บทที่ 472: ยังกล้าบอกอีกหรือว่ายังไม่มีคนที่ชอบ (เปิดให้อ่านฟรีวันที่ 9 ธ.ค. 68)

“ท่านแม่…” เมื่อมู่ไป๋ไป่เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของผู้เป็นแม่ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

“เมื่อก่อนแม่ผิดเอง” ดวงตาของซูหว่านเองก็แดงขึ้นเช่นกัน พร้อมกับที่นางเอื้อมมือมาสัมผัสศีรษะของลูกสาวด้วยความรัก “ตอนนั้นแม่คิดว่าขอเพียงแม่ไม่ต่อสู้หรือแข่งขันกับใคร แม่ก็จะสามารถปกป้องเจ้าได้”

ตอนนี้นางรู้แล้วว่าความคิดของนางนั้นช่างไร้เดียงสามากเพียงใด

ที่นี่คือวังหลวง ถ้าไม่สู้ก็จะถูกกลืนกิน