บันทึก (ไม่ลับ) ของแม่ค้านักเขียน ตอน 6

ลอยคอในความหวัง  

โดย ม้าไม้

            ที่จริงเรื่องหมี่ยังไม่จบนะคะ (สูตรยำหมี่สดยังไม่ถูกเปิดเผย) แต่อยากเล่าถึงสถานการณ์ล่าสุดในช่วงกลางปีนี้ว่า ม้าไม้กำลังมองเห็นภาพตัวเองจะต้องกลับมาเป็นแม่ค้าอีกหนหนึ่งค่ะ อาจไม่ใช่หมี่หรอกนะ แต่ก็คงจะเป็นอาหารการกินนี่แหละ ที่จะลงทุนง่าย และทำกำไรคล่องตัวสักหน่อย

            เราไม่ได้ต่างกันเลยนะคะนักอ่านที่รัก ตอนนี้ม้าไม้ก็พยายามตะเกียกตะกายในความหวังของตัวเองเพื่อให้ลอยคออยู่ได้ในบรรยากาศมาคุแบบโควิดพิศวาส เช่นเดียวกับที่เพื่อน ๆ กำลังเผชิญอยู่นั่นเองค่ะ

            กว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมาของม้าไม้ก็เป็นชะตากรรมอันน่าสะพรึงของตนเองเหมือนกัน เพราะช่วงปลายเดือนเมษายนที่ผ่านมามีคนจ้างงานให้เขียนบทความแบบทำสัญญาเป็นเรื่องเป็นราว คุยกันเสร็จสรรพ ลงนามแบบทวิภาคีเรียบร้อย (ผ่านภาพถ่ายและอีเมล์) ก็มีเหตุให้ม้าไม้ต้องจำใจยกเลิกสัญญาในวันต่อมาก่อนที่จะเริ่มงานกันเลยทีเดียว สาเหตุเกิดจากการที่เราไม่เคยทราบตัวบทกฎระเบียบในเรื่องบางเรื่องมาก่อน พอมาเห็นข้อมูลที่ชัดเจนหลังจากทำสัญญาไปแล้ว จึงทำให้ต้องมาคิดหนักว่าเราไม่ควรเข้าไปสุมเสี่ยงกับเรื่องที่หมิ่นเหม่ต่อการทำผิดกฎหมายนะ ในที่สุดจึงต้องโบกมือลากันไปค่ะ

            โถ เสียดายก็เสียดายนะ งานก็หายากด้วย แต่เพื่อความถูกต้องและสบายใจตัวเราก็ยอมเลือกแบบนี้ดีที่สุดค่ะ เขียนมาถึงตรงนี้ สงสัยคงมีคนพยายามนึกภาพตามว่างานเกี่ยวกับอะไรเหรอ เอาเป็นว่าไม่ใช้พวกเว็บพนันหรือหวยแน่นอนค่ะ เป็นบางประเด็นที่ทำให้รบกวนจิตใจเรามากกว่า       

            หลังจากจำเทงานออกไปด้วยตนเองแล้ว คราวนี้ก็ต้องมาแหวกฟ้าคว้าดาวกันใหม่ล่ะค่ะว่าจะหางานจากไหนดี ถ้าไม่ขายของ เพราะลูกค้าที่เคยเรียกใช้บริการหรือที่เราเคยสมัครงานไว้ต่างก็เงียบกันไปหมด ตั้งแต่ช่วงวันแรงงานเป็นต้นมา ม้าไม้ตั้งใจจะเข้าไปหางานใหม่ในกลุ่มนักเขียนฟรีแลนซ์ต่าง ๆ ก็โชคร้ายซ้ำสอง คือ บัญชีเฟซบุ๊กหนึ่งถูกระงับการใช้งานค่ะ ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลสักเท่าไร ประมาณว่ามีคนเข้าไปใช้แล้วทำให้ไม่ปลอดภัย อะไรแบบนั้น ช่องทางการหางานออนไลน์ของตนเองจึงหายไปช่องหนึ่ง

            ที่จริงม้าไม้มีบัญชี FB สองบัญชีค่ะ ตอนนี้จึงเหลือเพียงบัญชีส่วนตัวที่เป็นชื่อจริงของเรา ครั้นจะนำไปใช้สมัครงานก็...อายแฮะ บอกตรง ๆ อ้าว ! ก็มีภาพหน้าตาโชว์ด้วยนี่คะ เดี๋ยวเพื่อน ๆ และคนใกล้ตัวก็รู้กันหมดว่าเจ้าม้าไม้นี่ช่างระหกระเหิน เร่ร่อน เป็นที่น่าสมเพชของใครต่อใคร รบกวนจิตใจเพื่อนฝูงเปล่า ๆ และอาจจะไปทำให้เสื่อมเสียถึงภาพลักษณ์ในหมู่เพื่อนที่ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่มั่นคงเป็นหลักเป็นฐานกันทั้งนั้น (คิดงั้นนะ)

            และแล้ว ณ บัดนี้ ม้าไม้ผู้ซึ่งไม่เคยอวบอ้วนมาก่อนเลยในชีวิตก็กำลังจะต้องผอมโซลงอีกครั้ง แต่...ไม่ว่าจะต้องตะเกียกตะกายกันแค่ไหน อย่างไร ก็ต้องทำค่ะ เดินต่อไป ไม่ใช่คนท้อแท้ง่าย ๆ อยู่แล้ว

            ในเมื่อยังไม่มีคนสนใจจ้างนักเขียน ตอนนี้ม้าไม้จึงเตรียมตัวเป็นผู้ช่วยแม่ค้าขนมกุยช่ายนึ่งค่ะ เพราะหลังจากที่ออเจ้า (น้องสาว) ของม้าไม้ทดลองทำชิม ทำแจก และทำขายแบบพรีออเดอร์ โดยชูจุดขายคือ น้ำจิ้มรสเด็ด ปรากฏว่าได้รับการตอบรับดีเยี่ยม ถึงขนาดต้องเริ่มปลูกต้นกุ่ยช่ายลงกระถางกันเลยทีเดียว และล่าสุดเราตกลงกันว่าจะรวมพลังปั้นแป้งกุยช่ายส่งขายตามคำขอของคุณแม่ค้าในตลาดที่รู้จักกันค่ะ

            สถานการณ์ตอนนี้ เราต้องเห็นใจกัน และเผื่อแผ่ความรัก กำลังใจไปให้กันนะคะคุณผู้อ่าน เพื่อสร้างความหวัง และพลังใจให้ใจหลายดวงที่อาจจะกำลังหม่นหมอง และสำหรับแม่ค้านักเขียนคนนี้ ม้าไม้ยินดีที่จะแบ่งกำลังใจให้ทุกท่านค่ะ

            ปรัชญาชีวิตยามนี้ : ถ้ายังไม่มีใครต้องการ ฉันก็ขอซุกรากลงดิน เพื่อเพาะเลี้ยงให้เป็นหัวมันที่อวบอ้วน รอคนมาขุดไปขาย...ในสักวัน