51 โยโกยามะ ซากิ ไม่เชื่อใจเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

51 โยโกยามะ ซากิ ไม่เชื่อใจเพื่อนร่วมชั้นของเธอ

-มุมมอง โยโกยามะ ซากิ-

“ซากุไร-คุง, อยากให้ชั้นช่วยมั้ย?” (มาโกโตะ)

มันเป็นหลังจากซักพักที่ฉันสังเกตเห็นว่านักเวทย์ที่ดู-อ่อนแอที่อยู่ด้วยกันกับอายะจัง คือเพื่อนร่วมชั้นของเรา ทากัตซูกิ-คุง

ฉัน -โยโกยามะ ซากิ- มีสกิล: อัศวินศักดิ์สิทธิ์

ฉันใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์, และด้วยตัวฉันที่หุ้มไปด้วยออร่าแห่งแสง, ฉันไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อยโดยมอนสเตอร์ที่อ่อนแอ

ด้วยพลังนั่น, ฉันมีบทบาทที่สำคัญในฐานะผู้ช่วยของอัศวินแห่งแสง

แล้ว, สกิลอื่นของฉัน:[วิสัยทัศน์ มานา]

ฉันสามารถมองเห็นขุมพลังงานในโลกนี้ที่เรียกว่ามานา

ต้องขอบคุณสิ่งนั้น, เราสามารถก้าวข้าวอันตรายมากมาย

มอนสเตอร์ที่แสร้งเป็นอ่อนแอ, มือสังหารที่แสร้งเป็นประชาชน

แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนรูปลักษณ์, พวกเขาซ่อนมานาไม่ได้

ในตาของฉัน…ทากัตซูกิ-คุงนั้น {อ่อนแอ}

ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นสักนิดตั้งแต่เวลาที่ฉันเห็นเขาที่วิหาร

มานาของเขาต่ำกว่าประชาชนทั่วไป

มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาละเว้นการฝึกฝนด้วย

แม้ในโรงเรียน, เขาเล่นเกมอยู่ตลอดแทนที่จะศึกษา

แม้ว่าเรียวสุเกะจะพบกับความลำบากมากมายเพราะเขาจบที่ได้พลังอันยิ่งใหญ่มา

อะไรที่คนนี้, ผู้ซึ่งไม่เคยทำงานหนักซักนิดและเล่นไปรอบๆ, จะช่วยเราในเรื่องอะไรอะไรได้?!

ฉันพูดสิ่งนี่กับเขาด้วยความเดือดดาลเล็กน้อย

“ทากัตซูกิ-คุง, มันไม่มีอะไรที่นายช่วยเร—” (โยโกยามะ)

“นายมีแผนดีๆมั้ย?” (ซากุไร)

เรียวซูเกะพูดตัดมาและถามทากัตซูกิ-คุง

เอ๋?

นายจะเพิ่งเค้าเหรอ?

“นิดหน่อย แต่ชั้นจะไม่รู้จนกว่าจะได้ลองนะ” (มาโกโตะ)

“พวกเราไม่มีการเคลื่อนไหวไหนที่เราทำได้แล้ว โปรดช่วยเราด้วย” (ซากุไร)

เออ๋…? ฉันมันใจว่ามันจะไม่มีประโยชน์

อ้า, แต่บางทีเขาอาจจะถามนักเวทย์ผมแดงที่เป็นพวกของทากัตซูกิ-คุง

มานาของเธอเหลือล้น

มันถึงระดับที่ว่าคุณไม่สามารถเจอในนักเวทย์ราชวงศ์

“งั้น, รอนี่นะ, ลูซี่, นีน่า-ซัง ซา-ซัง, นายนำพวกเราไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว” (อายะ)

ดูเหมือนมีแต่อายะ-จังที่จะมากับเรา

การคาดคะเนของฉันผิด

“นายจะโอเคมั้ย, ท่าน-ทากัตซูกิ?” (นีน่า)

“ระวังตัวด้วยล่ะ, มาโกโตะ” (ลูซี่)

พวกเขาสองคนดูเป็นห่วง

แน่นอนพวกเขาต้องห่วง

ทั้งหมดเพราะเขาอ่อนแอไง

“ชั้นจะไม่ประมาท” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้อย่างเบาใจ

เขาไม่เข้าใจความน่ากลัวของศัตรู

เมื่อนายเห็นมังกรต้องห้าม, นายจะหล่นไปด้วยก้นเลย

คนที่จะไปที่นั่นคือ เรียวซูเกะ, อายะ-จัง, ทากัตซูกิ-คุง, และ ฉัน

แต่ก่อนอื่น, ทากัตซูกิ-คุงและอายะ-จังใช้เวทมนตร์บินได้มั้ย

◇◇

ทากัตซูกิ-คุ่งไม่ได้ใช้เวทมนตร์บิน

แทนที่จะเป็นแบบนั้น, เขาใช้เวทมนตร์ประหลาดที่ทำให้เขาเคลื่อนไหวบนน้ำได้

แม้ว่าเวทมนตร์บินคืออะไรที่นักเวทย์ระดับกลางจะใช้ได้

“ว้าาห์, มันเร็วกว่างูทะเล” (อายะ)

อายะ-จังมีความสนุก

มันดูน่าสนุก

◇◇

“มันคือที่นี่เหรอ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)

“ใช่, จากตรงนี้ไปคือชั้นล่าง พวกเค้าบอกชั้นว่าอย่าลงไปเด็ดขาด” (อายะ)

อายะ-จังและทากัตซูกิ-คุง คุยกัน

เธอดูคุ้นเคยกับดันเจี้ยน

เธอเป็นนักผจญภัยเหรอ?

พวกเราตอนนี้ยืนอยู่บนเกาะเล็กๆที่มุมของทะเลสาบใต้ดิน

จากเกาะเล็กข้างหน้านิดหน่อย, ในใต้ทะเลสาบ, ฉันสามารถเห็นถ้ำใต้น้ำขนาดยักษ์

ชั้นกลางนั้นเปล่งแสงด้วยหินน้ำ, และมันสร้างภาพที่งดงาม, แต่ตัวถ้ำนั้นมืดสนิท

“มันมีมังกรต้องห้ามอยู่อีกฝั่งของถ้ำใต้น้ำนี้ แต่สมาชิกคณะอัศวินสู้ใต้น้ำได้ไม่ดี…” (ซากุไร)

เรียวซุเกะพูดด้วยความเสียใจ

แต่ทุกคนทำดีที่สุดแล้ว -สำหรับกลุ่มที่ส่วนใหญ่จัดมาจากผู้สมัครใหม่

คนที่ผิดคือฝ่ายเจ้าชายที่ได้มาขวางทางสนับสนุนเรา, และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ช่วยสักนิด

ขอบคุณสิ่งนั้น, เราจบอยู่ที่การพึ่งนักเวทย์ฝึกหัดอย่างทากัตซูกิ-คุง…

“งั้น, นายคิดว่านายทำอะไรได้งั้นเหรอ?” (ซากุไร)

เรียวซูเกะ, แม่ว่าเธอจะมีความหวัง, แต่ฉันไม่คิดว่ามันเป็นไปได้

“ถ้ามังกรต้องห้ามไม่อยู่ใต้น้ำ, แต่ถูกพาออกมา, มันจะสู้ง่ายกว่ามั้ย?” (มาโกโตะ)

“นายทำแบบนั้นได้เหรอ?! ถ้ามันเป็นข้างนอกในดันเจี้ยน, ชั้นสามารถดันสกิลฮีโร่แห่งแสงไปสุดความสามารถได้ ถ้ามันมีแสงของพระอาทิตย์, ชั้นชนะได้แน่” (ซากุไร)

“ได้ งั้น, ชั้นจะลากศัตรูออกมาจากน้ำ” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุงพูดสิ่งนี้เหมือนมันไม่มีอะไร

(มันไม่มีทางที่เค้าจะทำอย่างนั้น…) (โยโกยามะ)

“รอแปปนึง ชั้นจะคุยกับสปิริต มันดูเหมือนพวกเค้าจะอยู่บริเวณนี้เยอะมากๆ” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง, นายมองเห็นสปิริตเหรอ? นั่นน่าทึ่ง” (ซากุไร)

เห็นสปิริต?

แม้ว่าฉันที่มีวิสัยทัศน์มานาจะมองไม่เห็นมัน?

พูดอะไรออกมาเลอะเทอะ!

แต่เรียวซูเกะที่ใจง่ายดูเหมือนจะเชื่อเขานะ

แต่อย่างแรก, ฉันไม่เคยเห็นผู้ใช้สปิริตเลยแม้จะในอาณาจักไฮแลนด์

“เฮฮ้ย, สปิริต-ซัง สบายดีมั้ย?” (มาโกโตะ)

นั่นอะไรน่ะ?

นายจะบอกว่าอะไรแบบนั้นจะทำให้สปิริตช่วยเราเหรอ?

“ใช่, ศัตรูมันค่อนข้างยากน่ะ, เห็นมั้ย… ใช่, พวกเรามีปัญหาแล้ว” (มาโกโตะ)

(พวกเราต่างหากที่มีปัญหา) (โยโกยามะ)

“ขอบคุณครับ, คุณช่วยได้เยอะมากเลย” (มาโกโตะ)

(ฮ่าาห์, การคุยที่ไร้จุดหมายนี่จะยาวแค่ไหนนะ…) (โยโกยามะ)

“งั้น, ผมจะพึ่งคุณนะ” (มาโกโตะ)

หลังจากที่ทากัตซูกิคุงพูดอย่างนั้น…

{—โลกได้เอียง}

นั่นคือภาพลวงตาที่ฉันเห็น

“?!”

ทั้งลาเบรินทอสสั่นสะเทือน

แม้ว่านั่นมันไม่มีทางเป็นไปได้

ฉันหายใจไม่ออก

เดี๋ยว? เกิดอะไรขึ้น?

“ซากิ-จัง, มีอะไรเหรอ?” (อายะ)

อายะ-จังถามฉัน, แต่ฉันได้ตกใจ

วิสัยทัศน์ของฉันเป็นขาวโพลน, และฉันมองไม่เห็นอะไรเลย

ทันทีที่ฉันสังเกตว่าทั้งหมดนั่นคือมานา, กระดูกสันหลังของฉันถูกแช่แข็ง

(นี่มันอะไร?! ทุกอย่างคือมานา? นี่มันแย่แล้ว, มันไม่ได้ถูกควบคุมเลยซักนิด! มันอาละวาดอยู่!) (โยโกยามะ)

“...ช่างท่วมท้น นี่คือพลังของสปิริตเหรอ?” (ซากุไร)

เรียวซูเกะต้องรู้สึกถึงมานาที่บ้าคลั่งนี้แน่!

เราต้องหยุดนี่โดยเร็ว

“ใช่, มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นให้สปิริตมามากขนาดนี้” (มาโกโตะ)

ทากัตซูกิ-คุง ยังมีมาน่าที่อ่อนแอ

เขาอยู่ตรงกลางของมานาที่เหมือน-ใต้ฝุ่น

เขาอาจจะเป็นนักเวทย์ที่ไม่ได้เรื่อง, แต่มันไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้สึกถูกถาโถมโดยมานามากขนาดนี้, แต่กระนั้น…!

(มีแค่มานารอบๆทากัตซูกิคุงที่สงบลง…?) (โยโกยามะ)

มันเหมือนตาของพายุทอร์นาโด

เหมือนจะพูดว่าเขาเป็นศูนย์กลางของโลก

“มา, ชั้นจะใช้เวทมนตร์ละนะ มันควบคุมยาก, ดังนั้นถอยไป” (มาโกโตะ)

เขาพูดอะไรน่ะ

มันไม่มีทางที่มนุษย์จะควบคุมมานานี้ได้

“ซากิ, มาปล่อยนี่ให้ทากัตซูกิ-คุงเถอะ” (ซากุไร)

ตาของเรียวซูเกะมาจากความคาดหวังและความเชื่อใจ

ทำไม?!

เขาไม่แสดงตานั้นให้ใครที่ไหนมาก่อน

“แล้วชั้นล่ะ?” (อายะ)

“หืมม, อยู่ใกล้ซากุไร-คุงด้วย, ซา-ซัง” (มาโกโตะ)

“เออ๋, ชั้นอยากเห็นเวทมนตร์ของทากัตซูกิ-คุงใกล้-ใกล้อ่ะ” (อายะ)

เธอพูดอะไรน่ะ?!

ออกห่างจากเขา, อายะ-จัง

เรา 3 คนถอยออกมา, และมองดูเขา

“งั้น, ผมพึ่งคุณแล้วนะ, สปิริต-ซัง [เวทมนตร์น้ำ: ยามาตะ โนะ โอโรชิ]*” (มาโกโตะ)
*TLN มังกร/งู 8หัว 8หางของญี่ปุ่น

—{ในทันใดนั้น, มอนสเตอร์ได้กำเนิด}

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน