ตอนที่ 17 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หวานแหวว (ซะไม่มี) 2 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 17 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หวานแหวว (ซะไม่มี) 2 ”

       จิ๊บดีใจมาก ที่ทรายยอมเป็นแม่สื่อให้ แต่เปล่าหรอก มันคิดผิด ที่จริงทรายหนะชอบจิ๊บ ที่ช่วยเพราะหวังผลภายหลังต่างหาก จึงอาสาไปส่ง มองคนละมุม เลยคิดกันคนละแบบ แปลกดีไหมหละครับ

“ตรงหัวมุมโน้นหนะค่ะ ขอบคุณมากๆเลย” แล้วก็นั่งซ้อนท้ายรถจิ๊บไปถึงยังที่ทำงาน เมื่อถึงแล้ว เธอก็บ๊ายบาย จิ๊บก็เช่นกัน จนเพื่อนๆแอบมองกันใหญ่ ว่าวันนี้ใครหว่ามาส่ง

===== <> =====

       ที่จิ๊บพาอ๊อดไปเมื่อวาน ไม่ใช่อะไร คือจะให้เพื่อนช่วยพูดกับคอร์ด้าให้หน่อยเพื่อที่จะกลับมาคบและคืนดีกันอีกครั้ง สุดท้ายก็ไม่ได้ไปจนได้ เพราะมาเจอยัยอาร์ตเสียก่อน คอร์ด้าจึงต้องรอเก้ออีกเป็นครั้งที่สองและคราวนี้ ทำยังไงเธอก็ไม่กลับมาคืนดีกับจิ๊บอีกเลย

----- ***** -----

       หลายวันผ่านไป..วันนี้เจ้าแว่นนัทมาอีกแล้ว ไม่ยักกะเข็ดนะอีตาคนนี้

“ติ๊บครับ” เสียงของนัทเรียกติ๊บแบบคิดถึง สนิทกัน

“มาทำไม” ติ๊บยังตอบแบบเสียงเข็งๆ ไม่นิ่มนวลเอาซะเลย

“มารับคุณ” โถพ่อคุณ อุตส่าห์โดดเรียนช่วงบ่าย เพื่อมารับคนที่ตัวเองชอบ น่าให้รางวัลเนาะตาแว่น

“ฉันกลับเองได้” แต่ผลลัพธ์ คำตอบที่ได้รับจากติ๊บกลับกลายเป็นคำที่ทำลายจิตใจซะนี่

“เออนี่ พ่อแว่น ถ้าจะจีบฉันหละก็ คิดให้ดีก่อนนะ ถามจริงๆเถอะ คิดดีแล้วเหรอ มันไม่เร็วเกินไปเรอะ พึ่งเจอกันแค่ไม่กี่วัน อีกอย่าง ไอ้ฉันมันก็ไม่ได้สวยอะไรนักหนาหรอก แค่เป็นดาววิทยาลัย 2 ปีซ้อนเท่านั้น”

       น้านดูพูดเข้า ก็มันซะอย่างนี้ กวนเค้าซะงั้น ไอ้แว่นขยับแว่นสองหนซ้อน เพราะว่ามันตั้งตัวไม่ติดอีกแล้ว

“ว่าไงพ่อแว่น คิดดีแล้วเหรอ” คำท้าทายของติ๊บก้องอยู่ในหัวสมองของเขาตลอดเวลา ติ๊บยังไม่รู้คำตอบของนัท นัทก็รีบเดินขึ้นสองแถวเพื่อออกไปต่อรถเมล์ข้างนอกทันที ติ๊บไม่ได้สนใจอะไร เฉยๆ

***** ..... *****

       จนวันเวลาผ่านไปหลายวัน ตั้งแต่วันนั้นติ๊บก็ไม่เห็นหน้าของหนุ่มแว่นอีกเลย ไม่ว่าจะตอนเช้าหรือตอนเลิกเรียน ชักจะคิดถึงเขาขึ้นมาแล้วซิ ติ๊บซึมไปเลย เคยเห็นเขามาตอแยด้วยทุกวันเกือบ 1 สัปดาห์ แล้วอยู่ดีๆก็มาหายไป เป็นใครหละที่จะไม่คิดถึง เธอได้แต่นั่งคิดเดินคิดถึงเรื่องเก่าๆที่นัทเคยไปมาหาสู่เป็นประจำ จนทิพย์ต้องเข้ามาทัก

“เป็นอะไร” ติ๊บไม่ได้ตอบอะไรเพื่อน เดินหนีไปเลย

%%%%% ----- %%%%%

       ส่วนเจ้าจิ๊บก็เป็นหนัก ไม่ต่างจากติ๊บเท่าใด คิดถึงยัยอาร์ตจนไม่กินไม่นอน อาการแปลกไปมาก อ๊อดทนดูไม่ได้จึงเข้ามาหาเพื่อน

“เป็นเอามากเลยนะมึง” อ๊อดมาแตะหลังเพื่อนเบาๆ

“ไอ้อ๊อดกูทำไงดีวะ จะบ้าตายอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ”

“เอ็งยังดี ได้คุยกับทราย แต่ข้าซิอยากคุย ยังไม่ได้คุยเลย”

       อ๊อดครวญเสียงอ่อยเชียว จิ๊บเลยสงสาร เห็นใจเพื่อน จึงสงเคราะห์เบอร์ให้

“มึงอยากคุยกับทรายจริงๆหงะ” อ๊อดพยักหน้า

“เอ้า” จิ๊บโยนเบอร์โทรของทรายให้

“เห็นเป็นมึงนะ กูถึงให้ ไม่งั้น ก็อด” อ๊อดดีใจมาก

“เอาใจไปเลย ขอบใจมากเพื่อน อย่างนี้ซิวะ ถึงจะเรียกว่า รักกันจริง”

       ว่าแล้วอ๊อดก็โทรไปหาทรายทันทีโดยไม่รอช้า <กริ๊งๆๆ>

“สวัสดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ” ทรายรับพอดี

“คุณทรายอยู่ไหมครับ” แล้วรีบหันไปบอกจิ๊บทันที

“เฮ้ยอยู่ด้วยหวะ”

“แล้วมึงรู้ได้ยังไง” จิ๊บงง

“กูจำเสียงได้” อ๊อดบอก

“เวอร์ไป” จิ๊บแซว

“ฮัลโหล กำลังพูดอยู่ค่ะ” ทรายรับสาย แต่ก็ยังแปลกใจ เพราะเดี๋ยวเสียงหาย เดี๋ยวได้ยิน

“ดีใจจังเลย” อ๊อดหย่อนเสียงมาตามสาย

“นั่นใครหนะ” ทรายสงสัย

“ผมอ๊อดไงหละครับ จำผมได้ไหม” ทรายงงมาก

“นายรู้เบอร์ที่ทำงานฉันได้ยังไง” พอนึกขึ้นมาได้

“อ๋อ นายจิ๊บนั่นเอง แสบอีกแล้ว กะล่อนทั้งคู่เลย”

พูดจบก็กระแทกหูโทรศัพท์ลงทันที ไอ้อ๊อดต่อใหม่ทันที แต่คราวนี้ทรายไม่ได้รับสาย เธอเดินหนีไปแล้ว เพื่อนอีกคนที่เป็นผู้ชายเดินมาตรงนั้นพอดี

“สวัสดีครับ” เท่านั้นแหละ ไอ้อ๊อดวางหูเลย

“อารายวะ” พอไม่มีใครพูด เขาก็วางสายและเดินไปห้องน้ำทันที

xxxxx ===== xxxxx

       บ่ายวันนี้ติ๊บมองไม่เห็นนัทที่ป้ายรถเมล์อีกแล้ว อุตส่าห์เดินมองซ้าย มองขวา รอบๆก็แล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววเลย จึงเดินก้มหน้าข้ามสะพานลอยมาแบบใจลอยๆ แล้วเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น ก็เกิดขึ้นจนได้ที่กลางสะพานลอย

“ติ๊บครับ”

       เสียงนั้น ใช่แล้ว เสียงของนัท ติ๊บรีบเงยหน้าไปดูตามเสียง สีหน้าเธอค่อยๆเปลี่ยนไปทันที รอยยิ้มที่ริมฝีปากค่อยๆ แง้มออก สักพักก็เปลี่ยนอารมณ์ทันที ทำเป็นเฉยๆ

“มาทำไม” เธอทำเป็นเสียงแข็งใส่นัทตามเดิม

“ผมบังเอิญผ่านมา เออนี่ ขวัญแฟนผม” นัทดึงผู้หญิงคนหนึ่งออกมาให้ติ๊บรู้จัก

       เท่านั้นแหละ ยัยติ๊บหน้าเหมือนจะร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก รีบวิ่งลงสะพานลอย แล้วขึ้นรถเมล์ไปเลย

“เธอชอบเด็กคนนั้นจริงๆเหรอนัท” ขวัญเพื่อนสาว ถามย้ำอีกที

“ใช่” นัทตอบแบบนิ่มๆ

“ก็น่ารักดีนี่ สงสัยคืนนี้ ขี้มูกโป่งแน่” ขวัญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

“เธอหมายถึงอะไรเหรอขวัญ” นัทงง

“นัท <ขวัญเอามือมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ> ร้อยเปอร์เซ็นต์ เด็กคนนี้ เป็นของเธอแล้ว ทั้งใจ” นัทมองหน้าขวัญ

“ฉันไม่เข้าใจ”

“ฉันเป็นผู้หญิงนะ ผู้หญิงด้วยกัน ดูออก เชื่อได้” ขวัญยิ้มและหัวเราะเบาๆ

       นัทเองก็ยังไม่เข้าใจในคำที่ขวัญพูดอยู่ดี ยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่ จนขวัญต้องสะกิด

“ไปเถอะ” นัทพยักหน้า แล้วก็เดินจากที่นั่นไป

“มันช่วยไม่ได้นะขวัญ เราไม่ได้ตั้งใจ” นัทพยายามทำความเข้าใจ

“ขอให้มันเป็นความจริง อย่างที่เธอพูดเถอะนะ” นัทกล่าวแบบสีหน้าซึมๆ

>>>>> @@@@@ <<<<<

       เย็นวันนี้ สองสาวเจ้าเสน่ห์ นัดเจอกันอีกแล้วที่เดิม ร้านประจำของพวกหล่อน ริมน้ำสวยสายธารเย็น อะไรจะบรรยากาศดีขนาดนั้น

“ว่าไงอาร์ต เรื่องฉันบอกแกไว้ จะไปหรือเปล่า”

       ทรายพูดไปก็จิบน้ำส้มไป และดูอาการของเพื่อน

“ไม่เอาดีกว่า” อาร์ตตอบแบบสิ้นเยื่อใย

“ไปเถอะ เค้าน่าสงสารนะ” ทรายพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเพื่อน

“อ๋อ เดี๋ยวนี้ เป็นพวกนั้นแล้วเหรอ” อาร์ตชี้ไปที่หน้าของทราย

“ชอบเค้าหละซิ” ทรายหน้าแดงเลย รีบโบกไม้โบกมือแก้ตัว

“ไม่นะ ฉันไม่มีอะไรกะนายจิ๊บซะหน่อย” ทรายรีบแก้ตัว เพราะกลัวเพื่อนจะจับไต๋ได้

“ไอ้เรานะเหรอ เห็นใจในความตั้งใจที่แน่วแน่ของนายจิ๊บต่างหาก เค้าชอบเธอจริงๆนะ ไม่งั้นคงไม่มาอ้อนวอนฉันหรอก ไปนะอาร์ตนะ”

       ทรายพูดจนปากจะฉีกไปถึงหูอยู่แล้ว อาร์ตก็ยังคงเฉยอยู่ดี สักพัก..              

“เอ้า ไปก็ไป ไม่ใช่เพราะเค้าคนนั้นนะ แต่เพราะแกต่างหาก”

       อาร์ตเอามือไปหยิกแก้มน้อยๆของเพื่อน

“ฉันเข้าใจแกนะ ทราย”

“เออ จะเพื่อใครก็ช่าง ตกลงตามนี้นะ”

       ทรายดีใจใหญ่เลย ยิ้มออกมา จนอาร์ตสังเกตุได้เลยว่า ทรายชอบจิ๊บอย่างแน่นอน เพื่อเพื่อน น้อยกว่านี้ได้ยังไง อะไรที่ทำให้เพื่อนมีความสุข เธอก็จะทำ เพราะอาร์ตรักเพื่อนนั่นเอง

+++++ ***** +++++

       และแล้วงานวันเกิดของจิ๊บก็มาถึง หลายคนสนุกมาก จิ๊บไม่ได้เชิญเพื่อนมากคงมีแต่ที่สนิทๆไม่กี่คน

“จะมาแน่เหรอ” อ๊อดไม่ค่อยจะแน่ใจเลย

“Sure” จิ๊บพูดไปยังงั้นแหละ

“เออ แต่ก็ไม่ค่อยจะแน่ใจสักเท่าไหร่หวะ” อ๊อดมองหน้าเพื่อน

“มันพูดยังไงของมันวะ” อ๊อดเหลือบสายตาไปที่ติ๊บ

“อ้าวไอ้ติ๊บเป็นอะไรวะ กูเห็นน้องมึง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่บ่ายแล้วนะ”

จิ๊บหันไปดูน้องสาว ติ๊บยังคงเงียบ ไม่มีคำตอบ สักพักทรายก็พาอาร์ตมาถึง

 “มาแล้ว มาแล้ว เอ้าจิ๊บ พามาให้แล้วนะ นั่งตรงนี้นะแม่คุณ นี่ของทราย เบิร์ดเดย์จ๊ะ”

       ทรายส่งของขวัญให้จิ๊บกับมือแถมสายตาที่หวานหยดให้อีก

“ขอบคุณนะ ที่จริงไม่ต้องก็ได้” จิ๊บแกล้งพูด แต่ก็เอา

“นี่ของอาร์ตนะ เบิร์ดเดย์จ๊ะ เช่นกัน”

       จิ๊บรีบวางของทรายทันที จนทรายสีหน้าไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด อ๊อดสังเกตุอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

“โถ สำหรับอาร์ต ของขวัญไม่ต้องก็ได้ แค่มา จิ๊บก็ดีใจ จะแย่อยู่แล้ว” ปากเสียอีกแล้วไอ้จิ๊บ

“งั้นก็อย่าเอาเลย” อาร์ตรีบดึงกลับ

“อ๊ะๆ เอาก็ได้ โธ่อาร์ตก็..อุตส่าห์แบกเอามาให้แล้ว ยังจะเอากลับอีก”

       ไอ้จิ๊บทำหน้าเสียดาย ตอนที่อาร์ตจะเอาคืน

“งก ยี้” อาร์ตแซว มือไวจริงๆไอ้จิ๊บ ค่อยๆเลื้อยไปจับมืออาร์ต จนเธอหน้าแดงเลย สักพักอาร์ตก็สะบัดออก ไอ้จิ๊บก็ตามไปจับใหม่

“ปล่อยนะ” อาร์ตขัดขืน

“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะยอมรับผมเป็นเพื่อน”

       ไอ้จิ๊บนี่ขี้โกงไม่เบา วันต่อไปคงจะจับอย่างอื่น อิอิ

“ก็ได้ๆ รับแล้วๆ” จิ๊บปล่อยมือ

       แล้วทั้งคู่ก็นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงเชียว ไอ้อ๊อดเห็นจิ๊บทำแล้วได้ผล ก็เลยขอทำกับทรายบ้าง เผื่อจะได้นั่งคุยแบบชิดสนิทใจบ้าง

“ทรายครับ” ไอ้อ๊อดทำแบบจิ๊บบ้าง แต่ผิดคลาด เพราะยัยทรายซัดโครมเข้าที่เบ้าตาเลย

“นี่แนะมือไวนัก ยังไม่ทันไร โอบเชียวนะ ไว้ใจไม่ได้เลย ผู้ชายเหมือนกันหมด”

       ไอ้อ๊อดซวยไป ตาบวมเป็นของแถมอีกต่างหาก  ทั้ง 4 คน ก็ดูมีความสุขดี แต่ติ๊บหละ ดูเธอจะไม่มีความสุขเอาซะเลย เธอค่อยๆลุกออกมาจาก โต๊ะแบบเงียบๆ มาเดินเล่นนอกร้าน แล้วเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น ก็เกิดจนได้

“ติ๊บครับ” ติ๊บเงยหน้าตามเสียงขึ้นมา ก็ต้องตกใจแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

       เธอตกใจแล้วก็วิ่งหนีไปเลยเมื่อเห็นเป็นนัท นัทจึงวิ่งตาม พอจับตัวได้ก็ปรับความเข้าใจ โดยที่นัทโอบเธอจากข้างหลัง

“ติ๊บ ผมขอโทษ เรื่องเมื่อวันก่อน ผมรู้นะว่าติ๊บ คิดยังไงกับผม”

       ติ๊บอึ้งไปพักใหญ่ จึงเอียงหน้าไปถามพร้อมกับพยายามแกะมือที่กอดไว้อยู่ให้หลุด

“รู้อะไร” ติ๊บถามขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของนัท นัทเอียงหน้าลง และกระซิบที่หูของติ๊บ

“คุณคิดถึงผม ใช่ไหม ผมรู้นะ” นัทยิงคำถามแบบเห็นแก่ตัวทันที

“ใครบอก ขี้ตู่” ติ๊บสะบัดหน้าหนีกลับมา เธอตอบขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของนัท

       นัทหันติ๊บให้มาประจัญหน้ากับเขา และมองหน้าติ๊บแบบตรงๆ ติ๊บจ้องหน้านัท ผิดกับเมื่อกี้ที่เธอหลบหน้าอยู่ ติ๊บจ้องมองนัทอยู่นาน

“เอาเป็นอันว่า ผมขอโทษ ขวัญไม่ใช่แฟนผมหรอก”

       นัทใช้สายตาจ้องเข้าไปที่ดวงตาของติ๊บแล้วพูดช้าๆเบาๆ

“เพื่อน ตัวจริงหนะติ๊บ” แล้วเอามือชี้ไปที่แก้มของติ๊บ

“เข้าใจไหมครับ” แล้วก็ปล่อยมือทั้งสองข้างที่จับติ๊บอยู่ ติ๊บแทบหมดแรง นั่งทรุดตัวลงกับพื้นทันที นัทไม่พูดอะไรมาก

“จริงๆนะติ๊บ” ติ๊บไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว

       นัทส่งมือขวายื่นไปให้ติ๊บตรงหน้า สักพักติ๊บก็หัวเราะออกมาแบบไม่มีเหตุผล เอามือปิดปากตัวเอง นัทก็หัวเราะบ้าง ไม่รู้ว่าทำไม ไม่มีเหตุผลเช่นกัน คือเห็นติ๊บมีความสุขก็เอาใจคนรักว่างั้นยอมบ้าด้วย ติ๊บตัดสินใจยื่นมือขวาส่งไปให้นัทเช่นกัน นัทดึงติ๊บขึ้นมา ติ๊บเอามือปัดตัวเอง แล้วก็เดินเกี่ยวก้อยเข้าไปในร้านกับนัทเฉยเลย

$$$$$ ----- $$$$$

“อาร์ต” จิ๊บนั่งจับมือและบีบมืออาร์ตอยู่ที่ข้างน้ำพุในร้านอาหาร

“ปล่อยได้แล้ว จับอยู่ได้ ไม่เบื่อบ้างรึไง”

       อาร์ตนังนิ่งจนจิ๊บค่อยๆเอนหัวไปอิงที่ไหล่ขวาเบาๆ อาร์ตก็ค่อยๆเอานิ้วชี้ซ้ายดันหัวจิ๊บออกไป

“อย่าลูกไม้ ได้คืบจะเอาศอก”

“แหม อาร์ตก็ นิดเดียวก็ไม่ได้”

       อาร์ตรีบดึงมือออก จิ๊บไม่ให้เอาออก กลับบีบแน่นกว่าเดิม

“เราพึ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ จิ๊บอย่าพึ่งใจร้อนซิ ค่อยเป็นค่อยไป เท่าที่อาร์ตรู้มา จิ๊บทั้งขี้เหล้า ทั้งเป็นเสือผู้หญิง อาร์ตไม่อยากเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าคิดผิด เพราะฉะนั้นต้องให้เวลาอาร์ตบ้าง เรายังไม่รู้นิสัยของกันและกันเลยนะ เอ๊ะ ยังอีก จมูกหนะ เอาออกไปห่างๆเลย”

       อาร์ตเอามือดันแก้มจิ๊บออกไปให้ไกลจากแก้มเธอทันที

“คนเป็นแฟนกัน เขาก็ทำกันอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ”

       เจอประโยคนี้เข้าไป อาร์ตลุกขึ้นยืนเลย

“น้อยหน่อยฉันไปเป็นแฟนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่ามั่ว แค่มางานคืนนี้ ก็ถือว่าดีถมแล้ว ยังจะมาลักไก่ ฉันไม่ชอบ ปล่อย ฉันจะกลับแล้ว”

       งานเริ่มกร่อยทันที อาร์ตรีบเดินกลับเข้าไปในงาน สวนกับติ๊บซึ่งกำลังเดินเข้ามากับนัทพอดี อาร์ตหยุดเดินกะทันหัน จนจิ๊บเบรกไม่ทัน หน้าอกชนหลังอาร์ตดังโครม มือจิ๊บเลยโอบกอดอาร์ตจากข้างหลัง อาร์ตหยิกมือจิ๊บจนต้องปล่อย

“อ้าวพี่อาร์ต มางานนี้ด้วยเหรอ” นัททักพี่สาว ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนพ่อตัวเอง ที่สนิทกันมากคนหนึ่งแทบจะเหมือนกับญาติเลยก็ว่าได้

“อ้าวนัท” อาร์ตประหลาดใจมากที่เจอนัท หนอนหนังสือที่งานแบบนี้

“แล้วแกหละ มาได้ยังไง พี่นึกว่า แกเรียนหมอจนไม่มีเวลามาสังสรรค์กับคนอื่นแล้ว แว่นก็หนาออกขนาดนี้”

“มันก็มีบ้างหนะพี่ อ้อนี่ผมจะแนะนำให้รู้จัก พี่อาร์ต นี่กระติ๊บ แฟนผม” ติ๊บยกมือไหว้ อาร์ตยิ้มให้และทักทาย

“จริงซิ เก่งนะ พี่ไม่ยักกะรู้นะว่า น้องชายพี่ ก็มีโมเม้นแบบนี้ด้วย” อาร์ตยกนิ้วโป้งให้นัท

“ซุ้มนะเนี่ยเรา ไม่เบาๆ ช่างหาแฟนได้น่ารักน่าชังจัง” ติ๊บนี่หน้าแดงเลย เจอคนชมต่อหน้าระยะเผาขนแบบนี้

“ขอบคุณค่ะพี่อาร์ต ที่ชมหนูว่าน่ารัก บอกตามตรง อย่าพึ่งเรียกว่าแฟนเลย เอาเป็นอันว่าพึ่งคบ เรียกว่า คนพิเศษจะดีกว่า จริงไหม”

       อาร์ตชอบความคิดนี้ของติ๊บ เลยชมไปอีกรอบ

“ถูกต้องแล้วจร้าน้องสาว ลองคบๆกันไปก่อน ถ้าไม่มั่นใจ ก็เลิกลากันไป ยังทัน แฟร์ดี”

“ว่าไงก็ว่าตามกันเนาะ ส่วนนี่พี่อาร์ต เป็นลูกของลุงรอง เพื่อนพ่อนัทเอง พ่อพี่อาร์ตเป็นทนายประจำตระกูลของนัท เราสนิทกันมาก จนจะเหมือนญาติกันอยู่แล้ว พี่อาร์ตน่ารักและเก่งนะติ๊บ ทำงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลย ทำไปเรียนไปขยันน่าดู นี่ก็ปีสุดท้ายแล้ว มีนานี้คงจะจบใช่ไหมพี่” อาร์ตพยักหน้า

“จร้า แหมอวยพี่ใหญ่เลย พี่เห็นทีจะต้องกลับแล้วหละ อยู่นานเดี๋ยวพาลจะเกิดฆาตกรรมขึ้นได้”

       นัทดึงมือที่กำกันอยู่ขึ้นมาให้อาร์ตดู อาร์ตยิ้มให้ก่อนที่จะเดินจากไป จึงสั่งเสียอะไรซะหน่อย เธอยังไม่รู้ว่าติ๊บเป็นน้องสาวแท้ๆของจิ๊บ หนุ่มกะล่อนที่กำลังมาตามจีบเธออยู่ จึงไม่ได้สนใจอะไรกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ยังไงพี่ก็ขอฝากน้องชายคนนี้ของพี่ด้วยนะ เจ้านี่ มันบ้าเรียน ยิ่งพอมันสอบแพทย์ศาสตร์มหิดลได้ ก็ยิ่งไปใหญ่ ยังไงก็ห้ามๆ อย่าให้มันเรียนหนักหละ เดี๋ยวมันจะเพี้ยนไปเสียก่อน เหมือนใครบางคนแถวนี้”

       อาร์ตเหลือบสายตาไปมองจิ๊บเล็กน้อย

“ไอ้กระติ๊บ” เสียงดังมาจากหลังอาร์ต และโผล่หน้ามาให้เห็นอย่างชัดๆ

“พี่จิ๊บ ตายโหง” ติ๊บเอามือซ้ายปิดปากตัวเอง

       จิ๊บมองหน้าไอ้แว่นทันที และสายตาที่มองไปยังมือที่กำมือน้องสาวอย่างแน่นแฟ้น เลยเดินเข้าไปแทรกกลางและดึงออก จนอาร์ตไม่ชอบนิสัยแบบนี้เลย

“ไอ้แว่น แกกล้าดียังไง ถึงได้บังอาจมาจับมือน้องสาวฉันแบบนี้ ใครอนุญาต” นัทหน้าเหวอเลย

“หนูเองแหละ ทำไม” จิ๊บชี้หน้าไอ้แว่น จนอาร์ตต้องออกโรงปกป้อง ติ๊บเองก็งงว่าสองคนนี้รู้จักกันได้ยังไง

“กล้าดียังไงจิ๊บ ถึงมาชี้หน้าน้องชายอาร์ต แล้วมาจิกหัวว่าไอ้แว่น ไม่สุภาพเลย ขอโทษนัทเดี๋ยวนี้นะ”

       เอาแล้วไง เกมส์เริ่มเปลี่ยน เมื่ออาร์ตปกป้องนัทซะขนาดนี้ จึงทำให้จิ๊บเริ่มไม่พอใจ

“ได้ไงหละอาร์ต ทำไมต้องให้ผมไปขอโทษมัน มันมาลุ่มล่ามกับน้องสาวจิ๊บก่อนนี่ เป็นใครมาจากไหน ก็ไม่รู้ หัวนอนปลายเท้า จิ๊บก็ยังไม่รู้จัก จิ๊บไม่ไว้ใจมันหรอก ไม่ขอโทษ”

“แต่อาร์ตรู้จัก นี่นัท น้องชายอาร์ตเอง เรื่องหัวนอนปลายเท้ายิ่งไม่ต้องเป็นห่วง อยากรู้ใช่ไหมว่า นัทเป็นใคร”

       แต่ไม่ทันที่อาร์ตจะได้บอก ทรายกับอ๊อดก็เดินเข้ามาพอดี

“อ้าวนัท” นัทหันหลังกลับไป

“พี่ทราย” คราวนี้ไปกันใหญ่แล้ว อาร์ตตัดสินใจไม่บอกอะไรต่อ แต่กลับตอกหน้าของจิ๊บกลับไปแทน เพื่อที่ต้องการจะสั่งสอนให้จิ๊บรู้เสียบ้างว่า อย่ามองคนเพียงด้านเดียว

“มันก็เหมือนกับที่จิ๊บมาจีบอาร์ตนี่แหละ ถ้าจิ๊บพูดแบบนั้นกับนัท อาร์ตก็ขอใช้ประโยคเดียวกัน คืออาร์ตก็ยังไม่รู้หัวนอนปลายตีนของจิ๊บเลยเหมือนกัน อาร์ตจึงไม่ไว้ใจจิ๊บ จบนะ”

       ไอ้จิ๊บอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกเลย

“ไปทราย เรากลับ ฉันถือว่า ฉันมาตามหน้าที่ ที่มีต่อแกแล้ว โชคดีนะนัท พี่ขอตัว”

       เซอร์แดกเลยคราวนี้ไอ้จิ๊บ เพราะปากแท้ๆ อยู่ดีไม่ว่าดี ทำตัวกร่างจนได้เรื่อง ไงหละ ซวยเลยทีนี้ ทำไงหละ

“พี่กลับก่อนนะนัท” ทรายรีบสะบัดมือออกจากอ๊อดทันที

“ครับพี่ทราย ว่างๆเจอกัน” แล้วทั้งสองคนก็รีบเดินออกจากงานไป

       พ่อกับแม่แปลกใจที่เด็กๆเกิดอะไรกันขึ้นที่ข้างนอก จึงเดินออกมาดูกัน

“เกิดอะไรขึ้นกันเหรอลูก” แม่ทักขึ้นมาก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกแม่ อย่าไปสนใจเลย เรื่องของ คนที่ไม่มีมารยาทคนนึง แม่จ๋าหนูขอแนะนำให้รู้จักเพื่อน ชื่อนัทเป็น นักเรียนแพทย์มหิดลปี 1” นัทยกมือขึ้นสวัสดีพ่อกับแม่

“เอ้า ถ้าไม่มีอะไร งั้นก็เข้าไปทานอะไรข้างในกันดีกว่านะพ่อว่า เอ้า แกหนะไอ้จิ๊บ เจ้าของงาน ไปไป เพื่อนๆที่อยู่ข้างใน กำลังถามหากันอยู่เลย ไปอ๊อดไป”

       ว่าแล้วทั้งหมดก็ต้องเดินกลับเข้าไปด้านในกัน แบบกร่อยๆ โดยเฉพาะจิ๊บแทนที่จะสนุกกลับเป็นทุกข์แทน ส่วนติ๊บจากเศร้ากลายมาเป็นรื่นเริง เพื่อนๆชนแก้วกันแบบเฮฮาสนุกสนาน แต่จิ๊บเจ้าของงานกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย เพราะปากล้วนๆ เลยต้องกลับมานั่งทุกข์ใจ

<<<<< ===== >>>>>

       หลังวันเกิดผ่านไปได้เกือบ 1 สัปดาห์ ทรายพยายามโทรหาติดต่อจิ๊บ เพื่อที่จะรักษาและดามหัวใจให้ เพราะทรายชอบจิ๊บจริงๆ ไม่ได้ชอบอ๊อด ความพยายามเป็นผล เมื่อวันนึง ทรายมาดักรอจิ๊บที่ทำงาน ก่อนที่จะจิ๊บกลับบ้าน

“ทราย” จิ๊บอุทานออกมา

       ไม่นานจิ๊บก็พาทรายนั่งซ้อนท้ายไปยังสวนสาธารณะที่เงียบๆสงบๆแห่งหนึ่ง วันนี้ทรายยอมพูดความในใจออกมาจนหมด

“ทรายชอบจิ๊บนะ ไม่รู้ทำไม ทรายถึงได้กล้าบอก ทั้งที่เราก็พึ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน แต่ทรายทนไม่ได้ ที่จิ๊บขาดการติดต่อไปแบบนี้” ทรายหันหน้าไปบอกจิ๊บ

“ทราย แต่จิ๊บ” จิ๊บไม่รู้จะพูดยังไง

“ไม่ต้องพูดอะไรออกมาหรอกจิ๊บ” ทรายยกมือขึ้นมาบอก

“ทรายเป็นคนน่ารักและอัธยาศัยดีนะ แต่ไม่รู้ทำไม ใจจิ๊บถึงไม่ได้ชอบทรายแบบนั้น แต่เจ้าอ๊อดซิ มันชอบทรายนะ จิ๊บรู้”

       ต่างคนก็ต่างสารภาพ ความนัยใจซึ่งกันและกัน

“ทรายรู้ดีว่าจิ๊บไม่ได้ชอบทรายแบบนั้น ไม่ต้องเอาคนอื่นมาอ้าง ทรายไม่สนใจ” ทรายใจเด็ดมาก

“แต่ ทำไงได้ ในเมื่อมันชอบไปแล้ว จะให้ทรายทำยังไง มันก็เหมือนกับที่จิ๊บชอบอาร์ตนั่นแหละ ที่ลงชอบไปแล้ว ก็เลิกชอบไม่ได้”

       ทรายก้มหน้าลงนิดหน่อยเพื่อไม่ให้จิ๊บเห็นน้ำตาของเธอที่กำลังไหลรินออกมาอย่างช้าๆ

“ที่ทรายมาวันนี้ ไม่ได้ต้องการมาขอความเห็นใจ ก็แค่จะมาบอกว่า ทรายจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว เดือนหน้าจะเดินทาง ทรายทำเรื่องเตรียมไว้นานแล้ว พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา จึงทำให้ทรายตัดสินใจได้เร็วขึ้น ทรายขอบอกตามตรงเลยนะว่า ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีก และทำร้ายจิตใจใครได้ ถึงแม้ว่าอาร์ตจะ..”

“ไม่ได้ชอบอะไรจิ๊บเลย ทรายจะบอกอย่างนั้นใช่ไหม” จิ๊บสวนขึ้นมาทันที

“ใช่ ทรายจึงต้องไปเสียเอง เพราะทรายทนไม่ได้”

       ทรายเอื้อมมือเธอมาจับมือของจิ๊บเอาไว้และดึงมาหอม

“ลาก่อนนะจิ๊บ ฉันขอให้เธอโชคดีและสมหวังในเรื่องของความรัก อาร์ตอาจจะดูเหมือนว่าไม่ชอบเธอ แต่ลึกๆแล้ว ฉันดูออก อาร์ตก็ยังมีใจให้เธอบ้าง แต่สำหรับฉัน คงหมดหวัง มีเพียงคำเดียวที่เธอจะให้ฉันได้ คงไม่พ้นคำว่า เพื่อน ได้แค่นี้ฉันก็พอใจแล้วหละ” จิ๊บไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะมันเร็วและกระทันหันมากจริงๆ

“กลับกันเถอะ มืดมากแล้ว เดี๋ยวที่บ้านฉันเค้าจะตกใจ ที่ลูกสาวเขาหายไป” จิ๊บก็ทำตามที่ทรายบอกทันที

       ระหว่างทางที่เดินทางกลับ ทรายได้เอาหน้าแนบหลังและกอดเอวของจิ๊บไว้แน่น เหมือนดั่งจะปริ่มน้ำตานองหน้าออกมาให้ได้

“อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะอ๊อด แม้กระทั่งอาร์ต เพราะเรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ฉันอยากที่จะไปแบบเงียบๆ ทำให้ทรายได้ไหม”

“ได้ ถ้าสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่เธอปรารถนา” ไม่นานจิ๊บก็ส่งทรายถึงบ้าน

       หลังจากลงรถแล้ว ทรายส่งหมวกกันน๊อกคืนให้กับจิ๊บ ทรายหันไปลูบแก้มของจิ๊บด้วยมือทั้งสองของเธอและจูบปากจิ๊บด้วยความรวดเร็วสักระยะหนึ่ง แล้วก็ถอนออกมา จากนั้นก็รีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปเลย จึงทำให้จิ๊บสับสนกับหัวใจตัวเอง

“ทำไมนะ คนที่เราชอบกลับไม่ชอบเรา แต่คนที่เราไม่ชอบ กลับมีใจให้ถึงขนาดนี้ ทำไมนะอาร์ต ทำไม ทราย ผมขอโทษ ที่ทำร้ายหัวใจของคุณ” หลังจากคิดจบ จิ๊บก็รีบขับรถกลับบ้านทันที

***** ----- *****

       2 สัปดาห์ผ่านไป อาร์ตไปหาทรายที่ทำงาน แต่ก็ไม่พบ

“ว่าไงนะคะ ทรายลาออกไปแล้ว ไปไหนคะ”

       แต่ไม่มีใครรู้ว่าทรายไปไหน อาร์ตรีบไปหาทรายที่บ้านทันทีแต่ก็ไม่พบเช่นกัน เพราะทรายได้เดินทางไปต่างประเทศแล้วก่อนกำหนด 15 วัน จึงทำให้อาร์ตสับสนมาก

“จิ๊บ ต้องเป็นจิ๊บแน่ๆ”

       อาร์ตรีบตรงไปหาจิ๊บที่บ้านทันที มืดแล้ว จิ๊บกับครอบครัว กำลังทานมื้อค่ำกันอยู่ เสียงกระดิ่งดังขึ้น

“ไม่เป็นไรครับแม่ จิ๊บไปเอง” จิ๊บเดินออกไปเห็นอาร์ตมายืนอยู่ที่หน้าประตูรั้ว

“อาร์ต มาทำไม มีอะไรกับผมเหรอ”

       อาร์ตไม่รู้จะพูดยังไง งานก็ทำ เรียนก็เรียน จึงไม่ค่อยมีเวลาไปหาเพื่อนและคุยกับใครสักเท่าใด เพราะใกล้จะสอบแล้วช่วงนั้น แต่หลังจากที่สอบเสร็จ ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว อาร์ตเลยไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงกับจิ๊บดี รู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน จิ๊บพอจะเดาออกแต่ก็ไม่อยากพูด เพราะรู้ว่าอาร์ตไม่ได้ชอบเขา จึงทำตัวเหมือนคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรจะดีกว่า จิ๊บพาอาร์ตมานั่งที่ชิงช้าหน้าบ้าน

“ทรายลาออกจากที่ทำงานแล้ว เธอรู้ไหม” จิ๊บตอบเลี่ยงๆ

“ไม่รู้ซิ ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่เจอใครอีกเลย แม้กระทั่งอาร์ต”

       อาร์ตรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำตัวแบบนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าจิ๊บชอบตัวเอง

“จิ๊บ คือ..อาร์ต” ติ๊บเดินออกมาพอดี

“อ้าว พี่อาร์ต หายหน้าไปเลยนะตั้งแต่วันนั้น ถามนัท นัทก็บอกว่าไม่รู้ เพราะอยู่คนละบ้าน”

“จ๊ะ แล้วน้องติ๊บหละสบายดีเหรอ” อาร์ตส่งยิ้มให้

“สบายดีพี่ ตามสบายนะ” ติ๊บกำลังจะเดินกลับเข้าข้างใน อาร์ตเรียกไว้ซะก่อน

“เห็นนัทเค้าก็มาคุยให้พี่ฟังทุกวันว่า ติ๊บน่ารักอย่างนั้น ติ๊บน่ารักอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่จะเลื่อนขั้นเป็นแฟนซะทีหละ คบกันมาก็หลายเดือนแล้วนี่ ไม่เห็นใจน้องชายพี่บ้างเหรอ”

       อาร์ตหาเรื่องคุยไปโน้นเลยเพื่อที่จะให้พ้นเรื่องของตัวเอง

“ยังพี่ สำหรับคำนี้มันเร็วไป อีกอย่างหนูก็อายุยังน้อย แค่ชอบก็คือคบไป ถ้ามันไปกันได้จริงๆ ปีหน้าค่อยว่ากันใหม่ ถ้าเขารอหนูไม่ได้ ก็เรื่องของเขา เอ้อ..หนูถามจริงๆเถอะ อย่าหาว่าหนูยุ่งเรื่องผู้ใหญ่เลย พี่อาร์ตไม่ชอบพี่ชายหนูจริงๆเหรอ ถึงได้หายหน้าไปเนี่ย”

       วกกลับมาเรื่องตัวเองจนได้

“คือ มันก็เหมือนกับน้องติ๊บนั่นแหละ พี่ยังไม่รีบ อีกอย่างช่วงนั้นพี่กำลังดูหนังสือสอบ เลยไม่มีเวลาให้ใคร ตอนนี้ทุกอย่างมันจบหมดแล้ว ผลสอบก็ออกมาแล้ว เรียนจบซะที คราวนี้พี่ถึงพอจะมีเวลามาดูเรื่องพวกนี้ได้บ้างหละจร้า”

“ก็แล้วแต่พี่นะ อย่าให้มันช้าจนเกินไปก็แล้วกัน เดี๋ยวอะไรๆ มันจะไม่เป็นดั่งที่เราคิด แล้วมันจะมาเสียใจภายหลังนะพี่ หนูคงบอกพี่ได้แค่นี้ หนูขอตัวหละกัน สวัสดีค่ะ”

       ติ๊บเดินจากไป พร้อมกับปริศนาหัวใจที่น่าคิด อาร์ตหันกลับมามองหน้าจิ๊บ

“จิ๊บ เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตั้งแต่ที่เราคุยกันวันสุดท้ายวันนั้น อาร์ตขอโทษนะที่พูดแบบนั้นออกไป”

“ช่างมันเถอะ ผมลืมมันไปหมดแล้ว ผมเข้าใจ ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้ ตกลงที่คุณมาหาผมในวันนี้เนี่ย จะมาถามเรื่องทรายใช่ไหม ถ้าเป็นเรื่องนี้ ผมไม่รู้จริงๆ เพราะขนาดคุณเป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ คุณยังไม่รู้เลย แล้วผมหละเป็นใคร ผมถึงจะไปรู้ได้ คุณกลับไปซะเถอะ ผมดีใจนะที่คุณคิดถึงผมเวลาที่มีปัญหา ขอให้คุณเจอคนที่ดีกว่าผมก็แล้วกัน ผมไม่ส่งนะ ขอตัว” อาร์ตหลุดปากเรียกจิ๊บ

“จิ๊บ” พร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าใด อาร์ตดึงมือจิ๊บไว้ จิ๊บหันมา และถามเรื่องของหัวใจทันที

“เรื่องของเรามันไม่มีอีกแล้วใช่ไหมอาร์ต ถ้าอาร์ตคิดว่าวันเวลาที่ผ่านมาเกือบปีของเรามันไม่มีค่าอะไร ก็ควรปล่อยเราไปเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย จิ๊บจะขอจดจำวันเวลาดีๆที่ผ่านมาเอาไว้ในความทรงจำ ถ้าจิ๊บไม่ดีพอสำหรับอาร์ต”

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 18 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หวานแหวว (ซะไม่มี) 3 ”

ตอนที่ 17 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หวานแหวว (ซะไม่มี) 2 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)