229 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

229 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

ตอนสปอนเซอร์ โดย คุณ วีรภัทร

“โมโมะ…” (มาโกโตะ)

ผมจับแขนของโมโมะ

แขนบางๆ

ผมก็รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่เย็นด้วย

“พ-พี่ต้องไม่! ได้โปรดปล่อยหนู มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

“มาโกโตะ-ซัง มันอันตราย! เธอเป็นลูกน้องของลอร์ดปีศาจแล้ว!” (อาเบล)

โมโมะและอาเบลตะโกน

“มัน…อันตรายเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ตอนนี้หนูเคลื่อนไหวได้ด้วยใจของหนู แต่เสียงของไบฟรอน-ซามะสะท้อนอยู่ในหัวหนูตลอด ถ้าเค้าออกคำสั่งให้จับมาโกโตะ-ซามะ หนูมั่นใจว่าหนูจะไม่สามารถต่อต้านมันได้…” (โมโมะ)

“มาโกโตะ…พ่อและลูกแวมไพร์มีเส้นโชคชะตาที่แข็งแกร่ง ลูกต่อต้านพ่อไม่ได้ โมโมะที่ถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์โดยไปฟรอนนั้นมัน…” (อาเบล)

เส้นแห่งโชคชะตา…ผมได้ยินเกี่ยวกับนั่น

ถ้าผมจำไม่ผิด มันมาจากฟูเรีย-ซัง

ว่าเธอเห็นเส้นโชคชะตาได้ในฐานะผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตา

ไบฟรอนใช้เส้นโชคชะตาเพื่อควบคุมแวมไพร์หรือ…?

“โมโมะ ตอนนี้เธอโอเค ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่ หนูได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ-ซามะ แต่หนูขยับตัวอิสระไม่ได้ แต่หนูไม่คิดว่าหนูไปไกลจากปราสาทลอร์ดปีศาจได้” (โมโมะ)

เข้าใจแล้ว

นี่มันมีปัญหา

ด้วยเรื่องนี้ ผมวิ่งหนีไปด้วยกันกับโมโมะไม่ได้

ในทันทีนั้น ประโยคลอยอยู่ตรงหน้าผม

[คุณจะทิ้งโมโมะปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?]

ใช่

ไม่ ←

ตัวเลือกที่นิสัยไม่ดีปรากฏขึ้น

มันต้องถามผมอย่างดีโดยอยากให้ผมเลือกไม่ ใช่มั้ย?

แต่ ผมควรทำยังไง?

ผมทำอะไรได้กับเส้นแห่งโชคชะตา?

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่เห็นมัน…หรือผมเห็น?

ผมมีเวทมนตร์โชคชะตาที่ไอรา-ซามะมอบให้ผม

ผมยังเป็นมือใหม่อย่างสมบูรณ์ แต่ผมใช้นี่ยังไง

ผมครุ่นคิดเล็กน้อย และใช้เปลี่ยนมุมมองเพื่อตรวจดูโมโมะ

เวทมนตร์โชคชะตา: ระดับประถม

ผมรวมมานาไปที่ตาผมและมองโมโมะ

ผมไม่เห็นอะไรตอนแรก…แต่ผมเห็นเส้นที่ยืดออกมาจากโมโมะอย่างช้าๆ

โอ้ ดูเหมือนผมทำมันได้

ภายในนั้นทั้งหมด มีเส้นสีแดงส่องแสงอย่างเป็นลางร้ายเหมือนเลือด

มันต้องเป็นเส้นนี้…

นี่คือที่ผูกโมโมะอยู่

เพราะเส้นนี้ เธอต่อต้านไบฟรอนไม่ได้

ถ้าผมตัดนี่ได้…

ผมนำมีดของโนอาห์-ซามะออกมาจากฝัก

“มาโกโตะ-ซัง?!” (อาเบล)

“ม-มาโกโตะ-ซามะ?! พี่จะทำอะไร…?!” (โมโมะ)

ฮีโร่อาเบลและโมโมะส่งเสียงของเธอในความตกใจ

แน่นอนว่าพวกเขาจะตอบสนองแบบนั้น ถ้าผมชักมีดกระทันหัน

“โมโมะ เชื่อชั้น เธออยู่นิ่งๆได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...ค่ะ หนูเชื่อใจพี่” (โมโมะ)

เมื่อผมถามเรื่องนี้ โมโมะพยักหน้าดั่งเธอได้มุ่งมั่นตั้งใจตัวเธอเอง

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

ผมห่อเวทมนตร์โชคชะตารอบมีดของโนอาห์-ซามะ

และจากนั้น…ผมตัดเส้นสีแดงเลือดที่ยืดออกมาจากโมโมะอย่างช้าๆ

“ฮ่าอุ!” (โมโมะ)

โมโมะสั่น

“โมโมะ!” (มาโกโตะ)

ผมรีบรับเธอในอ้อมแขนของผม

“....ฮ่าาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…” (โมโมะ)

ผมได้ยินการหายใจที่แรงมาจากปากเล็กๆของเธอ

ผมรอให้เธอใจเย็นลง

“โมโมะ-จัง เธอโอเคมั้ย?!” (อาเบล)

อาเบลต้องกังวลด้วย เขาวิ่งมา

“ม-มาโกโตะ-ซามะ…” (โมโมะ)

“โมโมะ เธอยังได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจมั้ย?” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ-ซัง แค่อะไรบนโลกนี้กันที่นาย…” (อาเบล)

โมโมะจัดการหายใจ และมองดูผมด้วยตาสีแดง

“{หนูไม่ได้ยิน} หนูไม่ได้ยินเสียงของลอร์ดปีศาจ-ซามะอีกแล้ว แล้วก็ แรงกดดันที่มันผูกหัวใจหนูกก็หายไปแล้วด้วย!” (โมโมะ)

“?!”

โอเค มันเป็นไปได้ด้วยดี

อย่างที่คาดกับมีดของโนอาห์-ซามะ

มันตัดได้ {ทุกอย่าง}

“นายทำอะไรเมื่อกี้นี้ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

“ชั้นตัดเส้นโชคชะตา” (มาโกโตะ)

“...หือ? ไม่ ไม่มีทาง…” (อาเบล)

“โมโมะ เธอเป็นอิสระแล้วรึยัง?” (มาโกโตะ)

“ใช่…มันต่างจากเมื่อกี้นี้อย่างสมบูรณ์ หนูเป็นอิสระจากอะไรที่มันผูกหนูอยู่ มาโกโตะ-ซามะ…นั่นน่าทึ่ง” (โมโมะ)

โมโมะจับแขนเสื้อของผมด้วยตาที่เคลิบเคลิ้ม

มันรู้สึกแปลกที่ให้เธอทำหน้าแบบนั้นเมื่อเธอดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“บางอย่างแบบนั้น…นั่น…อยู่ในอาณาเขตของพระเจ้า” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลยังคงเหม่อลอย

“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

ยังไงซะ เพราะทั้งหมด มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ

มันควรจะทำได้มากเท่านั้นเป็นอย่างน้อย

“งั้น โมโมะ อาเบล-ซัง รีบและวิ่—” (มาโกโตะ)

“พอมาคิดว่านายจะโผล่มาอย่างโจ่งแจ้ง”

เสียงดั่งเยาะเย้ยเราสะท้อน และพายุลมพัด

หมอกที่ผมสร้างด้วยเวทมนตร์น้ำถูกพัดออกไป

อีกฝั่งของหมอกที่หายไปแล้ว…มีปีศาจและมอนสเตอร์ล้อมเรา ตาของพวกเขามองดูเราตรงๆ

พวกเราถูกล้อมจากทุกทาง

กับดัก อย่างที่คาด

แม้ว่าในปีศาจและมอนสเตอร์ที่ล้อมเรา มีปีศาจที่ดึงความสนใจของผม

ปีศาจที่อยู่ในช่วงอายุที่ดีที่สุดของชีวิต ใส่ชุดเกราะสีแดงและหมวกเกราะ

เขาสูงมากกว่า 2 เมตร และมานาที่ปกคลุมกายเขาแข็งแกร่งกว่าปีศาจไหนๆที่อยู่รอบๆ

“บาลามที่โจมตีไม่เข้า…” (อาเบล)

ผมได้ยินฮีโร่อาเบลกลืนน้ำลาย

ผมได้ยินชื่อนั้นมาก่อน

โมโมะและฮีโร่ดิน-ซังบอกผมเกี่ยวกับมัน

หนึ่งในคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน

“แต่ฮีโร่ดินและไม้ไม่อยู่ที่นี่ หือห์… คนที่อยู่ที่นี่มีแค่ฮีโร่สายฟ้า อีกคนคือ…มนุษย์ที่อ่อนแอ พลาดเรอะ” (บาลาม)

บาลามแปรงหนวดระหว่างที่พูดอย่างไม่สนุก

“ลอร์ดปีศีศาจ-บาลามบอกชั้นให้จับฮีโร่ทุกคนนอกจากที่เรียกกันว่าฮีโร่แห่งแสง แต่ตัดขาของพวกเค้าเพื่อที่พวกเค้าจะไม่หนีอีก” (บาลาม)

““ครับท่าน!””

ลูกน้องของปีศาจตอบคำสั่งของบาลาม และมอนสเตอร์คำรามตอบ

(‘ที่เรียกกันว่าฮีโร่แห่งแสง’...หือห์) (มาโกโตะ)

กองทัพลอร์ดปีศาจไม่รู้ว่าอาเบลเป็นฮีโร่แห่งแสงหรือ?

ผมชำเลืองมองคนข้างผม

ฮีโร่อาเบลป้องกันรอบข้างด้วยสีหน้าประหม่า

เขาไม่ตอบสนองกับคำว่า ‘ฮีโร่แห่งแสง’

มีหลายจุดที่กวนใจผม แต่เราต้องผ่านเรื่องนี้ไปก่อน

ผมดึงโมโมะที่ไหล่เพื่อปกป้องเธอ

โมโมะจับเสื้อของผมแน่น

เธอสั่น

แต่มันไม่ใช่จากความกลัว…มันเป็นอารมณ์ที่ต่างออกไป

เธอจ้องคนสนิทด้วยตาของความเกลียด

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตาแบบนั้นจากเธอ

“โมโมะ…เขาทำอะไรบางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เขาเป็น…คนที่กินแม่ของหนู…” (โมโมะ)

“?!” (มาโกโตะ)

เมื่อผมเจอโมโมะ เธอบอกผมว่าแม่ของเธอตายเมื่อ 3 วันก่อน

มันเป็นหลายวันหลังจากนั้นแล้ว แต่มันต้องเป็นความทรงจำที่สดใหม่ในโมโมะ

ความทรงจำที่แม่เธอถูกฆ่า

ผมไม่รู้ว่าความผิดหวังที่ถูกใช้โดยคนที่ฆ่าแม่ของเธอจะรู้สึกอย่างไร

“มาโกโตะ-ซัง เราถูกล้อม มีไม่มากนัก เราควรจะเล็งไปที่จุดเดียวและฝ่าไป และวิ่งหนี -ก่อนที่กำลังเสริมจะมา” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลกระซิบกับผม

ได้ยินนี่ โมโมะพยักหน้าอย่างโกรธ

“...ภายในคนสนิทของไบฟรอน นายพลบาลามเป็นคนที่อาวุโสมากที่สุด เขาแข็งแกร่งจริงๆ…” (โมโมะ)

“ใช่ เราต้องไม่สู้เค้า มาหนีกันเถอะ” (อาเบล)

อาเบลพยักหน้ากับคำพูดของโมโมะ

เสียงของทั้งสองเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความเกร็ง

“มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

“มาโกโตะ-ซามะ?” (โมโมะ)

“...”

ผมไม่ตอบการเรียกของอาเบลและโมโมะ

ผมมองดูรอบๆ

มอนสเตอร์และปีศาจเป็นร้อยล้อมเรา

พวกเขาทั้งหมดต้องมีการปกป้องจากพระเจ้าของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ผมรู้สึกได้ถึงมานาที่ทรงพลังจากพวกเขา

พวกมันต้องเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าที่ผมเคยเจอ

มันเป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

แม้อย่างนั้น…{หัวใจผมสงบสุข}

แม้ว่าผมอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คำพูดที่ขึ้นมาในใจผมคือ ‘ไม่แม้แต่จะเทียบ’

…มันเป็นเพราะสกิลผมหรือ?

(โล่งจิต…ปิด) (มาโกโตะ)

มันไม่เปลี่ยน

หัวใจผมไม่สั่นไหวเลยซักนิด

มันสงบอย่างสมบูรณ์

มันต้องเป็นนั่น

โนอาห์-ซามะไม่อยู่ที่นี่กับผม ดังนั้นผมคุยกับท่านไม่ได้ ซึ่งมันน่าเสียดาย ถ้าท่านอยู่ที่นี่ ผมมั่นใจว่าท่านจะบอกผมว่า…

‘มาโกโตะ! เตะตูดพวก {ลูกกระจ๊อก} เหล่านี้ได้แล้ว!’

“ได้ เทพธิดา-ซามะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพึมพำคำนี้ โมโมะและอาเบลมองกลับมา

“โมโมะ ในการขอโทษที่มาช้าในการช่วยหนู ชั้นจะแก้แค้นให้หนู” (มาโกโตะ)

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 375/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord