ตอนที่ 21 ไม่ต้องการรักกลับคืน

บทที่ 21

ตอน ไม่ต้องการรักกลับคืน

ทางด้านของลู่เฟย เขายืนอยู่หน้าห้องของทศ สูดลมหายลึก  ๆ ก่อนจะเคาะประตู หัวใจของลู่เฟยเต้นแรงแปลก ๆ  เมื่อประตูเปิดออก ทศตกใจที่คนเคาะประตู คือลู่เฟย

เขาพูด “ลู่เฟย คุณมีอะไรหรือเปล่า”

ลู่เฟยพูด “แค่สงสัยว่านายไม่ลงไปงานปาร์ตี้หรือไง”

เขาตอบ “ไม่ละครับ ผมไม่ชอบ”

ลู่เฟยยิ้ม “ไม่ชอบหรือหลบหน้าฉันกับวาวา”

ทศหลบตาลู่เฟย เขาพยายามปิดประตูเพื่อเลี่ยงที่จะตอบคำถามแต่ลู่เฟยดันประตู แล้วเดินเข้าห้องของทศ ประตูปิดลง ทศยืนมองลู่เฟยที่เดินอยู่ในห้องของเขา

ลู่เฟยถามอีกครั้ง “ทำไมไม่ตอบละ”

ทศพูด “จะให้ผมตอบอะไร หลบหน้าคุณหรือไม่หลบ มันต่างกันตรงไหน ผมก็แค่เป็นบริการ์ดคนหนึ่ง ที่ได้ทำงานที่ผมรักและจะปกป้องคนที่......” เขาเงียบไม่พูดต่อ

ลู่เฟยพูด “ทำไมไม่พูดต่อละ คนที่อะไร......หลายวันมานี้ฉันรู้ว่ามีเรื่องมากมาย และมีหลายอย่างที่ฉันอาจทำร้ายความรู้สึกนาย เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ”

ทศเดินเข้าหาลู่เฟยด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด เขาจับตัวลู่เฟยเข้ามากอด ลู่เฟยตกใจ

 “ขอโทษครับ ที่ผมคิดกับคุณแค่เพื่อนไม่ได้ ความรู้สึกของผม มันเปลี่ยนไม่ได้ แต่ผมยังยืนยันคำเดิม ว่าความรักของผม คุณไม่ต้องให้ผมกลับคืนมา”

“ทศ....ฉันหายใจไม่ออก”

เขาปล่อยตัวลู่เฟย ก่อนจะเดินออกห่างจากเขา ลู่เฟยเองในเวลานี้เขาเองก็สับสนกับความรู้สึกนี้

ทศพูด “คุณยังรักเธออยู่ใช่มั้ย”

ลู่เฟยมองหน้าทศ เขาพูด “ฉันอยากให้นายลงไปข้างล่าง”

“ทำไมไม่ตอบผม” ลู่เฟยเดินหันหลังเพื่อที่จะออกจากห้องของเขา แต่เขาดึงมือลู่เฟยไว้ ลู่เฟยดึงมือออกช้า ๆ

 “ในเมื่อความรักที่นายให้ฉัน นายไม่ได้หวังที่จะได้มันกลับคืน นายไม่จำเป็นต้องแคร์ว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรกับวาวา”แล้วเขาก็เดินจากไป

ทศคิด มันก็จริง ในเมื่อเราไม่ได้ต้องการให้เขารักตอบกลับมา ทำไมเราต้องผืนใจให้เขาลำบากใจด้วย เขาตัดสินใจที่จะไปงานเลี้ยง ทำตัวเองให้ปกติที่สุด เขาเดินออกจากห้อง พร้อม ๆ กับที่วาวาก็เดินออกจากห้องมาเช่นกัน ทั้งสองคนเผชิญหน้าแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทศยิ้มให้เธอ เธอเองก็ยิ้มตอบกลับมาก่อนจะเดินลงบันใดไป  วันมองเห็นวาวา เขาเดินเข้ามาหาเพื่อที่จะคุยต่อ แต่ดูเหมือนเวลาไม่ค่อยเหมาะเท่าไร เมื่อวาวาใช้ลู่เฟยเป็นโล่งกำบังจากคำถามของเขา

ทศเข้ามานั่งที่โต๊ะที่ลู่เฟยและวาวานั่ง

วันพูด “นายรู้ตัวใช่มั้ยว่าทานเหล้าไม่ได้ อย่าทำให้เกิดเรื่องเหมือนครั้งนั้นอีกนะ”

แล้วค่ำคืนแห่งปาร์ตี้ก็จบลง ตั้งแต่เช้า ยันสามทุ่ม วันสั่งให้งานหยุดลงทันทีเมื่อเขาดูนาฬิกา เพื่อนต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน ทุกคนในบ้านต่างพากันเก็บกวาดบ้านให้กลับมาเหมือนเดิม ทศพยุงวันกลับห้อง ส่วนลู่เฟยเองก็พยุงร่างของวาวาที่เมาไปส่งที่ห้องเช่นกัน

ลู่เฟยเปิดประตูห้องของวาวา เขาวางวาวาลงบนเตียง แล้วห่มผ้าให้เธอ วาวาจับแขนของลู่เฟย “ฉันขอโทษ”

ลู่เฟยยิ้ม วาวาลุกนั่ง “ลู่เฟย ถ้าวันหนึ่ง ฉันผิดต่อนายอีกนายจะให้อภัยฉันมั้ย”

ลู่เฟยนั่งลงข้างเตียง แล้วเช็คน้ำตาให้เธอ “เธอมีอะไรที่ไม่ได้บอกฉันเหรอ”

วาวาร้องไห้หนักมากกว่าเดิม “ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกผิดต่อนาย รู้สึกผิดต่อวัน ในทุก ๆ เรื่อง”

ลู่เฟยพูด “อะไรที่ผ่านไปแล้วปล่อยมันเถอะ อย่าคิดมากอีกเลย สิ่งสำคัญตอนนี้คือตามหาตัวชุนให้เจอ”

วาวาพยักหน้า

ที่ห้องของวัน

ทศปล่อยให้วันนอนทั้งที่อยู่ในชุดเดิม เขานั่งข้างวันที่เมาหลับอยู่ไม่ได้สติ

วันละเมอเรียกหาแต่แม่ และพ่อของเขาตลอด บ้างครั้งเขาก็ยิ้มออกมาทั้งที่ยังหลับอยู่

“คุณฝันเห็นอะไร ความสุขตอนวัยเด็กใช่มั้ย”