Realm of Tales : Road To Fantasy Warfare (AU) บทที่ 17 ถุงมืออนุภาควิเศษ

        “ต้องขอบคุณนายนะ ที่อยู่กับฉันมาตลอดเวลา” ลีรำพันระหว่างทำพิธีศพให้แมงมุมเลี้ยงของเขา “ขอให้ไปดี ๆ เนื้อของผีจะนึกถึงนายนะ ถ้างั้นก็ โชคดีนะมังคุด ไม่ต้องห่วงนะมังคุด ฉันจะไปหาคำตอบ ตามหาพี่จอห์น ตามหาท่านผู้พัน แล้วก็ตามหานักวิทยาศาสตร์”

        “เจ้านาย ผมอยู่กับเจ้านายมาหลายครั้งหลายครา ทำไมเจ้านายไม่เคยสรรเสริญอะไรผมบ้างเลย?” แจ้ถาม

        “จะบอกยังไงดีเนี่ย” ลีตอบ

        “ก็ใช่สิ! เจ้านายเห็นคนที่ตายก่อนสำคัญกว่านี่” แจ้ว่า

        “งั้นนายลองตายก่อนไหมล่ะ?” ลีขู่ “ฉันจะมองให้นายดูสำคัญเลยเอาไหม?”

        “อย่าเลยเจ้านาย มันไม่ดีหรอกมั้ง” แจ้ตอบด้วยความเขินอาย

 

        “เราต้องหาคำตอบกับถุงมือแล้วล่ะ” ลีพูด “ตอนที่มันดร็อปเนี่ย มันมีเปลวไฟธรรมดา เปลวไฟวิญญาณ พลังเรดสโตน และคลื่นน้ำเต็มไปหมดเลย ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรยังไงบ้างนะ หรือว่ามันจะสามารถดูดไฟได้?”

        “ฉันว่าลองจับไฟที่คบไฟไม้ในบ้านดู” ลุงพีแนะนำ “ฉันเคยศึกษาพลังของถุงมือนี้ มันดูดทั้งไฟธรรมดา เรดสโตน น้ำ และไฟวิญญาณด้วย แต่มันก็ต้องแลกกับพลังงานด้วย ดังนั้น ก่อนจะดูดพลังอะไรได้ เธอต้องเตรียมอาหารให้เยอะ ๆ เลยล่ะ”

        “อย่างนั้นเหรอ?” ลีถาม และลองใช้ถุงมืออนุภาคจับคบไฟดู มันมีพลังไฟออกมาจากถุงมือด้วย “ใช่ด้วย!!”

        “เจ้านายมีอิทธิฤทธิ์ สปิริตแรงกล้า!!” แจ้ร้อง “ผมนี่ขนลุกเลย”

        “ทำไม?” ลุงพีถาม

        “หนาว” แจ้ตอบ

        “ผมเอาไฟจากตรงนี้ได้ด้วย!!” ลีร้อง แต่เมื่อเขาไม่สามารถใช้ถุงมือดูดไฟได้เพราะท้องร้อง เขาจึงเสกเปลวไฟขึ้นมาแทน

        “มันยิงไฟได้ด้วยอ่ะ!” ลีตอบ “ว่าแต่ผมดูดไฟไม่ได้เลย ทำไมอ่ะ”

        “แสดงว่าเธอหิวแล้วสินะ” ลุงพีพูด “งั้นเอางี้ ฉันเตรียมอาหารไว้อยู่บ้างนะ อย่าง...ขวดน้ำผึ้ง (Honey Bottle) น่ะ”

        “อ๋อ งั้นผมจะดื่มละนะ” ลีพูด จากนั้นก็รับขวดน้ำผึ้งจากลุงพีมาดื่มให้หมด

        “ฉันมีอีกสองสามขวดน่ะ” ลุงพีพูด แล้วหยิบขวดน้ำผึ้งเพิ่มอีกสองสามขวดตามที่ลุงพีบอก ลีรับมาแล้วดื่มให้หมดขวดทันที

        “แล้วแถวนี้มันจะมีรังผึ้งให้เก็บไหมเนี่ย” ลีถาม

        “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเก็บรังผึ้งมาไว้ให้แล้ว” ลุงพีตอบ “มีผึ้งโตเต็มวัยอยู่ข้างในนี้หมดเลย”

        “งั้นลุงพีก็ตั้งเลย” ลีพูด “จะได้เป็นที่ปั๊มน้ำผึ้งไปด้วยในตัว”

        “ตั้งน่ะตั้งได้อยู่แล้ว” ลุงพีพูด “แต่ดอกไม้ล่ะจะตั้งยังไง เพราะนี่คือชายหาดนะ”

        “เออใช่” ลีพูด “ผมก็ไม่มีบล็อกดินซะด้วย”

        “ลุงพีกับเจ้านายคุยกันเรื่องผึ้งเหรอ?” แจ้ถาม

        “ใช่” ลีตอบ “นายอยากดื่มน้ำผึ้งบ้างไหมล่ะ?”

        “ไม่รู้สิเจ้านาย” แจ้ตอบ “เดี๋ยวไว้ผมลองอีกที”

        “ไม่รู้ล่ะ ฉันต้องหาอาหารเพิ่มก่อนดีกว่า” ลีตอบ จากนั้นก็ออกไปตามหาวัว ซึ่งรอบนี้วัวหายไปซะด้วย ลีพยายามจะเรียกวัว แต่เสียงตอบกลับกลายเป็นเสียงนกแก้วที่ไหนก็ไม่รู้ ลีจึงดุพวกนกแก้วไปยกใหญ่

        “แล้วผมจะหาน้ำนมจากใครละทีนี้” ลีพูด แต่ยังไงซะลีก็ลองใช้ไฟจัดการกับฮอสไตล์ม็อบระหว่างทางดู มันได้ผลจริง ๆ ด้วย

        “ถ้ามีเจ้าสิ่งนี้ ฉันก็จะไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น” ลีพูด “ถ้าเกิดว่าเราควบคุมธาตุได้ครบสี่อัน อันแรกเป็นธาตุไฟธรรมดา อีกสามธาตุก็คือธาตุน้ำ ธาตุเรดสโตน และก็ธาตุไฟวิญญาณสินะ ว่าแต่ธาตุน้ำทำอะไรได้เนี่ย?”

        ว่าแล้วลีก็ลองดูดพลังจากน้ำทะเลดู เขาดูดได้ และก็ลองใช้พลังน้ำดู ปรากฏว่าน้ำทำให้เขาลอยตัวได้

        “เฮ้ย! ถ้าเกิดเราใช้ไฟวิญญาณจะทำยังไงกันนะ” ลีพูด แต่ก็ลืมไปว่าเขาไม่สามารถดูดพลังได้ ดังนั้นเขาจึงกลับไปบ้านและก็คิดจะขออาหารไปด้วยในตัว

        “โอเค ฉันเตรียมแพ็กอาหารไว้ให้เธอละนะ” ลุงพีบอก “กินได้ตามสบาย”

        “ครับลุงพี ผมกำลังหิวอยู่พอดีเลย” ลีพูดแล้วสวาปามเนื้อแทบจะทุกชนิด ทั้งเนื้อวัว เนื้อหมู เนื้อแกะ และเนื้อกระต่าย แต่ลุงพีไม่มีเนื้อไก่เพราะเขารู้ดีว่า ถ้าเขาให้แจ้เห็นเนื้อไก่ละก็ อาจจะถูกกล่าวหาว่าไปฆ่าพวกเดียวกับแจ้ก็ได้ ซึ่งลีก็เข้าใจดีเพราะเขาเองก็ไม่กล้าถือเนื้อไก่ให้แจ้ดูเลยสักนิดเดียว

 

        ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลีพยายามจะควบคุมพลังจากถุงมือพร้อมกับบริหารความหิวไปด้วย โดยเขาเริ่มใช้พลังไฟวิญญาณเป็นพลังที่สามแล้ว นั่นทำให้ลีต้องตุนอาหารเพิ่มอีก ซึ่งลุงพีก็ไม่ได้เป็นเอ็นพีซีไว้ปั๊มอาหารเต็มตัวเสียทีเดียว เขาเองก็มีช่วงอาหารหมดเป็นเหมือนกัน

        “เอาล่ะ เติมพลังไฟวิญญาณละนะ” ลีพูด จากนั้นก็ใช้ถุงมือดูดไฟจากไม้คบเพลิงวิญญาณ พร้อมกับใช้มืออีกข้างหนึ่งกินบีทรูทให้หลอดพลังงานเต็มเพื่อที่จะสามารถดูดไฟวิญญาณให้เต็ม แล้วก็บังคับทิศทางให้พลังน้ำส่งเขาขึ้นไปได้ และเมื่อเขาขึ้นที่สูง ลีก็ได้ค้นหาว่าจอห์นกับผู้พันมาร์คัสอยู่ที่ไหน แต่ก่อนอื่นเขาไปลงที่อาคารสีเขียวก่อน อาคารที่เขาเคยไปสำรวจว่าเคยมีคนเดินอยู่ในตึก ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่ามันใช่พวกเดียวกับนักรบวิลเลเจอร์หรือพวกฟาร์คิงดอมหรือไม่ แต่ปรากฏว่าเขากลับได้เผชิญหน้ากับซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตอีกแล้ว แต่ด้วยความที่ลีมีถุงมือวิเศษ ทำให้เขาพร้อมที่จะต่อกรกับมัน

        ลีไม่รอช้าปั๊มไฟวิญญาณออกมาแล้วซัดใส่ซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตทันที และโชคดีที่ประตูที่ไว้สำหรับเข้าออกมันเล็กเกินกว่าที่ซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตเข้าไปได้ แต่ลีกลับลืมไปว่ามันมีสกิลเรียกลูกสมุนที่เป็นซอมบี้ขนาดธรรมดาได้ ซึ่งถึงแม้จะลืมเรื่องนี้แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะในเมื่อพลังไฟวิญญาณและพลังน้ำคุ้มครองลีอยู่ เขาก็ไม่หวั่นแม้พวกซอมบี้ขนาดมาตรฐานหรือขนาดเท่าเด็กไม่ถึงสิบขวบจะมากี่คนก็ตาม และในที่สุด ซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตก็ตาย แต่มันไม่ได้ตายอย่างถาวร เพราะลีต้องสู้กับมันอีกสองครั้งถึงจะตายถาวร แต่เขาไม่สนใจ เขารีบหนีออกไปก่อนที่มันจะลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง ดังนั้น ลีจึงรีบกลับมาสร้างคบเพลิงทั้งคบเพลิงธรรมดา คบเพลิงวิญญาณ และคบเพลิงเรดสโตน แต่เนื่องจากเขาไม่มีส่วนผสม ดังนั้นลีจึงรีบกลับไปกระท่อมชายหาดทันที

        “เอาล่ะ ผมยังควบคุมพลังได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่นักนะ” ลีบอกลุงพี “ฉะนั้น ผมเองก็ต้องตามหาคำตอบเกี่ยวกับถุงมือนี้ ผมต้องการพี่จอห์น ท่านผู้พัน และก็นักวิทยาศาสตร์ด้วย”

        ในขณะเดียวกัน ลีก็ได้ตามหาวัวอีกครั้งเพื่อหวังจะเอาน้ำนมอีกครั้ง แต่ก็ยังหาไม่เจอสักที แต่ทันใดนั้น ความหวังก็มาถึง เมื่อผู้พันมาร์คัสมาถึงพอดี

        “ท่านผู้พัน!!” ลีร้องแล้วรีบไปหาผู้พันมาร์คัสทันที

        “อ้าว ลี ไม่ได้เจอกันนาน มีอะไรกันเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “ผมคิดถึงท่านมาก ๆ เลย ผมนึกว่าท่านจะกลับเมืองไปซะแล้ว” ลีพูด “คือพอดีว่าผมไปเจออะไรเยอะแยะที่ผมอยากจะบอกทั้งกับท่านและกับพี่จอห์นมาก แต่ในเมื่อผมเจอท่านก่อน งั้นผมจะบอกกับท่านเลยละกัน”

        “โอเค ว่ามา” ผู้พันมาร์คัสพูด

        “ท่านรู้แล้วใช่ไหมครับเรื่องมังคุดกับบอสที่อยู่ในอุกกาบาตสองจุดน่ะ” ลีถาม

        “รู้ ทำไมเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “ผมฆ่าไปได้แล้วตัวหนึ่ง ผมทำลายหลุมดำที่พาเจ้าพวกหมวกเหล็กมาที่นี่ได้แล้วครับ พร้อมกับจัดการกับบอสตัวนั้นได้แล้ว” ลีตอบ “แต่การต่อสู้ครั้งนั้นต้องแลกมากับชีวิตของแมงมุมเลี้ยงของผมที่เสียไป”

        “ทำไมเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “ผมพยายามปรับแต่งให้มังคุดสามารถเกิดใหม่ได้ และผมก็นึกว่าแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วผมจะพาเขาไปสู้ได้ทุกที่โดยไม่ต้องห่วงว่าเขาจะตายถาวร” ลีตอบ “แต่พอเอาเข้าจริง มังคุดกลับไม่ได้เกิดใหม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว คือตายถาวรไปเลย สุดท้ายผมก็ได้ถุงมือนี้มา”

        “ถุงมืออนุภาควิเศษงั้นเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถามและมองดูมือของลีที่สวมถุงมือข้างนั้น “มันไว้ใช้ทำอะไร?”

        “มันสามารถดูดทั้งไฟธรรมดา ไฟวิญญาณ เรดสโตน และน้ำได้ครับท่านผู้พัน” ลีตอบ “แต่มันต้องแลกกับการผลาญพลังงานเร็วเป็นพิเศษ ผมเลยต้องตุนอาหารนั่นแหละครับ เช่นสาหร่ายแห้ง (Dried Kelp) หรือพวกชามสตู (Stew Bowls) – เอาง่าย ๆ คือ อะไรที่มันเป็นอาหารและกินได้โดยไม่เป็นพิษผมตุนได้หมดแหละครับ”

        “อย่างนี้นี่เอง” ผู้พันมาร์คัสพูด “แล้วจากนี้จะเอายังไงต่อล่ะ?”

        “ผมเจอท่านผู้พันแล้ว ต่อไปก็ต้องไปตามหาพี่จอห์น เสร็จแล้วก็จัดการกับบอสอีกตัวจากฝั่งตรงข้าม แล้วก็ตามหานักวิทยาศาสตร์ให้ได้ครับ” ลีตอบ

        “อย่างนี้นี่เอง” ผู้พันมาร์คัสพูด

        “ถ้าว่าง ๆ ท่านมาเยี่ยมบ้านผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมออกไปตามหาพี่วัวแป๊บหนึ่ง” ลีพูด

        “จะฆ่าวัวเหรอ?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “เปล่าครับผมจะเอาน้ำนม จะได้ดื่มล้างพิษหลังจากกินเนื้อซอมบี้” ลีตอบ

        “อ๋อ” ผู้พันมาร์คัสพูด “งั้นฉันจะไปหานะ”

        “เออลืมไป ผมย้ายบ้านแล้วนะครับ” ลีพูด “ผมอยู่ในกระท่อมชายหาดนะครับ”

        “โอเค เดี๋ยวฉันจะไปหานะ” ผู้พันมาร์คัสบอก “โชคดีนะ”

        “ครับ โชคดี” ลีพูด จากนั้นลีก็ได้หันไปเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในสายตา “เฮ้ย!! พี่จอห์น!!”

        ในที่สุด ลีก็ได้พบกับจอห์นแล้ว ลีรีบผละจากผู้พันมาร์คัสไปหาจอห์นที่อยู่ในบ้านหลังหนึ่งทันที และเมื่อได้พบกัน ทั้งลีทั้งจอห์นต่างบอกให้อีกฝ่ายฟังสิ่งที่ตนเองจะพูด

        “ไอ้น้อง มันเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น” จอห์นพูด “พี่ไม่มีเวลาจะฟังอะไรตอนนี้หรอก ไอ้พวกนั้นมันเปลี่ยนให้นักรบวิลเลเจอร์เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้! พี่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันคร่าชีวิตพวกนักรบวิลเลเจอร์ไป มันอยู่ข้างนอกนะ!”

        “พี่ฟังผมก่อน!! ผมได้ถุงมือนี้มา!” ลีเรียก

        “แล้วมันทำอะไรได้เล่าบอกพี่มาทีสิ!!”

        “ไอ้ถุงมือนี้ มันต้องแลกมากับชีวิตของแมงมุมนะครับ” ลีตอบ “ผมไปตามที่พี่บอกแล้ว ผมอ่านหนังสือของพี่แล้ว”

        “น้องอ่านแล้วเหรอ?” จอห์นถาม

        “ใช่” ลีตอบ “ผมทำตามที่พี่บอก ผมเจอแมงมุมพูดได้”

        “อะไรนะ แมงมุมพูดได้อย่างนั้นรึ?” จอห์นถาม

        “ใช่พี่” ลีตอบ “เขาได้ช่วยชีวิตผมไว้ สุดท้ายผมก็ได้จัดการกับบอสที่มาบุกที่นี่ได้ตัวหนึ่งแล้วได้ถุงมือนี้มา”

        “น้องจัดการมันได้แล้วเหรอ?” จอห์นถาม

        “ใช่พี่” ลีตอบ “ผมไม่สามารถเข้าไปจัดการมันในระยะประชิดได้ ผมเลยใช้ทรายถมมันจนตายแทน”

        “พี่ก็นึกว่าน้องฆ่ามันด้วยวิธีโหด ๆ” จอห์นพูด “แล้วถุงมือนี้คืออะไรล่ะไอ้น้อง?”

        “มันสามารถควบคุมทั้งไฟ น้ำ ไฟวิญญาณ และเรดสโตนได้” ลีตอบ “มันพ่นพลังหนึ่งในสี่อย่างนี้ได้ พี่อยากเห็นคนลอยได้หรือเปล่า?”

        “ในชีวิตพี่ก็อยากเห็นคนลอยได้นะน้อง” จอห์นตอบ

        “พี่ดูนะ” ลีพูดแล้วออกมาข้างนอก “ผมจะบินให้พี่ดูนะ”

        ว่าแล้วลีก็ใช้พลังน้ำทำให้ตนเองบินให้จอห์นเห็น

        “เฮ้ย!!” จอห์นอุทานเมื่อได้เห็นน้องชายใช้ถุงมือบินได้

        “เห็นไหมว่าผมบินได้” ลีตอบ

        “เชื่อแล้ว ๆ” จอห์นบอก “ว่าแต่ถุงมือนี้น้องทำอะไรได้อีก?”

        “ผมไปเจอซอมบี้ตัวใหญ่กล้ามโตอยู่ในตึก ผมกำลังจัดการมันอยู่แท้ ๆ แต่พลังดันหมดเสียก่อน” ลีตอบ “ว่าแต่พี่ไปไหนมาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

        “ก็อย่างที่พี่บอกในหนังสือ” จอห์นตอบ “พี่ต้องออกไปตามหาครอบครัว แต่ก็ไม่เจอ พี่คงหมดหวังแล้ว”

        “เอาเป็นว่าผมจะอยู่กับพี่ที่นี่แล้วกัน” ลีตอบ “เพราะผมก็ไม่เหลือใครแล้วนอกจากแจ้ ลุงพี แล้วก็ท่านผู้พันจากฟาร์คิงดอมด้วย พี่ต้องอยู่กับผมนะ”

        “เป็นไงเป็นกันล่ะ” จอห์นพูด

        “เดี๋ยวผมไปเติมพลังน้ำก่อน” ลีพูด จากนั้นเขาก็ไปที่สระน้ำใกล้ ๆ เพื่อดูดพลังน้ำด้วยถุงมือ แต่เขาดันดูดไม่ได้เพราะเขาหิว ดังนั้นลีจึงกินสาหร่ายแห้งให้หลอดความหิวเต็มก่อน แล้วค่อยดูดพลังน้ำ จากนั้นจึงกลับมา และก็ได้ยินเสียงศัตรูกำลังบุกมา พร้อมกับเสียงระฆังที่ดังขึ้นทั่วเมือง และเห็นพวกฟาร์คิงดอมกำลังวิ่งไปรอบ ๆ เมืองเพื่อหาตำแหน่งของศัตรู

        “พี่ ผมได้ยินเสียงมันอยู่แถวนี้พี่!” ลีเรียกจอห์น “อยู่ในห้องด้วย”

        “เอางี้ พี่จะอยู่ที่นี่เอง” จอห์นพูด “พี่คงเป็นตัวถ่วงให้น้องมากเกินไป”

        “แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง?” ลีถาม

        “ยังเหลืออีกตัวหนึ่งใช่ไหม?” จอห์นพูด

        “ใช่พี่” ลีตอบ “เป็นตัวแถวบ้านผม”

        “จัดการมัน แล้วมุ่งหน้าไปทางเหนือ” จอห์นตอบ “น้องจะเจอศูนย์วิทยาศาสตร์ น้องเข้าไปที่นั่นน้องจะเจอคำตอบเอง ไม่ต้องห่วงพี่นะ พี่จะจัดการตรงนี้เอง”

        “พี่ไหวแน่นะ” ลีถาม

        “ไหวอยู่แล้ว” จอห์นตอบ “และอีกอย่าง ขอบคุณนะที่ทำให้เราได้เจอกัน”

        “ไม่ต้องซึ้งตอนนี้พี่ ผมเจอพี่คนเดียวผมก็ซึ้งจะแย่อยู่แล้ว” ลีตอบ “โชคดีครับพี่”

        “โชคดี” จอห์นตอบ

        จากนั้นลีก็ได้เดินกลับไปยังกระท่อม ซึ่งตอนนี้มันก็ได้มืดค่ำแล้วเรียบร้อย

        “เป้าหมายของเรา เรารู้แล้วว่าเราต้องทำอะไร เพื่อมังคุด เพื่อพี่จอห์น และเพื่อท่านผู้พัน เราจะได้รู้คำตอบทั้งหมด”

        เมื่อมาถึง ปรากฏว่าผู้พันมาร์คัสมาถึงแล้ว

        “จัดการทำลายตัวสุดท้าย และมุ่งหน้าไปสู่ศูนย์วิทยาศาสตร์กัน” ลีพูดเมื่อมาถึงแล้ว

        “ตอนเด็ก ๆ ผมไปบ่อยนะ พ่อแม่เคยพาผมไปดูไอ้ที่เป็นลูกบอลสะท้อนแสงน่ะ” แจ้พูด

        “มันคนละที่แล้วแจ้เอ๊ย” ลุงพีพูด

        “เจ้านายจะไปศูนย์วิทยาศาสตร์จริง ๆ เหรอ?” แจ้ถาม

        “พี่จอห์นเขาบอกมา” ลีตอบ

        “ผมไม่รู้จักหรอกนะ แต่ถ้าเกิดว่าศูนย์วิทยาศาสตร์มีตัวหมวกเหล็กอยู่ที่นั่นผมไม่ไปด้วยหรอกนะ” แจ้บอก

        “นี่นายจะทิ้งฉันอีกคนแล้วเหรอ?” ลีถาม

        “ไม่ได้จะทิ้งเจ้านายหรอก แต่ผมไปผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรเจ้านายหรอก” แจ้ตอบ “เจ้านายต้องเข้าใจผมนะ”

        “ฉันเข้าใจนายนะแจ้” ลีพูด “โอเค พรุ่งนี้ฉันจะไป ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”

        “ครับผม” แจ้พูด

        “เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าจะหาคำตอบยังไง?” ผู้พันมาร์คัสถาม

        “ใช่ครับ” ลีตอบผู้พันมาร์คัส “ผมจะต้องออกตามหาศูนย์วิทยาศาสตร์ ผมต้องหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”

        “ในที่สุด” ลุงพีพูด “เราก็จะได้รู้คำตอบตั้งแต่เรื่องเรือล่ม เรื่องผู้คนในเมืองหายไป เรื่องซอมบี้หมวกเหล็ก แล้วก็เรื่องอะไรอีกเยอะแยะที่ฉันยังไขคดีไม่ได้สักที ในที่สุด ความจริงก็กระจ่างแล้ว”

        “ลุงจะไปด้วยเหรอครับ” ลีถาม

        “ฉันจะไป” ลุงพีตอบ “แต่ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเธอทำลายหลุมดำที่อุกกาบาตลูกที่สองนั่นและฆ่าบอสประจำหลุมดำให้สิ้นซากเรียบร้อยแล้ว”

        “อย่างนี้นี่เอง” ลีพูด “พรุ่งนี้ล่ะ เป็นวันจุดจบแล้ว โอเค ฝันดีนะทุกคน”