มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก - ตอนที่ 5

Under the moon มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก ตอนที่ 5

 

    “ยัยจอย แกอยู่ไหน ฉันจะกลับแล้ว !”

 

    เสียงของก้อยที่ตะโกนเรียกหาทำเอาจอยสะดุ้งอย่างลนลาน แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่เธอตกอกตกใจ เธอลุกยืนหันตัวไปเปิดประตูด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ‘ยัยเพื่อนบ้าเอ้ย ! อดขยำไส้กรอกเลยฉัน’

 

    จอยเกรงว่าหากอยู่นานเกินเดี๋ยวเพื่อนฉุกคิดได้ว่าเธอเดินมาเข้าห้องน้ำ นอกจากนี้ถ้าเพื่อนเดินมาเรียกจะถูกสงสัยได้ว่าเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำกับหมา

 

    คิดอีกที ภาพของไอ้ไข่ย้อยสีดำที่รีบวิ่งกลับไปดูหนังโป๊สำหรับมันต่อ เธอรู้สึกเสียดายไม่น้อย ความจริงเสียสละเวลาสักนิดหน่อยคงไม่เป็นไร ป่านนี้คงได้ขยำไส้กรอกไปนานแล้ว

 

    แต่มาฉุกคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไป จอยจึงละสายตาไปจากหมาโกลเด้น โบกไม้โบกมือตะโกนเรียกเพื่อนหญิง “ฉันมาแล้ว ฉันแค่มาเข้าห้องน้ำ”

 

    ขณะเดินใกล้ถึงรถ ภายในใจลังเล ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักกายกรรมเดินบนเชือก จะพลัดตกไปด้านซ้ายหรือขวา

 

    ไม่นาน มีหอกแหลมสีแดงปริศนา ไม่รู้ว่ามาจากไหน พุ่งเสียบเธอร่วงไปในอ้อมกอดบทเพลงรักเร่าร้อนของมนุษย์หมาป่าที่อ้าแขนรอรับด้วยความยินดี

 

    จอยจึงหยุดเดินหลังจากตัดสินใจได้ “ก้อย... ฉะ... ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันว่าจะกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า”

 

    เพื่อนสาวพ่นลมหายใจเสียงดังทันทีที่ได้ยิน “แกนี่เรื่องเยอะจริงๆ” เห็นจอยหัวเราะแฮะๆ อย่างยอมรับผิด จึงสะบัดมือบุ้ยใบ้ “เออๆ ก็ได้ แกจะกลับไปนอนที่บ้านแกก็ตามใจ เดี๋ยวฉันจะไปส่งก็แล้วกัน”

 

“มะ ไม่ต้อง ไม่ต้อง !” จอยรีบปฏิเสธ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าไอ้หมานั่นมันมาดักรออยู่ในบ้านหรือไม่ “เดี๋ยวฉันจะโบกรถกลับไปเอง แกไม่ต้องไปส่ง”

 

    “ตามใจแกก็แล้วกัน” ก้อยหยิบถุงกับข้าวยื่นให้ “อย่าลืมนี่ด้วย เดี๋ยวแกอดตายคาบ้านเสียก่อน”

 

    ยังไม่ทันทั้งสองคนจะแยกทาง มีรถสุดหรูหรามาจอดข้างๆ สองสาวจึงเกิดความสงสัยว่าใครมา

 

    เมื่อทันทีที่หน้าต่างเลื่อนลง เธอทั้งสองเบิกตาโตอย่างคาดไม่ถึง

 

    “สวัสดีตอนเย็นครับ กำลังจะกลับบ้านใช่ไหมครับ ?” อเล็กซ์ส่งรอยยิ้มสุดเซ็กซี่ให้เหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง แทบจะทำให้สองสาวทรุด ณ เดี๋ยวนั้น

 

    “เอ่อ... คือว่า... ฉัน...” จอยประหม่าจนพูดไม่ออก แต่ไม่ใช่สำหรับเพื่อนซี้ที่แจ้นลงมาจากรถ

 

    “ใช่ค่ะ พอดีฉันกำลังไปส่งจอย แต่ว่ารถฉันไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ มันก็สตาร์ทไม่ติดค่ะ ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านยังไง มันแย่มากจริงๆ” ก้อยสวมบทดาราทำหน้าเศร้า

 

    “ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณเอง” อเล็กซ์เสนอ

 

    “ขอบคุณมากเลยค่ะคุณอเล็กซ์ ถ้าเช่นนั้นขอฝากจอยกลับไปส่งบ้านแทนฉันด้วยนะคะ” ก้อยดึงมือเพื่อนสาวให้ตามมา

 

    “คุณก็มาด้วยกันเลยสิครับ เดี๋ยวผมโทรแจ้งช่างซ่อมรถที่อู่ส่วนตัวของผมมาลากรถไปซ่อมให้” อเล็กซ์ล้วงกระเป๋าหาโทรศัพท์

 

    “ไม่เป็นอะไรค่ะ พอดีฉันโทรเรียกแฟนมารับแล้ว อีกสักพักเขาก็มาค่ะ” ก้อยโบกมือปฏิเสธ

 

    “ถ้างั้นคุณจอยเชิญเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งที่บ้านเอง” อเล็กซ์วางโทรศัพท์ลงในลิ้นชักที่เปิดอ้าทิ้งไว้ เมื่อไม่จำเป็นต้องโทรหาช่างซ่อมรถอีก

 

    “ตะ แต่ว่า...” จอยตะกุกตะกักไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ยิ่งเพื่อนจูงพาเข้าไปใกล้รถก็ยิ่งประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกครั้งเธอก็เข้ามานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว

 

    “ฝากเพื่อนฉันด้วยนะคะ ลาก่อนค่ะคุณอเล็กซ์ พรุ่งนี้เจอกันใหม่ที่บริษัทค่ะ”

 

    ก้อยโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มก่อนจะลับสายตาหายไปเมื่อรถเคลื่อนตัวออก

 

    “รัดเข็มขัดด้วยครับ”

 

    จอยที่เขินอายอยู่เดิม เมื่อเจอคำพูดเตือนของอเล็กซ์ ทำเอาเธอมือสั่นจับผิดจับถูก ท่าทางนี้ของเธอเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากชายหนุ่ม ทำให้เธอหน้าแดง เพราะมันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงป้ำเป๋อ

__________

 

    เมื่อมาถึงบ้าน หลังจากก้าวลงมาจากรถ จอยยืนกลอกตามองซ้ายมองขวา ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะความพะวง จะปฏิเสธตั้งแต่แรกก็ไม่กล้า กลัวก็กลัวว่าไอ้หน้าหมามันแอบซ่อนอยู่ตรงจุดใดจุดหนึ่ง รอทีเผลอแล้วกระโจนออกมากะซวกไส้ชายหนุ่มเพราะความหึงหวง

 

    แต่ไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติไปจากเดิม หญิงสาวจึงกลับมาสนใจกับอเล็กซ์ “ขอบคุณค่ะที่มาส่ง”

 

    “ไม่เป็นอะไรครับ ผมยินดีอยู่เสมอ แล้วพรุ่งนี้จะให้ผมมารับหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มลูกครึ่งมองสำรวจภายในประตูรั้วลูกกรงเหล็ก บ้านของหญิงสาวเท่าที่เห็นเป็นแบบสองชั้น ที่พื้นหญ้าหน้าบ้านไม่มีอะไรเลย จึงมั่นใจทันทีว่าเธอต้องไม่มีรถ

 

    “มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันเกรงใจคุณจริงๆ แค่คุณมาส่งฉันถึงบ้านก็มากพอแล้ว” จอยรีบปัดความหวังดีของชายหนุ่ม ในตอนนี้ต้องไล่เขาไปอย่างเร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัย

 

    “ถ้างั้นก็ได้ครับคุณจอย” อเล็กซ์เหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองที่ส่งเสียงกริ้งๆ ก่อนตวัดสายตากลับมาสนใจกับหญิงสาวต่อ “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ อย่าลืมนะครับพรุ่งนี้ตอนเที่ยง ผมจะพาคุณไปลิ้มรสของอร่อย” เขาขยิบตาให้อย่างขี้เล่นก่อนใบหน้าหายไปหลังกระจกติดฟิล์มกรองแสง

 

    หลังจากรถออกไปไกลแล้ว จอยก็ใช้กุญแจเปิดรั้วเข้าไป มองซ้ายมองขวาสำรวจอีกครั้ง ยังไม่มีอะไรดูผิดปกติ เธอจึงปิดรั้วแล้วเดินตรงไปที่หน้าบานประตู

 

    ขณะกำลังหากุญแจไข เธอนึกได้ว่ามันไม่จำเป็น ในเมื่อลูกบิดของประตูมันไม่มีสภาพเหมือนเดิม

 

    ทันทีที่ละสายตาจากกระเป๋า เปลี่ยนมาที่ตรงลูกบิด จอยผงะ เบิกตาโพลง ภาพตรงหน้าของเธอในตอนนี้มีลูกบิดสภาพสมบูรณ์ ราวกับมีคนเพิ่งเอามาเปลี่ยนให้ใหม่ ทำให้ฉุกคิดได้เพียงอย่างเดียวว่าตัวอะไรมันเอามาเปลี่ยนให้ เพราะนอกจากสิ่งนั้น ก็ไม่มีใครรับรู้อีกว่าลูกบิดประตูบ้านของเธอเสียหาย

 

    แต่จอยไม่คิดก้าวขาถอยหรือวิ่งหนีไปไหน กลับยื่นมือที่สั่นไปจับลูกบิด ตอนนี้เธอทั้งหวาดกลัวและตื่นเต้นในคราวเดียวกัน ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกสองขั้วที่แตกต่างนี้จะผสมผสานเข้ากันได้อย่างลงตัว แต่จะว่าตามจริง ความรู้สึกค่อนข้างลำเอียงไปทางตื่นเต้นมากกว่า เพราะตอนนี้ภายในหัวของเธอนึกถึงแต่เรื่องที่มนุษย์หมาป่าจะบำเรอให้

 

    จอยค่อยๆ หมุนลูกบิดอย่างเชื่องช้า ตอนนี้หัวใจเต้นรัวสุดๆ ไปเลย

 

    แต่เมื่อคิดอีกทีก็ชะงักหยุดเพียงแค่นั้น ทำอย่างนี้มันจะไปตื่นเต้นอะไร เธอสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นหมุนลูกบิดแล้วเปิดอย่างรวดเร็ว

 

    แล้วทันทีที่บานประตูถูกเปิดออก เธอเบิกตา อ้าปากมีเสียงเฮือกออกมา

 

つづく