ตอนที่ 50 .. “ เพียงรักและเข้าใจ ”

ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก

     เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา

ด้วยลมหายใจ - พลพล

https://www.youtube.com/watch?v=CutD38UXOK4

ขอขอบคุณ คุณพลพล พลกองเส็ง จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก

ตอนที่ 50 .. “ เพียงรักและเข้าใจ ”

     ช่วง 3-4 วันที่ธวัชมาอยู่ที่บ้าน งามตาไม่เคยโผล่หน้าไปที่บ้านธวัชเลย อาจเป็นเพราะงามตาไม่รู้ด้วยมั้งว่าธวัชกลับเยี่ยมบ้านแล้ว ธวัชว่าจะหาโอกาสไปหางามตาเช่นกัน แต่มาติดตรงที่เกิดเรื่องของยุ้ยเสียก่อน จึงไม่มีโอกาสไปปรับความเข้าใจกัน

..... +++++ .....

      และแล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่ธวัชกลัว และมันก็มาถึงจริงๆ วันที่งามตาต้องมีชีวิตอยู่เพียงคนเดียวตามลำพัง เพราะยายกุล ยายคนเดียวของงามตาที่เหลืออยู่ ได้มาเสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจและชรา ในวัย 75 ปี ในช่วงบ่ายของวันจันทร์ที่ 8 กุมภาพันธุ์

     เพราะทำงานหนัก หายใจไม่ทัน ผสมกับแดดร้อน ไม่ค่อยได้พัก เป็นช่วงเวลาที่กำลังเข็นรถ ขนขนมหวานมาให้งามตาที่ร้าน ยายกุลหน้ามืดล้มคว่ำ หน้าติดกับพื้นถนน ลงต่อหน้างามตาและลูกค้าที่กำลังยืนรอขนมหวานชุดสุดท้ายที่รอกันอยู่พอดี

“ยาย” งามตารีบวิ่งไปจับยายขึ้นมาแล้วเขย่าตัว

“ยาย ยาย ยายเป็นอะไร ยายฟื้นซิ ตื่นซิยาย ตื่นมาคุยกับงามก่อน”

      ธวัชกำลังยืนคุยกับลูกค้าอยู่หน้าร้านพอดี ได้ยินเสียงงามตาจึงรีบวิ่งไปดู

“มีอะไรงาม เกิดอะไรขึ้น”

“ยาย ยายเป็นอะไรไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็ล้มฟุบลงไปเลยพี่”

     ธวัชเอามืออังที่จมูกยายกุล ไม่มีลมหายใจแล้ว แต่ยังไม่หมดหวัง จึงรีบอุ้มยายกุลไปที่รถของยุ้ยทันที

“งามตาดูยายนะ” จากนั้นธวัชก็รีบพายายกุลไปที่โรงพยาบาลทันที

    แต่ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อไปถึงก็ไม่สามารถยื้อชีวิตยายกุลไว้ได้ เพราะตอนที่ยายกุลล้มลงไปนั้น สมองได้กระทบกับพื้นถนนอย่างแรง และประกอบกับยายกุลเป็นโรคหัวใจ แกไม่ได้ทานยามาสักระยะแล้ว เนื่องจากแกไม่มีเงินและเวลาไปเอายา สาเหตุหลักที่แกเสียเพราะแกไม่ได้ทานยานั่นเอง หมอเดินออกมาบอก

“เสียใจด้วยนะครับ คนไข้ได้เสียชีวิตแล้ว หมอช่วยไม่ทันจริงๆ ขอแสดงความเสียใจด้วย”

     จากนั้นธวัชจึงเป็นธุระต่างๆให้กับงามตาทุกอย่างตั้งแต่นำศพกลับบ้าน จัดงาน จองศาลา จนกระทั่งถึงเรื่องโลงและใบมรณะบัตรจากโรงพยาบาล ช่วงค่ำธวัชกระจายข่าวบอกกับทุกคนที่อยู่ในสลัม ใครว่างก็ขอเชิญมาร่วมงานศพของยายกุลด้วย งามตาเสียใจ คิดอีกครั้งว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้ยายตาย ถ้ายายไม่กลับไปทำขนมและเข็นออกมาให้ ยายก็คงไม่เป็นอะไร

      นกมางานเพียงคนเดียว ให้ทดดูแม่สะอิ้งที่บ้านไม่ต้องมา ส่วนยุ้ยอุ้มท้องอยู่เขาห้ามไม่ควรไปงานศพ ก็เลยให้อยู่บ้านเช่นกัน ธวัชเป็นแม่งานและเจ้าภาพในครั้งนี้ 3 วัน ริชาร์ด พิมพ์ เมืองรามและหญิงยุ เมื่อรู้ข่าวก็มาเช่นกัน จ้อยกับเอี้ยงมาช่วยเสริฟ์น้ำ

   เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้งามตาต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตามลำพัง หลังงานศพของยาย งามตา ไม่ยอมกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับธวัชอีกเป็นครั้งที่สอง การลงโทษตัวเองในครั้งนี้ ถือว่าเป็นการลงโทษที่ยาวนานจริงๆ เพราะงามตาคิดว่าสมควรแล้ว ขอทำเพื่อตัวเอง เพื่อนกและธวัชเอง โดยยังมีความคิดที่ว่า ตัวเองผิดจนไม่น่าที่จะให้อภัยกับความโง่เขลาเบาปัญญา ของตัวเองในทุกเรื่อง จึงต้องอยู่เพียงคนเดียวตามลำพังหนะดีแล้ว

    หลังงานศพผ่านไปเพียง 1 วันหลังจากที่งามตาได้มาเก็บกระดูกของยายกุล เพื่อเอาไปไว้ที่แท่นบูชา ในคืนวันนั้น งามตาคิดไปคิดมาจนเป็นที่แน่ใจแล้ว งามตาจึงหยิบใบทะเบียนสมรสที่มีอยู่ขึ้นมาจ้องมองดู ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวและเครียดนิดๆบวกกับอารมณ์โกรธด้วย จึงทำให้ตัดสินใจฉีกทะเบียนสมรสใบนั้นทิ้งทันที เธอฉีกจนละเอียดยิบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไม่มีชิ้นดี เพราะไม่อยากจะเก็บมันเอาไว้เพื่อให้มันเป็นสิ่งที่ทิ่มแทงหัวใจ และโทรไปหาริชาร์ดกับพิมพ์ เพื่อให้ช่วยทำอะไรให้เธอเรื่องหนึ่ง รุ่งเช้าริชาร์ดและพิมพ์พาธวัชมาพบงามตาที่อำเภอ ตามที่งามตาขอความช่วยเหลือเพื่อเซ็นต์ใบหย่า ธวัชไม่ยอม

“ไม่นะงาม เรื่องอื่นพี่พอจะยอมทำให้ แต่เรื่องนี้พี่ไม่ยอม พี่ไม่ทำ มันเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญมากกับชีวิตงามนะ งามเป็นเมียพี่ งามเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่นะ งามเป็นทุกๆอย่างในครอบครัว งามกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมดีกว่า งามอย่าทำแบบนี้เลย”

“ไม่ค่ะพี่ งามมันเป็นตัวซวย พ่อก็ไม่รัก แม่ก็ไม่รัก มีผัว ผัวก็ไม่รัก ที่พี่ได้หนูก็เพราะความเมา หนูรู้ตัวดีเสมอ ว่าพี่ไม่เคยรักหนูเลย ทุกนาทีทุกวินาที พี่มีแต่พี่นก แต่ทุกวันที่ทนอยู่ก็เพราะความรับผิดชอบ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย หนูขอคืนอิสระภาพให้กับพี่ ต่อไปนี้ เราสองคนไม่ต้องมีอะไรมาผูกมัดกันอีก ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก ที่ผ่านมาหนูมีความสุขมาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงของหนูฝ่ายเดียว ความผิดต่างๆที่ผ่านมา หนูขอโทษพี่ด้วย ทั้งเจตนาและไม่เจตนานะพี่ รีบๆทำเถอะ ทุกๆคนมีการมีงานกันทั้งนั้น หนูรบกวนพี่ริชกับพิมพ์มาแค่ไม่กี่ชั่วโมง นี่มันวันศุกร์ ถ้าช้ากว่านี้มันต้องรอถึงวันจันทร์ หนูไม่อยากที่จะรบกวนใครบ่อยๆ นะพี่นะ ถือว่าหนูขอหละ ในเมื่อพี่ไม่ได้รักหนู ชอบหนู แล้วพี่จะมารั้งหนูไว้ทำไม ปล่อยหนูไปเถอะ”

     ธวัชไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว จึงยืนนิ่งๆ งามตาพูดหว่านล้อมธวัชอยู่นานมาก จนธวัชต้องยอม ไม่งั้นวันนี้งานการไม่ได้ทำแน่ หลังจากที่ธวัชตัดใจยอมเซ็นต์ใบหย่าให้งามตา ในเช้าวันนี้ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ธวัชก็ไม่เห็นงามตาอีกเลยในสลัม ถามใครๆก็ไม่มีใครรู้  เพราะบ้านปิดล๊อคกุญแจสนิทเลย งามตาหนีธวัชไปอยู่ที่ไหน ไม่มีใครรู้ ธวัชเดินมาและตามข่าวงามตาทุกวัน บ้านของเธอก็ยังคงปิดสนิท งามตาหนีธวัชไปอยู่ไหนไม่มีใครรู้ นกเองก็เสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น งามตาไม่น่าที่จะยอมเสียสละตัวเองขนาดนี้เลย

##### ^^^^^ #####

    วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์ วันแห่งความรัก คืนนี้ธวัชไม่ลืมที่จะเติมความหวานให้กับเมียทั้งสองคนรวมถึงพ่อและแม่ด้วย อย่าว่าแต่ครอบครัวของธวัชเลย ทุกคู่รัก ไม่ว่าจะเป็นเมืองรามกับหญิงยุและรวมถึงคู่ของริชาร์ดกับพิมพ์ด้วย ต่างคนก็ต่างไปฉลองความหวานตามทางของตัวเอง แบบของใครของมัน ซึ่งอาจจะชอบและคิดไม่เหมือนกัน ธวัชเดินประคองเมียทั้งสองคนออกมายืนที่ระเบียง

“วันนี้พี่มีความสุขมากๆเลยนะครับ ที่เมียของพี่ทั้งสองคนเข้าใจกันดี” ธวัชหันไปหอมแก้มทั้งสองเมียคนละข้าง แล้วเอ่ยถึงงามตาขึ้นมา เพราะอย่างน้อยงามตาก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา

“ไม่รู้ว่าตอนนี้งามตา ไปอยู่ที่ไหนนะ นี่ก็หลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง”

“นั่นนะซิ คิดๆแล้วก็คิดถึงมันเหมือนกันนะพี่ เคยอยู่ด้วยกัน เคยทะเลาะกัน พอมันมาหายไป ก็รู้สึกว่า เหมือนมันขาดอะไรไป”

      ยุ้ยพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ และหันไปชื่นใจที่แก้มขวาธวัช แล้วเอามือขวาเอื้อมไปจับมือซ้ายนกที่ยืนอยู่ทางด้านซ้าย

“แล้วพี่นกหละ คิดยังไง” นกอมยิ้มไม่พูดอะไรมาก พูดออกมาสั้นๆ

“คิดถึง สำหรับพี่คงมีเพียงเท่านี้จริงๆ ก็อย่างที่ยุ้ยบอกนั่นแหละ คนเราเคยอยู่ด้วยกัน พอมาหายไปก็รู้สึกใจหาย”

“สักวัน พี่ให้สัญญา พี่ต้องหาและตามตัวงามตากลับมาอยู่กับพวกเราเหมือนเดิมให้ได้ พี่ขอให้สัญญา”

“พยายามนะพี่ หนูเอาใจช่วย เคยด่ามัน เคยทะเลาะกับมันจนชินปากแล้ว พอมันมาหายไป ไม่เห็นหน้ามัน มันยังไงๆ ไม่รู้ สงสัยมันคงจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตหนูไปแล้วมั้ง ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึงมันหวะพี่ คนเคยเห็นๆกันแล้วไม่เห็นเนี่ย พูดยาก”

“อย่างนั้นเลยเหรอ ถ้างามกลับมาจริงๆ แกต้องเสียสละที่นอนนะเอ้า สำหรับพี่ พี่ไม่ยอมอยู่แล้ว”

“พี่นกหนะ ดูพูดเข้า งั้นพี่วัช ไม่ต้องไปตามมันกลับมาเลยนะ หนูเปลี่ยนใจแล้ว” ทุกคนหัวเราะเฮฮาออกมาได้ในค่ำคืนนี้

      ส่วนตัวงามตาเอง ก็ได้แต่นั่งเงียบเหงาและเศร้าใจอยู่เพียงคนเดียว กับรูปของธวัชคนที่เธอรักมากตามลำพัง พร้อมกับดอกกุหลาบ 1 ดอกที่มีให้กับตัวเอง ณ.ที่แห่งหนึ่งบนโลกใบนี้.

“Happy วาเลนไทน์นะพี่ ที่รักของหนู รักพี่นะ และจะรักตลอดไป”

<<<<< $$$$$ >>>>>

     ไม่นานความปรารถนาของธวัชก็เป็นจริง หลังจากวันที่ 14 ไม่ถึงสามวัน วันที่ 16 กุมภาพันธุ์ ธวัชได้พบกับงามตาโดยบังเอิญ ขณะที่ธวัชไปส่งรถให้กับลูกค้าแถวๆอ้อมน้อยในช่วงบ่ายกับเอี้ยง งามตามีญาติอยู่คนหนึ่งเป็นญาติทางตา แต่ไม่ค่อยสนิทเท่าใดนัก แต่ก็ยังพออาศัยกันได้บ้าง น้าสาวเป็นน้องห่างๆของแม่งามตา คุณตาเคยพามาเที่ยวเลยรู้จักกัน และไม่ได้ติดต่อกันนานมากหลายปี จนเกิดเรื่องนี้งามตาจึงได้หนีและมาขออาศัยอยู่กับญาติคนนี้ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว

   งามตาออกมาส่งผ้าที่รับจ้างซักรีดเอาไว้กับอพาทเม้นท์และห้องเช่าคอนโดระดับกลางแถวนั้น ธวัชให้เอี้ยงรีบกลับไปก่อน แล้วเขาก็ค่อยๆขับไอ้แก่ตามงามตาไปอย่างห่างๆ จากคอนโดจนงามตากลับไปถึงบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าใดนัก

    ธวัชจอดรถและเดินเข้าไปหางามตาในบ้าน ขณะที่งามตากำลังหันหลังยืนรีดผ้าอยู่แบบไม่ทันตั้งตัว

“งามตา” งามตาจำเสียงของคนที่เธอรักได้ดี

“พี่วัช” งามตาหันมาทันที

     ธวัชยืนอยู่ด้านหลังอยู่แล้ว พองามตาหันมา ธวัชกอดงามตาทันทีโดยไม่ให้งามตาหนีเขาไปไหนอีกได้เลย

“ปล่อยหนูนะพี่ พี่มาที่นี่ได้ยังไง” งามตาตกใจมาก พยายามสลัดตัวออกจากอ้อมกอดของธวัชให้ได้

“อย่ารู้เลยว่าพี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง งามตาต้องกลับบ้านไปพร้อมพี่วันนี้และเดี๋ยวนี้ เมียพี่ พี่เลี้ยงได้ พี่จะไม่ยอมให้เมียพี่มาลำบากและทนใช้ชีวิตแบบนี้หรอก พี่ทนไม่ได้” ยังไงธวัชก็ไม่ยอมให้งามตาหลุดมือและหนีเขาไปไหนอีกแล้ว

“เราหย่ากันแล้วนะพี่ พี่ก็รู้ดี หนูไม่ใช่เมียพี่แล้ว พี่ปล่อยหนูเถอะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี” งามตาพยายามดิ้นสลัดตัว

     ระหว่างนั้นน้าสาวของงามตาเดินเข้ามาพอดี

“ทำอะไรหนะ ปล่อยงามตาเดี๋ยวนี้นะ แล้วคุณเป็นใคร เข้ามาบ้านฉันได้ยังไงโดยไม่ได้รับอนุญาต และยังมาทำลุ่มล่ามกับหลานฉันอีก ปล่อยหลานฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจจริงๆด้วย”

“นี่เมียผม ผมมาตามเมียผมกลับบ้าน เขาหนีผมมา เราทะเลาะกันและเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ”

“จริงหรือเปล่างามนี่ผัวแกเหรอ ไหนตอนที่แกขอมาอยู่กับฉัน ทำไมแกไม่เห็นบอกฉันเรื่องนี้เลย ตกลงมันยังไงกัน”

“เออ..หนู น้าดาว น้าอย่าไปเชื่อ เค้าโกหก หนูไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า แค่คนรู้จักกันเฉยๆ”

“คนรู้จักเหรอ อ้าว ตกลงว่าใครโกหกกันแน่วะเนี่ย ได้ งั้นให้ตำรวจมา Clear แล้วกัน จะได้จบๆ อย่าหนีไปไหนนะ”

“ไม่ต้องถึงตำรวจหรอกครับ เอ้านี่ เอาไปดู ว่าผมหรืองามโกหกคุณน้ากันแน่”

      ธวัชหยิบทะเบียนสมรสอีกใบที่เหลืออยู่ของเขาขึ้นมาให้น้าดาวดู ดาวหยิบใบทะเบียนสมรสมาอ่าน

“อ้าวอีนี่ เค้าเป็นผัวมึงจริงๆนี่ นี่ไงหลักฐานอยู่นี่ไง อีนี่ตอแหลกับกูอีกแล้ว ไปไป ไปเลย มึงรีบไปเก็บข้าวของของมึงแล้วกลับไปอยู่กับผัวมึงเลย บ้านนี้ยิ่งไม่ค่อยจะมีรายได้อยู่ด้วย เงินทองยาไส้จะแดกแทบจะไม่พอกันอยู่แล้ว” น้าสาวโวยใส่

“มึงนี่หาเรื่องปวดหัวปวดกบาลมาให้กูเสียจริง ที่กูให้มึงอยู่มาร่วมครึ่งเดือนนี่ ก็เห็นกะลุงหรอกนะ พอเลยมึงรีบไสหัวออกไปจากบ้านกูเลย บอกกันดีๆก็ได้ว่าหนีผัวมา นี่ดันมาบอกกูว่า ยายเสียแล้วไม่รู้จะไปอยู่ไหน กูก็นึกสงสารให้อยู่ด้วย คุณรีบเอามันกลับไปเลยนะ” งามตาน้อยใจน้า

“น้า ทำไมพูดแบบนี้หละ หนูมาอยู่หนูก็ช่วยค่าใช้จ่ายน้านะ หนูไม่ได้อยู่เฉยๆฟรีๆนี่”

“แล้วมันพอไหมหละกับค่าใช้จ่ายที่มันเพิ่มมาทุกวันๆเนี่ย” น้าสาวมองหน้า และระบายออกมาอีก

“ค่าน้ำ ค่าไฟและค่ากินทุกวันๆเนี่ย ไหนจะปากท้องลูกกูอีกตั้ง 2 คน” น้าสาวได้โอกาสจึงใส่ไม่ยั้ง

“ที่นอน มึงก็มาเบียดอีน้อยมัน มันก็มาบ่นกะกูทุกวันจนหูกูจะดับอยู่แล้ว ไปเถอะ เชื่อกู ผัวมึงมารับแล้วก็กลับเถอะเชื่อกู”

     งามตาไม่อยากกลับ จึงวิ่งหนีธวัชออกไปยังหลังบ้าน ซึ่งเป็นที่ท้องร่องดีๆนี่เอง เป็นสวนมะพร้าวสวนเก่าของเจ้าของที่แถวนี้ งามตามายืนกอดอกคิดมาก น้าที่เหลือเพียงคนเดียวก็ไล่ ไม่ยอมให้อยู่เสียอีกแล้ว จะทำยังไงดี ธวัชวิ่งตามมาง้อ

< ทดแทน – หนุ่มเสก > https://youtu.be/rm7b4NzXoPs

    เพลงยังไม่ทันจบดี ธวัชเดินมากอดงามตา งามตาใจอ่อนยอมกลับด้วยโดยดี ที่เป็นเช่นนั้นเพราะงามตารักธวัชมาก ไม่อยากปิดบังความรู้สึกจริงๆลึกๆอีกแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด งามตากอดธวัชไว้แน่น ร้องไห้ออกมา

    ดาวยืนแอบมองอยู่และยิ้มออกมา ดีใจที่งามตายอมกลับไปด้วยโดยดี ธวัชตอบแทนความดีของดาวที่ช่วยเหลืองามตาในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่กี่วัน แต่ธวัชอยากจะให้ ธวัชให้เงินกับดาวไว้ใช้จ่ายในบ้าน 3 หมื่น ดาวดีใจมากที่ได้เงินก้อนนี้มาประทังชีวิต งามตาเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเรียบร้อย ก่อนไปงามตาก้มลงกราบดาวน้าสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว

“ไปดีนะลูกนะ ว่างๆถ้าคิดถึงน้า คิดถึงน้องก็มาหาได้ ที่นี่ยินดีต้อนรับเอ็งเสมอ ไปเถอะ เดี๋ยวมันจะมืดเสียก่อน ลาละคุณ”

     งามตายกมือสวัสดีลาน้าสาวแล้วเดินจากไป ธวัชยกมือไหว้ดาวและหยิบกระเป๋างามตาไปวางที่หม้อน้ำหน้ารถ จากนั้นก็สตาร์ทรถและขับไอ้แก่ออกไปทันที งามตานั่งคร่อมเบาะ กอดเอวธวัชแน่น เอาหน้าซบหลังธวัชไปตลอดทางจนถึงบ้าน

%%%%% ----- %%%%%

     ประมาณชั่วโมง ธวัชก็มาถึงร้านแบบชิวๆ ไอ้แก่ซะอย่างปลอดภัยอยู่แล้ว จากบ่าย 3 มาถึงร้านก็ประมาณ 4 โมงเย็นนิดหน่อยธวัชพางามตาเข้ามานั่งที่ร้านก่อน จ้อยและเอี้ยง ดีใจมากที่งามตากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมสักที งามตายิ้มแหยๆ ไม่นานธวัชก็จูงมืองามตาเข้าบ้าน

“พร้อมที่จะเจอพี่นกกับยุ้ยรึยัง” งามตาไม่พูดอะไรมาก เพราะใจตุ๊มๆต่ำๆ ยังไงไม่รู้ พยักหน้าอย่างเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้น ธวัชก็จูบหน้าผากรับขวัญไปหนึ่งที แล้วก็รีบจูงมืองามตาเข้าบ้านทันที ธวัชก้าวขาขึ้นมาบนบ้านอย่างช้าๆ งามตาเดินตามมาอย่างใจสงบนิ่ง ยืนหลบอยู่หลังธวัช ธวัชส่งเสียงเรียกนกกับยุ้ย ซึ่งกำลังทำกับข้าวและงานบ้านอยู่ทั้งคู่

“นก ยุ้ย มีใครคนหนึ่ง เขาอยากเจอแหนะ” ทั้งสองคนหันมาพร้อมกัน ธวัชเดินหลบไปทางซ้าย ร่างของงามตายืนเด่นตระหง่านตรงหน้านกและยุ้ย ทั้งสองคนยิ้มให้

“พี่นก ยุ้ย” งามตาวิ่งเข้าไปสวมกอดทั้งสองคน

     ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ธวัชก็มีความสุขไม่ทุกข์ใจหรือหนักใจอะไรอีกแล้ว เมื่อทุกคนสามารถปรับตัวเข้าหากันได้ ธวัชยืนยิ้มมีความสุขอยู่เพียงคนเดียว ทุกคนสามารถใช้ชีวิตและสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข ถ้าเพียงรักและเข้าใจกันจริงๆ

 < เพียงรักและเข้าใจ – ซิกซ์เซ้นซ์ >  https://youtu.be/kxh5L46uoeM

xxxxx ===== xxxxx

“อีงาม กูนึกว่ามึงจะไม่ยอมกลับมา หนีกูไปลำบากคนเดียวซะแล้ว กูดีใจมากเลยที่มึงกลับมา”

     ด้วยความเคยชินที่เรียกกันจนติดปาก งามจึงไม่สนใจอะไร กลับชอบเสียอีกที่ยุ้ยยังคง คงเส้นคงวาไม่ตอแหลแกล้งทำดี

“กูก็ดีใจที่เจอมึงอียุ้ย ได้ข่าวว่าป่อง มีน้องแล้วใช่ไหมหละมึงหนะ จนได้ แซงกูกับพี่นกเป็นคนแรกเลยนะมึง แสบนะแอบมีจนได้ กูจะได้เป็นน้าแล้วซิ”

     งามตาและยุ้ย ตีฝีปากกันอย่างสนุก งามตายกมือไหว้นก

“หรือมึงอยากจะเป็นป้า กูก็ไม่ว่านะ” ยุ้ยแซว งามตารีบโบกมือ

“ไม่เอาๆ มึงก็รู้ว่ากูอ่อนที่สุดในบรรดาเมียทั้งหมด เป็นน้าหนะดีแล้ว พี่นกสบายดีนะพี่”

“สบายดี มาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากกลับไปอยู่บ้านโน้นคนเดียว ก็อยู่ด้วยกันซะที่นี่นะ ในฐานะน้องสาวหรือญาติคนหนึ่ง”

     ประโยคนี้หลุดออกมา ทำให้งามตา นิ่งเงียบไปเลย เอาหละซิ จะทำยังไงหละทีนี้ แต่ที่นกพูดมามันก็ถูก

“เออ..” งามตาพูดไม่ออก เจอคำพูดนิ่มๆ แต่เชือดแบบเลือดเย็นเลยคราวนี้ งามตาหันไปมองหน้าธวัช ธวัชช่วยอะไรไม่ได้

“ถ้าไม่รังเกียจอะไร พี่ยกห้องที่พี่ทำให้ใหม่อยู่ไปก่อนนะ คงสบายกว่าเมื่อก่อนแล้วหละ นอนคนเดียวไม่ต้องเบียดใคร บอกตามตรง ตอนนี้พี่คงยอมให้งามตาได้เพียงเท่านี้นะ คงไม่ว่ากัน อีกอย่างคนอื่นเค้าจะได้ไม่มาเข้าใจอะไรพี่วัชผิดๆ ว่าพี่วัชได้ว่า แอบเอางามตาเข้าบ้านมากกมากอดอีก เพราะงามตาได้หย่ากับพี่วัชไปแล้วอย่างถูกต้องตามกฎหมายจริงไหม เพราะฉะนั้น สถานะของงามก็คงเป็นได้เพียงผู้อาศัยไม่ใช่ภรรยาอีกต่อไปแล้ว คงเข้าใจและไม่โกรธพี่นะ ที่พี่พูดตรงๆ”

“เข้าใจค่ะพี่” งามตาเสียงอ่อยเลยคราวนี้ ยุ้ยไม่รู้ว่างามตาหย่ากับธวัชแล้ว พึ่งรู้ว่าหย่าก็วันนี้และเดี๋ยวนี้นี่แหละ

“อ้าว อีนี่ นี่มึงไม่ได้เป็นอะไรกับพี่วัชแล้วนี่ แหม ทำมาตีเนียน เป็นคนในครอบครัว แล้วเมื่อกี้พูดฉอด ฉอด ฉอด เป็นต่อยหอยเลยนะมึง กูก็หลงว่ายังใช่อยู่ ที่แท้ก็อดีต ไป ไป จะไปไหนก็ไป เราไม่ใช่สถานะเดียวกัน กูไม่เสวนาด้วย กูก็หลงพูดด้วยแบบเมียๆซะตั้งนาน”

    ยุ้ยเปลี่ยนท่าทีทันที งามตารีบเดินจากตรงนั้น ตรงไปยังห้องใหม่ที่นกทำไว้ งามตาเปิดประตูห้องเข้าไป โยนกระเป๋าและข้าวของเล็กๆน้อยๆลงบนที่นอน แล้วล้มตัวลงนอนทับผ้าปูที่นอน แล้วบ่นกับตัวเอง

“บ้านของเรา คงไม่ใช่อีกแล้วหละมั้ง จริงซินะ ก็เราหย่าขาดกับพี่วัชแล้วนี่ จะมาเรียกว่าบ้านของเราไม่ได้ ต้องบ้านของเขา เรามันก็แค่คนอาศัย แล้วเราจะไปโกรธเขาทำไมหละเนี่ย เห้อ ตัดสินใจไปแล้ว แล้วจะมาเรียกร้องอะไรอีก อีงามเอ๊ย” ธวัชมาเคาะประตูเรียก

“งาม อย่าลืมออกมาทานมื้อค่ำด้วยกันนะ” งามตาตะโกนออกไป

“ค่ะพี่ เดี๋ยวหนูออกไป ขอเปลี่ยนชุดก่อน”

     ไม่นาน หลังจากที่ทำใจได้ งามตาก็ปั้นหน้าแกล้งยิ้มออกไปนั่งทานข้าวร่วมกันกับทุกคน งามตายกมือไหว้ทดและสะอิ้ง ขณะที่ทุกคนได้เริ่มทานไปบ้างแล้ว งามตาเดินผ่านหลังธวัชไปนั่งทางซ้ายมือ หัวโต๊ะอีกฝั่งหนึ่งซึ่งตรงข้ามกับยุ้ย ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าใด แต่พยายามไม่ให้ใครเห็นหรือรู้ ยุ้ยสังเกตุงามตาตลอด แต่ไม่พูดอะไร อยากจะรู้ว่างามตาจะทำยังไงต่อจากนี้ไป นกไม่สนใจนั่งตักอาหารให้กับธวัชและอี๋อ๋อกับธวัชต่อหน้าทุกคน เสมือนว่าไม่มีงามตาอยู่ตรงนั้น งามตานั่งจ๋อยไปเลยคราวนี้

!!!!! &&&&& !!!!!

     หลังจากเหตุการณ์ร้ายๆต่างๆของเพื่อนรักได้ผ่านพ้นไปด้วยดี เมืองรามจึงได้กลับมามุ่งมั่นทำงานอย่างเต็มที่ ตอนนี้ถึงจะอยู่กันคนละ สน. แต่ด้วยคำว่าเพื่อน มีงานที่ต้องคอยช่วยเหลือและมีงานที่ต้องทำร่วมกันค้างอยู่ เมืองราม จึงทำเรื่องกับกองปราบ ขอเข้าปราบปรามและจัดการกับพวกบ่อนการพนันให้มันสิ้นซากเสียที จึงได้ทำเรื่องขอยืมตัวชาญชัย จากสน.เพื่อมาร่วมทำโปรเจ็คพิเศษนี้และขอตัวพิมพ์มาช่วยงานอีกครั้งเป็นครั้งที่สองหลังจากที่มีผลงานเด่นเข้าตากรรมการไปแล้วจากคดีขององค์หญิงใบ้ในอดีต

     เมืองราม ชาญชัยและพิมพ์ ได้ถล่มบ่อน เข้าปิดและจับกุมบ่อนทั้งนอกและใน กทม.เท่าที่จะทำได้ ให้มันน้อยลง ถึงมันจะไม่หมดไปจากโลกใบนี้ก็ตาม แต่อย่างน้อยมันก็สามารถช่วยให้สังคมดีขึ้นได้มากโขเลยทีเดียว ผีพนันขยาดกันเลยคราวนี้

<<<<< $$$$$ >>>>>

     2 วันต่อมา งามตาขอตัวย้ายกลับไปอยู่บ้านตัวเองดีกว่า เพราะไม่สะดวกใจ เมียก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่ งามตาตะขิดตะขวมใจ จึงตัดใจมาลานก “ที่ผ่านมาหนูขอขอบใจพี่นกมากนะที่ยอมให้หนูอยู่บ้านนี้ด้วย ทั้งๆที่หนูก็ไม่ได้เป็นอะไรกับที่นี่เลย”

“พี่ก็บอกแล้วไงว่า เอาที่งามสบายใจ ถ้าอยู่แล้วไม่สบายใจ อยากจะไปอยู่ที่ไหน ก็ตามใจงามเลย ถ้าไม่มีที่ไป พี่ก็ให้อยู่ได้”

“ค่ะพี่ ตอนนี้หนูสบายใจแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะพี่ หนูลาแล้วนะค่ะพ่อ สำหรับเรื่องพาแม่ไปโรงพยาบาล ไม่ต้องห่วง ถึงหนูจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่แล้ว แต่หนูก็ยินดีจะช่วยพาแม่ไปทำการรักษา ไม่ต้องเกรงใจหนูนะพ่อ มีอะไรเรียกใช้ได้เลย”

“ขอบใจมากลูก โชคดีนะ เอาไว้มีอะไรเดือดร้อนจริงๆ พ่อจะติดต่อไป ไป ไป เดินทางดีๆ ดูแลตัวเองด้วยนะลูกนะ”

     งามตาก้มกราบทั้งสองคนแล้วก็เดินลงบันไดไป ยุ้ยกำลังซักผ้าอยู่ จึงได้แต่ยืนแอบมองอยู่ห่างๆ

“ไปซะได้ก็ดี อยู่แล้วรำคาญลูกกะตาหวะ ดีไม่ดี เดี๋ยวมางาบผัวกูอีก ชิ สมน้ำหน้า”

     นกหันไปดูยุ้ยด้วยสายตาที่ไม่ชอบเลย นิสัยบางอย่างยังไม่ผ่าน จึงเดินเข้าไปทำโทษยุ้ยเล็กๆน้อยๆ เพื่อบอกให้รู้ว่า ยุ้ยทำผิดข้อตกลงบางอย่าง โดยไม่รู้ตัว

“ตั้งแต่คืนนี้ ยุ้ยย้ายออกไปนอนห้องเล็กเหมือนเดิมนะ”

“อ้าว ทำไมหละพี่ หนูพึ่งเข้ามาอยู่ได้แค่ 3 วันเอง แล้วทำไม..” นกชี้หน้ายุ้ย

“อยากจะอยู่ต่อไหมที่นี่หนะ ไหนบอกว่าจะไม่เรื่องมาก พูดอะไรแล้วจะทำตามไง อย่าเรื่องมาก ถ้าไม่พอใจก็เก็บเสื้อผ้า แล้วไสหัวออกไปจากบ้านนี้ได้เลย จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป” นกไม่สนใจ เพราะมีอำนาจเกินล้าน เป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว

“ในเมื่อตอนนี้งามตาก็ย้ายออกไปแล้ว แกก็ต้องกลับไปอยู่ที่เดิม ที่ฉันให้แกเข้าไปอยู่ในห้องกับฉันก็เพราะพี่วัชขอไว้ว่าจะเอางามตามาอยู่ด้วย ฉันจึงยอม”

      นกยังคงอ้างถึงข้อตกลงที่ได้มีไว้ต่อกัน จึงสามารถเอามาต่อรองกับยุ้ยได้ ถ้าหากผิดเงื่อนไข

“อย่าลืมนะว่า ตอนนี้แกยังอยู่ในช่วงสัญญาของการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงตัวเองนะ ถ้าไม่พอใจ จะเลิกข้อตกลงก็ได้นะ พี่ยังไงก็ได้” ยุ้ยไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องยอม อดทนทำมาถึงขนาดนี้แล้ว อีกแค่ไม่กี่วันก็จะครบเดือนแล้ว ทนๆไปก่อนแล้วกัน

“ก็ได้ๆ เดี๋ยวหนูจะไปย้ายของเองเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบก็เดินบิดเข้าห้องไปจัดการขนย้ายเสื้อผ้ากลับไปที่ห้องเดิมทันทีอย่างไว

>>>>> ##### <<<<<

       งามตาเดินลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากซอยบ้านธวัชอย่างช้าๆ ผ่านหน้าร้าน ธวัชเห็นพอดี จึงรีบวิ่งออกมาถาม

“อ้าว ทำอะไรหนะงามจะไปไหนอีกหละ ไหนบอกว่าจะอยู่กับพี่ที่บ้านไง แล้วนี่ อะไร ทำไม”

“มันอยู่ไม่ได้หนะพี่ มันบอกไม่ถูก พอสถานะมันเปลี่ยนไป มันก็ทำใจไม่ได้ ตอนนี้หนูกับพี่มันก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว หนูขอกลับไปอยู่คนเดียวที่บ้านหนูดีกว่า อย่างน้อย มันก็เป็นบ้านของเราเอง จะสุขจะทุกข์มันก็บ้านเรา หนูขอตัวก่อนนะพี่ ขืนช้ากว่านี้แดดมันจะร้อน งานที่บ้านยังมีอีกเยอะ บ้านปิดมาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าบิลค่าน้ำค่าไฟคงเต็มบ้านไปหมดแล้วมั้ง”

“แล้วงามจะอยู่ยังไงคนเดียว พี่ไม่อนุญาตนะ ไม่มียายแล้วงามจะอยู่ยังไง ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหมช่วงแรกนี้หนะ”

“แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่อนุญาตหนู เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ อย่าพูดแบบนี้ให้พี่นกได้ยินเชียวนะ แกโกรธแน่ๆ หนูไปหละ พี่กลับไปทำงานเถอะ หนูขอบใจมากที่พี่เป็นห่วงหนู ไม่ต้องห่วง หนูอยู่ได้ ตอนนี้หนูเริ่มชินแล้วกับการอยู่ตัวคนเดียว”

     พอพูดจบ งามตาก็ลากกระเป๋าเดินจากธวัชไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีกเลย ไปตามทางของเธอ ซึ่งเธอเลือกเองแล้ว

%%%%% ----- %%%%%

     แต่เนื่องจากคนในสลัมแถวนั้น ยังไม่ลืมอะไรง่ายๆ ถึงพวกนั้นจะรู้ว่า ธวัชได้ฟื้นคืนชีวิตมาจากความตายแล้วก็จริง แต่ความทรงจำและความเกลียดชังที่ได้ฝั่งรากลึกลงไปสำหรับใครบางคนนั้น ก็ยังไม่เคยจืดจางลงไป หลังจากที่นกได้เข้ามาอยู่ในสลัมแห่งนี้เกือบเดือน พวกที่ไม่ชอบนกยังมีอยู่ส่วนหนึ่ง ก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาอีก ที่เห็นนกยังเดินไปเดินมาอยู่ในสลัมแห่งนี้ จึงได้เริ่มทำการยุแหย่ และกระแนะกระแหน พูดดูถูกถากถางทางอ้อม แกล้งทำให้ได้ยินเล่นๆอย่างนั้นแหละ

     นกกลับมาเปิดร้านเหมือนเดิม โดยคราวนี้ให้ยุ้ยมาช่วยแทนพิมพ์ตามข้อตกลง ยุ้ยก็ยอมทำตามโดยดี ดีซะอีกที่จะได้มีวิชาแม่บ้านติดตัวกับเขาบ้าง ถึงแม้จะไม่มาก แต่ก็ได้รู้ไว้บ้างก็ไม่เสียหลาย คนที่เข้าใจก็ไม่มีอะไร ส่วนคนที่ไม่ชอบ ก็คอยจ้องแต่จะหาเรื่องอยู่ทุกวัน จนบางวันที่ร้านก็มีเรื่อง เพราะ คนที่ไม่ชอบ คอยมาหาเรื่องตลอด แต่ไม่มากเท่าใด แค่สงครามน้ำลาย

      2 วันต่อมา ซึ่งเป็นวันอังคารที่ 23 กุมภาพันธุ์ เช้านี้นกก็เดินออกไปซื้อของที่ตลาดเหมือนเดิมกับยุ้ย ก็เจอสายตาและคำพูดที่ดูถูกถากถางอีกเช่นเคยจากผู้ที่หวังดีแต่ประสงค์ร้าย ไม่รู้ว่าจะพูดทำไม พูดแล้วได้อะไรขึ้นมา ทั้งๆที่นกก็ไม่ได้ไปขอข้าวใครกิน เรื่องต่างๆมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว จะอะไรกันนักหนา สงสัยไม่ถูกกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนหละมั้ง

“เฮ๊ย..พวกแกดูซิ เมียหลวง จูงมือเมียน้อยมาซื้อกับข้าวโว๊ย เจ้าชายนี่ทำบุญมาดีนะ มีเมีย 2-3 คน ก็ยังรักกันดียุ” ป้าคนหนึ่งพูด

“เมียน้อยแม่งอยู่ในโอวาทเมียหลวงด้วยหวะเห้ย อยู่กันได้ไงวะ เป็นกู กูไล่เปิดไปนานแล้ว” มนุษย์ป้าพูดไม่หยุด

“นี่นี่ ได้ข่าวว่า เขี่ยอีงามออกไปคนแล้วนะ สงสัยจะเป็นฝีมืออีเมียหลวง Sure เลยหวะ” ยัยมนุษย์ป้าสนุกปากหละคราวนี้

“ธรรมดาเจ้าชายหนะไม่กล้าหรอก กูรู้ว่าเจ้าชายหนะรักและเป็นห่วงอีงามจะตาย คิดๆไปกูก็สงสารอีงามมันจับใจเลยหวะ จริงไหมพวกเรา”

      ฝ่ายสนับสนุนก็ตอบกลับช่วยกัน

“ช่าย” จนยุ้ยทนไม่ไหว เดินเข้ามากลางวง

“อีมนุษย์ป้า เมื่อกี้มึงพูดอะไร เห่าอะไรออกมา เรื่องจริงไม่จริงพูดออกมาได้ยังไง แบบนี้เขาเรียกว่าหาเรื่องนี่หว่า”

“อ้าว อีนี่ เห้ย พวกเราดูซิ เมียน้อยออกรับแทนเมียหลวงโว๊ย น่าให้รางวัลหวะ ฮิ้ว”

“ถ้ากูตบคนแก่จะผิดไหมวะเนี่ย เสียค่าปรับเท่าไหร่กูก็ยอมหละวะวันนี้ ทนไม่ไหวแล้ว”

       ยุ้ยวางของแล้วยกมือซ้ายจะตบ นกรีบจับแขนซ้ายยุ้ยไว้ทันที

“อย่ายุ้ย ตบไปก็เสียมือ ใครจะพูดอะไรเห่าอะไรก็ปล่อยมัน”

“พี่นก แต่อีนี่มันพูดโกหก ไม่เป็นความจริงเรื่องงามตานี่พี่” ยุ้ยโมโหมากที่เจอคนสะตอมากกว่าเธออีกในตอนนี้

 “ช่างเถอะ ความจริงก็คือความจริง ใครไม่รู้แต่เรารู้ว่าอะไรคืออะไร ใครอยากจะคิดจะเห่าอะไรออกมาก็ปล่อยมัน เราอย่าไปเต้นตามมัน กลับบ้านเถอะ งานยังมีอีกเยอะไป คนดีๆเค้าไม่คิดอกุศลแบบนี้หรอก ถ้ายุ้ยรักพี่ ต้องฟังพี่และกลับบ้าน เร็ว”

“ฝากไว้ก่อนนะมึง ถ้าพี่นกไม่ห้าม มึงแหลก อีมนุษย์ป้า จำไว้นะมึงอย่าเดินผ่านหน้าร้านกูแล้วกัน”

“ทำไม อียุ้ย มึงจะทำไมกู” ป้ามหาภัยสงสัย

“กูก็จะเอาน้ำมันเครื่อง สาดใส่หน้ามึงนะซิอีโง่ อีมนุษย์ป้า อีล้าสมัย”

“ไปได้แล้ว ยุ้ย ยังจะไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกบัวใต้น้ำอยู่อีก ต่อให้พูดยังไง พูดเท่าไหร่ มันก็ไม่เข้าใจหรอก ยิ่งกว่าสีซอให้ควายฟังซะอีก ไป เร็ว แดดเริ่มออกแล้ว วันนี้พี่อุตส่าห์ปิดร้านหนึ่งวัน เพื่อที่จะทำความสะอาดร้าน ขับไล่พวกเสนียดออกไป”

       ยังไม่ทันที่นกจะพูดจบ ยัยป้ามหาภัยก็ร้อนตัวทันที รีบพูดสวนออกไปทันที

“แหมๆๆ ตั้งแต่พูดได้เนี่ย ปากดี ปากจัด ขึ้นมาเลยทีเดียวเลยนะมึง” นกกำมือแน่นทั้งสองมือ นับ 1-100 ในใจ

      เธอไม่สนใจเก็บอารมณ์ไว้ ถึงจะไม่ชอบยังไงก็ไม่อยากที่จะมีเรื่องกับคนจำพวกนี้ มันไม่คุ้มกับผลเสียที่จะตามมา พอถึงบ้าน ยุ้ยก็วางของลงบนโต๊ะและหาน้ำเย็นๆทาน นกเอาของจัดใส่ตู้แช่ไว้ก่อน กะว่าจะทำอาหารสำหรับขายพรุ่งนี้ตอนช่วงบ่าย และว่าช่วงสายๆจะออกไปทำความสะอาดร้านสักหน่อย หมดอารมณ์เลย

“หนูบอกพี่แล้วตบแม่งไปสักฉาดสองฉาดจะได้หายอารมณ์เสีย พี่ก็ไม่ให้หนูทำ” ยุ้ยพูดอยู่คนเดียวโดยที่ไม่ได้สนใจใครเหมือนกัน

     นกเดินเข้าห้องหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาทันที ว่าจะตบะไม่แตกแล้วนะ แต่ก็ไม่ไหวจริงๆคราวนี้ พอได้ยินบ่อยๆเข้า จึงรับไม่ได้ ว่าจะไม่คิดแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ จริงๆพอจัดกระเป๋าเสร็จ ก็ลากกระเป๋าลงบ้านไปเลยทันที ยุ้ยงงมากจึงรีบตะโกนเรียก

“พี่นก พี่นก อ้าว แล้วนั่นลากกระเป๋าจะไปไหนอีกหละ ไหนว่าจะทำ..”

     ไม่ทันแล้วนกหน้ามุ่ยไม่สนใครทั้งสิ้น นกเดินลากกระเป๋าเข้าไปที่ร้านและบอกธวัช

“พี่วัช หนูขอตัวกลับวังก่อนนะ คิดถึงท่านพ่อ ท่านแม่” ธวัชขอไปด้วย

“ดีๆ งั้นพี่ไปด้วย”

“ไม่ต้อง หนูขอกลับคนเดียว อยู่เฝ้าร้านไป ไม่ต้องตามไปนะ” นกไม่ให้ธวัชตามไป

      ธวัชก็ไม่ได้สนใจอะไร จะถามว่า แล้วจะไปยังไง ก็ไม่ทันแล้ว เพราะลูกค้าเข้าร้านมาพอดี

***** ..... *****

      กรรมของนกคงยังไม่หมด หลังจากที่ถึงวังในช่วง 10 โมง นกก็รีบวิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที กระเป๋าเสื้อผ้าใบโตวางอยู่ที่หน้าประตูเรือนรับรองนั่นแหละ เดือดร้อนพวกนางกำนัลต้องลากขึ้นไปให้อีกแล้ว นกเครียดมากที่คนในชุมชนบางส่วนไม่ยอมรับ แอนตี้ ทำให้แม่สามีเป็นบ้าและทำให้คนเข้าใจผิดว่าเป็นเมียหลวงใจร้าย ไล่เมียน้อยอย่างงามตาออกจากบ้าน จึงทำให้เกิดอาการหลอนและเครียดจนถึงขีดสุด ทำให้เธอรับแรงกดดันนี้ไม่ไหวอีกแล้ว เมื่อรับไม่ได้จึงกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

“ทำไม ทำไม ถึงไม่มีใครให้อภัยฉันเลย ทำไม ทำไม” กรี๊ด!! เสียงกรีดร้องดังสนั่น ก้องไปทั้งวัง จนทุกคนในนั้นกลัวมาก

       แล้วก็สลบไปเลยทันที ทั้งๆที่ตนเองก็ตั้งครรภ์อยู่โดยไม่รู้ตัว นางกำนัลสนองพระโอษฐ์ทั้งสองสาว พิกุลและแขไข จึงรีบแจ้งเสด็จเจ้าฟ้าและหม่อมมณีกุลทันที แล้วนำส่งโรงพยาบาลโดยเร่งด่วนในเที่ยงของวันนั้น โดยรถนำขบวนของวังบุษบง

xxxxx ===== xxxxx

     บ่ายโมง รถนำขบวนของวังบุษบง เปิดหวอมาแต่ไกลเปิดทางมาตลอด นำนกมาถึงโรงพยาบาลในเครือของราชนิกูลหัสดี พระองค์เจ้า อดิเทพ หัสดี เสด็จลุง ของหญิงยุ ลงมาสั่งการด้วยพระองค์เอง พร้อมกับคณะทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ได้รีบทำการรักษาอย่างเร่งด่วนทุกวิถีทาง ผ่านไป 3 ชั่วโมง ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

     หญิงยุเมื่อรู้ข่าว จึงรีบโทรบอกให้เมืองรามมารับและพาเธอมาที่โรงพยาบาลอย่างรีบด่วน ไม่ถึงชั่วโมงหญิงยุก็มาถึง เมื่อมาถึงก็รีบมาที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที เห็น 4 นางกำนัล คือ พิกุล แขไข เพทายและบุษบา กำลังยืนและเดินสวนสนามกันอยู่ที่หน้าห้อง

“ว่าไง พิกุล หญิงรันเป็นไงบ้าง ยังไม่ออกมาจากห้องนั้นอีกเหรอ” พิกุลส่ายหัว

“ยังเลยเพคะท่านหญิง หม่อมฉันกลัวเหลือเกิน ว่าองค์หญิงจะทรงเป็นอะไรขึ้นมาอีก”

“ทำไม มีอะไร ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น ก่อนเกิดเรื่องหญิงรันเป็นอะไร” 

“หม่อมฉันก็ไม่ทราบที่มาที่ไปเพคะ องค์หญิงนั่ง Taxi เข้ามาเอง พอมาถึงก็วางกระเป๋า แล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องบรรทม สักพักก็มีเสียงกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน ก้องดังไปทั้งวังเลย จากนั้นก็สลบและก็พาที่นี่หละเพคะ หม่อมฉัน รู้แค่นี้จริงๆ”

“โธ่เอ๊ย รัน ทำไมนะ แกอย่าเป็นอะไรนะเพื่อน” หญิงยุยกมือพนมขอพรจากสรวงสวรรค์

เมืองรามวิ่งเข้ามา หลังจากหาที่จอดรถได้แล้ว

“เป็นไงบ้างหญิง นกเป็นไงบ้าง” เมืองรามเป็นห่วงนก เพราะฟังจากเสียงที่ได้ยินตอนที่เมียบอกให้มารับ มันไม่ดีเลย

“ไม่รู้ ท่านลุง ยังไม่ออกมาเลย” สักพักไฟหน้าห้องฉุกเฉินดับลง ท่านลุงเดินออกมา พร้อมด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“เสด็จลุงเพคะ หญิงรัน เป็นไงบ้าง” หญิงยุรีบยิงคำถามสำคัญ

“ยังตอบไม่ได้ในตอนนี้ แต่ยังมีเรื่องที่สำคัญอีกเรื่องที่ต้องบอกให้รู้”

      พระองค์เจ้า อดิเทพ หยุดเดินและหันไปถามหญิงยุ

“ทำไม ไม่มีใครแจ้งลุง ว่าหญิงรันตั้งครรภ์” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกใจมากที่ได้ยินประโยคนั้น

“ว่าไงเพคะ เสด็จลุง ช่วยทรงดำริใหม่อีกสักครั้งได้ไหมเพคะ ว่า..”

“หญิงรันตั้งครรถ์ได้ 3 เดือนแล้ว ทำไมไม่มีใครแจ้งให้ลุงทราบ ดีนะที่ลุงตรวจเจอเข้าพอดีไม่งั้นเราต้องเสียเด็กไปแล้ว นี่ถือว่าโชคดีนะที่เด็กไม่เป็นอะไรเพราะอายุครรภ์มากพอสมควร เอาหละตอนนี้ลุงยังตอบอะไรหญิงมากกว่านี้ไม่ได้ขอดูผลพรุ่งนี้ก่อน ตอนนี้ยังห้ามเยี่ยมเข้าใจไหม จนกว่าลุงจะรู้ผลที่แน่นอนในคืนนี้ก่อน วันนี้กลับไปก่อนนะ มีอะไรแล้วลุงจะให้คนแจ้งไป ลุงขอตัวก่อน ตอนนี้คณะทีมแพทย์ที่เกี่ยวข้องรอลุงอยู่ ต้องรีบไปสรุปงานก่อน”

     พูดจบ พระองค์เจ้า อดิเทพ หัสดี ก็รีบเดินจากไปทันที หญิงยุขาเริ่มหมดแรงจะล้มลง เมืองรามวิ่งเข้าประคองได้ทัน

“รามได้ยินไหม ได้ยินไหม หญิงรันท้อง ไอ้รันมันท้อง ตั้ง 3 เดือนแล้ว ทำไมหญิงถึงไม่ฉุกคิดถึงเรื่องนี้เลยนะ แล้วที่ผ่านมาที่หญิงสงสัยมันก็เป็นเรื่องจริงนะซิ 3 เดือน แล้วนี่ไอ้รันมันไม่รู้ตัวเองเลยเหรอว่ามันท้องหนะราม มันถึงได้ทำตัวแบบนั้น”

“เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้นะว่านกเค้าคิดอะไรอยู่ อาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้ ทำใจเย็นๆก่อนนะ ผมว่า ตอนนี้เรากลับวังกันก่อนดีกว่า ไป พวกนั้นหนะ กลับวังกันก่อน ไม่ได้ยินเหรอว่า ตอนนี้เขาห้ามเยี่ยมหนะ ไป มีอะไรเดี๋ยวฉันจะไปบอกเอง”

     ทุกคนรับคำเมืองรามแล้วก็รีบเดินกลับไปที่รถนำขบวนที่จอดรออยู่หน้าโรงพยาบาล เมืองรามพาหญิงยุกลับวังหัสดีทันที ไม่กลับเข้าที่ทำงานแล้ว เพราะดูแล้วสภาพจิตใจคงไม่น่ารอด ถ้ากลับไปทำงาน ก็คงทำไม่ได้แน่

----- ^^^^^ -----

     หลังจากที่ท่านลุงได้ตรวจอย่างละเอียดได้พบว่า นกตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว ยิ่งเพิ่มความเครียดในการรักษาเข้าไปอีก จ้าวลุงแจ้งเรื่องนี้ให้กับหญิงยุและท่านพ่อท่านแม่ของนกด้วยในเวลาต่อมา ทุกคนตกใจมากที่รู้ว่านกท้อง แล้วทำไมถึงไม่มีใครรู้ อาจเป็นเพราะท้องแรกและท้องสาวด้วย ท้องจึงไม่โตมาก จึงไม่มีใครสังเกตุ ทุกคนนึกว่านกอ้วนขึ้นหรืออวบขึ้นเท่านั้นเอง

     เพราะช่วงหลังอาการอ๊วก อาการเวียนหัว เริ่มไม่มีแล้ว จึงไม่ได้เอ๊ะใจอะไร ขนาดเมนต์ไม่มาร่วมสองสามเดือน นกยังไม่ได้สนใจอะไรเลย แล้วนับประสาอะไรกับคนรอบข้างที่ไม่ใช่เจ้าตัวจะรู้ว่านกท้องหรือไม่ ถ้าไม่มาตรวจอย่างจริงจังแบบนี้

///// +++++ /////

     ทางฟากธวัชยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะหญิงยุห้ามเมืองรามไว้ ไม่ให้แจ้งเรื่องนี้ให้ได้รับรู้ เอาไว้ให้ผลออกมาก่อนแล้วค่อยบอกทีเดียว เมืองรามก็ทำตาม ยุ้ยเมื่อเห็นว่านกไม่อยู่แล้วเพราะลากกระเป๋าออกไปอย่างนั้น จึงไม่ขนเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ออกไปจากห้อง ได้โอกาสขอนอนกอดผัวที่ห้องนี้ดังเดิมคนเดียวสบายใจไป อีกอย่างจะได้ทำรักได้สะดวกโยธินซะที เพราะตอนนี้ไม่มีใครเป็นก้างอีกแล้ว งามตาก็เลิกราไปแล้ว นกก็ไม่อยู่ อยู่ดีๆไม่รู้เป็นอะไร ถึงลากกระเป๋าใบโตออกไปอย่างนั้น เมื่อมีโอกาสยุ้ยจึงตักตวงเอาไว้เพียงคนเดียวสบายไป เหมือนส้มหล่นบุญหล่นทับยังไงยังงั้นเลยทีเดียว ยิ่งกว่าถูกล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 เสียอีก

***** ฿฿฿฿฿ *****

     สองวันผ่านไป เป็นวันพฤหัสบดีที่ 25 กุมภาพันธุ์ ตี 5 โดยประมาณ พอนกตื่นฟื้นมีสติขึ้นมา ก็พูดไม่ได้อีกครั้ง จึงทำให้เธอเครียดหนักมากกว่าเดิมอีก

“น้ำ น้ำ ขอน้ำ หน่อย” พยาบาลที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ได้ยิน เพราะนั่งหันหลังให้อยู่ที่โซฟา กำลังนั่งดูคลิปเพลินๆ

“ทำไมถึงไม่มีใครได้ยินที่ฉันเรียกเลยหรือนี่” นกตัดสินใจตะโกนออกไป ก็เงียบ หันไปทางขวาเห็นมีพยาบาลนั่งหันหลังให้ ทำยังไงถึงจะให้พยาบาลรรู้ว่านกขอความช่วยเหลือ

     นกหันไปเห็นแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง จึงค่อยๆเอื้อมมือไปเพื่อจะหยิบมาทานเอง แต่เนื่องด้วยพึ่งฟื้นจากการหลับมาถึง 2 วันเต็มๆ มือจึงยังไม่ค่อยมีแรง มือไปปัดถูกแก้วน้ำหล่นลงมาดังเพล้ง พยาบาลจึงได้หันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“องค์หญิงเพคะ ทรงต้องการอะไรทำไมถึงไม่เรียกหม่อมฉันหละเพคะ” นกมองไปที่พยาบาลแล้วพูดออกไป

     พยาบาลไม่ได้ยินเพราะกำลังก้มเก็บเศษแก้วที่แตกอยู่ จากนั้นก็ลุกไปเลยเพื่อเอาเศษแก้วแตกไปทิ้ง แล้วเดินกลับมาใหม่

“ตกลงองค์หญิง ทรงต้องการอะไรเพคะ หม่อมฉันจะได้หามาให้ได้ถูกพระทัย”

     พยาบาลสั่งเกตุเห็นว่า ปากนกขยับแต่ไม่มีเสียง เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จึงรีบโทรหา พระองค์เจ้า อดิเทพ ทันทีเพราะท่านสั่งเอาไว้ว่า ถ้าเกิดมีอาการแปลกๆให้รีบแจ้ง ไม่นาน พระองค์เจ้า อดิเทพ ก็มาถึง ท่านลองทำทุกวิธีลองสื่อสาร ลองพูดคุยกับนกตามปกติ สุดท้ายก็ไม่มีเสียงเหมือนเดิม นกเริ่มถอดใจและหมดกำลังใจทันที ที่จะกลับมาเป็นใบ้เหมือนเดิมอีกแน่แล้ว ทำไมช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ เดือดร้อนเสด็จลุงที่ต้องค้นหาวิธีรักษาเพื่อให้นกกลับมาพูดให้ได้อีกจงได้

***** +++++ *****

     เสด็จลุงแจ้งข่าวไปที่วังบุษบงและวังหัสดี เรื่องที่หญิงรันฟื้นแล้วแต่ไม่สามารถพูดได้ กลับมาเป็นใบ้ดังเดิมอีกครั้ง ทุกคนเสียใจมากที่นกทำไมถึงโชคร้ายแบบนี้ เมืองรามแจ้งข่าวนี้ให้ธวัชทราบทันทีโดยไม่รอช้า ทุกเรื่องทั้งเรื่องท้องและพูดไม่ได้

     ทันทีที่ธวัชรู้ เขารีบบึ่งมาหาเมียที่โรงพยาบาลทันที นกดีใจมากที่เห็นหน้าธวัช นกร้องไห้ที่ไม่สามารถพูดและสื่อสารกับสามีได้ดังเดิมอีกแล้ว ธวัชลูบหัวนกและบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มๆสบายๆ แบบไม่เครียด เมื่อก่อนเคยพูดยังไงตอนนี้ก็จะเป็นอย่างนั้น

“ไม่เป็นไรนะ พี่รับได้ ถึงนกจะกลับมาพูดไม่ได้อีก พี่ก็ยังรักและอยากอยู่กับนกเหมือนเดิมนะ โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องของหนูเนี่ย พี่ดีใจมากๆที่สุดเลยนะ พี่ถามจริงๆ หนูไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าหนูท้อง อุ้มลูกของเราอยู่หนะ”

     นกส่ายหัวและกอดธวัชอยู่ตลอดเวลา ร้องไห้น้ำตาซึมตลอด

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร เอาเป็นว่า พี่จะไม่ถามอะไรอีกนะครับ” ธวัชจับตัวนกให้นอนลงเพื่อพักผ่อน

“นอนพักผ่อน เพื่อตัวหนู และลูกในท้องนะ นี่ยา ทานซะ ยาบำรุงครรภ์ หมอฝากไว้ให้ทาน ต่อไปนี้น้องห้ามทำงานหนักอีกเข้าใจไหม” นกพยักหน้า มือทั้งสองจับมือธวัชไว้แน่นไม่ปล่อยเลยตลอดเวลาจนหลับไป

<<<<< ----- >>>>>

     นกนอนพักรักษาตัวและดูอาการอยู่อีก 1 สัปดาห์ หลังจากฟื้นขึ้นมา จากนั้นเสด็จลุงก็อนุญาตให้กลับวังได้ เพราะอาการอื่นไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกจากดูแลครรภ์ของตัวเองให้ดีเท่านั้นเอง  วันนี้เป็นวันพุธที่ 3 มีนาคม ก่อนที่ธวัชจะพานกกลับเข้าวังในช่วงเช้า ธวัชอยากให้นกมีกำลังใจในการต่อสู้ชีวิตมากขึ้น จึงบอกให้ลุงอาดช่วยพาไปที่อำเภอ

  นกดีใจมากที่ธวัชพาเธอมาจดทะเบียนสมรส เพื่อเป็นการตอกย้ำว่า ธวัชรักเธอจริงๆไม่คิดที่จะตีจากไปไหน นกรักธวัชมากขึ้นกว่าเดิมอีกมากโขเลย เพราะครั้งนี้ เธอมีบัตรประจำตัวเหมือนคนทั่วไปแล้ว  จึงสามารถทำอะไรๆก็ได้ หลังจากที่ จดทะเบียนสมรสเสร็จ นกก็ได้บัตรประชาชนใหม่ทันที เป็น นางอรัญญิกา รุจิศม ไปแล้ว นกดีใจมาก เลยทีเดียว

     ธวัชพานกกลับมาถึงวังในช่วงเที่ยง เสด็จพ่อรอรับนกอยู่ที่ห้องรับแขกด้านล่าง พร้อมท่านแม่และเหล่าข้าราชบริพาน เสด็จเจ้าฟ้าขอให้นกอยู่ที่วังก่อนในช่วงที่ท้อง ไม่อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้านของธวัช นกยิ้มและพยักหน้าให้ด้วยความเต็มใจ

“เป็นไงบ้างลูกหญิง มา มานั่งตรงนี้ก่อน ค่อยๆนะ ตอนนี้ห้ามเดินเร็วทำอะไรแผลงๆไม่ได้อีกแล้วนะ เข้าใจไหม”

“ค่ะท่านแม่” นกเอามือลูบท้อง

“หญิงรู้ค่ะว่ามีอีกชีวิตอยู่ในท้องของหญิง เพราะฉะนั้นหญิงต้องระวังตัวให้มากขึ้น”

    หม่อมมณีกุลดีใจยิ้มหน้าบานที่จะได้อุ้มหลานยายแล้วในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า จึงดูแลและประคบประหงบกันใหญ่เลย และตั้งแต่รู้ว่าลูกสาวท้องตั้งครรภ์ เสด็จเจ้าฟ้าไม่อยากให้ลูกไปลำบาก จึงขอร้องให้อยู่ที่นี่ ธวัชก็ยินดี เพราะใจนั้นก็ไม่อยากให้นกลำบากเช่นกัน แต่เขาก็ไม่สามารถทิ้งยุ้ยไว้ที่บ้านตามลำพังได้ เมื่อเป็นดังนั้น ธวัชจึงขอความกรุณาจากเสด็จเจ้าฟ้า พ่อตาทันที

“เสด็จพ่อขอรับ กระผมขอความกรุณาให้เอายุ้ยมาอยู่ที่นี่อีกสักคนจะได้ไหมขอรับ ไม่อยากจะทิ้งให้อยู่ที่บ้านเพียงคนเดียวตามลำพัง เพราะยุ้ยเองก็ท้องเหมือนกัน ถ้ากระผมมาอยู่ทางนี้ แล้วทางโน้นใครจะดูแล กระผมคงจะทำเช่นนั้นกับยุ้ยไม่ได้”

“อย่างนั้นรึ เอาซิมาเลยตามสบาย ที่นี่กว้างขวางจะเอามาอยู่ ฉันไม่ว่า ดีซะอีก พวกนางกำนัลจะได้มีงานทำกันบ้าง ว่างกันเกิ้น”

     เสด็จเจ้าฟ้าเหน็บพวกนางกำนัล จนนางกำนัลไม่กล้าสบตาเจ้านายเลย

“ไป รีบไปรับมาเลย จะขับไปเองหรือให้คนขับไปให้ก็ได้ ส่วนพวกเจ้าทั้ง 5 คนหนะ รีบไปจัดห้องเด็กไว้อีกห้องนึงเลย เอาห้องทางปีกซ้ายที่ติดกับห้องหญิงรันนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องเดินไกล ไปไป รีบไปจัดการเลย วันนี้ต้องเสร็จนะ”

“ขอบพระทัยเพคะเสด็จพ่อที่กรุณาหนูกับพี่วัช” นกกลับมาทำเหมือนเดิม คือเขียนใส่กระดานไวท์บอร์ด

      เสด็จพ่อเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม ดีใจที่ได้เป็นเสด็จตาแล้ว นกหันหน้าหันหลัง บอกให้พิกุลเรียกคนขับรถส่วนตัวทันที

“ลุงอาดๆๆ” นกกวักมือเรียกคนขับรถส่วนตัว สะอาดรีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าพนมมือรับคำสั่ง

“ทรงมีอะไรรับสั่งกระหม่อมขอรับ ฝ่าบาท” นกชี้ไปที่ธวัช และบอกให้พิกุลเตรียมตัวไปกับธวัช

“ลุงช่วยไปส่งพี่วัชที่บ้านและรอรับกลับมาด้วยเลยนะ จะให้ไปรับคนมาอยู่ที่นี่อีก 1 คน จะให้พิกุลไปช่วย ไป เดี๋ยวมันจะมืดค่ำซะก่อน นี่ก็บ่ายแล้ว รีบไป” สะอาด อ่านข้อความจนเข้าใจ พิกุลกับธวัชจึงรีบไปที่รถทันที

      พอธวัชไป นกก็นั่งคิดและบ่นพึมพรำอยู่คนเดียวพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย

“ลูกจ๋า ขอบใจที่มาเกิดมาอยู่ในท้องแม่นะลูก ดีนะที่พ่อของลูกฟื้นคืนชีพมาได้ทันเวลา ไม่งั้นหนูก็ต้องกลายเป็นเด็กที่กำพร้าพ่อแล้วรู้ไหม ขอให้หนูแข็งแรง และเป็นกำลังใจให้แม่ เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้นะลูกนะ แม่รักหนูนะครับ แล้วเจอกันอีก 6 เดือนข้างหน้านะเจ้าตัวเล็ก ไม่ว่าหนูจะเป็นหญิงหรือชาย แม่ก็รักหนูนะครับคนดี”

\\\\\ +++++ \\\\\

     ไม่ถึงชั่วโมง รถพระที่นั่งก็มาถึงบ้านธวัช ธวัชเข้าไปสั่งงานลูกน้องทั้งสองคน เบื้องต้นว่าช่วงนี้ให้ดูแลร้านไปก่อนระยะหนึ่ง สัก 2-3 วัน เดี๋ยวจะกลับมาอธิบายทั้งหมดให้ฟัง จากนั้นก็รีบเดินเข้าบ้าน พาพิกุลและลุงอาดเข้าไปขนของ

     พอถึงบ้าน ยุ้ยก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น ธวัชไม่มีเวลาอธิบาย

“อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้ได้ไหม พี่ให้ทำอะไรก็ไปทำ ไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่จำเป็น โดยเฉพาะยาบำรุงครรภ์ เร็ว พิกุลฉันฝากด้วย แล้วหนูก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย พี่ขอตัวไปคุยกับพ่อก่อน”

     พิกุลรีบเอาเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ตามที่ยุ้ยชี้ บอกว่าเอาอะไรไปบ้าง และรีบไปอาบน้ำ ธวัชเข้าไปคุยธุระกับพ่ออยู่พักใหญ่ก็เดินออกมา ธวัชยกมือไหว้พ่อ แล้วรีบโทรไปหางามตา ธวัชขอความช่วยเหลือจากงามตาให้มาอยู่ดูแลพ่อกับแม่ช่วงที่เขาไม่อยู่

     งามตาก็ยินดีช่วย รีบจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็นแล้วมาหาธวัชที่บ้านทันที ลุงอาดรีบยกกระเป๋าเดินทางใบโตของยุ้ยลงไปไว้ที่รถทันที เมื่อพิกุลจัดเสร็จ ส่วนยุ้ยก็รีบแต่งตัวแบบง่ายๆใส่ชุดคลุมท้องแล้วเดินลงบันไดตามพิกุลไป เดินสวนกับงามตาตรงหน้าร้านพอดี จึงสงสัยว่างามตาถือกระเป๋าเข้าบ้านธวัชทำไม ธวัชใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการจัดการธุระที่นี่

“งาม พี่ฝากพ่อกับแม่พี่ด้วยนะ ขอเวลาสัก 1 สัปดาห์แล้วพี่จะกลับมาสะสางงานทางนี้อีกที พี่ไปหละ”

      พูดจบธวัชก็จูบหน้าผากงามตา เมื่อพูดฝากฝังทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อย ก็รีบเดินทางกลับวังทันที

>>>>> ***** <<<<<

     พอยุ้ยมาถึงวัง ยุ้ยก็ต้องตกใจมากที่รู้ว่า นกก็ท้องเช่นเธอเหมือนกัน เพราะตอนนี้ท้องของนกโตและใหญ่ขึ้นมากจนเห็นได้ชัดเจนเลย พอๆกับเธอ ยุ้ยเอื้อมมือมาคลึงท้องนก และเอาหูลองอังท้อง ฟังเสียงข้างใน จนนกจั๊กกะจี้ ผลักหัวยุ้ยออก

“กี่เดือนแล้วพี่” ยุ้ยถามแบบยิ้มๆ

“3 เดือน เห็นเสด็จลุงบอกมาอย่างนั้น”

“งั้นก็ไล่ๆกันกับหนูนะซิ แสดงว่าอนาคตไม่พี่กับหนู ไม่ใครก็ใครต้องคลอดก่อนแน่เลย เผลอๆจะพร้อมกันด้วยซ้ำไป”

      พอได้ทานยาบำรุงครรภ์ไปไม่กี่วัน ร่างกายของนกจึงสมบูรณ์ขึ้น สภาพร่างกายเริ่มปรับสภาพได้ เข้าที่เข้าทางพร้อมที่จะเป็นคุณแม่แล้ว

“นมของหนูเริ่มคัดแล้วพี่ แล้วของพี่หละเป็นไหม” ยุ้ยถามตามประสาคุณแม่มือใหม่ นกลองคลำเต้าตัวเอง

“ก็รู้สึกเหมือนกันนะ ตะคริวก็เริ่มจะมีบ้างเป็นบ้างครั้งคราว แล้วแกหละเป็นไหม”

“เหมือนกันพี่ หนูก็เป็น คืนก่อนแทบตาย ดีนะที่ให้พี่วัชนวดทัน” ยุ้ยจึงเริ่มเข้าใจแล้วว่า ธวัชไปรับเธอมาที่นี่ทำไม

      ขณะที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานออกรสออกชาด ธวัชเข้ามาขัดจังหวะพอดี ธวัชจ้องมองไปที่ทั้งสองเมียนั่นแหละ

“ยุ้ย พรุ่งนี้เตรียมตัวไปฝากท้องนะ ของนกพี่ฝากแล้วเมื่อเช้านี้ เอามันที่เดียวกันนี่แหละดูแลง่ายดี จะได้ไม่ต้องวิ่งหลายที่ คราวหน้ามีอะไรต้องบอกพี่รู้ไหม ทั้งสองคนเลย อะไรโตจนเป็นแม่คนแล้ว ไม่มีความรับผิดชอบเลยต้องให้บอกให้เตือนตลอด”

“พี่วัช” ทั้งสองเมียพูดพร้อมกัน แล้วเอามือชี้หน้าพร้อมกันอีก

“อย่ามาหือกะหนูสองคนนะ เรื่องของผู้หญิง พี่ไม่เกี่ยว”

“จร้า..อะไรวะ พี่แค่พูดนิดเดียว นี่แท็กทีม เป็นพันธมิตรกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย ไปดีกว่า” ธวัชรีบหลบฉากทันที  

     ทั้งสองเมียหัวเราะมีความสุข ที่สามารถควบคุมสามีให้อยู่ในโอวาทได้ นกบอกให้นางกำนัลพายุ้ยขึ้นไปยังห้องส่วนตัวของยุ้ยทันที และตั้งแต่นั้นมายุ้ยก็ได้กลายเป็นนายหญิงคนใหม่ที่นี่อีกคนโดยปริยาย พร้อมกระนั้นนกจึงยกเพทายและบุษบาให้เป็นนางกำนัลประจำตัวของยุ้ยไปในบัดดล สองสาวไม่อยากเปลี่ยนนายเลย แต่ก็ต้องยอม ธวัชมีความสุขมากที่เห็นภาพแบบนี้

<<<<< ===== >>>>>

     หลังจากที่ธวัช กลับมาอยู่ที่บ้านนี้อีกครั้ง เป็นการถาวร ก็ไปไปมามา ระหว่างบ้านตัวเองกับวังบุษบง จนเป็นความเคยชิน 1 เดือนที่ไปๆมาๆ จึงไม่รู้สึกว่าไกลกันอีกต่อไป วันไหนว่างหญิงยุก็เข้าไปหาเพื่อน ส่วนใหญ่ก็ จะเป็นเสาร์-อาทิตย์ เสียมากกว่า

+++++ ***** +++++

     สุดท้ายความเหงา ก็ไม่เข้าใครออกใครอีกจนได้ 1 สัปดาห์ที่ธวัชอยู่ห้องเพียงคนเดียวตามลำพัง ขนาดมุทำงานแบบไม่ให้มีเวลาฟุ้งซ่านแล้วเชียวนะ ก็ไม่วายตบะแตกจนได้ วันนี้วันพุธที่ 10 มีนาคม ถ้าภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่า มุดมุ้ง

     ธวัช ตบะแตก มุดมุ้งเข้าไปปล้ำงามตาจนได้ เพราะความเหงาหรือจะเพราะอะไรก็ตาม งามตาไม่ได้ล๊อกห้อง เนื่องจากคิดว่าไม่มีอะไร ในใจคิดว่า 1 สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอปลอดภัยดี แต่ที่ไหนได้ กลับต้องประสบเหตุที่ไม่คิดว่าน่าจะเกิดขึ้นได้แบบไม่คาดคิด

     4 ทุ่ม งามตาปิดไฟนอนอย่างดีตามปกติ ธวัชเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบๆในชุดเตรียมพร้อม ถึงห้องจะมืดแต่ก็ไม่มาก พอมีช่องที่แสงจันทร์ส่องเข้ามาได้ สามารถเห็นภาพลางๆ ธวัชค่อยๆดึงผ้าห่มของงามตาออกจากล่างขึ้นบน

     จากนั้นค่อยๆถลกกระโปรงนอนของงามตาขึ้นอย่างช้าๆจนเห็นของสงวน ธวัชห้ามใจไม่ไหวจริงๆ กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เพราะมันช่างล่อตาและบาดใจซะเหลือเกิน <เวลานอน เธอจะไม่ใส่ชั้นในทุกชนิด เพราะอึดอัด ใส่มาทั้งวันแล้ว เลยขอสบายเวลานอน>

     ธวัชบรรจงเอาปากดูดที่เนินถ้ำและใช้ลิ้นเปิดทางโผล่เข้าไปสำรวจก่อนเป็นอันดับแรกทันทีอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุข งามตานึกว่าฝันไป เพราะความสุขและรสชาดแบบนี้ เธอไม่ได้พบและเจอมันมานานแล้ว พอได้สัมผัสอีกครั้ง เธอจึงเผลอตัวอ้าขาออกทันที ธวัชจึงดึงผ้าขาวม้าของตัวเองออก แล้วยัดตอปิโดของเขาใส่ถ้ำลึกลับของงามตาทันที

     แต่พอสักพักงามตาเริ่มรู้สึกตัวว่า มันไม่ใช่ความฝันแล้ว เพราะความรู้สึกนี้มันคือความจริง งามตาลืมตาขึ้นมาทันที และเห็นว่าธวัชกำลังทำรักให้เธออยู่

“พี่วัช” ธวัชเอาปากประกบปากงามตาไว้ทันที มือทั้งสองข้างก็เริ่มคลึงเต้าทั้งสองข้าง

    งามตาเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วตอนนี้ เอาไงเอากัน ในเมื่อธวัชเริ่มก่อน งามตาจึงปล่อยอารมณ์เต็มที่ กลับตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายขย่มตอแทนบ้าง และมีกิจกรรมทำรักกันจนเสร็จกิจกามเลยทีเดียว หลังจากเสร็จกิจ ธวัชก็ยอมรับและสัญญาว่าจะรับผิดชอบงามตากลับมาเป็นเมียอีกครั้ง

“พี่รักหนูนะ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นหละ ไม่ดีใจเหรอ” งามตาไม่อยากเอาเปรียบธวัช เพราะรู้ดีว่า ที่ทำไป เนื่องจากธวัชเหงา 

       เมื่อเมียทั้งสองคนไม่อยู่ จึงมาลงกับเธอ แต่เธอก็เต็มใจให้ธวัชเอา เพื่อปลดปล่อย เพราะรักนั่นเอง

“อย่าฝืนเลยพี่ พี่ไม่ต้องมารับผิดชอบหนูหรอก หนูรู้ตัวดี ว่าที่พี่ทำไปเพราะอะไร” ธวัชเอามือขึ้นมาปิดปากงามตา

“ไม่เอาซิ อย่าพูดแบบนั้น พี่รักงามตานะ รักเหมือนนกกับยุ้ยนั่นแหละ จะหาว่าพี่เห็นแก่ตัวก็ได้ พี่ยอมรับว่าพี่ขาดงามไม่ได้ ไม่รู้ทำไม นะมาอยู่กับพี่นะ ยังไงตอนนี้งามก็ถือว่า เป็นเมียพี่แล้ว”

     งามตาไม่รู้จะพูดยังไง ไม่อยากที่จะเชื่อคำหวานของชายคนนี้อีกเลย เดี๋ยวพอนกกับยุ้ยกลับมา เธอก็คงต้องเจ็บอีก จึงให้คำตอบแบบเลี่ยงธวัชไปก่อน เดี๋ยวจะไม่ได้นอนอีก ถ้าไม่มีคำตอบให้ งามตาทำได้แค่พยักหน้า รับคำไปก่อน

     ธวัชดีใจมากที่งามตายอมกลับมาอยู่เป็นเมียดังเดิม จึงรีบอุ้มงามตาทั้งๆที่เปลือยอยู่ กลับเข้าไปที่ห้องเดิมของเขาทันที

“พี่วัช ทำอะไร หนูยังโป๊ะยังเปลือยอยู่เลย เห็นไหม” ธวัชไม่สนใจ เพราะยังไงคืนนี้ก็คงจะไม่ได้ใส่อีกเช่นเคย

“จะไปใส่มันทำไมหละ เพราะเข้าห้องไป ก็ต้องถอดออกอยู่ดี ไม่ต้องส่งต้องใส่มันแล้ว ไปถึงจะได้พร้อมทำงานเลยไง”

“พี่วัช” ช้าไปแล้ว ธวัชใช้ความเร็วในการพาตัวออกมาจากห้องงามตามายังห้องตัวเองไวมากทั้งๆที่เปลือยอยู่

     เมื่อมาถึงก็ไม่ได้นอนจริงๆ เมื่องามตายอมให้ธวัชล่วงเกิน ก็เพราะรักนั่นแหละ สุดท้ายคืนนั้นยันเช้า งามตาไม่ได้นอนจริงๆ เพราะธวัชร่วมรักทั้งคืนจนหายอยากไปเลย และตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ธวัชกับงามตาก็นอนเอากันทุกคืน จนมีความสุขอิ่มเอมกันไปและธวัชก็ไม่ลืมที่จะให้งามตาทานยาคุม เพราะยังไม่อยากให้มีลูกคนที่สามโผล่มาในตอนนี้ แค่สองคนก็แย่แล้ว

>>>>> @@@@@ <<<<<

    1 เดือนผ่านไป ก็หมดหวัง พระองค์เจ้า อดิเทพ ไม่สามารถทำให้นกหายกลับมาพูดได้ดังเดิม นกจึงต้องยอมรับโชคชะตานี้อีกครั้ง จนถึงทุกวันนี้นกก็ยังไม่สามารถที่จะพูดได้อีกเลยตั้งแต่วันนั้น จึงยอมทำใจเพราะมีสามีคอยให้กำลังใจอยู่ข้างกายตลอดเวลา รวมถึงลูกน้อยที่กำลังจะโผล่ออกมาดูโลกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้อีก  เพียงรักและเข้าใจเท่านั้น นกก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน

“ลูกจ๋า ช่วยเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะ ตอนนี้แม่กลับมาเป็นใบ้อีกแล้ว คงไม่มีโอกาสที่จะพูดคุยกับลูกได้อีกแล้วหละ แม่รักหนูนะ”

>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<

 

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 51 .. “ บ้านของเรา ”

ตอนที่ 50 .. “ เพียงรักและเข้าใจ ”

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก