บทที่ 620: จุดประสงค์ของแม่มังกร

เมื่อหัวหน้าเผ่าเฟิงโชวเห็นว่าแม่มังกรเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ดูจริงใจ เขาจึงไม่พูดอะไรอีก

 

ต่อมา นางมองไปที่หลงโม่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำแล้วพูดว่า

 

“หลงโม่ แม่ตั้งใจมาที่นี่เพื่อพาเจ้ากลับไปจริง ๆ แค่กลับไปกับแม่ เผ่านี้ไม่ใช่จุดหมายปลายทางของเจ้า”

 

“ไม่ว่ามันจะเป็นจุดหมายปลายทางของข้าหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน” ในขณะที่มังกรหนุ่มพูด ดวงตาสีทองก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ

 

“การที่ท่านไปขอร้องให้หัวหน้าเผ่าอนุญาตให้หลงโม่กลับไปยังเผ่ากับท่านในตอนนี้ได้ แสดงว่าพวกท่านจะต้องมีเงื่อนไขอื่นอีกใช่หรือไม่?” หูเจียวเจียวที่เงียบมานานถามขึ้นในทันที

 

คู่ของนางเพิ่งบอกออกมาว่าแม่มังกรเป็นคนไปขอร้องกับหัวหน้าเผ่าให้ยอมรับสามีของเธอกลับเข้าเผ่า

 

ดังนั้นหัวหน้าเผ่ามังกรที่ขับไล่หลงโม่ออกมาตั้งแต่แรกก็ไม่ควรที่จะตกลงปล่อยให้เขากลับเข้าไปง่าย ๆ

 

แล้วราคาที่พวกเธอต้องจ่ายล่ะ?

 

จิ้งจอกสาวให้ความสำคัญกับประเด็นดังกล่าวมากกว่า 

 

เดิมทีความสนใจของแม่มังกรอยู่ที่หลงโม่ตลอดเวลา นางจึงไม่ได้สังเกตเห็นหูเจียวเจียวเลยสักนิด แต่พอเธอเอ่ยถามขึ้น นางก็ตระหนักได้ว่ามีสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ลูกชายของนาง

 

หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วเพราะรู้สึกว่าคำถามของจิ้งจอกสาวนั้นค่อนข้างเสียมารยาท แต่นางก็ยังคงตอบคำถามของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น

 

“ใช่ เงื่อนไขของหัวหน้าเผ่าก็คือ หลังจากที่หลงโม่แปลงร่างครั้งที่ 2 เสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาจะต้องอาศัยอยู่ในเผ่ามังกรไปชั่วชีวิต”

 

หากภูตมังกรต้องการแปลงร่างครั้งที่ 2 ให้สมบูรณ์ หัวหน้าเผ่าจะเป็นคนจัดการมันเป็นการส่วนตัว

 

ในสายตาของภูตมังกรคนอื่น หลงโม่ไม่ต่างจากขยะชิ้นหนึ่ง ในอดีตนอกจากหัวหน้าเผ่ามังกรจะไม่ต้องการให้เด็กชายผู้อ่อนแออาศัยอยู่ในเผ่าแล้ว คนในเผ่ายังดูถูกดูแคลนเขาสารพัด

 

พวกเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกตนไม่สามารถใช้งานหลงโม่ได้อีกต่อไป และเป็นเพราะพวกเขาทุกคนรู้ดีว่าหลังจากที่มังกรหนุ่มถูกไล่ออกจากเผ่า เขาก็คงแค้นใจมากและไม่เต็มใจที่จะกลับไปอีก 

 

ทว่าปัจจุบันเผ่ามังกรกำลังขาดแคลนกำลังคน ดังนั้นหัวหน้าเผ่าจึงตอบรับคำขอของแม่มังกรแบบไม่เต็มใจนัก โดยมีเงื่อนไขที่ว่าหลงโม่จะต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของผู้เป็นหัวหน้า

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลง

 

แน่นอนว่าไม่มีอะไรในโลกใบนี้ได้มาฟรี ๆ

 

หากคู่ของเธอต้องอยู่ภายใต้อาณัติของเผ่ามังกรไปตลอดชีวิต แล้วเธอกับลูกล่ะจะทำอย่างไร?

 

หัวหน้าเผ่ามังกรผู้นี้ช่างเป็นคนแปลกประหลาดเสียจริง เมื่อคนคนหนึ่งหมดประโยชน์ก็ทิ้งเขาราวกับว่าเป็นขยะไร้ค่า คิดว่าตัวเองจะหยิบเขาขึ้นมาใช้งานเมื่อไหร่ก็ได้ แถมยังคิดที่จะให้เขาละทิ้งชีวิตปัจจุบันของตัวเองไปอย่างไม่มีเงื่อนไขอีกด้วย

 

“ไม่มีทาง” หลงโม่พูดขึ้นโดยไม่มีความลังเลใจเลยสักนิด

 

“หลงโม่ แม่ขอร้อง เจ้าควรกลับไปกับแม่ ไม่เช่นนั้นร่างกายของเจ้า…” แม่มังกรมีสีหน้าเป็นกังวล

 

นางเป็นภูตมังกร ดังนั้นนางจึงรู้ดีที่สุดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับภูตที่แปลงร่างไม่สมบูรณ์

 

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานางไม่มีความสามารถในการปกป้องลูกชายเอาไว้ แต่ตอนนี้นางจะปกป้องลูกของนางให้ดีที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

 

“หลงโม่จะกลับไปกับพวกท่านเพื่อทำการแปลงร่างครั้งที่ 2 ให้สมบูรณ์ แต่เขาจะไม่อยู่ในเผ่ามังกร” หูเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านข้างของหลงโม่พูดด้วยน้ำเสียงสงบ

 

เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ยินคำพูดของจิ้งจอกสาว นางก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

 

ทำไมถึงเป็นผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว?

 

นางหันไปมองหูเจียวแล้วถามด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก “เจ้าเป็นใคร ข้ากำลังคุยกับลูกของข้าอยู่ แล้วเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขัดจังหวะการพูดคุยของข้ากับลูกชาย?” 

 

ในสายตาของนาง เผ่าเฟิงโชวเป็นเพียงเผ่าเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไกล

 

เหตุผลที่นางมีท่าทีเคารพหัวหน้าเผ่านี้ก็เพียงเพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้มากเกินไปเท่านั้น

 

แต่ผู้หญิงคนนี้กลับขัดจังหวะนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันทำให้นางรู้สึกไม่สบอารมณ์เลยจริง ๆ

 

ขณะนั้นจิ้งจอกสาวแสดงรอยยิ้มที่สุภาพก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ถ่อมตัวหรือหยิ่งผยองมากเกินไป “ข้าเป็นคู่ครองของหลงโม่”

 

แม่มังกรมีสีหน้ายุ่งยากใจในทันที “หลงโม่ เจ้ามีคู่อยู่นอกเผ่างั้นหรือ?”

 

จะเป็นไปได้ยังไง! ผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงภูตต่างเผ่าที่อ่อนแอ! 

 

ลูกชายของนางจะต้องมีคู่ครองเป็นภูตหญิงในเผ่าพันธุ์เดียวกันเพื่อให้ลูก ๆ ของหลงโม่แข็งแกร่งขึ้น และดำรงสายเลือดที่บริสุทธิ์ต่อไป

 

“ใช่ เจียวเจียวคือคู่ของข้า” การแสดงออกของหลงโม่อ่อนลงเล็กน้อยในยามที่เขาเอ่ยถึงผู้เป็นภรรยา

 

แม่มังกรที่ได้รับคำตอบก็รู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น นางรีบเอ่ยคัดค้านออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า

 

“หลงโม่ เจ้าคือภูตมังกร เจ้าควรหาภูตมังกรมาเป็นคู่ของเจ้า ซึ่งแม่ได้จัดเตรียมเรื่องนั้นไว้ให้เจ้าแล้ว ส่วนคู่คนนี้แม่จะช่วยหาทางแก้ไขให้เจ้าเอง”

 

นางไม่สามารถปล่อยให้คนในเผ่ามังกรรู้ว่าลูกชายของตนมีคู่ครองอยู่แล้ว

 

เพราะเพียงแค่ความล้มเหลวของการแปลงร่างของหลงโม่ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์มากเกินพอ นางจะไม่ยอมให้ลูกชายของนางถูกคนในเผ่าต่อว่าได้อีก

 

มังกรหนุ่มที่ได้ยินหญิงวัยกลางคนกล่าวจัดแจงชีวิตของตนก็มีสีหน้าขุ่นมัวในทันที จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“เจียวเจียวจะเป็นคู่ครองเพียงคนเดียวของข้า มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของท่านที่จะมาตัดสินว่าข้าต้องเป็นคู่กับใคร”

 

หูเจียวเจียวเองก็สังเกตเห็นปฏิกิริยาของนางด้วยเช่นกัน

 

นี่มันไม่ต่างจากแม่สามีไฮโซที่กำลังดูถูกเธอผู้เป็นลูกสะใภ้ที่ต่ำต้อยในโลกมนุษย์เลย

 

แต่เธอไม่เคยสนใจว่าใครจะคิดอย่างไรกับเธออยู่แล้ว

 

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าแม่สามีของตนมีท่าทีไม่ชอบใจตัวเอง เธอจึงขยับตัวไปกอดแขนของหลงโม่พลางมองเขาด้วยสายตาเสน่หา ก่อนจะเผยรอยยิ้มหวานบนใบหน้าของเธอ “หลงโม่กับข้าเป็นคู่ครองกันมา 7 ปีแล้ว ซึ่งนานกว่าตอนที่เขาอาศัยอยู่ในเผ่ามังกรเสียอีก”

 

พอแม่มังกรได้ยินดังนั้น ใบหน้าของนางก็พลันแข็งทื่อขึ้นมาในทันที

 

ผู้หญิงคนนี้กำลังล้อเลียนข้างั้นหรือ?

 

“แล้วยังไงล่ะ เขาเป็นภูตมังกร ในท้ายที่สุดเจ้ากับเขาก็มีความแตกต่างกันมากอยู่ดี อย่าคิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้แล้วจะทำให้เจ้าสามารถควบคุมเขาเอาไว้ได้ เพราะเมื่อไหร่ที่เขาแปลงร่างเสร็จสมบูรณ์ เจ้าก็ไม่คู่ควรแม้กระทั่งเป็นทาสรองมือรองเท้าของเขาด้วยซ้ำ”

 

โดยธรรมชาติแล้วลูก ๆ ของเผ่ามังกรจะต้องเฟ้นหาผู้หญิงที่ดีที่สุดมาเป็นคู่ครอง ส่วนผู้หญิงอย่างเช่นคนตรงหน้านางนั้นอย่าได้คิดหวังในตัวลูกชายของนางเลย!

 

“แบบนี้คือแบบไหน?” หูเจียวเจียวหรี่ตาลงพร้อมกับจ้องมองไปที่แม่มังกรด้วยสายตาเฉียบคม “ตอนนี้เขาเป็นแบบไหนในสายตาของท่านงั้นหรือ? แต่ในสายตาของข้า หลงโม่เป็นผู้ชายที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เขาดีกว่าผู้คนในเผ่ามังกรของท่านไม่รู้กี่เท่า”

 

ท่าทีของจิ้งจอกสาวในขณะที่พูดดูเฉียบขาดมาก แม้ว่าเสียงที่เอ่ยออกมาจะฟังดูอ่อนโยน แต่มันกลับเหมือนใบมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของฝ่ายที่ได้ฟัง

 

“ถ้าแม้แต่ท่านก็ยังดูแคลนเขาแบบนี้ ท่านก็ไม่สมควรเรียกตัวเองว่าเป็นแม่ของเขา!”

 

“ข้า…” แม่มังกรพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะหันไปมองหลงโม่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลพลางจับมือของเขาขึ้นกุมไว้ “หลงโม่ แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ แม่แค่คิดว่าเจ้าคงอยากกลับเผ่า และหลังจากที่เจ้าแปลงร่างเสร็จสมบูรณ์ เจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น…”

 

ปัจจุบันความไม่พอใจของนางที่มีต่อหูเจียวเจียวยิ่งมากขึ้นไปอีก เพราะคำพูดของผู้หญิงคนนี้ทำให้นางกับลูกชายต้องบาดหมางกัน

 

หากนางพาหลงโม่กลับไปได้เมื่อไหร่ นางจะรอดูว่าหญิงสาวตรงหน้ายังจะหยิ่งผยองได้อยู่ไหม!

 

มังกรหนุ่มที่ยืนฟังนิ่ง ๆ มาตลอดก็สะบัดมือของผู้เป็นแม่ออกด้วยสีหน้าเย็นชา “เจียวเจียวพูดถูก ข้าจะกลับไปที่เผ่ามังกร แต่ข้าจะไม่อยู่ที่นั่น”

 

แม่มังกรที่คิดว่าหลงโม่เข้าใจแล้ว นางจึงเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา แต่เมื่อได้ยินประโยคหลังที่เขาพูด รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็แข็งค้างอีกครั้ง

 

“เจียวเจียว ข้าจะพาเจ้ากลับไปพักผ่อน” หลงโม่ใช้แขนโอบรอบเอวของภรรยาสาวไว้ก่อนจะพาเธอเดินหันหลังจากไปทันที

 

พอหญิงวัยกลางคนเห็นดังนั้นจึงอยากเดินตามลูกชายไปด้วย แต่หัวหน้าเผ่าเฟิงโชวได้เข้ามาขัดขวางไว้เสียก่อน

 

“วันนี้พวกเขา 2 คนเพิ่งเดินทางกลับมาถึงเผ่า พวกเขาคงเหนื่อยมากแล้ว หากเจ้ามีอะไรที่ต้องพูดอีกก็มาบอกกับข้าโดยตรง” หลังจากที่ท่านผู้เฒ่าเห็นทัศนคติของเหล่าภูตเผ่ามังกรที่มีต่อหลงโม่กับหูเจียวเจียว ความคิดของเขาที่มีต่อคนพวกนี้ก็พลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังเท้าในทันที

 

แม่มังกรมีสีหน้าไม่พอใจและไม่อยากคุยอะไรกับเขาอีกจึงพูดขึ้นมาว่า “ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

 

“โอ้! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นพวกเจ้าก็ควรกลับไปให้เร็วที่สุด เพราะพวกเจ้าที่มาจากเผ่ามังกรช่างสูงส่งยิ่งนัก เผ่าเล็ก ๆ ของเราคงไม่สามารถรับรองภูตผู้สูงศักดิ์เช่นพวกเจ้าได้” ชายชรากล่าวอย่างเย็นชาแล้วทำท่าทางเหมือนกำลังส่งแขก

 

คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนดูเหยเกเล็กน้อย

 

แต่เมื่อนางคิดว่าหลงโม่ในตอนนี้ยังคงมีท่าทีเหินห่างจากตน และนางอาจจะต้องการความช่วยเหลือจากหัวหน้าเผ่าเฟิงโชวในภายหลัง สุดท้ายแม่มังกรก็ฝืนใจยิ้มออกมา

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอจนกว่าหลงโม่จะพักผ่อนเพียงพอแล้วค่อยไปหาเขาใหม่”

 

หลังจากพูดจบนางก็หันหน้าไปหาคู่ของตนเพื่อให้เขาเอาเหยื่อขนาดใหญ่หลายตัวออกมา

 

“ท่านหัวหน้า นี่เป็นค่าตอบแทนของเราสำหรับการที่พวกท่านให้เราอาศัยอยู่ในเผ่าของท่าน ข้าจะอยู่ต่ออีกสัก 2-3 วัน ดังนั้นข้าต้องขอรบกวนท่านอีกครั้ง”

 

นี่เป็นเหยื่ออ้วนท้วนที่คู่ของนางจับมาเพื่อนางโดยเฉพาะ

 

เนื่องจากช่วงนี้เกิดภัยแล้งรุนแรง ดังนั้นภูตภายในเผ่าเฟิงโชวคงไม่ได้กินเหยื่อดี ๆ แบบนี้หรอก

 

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหยื่อ ในช่วงที่เกิดภัยแล้งครั้งยิ่งใหญ่ แม้กระทั่งหญ้าก็ยังหากินได้ยาก

 

นางได้แสดงออกถึงความจริงใจเป็นอย่างมาก ฉะนั้นผู้นำเผ่าคนนี้คงจะคงไม่อาจเสียมารยาทกับนางได้อย่างแน่นอน

 

แต่นางไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะทำเพียงแค่เหลือบตามองไปที่เหยื่อเบา ๆ แล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่เต็มใจมากนัก

 

“พวกเจ้าสามารถอยู่ที่นี่ได้ถ้าพวกเจ้าต้องการ แต่ต่อจากนี้ไปได้โปรดทำตัวสุภาพกับหูเจียวเจียวด้วย อีกอย่างเผ่าของเราไม่ได้ขาดแคลนอาหาร และที่ข้าไม่ไล่เจ้าออกไปก็เพียงเพราะว่าเจ้าเป็นแม่ของหลงโม่”

 

หลังจากที่ท่านหัวหน้าเผ่าพูดจบ เขาก็หันไปเรียกภูตชาย 2-3 คนให้มาขนเหยื่อออกไป