บทที่ 1 ป่า 2/2

บทที่ 1 ป่า 2/2

รูรุมองสำรวจร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้า รอยคมเคี่ยวที่ถูกอสรพิษร้ายกัดอยู่ตรงแขนขวา ใบหน้าของไบรท์ค่อยๆไร้สีเลือดไปทีละเล็กทีละน้อย หากคำนวณด้วยสายตา ก็เกรงว่าตอนนี้พิษคงใกล้ถึงหัวใจของเด็กหนุ่มตรงหน้า 

รูรุหันไปมองซากของอสรพิษร้ายที่นอนตาย เพียงพริบตาเด็กหนุ่มผมสีฟ้าก็สามารถรู้ได้ว่างูที่เขาสู้อยู่มันคือชนิดไหน 

รูรุก้มตัวลงมองหน้าของไบรท์ก่อนทีจะกระซิบเบาๆข้างใบหูของเด็กหนุ่ม

“ยังมีสติหรือเปล่าน้องชายของอาจารย์ไอยรา”

แต่ชายหนุ่มกลับไม่มีการตอบสนอง อีกเพียงไม่ถึง 10 นับาที รูรุก็คิดว่าถ้าปล่อยร่างกายของเขาว่าอย่างนี้ ไบรท์ก็คงต้องตายโดยไร้ที่กลบฝัง 

“จะช่วยก็ลำบาก แต่ถ้าไม่ช่วยก็คงทำไม่ได้ แล้วอีกอย่างการมีคนร่วมเดินทางด้วยมันก็คงสนุกกว่า” เขารำพึงลำพันกับตนเองอยู่เพียงคู่ 

รูรุตัดสินใจใช้เวทมนต์มิติเรียกบางสิ่งที่มีขนาดเล็กคล้ายๆแคปซูล ออกมาถือไว้บนมือ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อยๆเปิดฝาแคปซูลอย่างช้า ๆ เพียงไม่นานเข็มฉีดยาขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กก็ปรากฏขึ้นบนมือ รูรุโน้มตัวไปสำหรวดบาดแผล เขาดูคมเขี้ยวของอสรพิษ ก่อนที่จะค่อยนำเข็มฉีดยาที่บรรจุเซรุ่มฉีดเข้าไปในร่างกายของไบรท์

ไบรท์รู้สึกตัวอีกครั้ง ตอนนี้ร่างของเขาหนักราวกับมีลูกตุ้มขนาดใหญ่มาทับ เด็กหนุ่มปรือตา เขาพยายามจะขยับร่างกายแต่ก็พบว่าร่างกายไม่สามารถขยับได้ดั่งใจ 

ไบรท์ชำเลืองไปรอบ ๆ ตอนนี้แสงอาทิตย์ได้โผล่พ้นขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เขาก็ไม่ทราบว่าตนเองได้มาอยู่ที่แห่งไหน 

จากที่สังเกตดูที่แห่งนี้เป็นถ้ำขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนะ หากข้าไม่ผิดตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่ปากถ้ำ เสียงสัตว์ป่าร้องคำราม ไบรท์ค่อย ๆเหลือบมองซ้ายขวา แต่จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่ม เมื่อไบรท์มองจึงทำให้รู้ว่าชายหนุ่มที่เอ่ยทักเขาก็คือรูรุ

“ตื่นแล้วอย่างนั้นหรอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง นายอาจจะขยับร่างกายไม่สะดวกสักพักนึง แต่เท่าที่ฉันคาดการณ์อีกไม่นานก็คงเป็นเหมือนเดิม เซรุ่มที่ใช้ฉีดให้นายเป็นชนิดพิเศษที่หน่วยวิทยาการเวทมนตร์ทดลองมาแล้ว ดังนั้นหายห่วงไม่มีผลร้ายต่อร่างกายแน่นอน”

รูรุกล่าวอย่างภาคภูมิใจ เด็กหนุ่มผมฟ้าค่อยๆนำน้ำมาให้กับไบรท์

“อาจจะรู้สึกไม่สบายและคั่นเนื้อคั่นตัวนิดหน่อย  นี่น้ำพยายามดื่มเข้าไปให้ได้ ตอนนี้ไม่ต้องห่วงฉันรักร่างของนายอาศัยที่ถ้ำแห่งหนึ่งในใจกลางป่าลึก ถ้าฉันคิดไม่ผิดพวกเราน่าจะปลอดภัยจากสัตว์ป่าและก็มอนสเตอร์ไปสักพัก”

“พวกพี่ไอยราล่ะอยู่ที่ไหน” ไบรท์กล่าว แต่ถ้าว่าน้ำเสียงของเขากับแหบผ้า ไบรท์จึงพยายามหยิบน้ำที่รูรุนำมาให้ เขาก็ค่อยดื่มน้ำจากแก้วที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมากนัก ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้น 

รูรุวางแก้วน้ำที่เขาใช้เวทมนตร์สร้างขึ้น “พวกอาจารย์ไอยราไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน แถมสำคัญก็คือตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่รู้ แต่ถ้าคิดไม่ผิดที่นี่น่าจะไม่ใช่อาณาจักรบาบิโลเนีย ฉันไปสำรวจรอบๆบริเวณมาแล้วที่นี่ไม่มีสัตว์ป่าที่ดุร้ายกว่าย์นักเวทฝึกหัดระดับ 9 จะสามารถเอาชนะได้ ดังนั้นไม่ต้องห่วง”

ไบรท์พยักหน้ารับ “แล้วอีกนานหรือเปล่าที่ฉันจะหายดี”

รูรุยิ้ม “ไม่นานหรอก ได้หรือเปล่าว่าตอนนี้นอนสลบไปแค่ 4 ชั่วโมงเอง แต่ประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่พิษงูที่นายเจอ แต่ว่าสิ่งที่น่าเป็นห่วงก็คือกระดูกซี่โครงของนาย มันได้รับความเสียหายมากเพราะว่านายถูกอสรพิษรัดใช่ไหมล่ะ ว่าไปแล้วถ้าฉันมาช้ากว่านี้ได้ก็คงตายแล้วให้พี่ก็ฟังไปแล้วล่ะ”

“อย่างนั้นเหรอ ขอบคุณจริงๆนะ”

ไบรท์หลับลงอีกครั้ง โดยที่มีรูรุมองอยู่ไม่ห่าง 

รูรุมองใบหน้าที่เริ่มมีสีเลือด ใบหน้าที่หลับอย่างเป็นสุขของเด็กน้อยตรงหน้า ทำให้เด็กหนุ่มผมฟ้ารู้สึกอย่างประหลาด หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับกลองรบ ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ริมฝีปากที่ยิ้มนิดๆราวกับว่าพวกนิทราเป็นเรื่องที่มีความสุข ของเด็กผมดำนัยน์ตาสีแดง 

ใบหน้าที่ตอนตื่นอยู่นะคุณคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ตลอดเวลา แต่เวลาหลับนั้นกับวางเฉย รูรุตัดสินใจมองไปนอกถ้ำที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่านานาชนิด ถ้าเขาไม่ได้ร่ายเวทและใช้เวทนาเขตปกป้องถ้ำแห่งนี้ สัตว์ป่าจำนวนมากก็สามารถบุกเข้ามาได้อย่างง่ายดาย 

รูรุยิ้มก่อนที่จะค่อย ๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากของเด็กน้อยผมดำ แต่ทว่าก่อนที่เขาจะได้จุมพิต เขาก็รู้สึกผิดอย่างประหลาด ใช่หนุ่มผมฟ้าหักห้ามใจตนเอง เพราะเขาไม่เข้าใจว่าความรักหรือความรู้สึกเช่นนี้มันคือความหลงกันแน่ 

“ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์อีกสักหน่อยก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นเขาก็ละสายตาออกจากเด็กหนุ่มผมดำ รูรุตัดสินใจไปล่าสัตว์เพื่อมาทำมื้อเย็น เพราะเขารู้ว่าต่อให้จะรอนานสักแค่ไหนวันนี้พวกเขาทั้งสองคนก็ไม่สามารถเดินทางไปไหนได้ 

การกระทำครั้งนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของไบรท์เลยแม้แต่นิดเดียว สำหรับเด็กหนุ่มเขาก็คิดว่า  รูรุผู้ชายที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับผู้หญิง เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า รูรุ เด็กหนุ่มผมฟ้าเริ่มชอบไบรท์เข้าแล้ว

ไบรท์ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาได้กลิ่นอาหารที่แสนหอมหวล ทำให้เด็กหนุ่มมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจกลิ่นของปลาย่างเข้ามาเตะจมูก เมื่อรูรุเห็น เขาจึงกล่าวทักทาย

“เป็นไงบ้างครั้งนี้ร่างกายเริ่มหายดีแล้วใช่ไหม”

ไบรท์พยักหน้ารับ “ดีขึ้นแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าร่างกายจะสามารถขยับได้ดั่งใจแล้ว”

รูรุยื่นปลาที่ย่างแล้วมาให้เด็กหนุ่ม ไบรท์รับแล้วขอบคุณ ก่อนที่เขาจะลงมือรับประทาน

“สมกับเป็นยาที่หน่วยวิทยาการเวทมนต์สร้างขึ้นมาจริง ๆ ได้รู้หรือเปล่าว่าถ้าคนปกติโดนพิษงูเข้าไป  นอกจากร่างกายจะฟื้นตัวช้าแล้ว  ร่างกายก็จะมีไข้สูง  แต่ว่าด้วยยาชนิดนี้ทำให้ร่างกายไม่มีการต่อต้าน เซรุ่มชนิดนี้ยอดไปเลยนะ”

ไบรท์พยักหน้า พลางกินปลาที่รูรุนำมาให้อย่างหิวโหย 

หลังจากที่เขากินปลา ไบรท์ก็กล่าว “ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่ฉันก็ไม่เข้าใจหรอก ก็ฉันเพิ่งโดนงูฉกเป็นครั้งแรก ตอนแรกฉันคิดว่าพิศแบบนี้ก็คงไม่ร้ายแรงเสียอีก”

“ไม่ใช่หรอกนะ การที่ถูกงูกัดร่างกายจะได้รับความเสียหายอย่างมาก โดยเฉพาะงูที่กัดตายน่ะไม่ใช่งูธรรมดา แต่เป็นงูชนิดพิเศษที่หาได้ยาก แต่โชคดีที่ตอนนี้ฉันกำลังค้นคว้าเรื่องพิษอยู่ ฉันเลยเอาเซรุ่มติดตัวมาด้วย ถ้าฉันไม่ได้เอาใส่รูปติดตัวมาด้วยนายก็คงจะต้องตายไปแล้ว”

“โอ้โห พิษงูนี่มันสุดยอดมากเลยหรอ”

รูรุพยักหน้า ก่อนที่จะกล่าวเสริม “ใช่แล้ว นี่ไม่รู้อย่างนั้นเหรอว่าการต่อสู้มันมีหลายวิธี และการใช้พิษก็เป็นหนึ่งในวิธีที่จะสามารถต่อสู้ได้มีประสิทธิภาพและได้ผลดีที่สุด”

“แบบนั้นมันโกงไม่ใช่หรือไง”

รูรุยิ้ม ก่อนที่จะนำมือมาลูบหัวของไบรท์อย่างรักไคร่ “นี่ฟังนะ พลังเวทย์มันเป็นสิ่งที่มีคุณภาพในโลกนี้จริง แต่ว่าการต่อสู้มันยังมีหลากหลายวิธี”

เขาค่อย ๆ สาธยายอย่างใจเย็น โดยที่มีไบรท์นั่งตั้งใจฟังอยู่ข้าง “เวทย์มนต์ในโลกนี้แบ่งออกเป็น 4 ประเภท หนิงผลที่ได้จากการทำสัญญากับภูตเทพหรือปีศาจ อย่างที่ 2 เวทมนตร์ที่ออกมาจากร่างกายของผู้ใช้เวทมนตร์ เช่น พลังเวทย์ที่ออกมาจากการใช้พลังงานจากจิตใจ หรือการใช้พลังงานจากร่างกาย 3 พลังเวทย์ที่ใช้โดยการแปรเปลี่ยนสิ่งของรอบข้าง หรือเรียกง่ายๆว่าเวทย์แปลธาตุ 4 ก็คือพลังเวทย์ที่ได้มาจากการผสมผสานระหว่างวิทยาการ”

 รูรุหยุด ก่อนที่จะหยิบน้ำขึ้นมาจิบ หลังจากนั้นจึงกล่าวต่อ “แต่ว่าถ้านักเวทย์โดนโจมตีด้วยการใช้พิษล่ะจะเป็นยังไง คำถามนี้มันเป็นคำตอบ ที่แสนง่ายดาย นั้่นก็คือ”