ตอนที่ 5 ครอบครัวฉัน

ตอนที่ 5 ครอบครัวฉัน

เมื่อตะวันทำงานเสร็จ เขาพาลูกและเมย์กลับไปที่คอนโด ตามที่เมย์ต้องการ  “แปลกวันนี้คุณจะไปคอนโด”

 “ฉันอยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นคะ”เมย์พูด

 “ดีเลย อย่างนั้นคุณช่วยซื้อกับข้าวของกินอะไรก็ได้ให้ผมหน่อยนะ”

 “ทำเหมือนคุณจะอยู่คอนโดนะ” เมย์พูด ก่อนจะพยักหน้ารับ

 “คุณก็…เมย์ก็เห็นอยู่เวลาผมกลับเลิกงานดึก แม่จะคอยดุผมตลอด ตัดปัญหาถ้าดึกผมจะนอนคอนโดท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ได้คิดถึงภรรยาสุดที่รักนะครับ” ตะวันยิ้มแล้วหอมแก้มภรรยา

“ค่ะ…ปากหวานจัง”

 “แล้วพ่อไม่คิดถึงหนูเหรอ”

“คิดถึงซิ…คิดถึงมากกว่าใคร ๆ”

ทั้ง 3 คนหัวเราะกันอย่างมีความสุข เมื่อถึงคอนโด ตะวันถือของแทนเมย์  ประตูห้องเปิดออก ตะวันเดินเข้าห้องมาพร้อมกับลูกและภรรยา อาทิตย์กำลังถูพื้นห้องอยู่ อาทิตย์หันมอง “กลับมาแล้วเหรอครับ”

 “นายทำอะไรอยู่”

 “ผมกำลังทำ…”ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงเด็กแทรกขึ้นมา

               “พ่อคะ เขาเป็นใครเหรอค่ะ”

อาทิตย์ยืนอึ่ง  ตะวันตอบ “นี่พี่อาทิตย์ พ่อบ้านคนใหม่ของพ่อเอง อาทิตย์นี่ครอบครัวฉัน และนี่ลูกสาวตัวแสบของฉัน น้องฝ้าย" อาทิตย์มองลูกสาวของตะวัน

 “นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ตะวันถาม อาทิตย์ตกใจเขามองหน้าตะวัน

“เปล่าครับ สวัสดีจ้าน้องฝ้าย"

 “นี่เมย์ภรรยาของฉันเอง”

อาทิตย์ยกมือไหว้เมย์ “สวัสดีครับคุณเมย์”

เมย์มองอาทิตย์ เธอยกมือรับไหว้ “เอาของไปเก็บเถอะ ตะวันซื้อมาไว้ให้เธอนะ”

               “ทำไมพี่เดินแบบนั้นละค่ะพ่อ”

ตะวันได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะเขาชินกับการถูกถามแบบนี้มาตลอดชีวิตอยู่แล้ว เมื่อเขานำของเข้าตู้เรียบร้อย ก็เดินมาที่ตะวัน สีหน้าเศร้า ๆ

 “อาทิตย์ กับข้าวพวกนั้น นายทำทานได้เลยนะ ฉันจะมานอนที่นี่เวลาทำงานดึกเท่านั้น นายอยู่ได้ใช่มั้ย”

 “ครับ”

 “วันนี้ฉันจะออกไปทานข้าวข้างนอก ไม่ต้องรอนะ ถ้าอยากทานอะไร เงินอยู่บนโต๊ะนะ” ตะวันพูด

“ครับ” อาทิตย์สีหน้าเศร้า

เมย์ดูอาทิตย์ที่มีสีหน้าเศร้า อย่างเห็นได้ชัด เธอรู้สึกสงสาร เขาทันที เมย์พูด “เธอไปทานกับเราก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว”

“แน่นะ”ตะวันถาม

“ครับ

ครอบครัวตะวันอยู่ที่คอนโดไม่นาน เพราะน้องฝ้ายหิวแล้วตะวันเดินเอารูปถ่ายคืนให้แก่อาทิตย์  “เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายเหรอ”

“เปล่าครับ เวลาผมทำงานบ้านเสร็จ ผมขอออกไปข้างนอกได้มั้ยครับ”              ตะวันหัวเราะ เขาจับหัวอาทิตย์เขย่า

 “ ได้ซิ ฉันไม่ได้ขังนายไว้นะ นายจะไปไหนก็ได้ จะออกตามหาพ่อนายก็ได้ แค่อย่าหลงทางก็พอ ออ.นี่เบอร์ฉัน"  เขายื่นนามบัตรให้ “นายมีมือถือหรือเปล่า” อาทิตย์ก้มหน้า ตะวันพูดต่อ “เดียวฉันซื้อให้ถ้ามีปัญหาอะไรได้โทรหาฉันได้”

 “ไม่ต้องครับ ผมเกรงใจ”

เมย์เดินเข้ามาเกาะแขนตะวัน “เธอต้องมีมือถือ เพราะมันสะดวกเวลาตะวันกลับดึก”

 “ออ.....ครับ”

ตะวันยิ้ม เขาหันไปพูดกับเมย์ “ไปเถอะ”แล้วอุ้มร่างของน้องฝ้ายเดินออกจากห้องไป

อาทิตย์ยืนมองด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เขาคิด จะทำอย่างไรดี จะอยู่ต่อหรือกลับบ้านดีนะ ถ้าเขาสืบรู้ขึ้นมาครอบครัวของพ่อจะมีปัญหาหรือเปล่า เขาครุ่นคิด