231 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่อาเบล

231 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับฮีโร่อาเบล

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ Teerawat

“...!!!!!!!!!!!”

เสียงร้องแห่งความตายที่ฟังไม่รู้เรื่องของบาลามก้องอยู่ในหูผม

อุว้า ขอแสดงความเสียใจ ขอแสดงความเสียใจ

…ผมคิดเรื่องนี้มาก่อน แต่ไม่ใช่ว่าเทคนิคนี้มันเต็มไปด้วยเลือดมากเกินไปหรือ เออร์-ซามะ?

ผมคิดว่าผมอาจจะได้ยินเสียงของเทพธิดาเออร์-ซามะ แต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลยซักนิด

เทคนิคบูชาใช้งานอย่างถูกต้องมั้ย?

ภาพของนางฟ้ากินปีศาจมันพิลึกมากจนผมมองไปทางอื่น…

ผมดูมันอีกครั้ง

ไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว

(ได้โปรดพักผ่อนอย่างสงบสุข…) (มาโกโตะ)

ผมประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกัน ที่ไม่ใช่วัฒนธรรมของโลกนี้

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโมโมะกอดผม

“โมโมะ พี่แก้แค้นให้หนูแล้ว” (มาโกโตะ)

“นั่นน่าทึ่ง! …มาโกโตะ-ซามะ หนู…หนู…” (โมโมะ)

โมโมะกอดผมอย่างแน่น แต่ความแข็งแกร่งของเธอหลังจากที่เป็นแวมไพร์นั้นโดดเด่น

มันเริ่มเจ็บนิดหน่อย

“มาโกโตะ-ซัง! มันอันตรายที่จะอยู่นานไป! ไปจากที่นี่เถอะ!” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบเรียกผมด้วยเสียงที่รีบ

จริง ไบฟรอนควรจะอยู่ในปราสาท และถ้าบางคนเหมือนเซเตคมาเจอเรา มันจะเป็นจุดจบ

เราจะแข็งเป็นหินในทันทีและถูกกวาดล้าง

ผมสร้างหมอกด้วยเวทมนตร์น้ำอีกครั้ง และใช้ซ่อนเพื่อไปจากที่นี่

เราเจอคนที่ตามมาหลายครั้ง แต่ผมสู้พวกเขาด้วยเวทมนตร์สปิริต

เป็นอีกครั้งที่เราหนีจากดินแดนของลอร์ดปีศาจสำเร็จ ฟาร์มมนุษย์

◇มุมมอง ฮีโร่อาเบล◇

มันเป็นทั้งวันแล้วตั้งแต่ตอนนั้น

เราวิ่งหนีต่อไป

มันต่างจากก่อนหน้า

มันเป็นความจริง ว่าโมโมะ-จังเป็นแวมไพร์

มันดูเหมือนความสามารถทางกายภาพของโมโมะ-จังเพิ่มอย่างมากมาย ตอนนี้เธอเป็นสัตว์ประหลาด และเราเคลื่อนไหวได้เป็นเวลานาน

“ด-เดี๋ยว…มาพักเถอะ…” (มาโกโตะ)

คนที่หมดพลังงานคือมาโกโตะ-ซัง

แม้ว่าเขาแข็งแกร่งมากตจนเขากำจัดคนสนิทลอร์ดปีศาจได้ง่ายๆ…นั่นผิดคาด

เราเดินซักพัก และพักที่ถ้ำ ที่ดูเหมือนเราซ่อนข้างในได้

มาโกโตะ-ซังนอนลงทันที และโมโมะ-จังเฝ้าระวัง

ผมตักน้ำใกล้ๆ และได้ปลาจำนวนหนึ่ง

“ได้โปรดให้หนูทำอาหาร!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังเสนอตัวทำอาหาร

ผมคิดว่ามันจะเป็นแค้มป์ไฟ แต่เธอทำให้หินร้อนด้วยเวทมนตร์ไฟ และปรุงปลาให้สุกบนมัน

เข้าใจแล้ว…มีควันน้อยกว่าเมื่อเทียบมันกับแค้มป์ไฟ

มันเป็นวิธีที่ดี

กลิ่นหอมของปลาสุกลอยไปรอบๆ

ผมโรยเกลือลงบนปลา ด้วยเกลือที่ผมมี

“มันเสร็จแล้ว มาโกโตะ-ซามะ ได้โปรดตื่นขึ้น” (โมโมะ)

“ขอบคุณ โมโมะ-จัง” (อาเบล)

“สวัสดีตอนเช้า…โมโมะ อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังและผมเคี้ยวปลาที่ย่างมันๆ

อร่อย…

ระหว่างที่ผมมีความสุขกับเรื่องนี้ ผมรู้สึกถึงความรู้สึกที่มีชีวิตรอดมาอีกครั้ง

กำจัดบาลามมันแค่…

ผมมองดูมาโกโตะ-ซังและสังเกตสภาพของโมโมะ-จังข้างเขา

“โมโมะ-จัง เธอจะไม่กินเหรอ?” (อาเบล)

สาวคนนี้ไม่กินอาหารที่เธอทำเองเลยซักนิด

“อืม…หนู…หนูไม่หิวตอนนี้ ดังนั้น…” (โมโมะ)

โมโมะ-จังตอบอย่างอ่อนแอด้วยหน้าที่ซีด

แต่ไม่มีทางที่เธอจะไม่หิวหลังจากที่เคลื่อนไหวมากเท่านั้นนะ…

“อ้าา งั้นมันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังดูเหมือนจะสังเกตบางอย่างทันที หลังจากที่เห็นสภาพของโมโมะ

“โมโมะ มันโอเคที่จะดื่มเลือดพี่” (มาโกโตะ)

““?!””

ข-เข้าใจแล้ว!

โมโมะ-จังเป็นแวมไพร์

นั่นทำไมเธอต้องการเลือดไปเป็นอาหารของเธอ

“ม-มาโกโตะ-ซามะ! มันไม่ใช่อย่างนั้น! หนู…!” (โมโมะ)

โมโมะ-จังมีหน้าที่ซีดขายขณะที่เธอส่ายหัวอย่างรุนแรงไปข้างๆ

แวมไพร์ต้องดื่มเลือด

ไม่ ปีศาจเป็นตัวตนแบบนั้น

สำหรับปีศาจและมอนสเตอร์ของกองทัพลอร์ดปีศาจ มนุษย์นั้นคืออาหาร

นั่นทำไมมนุษย์และปีศาจอยู่ด้วยกันไม่ได้

“หนูไม่กินเลือด! หนูจะไม่กิน! ได้โปรดอย่าโยนหนูทิ้ง…” (โมโมะ)

ภาพที่โมโมะ-จังปฏิเสธมันอย่างสิ้นหวังและเกือบมีน้ำตา นั้นยากสำหรับผม

ผมไม่ได้สังเกต

สาวคนนั้กังวลและทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

แต่มาโกโตะ-ซังไม่ได้ดูเหมือนจะถือมันเลยซักนิด

“มันโอเค ดื่มได้แล้วน่า” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังจับโมโมะ-จังและพาเธอไปที่คอของเขา

อะ?! มาโกโตะ-ซังใช้กำลังมากกว่าที่เขาดูเหมือน?!

“ฮ่าห์! มาโกโตะ-ซามะ?! อืม…พี่จะไม่ไม่ชอบหนูแม้ว่าหนูดื่มเลือดเหรอ…?” (โมโมะ)

“พี่ไม่ถือ เธอจะทรุดถ้าเธอไม่ดื่มนะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ค-ค่ะ…งั้น ขออภัย” (โมโมะ)

โมโมะ-จังลังเลที่จะขึ้นบนมาโกโตะ-ซังและห่อแขนของเธอรอบคอเขา

ปากเล็กๆของเธอสัมผัสกับคอมาโกโตะ และเอาปล่อยเสียงคราง ‘คุห์!’ ในความเจ็บเล็กน้อย

โมโมะ-จังกอดตัวเขาแน่น และเสียงของการกลืนสะท้อน

เรื่องนั้นดำเนินต่อไปอีกซักพัก และโมโมะ-จัง ‘ฮ่าาห์’ ด้วยกันกับการถอนหายใจ

สีหน้าเธอดูดีขึ้น สีชมพูกลับมาที่แก้มของเธอ และเธอดูเหมือนอยู่ในความงุนงง

“มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

โมโมะ-จังยังอยู่ข้างบนมาโกโตะ-ซังด้วยหน้าที่เหม่อลอย

ปากของเธอย้อมเป็นสีแดงจากเลือด และเสน่ห์ที่เหมือนมนต์เห็นได้จากหน้าเด็กๆของเธอ

และจากนั้น ปากของเธอเข้าหามาโกโตะ-ซังอย่างช้าๆ และ…รอเดี๋ยว เอ๋?!

*เปชิ!*

เสียงทื่อๆถูกสร้าง

“โอ้ย!” (โมโมะ)

มาโกโตะ-ซังตีหน้าผากของโมโมะ-จังเบาๆ

โมโมะ-ขังทำหน้าดั่งจะพูด ‘อ้า!’ และหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

“ห-หนู…หนูพยายามจะทำอะไร?!” (โมโมะ)

“อาา ไม่ ขอโทษ โมโมะ ชั้นเปิดใช้เสน่ห์ตลอดเวลาน่ะ” (มาโกโตะ)

““เอ๋?””

คำพูดของมาโกโตะ-ซังทำให้โมโมะ-จังและผมส่งเสียงของเราในความตกใจ

“มันต้องการในเวทมนตร์สปิริต พี่หยุดมันแล้ว ดังนั้นมันโอเค” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว…” (โมโมะ)

“พี่ได้พักแล้ว ดังนั้นเธอพักผ่อนต่อ โมโมะ เมื่อเราพักผ่อนซักพัก เราจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง” (มาโกโตะ)

“ค-ค่ะ… อืม มาโกโตะ-ซามะ แต่หนูเป็นแวมไพร์นะ…มันโอเคจริงๆที่จะให้หนูไปกับพี่เหรอ?” (โมโมะ)

“ใช่ ชั้นไม่ถือ” (มาโกโตะ)

ในทันใดนั้น มาโกโตะ-ซังมองผม

“ช-ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นด้วย ถ้ามาโกโตะ-ซังโอเคกับมัน!” (อาเบล)

จริงๆแล้วผมกลัวโมโมะ-จังที่กลายเป็นแวมไพร์นิดหน่อย แต่ผมบอกมันไม่ได้

“...หนูดีใจ แม้ว่าหนูจะกลายเป็นแบบนี้…” (โมโมะ)

โมโมะ-จังหลับในไม่นานระหว่างพูดในเสียงที่จากหายไปดั่งโล่งใจ

จริงๆแล้วเธอต้องอยากพักผ่อน

แม้ว่าความสามารถทางกายภาพเธอเพิ่ม เธอยังเป็นเด็ก

โดยไม่สังเกตแม้แต่เรื่องนั้น ผม…

มาโกโตะ-ซังแปรงผมสีขาวบริสุทธิ์ของโมโมะ-จัง

เขาใจเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร?

“อาเบล-ซัง มันโอเคที่นายจะไม่พักผ่อนเหรอ?” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังเอาผมไปใส่ใจด้วย

“ชั้นโอเค” (อาเบล)

“อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

ความเป็นจริงก็คือ ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น

ผมคิดว่าอาจจะมีบางอย่างที่ผมช่วยได้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ในท้ายที่สุด…

““...””

เราเปลี่ยนเป็นเงียบ

เมื่อไม่มีอะไรจะทำ มาโกโตะ-ซังจะสร้างสิ่งมีชีวิตด้วยเวทมนตร์น้ำ

ฝูงของปลาเล็กๆที่ส่องประกาศผ่านหน้าผม

…ว้าว

ทุกรายละเอียดเล็กๆถูกสร้างด้วยความละเอียดที่ละเอียดอ่อนอย่างไม่น่าเชื่อ

เกล็ดมันส่องแสง ครีบจะวิ่งเป็นคลื่น และตาของพวกมันขยับ

แค่สมาธิมากแค่ไหนที่คนนึงต้องการ เพื่อจะทำเวทมนตร์ที่ละเอียดออกมากขนาดนี้?

ผมมองหน้าเขา

มาโกโตะ-ซังไม่ได้มองเวทมนตร์เลยซักนัด และเขามองหน้าของโมโมะ-จังเหมือนพี่ชายกับน้องสาว

ไม่ดีเลย ผมเทียบกับเขาไม่ได้เลยซักนิด

คนนี้น่าทึ่งจริงๆ

พูดจากใจแล้ว ผมคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยโมโมะ-จังที่ถูกลักพาตัว

มาโกโตะ-ซังนั่นได้ทำบางอย่างที่บุ่มบ่าม

แต่เมื่อมองดูทุกอย่างตอนนี้เมื่อมันเสร็จไปแล้ว เขาช่วยชีวิตโมโมะ-จังดั่งมันธรรมชาติ และแม้แต่กำจัดคนสนิทของลอร์ดปีศาจ

ดั่งมันเป็นความหมายของคำว่าฮีโร่

มาสเตอร์ของผมบอกกับผม ‘กลายเป็นแบบนั้น’; ฮีโร่ในอุดมคติ

“มาโกโตะ-ซัง…นายน่าทึ่งจริงๆ” (อาเบล)

“อาเบล-ซัง?” (มาโกโตะ)

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ผมพูดนั่นออกมาดังๆ

“ชั้นเป็นฮีโร่ที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่าชั้นได้รับสกิลฮีโร่สายฟ้ามาจากเทพธิดาแห่งแสง-ซามะ ชั้นเชี่ยวชาญมันไม่ได้…ชั้นเป็นฮีโร่ที่อ่อนแอที่สุดภายในฮีโร่ของลาเบรินทอสที่เราจะมุ่งหน้าไป มาสเตอร์ที่คอยดูแลชั้นปกป้องชั้นจากลอร์ดปีศาจเคน…” (อาเบล)

น้ำตาไหลจากตาของผม

ผมน่าสมเพชมาก…

“ไม่มีจุดประสงค์ที่ชั้นจะรอดชีวิต…มาสเตอร์ของชั้น… ฮีโร่ไฟควรจะเป็นคนที่รอดชีวิต

เทียบกับการกระทำที่น่ายกย่องของมาโมโตะ-ซัง จุดอ่อนของผมมันน่ารังเกียจ

สิ่งเดียวที่ออกจากปากผมคือการบ่น

มาโกโตะ-ซังไม่พูดอะไร

เมื่อผมยกสายตา เขาจ้องผม

เขาผิดหวังที่ผมพูดสิ่งที่น่าสมเพช ที่ไม่เหมาะกับฮีโร่หรือ…?

ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรจากหน้าที่ตกตะลึงของเขา แต่ถ้าผมต้องอธิบายมัน มันดูเหมือนหน้าของความสงสัย

ผมอาย

“ชั้นพูดบางอย่างแปลกๆ มาโกโตะ-ซัง ชั้นขอโทษ ได้โปรดสร้างปาร์ตี้กับฮีโร่ดินโวล์ค-ซังและฮีโร่ไม้ จูเลียตต้า-ซังที่ลาเบรินทอส พูดจริงๆชั้นไม่เหมาะกับการเป็นฮีโร่ ชั้นมั่นใจว่าชั้นจะเป็นภาระ…” (อาเบล)

“อาเบล-ซัง นั่นไม่จริง” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังต้องพยายามที่จะให้กำลังใจผม แต่มันไม่สะท้อนกับผมเลย

“มันโอเค มันเป็นไปไม่ได้อย่างสมบูรณ์ที่ชั้นจะสู้กับลอร์ดปี—” (อาเบล)

“อาเบล-ซัง ชั้นจะบอกนายในรายละเอียดของคำทำนายของชั้น” (มาโกโตะ)

มาโกโตะ-ซังตัดคำพูดผม

มันเกี่ยวกับคำทำนายของอัลเธน่า-ซามะหรือ?

เขาบอกผมเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาก่อน ดังนั้นผมยังจำมันได้

“มันเกี่ยวกับให้ช่วยฮีโร่…ใช่มั้ย? นั่นทำไมนายเสี่ยงชีวิตนายเพื่อช่วยฮีโร่ดินโวล์ค-ซังและฮีโร่ไม้จูเลียตต้า-ซัง” (อาเบล)

“ผิด” (มาโกโตะ)

มาโกโตะส่ายหัวของเขาไปข้างๆ

ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ…?

งั้นอะไร?

“{ช่วยฮีโร่อาเบล}” (มาโกโตะ)

“เอ๋?” (อาเบล)

ผมไม่เข้าใจคำพูดของมาโกโตะ-ซัง

เขาพึ่งพูดอะไร?

“คำทำนายของอัลเธน่า-ซามะคือ ‘ช่วยฮีโร่อาเบล’ นั่นทำไมชั้นมาเพื่อช่วยอาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

เขามองตรงมาที่ผม และหัวของผมว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์

 

ขอบคุณสำหรับเงิน 75 บาท จากคุณ Teerawat
เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 450/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord