บทที่ 424: ภูตกลุ่มนั้นหาเราไม่พบอย่างแน่นอน

เวลาผ่านไปไม่นาน กลุ่มภูตที่ได้รับมอบหมายภารกิจจากหัวหน้าเผ่าก็มาถึงบ้านของเฟิงเฉิง

 

ในวันเดียวกัน หูชิงซานกับเฟิงเฉิงออกเดินทางพร้อมกับภูต 200 คนเพื่อไปกําจัดคนทรยศ

 

อีกด้านหนึ่ง

 

เฟิงอันที่พบฐานที่มั่นใหม่นั้นกำลังพึงพอใจ

 

“เฟิงอัน เราได้เปลี่ยนที่ซ่อนตั้งหลายครั้ง ภูตกลุ่มนั้นหาเราไม่พบอย่างแน่นอน”

 

“โชคดีที่ช่วงนี้หิมะตกหนักตลอดเวลา ในเวลาไม่นานมันก็ช่วยกลบร่องรอยของเราไปจนหมด”

 

“ต้องขอบคุณเฟิงอันที่สั่งให้เฟิงเสวี่ยไปขโมยเสบียงทั้งหมดของพวกผู้หญิงมาให้เรา ในฤดูหนาวนี้เราไม่ต้องกังวลเรื่องเสบียงอีกแล้ว”

 

ปัจจุบันเหล่าภูตล้อมรอบชายที่เป็นผู้นำกลุ่มไว้ตรงกลางพลางกล่าวชื่นชมสรรเสริญเขาไม่ขาดปาก

 

มันทำให้เฟิงอันที่ยืนอยู่ตรงกลางยิ่งรู้สึกภูมิใจมากขึ้น เขายืดอกเชิดหน้ารับคำชมแบบเต็มที่

 

ในเวลานั้นเขาคิดถึงผู้หญิงที่ไม่เห็นค่าตัวเองและโง่เง่าที่สุดอย่างเฟิงเสวี่ย

 

ขอแค่เขาพูดคำหวานไม่กี่คำ ผู้หญิงคนนั้นก็รีบกระดิกหางตามเขาต้อย ๆ เหมือนหมาตัวหนึ่ง แม้แต่แม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูนางมานานกว่า 10 ปีก็ยังกล้าทรยศ

 

“เรื่องแค่นี้เอง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เฟิงหลีหนุ่มแสร้งทําเป็นโบกมืออย่างถ่อมตนพร้อมมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าของเขา

 

จากนั้นเขาก็พูดให้ดูสวยหรูว่า “ข้าทําสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของทุกคน เพื่อประโยชน์ของเผ่า”

 

“เฟิงเฉิงลักพาตัวผู้หญิงของเผ่าไปแล้วยังขโมยไม้เท้าเฟิงหลีไปประจบประแจงภูตของเผ่าอื่น ในเมื่อนางไม่ยอมกลับมาแล้วยังตั้งตนเป็นศัตรูของเรา ข้าจึงทำได้เพียงส่งเฟิงเสวี่ยไปฆ่านาง”

 

เฟิงอันกล่าวในขณะที่ทำหน้าทุกข์ใจอีกครั้ง เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ

 

ขณะนี้เขาทำคล้ายกับว่าเสียใจที่ต้องฆ่าเฟิงเฉิงเพราะไม่มีทางเลือก

 

เมื่อภูตเฟิงหลีที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินเช่นนี้ก็ก่นด่าอย่างไม่พอใจ

 

“เฟิงเฉิงตายไปเสียก็ดีแล้ว!”

 

“นางทรยศเราก่อน แต่เดิมไม้เท้าเฟิงหลีเป็นสมบัติของเผ่าเรา ถึงแม้ว่านางจะตายไป แต่เราจะยอมให้เผ่าอื่นได้ครอบครองไม้เท้าเฟิงหลีไปไม่ได้!”

 

“ใช่แล้ว! เฟิงเฉิงเป็นคนทรยศ นางสมควรตาย! จะให้พวกเรายืนดูนางใช้ไม้เท้าเฟิงหลีเพื่อประโยชน์ของเผ่าอื่นเฉย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเป็นแบบนั้นฆ่าพวกเราให้ตายเสียดีกว่า”

 

เมื่อผู้นำกลุ่มฟังเสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดของเหล่าภูตเฟิงหลี ใบหน้าที่อยู่ใต้เงามืดของเขาก็เริ่มแสยะยิ้มออกมา

 

ตราบใดที่เฟิงเฉิงตาย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้ไม้เท้าเฟิงหลีได้ก็จริง แต่คนอื่นก็จะต้องไม่ได้ใช้เหมือนกันกับเขา 

 

ในเวลานั้นผู้หญิงจะไม่มีผู้นําเผ่า และเมื่อเขาตามหาอีกฝ่ายพบ พวกนางจะต้องเชื่อฟังและยอมสยบแทบเท้าตน

 

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงเพียงกลุ่มเดียวจะสร้างคลื่นพายุถาโถมเข้าใส่ตัวเขาได้มากแค่ไหนกันเชียว

 

ยามนี้เฟิงอันกําลังคิดถึงอนาคตอันแสนยอดเยี่ยมในใจของเขา

 

ทว่าทันใดนั้น…

 

ถ้ำก็สั่นสะเทือนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

 

พร้อมกับมีเสียงดังปังก้องในหูของเหล่าภูตคล้ายกับมีอะไรบางอย่างยักษ์ใหญ่กำลังพุ่งชนภูเขาลูกนี้

 

แรงสั่นสะเทือนทำให้มีเศษก้อนหินดินทรายร่วงลงมาจากเหนือศีรษะของกลุ่มเฟิงอัน และในไม่ช้าพวกมันก็ตกลงมาทับหลายคน

 

โครม!

 

“โอ๊ย! นี่มัน...”

 

“เกิดอะไรขึ้น!?”

 

“เฟิงอัน แย่แล้ว มีคนอยู่ข้างนอก พวกมันกำลังขว้างก้อนหินใส่ถ้ำของเรา!”

 

ภูตคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยความตื่นตระหนก

 

ปัจจุบันถ้ำที่กลุ่มภูตเฟิงหลีอาศัยอยู่เป็นถ้ำชั่วคราวที่พวกเขาค้นพบและมันไม่แข็งแรงเท่ากับถ้ำที่พวกเขาขุดเอง

 

หากสิ่งที่เกิดขึ้นยังคงดําเนินต่อไป ไม่นานถ้ำจะพังทลายและสมาชิกในกลุ่มทั้งหมดต้องตายอยู่ข้างใน

 

“พวกมันโผล่มาจากไหน เราสลัดภูตกลุ่มนั้นหลุดไปแล้วไม่ใช่หรือ!?” ใบหน้าของเฟิงอันเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด ในขณะที่เขาถามอย่างกังวลพลางยกมือกุมศีรษะวิ่งเป็นหนูติดจั่น

 

“ข้าไม่รู้ว่าพวกมันตามมาที่นี่ได้ยังไง...” ภูตคนนั้นพูดแบบไม่แน่ใจ

 

“เป็นไปได้ไหมที่เฟิงเสวี่ยฆ่าเฟิงเฉิงสำเร็จ พวกมันเลยต้องการล้างแค้นให้เฟิงเฉิง ตอนนี้พวกมันเลยออกมาไล่ล่าเรา” เฟิงอันคิดถึงความเป็นไปได้นี้ได้เพียงอย่างเดียว

 

“ชิ”

 

เมื่อเฟิงหลีหนุ่มนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็ทำเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ 

 

เพื่อล้างแค้นแทนผู้หญิงคนหนึ่ง พวกมันถึงกับยอมเสียเวลามาไล่ล่าพวกเขา

 

ช่างโง่เง่าเสียจริง

 

มันคุ้มค่าแล้วหรือไง?

 

“เฟิงอัน ถ้ำนี้กําลังจะถล่มแล้ว เราต้องรีบออกไป”

 

ปัจจุบันภูตเฟิงหลีที่หลบไม่ทันถูกก้อนหินทับศีรษะจนเสียชีวิตไปหลายคนแล้ว

 

พอเฟิงอันเห็นภาพที่สหายพากันล้มตาย เขาก็จำใจต้องกัดฟันรีบวิ่งหนีตายออกจากถ้ำไปพร้อมกับคนที่เหลือ

 

แม้แต่เสบียงของพวกเขาก็ไม่มีเวลาขนไปด้วยซ้ำ

 

ทันทีที่ทุกคนออกมาจากถ้ำ พวกเขาก็ถูกล้อมด้วยภูตกลุ่มใหญ่

 

โดยมีหูชิงซาน ภูตจิ้งจอกขาวเป็นผู้นำกลุ่ม เขานำกลุ่มคนมาที่นี่เพื่อกำจัดคนทรยศในเผ่าของเฟิงเฉิงโดยเฉพาะ

 

เฟิงอันจําสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวนี้ได้ และเป็นอีกฝ่ายที่นําภูตมาช่วยเฟิงเฉิงในวันนั้น มันทำให้เขาต้องพาพรรคพวกหลบหนีหัวซุกหัวซุนจนกระทั่งปัจจุบัน

 

สิ่งนี้ยิ่งทําให้เฟิงหลีหนุ่มมั่นใจมากขึ้นว่าไอ้จิ้งจอกขาวมาที่นี่เพื่อล้างแค้นแทนเฟิงเฉิง

 

ถัดมา เฟิงอันเหลือบมองกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังภูตจิ้งจอกที่มีจำนวนมากกว่าคนของเขาถึง 2 เท่า เขารู้ตัวแล้วว่าตนเองไม่มีทางเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้แน่นอน ดังนั้นเขาจึงพยายามเจรจากับคนเป็นหัวหน้าก่อน 

 

“พี่ชาย ข้าไม่มีความบาดหมางอะไรกับท่าน ท่านไม่จําเป็นต้องฆ่าเราหรอกใช่ไหม?”

 

“ข้ารู้ว่าเฟิงเฉิงไปขอความช่วยเหลือจากเผ่าของท่าน แต่ว่าท่านคงไม่รู้ใช่ไหมว่านางมีสมบัติล้ำค่าอยู่ในมือ! ถ้าพวกท่านยอมปล่อยเราไป ข้าจะบอกวิธีใช้ไม้เท้านั่นให้พวกท่านดีไหม?”

 

เฟิงอันเข้าใจเฟิงเฉิงเป็นอย่างดี เขารู้ว่านางจะไม่ยอมเปิดเผยไพ่ตายของตัวเองต่อหน้าบุคคลภายนอกแน่นอน

 

ภูตกลุ่มนี้คงยังถูกผู้หญิงคนนั้นปิดหูปิดตาไว้

 

บางทีเขาอาจจะสามารถใช้โอกาสนี้ขโมยไม้เท้าเฟิงหลีกลับมาแล้วใช้ไม้เท้าฆ่าพวกมันและปกครองเผ่าของเขาสืบไป

 

ในขณะที่ชายหนุ่มจินตนาการถึงอนาคตอันสดใสของตัวเอง เขาก็ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นภายในใจเอาไว้ได้

 

เฟิงอันแน่ใจว่าหูชิงซานจะปล่อยเขาและพรรคพวกไปอย่างแน่นอน