้นน่ารักมากกว่ามาก ー อึนนน♥」

เธอตั้งใจจะระงับเสียงของเธอ แต่ยูกะได้ยินมันอย่างชัดเจน และมารินะได้กระตุกระหว่าที่หอบ อย่างไรก็ตาม, เธอพยายามจะยอยูกะอย่างสิ้นหวัง
แม้ผมจะเรียกเธอน่ารัก, แม้เธอจะรับการเล้าโลมของผม, เธอพยายามจะยอยูกะเป็นการขอบคุณ
สำหรับยูกะผู้ที่อยากทำให้ผมพอใจแทบตาย, การกระทำนั้นของมารินะ ไม่ใช่อะไรแต่เป็นการท้าทายความตั้งใจของผม
ม่านตายูกะได้เปิดขณะที่เธอจ้องมารินะ, เส้นเลือดได้ปูดจากขมับของเธอ จากนั้นยูกะหัวเราะ
รอยยิ้มของเธอบิดเบี้ยว
โอ, เธอหลุดแล้วเหรอ
น่าทึ่ง มารินะนักระตุ้นความรู้สึกในใจของยูกะได้อย่างดีอย่างไร้สาระ แต่ตัวเธอเองไม่สังเกตนะ

「เธอนั้นงี่เง่าน่า เธอน่ารักสุดๆ มามีเซ็กส์กันเถอะ」
「ต-แต่ ♥」
「ชั้นบอกเธอว่ามันโอเค มันมืดดังนั้นเราจะไม่ถูกเจอ」
「ย-ยังไงก็ตาม ♥」
「ชั้นอยากทำให้หีของเธอเละโดยใช้ควยของชั้น ไม่ใช่นั่นโอเคแล้วหรอ?」
「น-นั่น ♥ น-เน่-ซังดูอยู่, ชั้นมีปัญหาแล้ว ♥」
「แม้ชั้นจะอ้อนวอนเธอมากขนาดนี้ เธอจะไม่ให้ชั้นหรอ? แม้เธอจะเป็นแฟนสาวชั้น? เฮ้, มาเย็ดกันเถอะมาเรีย-จัง」

มารินะแสร้งทำเป็นไม่ชอบมันแต่เธอสั่นด้วยคำสำคัญ “แฟนสาว” จากนั้นเธอมองขึ้นมาหาผมระหว่างที่หายใจแรง
ตาของเธอได้ละลายไปแล้ว

「ง-งั้น…แค่แปปนึงถ้างั้น♥」

มารินะกระซิบด้วยเสียงทีเหมือนมันโรยไปด้วยน้ำตาล, เธอลูบควยของผมบนกางเกงด้วยความรัก
“แค่แปปนึง”, ช่างเป็นท่าทางที่หยิ่ง เธอนั้นหดหู่แค่ไม่นานมานี้, เธอเป็นบางคนที่ตื่นเต้นโดยไม่สนอย่างอื่นได้ง่ายจริงๆ

「ถ-ถ้าเธอไม่อยาก…」

หัวเราะอย่างกระซิบนั้นถูกได้ยินจากข้างหลัง

「ถ้าเธอไม่อยากงั้นก็หยุด!? โมตะ-คุงบอกว่าเธอน่ารัก! เขาบอกแม้กระทั่งว่าเขาอยากมีเซ็กส์กับเธอเพราะเธอน่ารัก? นั่นอะไรน่ะ? เธอเป็นห่าอะไรของเธอ? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?」

เสียงทีโกรธก้องอยู่ในสวนที่มืด
น่าทึ่ง มารินะ, เธอรู้มั้ยว่าเธอน่าทึ่งขนาดไหน? ไม่ต้องคิดถึงว่าถ้าผมไม่อยู่ที่นี่เถอะ, ยูกะได้โกรธจริงๆแม้ว่าผมอยู่ที่นี่
มารินะไม่เขาใจมันซักนิดแต่นั่นน่าทึ่งมาก
เพราะทั้งหมด ยูกะไม่เคยอารมณ์เสียไม่ว่าเธอจะถูกกระทำชำเราโดยพวกนักเลงมากเท่าไหร่ มากกว่านั้น ยูกะเอาผมเป็นความสำคัญอันดับแรก เธอจะเล่นเป็นหีกระป๋องที่สมบูรณ์แบบที่ผมคาดตรงหน้าผม ยูกะนั้นโกรธต่อหน้าผม
มารินะซีดทันทีและสะเทือนขณะทีหดลงไป
ถ้าเธอจะกลัวจากความโกรธของเธอ, งั้นเธอก็ไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องกับมัน
แต่นี่ทำไมผมไม่หยุดเล่นกับมารินะ

「อ๋า?」

อยากจะกระโดดจากความสนุกที่มากมาย, ผมหันไปและแสร้งทำใบหน้าจากนั้นจ้องยูกะ
ยูกะสั่นเมื่อเธอเห็นผมจ้อง
ยูกะลืมตัวของเธอจากการอารมณ์เสียและเธอกลับมามีสติเมื่อผมจ้องเธอ

「ช-ชั้นขอโทー」
「เอ๋? อะไร? ชั้นทำไม่ได้? แม้ว่าชั้นสนุกอยู่? ชั้นต้องได้รับอนุญาตจากยูกะเพื่อเย็ดมารินะเหรอ? โออ้, งั้นยูกะสำคัญขนาดนั้น ชั้นไม่รู้」
「น-นั่นไม่」

ยูกะพยายามจะขอโทษแต่ผมตัดคำพูดเธอ และเธอซีดในความกังวลใจ จากนั้นー

「ช-ชั้นขอโทษ ชั้นตรงเกินไป ได้โปรดให้อภัยชั้น ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อโมตะ-คุง นั่นจริง และแม้อย่างนั้นชั้นได้ขัดขวางนาย, ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ขัดขวายนายอีกต่อไปแล้ว ได้โปรดมีความสุขกับยูกิ-เซ็นไป」

ยูกะวางไม้กอล์ในมือลงบนพื้นและคุกเข่าอยู่กับที่ด้วยความรีบ เธอได้ทำโดเกสะที่งดงาม
น่าทึ่ง ช่างเป็นโดเกสะที่ยอดเยี่ยม มันเป็นตัวอย่างของทุกโดเกสะ ไม่ว่าจะโดเกสะมากขนาดไหน คุณสามารถทำโดเกสะที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ได้เหรอ? นั่นคือเท่าไหร่ของโดเกสะนี้
มารินะโดเกสะตรงหน้าผมด้วยแต่ระดับมันต่างออกไป

「ช-ช่างเป็นโดเกสะที่น่าทึ่ง…」

มารินะพึมพำขณะที่เธอเห็นยูกะโดเกสะ ยูกะสั่นขณะที่เธอคุกเข่าในการตอบสนอง
มารินะ-จัง ถ้าเธอพูดว่า โดเกสะของคนอื่นน่าทึ่งแค่ไหน เธอดูถูกพวกเขาอย่างสิ้นเชิง ผมชื่นชมสิงที่เธอทำตอนนี้จริงๆ แต่ผมไม่คิดว่าเธอมีสิทธิ์จะพูดสิ่งนั้น
เธอพูดมันว่าเธอพูดโดยไม่ลังเล
ยูกะที่คุกเข่ามีสีหน้าที่โกรธลอยอยู่ เธอคุกเข่าดังนั้นผมไม่สามารถเห็นสีหน้าเธอได้ถ้ามันเป็นสถานการณ์ปรกติ
ความสามารถนี้มีประโยชน์จริงๆ

「มารินะ ทำไมเธอยังยืนอยู่ล่ะ?」
「เอ๋?」

ได้ยินคำพูดของผม, มารินะกลับมามีสติและส่งเสียงที่โง่เขลาขณะที่เธอมองผม

「เธอไม่รู้ว่าทำไมยูกะคุกเข่าเหรอ?」
「เอ๋? อืม, นั่น…」

มารินะลนจากคำถามผมและเธอมองยูกะด้วยตาที่เปียก จากนั้น, เธอมองขึ้นมาหาผม

「ซูซูฮาระ-ซังควรจะทะนุถนอมเน่-ซัง แต่ชั้นเป็นคนที่ถูกทะนุถนอม」

เมื่อยูกะได้ยินเสียงกระซิบที่สั่นของมารินะ, เธอกัดฟันของเธอและกำมือเธอถึงขีดจำกัด
มารินะไม่รู้เลยว่าทำไมยูกะถึงคุกเข่า ยูกะคลั่งเพราะเหตุนั้น
ยูกะโกรธไม่ใช่เพราะผมทะนุถนอมมารินะ แม้ผมจะทะนุถนอมเธอ, เธอแสร้งทำเป็นไม่ชอบเพราะเธอห่วงยูกะ, เธอพยายามจะส่งหน้าที่ให้ยูกะ มากกว่านั้น เธอซ่อนความตั้งใจจริงและสร้างข้อแก้ตัวจากคำขอของผม, เธอช่วยไม่ได้นอกจากจะโทษผมและเธอยอมแพ้
นั่นทำไมยูกะได้โกรธ และมารินะไม่เข้าใจมันซักนิด มากกว่านั้น มันชั่วร้ายกว่ามากเมื่อเธอไม่ได้หมายความไม่ดี
มารินะเป็นอัจฉริยะที่จะปลุกเร้ายูกะ

「นั่นใช่แล้วมารินะ มันเป็นหน้าที่เดิมของยูกะที่จะถูกทะนุถนอมโดยชั้น แต่เธอได้น่ารักมาจนชั้นอยากกินเธอ」

ทนความอยากหัวเราะอย่างสิ้นหวัง, ผมมอบคำตอบให้มารินะ มารินะหน้าแดง, สงสายตามาให้ผมและอยู่ไม่สุขอย่างอาย

「เธอเข้าใจมั้ยมารินะ? มันเป็นความผิดเธอที่น่ารัก นั่นทำไม, โอเคมั้ย? ขอโทษยูกะ-จังซะ」
「น-น่ารัก? น-นั่น…♥」

เธอปฏิเสธมันแต่มารินะเล็ดความสุขออกมา จากนั้นเธอรีบคุกเข่าอยู่กับที่ จากนั้นเธอโดเกสะต่อหน้ายูกะที่เธอได้เรียนรู้มา

「น-เน่-ซัง ซูซูฮาระ-ซังเห็นอกเห็นใจชั้นที่ไร้ประโยชน์นี้ เน่-ซังนั้นยอดเยี่ยมเกินไป เน่-ซังเหมาะกว่ามาก และแม้อย่างนั้นซูซูฮาระ-ซังทะนุถนอมชั้นคือแค่การแสดงความเมตตา」

คุกเข่าตรงหน้ายูกะ, เธอพยายามจะยกยูกะระหว่างที่ปฏิเสธตัวเธอเอง
คำพูดเหล่านั้นทำให้ยูกะหายใจหยาบอย่างผิดปรกติ
ยูกะที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเปิดรูม่านตาของเธอ จากนั้น, เธอหัวเราะอย่างเหลาะแหละ มันเป็นรอยยิ้มเบี้ยวที่คุณจะไม่จินตนาการมันจากยูกะปรกติ
ถ้าผมไม่อยู่ที่นี่, ผมรู้สึกว่าเธอได้โกรธจัดจนเธอสามารถฆ่ามารินะได้จริง
มารินะ เธอน่าทึ่งจริงๆ
ชื่อชมมารินะขณะที่เธอปั่นป่วนยูกะอย่างธรรมชาติ, ผมยองลงหลังยูกะและม้วนกระโปรงเธอ กางเกงในเธอได้เปิดเผยเป็นผลของมัน มันมีรอยเปื้้นใหญ่ที่มาจากน้ำเงี่ยนจำนวนมาก
ยังไงซะ, ผมรู้แม้ว่าผมไม่ได้ม้วนกระโปรงเธอ
ม้วนกระโปรงเธอ เห็นกางเกงในมารินะเปียกไปด้วยน้ำเงี่ยน เธอสั่นในความอับอาย

「เฮ้ เฮ้ นี่มันน้ำเงี่ยนจำนวนที่น่าทึ่ง เธอขอโทษจริงๆเหรอ? เธอขอโทษแม้เธอจะพ่นน้ำเงี่ยนที่ลามกมากขนาดนี้, จะไม่มีพลังโน้มน้าวหรือความจริงใจเลยนะ」
「น-นั่น!」

มารินะสะเทือนจากคำพูดผมー

「ซูซูฮาระ-ซังเล่นกับมัน!」

จากทุกอย่าง! มารินะโทษผม
ผมรู้ว่าเธอเป็นคนแบบนั้น ดังนั้นผมสนุกที่เล่นกับเธอ แต่พวกนั้นคือข้อแก้ตัวที่แย่ที่สุดและต่ำที่สุดที่จะทำให้ยูกะโกรธขึ้นไปอีกระดับ
เธอโทษผม นั่นเป็นบางอย่างที่ยกโทษให้ไม่ได้มากกว่าสิ่งใดๆสำหรับยูกะ

「อะฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่า, ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…」

เสียงหัวเราะที่ใจเย็น ดัง
ยูกะหัวเราะอย่างไร้สีหน้า ระหว่างที่คุกเข่าอยู่บนพื้น
เธอทำมันแล้ว ยูกะพยายามจะเก็บอารมณ์โกรธอย่างไรก็ไม่รู้
เพราะผมอยู่ที่นี่แต่เธอได้แตกสลายแล้ว

「เอ่ะ, เอ่ะเฮะเฮะ ขอบคุณสำหรับการหัวเราะ」

ยกหน้าของเธอขึ้น, มารินะหัวเราอย่างอาย
นั่นไม่จริง มารินะ-จัง, นั่นไม่ใช่ ยูกะ-จังได้หัวเราะอย่างน่าสนใจ

「อะฮ่าฮ่าฮ่า! อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาา อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาฮ่าาฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!」

เสียงหัวเราะที่บ้าคลั่งก้องอยู่ในแสงจันทร์
เธอจับไม้กอล์ฟบนพื้นและยูกะยืนขึ้นอย่างช้าๆ
ม่านตาเธอขยายและรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวของเธอท่วมท้นไปด้วยความบ้าคลั่ง
ยูกะทนแม้ว่าเธอได้ถูกเล่นเป็นของเล่นอย่างหนักโดยพวกนักเลง และถูกมองโดยสายตาที่น่าเวทนาในฐานะรูเนื้อ ไม่, ยูกะทำอะไรไม่ได้นอกจากทน เธออยู่รอดโดยการทนและทน
หัวใจของเธอปิดเป็นผลของมัน หัวใจเธอปิดมากกว่าศูน์ มารินะกวนและทำลายประตูกั้นและความมืดที่เธอสะสมมาถึงตอนนี้ ได้เปิดในความเร็ว

「สวย」

ยูกะยิ้มภายใต้แสงจันทร์นั้นเต็มไปด้วยความวิกลจริต เห็นตาพวกนั้นความสั่นสะท้านที่สันหลังของผมแล่นขึ้นมา
ประตูกั้นของหัวใจเธอได้พัง, ความมืดของยูกะออกมาอย่างรวดเร็วและเธอหวังในการทำลายล้างอย่างชัดเจน
เกลียด เธอเกลียดทุกอย่าง เธอเกลียดพวกนั้นที่ทำให้เธอแปดเปื้อน เธอเกลียดโลกที่ไม่ช่วยเธอ ความคิดพวกนั้นถูกส่งผ่านอย่างสิ้นหวัง
ยูกะใต้แสงจันทร์คือศูนย์รวมแห่งความเกลียดชังอย่างแน่นอน
นั่นปรกติ นั่นมนุษย์ นั่นโอเค
ยิ้ม ผมจับต้นคอของมารินะและดึงมันขึ้นอย่างใช้กำลัง

「ออุ」

มารินะส่งเสียงครวญเพราะผมดึงเธอโดยกำลัง จากนั้นไม้กอล์ฟทะลุลงพื้นที่มารินะคุกเข่าอยู่
ทีเดียวโดยไม่ปราณี ถ้ามันโดนหัวเธอ, มารินะจะบาดเจ็บอย่างสาหัส
ไม่, เธออาจจะตายถ้าโชคไม่ดี
ยูกะที่กำไม้กอล์ฟด้วยสองมือใส่พลังลงไปแล้วดึงไม้กอล์ฟที่แทงพื้นออก

「ชั้นจะฆ่าเธอ…」

จากนั้นเธอมองมารินะด้วยตาที่ว่างเปล่าขณะที่เธอพึมพำระหว่างที่ยิ้ม
มารินะเห็นยูกะที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งแต่เธอไม่สามารถกลืนสถานการณ์ได้
ผมชอบสิ่งนี้ นี่เป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุด นี่มันไกลจากแผนของผมแต่อนุญาตให้ผมได้ใช้สถานการณ์นี้
ผมใช้ความสามารถและตั้งสมาธิจนถึงขีดจำกัด
ผมไม่สามารถเพียงพอกับมัน ผมได้ขนลุก เธอไม่ได้แข็งแกร่ง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ยูกะอยากจะฆ่ามารินะจริงๆ
นี่คือการกระหายเลือด? คู่ต่อสู้เป็นผู้หญิงตัวบางแต่เลือดในตัวผมได้เดือดและผมได้ขนลุก ทุกอย่างสร้างการเตือนว่ายูกะตอนนี้อันตรายแค่ไหนเธออันตรายมากก่วาพวกนักเลง
ผมได้รับผลจากความบ้าคลั่งของยูกะและผมได้อ่อนไหวขอบคุณสิ่งนั้น
ขึ้น ลง ซ้าย ขวา, 360องศาของรอบๆ พื้นที่ทั้งหมดในระยะของความสามารถของผมก่อตัวขึ้นในสมองของผม

「ฮย๊าา!?」

มารินะส่งเสียงกรีดร้องเล็กๆ ตัวของมารินะร่วงลง นั่นเป็นเพราะผมเตะข้างหลังเข่าของมารินะเบาๆ
ไม้กอล์ฟผ่านไปบนหัวของมารินะหลังจากชั่วจังหวะหนึ่ง เสียงน่ากลัวของลม แสดงพลังของมัน
ไม้กอล์ฟเหวี่ยงใส่หัวของมารินะด้วยความพยายามทั้งหมดของเธอ ถ้าผมเตะหลังเข่ามารินะช้าไปแม้แต่ครู่เดียว มันจะโดนหัวเธอตรงๆ
เหี้ย น่าทึ่ง ผมเข้าใจได้ ผมเข้าใจการเคลื่อนไหวของยูกะได้อย่างสมบูรณ์แบบ ผมสามารถเห็นแม้ว่าผมไม่ได้มองข้างในของตัวเธอ
ผมสามารถเข้าใจพื้นที่ทั้งหมด ความสามารถนี้พิเศษจริงๆ
ยูกะและมารินะอยู่ในระยะของความสามารถของผม ผมรู้แม้แต่ผมของเธอ นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ผมสามารถเข้าใจว่าหญ้าที่โตอยู่บนพื้นหยาบแค่ไหน ไม่ แม้แต่พื้น

「ฮยู้วว!?」

มารินะผู้ที่คุกเข่าร้องและล้มหน้าทิ่มไปบนพื้น
นั่นเป็นเพราะผมถีบหลังของมารินะเบาๆ ไม้กอล์ฟเฉี่ยวบนหัวของมารินะเพราะสิ่งนั้น มันจะโดนอย่างแน่นอนถ้าเธอยังยืนอยู่บนเข่าของเธอ
ผมสามารถเห็น ผมเห็นว่าการเคลื่อนไหวแบบไหนที่ยูกะจะทำได้ ผมสามารถเข้าใจแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว มันปรกติสำหรับข้างนอกของตัว แต่ผมสามารถเข้าใจแม้แต่ทรงของเสื้อที่เธอใส่, แม้แต่เส้นใย
ก่อนหน้าผมทะลุข้างในตัวเพื่อคาดการณ์การเคลื่อนไหว แต่ตอนนี้ผมสามารถเข้าใจทุกการดำเนินงานขนาดเล็กข้างนอกตัวเหมือนกับผมสามารถเห็นอนาคต มันไม่เหมือนผมอ่านอนาคต เพราะผมสามารถเข้าใจแม้แต่การเคลื่อนไหวที่เล็กที่สุด, ผมสามารถเห็นข้างหน้าโดยตัวผมเอง
เทียบมันกับน้ำ, ที่ที่ผมสามารถเข้าใจนั้นเต็มไปด้วยน้ำ ผมสามารถเห็นน้ำ และการเคลื่อนไหวทั้งหมดที่มีอยู่จะถูกถ่าย มันปรกติไม่เห็นแต่ผมสามารถเห็นมัน
มากกว่านั้นผมสามารถใช้เอ็กซ์เรย์บนคนที่เห็นมาก่อนเท่านั้น แต่ไม่มีจุดบอดแล้วตอนนี้ คาดการณ์การโจมตีของยูกะ, ตำแหน่งและท่าโพสของมารินะเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เข้าใจพื้นที่มันขนาดนี้
มีความตกใจที่น่าพอใจ, ยูกะยกไม้กอล์ฟและเคลื่อนไหวทันที
การคาดการณ์จุดของไม้กอล์ฟคือที่ที่มารินะร่วงลงไป ระยะนั้นใหญ่เพราะเธอร่วงลงไป มากกว่านั้น, ไม่มีเวลาจะยกขึ้นเพราะมารินะร่วงลง
ระหว่างที่มารินะพยายามจะยกตัวของเธอขึ้น, ไม้กอล์ฟได้เหวี่ยงและโดนหัวของมารินะเต็มๆ
รู้มันล่วงหน้า, ผมยอมแพ้ที่จะขยับมารินะและกระโดดไปหน้ายูกะ จากนั้นผมจับมือที่ยกขึ้นของยูกะด้วยมือของผมข้างหนึ่ง
น่าทึ่ง นี่น่าทึ่ง ผมมองแค่หน้ายูกะแต่ผมจับมือเธอได้อย่างง่ายดาย เพราะผมเข้าใจระยะและตำแหน่งของมือยูกะอย่างสมบูรณ์แบบ, ผมแค่ต้องยื่นมือ
คาดการณ์อนาคตนั้นเป็นไปได้เมื่อเข้าใจพื้นที่ และในการเพิ่มเติมผมรู้ระยะโดยไม่ต้องมองมัน ในการเพิ่มเติม, นี่มีความได้เปรียบที่น่าทึ่งเพราะไม่มีจุดบอด มันท่วมท้น

「ชั้น-ชั้น…」

ยูกะที่มือถูกจับโดยผมพึมพำขณะที่เธอกลับมามีสติ
มันดูเหมือนมารินะได้อยู่ในสายตาเธอแค่คนเดียว

「ชั้นทำอะไรลงไป…?」

กำไม้กอล์ฟด้วยสองมือของเธอ พื้นได้ถูกเจาะเพราะไม้กอล์ฟ จากนั้นมารินะนอนอยู่บนพื้น
เธอต้องเข้าใจสถานการณ์จากการเห็นสิ่งนั้น ยูกะซีดและเริ่มสั่น

「ชั้นฆ่า, ชั้นฆ่ายูกิ-เซ็นไปー」
「ใช่, นั่นใช่แล้ว」

ผมตอบยูกะที่สั่นในความกลัว

「ยูกะ-จัง, คนที่มีความมืดอยู่ในหัวใจจะคิดฆ่าคนจริงๆ จริงๆแล้วเธอรู้มัน แต่เธอได้โกหกตัวเธอเอง เธอไม่ได้เกลียดมารินะ มันไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร มันโอเคที่ไม่สำคัญว่ามันเป็นใคร ตราบใดที่ความมืดในหัวใจของเธอถูกโยนออก」

ตัวของยูกะสั่นขณะที่ผมพูดกับเธอ
น้ำตาไหลลงบนแก้มยูกะภายใต้แสงจันทร์

「ชั้นรู้ว่ามันยาก แต่ยูกะ-จังทนมันใช่มั้ย? เธอทนมันด้วยตัวเอง และเธอฆ่ามารินะจากการระเบิดของความโกรธ ไม่ใช่ว่านั่นมันแย่กว่าคนพวกนั้นที่ทำเธอยูกะ-จังเป็นของเล่นเหรอ? ชั้นรู้ว่ามันยาก แต่นั่นมันแย่ที่สุด」

จำนวนของน้ำตาที่วิ่งอาบแก้มเพิ่มขึ้น

「จากนั้นเธอไม่ต้องทนมันอีกต่อไป ถ้าเธอมาเป็นคนชั้นต่ำที่แย่ที่สุดเหมือนชั้น, ไม่จำเป็นต้องทนมันอีกต่อไป นั่นทำไม ไม่ทำอย่างที่เธอชอบเหมือนกับชั้น? ทำให้ตัวเธอสบายมากขึ้นนะ」

พูดสิ่งนั้น, ผมทำร้ายหัวใจยูกะจากนั้นปลอบประโลมมัน
ความสามารถเข้าใจมากกว่าที่ผมคาดจนผมสามารถหลบการโจมตีของยูกะ นั่นยอดเยี่ยมแต่มากกว่านี้จะอันตราย มันจะแย่ถ้ามารินะถูกฆ่า หรือว่า, ฆาตกรรมไม่ใช่เรื่องตลก
พลังจากมือยูกะหายไปและไม่กอล์ฟหล่นลงไปที่พื้น
ยูกะที่ร้องไห้มองขึ้นมาหาผมแล้วหัวเราะเหมือนปรกติ เจตนาฆ่าหายไปแล้วจากรอยยิ้มนั้น

「ชั้นร้องไห้ได้มั้ย?」

ยูกะถามแม้ว่าเธอจะร้องไห้ไปแล้ว

「เธอไม่ต้องขออนุญาตที่จะร้องไห้」

ตอบสิ่งนั้น, ยูกะยิ้ม จากนั้นรอยยิ้มที่อ่อนโยนได้บิดเบี้ยว
และー

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

เสียงร้องที่ทำให้เจ็บหูก้องไปในฟ้าที่มืดมิดที่พระจันทร์ได้ลอยอยู่
ความืดจากก้นบึ้งของหัวใจเธอได้ออกมาและยูกะพยายามจะฆ่ามารินะคือผลของมัน นั่นเป็นหลักฐานว่าใจเธอได้แปดเปื้อนมากกว่าตัวเธอ ผมชี้มันออกมา
ดังนั้นมันมีแค่อย่างเดียวที่เหลืออยู่สำหรับยูกะ เธอโยนความอับอายและเกียรติของเธอและแค่ร้องไห้
ยูกะเป็นแค่สาวตัวเล็กอ่อนแอที่ตัวคนเดียว และผมคิดว่ายูกะนั้นเล็กมาก ผมได้เงี่ยนโดยยูกะแบบนั้น
ตัวของผู้หญิงที่ไร้การป้องกันมากเกินไป ที่ใส่เกราะและแสดงหัวใจของเธอเป็นครั้งแรก
ยูกะไม่จำเป็นต้องซ่อนอะไรอีกแล้ว
เธอจะแตกสลาย? หรือเธอจะเกิดใหม่เหมือนมารินะ?
มารินะทำได้แต่ยูกะยืนอยู่ที่ทางแยกตอนนี้
เธอยังมีการใช้งานเมื่อแตกสลาย ผมใช้เธอเป็นตุ๊กตาเนื้อเพื่อจัดการกับความต้องการของผม แต่ถ้าเธอเกิดใหม่ー
แค่การเปลี่ยนแปลงแบบไหนที่เธอจะแสดง? ผมได้ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน