บทที่ 134 ความโกรธของผู้เล่นอิสระ

ถึงเหล่าบรรดาผู้เล่นจะพยายามไล่ตามดีม่อนโซลไป แต่พวกเขาก็ยังไม่รู้จักความแข็งแกร่งของบอสตัวนี้ ซึ่งบางทีพวกเขาก็อาจจะตายก่อนจะได้เข้าใกล้ดีม่อนโซลเสียอีก

ลู่หยางวิ่งไปทางเหนือพร้อมกับฝูงชน ซึ่งการเดินทางจากถนนใหญ่กลางเมืองไปจนถึงเขตทางเหนือใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง โดยในตลอดทางมันได้มีผู้เล่นทยอยมารวมตัวกันอย่างไม่ขาดสาย

เซคคัลเวิลด์สร้างแผนที่เอาไว้ใหญ่มาก ถนนหลักแต่ละเส้นภายในเมืองจึงสามารถรองรับผู้เล่นเดินเรียงหน้ากันได้เป็นร้อยคน แต่ถึงการนั้นหลังจากลู่หยางวิ่งไปได้แค่ 10 นาที การจราจรของถนนเส้นนี้ก็เริ่มติดขัด

ท้ายที่สุดพื้นที่ด้านหน้าก็เป็นสะพานใหญ่ที่สามารถเดินเรียงหน้ากระดานกันได้เพียงแค่ 50 คนเท่านั้น เมื่อผู้เล่นได้มารวมตัวกันเป็นจำนวนมาก พื้นที่บริเวณสะพานจึงกลายเป็นคอขวดอย่างฉับพลัน

“หยุดทำไมวะ ข้างหน้าเดินต่อไปสิ!”

“หลบไป อย่ามาขวาง!!”

…

สมาชิกของกิลด์เริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่และพยายามจะฝ่าไปทางด้านหน้า แต่น่าเสียดายที่ในเกมนี้ไม่มีระบบเดินทะลุผู้เล่น ดังนั้นนอกเสียจากพวกเขาจะตัดสินใจฆ่าผู้เล่นก็อยู่ภายในเมือง ทุกคนก็ทำได้เพียงแต่จะต้องรอ

เมื่อผู้เล่นอิสระโดนผู้เล่นกิลด์ด่าก็เริ่มรู้สึกโมโห ขณะเดียวกันถ้าเป็นพื้นที่นอกเมืองผู้เล่นอิสระก็คงจะไม่สามารถรวมพลังกันได้ แต่ในพื้นที่แออัดแบบนี้พวกเขาสามารถรวมกำลังกันได้สบาย ๆ ผู้เล่นคนหนึ่งที่ถูกเบียดจนโมโหจึงหันไปจ้องหน้าผู้เล่นกิลด์ที่อยู่ด้านหลังพร้อมกับตะโกนขึ้นมาว่า

“จะดันมาทำไม! ไม่เห็นหรือไงว่าข้างหน้ามันเดินไม่ได้”

ผู้เล่นกิลด์คนนี้คิดว่าตัวเองมีพรรคพวกให้หนุนหลังอยู่เป็นจำนวนมาก เขาจึงเผยรอยยิ้มอันเยาะเย้ยให้กับผู้เล่นข้างหน้าที่กล้าตะโกนใส่เขา

“แกอยากตายมากใช่ไหม?! ฉันคือสมาชิกชั้นยอดของกิลด์โซเทมเมอร์ ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวหลบไปซะ!!”

“ไอ้พวกที่อยู่ข้างหน้าก็เหมือนกัน รีบ ๆ ไสหัวหลบไปกันให้หมด”

…

ผู้เล่นหลายสิบคนของกิลด์โซเทมเมอร์อาศัยข้อได้เปรียบที่พวกเขามีกำลังคนมากกว่าส่งเสียงด่าทอผู้เล่นอิสระที่ขวางทาง ท้ายที่สุดการกระทำแบบนี้ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาทำมาโดยตลอด ซึ่งถ้าหากเป็นในแผนที่ปกติผู้เล่นอิสระก็คงจะกลัวจนแยกย้ายกันหลบหนีไปหมดแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาลืมไปว่ากลุ่มตัวเองอยู่บนถนนใหญ่ที่มีผู้เล่นได้มารวมตัวกันหลายหมื่นคน

ผู้เล่นอิสระถูกผู้เล่นจากกิลด์ต่าง ๆ รังแกมานานแล้ว พวกเขาจึงพร้อมใจหันไปมองหน้าสมาชิกของกิลด์โซเทมเมอร์พร้อมกัน

“กิลด์ใหญ่จะรังแกคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม?!” ผู้เล่นอิสระที่โดนด่าก่อนหน้านี้ยิ่งตะโกนเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิม เหตุการณ์นี้จึงดึงดูดสายตาของผู้เล่นได้หลายพันคน และทันใดนั้นผู้เล่นอิสระทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็จ้องมองไปยังสมาชิกของกิลด์โซเทมเมอร์ด้วยความโกรธแค้น

“ฉันรู้จักกิลด์นี้ พวกมันเป็นคนเลวไม่ต่างไปจากพวกแบล็คบลัดเลย”

“พวกแกก็แค่อาศัยคนเยอะรังแกคนอื่นก็เท่านั้นแหละ”

…

เมื่อมีคนเปิดมันก็มีคนที่ 2, 3, 4 ตะโกนตามมามากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะท้ายที่สุดพวกเขาก็ถูกกิลด์ใหญ่รังแกตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์เปิดจนถึงตอนนี้จึงทำให้ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

สมาชิกของกิลด์โซเทมเมอร์คิดว่าการข่มขู่จะทำให้ผู้เล่นคนอื่นหลีกทางเหมือนเช่นเคย แต่ใครจะไปคิดว่าการกระทำครั้งนี้มันจะดึงดูดความโกรธของผู้เล่นเป็นจำนวนมาก

เมื่อถูกประนามจากผู้เล่นนับพัน ผู้เล่นชั้นยอดของกิลด์โซเทมเมอร์ที่มีชื่อว่าเวฟเอ็มเพอเรอร์ก็ส่งเสียงตะโกนออกไปด้วยแววตาสีแดงก่ำ

“ฉันจะจำพวกแกไว้ ต่อไปถ้าเจอกันข้างนอกฉันจะไล่ฆ่าพวกแกจนต้องเลิกเล่นเกมนี้ไปเลย”

ถึงแม้จะออกจากเขตปลอดภัยแต่การฆ่าคนภายในเมืองก็จะยังถูกทหารยามของเมืองโจมตีอยู่ดี เวฟเอ็มเพอเรอร์จึงยังไม่สามารถสังหารผู้เล่นอิสระในพื้นที่บริเวณเมืองได้

เหล่าบรรดาผู้เล่นอิสระรอบข้างต่างก็ล้วนแล้วแต่รู้กฎของเมืองเซนต์กอลล์เป็นอย่างดี และในช่วงนี้มันก็มีตัวอย่างของการฆ่าคนภายในเมืองแล้วถูกทหารยามโจมตีหลายพันครั้ง ทุกคนจึงรับรู้ถึงความร้ายกาจของทหารยามภายในเมืองแล้ว เมื่อพวกเขาถูกกดดันจนถึงขีดสุดมันก็เริ่มมีคนระเบิดอารมณ์โดยไม่สนใจเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

“พี่น้องทั้งหลาย!! ฉันยินยอมให้ทหารยามไล่ล่าถ้าหากใครใจกล้าก็ตามฉันมา ฉันจะเป็นคนนำไปจัดการไอ้เลวพวกนี้เอง!”

ผู้เล่นที่ถูกด่าก่อนหน้านี้โกรธจนคุมตัวเองไม่อยู่ จากนั้นเขาก็ชักดาบยาวขึ้นมาฟันใส่เวฟเอ็มเพอเรอร์

เมื่อเวฟเอ็มเพอเรอร์เห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ เขาก็เผยรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก เพราะตามกฎของเกมหากเขาถูกโจมตีก่อนแม้จะอยู่ในเขตเมืองแต่เขาก็สามารถโต้ตอบกลับได้ และถึงแม้เขาจะฆ่าผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามตายแต่ทหารยามก็จะไม่โจมตีเข้าใส่เขา

“อยากตายนักใช่ไหม!” เวฟเอ็มเพอเรอร์ยืดอกให้โจมตีอย่างเต็มใจ เพราะอุปกรณ์ที่เขาสวมใส่ทั้งตัวต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นอุปกรณ์ระดับสูงทั้งหมด แม้จะถูกโจมตีแต่เขาก็จะสูญเสียพลังชีวิตไม่ถึง 20 หน่วย และเมื่อชื่อของอีกฝ่ายถูกเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล เวฟเอ็มเพอเรอร์ก็จะชักมีดทั้งสองเล่มออกมาจากเอวพร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

อย่างไรก็ตามในขณะที่เวฟเอ็มเพอเรอร์กำลังจะสวนกลับ ผู้เล่นหลายพันคนที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มชักอาวุธและจู่โจมเข้าใส่ผู้เล่นคนนี้พร้อมกัน

ธนู, มีด, ดาบและลูกไฟเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่างของเวฟเอ็มเพอเรอร์ในระยะเวลาอันสั้นทำให้เขาถูกฆ่าตายคาที่ภายในช่วงพริบตา ขณะเดียวกันถึงแม้พื้นที่บริเวณนี้จะค่อนข้างเบียดเสียด แต่ผู้เล่นรอบข้างก็ยังเว้นที่ว่างเป็นวงกลมล้อมสมาชิกที่เหลืออีกหลายสิบคนของโซเทมเมอร์เอาไว้

เหตุการณ์นี้ทำให้เหล่าสมาชิกของโซเทมเมอร์ต่างก็ล้วนแล้วแต่ตกตะลึง เพราะไม่มีใครคิดว่าผู้เล่นอิสระจะกล้าโจมตีเข้าใส่พวกเขาจริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้นการโจมตียังเข้ามาพร้อมกันนับพันคน มันจึงทำให้พวกเขาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวผู้เล่นอิสระเป็นครั้งแรก

เมื่อได้เห็นผู้เล่นรอบข้างเต็มใจที่จะต่อสู้ ผู้เล่นที่เป็นตัวเปิดก็ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งว่า

“พี่น้องทั้งหลาย วันนี้พวกเราได้ปลดแอกแล้วถึงแม้เราจะฆ่าไปคนเดียวแต่การฆ่าก็คือฆ่าจะฆ่า 1 คนหรือ 100 คนก็ไม่แตกต่างกัน พวกเรามาฆ่าไอ้สารเลวจากโซเทมเมอร์ให้หมดด้วยกันเถอะ”

หลังพูดจบผู้เล่นคนนั้นก็นำทีมโจมตีเข้าใส่ผู้เล่นแถวหน้าของโซเทมเมอร์

ผู้เล่นอิสระที่ตะโกนปลุกใจผู้เล่นคนอื่นเป็นเพียงผู้เล่นเลเวล 3 และสวมใส่อุปกรณ์ระดับหินธรรมดา แต่ความกล้าหาญของเขาได้ปลุกใจผู้เล่นที่อยู่รอบข้างทำให้ผู้เล่นอิสระที่เคยโกรธแค้นไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ทุกคนจึงลงมือโจมตีสมาชิกคนที่เหลือของโซเทมเมอร์อย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายความโกรธแค้นที่สะสมมานาน

สมาชิกของโซเทมเมอร์ไม่มีโอกาสแม้แต่จะวิ่งหนีด้วยซ้ำ เพราะภายในเวลาไม่ถึง 2 วินาทีทุกคนต่างก็ถูกสังหารจากการโจมตีเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เมื่ออุปกรณ์ของพวกเขาดรอปลงมาผู้เล่นรอบข้างต่างก็รีบรุมเข้าไปเก็บด้วยความรวดเร็ว

“มันเว้ย!”

“ที่แท้กิลด์ใหญ่มันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยนี่หว่า”

“พี่น้องทั้งหลายวันนี้เป็นวันแก้แค้นของพวกเราแล้ว พวกกิลด์ใหญ่รังแกพวกเรามานานเกินไป วันนี้ถึงคราวที่เราจะได้แก้แค้นกันสักที ใครก็ตามที่มีตราสัญลักษณ์กิลด์ให้ฆ่าทิ้งให้หมด วันนี้ถึงเวลาที่ผู้เล่นอิสระจะได้รับอิสระอย่างที่ควรจะเป็น” ผู้เล่นแกนนำเลเวล 3 ชูดาบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

คำพูดของเขาถูกตะโกนออกไปในแชทโลกทำให้ผู้เล่นหลายสิบล้านคนทั่วทั้งเซิร์ฟเวอร์สามารถได้ยินคำพูดของเขาพร้อม ๆ กัน

คำพูดนี้ปลุกเร้าอารมณ์ภายในใจของผู้เล่นอิสระเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อการจราจรติดขัดพื้นที่หลาย ๆ แห่งภายในเมืองก็เริ่มถูกกิลด์ใหญ่รังแกด้วยเช่นกัน และในที่สุดการปลุกเร้าก็ทำให้พวกเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

“สู้พวกกิลด์ใหญ่”

“พวกเราถูกรังแกมานานเกินไปแล้ว”

“ทั้งจองพื้นที่เก็บเลเวล! ทั้งใช้คนมากรังแกคนน้อย! ทั้งฆ่าคนแย่งชิงอุปกรณ์ตามใจชอบ! วันนี้พวกเราจะสู้พวกมันให้ถึงที่สุด!!”

วุ่นวายมาก 55555