บทที่ 120: สอนหลงโม่ให้สวมกางเกงใน

“น้องห้า เจ้าเห็นอะไรมา รีบเล่าให้เราฟังเร็วเข้า!” 

 

“เสี่ยวเหยา รีบบอกมาสิ ถ้ามองไม่เห็นก็ลงมา แล้วให้ข้าขึ้นไปดู...”

 

ภายนอกลานบ้าน ร่างเล็ก 4 ร่างกำลังสุมหัวกันอยู่ใต้ต้นไม้

 

ยามนี้หลงเหยาอาศัยตัวที่เล็กมุดเข้าไปในใบไม้เพื่อซ่อนตัว แล้วโผล่ดวงตาสีแดงขนาดใหญ่คู่หนึ่งมองไปที่คน 2 คนในลานบ้านไม่กะพริบ

 

ในขณะที่เด็กอีก 4 คนใต้ต้นไม้ก็คอยเร่งเร้าน้องชายคนเล็กอย่างกระวนกระวาย

 

แต่เจ้ามังกรน้อยไม่รีบร้อน เขากระดิกหางช้า ๆ พลางดูฉากตรงหน้าด้วยความเพลิดเพลิน และไม่สนใจเสียงรบกวนทั้งหลายจากเบื้องล่าง

 

“น้องห้า เจ้าคันก้นอยากโดนตีอีกแล้วใช่ไหม!” หลงจงอดไม่ได้ที่จะกำหมัดข่มขู่

 

ถ้าไม่ใช่เพราะพี่น้องทั้ง 4 คนตัวใหญ่เกินไปจนพ่อมังกรอาจจะสังเกตเห็นได้ง่าย พวกเขาคงไม่จำเป็นต้องให้หลงเหยาซึ่งเด็กจอมกวนประสาทคอยแอบดูแบบนี้

 

ต่อมา มังกรดำตัวเล็กแลบลิ้นออกมาก่อนจะหดหัวกลับอย่างไม่เต็มใจเพื่อบินลงมาจากต้นไม้ และภายใต้สายตาที่คาดหวังของพวกพี่ ๆ เขาก็ขดหางแหลมเป็นรูปหัวใจ

 

จากนั้นเขาก็เชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

 

“ฮึ~”

 

พวกท่านมักจะคิดว่าข้าเอาแต่กินมากเกินไป แต่สุดท้ายพวกท่านก็ต้องพึ่งพาข้าในช่วงเวลาวิกฤต~

 

“ท่านพ่อกับท่านแม่คืนดีกันแล้วหรือ?” หลงหลิงเอ๋อแสดงสีหน้ามีความสุข และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

 

นางหวังอยู่เสมอว่าทั้งคู่จะกลับมาคืนดีกัน ดังนั้นจะไม่ให้นางรู้สึกดีใจได้อย่างไร!

 

“หากเรื่องนี้ก็ยังแก้ไขไม่ได้ แสดงว่าท่านพ่อก็คงสิ้นหวังแล้วจริง ๆ” หลงจงยู่ปากพร้อมกับพูดอย่างเย็นชา

 

แม้แต่หลงอวี้กับหลงเซียวก็ยังเผยรอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่มักจะตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา 

 

การพยายามทำให้ทั้งคู่กลับมาปรองดองกันได้สำเร็จ ตอนนี้เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 จึงรู้สึกเหนื่อยมากจริง ๆ 

 

“ข้ากลับตอนนี้เลยได้ไหม? ข้าเหนื่อยแล้วนะ นี่เราก็ออกไปข้างนอกมาทั้งวันแล้ว” หลงจงพูดพลางตั้งท่าจะเดินกลับบ้าน

 

เดิมทีเหล่าเด็กน้อยทั้ง 5 กำลังจะกลับบ้านหลังจากไปพบหูชิงหยวน แต่หลงหลิงเอ๋อกลับรั้งทุกคนไว้โดยไม่ยอมให้พวกเขากลับไปเสียอย่างนั้น

 

หากจะพูดให้ถูกก็คือ ถ้าเด็กสาวปล่อยให้พี่น้องกลับไป มันจะส่งผลต่อการคืนดีของพ่อแม่

 

เป็นผลให้เจ้าตัวเล็กทั้งหลายจะต้องพากันเดินเล่นอยู่ข้างนอกเป็นเวลา 1 วันเต็ม

 

เมื่อหลงเหยาได้ยินคำพูดของพี่สาม เขาก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที

 

“ฮว่าาา~” 

 

ข้าหิวแล้ว กลับบ้านไปขอท่านแม่ย่างเนื้ออร่อย ๆ ให้กินดีกว่า

 

แม้ว่ามังกรตัวเล็กจะไม่เข้าใจเรื่องที่ซับซ้อน แต่เขาก็สามารถเข้าใจนิสัยของแม่จิ้งจอกได้อย่างชัดเจน ตัวอย่างเช่น เมื่อหูเจียวเจียวอารมณ์ดี เนื้อที่เธอทำจะมีรสชาติดีขึ้น แต่เมื่อเธออารมณ์ไม่ดี รสชาติอาหารจะไม่ค่อยดีนัก 

 

ในสายตาของหลงเหยา ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้กินเนื้อสัตว์แสนอร่อย 

 

“ไม่ ๆๆ! เจ้ายังกลับไปไม่ได้!” หลงหลิงเอ๋อก้าวออกไปขวางทั้ง 2 คนทันที

 

“ท่านพ่อกับท่านแม่คืนดีกันแล้ว พี่สามชอบปากเสีย ถ้าท่านกลับไป ท่านจะทำให้ท่านแม่ไม่มีความสุขอีก”

 

“...” ฝ่ายที่ถูกต่อว่าถึงกับพูดอะไรไม่ออก 

 

เวลานั้นปากเล็ก ๆ ของหลงเหยาคว่ำลงทันที และรูม่านตาของสัตว์ก็เปียกชื้นเนื่องจากมีน้ำตาเอ่อคลอหน่วย

 

จากนั้นหลงหลิงเอ๋อก็เข้าไปลูบหัวของน้องชายเพื่อปลอบใจ “เสี่ยวเหยา ตอนกินข้าวเย็น พี่สาวคนนี้จะแบ่งเนื้อบางส่วนให้เจ้าเอง ตอนนี้เจ้าต้องปล่อยให้ท่านพ่อกับท่านแม่อยู่กันตามลำพังสักพัก ตกลงไหม?” 

 

ปกติตอนกลางวันพ่อมังกรมักจะออกไปล่าสัตว์หรือไม่ก็ทำงานอย่างอื่น ทั้งคู่จึงไม่มีเวลาส่วนตัวกันเลย

 

แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะได้ใช้เวลาร่วมกันสักที!

 

เมื่อมังกรตัวน้อยได้ยินเช่นนี้ ดวงตาสีทับทิมก็สว่างขึ้นทันที และเขาก็พยักหน้าอย่างกระตือรือร้นพร้อมปัดความคับข้องใจออกไป

 

เขาตื่นเต้นมากจนหางของเขาตั้งขึ้นแกว่งไปแกว่งมาในอากาศราวกับใบพัด

 

“รู้จักแต่กิน แค่เอาของกินมาล่อก็เปลี่ยนท่าทีเชียวนะ” หลงจงบ่นอุบอิบ จากนั้นเขาหันศีรษะไปอีกทางแล้วนิ่งเงียบไปเหมือนเป็นการยืนยันว่ายอมรับ

 

...

 

ในลานบ้าน

 

หลังจากที่หลงโม่รับเสื้อผ้ามาแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง เพราะตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ชุดหนังสัตว์ใหม่ที่มีคนตัดเย็บให้

 

จนหูเจียวเจียวต้องเป็นคนบอกเขาว่า “เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”

 

ทว่ามังกรหนุ่มไม่เต็มใจนัก เนื่องจากเขามีแค่ชุดใหม่นี้ชุดเดียว ถ้าเขาใส่แล้วเผลอทำมันฉีกขาดจะทำอย่างไร? 

 

แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่คาดหวังของจิ้งจอกสาว เขาจึงพยักหน้าแล้วหันกลับเข้าไปในบ้านไม้เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

เวลาผ่านไปไม่นาน หลงโม่ก็เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่

 

สิ่งที่หูเจียวเจียวทำให้เขาคือเสื้อกั๊กสีน้ำตาลเข้มและกางเกงขา 5 ส่วน แม้ว่าภูตจะเคยชินกับการใส่กระโปรง แต่การสวมมันในชีวิตประจำวันก็ยังไม่ค่อยสะดวกคล่องตัว ส่วนเอวเธอยังออกแบบสำหรับผูกผ้าคาดเอวไว้ด้วย ดังนั้นไม่แปลกที่พวกเขาจะไม่ชินกับชุดแปลกตาแบบนี้

 

แถมยังมีมังกรดำตัวเล็กที่สง่างามปักอยู่บนหน้าอกของเสื้อกั๊ก และรูม่านตาสัตว์สีทองคู่สวยก็ดูเหมือนจริงมาก

 

กล้ามเนื้อที่แข็งแรงบัดนี้ถูกปกปิดด้วยชุดหนังสัตว์เป็นส่วนใหญ่ แต่มันยิ่งขับให้ชายหนุ่มดูน่าดึงดูด ลายเส้นที่เด่นชัดตรงกลางเสื้อกั๊กทำให้ผู้คนรู้สึกอยากค้นหา

 

หลังจากที่หลงโม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ภาพลักษณ์ทั้งหมดของเขาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ร่างเดิมที่มืดมนยามนี้ถูกล้อมรอบด้วยออร่าที่เยือกเย็น เย่อหยิ่งและสูงส่ง

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ ดังคำคนที่เคยบอกว่า ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่งจริง ๆ

 

นี่แหละคือออร่าของมังกรผู้ยิ่งใหญ่เหนือสัตว์ทั้งปวง!

 

ขณะที่หญิงสาวกำลังชื่นชมชายรูปงาม แต่จู่ ๆ เจ้าตัวก็ดึงกางเกงในขาสั้นสีเทาอ่อนตัวโตคู่หนึ่งออกมาจากด้านหลัง พร้อมกับทำหน้าเคร่งขรึมที่แสดงถึงความสงสัย

 

“นี่คืออะไร? มันเป็นเสื้อผ้าหรือ?”

 

หลงโม่ถามอย่างจริงจัง

 

จิ้งจอกสาวที่ได้เห็นเช่นนั้นยืนตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกได้ว่าขมับตัวเองกำลังเต้นตุบ ๆ ก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้าอธิบายว่า

 

“นี่... นี่ก็เป็นเสื้อผ้าเหมือนกัน”

 

เจ้าของใบหน้าคมคายขมวดคิ้วเล็กน้อย คำตอบของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขางุนงงมากขึ้น “มันเล็กมาก เจ้าจะให้ข้าใส่มันไว้ตรงไหน?”

 

เนื่องจากภูตไม่ได้ใช้ตลอดไปจนถึงการใส่ชุดชั้นใน

 

บัดนี้หูเจียวเจียวรู้สึกเพียงว่ารูหูร้อนผ่าวเหมือนมีควันพุ่งออกมาและหนังศีรษะของเธอก็ชาวาบ

 

ให้ตายเถอะ...ฉันจะอธิบายให้ผู้ชายในโลกนี้ฟังได้ยังไงว่ากางเกงในเขาใส่กันตรงไหน? บอกให้เขาสวมมันไว้ตรงไอ้นั่นเรอะ?

 

ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของมังกรหนุ่ม ในที่สุดจิ้งจอกสาวก็กัดฟันชี้นิ้วไปตรงร่างกายส่วนล่างของเขาและพูดว่า “ตรงนั้น สวมมันไว้ข้างใน” 

 

หลงโม่ก้มศีรษะลงมองตามตำแหน่งที่นิ้วของจิ้งจอกสาวชี้ จากนั้นก็ถือกางเกงชั้นในไปทาบไว้ข้างหน้าส่วนดังกล่าวอย่างระมัดระวัง ไม่นานเขาก็พยักหน้าช้า ๆ เพื่อแสดงความเข้าใจ

 

“นั่นแหละ”

 

ปากของหูเจียวเจียวกระตุกและรีบพูดต่ออย่างร้อนรนว่า “เจ้ารีบไปเปลี่ยนเถอะ ข้าจะไปทำอาหารเย็น”

 

ได้โปรดอย่าถามคำถามอะไรออกมาอีกเลยนะ ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วจริง ๆ!

 

ทางด้านมังกรหนุ่มคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ภูตหญิงทุกคนจะต้องใส่ ดังนั้นเขาจึงไม่สงสัยเรื่องนี้มากนัก และเข้าไปเปลี่ยนใส่ชุดชั้นในอีกครั้ง

 

หลังจากที่ร่างสูงออกมา เขาก็พบว่าหูเจียวเจียวทำตัวแปลก ๆ ราวกับว่าเธอกำลังหลบลี่ยงตัวเอง

 

จากนั้นรูม่านตาสีทองก็หรี่ลง

 

นางกำลังรู้สึกว่าเขาโง่เง่าหรือเปล่า?

 

ในขณะเดียวกัน จิ้งจอกสาวใช้หิน 2 ก้อนเพื่อตั้งตะแกรงและกำลังจะทำปลาย่างบนนั้น เมื่อเธอหันศีรษะไป เธอเห็นหลงโม่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าบึ้งตึง

 

“เจ้าเป็นอะไรไป?...ขนาดมันไม่พอดีหรือ?” เธออดไม่ได้ที่จะถามออกมา

 

หน้าตาบูดบึ้งอะไรปานนั้น

 

“เปล่า...” หลังจากที่ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามีเสื้อผ้าใหม่”

 

เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเสื้อผ้าเลย และเขาไม่เคยแม้แต่จะได้สวมเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์จริง ๆ มาก่อน…

 

หูเจียวเจียวผงะไปครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงหนังสัตว์ที่ยับยู่ยี่บนร่างกายของอีกฝ่าย เขาแค่พันมันไว้รอบตัวเองอย่างลวก ๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงไม่มีข้อสงสัยใด ๆ

 

แต่เธอก็ได้ยินหลงโม่พูดต่อไปว่า

 

“ตอนที่ข้าเกิดมา ข้ามีพี่ชายคนหนึ่งที่เป็นพี่น้องคลานตามกันมา ข้าผอมกว่าเขา ข้าเลยไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากพ่อแม่ ข้าไม่มีอะไรดีแล้วพอเริ่มโตก็ยังพูดติดอ่างอีก เพื่อไม่ให้ข้าหนาวตาย พวกเขาจึงเอาหนังสัตว์ที่เหลือทิ้งมาให้ข้า”

 

ชายหนุ่มเติบโตมาด้วยการสวมหนังสัตว์ที่ไม่ฟอกซึ่งทั้งแห้งและแข็ง แล้วยังมีกลิ่นเลือดติดด้วย แม้ว่าเขาจะถูกไล่ออกจากเผ่า บนตัวของเขาไม่มีแม้แต่หนังสัตว์สกปรกเหล่านั้นสักชุด

 

รสชาติชีวิตที่ขมขื่นทำให้มังกรหนุ่มรู้สึกทรมานยิ่งกว่าตาย แล้วเขาก็รู้สึกว่าบิดามารดาผู้ให้กำเนิดอยากจะให้เขาอดอาหารตาย ๆ ไปเสียด้วยซ้ำ