บทที่ 135: นางอ่อนแอมาก นางคงกำลังหวาดกลัว

“หลง…หลงโม่?”

 

พอหูเจียวเจียวเห็นร่างที่คุ้นเคยตรงหน้า เธอก็ตกตะลึง

 

สถานที่ที่คุ้นเคย… ฉากที่คุ้นเคย... และจุดจบที่คุ้นเคย...

 

มังกรหนุ่มดูเหมือนจะมีจุดแข็งในเรื่องของการทำให้ภูตตกลงไปในแม่น้ำ!

 

เมื่อมังกรดำที่ลอยอยู่ในอากาศได้ยินเสียงของจิ้งจอกสาว เขาก็หันหัวมามองเธอด้วยดวงตาสีทองขนาดใหญ่ ทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายสบายดี ความอาฆาตในแววตาของเขาก็จางหายไป

 

นางบอบบางมาก นางไม่เคยกล้าต่อกรกับคนอื่นมาก่อน นางคงกำลังหวาดผวายามต้องเจอกับสถานการณ์เช่นนี้

 

จากนั้นมังกรดำยักษ์บินกลับมาที่ด้านข้างของหูเจียวเจียว ตอนที่โรยตัวลงมา เขาก็กลายร่างเป็นมนุษย์

 

“ท่านพ่อ ท่านแข็งแกร่งมาก!”

 

“ท่านซัดไอ้วายร้าย 2 คนนั้นปลิวไปในอากาศเลย!”

 

ดวงตาของหลงหลิงเอ๋อส่องประกายไปด้วยความตื่นเต้น นางถึงขั้นปรบมือชื่นชมผู้เป็นพ่อเลยทีเดียว

 

ตอนที่เห็นว่าพ่อมังกรปรากฏตัว ในที่สุดเด็กอีก 4 คนก็รู้สึกโล่งใจ พลางคิดว่าท่านพ่อมาทันเวลาช่วยท่านแม่พอดี

 

แม้ว่าใบหน้าของหลงโม่จะบูดบึ้งรวมถึงคำพูดของเขาก็ไม่น่าฟัง แต่เขาก็เข้ามามีบทบาทสำคัญในช่วงเวลาแบบนี้ อย่างน้อยชายหนุ่มก็สามารถรับมือกับคนอันธพาลได้ และถ้าเขาโชคดี เขาก็สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้หากคู่ต่อสู้อ่อนแอกว่า

 

เมื่อชายร่างสูงได้ยินคำพูดของลูกสาวตัวน้อย เขาก็เหลือบมองไปที่หูเจียวเจียวก่อนจะขยับเข้าไปหานาง

 

“ถ้าเจ้ากลัวล่ะก็...”

 

เขาเม้มริมฝีปากชั่วครู่ แล้วเปิดปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกขัดจังหวะด้วยคำสบถที่ดังอยู่ไม่ไกลก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ

 

“ไอ้แก่โง่ เจ้าดึงผมของข้าอยู่!”

 

“ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นอะไรมากไหม? รีบขึ้นมาเร็วเข้า...”

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเฝ้าดูพ่อกวางแม่กวางชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ 2 คน พลางเดาะลิ้น 2 ครั้งโดยไม่มีร่องรอยของความสงสารบนใบหน้าของเธอเลยสักนิด

 

ถ้าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับลูกน้อยของเธอ ผัวเมียคู่นี้คงจะไม่มีใครสำนึกผิด

 

ส่วนใบหน้าที่เคร่งขรึมของหลงโม่ที่ถูกขัดจังหวะนั้นตึงเครียดขึ้น เขาเฝ้าดูจิ้งจอกสาวที่กำลังจ้องมองครอบครัวตระกูลลู่อย่างตั้งใจ พลางคิดว่า

 

ตอนนี้นางต้องหวาดกลัวมากแน่ ๆ ถึงได้มองพวกมันแบบนั้น นางคงกลัวว่าพวกมันจะมาทำร้ายนางอีก

 

ไม่นานดวงตาของมังกรหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นมืดมนและเย็นชา เขามองไปที่คนน่ารำคาญ 2 คนในแม่น้ำ พร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ

 

หลังจากที่ 2 สามีภรรยาตกลงไปในน้ำ เรื่องตลกก็จบลงเช่นกัน

 

จากนั้นชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน ซึ่งไม่มีใครต้องการช่วยเหลือพวกเขาหรือไปฟ้องหัวหน้าเผ่าเลยสักคน

 

ในเวลาเดียวกัน ครอบครัวตระกูลหลง 7 คนก็เดินทางกลับบ้าน โดยที่หลงโม่ถือถังหินใบเล็ก ๆ อยู่ในมือ เขานิ่งเงียบไปตลอดทาง ขณะที่ตนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขาดหายไป

 

ส่วนเด็กน้อยทั้ง 5 เดินนำหน้าผู้ใหญ่ 2 คนไปด้วยหน้าตาแจ่มใส โดยเฉพาะหลงเหยาที่มีอารมณ์เบิกบานอยู่ตลอดเวลา ซึ่งสังเกตได้จากหางของเขาที่ชูขึ้น

 

บางครั้งเจ้ามังกรน้อยก็ฮัมเพลงเบา ๆ พลางส่ายหัวและบินไปมาต่อหน้าพวกพี่น้อง ประหนึ่งว่ามีกลไกไฟฟ้าขนาดเล็กติดตั้งอยู่ในตัว 

 

“ฮื้อฮือฮือ~” 

 

ข้านำถังหินใบเล็กกลับมาได้โดยที่ข้าไม่ถูกตี ดีใจจัง~

 

“ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเจ้ากำลังดีใจอะไรอยู่ เจ้าเกือบถูกยัยแก่คนนั้นเลาะเกล็ดแล้ว เจ้าไม่รู้จักกลัวเลยหรือไง เจ้ามังกรทึ่ม” หลงจงรู้สึกรำคาญน้องชายคนเล็กที่บินไปมาอยู่นั่น เขาจึงเริ่มบ่นอุบอิบ

 

“แบร่!” หลงเหยาบินไปข้างหน้าพี่ชายคนที่ 3 ก่อนจะแลบลิ้นพร้อมกับบิดบั้นท้ายยั่วยุอีกฝ่าย จากนั้นก็รีบบินไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลงอวี้

 

“ไอ้เด็กกวนประสาท!”

 

เจ้าของใบหน้าที่มีแผลเป็นแดงก่ำพร้อมกับที่บนหัวเหมือนมีควันพุ่งออกมา

 

ส่วนเด็กอีก 3 คนที่เหลือหัวเราะอย่างมีความสุขกับท่าทางนั้น

 

เสี่ยวเหยาตัวตึงในบรรดาพี่น้องทั้ง 5 จริง ๆ เขาสามารถไล่ต้อนพี่สามให้โกรธได้ทุกวี่ทุกวัน

 

ทางด้านหูเจียวเจียวที่เดินตามหลังได้เห็นลูก ๆ หยอกล้อกันเช่นนี้ เธอก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน

 

ตอนที่เธอทะลุมิติมาที่นี่ครั้งแรก เด็กพวกนี้ดูเหมือนขอทานตัวเล็ก ๆ ที่ร่างกายสกปรกมอมแมมทั้งตัว พวกเขามักจะมีสีหน้าเศร้าหมองอยู่เสมอ แถมยังหวาดระแวงกับทุกสิ่งที่ได้พบเจอ

 

ในที่สุดเด็กตระกูลหลงก็ดูเหมือนเด็กปกติทั่วไปเสียที

 

ถ้าเป็นไปได้ หญิงสาวหวังเป็นอย่างยิ่งว่าดวงตามืดบอดของหลงเซียวและใบหน้าที่มีแผลเป็นของหลงจงจะได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด ในบรรดาเด็ก ๆ เหล่านี้ เธอเป็นห่วงเด็กหนุ่ม 2 คนมาก

 

เมื่อหูเจียวเจียวหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เธอก็เหลือบมองชายผู้มีบุคลิกนิ่งขรึมข้าง ๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า

 

“หลงโม่ เอ่อ... ขอบคุณนะ”

 

“อืม”

 

หลงโม่เม้มริมฝีปากแน่น การแสดงออกของเขายังคงสงบนิ่ง แต่ฟันเจ้ากรรมดันเผลอขบลิ้นตัวเอง และความเจ็บปวดทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากของชายหนุ่มปูดออกมา

 

“หลงโม่ ทำไมหน้าเจ้าเป็นแบบนั้น วันนี้เจ้าเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?” จิ้งจอกสาวสังเกตเห็นท่าทางแปลก ๆ ของมังกรหนุ่ม เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วง

 

เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาออกไปล่าสัตว์อีกแล้ว

 

ไหนจะต้องขนของหนักอีก เขาคงจะเหนื่อยมาก

 

คำถามนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของหลงโม่ดูถมึงทึงยิ่งขึ้น และเขาก็พึมพำออกมาว่า 

 

“เปล่า”

 

พอชายร่างสูงปฏิเสธ หูเจียวเจียวก็ไม่อยากเซ้าซี้ถามอะไรเขาอีก

 

เจ้าจอมวายร้ายเป็นคนเจ้าอารมณ์ หากยามไหนที่เขาอารมณ์ดีก็จะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น แต่หญิงสาวมักจะรู้สึกว่าเขาทำตัวแปลกไปในบางครั้ง เหมือนกับว่าเขาอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าไปรบกวนเขา

 

แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ท้ายที่สุดแล้วหูเจียวเจียวคนที่อยู่ในร่างนี้ก็โสดมาตลอด เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับชายใด และเธอไม่รู้ว่าการคบแฟนสักคนเป็นอย่างไร

 

จากนั้นชายหญิง 2 คนก็เงียบไปพักหนึ่ง แล้วเดินกลับถึงบ้านโดยไม่มีใครพูดอะไรไปตลอดทาง

 

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวเหลือบมองไปที่มือของหลงโม่ ขณะนี้เขาถือแต่ถังหิน แล้วทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ “หลงโม่... เจ้าออกไปล่าสัตว์มาไม่ใช่หรือ? เหยื่ออยู่ที่ไหนล่ะ?”

 

คนถูกถามชะงักไปทันที ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าตนลืมอะไรไป

 

ตอนที่ชายหนุ่มกลับมายังเผ่า พอเขาได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับจิ้งจอกสาว เขาก็ทิ้งทุกอย่างในมือและมุ่งหน้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว

 

“ข้าจะไปเอามันกลับมา” หลงโม่ตัดสินใจวางถังหินลง หันหลังกลับแล้วเดินออกไปยังทิศทางอื่น

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำตัวสะเพร่าแบบนี้!

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะทันได้พูดอะไร เธอก็เห็นว่าชายหนุ่มกลายร่างเป็นมังกรบินออกไปจากลานบ้านแล้ว

 

เธอคิดเพียงว่าหลงโม่คงกังวลว่าจะทำเหยื่อหาย เธอเลยไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

…

 

อีกด้านหนึ่งในเผ่า

 

เมื่อโหวเสี่ยวเตียวกลับมาจากการล่าสัตว์ เขาเห็นเหล่าภูตยืนล้อมรอบวัวสีดำและแผ่นหินขนาดใหญ่ หลังจากที่เขารู้ว่าหลงโม่เป็นคนเอามาวางไว้ที่นี่ เขาก็ขอให้ภูต 2-3 คนมาช่วยกันยกมันกลับไปส่งให้อีกฝ่าย

 

ขณะนี้ภูตกลุ่มหนึ่งกำลังเดินอยู่บนถนน ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นมังกรดำตัวหนึ่งบินผ่านมาอย่างรวดเร็ว

 

ลิงหนุ่มวางหินบลูสโตนในมือลงทันที ก่อนจะโบกมือให้มังกรตัวเขื่องบนท้องฟ้า “หลงโม่! ทางนี้ เหยื่อและหินของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว!”

 

ทางด้านหลงโม่ที่กำลังบินอยู่ก้มลงมองโหวเสี่ยวเตียว แต่ความเร็วของเขาไม่ได้ลดลงเลย

 

ส่วนภูตลิงกระโดดเหยง ๆ ไปด้วยในขณะที่กวักมือเรียก เนื่องจากเขากลัวว่าอีกคนจะไม่เห็นตัวเอง เมื่อเห็นมังกรยักษ์หันมามองทางตน เขาก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างจริงใจ

 

“หลงโม่ เจ้ามาพอดี เรากำลังขนของไปให้เจ้า ไม่ต้องขอบคุณหรอก—”

 

ชายหนุ่มเกาหัวแก้เก้อ และทันทีที่เขาพูดจบ มังกรดำขนาดใหญ่ก็เคลื่อนผ่านเหนือศีรษะของเขา

 

ฟ้าว!

 

แรงลมกระโชกทำให้ผมของโหวเสี่ยวเตียวปลิวว่อนยุ่งเหยิงทันที พร้อมกับที่เสียงพูดของเขาหยุดลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเปิดปากกว้างตั้งท่าจะกรีดร้อง แต่เขาไม่มีเวลาที่จะได้ส่งเสียงใด ๆ ออกมาเพราะอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาเร็วเกินไป

 

วินาทีต่อมา มังกรดำตัวยักษ์ก็บินหนีไปแล้ว… 

 

“??”

 

เมื่อถึงเวลาที่ลิงหนุ่มกลับมามีสติ เขามองไปที่ด้านหลังของหลงโม่และอ้าปากค้างด้วยความงุนงง “หลงโม่ เหยื่อของเจ้าอยู่ที่นี่...”

 

แต่น้ำเสียงนั้นกลับอ่อนลงเรื่อย ๆ

 

จนในที่สุดเขาก็หุบปากลง ก่อนจะถอนหายใจพลางหันไปมองภูตคนอื่นที่กำลังตกตะลึงเช่นกัน “ช่างเถอะ เราเอาไปส่งที่บ้านของเขาก็แล้วกัน บางทีเขาอาจมีเรื่องด่วนเรื่องอื่นต้องไปทำ!”

 

ณ ตอนนี้ภูตในเผ่ามีความรู้สึกที่ดีต่อหูเจียวเจียวและหลงโม่ขึ้นมาก พวกเขาเองก็ไม่ได้รังเกียจในการให้ความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่นการช่วยขนของ

 

จากนั้นภูตชายหลายคนก็ยังคงเดินทางไปที่บ้านของหูเจียวเจียว

 

ตอนนี้จิ้งจอกสาวกำลังจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้กับลูกน้อยทั้ง 5 แต่เธอก็เห็นโหวเสี่ยวเตียวนำภูต 2-3 คนเข้ามาที่บ้าน

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังแบกเหยื่อและหินบลูสโตนมา หญิงสาวก็รีบเดินไปต้อนรับแขกและถามว่า

 

“วันนี้พวกเจ้าไปขนหินมากันหรือ?”

 

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ภูตของเผ่านำวัสดุสำหรับสร้างบ้านมาส่งเป็นชุด ๆ แม้ว่าหูเจียวเจียวจะไม่ได้พบคนเหล่านั้นเพราะเธอออกไปข้างนอก แต่พอเธอกลับมาก็พบว่ามีวัสดุมากมายตั้งอยู่ข้างนอกลานบ้านแล้ว