บทที่ 9ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล 1

บทที่ 9ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ½

คาเสะนำแขนโอบร่างของโมโมะ ก่อนที่จะนำมีดดาบจ่อเข้าไปที่คอหอยของโมโมะ การกระทำของสองหคนทำให้ทุกคนที่กำลังมองอยู่นั้นต้องเบิกตากว้าง

โยดา ไอยรา อาสึนะ รวมไปถึงศิลาและรูรุที่อยู่ในสนามประลองไม่มีอะไรจะกล่าว ส่วนมายด์ก็ยังไม่สามารถลืมตาได้ เด็กสาวขยับร่างกายแต่โดนไอยราดุไว้

“นี่มันอะไรกัน” รูรุคิดในใจ เขามองสภาพของเพื้นสาวของตนที่ถูกจับไว้ แม้ว่าการประลองจะไม่ยอมให้มีผู้เสียชีวิต หรือถ้าหากผลการประลองออกมาในรูปการแบบนี้ มันก็ชี้ชัดได้ทันทีว่าตอนนี้ไบรท์ได้กำชัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนในตอนนี้รอฟังคำยอมแพ้ของโมโมะและจอน หากพวกเขาคนใดคนหนึ่งกล่าวออกมาการประลองจะสิ้นสุดในทันที

“ใช่ได้หรอวะทำแบบนี้” ชายหนุ่มกล่าวกับไบรท์ ก่อนที่จอนจะได้จับดาบเพื่อช่วยเหลือโมโมะคาเสะกลับตวาดขึ้น

“ย่าขยับ ถ้านายขยับฉันจะลงมีดใส่ลำคอของยายนี่”

โมโมะพยักหน้ารับ “ไม่คิดเลยว่าพวกนายจะวางแผนกันมื ฉันประมาทพวกนายจริง ๆ ตอนที่นายให้อสูรรับใช้ของนายแก้งล้มลงฉันควรจะรู้แล้วว่านายจะใช้แพนการแบบนี้” 

ไบรท์ยิ้ม “มันไม่ใช่แผนการที่สลับซับซ้อนอะไรหรอก ถ้าคนมีปัญหาสักหน่อยก็คงคิดออก แล้วอีกอย่างพลังเวทของฉันมันน้อยกว่าของพวกนายสองคนรวมกันเสียอีก ดังนั้นต่อหัฉันกับคาเสะจะพยายามต่อสู้ก็คงไม่สามารถเอาชนะ แต่ว่าหากให้นายคนใดคนหนุ่งยอมแพ้ได้ พวกฉันจะผ่านการทดสอบ ดังนั้นตอนที่ฉันได้ประมือกับพวกนายฉันก็เริ่มคิดแผนการนี้แล้ว”

“มันเป็นทักษะหนึ่งระหว่างผู้อัญเชิญกับผู้ถูกอัญเชิน ไม่คิดเลยว่าพวกนายจะสามารถใช้มันได้ง่ายดายถึงเพียงนี้” จอนกล่าว ก่อนที่จะมองยังคาเสะ 

“พวกเราประมาทคุณหนูเกินไปจริง ๆ อยากรู้จริง ๆ ระหว่างการต่อสู้คุณหนูเป็นคนใช้ทักษะนี้ใช่หรือไม่ หรือว่าไบรท์เป็นคนใช้กันแน่”

“ฉันเป็นคนชิ ดังนั้นฉันจึงแกล้งยอมแพ้เสีย แล้วให้ไบรท์หาโอกาส รอให้พวกนายทั้งสองคนประมาท แต่ว่ามันก็แรกกับบาดแผลฉกรรจ์ที่ไบรท์ได้รับ หากผิดแผนพวกฉันเองนี่แหละคงจะต้องยอมแพ้พวกนาย”

โมโมะยิ้ม “แต่ว่า หากพวกฉันอดทนแล้วรอให้ไบรท์หมดแรง เลือดเกือบหมดร่าง อาจารย์ในโรงเรียนเวทมนตร์ก็ต้องออกมาห้ามปราม ดังนั้นพวกเราก็จะได้ชัยขึ้นอีกครั้ง”

“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก นั่นก็เพราะว่าตอนนี้เพื่อนของเธอก็ไม่สาสมารถทำอะไรไบรท์ได้ ในขณะเดียวกันแค่ฉันกดใบดาบไปแค่นิดเดียวอาจารย์ของพวกเธอก็จะออกมาห้ามโดยทันที”

โมโมะและจอนไม่มีสิ่งใดจะกล่าว คาเสะค่อย ๆ กดมีดดาบเข้าใกล้คอของโมโมะ ก่อนที่ดาบจะสัมผัสกับผิวโมโมะก็กล่าวขึ้น “พวกเราขอยอมแพ้ค่ะ อาจารย์”

สิ้นคำกล่าวเสียงประกาศยุติการประลองก็ดังขึ้น เวทีที่ไร้ผู้คนมิมีคนแซ่ซ้องสรรเสริญ คาเสะค่อย ๆ ลดมีดดาบลงก่อนที่จะถอนหายใจ ส่วนไบรท์ก็รู้สึกหนังตาหนักก่อนที่ไบรท์จะค่อย ๆ หลับตาลง

“จะให้คะแนนอย่างไรละ” เสียงของโยดากล่าวกับชายหนุ่มนามว่าศิลา ชายหนุ่มไม่คิดจะมองเขาไม่คิดจะกล่าวอันใด เพียงยกยิ้มนิด ๆ 

“ไม่คิดเลยว่าท่านจักรพรรดิเวทมนตร์จะมาดูหลานของตนเองทดสอบ”

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าเป็นคนที่สองที่กล่าวเช่นนี้ แต่ว่าสำหรั้บข้ามิได้แปลกอันใด สามัญชนเฉกเช่นข้าวันหนึ่งจะคิดทำอันใด นอกจากจะมองดูหลานของตนเอง ว่าแต่เจ้าเด็กน้อยคนนั้นกับเติบใหญ่ถึงเพียงนี้ ข้าไม่ได้เห็นเจ้าแค่พริบตากับเติมใหญ่”

ศิลายกยิ้ม “ท่านอยู่กับผอโรงเรียนเวทมนตร์เช่นนี้นี่เป็นเพราะว่ามารำลึกความหลัง หรือว่าท่านจะมาทุจริตการสอบให้กับหลานสาวของท่าน ไม่สิหลานชายของท่านก็เช่นเดียวกัน”

โยดามองชายหนุ่มก่อนที่จะแสยะยิ้ม “หลานของข้าทั้งสองสามารถสอบได้ ไม่ต้องให้ข้าทำอันใดหรอ ว่าแต่เจ้ากล่าวเช่นนี้คิดจะทำอะไรกันแน่ หรือว่าจะทดสอบว่าข้าจะมีความเยือกเย็นดังเดิมหรือไม่ หากเป็นเมื่อก่อนข้าคงลงมือแล้ว”

“มิกล้า แค่ระดับพลังของข้ากับของท่านมันก็ต่างชั้นกันแล้ว แล้วมีหรือที่ข้าจะหารกล้าไปปลุกเสือหลับ หากไม่ใช่เพราะท่านการช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ก็คงไม่สามารถทำได้ง่ายดายเพียงนิ้ แล้วอีกอย่างหากไม่ใช่เพราะท่านพวกเราคงไม่สามารถหาเจ้าพวกนั้นเจอ ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถกำจัดพวกมันได้ก็ตาม”

“เจ้าคิดเช่นนั้นจริง หากเป็นเช่นนั้นเจ้าคงไม่ส่งพวกนั้นไปอยู่รอบ ๆ ข้างพวกข้า ข้าขอเตือนเจ้าเอไว้ ทำอะไรก็ทำไปแต่หากเจ้าต้องการมายุ่งกับพวกข้า ไม่สิหากเจ้ากล้าทำสิ่งนั้นกับหลานทั้งสองของข้า ระวังเอาไว้ว่าเจ้าจะไม่มีที่กลบฝังเป็นแน่ พวกเจ้าคงไม่ลืมเรื่องนี้ ทั้งหน่วยความมั่นคง หรือทางศาสนจักร คนของสภาและรวมไปถึงคนขององค์ราชา หากพวกเจ้าคิดจะข้ามเส้น พวกของข้าก็คงไม่สามารถอยู่เฉยได้ เจ้าคงรู้ดีว่าตอนนี้อำนาจทั้งสามฝ่ายนั้นมีความสมดุลเพียงใด ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่คิดจะทำลายมันลง”

“แน่นอน ข้าไม่สิทางโรงเรียนเวทมนตร์ของพวกเราจะไม่มีทางทำเช่นนั้นเป็นอันขาดค่ะท่านโยดา พวกเรายังคงเป็นกลาง หากหลานของท่านยังเป็นนักเรียนของเราอยู่ พวกเราจะปกป้องหลานของท่านเท่าเทียมกับนักเรียนของโรงเรียนของพวกเรา” เส้นผมสีแดงปลิวไสวตามแรงลม กลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ลอยมาตาลม ชายชราเงยหน้าสบดวงตาอันมั่นคงของหญิงสาวก่อนที่จะกล่าวทักทาย

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนี่นาเฟรย่า ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมาเดินเล่น ณ ที่แห่งนี้ด้วย”

หญิงสาวยิ้มรับ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะท่านโยดา ข้าได้ข่าวมาว่าช่วงนี้ท่านจะย้ายออกจากชนบทจริงหรือไมค่ะ”

คาเสะปล่อยใบดาบออกช้า ๆ ก่อนที่จะละสายตาออกจากโมโมะแล้วไปมองหน้าของไบรท์ที่ไร้สีเลือด “เป็นไงบ้าง”

“ไม่เห็นต้องถาม ฉันจะตายแล้วเลือดอาจจะไหลหมดตัวอีกไม่ช้า”

“ยังงั้นหรอ ถ้าแบบนั้นก็นอนตายมันอยู่ตรงนั้นแหละ”

โมโมะยิ้มกับคำกล่าวของคาเสะ จอนมองคาเสะก่อนที่จะหันไปมองไบรท์อย่างงง ชายหนุ่มเดินไปยังร่างของไบรท์ก่อนที่จะใช้เท้าเขี่ยเบา 

“ทำได้แสบมากเลยนะ ไบรท์”

ไบรท์จุ้ปากเมื่อจอนนำตีนมาโดนจมูก “อย่าเขี่ยสิวะ ช่วยพาไปรักษาทีเถอะ”

“ฮ่าๆๆๆ พานายไปรักษาหรอ บ้าดิวะ นายรู้หรือเปล่าว่านายทำอะไรลงไป นายทำให้ฉันอดได้เงินนะเว้ย เงินข้าข้าวตั้งหนึ่งอาทิตย์เลย”

 ตอนสอบไม่มีใครบอกฉันนี่นา แล้วอีกอย่างแผลหนักขนาดนี้จะเสียค่ารักษาแพงไหม”

“โรงเรียนของเรามีบริการรักษาฟรี นี่นายไม่รู้เลยสินะ โรงเรียนของเราเมื่อสิ้นสุดการประลองจะสามารถเข้ารับการรักษาในห้องพยาบาลฟรี ว่าแต่นายก็โชคดีนะ”

ไบรท์มองไปยังจอน เขากัดฟัน “ตรงไหนวะ โชคดีตรงไหนวะ บอกให้รู้หน่อย”

จอนยิ้มรับ “ฉันเรียนที่นี่มานาน ตั้งแต่ที่ฉันเจอกับโมโมะ แต่ว่าตลอดที่ฉันเรียนมาฉันไม่ได้เข้าห้องพยาบาลเลยสักครั้ง” 

“ฉิบหาย เรื่องนี้หรอวะที่บอกว่าโชคดี มึงไอ้จอนเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็เพราะมึง” ไบรท์คำนึงก่อนที่จะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ 

จอนเตียมจะแบกร่างของไบรท์ ทว่าร่างของไบรท์กลับค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้น เมื่อจอนชำเลืองมองก็พบว่าตอนนี้ไอยราได้เตียมตัวใช้พลังเวทกับร่างกายของไบรท์ เวลาผ่านไปไม่นานไบรท์ก็ออกมาจากห้องพยาบาลพร้อมกับไอยรา ตอนนี้แผลของไบรท์ถูกใช้ยารักษาและใช้ผ้าพันแผลพันไว้เป็นที่เรียบร้อย จากที่ไบรท์ถามไอพบว่าอีกเพียงแค่สามวันคะแนนสอบก็จะออก จะได้รู้ว่าไบรท์สามารถสอบเข้าได้หรือไม่

ส่วนโมโมะกับจอนนั้นตอนนี้โกรธไบรท์กับคาเสะเป็นอย่างมาก นั่นก็เพราะว่าเป็นเพราะหนึ่งเด็กหนุ่มหนึ่งหญิงสาวทำให้พวกเขาอดได้เงิน ทว่าพอไอยราบอกกับทั้งสองว่าให้พวกเขาไปกินข้าวที่บ้านของไอยราทั้งสองก็หายโกรธ 

ส่วนฝั่งรูรุนั้นเมื่อไบรท์ชนะชายหนุ่มจึงรีบกลับบ้านของตน พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน ระหว่างทางไอตัดสินใจผละจากเพื่อจะไปหาของขวัญให้กับแอนนา หญิงสาวยังไม่อยากโดนย่าของตนเองว่า 

โทษทีที่ไม่ได้ลงนะครับ พอดีติดอ่านนิยาย Three Kingdoms ลองอ่านฉบับอังกฤษดู หลังจากอา่นเสร็จก็ติดหนังต่อ