STARCIN ภาคที่ 3 Yan Festival ตอนที่ 12 ยาใจ

"เป็นอะไรล่ะ กับข้าวไม่อร่อยหรือยังไง ?" เสียงคมเข้มดูดุดันเหมือนกับเขาพยายามจะข่มให้กลัว

"ผมก็แค่เบื่อน่ะ...เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ มีเพื่อนคุยสักคนก็ยังดีแต่ห้องข้าง ๆ ก็ไม่พูดตอบโต้อะไรเลย" นาธาตอบกลับเสียงเดียวดูไร้ชีวิตชีวา เขานอนยกเท้าขึ้นไขว้บนเข่าอีกข้าง

"แล้วเจ้าหนูลักซ์จะไม่มาแล้วเหรอไม่เห็นหัวหลายวันเลย" เขายืนกอดอกพร้อมกับคาบแท่งยาสูบอยู่ที่ปากสูดเข้าเต็มปอดก่อนจะปล่อยควันออกมาตอนพูด

"เธอก็คงมีธุระที่ต้องจัดการ แต่ก็นะลุงเบ็นถ้าผมอยากจะขอย้ายไปอยู่ห้องข้าง ๆ ลุงโทลจะเป็นอะไรไหม ? ผมอยากคุยกับเขาก่อนที่จะถึงเวลานั้น" 

"โอ้ เจ้าโทลเหรอ ได้สิ ๆ ยังไงเจ้านั่นก็เป็นสหายของข้าส่วนแกก็เหมือนลูกเหมือนหลานอยู่แล้ว เอาตรง ๆ นะฉันไม่เคยคิดเลยว่าโทลจะมาลงเอยที่เรือนจำจากทหารองครักษ์มากฝีมือแต่กลับทรยศก่อกบฏ " คำพูดคำจาที่เหมือนกับกำลังนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ไปด้วย 

"ออกมาสิ" เขาไขกุญแจเปิดกรงขังให้กับนาธาโดยที่ผู้คุมคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าขัดอะไร

"ขอบคุณครับลุงเบ็น"

พวกเขาเดินลงไปยังชั้นล่างพานาธาไปส่งที่ห้องห้องหนึ่ง 

"ถึงแม้จะเป็นคนรู้จักฉันก็จะไม่ใจดีลดโทษให้หรอกนะ หน้าที่ของฉันก็คือคอยควบคุมเรือนจำและนำนักโทษไปรับโทษที่ศาลได้ตัดสินไว้" คำพูดทิ้งท้ายของชายคนนั้นก่อนจะจากไปเหลือเพียงความเงียบสงัดเสียยิ่งกว่าชั้นบน

"..."

ห้องขังในชั้นนี้มักจะเป็นคนใหญ่คนโตหรือผู้ที่แข็งแกร่งมาก ๆ ไม่แปลกใจเลยที่จะมีแค่ไม่กี่คน นาธาเงี่ยหูฟังพร้อมกับทั้งเกาะลูกกรงมองไปรอบ ๆ 

"ลุงโทล..." นาธากระซิบคุยกับห้องข้าง ๆ 

"หือ..." บรรยากาศทะมึนตึงเครียดแต่ก็ยังมีเสียงตอบโต้กลับมาแม้มันจะเบามากก็ตาม

"จำผมได้ไหมครับนาธาน่ะ" เขายังคงพยายามพูดคุย

"อือ...นาธา เจ้าลูกเขยนี่เอง" เสียงที่จากตอนแรกแหบแห้งดูไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนตอนนี้เริ่มกลับมาฟังได้ชัดขึ้นแล้ว

"ลูกเขยอะไรกันครับ ลุงโทลก็พูดไป" น้ำเสียงที่กำลังเขินอายตอบโต้กลับในทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าลูกสาวเอ๊ยตอนมาครั้งล่าสุดก็บอกว่าแฟนหนุ่มนาธากำลังคุมค่ายทหารอยู่ แต่ที่ไหนได้ดันมาอยู่ในเรือนจำเหมือนฉันอีกแถมเป็นที่เดียวกันซะด้วย" 

"เธอก็คงจะไม่อยากให้ลุงกังวล" นาธาเอาหลังชนกำแพงเช่นเดียวกับลุงโทล

"ก็คงงั้นแหละไอ้ลูกสาวตัวดี เห็นเล่าว่าจะแต่งงานกับนาธาแล้วพาหลานมาให้ดูแต่ก็คงพูดให้กำลังใจไปงั้นแหละ เพราะอีกไม่กี่วันฉันก็ต้องโดนประหารแล้ว" 

"ผมก็เหมือนกัน" เพียงคำพูดสั้น ๆ ก็ทำเอาบรรยากาศเงียบขรึมขึ้นทันที

"เฮ้อ...สำหรับฉันอายุก็ปูนนี้แล้วใช้ชีวิตมานานสนุกไปกับการทำหน้าที่ มีครอบครัว ฝึกฝนต่อสู้ แต่ทำไมนายที่ยังสามสิบต้น ๆ ต้องมาจบชีวิตพร้อม ๆ กับฉันด้วยล่ะ" เสียงถอนหายใจลากยาวแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยใจ

"ไม่หรอกผมเจอคนที่จะเปลี่ยนชะตาของพวกเราทุก ๆ คนแล้ว เขาจะเป็นคนที่จะแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าจอมมารและผู้กล้า ผมจะไม่รู้สึกเสียใจกับการลงพนันทุกสิ่งทุกอย่างไปกับเขา" 

"คนแบบไหนกันนะที่ทำให้นายกล้าพูดขนาดนี้ เอ่อว่าแต่ฉันไม่เคยถามเลยว่านายไปสนิทกับลูกสาวฉันได้ยังไง ? รู้ตัวอีกทีนายก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดแล้ว" ลุงโทลที่ได้ฟังนาธาพูดก็ยิ้มตามราวกับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต

 "เรื่องมันยาวน่ะครับลุงโทลอยากฟังแน่นะ ?"

"ฉันถูกขังอยู่ในนี้มาเป็นสิบปีจนจำวันเดือนอะไรไม่ได้เลย...โคตรจะน่าเบื่อเลยนะรู้ไหม โดนเอาไปใช้แรงงานหรืออะไรเทือกนั้นก็ยังดี ฉันอยากฟังเรื่องราวของนายกับเจ้าลูกสาวตัวแสบเพราะฉะนั้นเล่ามาได้เลย" 

"งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วนะครับ เรื่องมันตั้งแต่ตอนที่เรายังอยู่ในโรงเรียนเก่า ๆ ที่มีพวกผู้หลักผู้ใหญ่เวียนกันมาสอนให้"

"เอาล่ะเด็ก ๆ มานั่งใกล้ ๆ มา" หญิงชราคนหนึ่งที่แม้แต่เดินก็ต้องใช้ไม้ค้ำ

"ผมสีแปลกจังเลย ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะเยาะสนุกสนานของพวกเด็ก ๆ กำลังนั่งล้อมลักซ์อยู่ ด้วยความที่ว่าเธอยังเด็กไม่กล้าแม้แต่จะมีปากเสียงหรือเถียงอะไรได้เลยทำเพียงแค่นั่งร้องไห้เพราะทุกคนจ้องมาที่ผมของเธอ

"หยุดเลยนะพวกเธออย่าแกล้งกันเองสิ" หญิงชราพยายามจะห้ามปรามไว้ถึงพวกเขาจะหยุดแต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด

"วา ! โดนดุแล้วหนีเร็ว ฮ่าฮ่าฮ่า" พวกเขาวิ่งเล่นกันไปทั่วไม่อยู่กับที่ทำเอาหญิงชราคนนั้นกุมขมับเลยทีเดียว

"ไปไหนกันถึงเวลากินข้าวแล้วเหรอ ?" นาธาตัวน้อยที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้าง ๆ ลักซ์โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนอื่นกำลังทำอะไรกันอยู่

"โอ้ ว่าไงโกลเด้นคุง" เขาเรียกลักซ์ด้วยชื่อที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าใคร วินาทีที่เงยหน้าขึ้นมาจากการนอนดวงตาที่ยังไม่ตื่นดีได้มองเห็นลักซ์เหมือนกับหมาพันธ์โกลเด้นที่สีขนสีทอง

"..." เสียงสะอื้นดังขึ้นในทันทีก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมาพร้อมกับปล่อยร้องไห้โฮชุดใหญ่ สักพักเธอก็ลุกพรวดพราดวิ่งหนีออกไปไกลไม่สนใจใครทั้งนั้นท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ และหญิงชรา

"โถ่ หนูลักซ์เอ๊ย" หญิงชราหยิบไม้ค้ำพาตัวเองลุกขึ้นยืนตามหลังลักซ์ไปช้า ๆ 

"ยายรออยู่ที่นี่ก็ได้ผมไปเรียกให้" นาธาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่เรียกไปแบบนั้น เขาตามหลังของลักซ์แต่มันก็ช้าไปจนคาดสายตา

"ลักซ์ ! อยู่ไหน ลักซ์ !" เจ้าเด็กตัวน้อยที่กำลังเดินตามหาเพื่อนร่วมชั้นไปทั่วหมู่บ้านแต่ก็เงียบสนิทมีเพียงแค่ชาวบ้านที่ทักทายถามไถ่ไปเรื่อย

"ไปอยู่ไหนนะ ? ลักซ์ !" นาธายังคงวิ่งว่อนตะโกนไปทั่วหมู่บ้าน

"โกลเด้นคุง !" นาธาเปลี่ยนชื่อเรียกใหม่

"เด็กไม่ดี !" จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนตอบกลับมาจากด้านบน เมื่อนาธาเงยหน้ามองขึ้นไปก็ได้เห็นลักซ์ที่แอบอยู่บนต้นไม้ถ้าไม่สังเกตก็ไม่มีทางมองเห็นแน่นอน อีกอย่างใครจะคิดว่าเด็กตัวแค่นี้จะปีนต้นไม้ได้สูงแบบนี้

"อยู่ตรงนี้นี่เอง ลงมาได้แล้วน่ายายเขาจะได้สอนหนังสือต่อ" นาธาเงยหน้าขึ้นมองตะโกนบอกเพราะกลัวจะไม่ได้ยิน

"ไม่ลง" คำตอบอันหนักแน่นที่มีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง

"เถอะน่าฉันขอโทษที่เรียกโกลเด้นคุงก็ได้" วินาทีที่คำว่าโกลเด้นคุงออกจากปากมันก็ทำให้ลักซ์จ้องเขม็งใส่นาธาทันที

"ไม่ !" คำตอบยังคงหนักแน่นไม่มีเปลี่ยน

"โถ่อย่างอแงไปหน่อยเลยลงมาได้แล้ว" 

"ไม่ได้งอแงสักหน่อย" เธอขว้างเศษไม้ที่แกะออกมาใส่นาธาเบา ๆ พยายามจะไล่ออกไป

"แบบนี้แหละงอแง ขี้ขลาด อ่อนแอ" นาธาที่เริ่มหมดความอดทนตะโกนตอกกลับไม่หยุดขณะเดียวกับที่ลักซ์ขว้างของใส่เรื่อย ๆ

"ไม่ ! ไม่ ! ไม่ !" เสียงตะโกนดังกระแทกใส่กันไปมาไม่หยุด

"ถ้าเธอไม่ลงมา...งั้นฉันนี่แหละที่จะพาเธอลงมาเอง" นาธาเริ่มปีนต้นไม้บ้างแต่มันก็ยากเอาการ แผลที่ฝ่ามือและรอยขีดข่วนเพราะใช้แรงจับกิ่งไม้ขรุขระแน่นแต่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ปีนขึ้นไปไม่รอดสักที ไม่กี่กิ่งไม้ที่ปีนได้ก็ร่วงลงมาเสียก่อนจะถึงตัวลักซ์

"เลิกได้แล้วน่าไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก" ลักซ์ที่เห็นรอยเลือดไหลซิบ ๆ ออกมาตามมือทั้งตอนที่ตกลงมาก็กระแทกหิน พื้น รากไม้ข้างล่างจนเขรอะมอมแมมไปทั้งตัว

"เหอะ คิดว่าฉันจะยอมง่าย ๆ เหรอ กะอีแค่ปีนต้นไม้เด็กคนไหนก็ทำได้" นาธายังคงพยายามปีนเกาะกิ่งไม้ขึ้นไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่สำเร็จสักที ไม่หมดแรงก็เหยียบพลาดทำซ้ำ ๆ จนมือของเขาเริ่มพองมีตุ่มสีขาวบนฝ่ามือและมันก็แตกอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"พอแล้วน่า ก็ได้ ๆ ฉันยอมลงก็ได้" ลักซ์ไม่อาจทนดูต่อไปได้เธอปีนป่ายลงจากต้นไม้ตามกิ่งของมันอย่างง่ายดายทั้งรวดเร็วและพลิ้วไหว

"ดีมากทีนี้ก็ไปหายายแล้วเริ่มเรียนกันได้แล้ว" รอยยิ้มกว้างเห็นไรฟันดูท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดขณะที่ลักซ์เหลือบไปมองดูรอยแผลถลอกมากมายตามตัวและมือของเขาทำเอาละสายตาไปจากมันไม่ได้เลย

"ไม่ต้องไปเรียนแล้ว ไปทำแผลเถอะ" ลักซ์เดินนำหน้านาธาออกไปที่ไหนสักแห่ง

"อย่างงั้นเหรอ..." นาธาที่ทำตัวไม่รู้สึกรู้สาอะไรทำเพียงแค่เดินตามลักซ์ไปเฉย ๆ 

"แม่คะหนูขอยืมที่ทำแผลหน่อยนะคะ" 

"ได้สิลูกไปทำอะไรมาล่ะ" แม่ของลักซ์หันหลังมาถึงจะได้เห็นนาธาที่มากับลักซ์ด้วยทำเอาเธอประหลาดใจยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง

"สวัสดีครับผมนาธา" เขาโค้งตัวทักทายอย่างมีมารยาทเหมือนกับได้รับการสั่งสอนมาดี

"โอ้เข้ามาเลยแผลเต็มตัวขนาดนี้ไปฟัดกับสัตว์อสูรมาหรือเปล่าเนี่ยฮ่าฮ่า" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความแปลกใจพร้อมทั้งหัวเราะเบา ๆ พอเป็นพิธีอีกต่างหาก

"มัวยืนบื้ออะไรอยู่รีบมานี่เร็ว" ลักซ์ที่เดินล่วงหน้าไปก่อนตะโกนเรียกพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลในมือ

"เธอนี่ก็ชอบตะโกนจังเลย อยู่แค่นี้พูดแบบปกติก็ได้แท้ ๆ" นาธานั่งลงตามที่ลักซ์ยื่นมือชี้ไปที่เก้าอี้ เธอเปิดผ้าพันแผลและอุปกรณ์หลายอย่างรวมทั้งน้ำยาล้างแผล ลักซ์สามารถใช้ของพวกนี้ได้อย่างคล่องแคล่วทั้งที่ยังเป็นแค่เด็กตัวน้อยแท้ ๆ 

"โอ๊ย ! เบามือหน่อยสิ" นาธาเผลอร้องออกเมื่อลักซ์ทาน้ำยาล้างแผลลงไป อาการแสบเจ็บปวดก็จี๊ดขึ้นมาทันทีทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาแทบจะไม่รู้สึกเจ็บหรือเป็นอะไรแท้ ๆ 

"แหม่...ทำเป็นเจ็บทีตอนตกต้นไม้ไม่เห็นจะร้องสักคำ" เธอกดผ้าที่ใช้ทาน้ำยาล้างแผลลงไปแรงกว่าเดิมแกล้งให้นาธาร้องออกมาอีก แต่เมื่อลักซ์ได้เห็นใบหน้าของนาธาที่กำลังอดกลั้นความเจ็บปวดไว้ไม่อยากให้มีเสียงร้องออกมา

 "ฉันจะไม่ร้อง" นาธากัดฟันกลั้นเสียงร้องไว้เห็นได้จากสีหน้าท่าทางที่ดูทรมานแม้จะใช้เวลากว่าสิบนาทีเขาก็ไม่ส่งเสียงร้องออกมาอีกเลย

"เห็นไหมฉันไม่ร้องล่ะ ? ของแค่นี้สบาย ๆ อยู่แล้ว" นาธายิ้มกว้างออกมาทันทีที่ลักซ์ทำแผลให้เสร็จ ลุกขึ้นจากเก้าอี้กระโดดโลดเต้นแสดงให้เห็นว่าตัวเขานั้นยังแข็งแรงอยู่

"เก่งตายแหละออกไปจากบ้านฉันได้ละ" ท่าทางฟึดฟัดกอดอกสะบัดหน้าหนี

"เธอต้องไปเข้าเรียนด้วย" นาธาเอื้อมมือไปจับแขนของลักซ์ลากเธอไปด้วย ขณะที่เธอยังตกใจตั้งตัวไม่ถูก

"ด-เดี๋ยว" ถึงแม้จะดูไม่เต็มใจแต่ลึก ๆ แล้วลักซ์เองก็รู้สึกผิดอยู่ด้วยเช่นกันเลยปล่อยตัวให้นาธาพากลับไปยังห้องเรียน

"มาแล้วครับยาย !" นาธาตะโกนออกไปทันทีที่มาถึงขณะที่ภายในห้องเรียนกำลังเรียนกันอยู่ พวกเขาต่างก็หันมามองเป็นตาเดียวกันรอยยิ้มอ่อน ๆ ของหญิงชราส่งให้กับพวกเขาทำให้รู้สึกดีขึ้นทั้งที่นางควรจะโกรธแท้ ๆ 

"พวกเธอมาช้าอาจจะตามไม่ทัน ถ้าไม่เข้าใจยายจะสอนให้ใหม่นะ" 

"ครับผม" นาธายังคงยิ้มร่าเริงยกใหญ่ไม่เหมือนกับลักซ์ที่เข้ามาก็นั่งนิ่งเงียบไม่คุยกับใครจนกระทั่งหมดช่วงเวลาสอน หญิงชราปล่อยให้เด็ก ๆ เล่นกันอิสระทั้งพื้นทุ่งนาทุ่งหญ้ากว้างใหญ่รวมไปถึงลานฝึกฝน

"เฮ้อ...ได้เลิกสักที" นาธาฟุบลงกับโต๊ะเรียนนอนสบายใจไม่เหมือนกับเด็ก ๆ ทั่วไปที่วิ่งเล่นกันสนุกสนานอยู่ข้างนอก

"นอนแบบนี้จะได้อะไร ?" ลักซ์ยืนจ้องมองนาธาอยู่ข้าง ๆ กับคำถามสั้น ๆ ที่เอ่ยออกไป

"ได้นอนไง" นาธาตอบกลับด้วยท่าทางที่เหมือนจะหลับได้ทุกเมื่อ ลักซ์นั่งลงเก้าอี้นอนตามนาธาบ้างแต่เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว

"อืม...นี่เราหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ยแค่ลองนอนบนโต๊ะบ้างแต่เผลอแป๊บเดียวก็หลับซะละ" เธอเหลือบสายตามองไปหานาธาที่ยังคงหลับไปตื่นอยู่นึกสนุกแสยะยิ้มออกมาในทันที

"ออกไปข้างนอกบ้างก็ได้ !" ลักซ์พยายามปลุกนาธาถึงเธอจะรู้ว่าเขาตื่นอยู่แล้วแต่ทำเป็นไม่ได้ยินยิ่งทำให้เธอมีน้ำโหมากขึ้น

"ออกแรงซะมั้ง" ลักซ์ดึงตัวของนาธาออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีมันทำให้ร่างของเขาร่วงจากเก้าอี้ทับตัวลักซ์เต็ม ๆ 

"ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย !" นาธาถึงกับตะคอกใส่ลักซ์ที่ตนนอนทับอยู่ก่อนจะรีบลุกขึ้น

"เอาแต่นอนออกไปใช้แรงกันบ้างดีกว่า" เธอไม่ได้สนใจคำด่าของนาธาเอาแต่จะลากตัวเขาออกไปให้ได้ แรงที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมานานจนทำให้พวกเขาหมดแรง

"ก็ได้ ๆ ฉันยอมออกไปก็ได้" นาธาถึงกับคอตกหมดแรงเดินตามกันต้อย ๆ ออกไปนอกห้องเรียน

"แข่งวิ่งไปสุดทุ่งนากัน" พูดเสร็จเธอก็ออกตัวไปทันทีเหมือนกับพักหายใจจนเติมแรงได้แล้ว

"นี่เธอไม่คิดจะเหนื่อยบ้างเลยหรือยังไง" นาธาวิ่งตามด้วยสภาพเหนื่อยหอบหายใจพะงาบกว่าจะถึงที่หมายก็ใช้เวลาไปมากโข เขาทิ้งตัวลงนอนพักหายใจข้าง ๆ กับลักซ์หัวเกือบจะชนกัน

"เป็นไงได้ออกมาข้างนอกรู้สึกดีใช่ไหมล่ะ" ลักซ์ที่ปกติตอนอยู่ในห้องจะเงียบขรึมในที่สุดก็ยิ้มออกมาได้ดูมีความสุขมาก ๆ

"ดี...มั้ง" 

"ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องดีสิ" 

วันคืนผ่านไปช่างรวดเร็วยิ่งนัก เด็ก ๆ ภายในผู้บ้านเริ่มเติบโตขึ้นจากวัยรุ่นสู่ความเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องมีความรับผิดชอบทำงานทำการ จากเด็กตัวน้อยที่ไม่ต้องกังวลอะไรก็เติบใหญ่เข้าสู่วัยรุ่นที่ต้องพัฒนาตัวเองเพื่อหน้าที่การงานในอนาคต

"นาธา !" เสียงตะโกนดังลั่นมาจากข้างนอกบ้านหลังหนึ่ง ลักซ์ที่ตัวสูงขึ้นดูมีน้ำมีนวลอีกทั้งยังมีกล้ามเนื้อบ้างทำให้เธอดูแข็งแรงกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน

"หนวกหูจริงเลยคนจะหลับจะนอน" เขาพลิกตัวเอาผ้าห่มปิดหูไว้พยายามจะฝืนหลับต่อให้ได้

"ตื่นได้แล้วน่า" ผ้าถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็วจนนาธาไม่รู้สึกตัวพยายามควานหามันต่อไปทั้งที่ยังนอนหลับตาอยู่

"เฮ้ย ! เข้ามาได้ยังไง" เมื่อลืมตาขึ้นมองดูรอบ ๆ ก็ได้เห็นลักซ์ยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาเขม็ง

"ฉันรู้ทุกซอกทุกมุมของบ้านนายเลยนะกะอีแค่ลอบเข้ามาไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย" 

"ชิ น่ารำคาญซะจริงเลย" นาธาหันหน้าหนีกลับไปนอนต่อทันที

"ออกไปยืดเส้นยืดสายได้แล้วน่า" ลักซ์แบกนาธากระโดดออกไปทางหน้าต่างโดยที่เขาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

"ก็ได้ ๆ เซ้าซี้จริงเลย" ลักซ์วางนาธาลงกับพื้นทั้งที่เขายังรู้สึกงัวเงียสะลึมสะลืออยู่ เธอยื่นมีดสั้นให้กับนาธาและลากเขาไปยังที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกลจากหมู่บ้านพอสมควร

"เราจะไปไหนกันล่ะเนี่ย ?" 

"ตามมาเดี๋ยวก็รู้" เธอเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในป่าแหวกทางเข้าไปอย่างยากลำบากแต่มันก็ดูเหมือนจะมีร่องรอยคนผ่านมาแล้ว

"ลักซ์..." นาธายืนนิ่งตกตะลึงกับภาพตรงหน้า แม่น้ำสายเล็ก ๆ ไหลพาดผ่านไปไกลจนไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหนเห็นเพียงน้ำที่ใสสะอาด

"ฉันบังเอิญมาเจอที่นี่น่ะ ถึงพวกผู้ใหญ่จะบอกว่าห้ามเข้าป่าแต่มันน่าสนุกออก" เธอวิ่งพรวดพราดออกไปอย่างรวดเร็วกระโดดปีนป่ายตามต้นไม้หลบหลีกเส้นทางที่มีหนามได้ง่ายดายทำเอานาธาจ้องตาไม่กะพริบ

"ฉันเองก็ฝึกมาไม่น้อยเหมือนกันแค่นี้สบายน่า" เขาทำตามลักซ์ทุกขึ้นตอนแม้กระทั่งกิ่งไม้ที่จับพยายามเลียนแบบการกระทำของเธอแต่ช้ากว่ามาก ๆ กว่าจะไปถึงปลายทางที่มีลักซ์ยืนกอดอกพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปากดูสะใจแปลก ๆ 

"เพราะเอาแต่นอนนั่นแหละเลยตามฉันไม่ทัน" นาธาที่รู้สึกพ่ายแพ้ไม่พูดตอบโต้อะไรสีหน้าแววตาที่ดูเซ็ง ๆ หันหน้าหนีเธอ

"อย่างอนไปเลยน่า...ฉันแค่พูดเล่นนายไม่ต้องคิดมากหรอก" ลักซ์พยายามจะเดินเข้ามาในสายตาของเขาให้ได้แต่นาธาก็ยังหันหน้าหนีไม่หยุด

"ไม่ได้งอนสักหน่อย ใครจะเก่งเท่าเธอล่ะอายุแค่นี้แต่กลับเลื่อนขั้นเป็นเลเวลสองได้แล้ว" 

"ฮ่าฮ่าฮ่าดูยังไงก็งอนอยู่ชัด ๆ เลย" เสียงหัวเราะยิ้มเยาะอย่างสะใจ เธอเลิกตอแยนาธาเดินหน้าต่อไปทั้งอย่างงั้น

"ด-เดี๋ยวสิจะเข้าไปลึกกว่านี้อีกเหรอมันจะไม่เป็นอะไรแน่นะ ?" นาธาที่รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบวิ่งตามหลังไปทันที

"สบาย ๆ น่าถ้ามีพวกสัตว์อสูรจริงป่านนี้หมู่บ้านคงโดนโจมตีไปแล้ว" เธอยังคงมุ่งหน้าต่อไปลึกเข้าไปในป่าตลอดทางที่ดูคดเขี้ยวเต็มไปด้วยขวากหนามทำให้นาธาหวั่นกลัวนิด ๆ ดูกระวนกระวายมองซ้ายมองขวาระวังอยู่ตลอด

"ฉันว่าเรากลับกันเถอะ" บรรยากาศมืดครึ้มมาแต่ไกลเหมือนฝนกำลังจะตกทั้ง ๆ ที่ก่อนออกมาท้องฟ้าก็โล่งปลอดโปร่งดีแท้ ๆ 

"โถ่น่าเสียดายจังฉันว่าจะพาไปแม่น้ำกว้าง ๆ สักหน่อย ที่นั่นฉันเคยมาว่ายน้ำเล่นด้วยนะ" ใบหน้าสวยงามมีเสน่ห์รูปร่างสมส่วนแถมยังสูงกว่านาธาเสียอีก ริมฝีปากบางเบาสีชมพูกับแววตาดุจแก้วมณีคู่นั้นเพียงแค่ยิ้มให้เป็นใครก็ต้องหลงแต่ถึงอย่างงั้นนาธาก็เคยชินและเฉยชากับใบหน้าแบบนั้นแล้ว

"ยิ้มแบบนั้นคงจะดั้นด้นไปให้ได้สินะ" เขาจ้องมองกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉยราวกับอ่านใจของลักซ์ได้

"แฮะแฮะ...ใช่ฉันอยากจะไปที่นั่นอีกครั้ง ฝนมันคงไม่ตกหนักหรอกมั้ง" ท่าทางที่ยังเอ้อระเหยไม่ได้เกรงกลัวอะไรของเธอทำเอานาธากุมขมับแต่ก็เออออตามไปด้วยเสียอย่างงั้น

"อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว"

ไม่นานนักพวกเขาก็ได้พบกับเส้นทางแม่น้ำกว้างใหญ่ทอดไกลออกไปจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด น้ำไหลอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่แรงนักอีกทั้งระดับความลึกที่สูงเพียงหนึ่งเมตรถ้าคนที่ว่ายน้ำเป็นก็สามารถลงไปเล่นได้โดยไม่ต้องกลัว

"ด-เดี๋ยวเธอจะทำอะไรน่ะ ?" เสื้อผ้าที่โยนทิ้งลงพื้นไม่กลัวเปื้อนของลักซ์ทำให้นาธาจ้องมองไปที่ตัวเธอที่ค่อย ๆ ปลดเปลื้องชุดออกทีละนิด

"จะอะไรล่ะก็ว่ายน้ำไง"

"ไม่ใช่แบบนั้นนี่เธอจะถอดชุดหมดเลยหรือไง" นาธาหันหลังให้ไม่กล้าสบตาหรือมองเรือนร่างของเธอ

"ไม่เห็นต้องอายเลยเราก็เคยแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันมาตั้งหลายรอบแล้ว"

"นั่นมันตอนเด็กนี่น่า ทั้งเธอและฉันก็โตขึ้นมากแล้วอย่าเอาเรื่องเมื่อก่อนมาใช้เลย" ทันใดนั้นเขาก็สัมผัสถึงความอบอุ่นได้จากด้านหลังก่อนที่แขนและมือของลักซ์จะโอบเข้ามาที่ด้านหน้า

"อ-อะไร" เสียงสั่น ๆ ของนาธาที่กำลังวิตกกังวลเหมือนกับกระต่ายตัวน้อย ๆ ไม่มีผิด เขายืนนิ่งอย่างกับหินไม่มีท่าทีจะขยับร่างกายเลยแม้แต่น้อย

"ฉันแค่หยอกเล่นน่าไม่ได้ถอดหมดสักหน่อย" เธอวิ่งตรงไปยังแม่น้ำกระโดดพุ่งตัวออกไปว่ายไปอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว

"..." นาธาที่ค่อย ๆ หันหลังเหลือบสายตามองทีละนิดก่อนจะถอนหายใจสั้น ๆ 

"ฉันไม่เล่นน้ำหร-" ไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็ถูกลักซ์ลากตัวลงไปในน้ำเสียก่อน

"ลักซ์ !" เสียงตะโกนด้วยสีหน้าบึ้งตึงของนาธาแทนที่ลักซ์จะรู้สึกผิดแต่กลับหัวเราะออกมายกใหญ่

"นี่แหละ" นาธาที่รู้สึกหมั่นไส้ใช้มือตีน้ำกระเด็นใส่เธอเต็ม ๆ พวกเขาเล่นน้ำกันอยู่พักหนึ่งจนรู้สึกตัวอีกทีฝนก็เริ่มลงเม็ดเสียแล้ว

"คงต้องกลับแล้วมั้ง..." นาธาหันไปเห็นสัตว์ประหลาดร่างยักษ์อยู่ข้างหลังของลักซ์ มันมีรูปร่างที่แปลกประหลาดเหมือนกับมีสัตว์หลากประเภทหลายตัวรวมกันอยู่ แต่ละส่วนมันขยับไปมาราวกับมีชีวิตของใครของมันดูน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก

"ลักซ์วิ่ง !" เขาคว้าเอาก้อนหินใต้น้ำขึ้นมาขว้างเข้าไปที่ดวงตาของมันก่อนที่ลักซ์และเขาจะขึ้นจากน้ำ

"เธอทำอะไรอยู่เร็วเข้าสิ !" ลักซ์หยุดอยู่ตรงกองเสื้อผ้าของตนเหมือนกับเธอจะเอาชุดไปด้วยแต่ก็ไม่ใช่กลับเป็นมีดสั้นรูปทรงแปลกตาที่หยิบออกมาจากกางเกงของเธอเอง

"[มานาบอล]" ลูกบอลมานาขนาดเล็กพุ่งกระแทกตัวของสัตว์ประหลาดทำให้มันเสียจังหวะครู่หนึ่งแต่ก็ไม่อาจต้านทานมันไว้ได้ พวกเขาทั้งสองต้องวิ่งหนีสุดฝีเท้ากลับไปยังหมู่บ้านให้ได้

"เดี๋ยวสิลักซ์ถ้าไปที่หมู่บ้านมันจะไม่เป็นอะไรเหรอ ?" นาธาตะโกนขึ้นมากลางขันทำให้เธอนิ่งเงียบเอาแต่วิ่งต่อไปเหมือนกับกำลังใช้ความคิดอยู่

"เราจะใช้ฝนที่ตกเบี่ยงเบนความสนใจก่อนจะสลัดให้หลุดจากสายตา" กรงเล็บขนาดใหญ่ฟาดลงเฉี่ยวหลังเธอไปนิดเดียวทำเอาเสื้อผ้าบาง ๆ ที่ใส่อยู่ขาดเป็นรอยเล็บเลย 

"จับมือฉันไว้" ลักซ์ใช้เวทมนตร์อีกครั้งทำให้โคลนที่พื้นพุ่งใส่ตาของมันพร้อม ๆ กับมานาบอลที่เธอโยนออกไปด้านหน้า

เธอเอามือปิดปากนาธาไว้ทันทีที่ลงไปในหลุมของรากต้นไม้ขนาดใหญ่ขณะที่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นยังคงวิ่งตามมานาบอลไป

"รอดแล้วสินะคงต้องรอจนกว่าจะแน่ใจว่ามันไปแล้ว" พื้นเปียกแฉะอีกทั้งยังตากฝนตลอดเวลารอจนกว่าจะมีจังหวะให้หนี

 

หมายเหตุ - คำที่เป็นภาษาอื่นจะเขียนทับศัพท์เป็นไทยนะครับ