บทที่ 583: เจ้าเชื่อในตัวข้าหรือไม่?

หลังจากหูเจียวเจียวร้องบอกหลงโม่ เธอก็หันศีรษะไปมองที่ลูก ๆ ทั้ง 4 คน ก่อนจะพูดกับพวกเขาว่า

 

“อวี้เอ๋อ เจ้าพาน้อง ๆ เข้าไปรอแม่ในบ้าน ถ้าหิวก็เข้าครัวหาอะไรกินรองท้องไปก่อน อีกสักพักพ่อกับแม่จะกลับมา”

 

“ท่านแม่! เสี่ยวเหยาก็จะออกไปตามหาพี่สี่กับพี่หยินชางด้วย!” หลงเหยามองแม่จิ้งจอกด้วยท่าทีกระตือรือร้น

 

เมื่อหลงจงได้ยินดังนั้นจึงกดศีรษะของน้องชายคนเล็กไว้แล้วพูดว่า “เสี่ยวเหยา อย่าสร้างปัญหา”

 

ส่วนหลงอวี้ก็พยักหน้ารับคำผู้เป็นแม่อย่างเชื่อฟัง “ท่านแม่ไปเถอะ ข้าจะคอยดูแลพวกเขาเอง”

 

“ท่านแม่ ท่านออกไปตามหา 2 คนนั้นเร็วเข้าเถอะ” หลงเซียวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ท่าทางของเด็ก ๆ ดูเชื่อฟังมาก หูเจียวเจียวจึงไม่กล้าที่จะเสียเวลาอีกต่อไป

 

หลังจากหญิงสาวกำชับให้พวกเขาใส่ใจเรื่องความปลอดภัยเวลาอยู่ที่บ้านอีกครั้ง เธอก็ออกไปตามหาหลงหลิงเอ๋อและหยินชางพร้อมกับหลงโม่

 

มังกรหนุ่มรู้ดีว่าจิ้งจอกสาวอาจจะไม่สบายใจถ้าต้องรออยู่ที่บ้าน ดังนั้นเขาจึงตกลงที่จะพานางออกมาด้วย

 

ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มตามหาหลงหลิงเอ๋อกับหยินชางในเส้นทางที่พวกนางใช้กลับบ้านเป็นประจำ แต่เขาก็ยังไม่พบพวกนาง ทั้ง 2 คนจึงวางแผนที่จะค้นหาให้ละเอียดมากขึ้นอีก

 

ขณะเดียวกันนั้น ในลานบ้าน

 

ทันทีที่พ่อแม่จากไป หลงอวี้ หลงจง และหลงเซียวก็หันมามองหน้ากัน

 

“ไปไหม?” 

 

“ไป!”

 

หลิงเอ๋อกับหยินชางหายตัวไป แล้วจะให้พวกเขาทนรออยู่เฉย ๆ ได้อย่างไรกัน?

 

หลงเหยาที่กำลังมองดูพี่ทั้ง 3 คนด้วยสายตาว่างเปล่าก็เอ่ยถามขึ้น

 

“พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พวกท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไรงั้นหรือ? พวกท่านจะไปไหนกัน?”

 

“แน่นอนว่าไปหาหลิงเอ๋อกับพี่หยินชางไงล่ะ พวกเราจะออกไปช่วยตามหาด้วย!” หลงจงพูดอย่างกระตือรือร้น

 

เด็กน้อยที่ได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างทันที

 

“แต่… ท่านแม่เพิ่งบอกว่าให้เรารออยู่ที่บ้าน แล้วก็ไม่ให้ออกไปวิ่งเล่นที่ไหนนะ”

 

สมองเล็ก ๆ ของเขาตามความคิดของพี่ชายทั้ง 3 ไม่ทันเลยจริง ๆ

 

“อีกอย่าง พี่ใหญ่ก็เพิ่งจะรับปากกับท่านแม่ว่าจะอยู่ที่บ้านอย่างเชื่อฟัง…”

 

หลงจงเหลือบมองไปทางน้องเล็กอย่างหมดความอดทนก่อนจะชิงถามขึ้นมาว่า “แล้วเจ้าจะไปไหม? ถ้าไม่ไปก็อยู่บ้าน”

 

“ไป!” หลงเหยาที่ยังกังวลเกี่ยวกับคำสั่งของแม่จิ้งจอกก่อนหน้านี้ก็ตอบกลับทันทีโดยแทบไม่ได้หยุดคิด

 

จากนั้นเด็กทั้ง 4 จึงแปลงเป็นร่างสัตว์แล้วพากันออกจากบ้านไป และไม่ลืมที่จะปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยก่อนอีกด้วย

 

หากมองจากนอกบ้าน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่าในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยสักคน

 

…

 

กลับไปที่อีกฝั่งหนึ่ง

 

ขณะนี้หูเจียวเจียวกับหลงโม่กำลังค้นหาไปตามถนนที่มุ่งสู่บ้านของตน

 

ปัจจุบันท้องฟ้าเกือบจะมืดแล้ว ทำให้บริเวณโดยรอบปกคลุมไปด้วยความมืดมิด และผู้คนที่อยู่ตามท้องถนนก็น้อยลงเรื่อย ๆ ทำให้การค้นหาเป็นไปได้ง่ายขึ้น แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังคงไม่พบหลงหลิงเอ๋อกับหยินชางเลย 

 

เวลาผ่านไปไม่นาน ในที่สุดมังกรดำก็ร่อนลงมาถึงสถานที่ซึ่งยังคงมีกลิ่นอายของเด็กทั้ง 2 คนอยู่

 

“เบาะแสสุดท้ายของหลิงเอ๋อกับหยินชางน่าจะอยู่ที่นี่”

 

เมื่อจิ้งจอกสาวได้ยินดังนั้น เธอจึงรีบกระโดดลงจากหลังของมังกรตัวโตแล้วมองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาร่องรอยของเด็ก ๆ

 

ทว่าเธอกลับรู้สึกเหมือนเจอทางตัน เพราะร่องรอยบนพื้นดูเหมือนจะถูกทำความสะอาดไปแล้ว ทำให้ไม่พบรอยเท้าหรือเบาะแสใด ๆ อยู่เลย 

 

“เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่าพวกเขาไปทางไหน?” หูเจียวเจียวขมวดคิ้วพลางถามสามีหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

หลงโม่ส่ายหัวตอบเสียงเข้ม “กลิ่นที่นี่ถูกกลบไปหมดแล้ว มันทำให้ข้าไม่สามารถจับทิศทางที่พวกเขามุ่งหน้าไปได้”

 

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเตรียมตัวมาอย่างดี

 

เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าหลงหลิงเอ๋อกับหยินชางไม่ได้หลงทางด้วยตัวเองแน่นอน

 

จากสถานการณ์ตึงเครียดที่ต้องเผชิญทำให้ใบหน้าของหูเจียวเจียวซีดเผือดทันที ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดและทรมานจนแทบจะขาดใจราวกับตัวเองกำลังจมอยู่ในน้ำ 

 

“เจียวเจียว” จู่ ๆ หลงโม่ก็เรียกเธอก่อนจะชี้ให้เธอมองไปทางพงหญ้าแห้งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทั้งคู่ยืนอยู่เท่าไหร่

 

เมื่อมองจากตรงจุดนี้ เธอเหมือนจะเห็นนิ้วของภูตอยู่ในพงหญ้านั้น

 

อีกทั้งยังมีเลือด 2-3 หยด ที่เปื้อนอยู่บนหญ้าแห้ง คงเป็นเพราะคนร้ายเร่งรีบจนเกินไป จึงพากันจากไปโดยไม่ได้ตรวจสอบให้ดีเสียก่อน

 

วินาทีนั้นลมหายใจของหูเจียวเจียวแทบหยุดนิ่ง เธอกับหลงโม่รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ

 

สิ่งที่พวกเธอเห็นคือภูตชาย 2 คนที่คอยคุ้มกันหลงหลิงเอ๋อ

 

เมื่อตรวจดูดี ๆ แล้วทั้ง 2 คนยังคงหายใจอยู่ พวกเขาเพียงแค่หมดสติไปเท่านั้น และบาดแผลบนร่างกายของอีกฝ่ายไม่ได้ใหญ่มาก แต่แผลลึกเกินไปทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด สุดท้ายทั้งคู่จึงหมดสติไป นั่นคงเป็นสาเหตุที่พวกเขาถูกโยนทิ้งไว้ในพงหญ้า

 

ขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังตรวจดูแผลบนร่างกายของชายทั้ง 2 จู่ ๆ ก็มีลูกท้อลูกใหญ่กลิ้งลงมาแทบเท้าเธอ พอหญิงสาวสังเกตเห็นมัน เธอก็จำได้ทันทีว่าลูกท้อ 2 ลูกนี้เป็นผลไม้จากในมิติที่ตนนำออกมาแล้วโกหกว่าเก็บมันได้จากในป่า

 

ในความเป็นจริงลูกท้อในป่าสุกจนเน่าไปตั้งนานแล้วต่างหาก 

 

ทั่วทั้งเผ่าเยว่หู มีเพียงครอบครัวของเธอเท่านั้นที่มีลูกท้อลักษณะแบบนี้

 

“หลิงเอ๋อกับหยินชางต้องตั้งใจทิ้งสิ่งนี้ไว้แน่ ๆ” แม่จิ้งจอกพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าคนที่บาดเจ็บไม่ใช่ลูก ๆ ของตนเอง เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

คนร้ายที่จับตัวหลงหลิงเอ๋อไปจะต้องรู้ว่านางเป็นหมอผี และคนพวกนั้นไม่มีทางที่จะทำร้ายนางแน่นอน ส่วนหยินชางเองก็ฉลาดมากและเขาเก่งมากพอที่จะปกป้องตัวเองได้

 

ในขณะนี้ชีวิตของเด็กทั้ง 2 คนไม่ควรจะตกอยู่ในอันตราย แต่หลังจากนั้นก็ไม่แน่ว่าพวกเขาจะยังปลอดภัยดีหรือไม่

 

หูเจียวเจียวยังไม่กล้าที่จะวางใจ เธอหันไปบอกกับหลงโม่ว่า

 

“หลงโม่ เราหาคนมาพาพวกเขาไปหาหมอก่อนเถอะ แล้วค่อยไปตามหาลูกต่อ”

 

ภูตผู้คุ้มกันทั้ง 2 คนได้รับบาดเจ็บสาหัสก็เพราะพวกเขาคอยปกป้องหลงหลิงเอ๋อกับหยินชาง ดังนั้นหูเจียวเจียวจึงไม่สามารถปล่อยอีกฝ่ายทิ้งไว้เช่นนี้ได้

 

“อืม” หลงโม่จึงแบกภูตชาย 2 คนไปที่บ้านของภูตที่อยู่ใกล้บริเวณนี้ที่สุดในทันที

 

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่าเป็นภูตมังกรที่มาขอความช่วยเหลือจากตน พวกเขาก็ตอบตกลงโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อย

 

หลังจากส่งผู้ที่บาดเจ็บทั้ง 2 ถึงมือคนอื่นแล้ว หลงโม่กับหูเจียวเจียวก็เริ่มคิดวิธีการค้นหาเด็ก ๆ อีกครั้ง

 

“ข้าจะไปหาหัวหน้าหลินและขอให้เขาส่งภูตออกไปค้นหาลูก ๆ ให้ทั่วเผ่า” มังกรหนุ่มบอกกับผู้เป็นภรรยาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ตอนนี้พวกเขามีกันเพียงแค่ 2 คนเท่านั้น จึงไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะค้นหาได้ทั่วทั้งเผ่า

 

หลงหลิงเอ๋อมีสถานะเป็นหมอผี หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนาง แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ร้องขอ แต่หูหลินก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยค้นหานางโดยไม่ลังเลแน่นอน

 

หลังจากหูเจียวเจียวได้ยินหลงโม่บอกแผนการ เธอก็ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า

 

“นั่นช้าเกินไป”

 

สำหรับพวกเธอ ในตอนนี้เวลาเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด

 

เมื่อมังกรหนุ่มมองไปยังคิ้วที่ขมวดจนแทบจะเป็นปมของจิ้งจอกสาว เขาก็พูดด้วยท่าทางที่รู้สึกผิด

 

“ถ้ารู้แบบนี้ ข้าน่าจะไปรับหลิงเอ๋อด้วยตัวเอง”

 

หากเขาไปรับพวกเด็ก ๆ มาก่อนหน้านี้ ทั้งหลิงเอ๋อกับหยินชางก็จะไม่หายตัวไป และเจียวเจียวจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจเช่นนี้ 

 

“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ถ้าความฝันนั้นเป็นลางบอกเหตุ ถึงยังไงเรื่องที่ควรจะเกิดก็ต้องเกิดอยู่ดี”

 

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหาว่าใครเป็นคนผิด เธอเพียงแค่ต้องการให้ลูก ๆ ของเธอกลับมาได้อย่างปลอดภัย

 

ในทางตรงกันข้าม ควรจะบอกว่าเธอโชคดีที่ได้รู้เรื่องนี้เร็ว ซึ่งมันทำให้เธอหาวิธีแก้ไขได้ทันท่วงทีเพื่อไม่ให้เรื่องราวจบเหมือนกับในความฝัน

 

ต่อมา หูเจียวเจียวก้มศีรษะลง พร้อมกับดวงตาของเธอที่สั่นไหวราวกับว่าเธอกำลังตัดสินใจเรื่องบางอย่างที่สำคัญอยู่

 

“หลงโม่ เจ้าเชื่อในตัวข้าหรือไม่?” ในที่สุดจิ้งจอกสาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ใบหน้าคมเข้มของมังกรหนุ่มด้วยท่าทางจริงจัง

 

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ภรรยาสาวของเขาถึงถามคำถามแบบนี้ขึ้นมา แต่เขาก็ตอบกลับไปทันทีโดยไม่ลังเล

 

“ตราบใดที่เป็นเจ้า ข้าเชื่อทุกอย่าง”

 

เจียวเจียวเป็นคู่ของเขา ถึงแม้ว่านางจะทำอะไรผิดก็ตาม แต่เขาก็จะมองว่านางถูกต้องเสมอ 

 

“เข้าใจแล้ว” พอหูเจียวเจียวมองเห็นถึงแววตาที่จริงใจของหลงโม่ ความรู้สึกปั่นป่วนในหัวใจของเธอก็หายไปทันที ก่อนที่เธอจะพูดอย่างหนักแน่นว่า

 

“ข้ามีวิธีหาหลิงเอ๋อกับหยินชาง”

 

ตั้งแต่ที่หญิงสาวได้รู้ว่าความฝันของเธอคือฝันที่เป็นลางบอกเหตุ เธอจึงคอยพยายามหาวิธีป้องกันเพื่อไม่ให้เหตุการณ์ในความฝันเกิดขึ้น และเธอยังคิดแผนสำรองไว้แล้วด้วย

 

เพราะภายในมิติมีของเกือบทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอจึงติดตั้งอุปกรณ์ระบุตำแหน่งขนาดเล็กไว้บนตัวลูกสาว 

 

อุปกรณ์ในมิตินั้นล้ำหน้ามาก มันสามารถใช้งานได้แม้ว่าจะไม่มีเครือข่ายสัญญาณดาวเทียมในโลกของภูตก็ตาม

 

อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ก็หมดปัญหาเรื่องการระบุตำแหน่งที่หลงหลิงเอ๋ออยู่ ณ ปัจจุบัน 

 

เครื่องระบุตำแหน่งที่ว่านี้จะต้องเชื่อมต่อกับอุปกรณ์หลักในมิติเพื่อตรวจสอบตำแหน่งของเด็กหญิง ซึ่งถ้าเธอนำมันออกมาจะสามารถบอกได้ทันทีว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ของที่อยู่ในโลกภูต

 

ถัดมา หูเจียวเจียวเหลือบมองหลงโม่ที่ยังคงเชื่อมั่นในตัวเธอโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

เมื่อหญิงสาวยกมือขึ้นแล้วแบออก หน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือที่ดูคล้ายกับโทรศัพท์มือถือในยุคปัจจุบันก็ปรากฏขึ้นในพริบตา