บทที่ 631: ย้อนกลับไปในคืนนั้น

แก้มของเสี่ยวหลงโม่แดงเล็กน้อย เขาเหลือบมองเด็กหญิงที่เตี้ยกว่าตัวเขาเองก่อนจะเสมองไปทางอื่น

 

เจ้านั่นแหละที่ต้องกินให้มาก ๆ หน่อย จะได้สูงกับเขาบ้าง!

 

“เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลย” หลังจากนั้นไม่นาน เด็กชายก็หันกลับมามองนางอีกครั้งด้วยสีหน้าค่อนข้างรู้สึกผิด

 

“ข้าไม่หิว” หูเจียวเจียวตอบพลางตบท้องกลม ๆ ของตัวเองไปด้วย

 

เธอไม่รู้ว่าร่างกายนี้เป็นของใคร แต่เด็กคนนี้ถูกขุนจนอ้วนเลยทีเดียว

 

หากจะเรียกนางว่าเป็นซาลาเปาก้อนเล็ก ๆ ก็ย่อมได้

 

แต่เสี่ยวหลงโม่ก็ยังทำหน้าไม่เชื่อในคำพูดของเด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่ดี

 

“เจ้ารีบไปนอนซะ พรุ่งนี้ข้าจะไปหาอาหารมาให้เจ้ากิน” จิ้งจอกสาวพูดจบแล้วก็ปิดปากหาว เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับไปได้เมื่อไหร่ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่พักผ่อนให้เพียงพอ 

 

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวเดินตรงไปที่ผนังถ้ำเย็นเฉียบพลางทำตาปรือ ก่อนจะเอนตัวพิงผนังและก็ผล็อยหลับไป 

 

เสี่ยวหลงโม่เองก็รู้สึกง่วงมากเหมือนกัน แต่กลายเป็นว่าเขานอนไม่หลับเลยทั้งคืน

 

นั่นเป็นเพราะเขากลัวว่าในยามที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาจะพบว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นแค่ความฝัน

 

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน แต่เขาก็อยากให้มันคงอยู่นานขึ้นอีกสักหน่อย แล้วหลังจากนั้นเขาค่อยใช้ชีวิตในโลกแห่งความจริงอันโหดร้ายต่อไป…

 

…

 

หูเจียวเจียวนอนหลับลึกมาก

 

พอเธอตื่นมาในวันรุ่งขึ้น เธอก็เห็นเสี่ยวหลงโม่กำลังเฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง

 

จิ้งจอกสาวรู้สึกว่าแก้มของตัวเองเปียกชื้น เธอจึงยกมือขึ้นเช็ดมันแล้วก็พบว่าตนนอนน้ำลายไหลเปื้อนแก้มตัวเอง 

 

“อะแฮ่ม… น่าอายชะมัด” เธอพึมพำพร้อมกับรีบเช็ดน้ำลายออกจากใบหน้า

 

จากนั้นหูเจียวเจียวก็เข้าไปตรวจสอบบาดแผลของเด็กชายที่หน้าตาเหมือนหลงโม่อีกครั้งเพื่อเป็นการหันเหความสนใจของเขาไปในตัว 

 

โชคดีที่เธอช่วยทำแผลได้ทันเวลาทำให้บาดแผลของอีกคนไม่อักเสบ

 

“ช่วงนี้เจ้าอย่าให้แผลโดนน้ำนะ” หญิงสาวเอ่ยเตือน

 

ขณะนั้นเสี่ยวหลงโม่ยังคงนั่งจ้องหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

 

ครู่ต่อมา หูเจียวเจียวก็ตั้งท่าจะไปหาอาหารกลับมาให้เด็กชายได้กิน แต่จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอกก่อน 

 

ทันใดนั้นสีหน้าของเสี่ยวหลงโม่ก็เปลี่ยนไปทันที เขารีบผุดลุกขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ

 

จิ้งจอกสาวเองก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าหลงโม่ถูกรังแกมาตั้งแต่ยังเด็กและเขาไม่เป็นที่ต้อนรับในเผ่า นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหลีกเลี่ยงไม่ไปสุงสิงกับคนอื่นมาโดยตลอด 

 

“เจียวเจียว!”

 

“เจียวเจียว…”

 

แต่แล้วก็มีเสียงคุ้นเคยดังมาจากข้างนอกถ้ำ

 

วินาทีนั้นหูเจียวเจียวกะพริบตาปริบ ๆ พลางคิดกับตัวเองว่า

 

เป็นไปได้ไหมว่าฉันอยู่ในร่างของเจียวเจียวสมัยเด็กเหมือนกัน?

 

ถัดมา เธอหันไปบอกเด็กชายว่า “ข้าจะออกไปดูข้างนอกสักหน่อย เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อนนะ พวกเขาคงไม่เข้ามาข้างในหรอก”

 

ทว่าเสี่ยวหลงโม่ดึงชายเสื้อของเด็กหญิงตรงหน้าเอาไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก 

 

“เอ่อคือ… เจ้าชื่อว่าอะไร?”

 

ฝ่ายที่ถูกรั้งหันกลับไปมองอีกคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มสดใส 

 

“ข้าชื่อหูเจียวเจียว เจ้าไม่ต้องกลัว ในอนาคตเราจะได้พบกันอีก” 

 

เธอไม่สนว่าร่างนี้เป็นของใครกันแน่!

 

อย่างน้อยเธอก็ยังช่วยสามีในอนาคตของตัวเองได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมให้ใครมารับความดีความชอบนี้ไปแทนอย่างแน่นอน

 

จิ้งจอกสาวพูดจบแล้วก็วิ่งออกจากถ้ำไป ก่อนจะเห็นหูหมินกับหูเฉียงในวัยหนุ่มสาวกำลังตามหาตนแบบหน้าตาตื่น

 

เป็นไปได้ไหมว่าเทพอสูรได้มอบโอกาสให้เธอกลับไปตอนที่ยังเป็นเด็กอีกครั้ง?

 

ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะสามารถเปลี่ยนแปลงวัยเด็กที่มืดมนของหลงโม่ได้ใช่หรือไม่?

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่!” หูเจียวเจียววิ่งไปอีกฟากหนึ่งของถ้ำพร้อมกับตะโกนเรียกทั้ง 2 คน

 

ในระหว่างที่เธอกำลังมีความสุขสุดขีด จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าวิญญาณถูกกระชากออกจากร่าง จากนั้นภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปทันที แล้วเธอก็กลับมาที่บ้านไม้อีกครั้ง

 

ตามด้วยกลิ่นฉุน ๆ ปนชื้นทิ่มเข้ามาในจมูกของหญิงสาว

 

สิ่งที่เกิดขึ้นแบบกะทันหันทำให้หูเจียวเจียวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาเธอก็ต้องเบิกตากว้าง 

 

เบื้องหน้าของเธอคือใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นของหลงโม่ ในขณะที่ร่างของเธอถูกกดทับด้วยร่างหนา โดยที่เขากำลังใช้แขนทั้ง 2 ข้างคร่อมตัวเธอเอาไว้

 

ยามนี้เม็ดเหงื่อโต ๆ กำลังไหลลงมาจากหน้าผากของชายหนุ่ม พร้อมกับมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนขมับอย่างชัดเจน

 

ท่าทางของมังกรหนุ่มตอนนี้ราวกับว่าเขาพยายามยับยั้งตัวเองเอาไว้

 

“หลงโม่...” หูเจียวเจียวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

นี่เธอย้อนเวลากลับมาอีกแล้วหรือ?

 

ไม่สิ! แต่บ้านไม้หลังนี้ไม่ใช่บ้านของเธอสักหน่อย

 

ทว่าบรรยากาศมันค่อนข้างเหมือนกับ... บ้านไม้ทรุดโทรมหลังเล็กที่ตนเคยอาศัยอยู่ตอนที่มาถึงโลกภูตเป็นครั้งแรก

 

“หู-เจียว-เจียว!”

 

ชายหนุ่มกัดฟันพร้อมกับชกไปที่ผนังข้างศีรษะของหญิงสาวเสียงดังจนทำให้มันกลายเป็นรู

 

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผู้หญิงตรงหน้าแม้แต่ปลายผม

 

ท่าทางเกรี้ยวกราดของหลงโม่ทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกตกใจมาก เธอเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายแดงก่ำและการแสดงออกของเขาก็ผิดไปจากปกติ 

 

“หลงโม่ เจ้าเป็นอะไรไป?”

 

จิ้งจอกสาวถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากที่ร้อนผ่าวของมังกรหนุ่ม

 

ทว่าการกระทำของหญิงสาวทำให้สีหน้าของหลงโม่ขุ่นมัว

 

“ถ้าเจ้าไม่อยากตกลงปลงใจกับข้า เจ้าก็อย่าขยับอีก” ชายหนุ่มพูดข่มขู่เสียงแหบห้าว

 

หูเจียวเจียวตกตะลึง

 

เอ๊ะ! หรือว่าตอนนี้ฉันย้อนกลับมาในคืนที่หูเจียวเจียวคนเก่ากับหลงโม่ได้เสียกัน?

 

จากเส้นเรื่องเดิม หูเจียวเจียวถูกใครสักคนโยนเข้าไปในบ้านของหลงโม่ แต่จากที่หญิงสาวเคยอ่านนิยายมา เธอก็ไม่รู้ว่าทั้งคู่ลงเอยกันได้อย่างไร

 

ตอนนี้ดูเหมือนว่ามังกรหนุ่มจะโดน... ยาปลุกอะไรสักอย่างมา

 

หากพิจารณาจากท่าทางของหลงโม่แล้ว เขาน่าจะยังคงควบคุมสติของตัวเองได้อยู่บ้าง แม้ว่าจะถูกวางยาแต่เขาก็ยังพยายามยับยั้งไม่ให้ตัวเองกระโจนเข้ามาขย้ำเธอ

 

จิ้งจอกสาวจำได้ว่าถ้าคนที่กินยาพิษชนิดนี้เข้าไปไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ออกมา คนคนนั้นจะต้องตาย 

 

“เจ้าไม่ใช่นาง ออกไป!” ชายหนุ่มพยายามขัดขืนเต็มกำลัง ก่อนจะพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วหันหลังพูดกับหญิงสาวเสียงเย็น

 

สติที่ยังหลงเหลืออยู่บอกเขาว่าไม่ควรมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้

 

หูเจียวเจียวที่ได้ยินคนรักพูดแบบนั้นก็รู้สึกใจหาย

 

เห็นได้ชัดว่า ‘นาง’ ที่มังกรหนุ่มพูดถึงไม่ได้หมายถึงเจ้าของร่างเดิม

 

“หลงโม่” หญิงสาวเรียกอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจ “ข้าเอง ข้าคือหูเจียวเจียว”

 

ทันใดนั้นหลงโม่ก็เบิกตาสีทองที่แทบจะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของเขาแล้วหันมามองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

 

“เจ้าคือหูเจียวเจียว…”

 

เสียงแหบห้าวกระซิบแผ่วเบาประหนึ่งว่าเขากลัวที่จะทำให้หญิงสาวคนนี้หวาดกลัว

 

ดวงตาสุขสกาวคู่นั้นกำลังมองมาที่เขาเหมือนกับเมื่อหลายปีก่อนทุกประการ มันไม่ได้เจือไปด้วยความรู้สึกรังเกียจหรือความรู้สึกเชิงลบอื่น ๆ ที่เขาเคยได้สัมผัสจากก่อนหน้านี้

 

เป็นนางจริง ๆ!

 

วินาทีนี้หลงโม่รู้สึกมั่นใจเกือบจะในทันที

 

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่พอเขาได้สบตานางอีกครั้งหลังจากที่นางออกไปจากถ้ำวันนั้น หูเจียวเจียวที่เขาพบก็ทำเหมือนกับว่าไม่เคยเจอเขามาก่อน นางเกลียดเขามาก แถมยังทำท่ารังเกียจเขาเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ

 

เดิมทีเขาคิดว่านางอาจจะแค่ลืมเฉย ๆ แต่พอวันเวลาผ่านไปนาน เขาก็ไม่รู้สึกถึงตัวตนของเด็กผู้หญิงที่เขาเจอในคืนนั้นจากตัวของอีกฝ่ายเลย

 

ก่อนที่จิ้งจอกสาวจะทันได้พูดอะไรต่อ ลมหายใจร้อนแรงก็ขยับมาอยู่เหนือร่างของเธอ

 

“หูเจียวเจียว” หลงโม่มองคนที่อยู่ใต้ร่างตัวเองด้วยดวงตาที่แดงก่ำและพูดเสียงแหบพร่า

 

เมื่อหญิงสาวมองลึกเข้าไปในดวงตาสีทอง เธอก็ลอบกลืนน้ำลาย แต่เป็นเพราะด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังเรียกตัวเธอเอง ไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม 

 

“เจ้ารู้หรือว่าข้าเป็นใคร?” หูเจียวเจียวถามคำถามที่คลุมเครือ

 

ต่อมา มือหยาบกร้านของมังกรหนุ่มลูบไล้ติ่งหูของจิ้งจอกสาว

 

“ถ้ำ ผลไม้” เขาสูดหายใจเข้าแรง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เจ้าคือหูเจียวเจียว”

 

หูเจียวเจียวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใครในโลกนี้

 

เขาแค่อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้ตลอดไป

 

คำพูดของชายหนุ่มทำให้หัวใจของหญิงสาวสั่นสะท้านอย่างอธิบายไม่ได้ เมื่อทบทวนถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอก็เข้าใจในทันที 

 

ที่แท้คนที่เป็นคู่ของหลงโม่ก็คือตัวเธอเองมาตั้งแต่ต้น!

 

“ใช่ ข้าเอง” หูเจียวเจียวยกยิ้มแล้วโอบแขนรอบคอของชายที่อยู่เหนือร่างตน

 

สัมผัสที่ร้อนผ่าวนั้นแล่นผ่านแขนของเธอราวกับคลื่นความร้อน

 

“หลงโม่ เรามาอยู่ด้วยกันตลอดไปเถอะ” จิ้งจอกสาวกระซิบพูดข้างหูเขาเบา ๆ

 

ปัจจุบันพวกเธอทั้งคู่อยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นเธอก็ควรปล่อยให้ทุกสิ่งเป็นไปตามเส้นทางที่ถูกลิขิตเอาไว้

 

พอหลงโม่ได้ยินคำพูดของคนที่เขาเฝ้าถวิลหาก็ไม่รั้งตัวเองเอาไว้อีกต่อไป การเคลื่อนไหวที่งุ่มง่ามและระมัดระวังทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

ชายหนุ่มกระซิบชื่อของหญิงสาวที่ข้างหูไม่หยุด ในขณะที่หูเจียวเจียวเองก็ตอบสนองเขาแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

และแล้วในบ้านก็มีแต่เสียงของชายหญิงทั้ง 2 ดังสอดประสานกันพร้อมกับเสียงลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ แล้วมันก็ดังขับขานอยู่นานเปรียบเสมือนเสียงดนตรีใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืน

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: น้ำตาซึมเลย คือเธอคนนี้คนเดียวมาโดยตลอด T_T ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ อยู่ด้วยกันจนจบไปเลยนะ!