232 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปถึงลาเบรินทอส

232 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไปถึงลาเบรินทอส

“คำทำนายคือ ‘ช่วยฮีโร่อาเบล’ นั่นทำไมชั้นมาเพื่อช่วยอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ ฮีโร่อาเบลเปิดปากของเขากว้าง และแข็งอยู่กับที่

“......เอ๋? จริงเหรอ…? …ช-ชั้น” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลแข็งไปประมาณ 10 วินาทีพร้อมปากที่เปิดกว้าง

แต่เขาพูดอย่างถูกต้องไม่ได้

นั่นทำไมผมพูดต่อ

“และดังนั้น…ชั้นรอคอยการได้ทำงานกับนาย {จากตอนนี้ไปด้วยเหมือนกัน}” (มาโกโตะ)

“......ค-ครับ ที่นี่ด้วยเหมือนกัน รอคอย…ที่จะทำงานกับนาย” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลพยักๆหน้าอย่างต่อเนื่อง

ได้เลย ได้คำตกลงจากเขาแล้ว

ผมอยู่ในปาร์ตี้ของฮีโร่อาเบล!

ผมชำเลืองมองปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโมโมะที่หลับอยู่ที่ตักของผม

โมโมะตอนนี้เป็น ‘สหายคนใหม่’ ของฮีโร่อาเบล ดังนั้นมันควรจะโอเคที่เธอจะมาด้วย

ตอนนี้ที่เหลือคือหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา และทวดของลูซี่ จอห์นนี่ วอล์คเกอร์

ในทันทีนั้น คำถามเด้งขึ้นมากระทันหัน

(ชั้นควรจะอยู่ด้วยกันกับฮีโร่อาเบลนานแค่ไหน?) (มาโกโตะ)

“...มาโกโตะ…-ซามะ…” (โมโมะ)

ผมได้ยินการละเมอจากโมโมะ

ผมแค่ทิ้งโมโมะและไปที่อื่นไม่ได้

สำหรับตอนนี้ ผมจะอยู่ด้วยกันกับพวกเธอ

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดเกี่ยวกับมัน ไอรา-ซามะก็ยังพูดว่า ‘ตามหาชั้น’ ใช่มั้ย?

มาปรึกษากับไอรา-ซามะ เพราะทั้งหมดผมจะสามารถรู้เกี่ยวกับอนาคต

แต่ความไม่สบายใจยังคงอยู่ ด้วยตาทิพย์ของเทพธิดา

ดูเหมือนเขาเหนื่อย

“[โล่งจิต]” (มาโกโตะ)

ผมกำจัดความง่วงด้วยสกิล และทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าระวัง

โชคดีที่ ไม่มีคนตามมา ในเวลาที่ผมเฝ้าดู

◇◇

หลังจากนั้น มันใช้เวลา 7 วันมาจากลาเบรินทอส

(ว้าว นั่นมันไกล…) (มาโกโตะ)

เพราะทั้งหมดมันใช้การบินครั้งเดียวจากเรือบินของฟูจิ-ยัง

ในอดีต วิธีเคลื่อนไหวนั้นด้วยเท้า

ฮีโร่อาเบลเป็นฮีโร่ ดังนั้นความสามารถของตัวเขาโดดเด่น

โมโมะเป็นแวมไพร์ ดังนั้นเธอมีความถึก

มันใช้ทั้งหมดของผมเพื่อตามพวกเขา

“มาโกโตะ-ซัง เราจะไปถึงทางเข้าลาเบรินทอสในไม่นาน” (อาเบล)

“มาโกโตะ-ซามะ…พี่โอเคมั้ย? อยากขี่หลังมั้ย?” (โมโมะ)

“...”

ผมไม่มีพลังงานที่จะตอบ

ผมเห็นทางเข้ายักษ์ของลาเบรินทอสจากไกลๆ

…ลาเบรินทอส

(มันไม่เปลี่ยนเลย…) (มาโกโตะ)

ทุกสิ่งต่างไปเมื่อผมมาที่อดีต แต่นี่เป็นที่เดียวที่เหมือนกันกับเมื่อผมมาก่อนหน้า

มอบความคิดให้คิด

ผมพูดนั่น และไม่มีเมืองนักผจญภัยกรลาเบรินทอส และไม่มีทางหลวงด้วย

เราดันทางของเราผ่านหญ้า และไปถึงตลอดทางที่นี่

“รอเดี๋ยวก่อน มันมองไม่เห็นจากตรงนี้ แต่มีคนเฝ้าระวัง ชั้นจะไปก่อนและบอกพวกเขาเกี่ยวกับนายสองคน” (อาเบล)

พูดเรื่องนี้ อาเบลมุ่งหน้าไปที่ลาเบรินทอส

โมโมะและผมจบที่การอยู่ตามลำพัง

“มาโกโตะ-ซามะ…หนูเป็นปีศาจ มันโอเคจริงๆสำหรับหนูจะอยู่ด้วยกันกับพี่เหรอ?” (โมโมะ)

“มันโอเค มันโอเค ถ้าหนูทำเหมือนไม่มีอะไร ไม่มีใครจะสั่งเกต ไม่ใช่อาเบล-ซังพูดอย่างนั้นกกับเธอเหรอ?” (มาโกโตะ)

ที่ซ่อนในลาเบรินทอสนี้ มีเอลฟ์และดวาร์ฟนอกจากมนุษย์

แต่เผ่านั้นไปทุกเผ่าเลย ดังนั้นพวกเขาไม่สนเกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆ

หลังจากรอซักพัก ไม่นานฮีโร่อาเบลก็กลับมา

“มาโกโตะ-ซัง โมโมะ-จัง ชั้นจะนำทางนาย ทางนี้” (อาเบล)

พวกเราเข้ามาในลาเบรินทอส ด้วยอะไรที่ดูเหมือนทางเข้าลับ

◇◇

“...ว้าาา นี่มันน่าทึ่ง” (โมโมะ)

โมโมะส่งเสียงของเธอในความชื่นชม

ผมไม่เห็นจากทางเข้าซักนิด และเมืองที่ยาวยาวกระจายไปในทางเข้าของชั้นบนลาเบรินทอส

มีอาคารหินที่นั่น ที่ต้องทำด้วยเวทมนตร์

มีคนอยู่เยอะด้วย จากมนุษย์ ไปถึงเอลฟ์ ถึงกึ่งสัตว์ และมีเผ่าอื่นที่ผมเห็นเป็นครั้งแรก

จุดที่เห็นได้ทั่วไปคือพวกเขาทั้งหมดเป็นนักรบหรือนักเวทย์

พวกเขามีอาวุธหรืออะไรแบบนั้นอยู่ในมือ และใส่เกราะหรือผ้าคลุม

ดูเหมือนเมืองนี้ประกอบไปด้วยนักสู้เพียงเท่านั้น

“มาโกโตะ-คุง~! โมโมะ-จัง~!”

ผู้หญิงเอลฟ์กอดผมและโมโมะ

ตัวนั้นของเธอใส่เกราะสีเขียวที่ดูเป็นคนละคนจากครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอ แต่หน้าเธอนั้นคุ้นเคย

“จูเลียตต้า งั้นเธอปลอดภัย” (มาโกโตะ)

“ชั้นกังวล~ เดี๋ยว โอ้ชั้น…โมโมะ-จัง…รูปลักษณ์นั้น…” (จูเลียตต้า)

เธอสังเกตการเปลี่ยนของโมโมะทันที

“จูเลียตต้า-ซัง เราคุยที่นั่นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมให้เธอเดินไปตรงที่ไม่ค่อยมีคนและอธิบายสถานการณ์

“เออออ๋?! โมโมะ-จังได้เป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจ แต่มาโกโตะ-คุงตัดเส้นแห่งโชคชะตา?!” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้า-ซังปิดปากของเธอในความตกใจ

“ชั้นไม่เมื่อแม้ว่าชั้นจะเห็นมันด้วยตาชั้นเอง แต่การกระทำของมาโกโตะนั้นไม่ธรรมดามากๆ…” (อาเบล)

“มาโกโตะ-คุง อะไรบนโลกนี้ที่นาย?” (จูเลียตต้า)

“อย่างที่ชั้นพูด ชั้นเป็นคนธรรมดาที่ได้รีับคำทำนายมาจากเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายกับฮีโร่อาเบลและจูเลียตต้า-ซัง แต่พวกเขามอบหน้าตาที่สงสัยให้ผม

แต่ผมไม่ได้โกหกนะ

“ยังไงซะ โอเค ชั้นจะบอกโวล์คด้วย ชั้นจะซ่อนความจริงที่ว่าโมโมะ-จังเป็นแวมไพร์จากคนอื่น พูดถึงแล้ว นายมีแผนอะไรจากตอนนี้ไป มาโกโตะ-คุง โมโมะ-จัง?” (จูเลียตต้า)

“ชั้นอยากจะพักผ่อนตอนนี้…” (มาโกโตะ)

ขาของผมถึงขีดจำกัดของมันแล้ว

“หนูจะอยู่ด้วยกันกับมาโกโตะ-ซามะ” (โมโมะ)

ดูเหมือนโมโมะคิดแบบเดียวกับผม

“เข้าใจแล้ว อาเบล ห้องที่ {ข้างนาย} เปิด ใช่มั้ย? ชั้นคิดว่ามันควรจะโอคเคที่จะใช้ที่นั้น แบบนั้นเป็นยังไง?” (จูเลียตต้า)

“...ใช่ นั่นเป็นทางเลือก” (อาเบล)

ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น เมืองนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับที่ที่จะพัก ดังนั้นเราเตรียมห้องไม่ได้ มาโกโตะ-คุงและโมโมะ-จังจะต้องแบ่งห้องกัน” (จูเลียตต้า)

ดูเหมือนโมโมะและผมจะอยู่ในห้องเดียวกัน

“นั่นโอเคกับเธอมั้ย โมโมะ?” (มาโกโตะ)

“แน่นอน! แทนที่จะเป็นอย่างนั้น หนูจะชอบมันแบบนั้นมากกว่า!” (โมโมะ)

“? โอเค” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนโมโมะไม่มีปัญหาในการอยู่ห้องเดียวกัน

“มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะนำทางนาย โอเคมั้ย?” (อาเบล)

พูดเรื่องนี้เสร็จ ฮีโร่อาเบลเริ่มเดินและผมตามไป

ไม่นานหลังจากนั้น เรามาถึงอาคารที่พักอาศัยธรรมดาๆที่ทำจากอิฐ

“นี่คือห้อง ไม่มีคนอยู่ตอนนี้ ดังนั้นใช้มันตามสบาย” (อาเยล)

ฮีโร่อาเบลจากไปหลังจากพูดแบบนั้น

โมโมะและผมอยู่ตามลำพังในห้อง

ห้องเล็ก มีแค่เตียงเดียวและโต๊ะเรียบๆ

“โมโมะ มันโอเคที่หนูจะใช้เตียง” (มาโกโตะ)

ผมมองดู และคิดเกี่ยวกับว่าจะนอนที่ไหน

ในทันทีนั้น ผมเจอจดหมายเล็กๆบนพื้น

เมื่อผมหยิบมันขึ้นมา ผมตรวจดูข้างหลัง…

—{โอลก้า}

ชื่อที่คุ้นเคย

ผมนำหนังสือของตำนานของฮีโร่อาเบลออกมา

มาสเตอร์ของฮีโร่อาเบล ฮีโร่ไฟโอลก้า

คนดัง

ลูกสาวของนายพลทาริสก้าน่าจะได้ชื่อนั้นมาจากมาสเตอร์ของฮีโร่ในตำนาน

ตอนนี้ไม่มีฮีโร่ไฟ

ตอนนี้ผมเข้าใจนิดหน่อยแล้วว่าทำไมฮีโร่อาเบลมีสีหน้าที่มืดมน

(เข้าใจแล้ว ดังนั้นห้องนี้เป็นห้องของอาจารย์ฮีโร่อาเบล หือห์…) (มาโกโตะ)

นี่มันเป็นเกียรติมากไปแล้ว…

“มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)

โมโมะพูดอย่างไม่สบายใจหลังจากที่เห็นผมอยู่ในความคิด

“ขอโทษ ขอโทษ หลับก่อนเลย โมโมะ” ผมาโกโตะ)

“อืม…หนูจะรู้สึกแย่ที่เป็นคนเดียวที่ใช้เตียง ดังนั้นหนูอยาจะนอนด้วยกัน ได้มั้ย?” (โมโมะ)

เธอเสนออย่างประหม่า

แต่เตียงมันเล็กและจะแออัดไปสำหรับสองคน

“มันโอเค พี่ชินกับการนอนบนพื้น” (มาโกโตะ)

“ต-แต่ถ้าเรานอนระหว่างกอดกัน เรานอนที่นั่นได้แม้ว่าจะสองคน!” (โมโมะ)

“งั้น วันหลังบางวันละกัน” (มาโกโตะ)

“......อ-โอเค…” (โมโมะ)

ผมอยากจะนอนแล้ว ดังนั้นผมนอนลงบนพื้น

โมโมะนอนลงบนเตียงด้วย

มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ผมอยู่ในห้องที่มีหลังคา ดังนั้นผมสามารถหลับได้โดยไม่มีความกังวลใดๆ

◇◇

“มาโกโตะ-โดโนะ! โมโมะ-โดโนะ! ชั้นดีใจจริงๆที่นายโอเค!” (โวล์ค)

“มันไม่มากมาย แต่นายเป็นคนช่วยชีวิตเรา ดังนั้นกินเยอะๆนะ โอเคมั้ย?” (จูเลียตต้า)

เมื่อผมตื่นขึ้น จูเลียตต้า-ซังเรียกเราและเรามาที่โรงอาหาร

นี่เห็นว่าเป็นโรงอาหารเดียวในเมืองดันเจี้ยนนี้

โวล์ค-ซังใส่ชุดเกราะเต็มตัว

มีขวานยักษ์พิงอยู่กับเก้าอี้

นั่นคืออาวุธของโวล์ค-ซัง?

มีนักรบมากนอกจากที่เราเต็มโรงอาหาร

นี่มันคล้ายกับบาร์ในสมาคมนักผจญภัยในเมืองแห่งน้ำ

ในที่สุดผมก็ได้มาที่ที่มีชีวิตชีวาหลังจากมาในอดีต

“พูดถึงแล้ว โมโมะ-จัง มันดูเหมือนมานาของเธอเพิ่มขึ้นค่อนข้างเยอะตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ชั้นเจอเธอ แต่เธอให้อาเบลใช้ประเมินกับเธอรึยัง?” (โวล์ค)

“ไม่ เราไม่มีที่ว่างให้ทำ” (โมโมะ)

“เข้าใจแล้ว ชั้นคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะตรวจมัน” (จูเลียตต้า)

“อืม…แต่หนูไม่มีสกิลที่โดดเด่นเลยนะ…” (โมโมะ)

“โมโมะ-จัง มนุษย์ที่เปลี่ยนเป็นแวมไพร์โดยพื้นฐานแล้วมันเหมือนการ ‘เกิดใหม่’ นั่นทำไมควาสามารถทางกายภาพจะเพิ่มขึ้นในเวลานั้น และมีเวลาที่สกิลของพวกเขาจะเปลี่ยนด้วย” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้า-ซังอธิบายมันกับโมโมะ

ยังไงซะ เพราะทั้งหมดโมโมะคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“งั้นตอนนี้ ชั้นจะประเมินโมโมะ-จัง ได้โปรดมองตาชั้น” (อาเบล)

“ค-ค่ะ” (โมโมะ)

โมโมะตอบฮีโร่อาเบลอย่างประหม่า

“เผ่าของโมโมะ-จังคือ…ครึ่งแวมไพร์ ดูเหมือนเธอไม่ได้เป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์ สเตตัสของเธอ…โดดเด่น อย่างที่คาดกับลูกน้องลอร์ดปีศาจ สกิล…เอ๋?” (อาเบล)

“มีอะไร อาเบล?” (โวล์ค)

“เฮ้ มันเป็นยังไง?” (จูเลียตต้า)

ฮีโร่อาเบลสำลักคำพูดระหว่างที่พูด

“โมโมะ-จังมี…สกิลปราชญ์” (อาเบล)

““อะ?!””

โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังส่งเสียงของพวกเขาในความตกใจ

“มันน่าทึ่งเหรอ?” (โมโมะ)

“ใช่! มันเป็นสกิลหายากมากๆ ที่พูดกันว่ามันจะแสดงออกมาในหนึ่งในล้าน!” (จูเลียตต้า)

“นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นมันด้วย…” (โวล์ค)

“นายไม่ได้ดูเหมือนจะตกใจนะ มาโกโตะ-ซัง” (อาเบล)

ฮีโร่ทุกคนพูดอย่างตื่นเต้น แต่ผมดื่มเอลอย่างเงียบๆ และฮีโร่อาเบลชี้จุดนั้นออกมา

อุ้ปส์ ผมรู้เกี่ยวกับมัน ดังนั้นผมใจเย็นเกินไป

“พวก นั่นน่าประทับใจ โมโมะ?!” (มาโกโตะ)

“อืม…มาโกโตะ-ซามะ สกิลปราชญ์ของหนูเป็นประโยชน์กับพี่มั้ย?” (โมโมะ)

“หืม?” (มาโกโตะ)

ผมทำการแสดงหน้าตาย และโมโมะจับมือผม มองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา และชิดตัวเธอกับผม

หืม…แต่ผมอยากให้เธอใช้สกิลปราชญ์-ซามะเพื่อฮีโร่อาเบลและไม่ใช่ผมนะ

“พูดถึงแล้ว นายจะทำอะไรกันจากตอนนี้ไป มาโกโตะ-คุง โมโมะ-จัง? ถ้ามันโอเคกับนาย ถ้ามาด้วยกันก—” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้ากำลังจะพูดบางอย่าง แต่เสียงที่ดังสะท้อนในถ้ำ

“ชั้นกลับมาแล้ววววว!!”

“นักรบผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้กลับมาจากหัวใจของลาเบรินทอส!”

“ต้อนรับพวกเค้ากลับมา!!”

“ที่ล่าวันนี้คือมังกรใหญ่!!”

มันไม่ใช่แค่เสียงของหนึ่งคน แต่หลายเสียงส่งเสียเชียร์

เมื่อผมมองดู เอลฟ์และกึ่งสัตว์รวมกัน

บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?

“อ้าา ดูเหมือนคนนั้นกลับมาแล้ว” (จูเลียตต้า)

ฮีโร่ไม้-ซังคิ้วขมวด

“ไม่จำเป็นต้องแสดงความเกลียดมากขนาดนั้น ใช่มั้ย?” (โวล์ค)

ฮีโร่ดินยิ้มเบี้ยวๆ

“แต่พวกเขาแข็งแกร่ง แต่ไม่สนใจการปราบลอร์ดปีศาจ แม้แต่ในการต่อสู้ก่อนหน้า ถ้าพวกเขาให้ความร่วมมือกับเรา ฮีโร่ไฟโอลก้า-ซังอาจจะไม่ตาย…” (จูเลียตต้า)

“หยุดมันเลยจูเลียตต้า ไม่มีจุดหมายในการเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว” (โวล์ค)

“นั่นใช่แล้ว จูเลียตต้า-ซัง เพราะทั้งหมดเค้าไม่ใช่ฮีโร่…” (อาเบล)

สีหน้าทุกคนมืดมนลง

โมโมะและผมมองหน้ากัน และฮีโร่อาเบลรีบอธิบาย

“ขอโทษ มาโกโตะ-ซัง คุยเกี่ยวกับอะไรแปลกๆ…” (อาเบล)

“ไม่ นายบอกชั้นได้ถ้านายบอกได้?” (มาโกโตะ)

เพราะยังไงเราก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

ผมอยากจะได้ข้อมูล

“มาโกโตะ-ซัง มีจำนวนฝ่ายในเมืองของลาเบรินทอสนี้ หนึ่งในพวกมัน เป็นฝ่ายที่สร้างอยู่รอบๆ ฮีโร่ไฟ วัตถุประสงค์ของเราก็คือปราบลอร์ดปีศาจ และจากนั้น มีฝ่ายที่อยู่รอบๆฮีโร่เหล็ก วัตถุประสงค์ของคนนี้ไม่ใช่ปราบลอร์ดปีศาจ แต่เป็นรอดชีวิต พูดอีกอย่าง พวกเค้าไม่สู้กับลอร์ดปีศาจ” (อาเบล)

“...พวกเค้าไม่สู้กับลอร์ดปีศาจ?” (มาโกโตะ)

“พูดให้ชัดเจน มันเป็นคนที่ได้เคยสู้กับลอร์ดปีศาจในอดีตและยอมแพ้ เพราะพวกเค้ารู้สึกว่าพวกเค้าเอาชนะไม่ได้…สภาพปัจจุบันคือพวกเค้ามีส่วนใหญ่…” (อาเบล)

“...”

คนได้ยอมแพ้ในฝั่งคนส่วนใหญ่ หือห์…

“จากนั้น มีฝ่ายสุดท้าย หรือเหมือนกับ ฝ่ายที่มีคนเยอะที่สุด คือคนที่สร้างเมืองดันเจี้ยนนี้ขึ้นมา ส่วนใหญ่เป็นกึ่งมนุษย์ พวกเขาเป็นเอลฟ์เหมือนกับชั้น ดวาร์ฟ และกึ่งสัตว์ พวกเค้าเป็นคนที่อยู่ในเมืองนี้มาตลอดเวลา” (จูเลียตต้า)

จูเลียตต้า-ซังกลืนเอลทั้งหมดทีเดียว

“พวกเราฮีโร่ของมนุษย์ พวกเขาให้อยู่ที่นี่” (โวล์ค)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมเข้าใจแล้วตอนนี้

หรือเหมือนกับ ฝ่ายของฮีโรอาเบลอยู่ในกลุ่มที่เล็กที่สุด หือห์

ผมคิดอย่างมั่นใจว่าพวกเขาจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เมื่อมาถึงฐาน…แต่มันดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น

(อนาคตดูมืดมน…) (มาโกโตะ)

แต่ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องกังวลแล้วตอนนี้กับฮีโร่อาเบลหลังจากที่ปกป้องเขานะ

ดูเหมือนถนนยังคงขรุขระ

ชายตัวสูงออกมาจากกลุ่มคน

คนที่เหลือตามมา

ดูเหมือนเขาเป็นแกนกลาง

ผมสีทองแดงที่ผูกเป็นหางม้าแบบครึ่งๆกลางๆ และมีดาบยาวอยู่ที่เอว

คนรอบๆพูดกับเขาบ่อย แต่ชายได้เดินและไม่แสดงความสนใจ

หน้าที่หล่อดังงานแกะสลัก และสีหน้าที่เย็นชาดั่งทุกอย่างบนโลกนั้นน่าเบ่อ

“มันคือเค้า นักรบผู้ยิ่งใหญ่ของเอลฟ์ {จอห์นนี่} ผู้นำที่รวมกึ่งมนุษย์เข้าด้วยกัน

“?!”

คนนั้นคือ…จอห์นนี่

ผมได้เจอทวดของลูซี่

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord