บทที่ 8 หนึ่งปะทะสอง 2

บทที่ 8 หนึ่งปะทะสอง 2/2

ก่อนที่ใบดาบสีแดงจะฝากรอยแผลฉกรรจ์ไว้ที่ร่างกายของเด็กสาว เลือดสีแดงฉานกลับไหลรินหยดหยาดทั่วลานประลอง เลือดที่ไหลหาใช่ร่างกายของเด็กสาวนามว่าโมโมะไม่ แต่กับเป็นร่างกายของไบรท์เด็กนายนัยน์ตาทับทิม ไบรท์หรี่ตาข่มความเจ็บปวดมือของไบรท์จับดาบในมือแน่ พลังเวทลดลงอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่เคยมีมาก่อน เขาหันไปมองยังชายหนุ่มที่เส้นผมปลิวไสว

“นี่มันเวทมนตร์ธาตุลมหรือ”

จอนสั่นศีรษะ “ไม่ใช่ ฉันไม่ค่อยชอบใช้เวทมนตร์ธาตุลม แต่สิ่งที่ชอบใช้ก็คือเวทมนตร์ประเภทเสริมกำลัง เมื่อใช้เวทบทนี้พลังสภาวะร่างกายจะคล้ายคึงกับผู้ที่มีพลังในอดีต พลังที่สูญหายไปหลายร้อยปี พลังปราณ”

“พลังปราณหรอ พลังอะไรกันไม่เห็นเคยได้ยิน”

“ถึงจะบอกว่ามันคล้าย แต่มันแตกต่างกันเยอะอยู่ เวทมนตร์ก็คือเวทมนตร์มันไม่ใช่พลังปราณ ดังนั้นคงไม่สามารถเทียบเทียมกันได้หรอก แล้วอีกอย่างต่อให้จะบอกว่าพลังที่ใช้คือพลังปราณ แต่ฉันกลับไม่เคยเห็นและไม่เคยฝึกฝน ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกนายได้ว่าพลังเวทและพลังปราณนั้นมันคล้ายคลึงกันหรือไม่”

จอนค่อย ๆ ลดดาบลงแล้วนำดาบเก็บเข้าฝักอย่างช้า ๆ  

ร่างกายของไบรท์ค่อย ๆ ซุดลงอย่างช้า ๆ แล้วล่วงหล่นลงยังพื้นดิน

ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาสู่ร่าง พลังเวทที่เก็บไว้ค่อย ๆ ถูกผ่อนออกจากร่าง ไบรท์เหลือบมองร่างของหนึ่งหญิงหนึ่งชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ก่อนที่เขาจะได้กล่าวอันใดจอนกับกล่าว

“ความจริงฉันคิดว่าจะเล่นอยู่กับนาย แต่ว่านายกลับทำข้อผิดพลาดอยู่หนึ่งอย่าง นั่นก็คือการโจมตีโมโมะเจ้านายของฉันในตอนนี้ หากนายยังต่อสู้กับฉัน ก็คงไม่ต้องจบแบบนี้”

ไบรท์ยิ้ม “หรอ จริง ๆ ด้วยพลังของฉันกับของพวกนายมันต่างกันเกินไป ฉันเข้าใจแล้วนี่เองสินะความต่างของยอดฝีมือกับคนที่ไร้นาม ฉันคงประเมินตนเองสูงไป”

“เมื่อเป็นแบบนี้ฉันขอแนะนำให้นายขอยอมแพ้ดีกว่า ต่อให้นายจะพยายามไปก็ไร้ความหมาย พวกนายทั้งสองคนไม่มีทางที่จะสู้กับพวกฉันได้หรอก”

ไบรท์ยิ้ม “ข้อเสนอนี้ไม่เล็วเลยนี่นา แต่ว่าแบบนี้ฉันคงโดนพี่ไอบ่นจนหูชาแน่นอน”

จอนนั่งลงแล้วมองสภาพร่างกายของไบรท์ที่มีเลือดไหลออกเป็นทางยาว เขาตบไหล่ไบรท์ก่อนที่จะยิ้มแย้ม “เอาน่า ยังไงการสอบครั้งนี้มันก็เกินตัวนายเกินไป แล้วอีกอย่างการสอบครั้งนี้มันก็เป็นการสอบแค่ครั้งแรก ไม่ใช่การสอบครั้งสุดท้ายสักหน่อย  การสอบรอบสองกันยังไม่ได้มาถึง ดังนั้นยังไม่ต้องมีอะไรหน้ากังวล การสอบรอบสองนายก็ควรไปสอบเข้าเกรด 9 หรือไม่ก็เกรด 10 มันจะสอบง่ายกว่า แล้วอีกอย่างพลังระดับนายนี่ไม่ควรสอบแบบนี้รู้ไหม”

“นั่นสินะ การสอบครั้งนี้มันคงเกินตัวสำหรับฉันเกินไป สงสัยต้องทำตามที่นายว่า”

โยดายิ้มเมื่อเห็นสภาพร่างกายของหลานตนเอง ชายชรายกน้ำสีเหลือเข้าปากพลางดื่มกับความหอมหวานของสุรารสเลิศ ข้าง ๆ มีสายตาเอือมระอาของสหายมองมาอย่างตำหนิติเตียน

“คิดไม่ตกที่หลานของเจ้าแพ้หรือไง ถึงดื่มสุราแบบนี้ แล้วอีกอย่างนี่มันสถานศึกษาไม่ควรมีเครื่องดื่มแบบนี้สักหน่อย”

โยดาละสายตาออกจากแก้ว ก่อนที่จะกล่าว “สถานศึกษาแล้วนับเป็นเช่นไร ข้าไม่ได้ให้เยาวชนอันดีเปลี่ยนไปด้วยศีลธรรมของเจ้าดื่มสักหน่อย แล้วอีกอย่างนี่ก็ห้องของเจ้า ตอนนี้เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ก็หาได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้ไม่”

“ส่วนเรื่องที่หลานของข้าจะแพ้นั้น ข้าเองนั้นคิดไว้อยู่แล้ว อย่างไรก็ตามไอก็คาดหวังกับไบรท์เกินไป อีกทั้งตอนนี้ไบรท์ความทรงจำเพิ่งกลับคืนมาด้วย ทำให้การต่อสู้ของไบรท์มิได้เฉียบคมเฉกเช่นเดิม”

“ฮ่าๆๆๆๆ ข้าไม่คิดเลยว่าจ้าจะกล่าวเช่นนี้ หรือว่านี่คือการปกป้องหลานของตนเองกันแน่ ว่าแต่แอนนาไม่รู้ใช่หรือไม่ว่าตอนนี้ไอยราลูกศิษย์ของข้ากำลังทำให้หลานของตนเองเลือดตกยางออก จากที่คะเนจากสายตาแผลที่ไบรท์ได้รับก็หาใช่น้อยไม่”

“ใช่ แอนนาไม่รู้หรอกว่าไบรท์ได้รับบาดแผล เดิมทีการทดสอบครังนี้ควรที่จะให้ไบรท์สอบเข้าแค่เกรด 7 เท่านั้น แต่ทว่าหนูไอยรากลับคิดและทำตามใจตนเอง แต่กลับไม่สามารถห้ามเด็กคนนั้นได้ เพราะว่าตอนนี้ไอได้ถือศิทธ์เลี้ยงดูหลานทั้งสองของข้า ว่าแต่เจ้าได้ไปดูหลานอีกคนของข้าหรือไม่”

“เรื่องนั้นข้าไม่ได้ไปดู แต่ว่าคนที่ไปดูนั้นคือเฟรย่า ส่วนคนที่กำลังดูหลานอีกคนหนึ่งของเจ้าก็คือศิลาลูกศิษย์อีกคนหนึ่งของข้า”

“เจ้าช่างเลือกคนนะ ให้ศิลาเป็นผู้สังเกตหลานของข้า ชายหนุ่มผู้นั้นมีความแค้นลึกล้ำกับพวกของเมฆา”

“ข้ารู้ดี ในอดีตครอบครัวของเจ้าเด็กนั่นต้องโดนเมฆาข้าตาย ดังนั้นหากให้ศิลาไปดูหลานของเจ้าข้าคิดว่าศิลาคงเห็นและเจออะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยมองเห็น ข้าหวังเอาไว้ว่าศิลาจะสามารถลืมความแค้นในอดีตได้”

โยดายิ้ม “เกรงว่าคงไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่ว่าข้าจะไม่ยุ่งกับการกระทำของเจ้า เมื่อหลานข้าเป็นลูกศิษย์ของเจ้า ข้าจะไม่คิดจะยุ่งอีก แต่ว่าดูเหมือนว่าในการสอบครั้งนี้หลานข้าจะไม่สามารถผ่านมันไปได้”

“ไม่ต้องคิดมาก ยังไงก็ยังมีรอบสอง”

ไอนำมือปิดตามายด์เมื่อไบรท์ถูกจอนฟันอย่างรวดเร็ว เธอไม่คิดเลยว่าจอนจะใช้วิชานั้นกับนักเวทที่ยังไม่ได้สอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ด้วยซ้ำ สายตาของไอทอแววผิดหวัง ทว่าเธอก็ไม่ได้คิดว่ามันเหนือความคาดหมายอะไร เดิมทีไอก็คิดไว้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าอาสึนะจะไม่ได้คิดเห็นเช่นเดียวกันไอ

เด็กสาวผมสีน้ำตาลมีท่าทางตกตลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เลือดของไบรท์ไหลรินอย่างไม่รู้จักหมด มันไหลออกมาราวกับน้ำหลาก แต่ถึงอย่างนั้นไบรท์กับไม่คิดจะเอ่ยปากขอยอมแพ้

เรื่องนี้ที่อาสึนะไม่คิด ไม่สิหากจะกล่าวให้ถูกเธอไม่มีวันเข้าใจ แล้วยิ่งไม่เข้าใจว่าเหตุการ์แบบนี้ทำไมอาจารย์ที่คุมสอบกับมิคิดจะห้าม หรือประกาสให้ไบรท์แพ้ อาจารย์ยืนราวกับว่าไบรท์ยังไม่ได้หมดสิ้น 

“หน้าเสียดาย ไม่น่าจะเชื่อว่านี่เป็นหลานของโยดา” เสียงของชายที่นั่งอยู่ไม่ห่าง ทำให้อาสึนะหันไปมอง

ชายหนุ่มที่กำลังมองการต่อสู้ตัดสินใจละสายตา ก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกออกจากที่นั่ง หลังจากนั้นผู้คนส่วนใหญ่ก็ลุกออกจากที่นั่ง พวกเขาทำเหมือนว่าการประลองได้เสร็จสิ้นสิ้นสุดจบลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าหลังจากนี้การประลองที่แท้จริงจะปรากฏขิน มันเป็นการประลองที่เกินขึ้นเพียงไม่กี่เซี่ยววิ

ผู้คนส่วนใหญ่ไดออกจากสนามประลอง จนเหลือผู้คนที่อยู่ไม่กี่คนเท่านั้น สนามประลองสงบเงียบตอนนี้โมโมะรอเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเสียงยอมแพ้ของไบรท์ หากปล่อเอาไว้ร่างกายของไบรท์คงจะต้องเสียเลือดจนตาย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเด็กคนนี้กลับไม่คิดจะกล่าวคำใด เขาหลับตาลง

โมโมะค่อย ๆ ลดการป้องกันลงอย่างช้า ๆ เมื่อพบว่าไบรท์ค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ มือของไบรท์ราวกับคนไร้กำลังตาที่แสดงถึงความหมดหวัง จอนเองก็เช่นเดียวกันชายหนุ่มเก็บดาบเข้าที่ก่อนที่จะนั่งลงอยู่ข้าง ๆ หากปล่อยเอไวอาจารย์ในโรงเรียนเวทมนตร์ก็จะมาหยุดการต่อสู้เมื่อพบว่าไบรท์กำลังเข้าสู่จุดที่ไม่สามารถทนไหว

เพียงไม่นานโมโมะก็ถอนหายใจ สายตาของเธอผละจากไบรท์ก่อนที่จะกล่าว “ไว้เจอกันนะรุ่นน้องที่น่ารัก”

ไบรท์แสยะยิ้ม ก่อนที่จะเกิดแสงสีเขียวสาดส่องไปรอบ ๆ ไบรท์ดีดตัวขึ้นในมือของไบรท์จับดาบ ส่วนทางฝั่งของคาเสะก็ทะยานร่างขึ้นจากพื้นพร้อมกับเคลื่อนร่างเพียงเซี่ยววิก็โผล่ข้างหลังของโมโมะ