ความบังเอิญของยัยจอมเฟี้ยว

เคยเชื่อเรื่องการตกหลุมรักความบังเอิญในการกลับมาเจอกันอีกครั้งมั้ย?

ใช่! มันเป็นความบังเอิญ หรือเปล่านะ บางทีก็ไม่แน่ใจแต่มันทำให้ใจมันหวั่นไหวแปลกๆ
แต่ก็นั่นแหล่ะมาเข้าเรื่องเลยดีกว่า...

ความบังเอิญครั้งนี้มันมาจากในวันที่ท้องฟ้าสดใส ฉันที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านป้าได้แค่อาทิตย์เดียว ตอนเย็นวันนั้นป้าก็ได้ให้ฉันเฝ้าหลานที่กำลังวิ่งเล่นอยู่หน้าบ้าน ฉันก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ จู่ๆ หลานฉันก็วิ่งออกไปที่ถนน ฉันก็รีบวิ่งตามและตาฉันไปสะดุดกับผู้ชายที่คุ้นหน้าคนนึง เนื่องจากการเจอกันครั้งแรกของเรามันหลายปีก่อนมาแล้วและฉันก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่ในการเจอกันอีกครั้งมันต่างจากความรู้สึกที่เคยมีมาก่อน.. หรือเพราะสเปคผู้ชายที่ฉันชอบดันตรงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ารึเปล่านะ

หึ!!ไม่หรอก!

ฉันก็ได้สลัดความคิดนั้นไปและวิ่งกลับไปอุ้มหลานของฉันกลับเข้าบ้านและฉันก็ใช้ชีวิตปกติโดยที่ไม่เจอเขาคนนั้นอีก เพราะฉันไม่ค่อยชอบออกไปไหนและชอบเก็บตัว

จนถึงวันที่ฉันต้องออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ได้ไกลจากจังหวัดที่ฉันอยู่มากเท่าไหร่ เพราะเป็นห่วงคนที่บ้านแหล่ะ

หลังจากที่ฉันได้งานและเข้าทำงานมาได้สักพักไม่รู้ว่าเพราะมันเป็นความบังเอิญอีกครั้งหรือเปล่านะ ที่ฉันได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้ง ใช่จ้าา! เขาคนนั้นมาทำงานที่เดียวกับฉันและที่บังเอิญไปกว่านั้นคือ เขาได้อยู่แผนกเดียวกับชั้นนน!! อะไรมันจะบังเอิญไปกว่านี้อีกมั้ย

เอาแหล่ะค่ะทีนี้ใจฉันมันเริ่มออกอาการซะแล้วสิ อาาทำยังไงดีหล่ะทีนี้..

ฉันก็นั่งทำงานของฉันต่อไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายทักทายฉันจากข้างหลัง

"พี่ จำผมได้มั้ย" และก็ฉักยิ้มให้ฉัน ฉันก็ตอบไปแบบเคอะๆเขินๆ

"อ๋อ! จำได้สิ" ฉันก็ฉีกยิ้มกลับ แต่บทสนทนาดันไม่หยุดอยู่แค่นั้นหน่ะสิ เค้าก็ชวนเราพูดมาเรื่อยๆ

เพราะหน้างานของเราดันอยู่ข้างกันซะด้วยสิและเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่!ในช่วงเวลาดีๆที่กำลังไปได้สวย มันมักจะมีอีกคนแทรกเข้ามาเสมอ นั่นคือคนคุยเก่าของฉันเอง

ทำไมถึงมีคนคุยเก่าที่นี้น่ะหรอ! เพราะเมื่อก่อนฉันเคยทำงานที่นี่และรู้จักกับคนคุยเก่าของฉัน แต่เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยสนใจแถมไม่ค่อยคบฉันออกสื่อน่ะสิ ฉันก็เลยเลิกคุย และก็กลับมาเจอกันอีกและเขาก็ย้ายจากแผนกเดิมมาอยู่แผนกไกล้ๆฉัน

พอรู้ว่าฉันกลับมาทำงานที่เดิม เขาก็ชอบมาตามตอแยนั่นแหล่ะทำให้ฉันถึงกับเอือมระอา แต่โชคก็ยังพอเข้าข้างอยู่บ้างเพราะผู้หญิง? หรือแฟน? หรือคนคุยของเขาหรือเปล่านะไม่รู้สิ ฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้วจะมาตามตอแยเขามาหาและมาขัดเขากับฉันบ่อยๆ ทำให้ฉันพอปลีกตัวออกจากเขามาได้บ้างแต่ก็ไม่ตลอด

เพราะตั้งแต่ที่ผู้ชายในความบังเอิญของฉันเข้ามา เขาก็พยายามหาทางมาตื้อฉันบ่อยๆ!!

เล่ามาตั้งนานฉันยังไม่ได้บอกชื่อฉันใช่มั้ย.. ฉันชื่อมินา ส่วนชายในความบังเอิญของฉันชื่อมัท มัทเขาชอบมาชวนฉันไปกินข้าวด้วยบ่อยๆเพราะเขากับฉันเคยรู้จักกันและด้วยความที่เขาเพิ่งมาทำงานที่นี่ใหม่ก็เลยยังไม่รู้จักใคร แต่เพราะหน้าตาของเขาที่ค่อนข้างดีเลยเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาวๆในแผนก และมักจะมีเหตุการณ์ที่กระตุกใจฉันให้ชอบไปหวั่นไหวกับเขาบ่อยๆ

ช่วงพักเที่ยงเราก็ออกไปกินข้าวกันเหมือนปกติทุกวัน แต่วันนี้มันไม่ปกติหน่ะสิ จู่ๆมัทก็ถามฉันขึ้นมาว่า "พี่ชอบไปดูหนังรึเปล่า?"

เราก็แปลกใจ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรก็เลยตอบออกไปว่า "ชอบนะ ทำไมหรอ?" ฉันถามเขา แต่คำตอบเขาดันทำเอาใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียวแหล่ะ

"พี่ไปดูหนังกับผมมั้ย?" ฉันก็ชะงักและมองหน้าเขาไปพักนึง จะเอายังไงดีนะไปหรือไม่ไปดี สุดท้ายฉันก็พยักหน้าและตอบตกลงเขา

"อือ ได้สิ" เขาก็ยิ้มให้ฉันและฉันก็ยิ้มตอบเขา แต่สายตาของเขามันแปลกกว่าทุกๆครั้งไม่รู้สิหรือฉันคิดไปเองรึเปล่านะ และเราก็เดินไปกินข้าวด้วยกันหมือนทุกวัน..

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนั้นต้องติดตามตอนต่อไป..