191 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตัดสินใจแน่วแน่ด้วยตัวเอง

191 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ตัดสินใจแน่วแน่ด้วยตัวเอง

“ถ้าเป็นอย่างนี้ ฮีโร่แห่งแสงจะเสียชีวิต” (เอสเธอร์)

“หือห์?!” (มาโกโตะ)

ผมขึ้นเสียงของผมด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

ทำไมมันออกมาเป็นแบบนั้นล่ะ?!

ไม่ใช่ว่ามันชนะสงครามอยู่เหรอ?!

“นี่มันหมายความว่ายังไง?! ทำไมซากุไร-คุง?!” (อายะ)

“ไม่มีทางน่า…ฮีโร่แห่งแสง-ซามะ…?” (ลูซี่)

ซา-ซังร้องและลูซี่เหม่อลอย

ฟูเรีย-ซังยังมีหน้าที่ซีดอยู่

“ได้โปรดอธิบาย เอสเธอร์-ซามะ” (ออร์โธ)

เสียงของกับตันออร์โธแข็ง

“...นั่น…” (เอสเธอร์)

ออราเคิลเอสเธอร์พูดหลังจากที่เงียบเล็กน้อย

มีออราเคิลของเทพธิดาข้างหลังของเธอ โดยมีเจ้าหญิงโนเอลอยู่ข้างหน้าสุด

“...บางคนได้มาแทนที่ลอร์ดปีศาจ” (เอสเธอร์)

มาแทนที่?

ลอร์ดปีศาจ?

สหายและผมตกใจโดยสิ่งนี้

“ผู้ใช้สปิริต-คุง ดูเหมือนซากันได้{ส่งมอบ}ตำแหน่งลอร์ดปีศาจของเค้าให้ลูกชายเค้าเอง ไม่ใช่แค่เลือดเนื้อของเค้า แต่เป็นพลังของเค้าด้วย”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดสิ่งนี้ด้วยความรำคาญ

หน้าของเธอซีด และแทนที่จะพูดว่าเธออารมณ์ไม่ดี มันเหมือนกับเธอรู้สึกไม่ดีมากกว่า

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ท่านได้กลับไปที่ซิมโฟเนีย หือห์”

“ท่านไม่ได้ดูเหมือนจะรู้สึกดี ท่านโอเคมั้ย?”

“ชั้นจบที่การเป็นแบบนี้หลังจากที่ชั้นกดดันตัวเองกลับมา แต่พอมาคิดว่าเค้าส่งมอบพลังของลอร์ดปีศาจ…นั่นทำไมเค้าได้อ่อนแอลง หือห์”

“การส่งมอบตำแหน่งลอร์ดปีศาจเป็นบางอย่างที่เกิดขึ้นบ่อยเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่ จากที่ชั้นรู้…มันไม่ได้เกิดขึ้นซักครั้งใน 1,000 ปี”

งั้น ไม่มีทางที่จะคาดว่าสิ่งนั้นจะเกิดขึ้นได้ หือห์…

(มาโกโตะ ปีศาจ โดยเฉพาะพวกปีศาจระดับลอร์ดปีศาจ มีชีวิตอยู่ได้หลายพันปี สำหรับคนในดินแดนมนุษย์ นี้อาจจะเป็นบางอย่างที่หายาก แต่ในสายตาของพระเจ้า นี่เป็นบางอย่างที่ค่อนข้างบ่อย) (โนอาห์)

เอ๋?

งั้น เทพธิดาแห่งโชคชะตาควรจะเห็นนั่นมาสิ

ผมทำตาสงสัยไปที่เอสเธอร์-ซัง และเธอหลบตาของเธอ

เฮ้ย เฮ้ย นั่นไม่น่ารักเลยซักนิด

ทำหน้าที่ให้ดีๆหน่อยซี่ เทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ

“ออราเคิลแห่งโชคชะตา เธอมีแผนอะไรมั้ย?”

เหมือนกับจะตอบสนองความรู้สึกของผม ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถามเธอ

“...กองกำลังหลักของพันฒมิตรหกประเทศต้องนี้ได้อยู่ในการสู้รบกับราชาสัตว์ มัน 300,000 ต่อ 300,000 แต่ศัตรูได้สร้างบาเรียที่ทำให้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์อ่อนแอลง และพวกเค้าเทไปที่ฮีโร่แห่งแสงเต็มที่ แต่ว่าด้วยตาของพระเจ้าของชั้น ชั้นไม่เห็นรายละเอียดอะไรเลย…เหี้ยเอ้ย!” (เอสเธอร์)

ในท้ายที่สุด เธอพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมกับความเป็นออราเคิลและทุบหมัดเธอไปบนโต๊ะ

“เรียกกำลังเสริมไม่ได้เหรอ? ถ้าผมจำไม่ผิด อัศวินอากาศทิศเหนือของเกราลท์-ซามะ และอัศวินสีแดงของนายพลทาริสก้าควรจะอยู่ใกล้ๆนี่ครับ” (ออร์โธ)

“เพราะการรบกวนกับเวทมนตร์สื่อสาร เราไม่มีวิธีที่จะบอกข้อมูลกับพวกเค้า เราได้ส่งผู้ส่งสาส์นไปแล้ว แต่มันดูเหมือนมันต้องใช้เวลาไปถึง” (โนเอล)

“เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน…?” (ออร์โธ)

คนที่ตอบกัปตันออร์โธคือเจ้าหญิงโนเอล

เสียงของเจ้าหญิงโนเอลสั่น น่าจะมาจากความไม่สบายใจของเธอ

“เราจะส่งกำลังเสริมไปหานายพลยูเวอินและซากุไร-โดโนะทันที เฮ้ย! เรียกคนขี่ไวเวิร์นและเพกาซัสมา! ทหารบกจะรอพร้อม! ชั้นจะมอบความไว้วางใจการสั่งการที่นี่ไว้กับบางคนภายหลัง!” (ออร์โธ)

กัปตันออร์โธได้ออกคำสั่งกับ อัศวินผู้หมวด

น้ำเสียงของเขาหยาบอาจจะด้วยความรีบของเขา

“ชั้นจะพักซักหน่อยแล้วกับไปที่สนามรบด้วย แต่เดินทางระหว่างกลางวันจะลำบากนะ…ออราเคิลแห่งโชคชะตา เรามีเวลาเหลือมากเท่าไหร่?”

“...ฮีโร่แห่งแสงจะไม่รอดจากสงครามคืนนี้” (เอสเธอร์)

“ม-ไม่มีทางน่า!” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลส่งเสียงในความสิ้นหวังกับคำพูดของออราเคิลเอสเธอร์

เมื่อผมมองกลับไป ผมเห็นฟูเรีย-ซังได้มองลงไปข้างล่างโดยไม่พูดอะไรมาซักพักแล้ว

“เจ้าหญิง เธอเห็นอะไรด้วยเวทมนตร์โชคชะตาเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...ชั้นเห็นเรียวซูเกะถูกกินโดยมอนสเตอร์เยอะมากมาย” (ฟูเรีย)

“ขอโทษ” (มาโกโตะ)

ผมไม่ควรจะถาม

นี่มันแย่แล้ว ไม่มีข้อมูลที่ดีเลยซักนิด

“ม-มันเป็นเพราะสาวกของเทพมารและออราเคิลแห่งความมืดอยู่ที่นี่! มันเป็นเพราะเราได้แบกภาระสิ่งที่ต้องสาปแบบนี้ สถานการณ์แบบนี้เลยเกิดขึ้น มันเป็นไปไม่ได้ที่การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งแสง-ซามะจะหมดไป พวกเค้าเป็นคนที่ทรยศเรา! ไม่ต้องสงสัยว่าพวกเค้าเป็นคนที่ปล่อยข้อมูลของเราไปให้กองทัพลอร์ดปีศาจ! จับพวกมันเดี๋ยวนี้และเผามันทั้งเป็น กัปตันออร์โธ!”

คนที่พูดบางอย่างที่อุกอาจคือโป้ป

ดูเหมือนเขาตื่นตกใจค่อนข้างมากกับความจริงที่ว่าฮีโร่แห่งแสงอาจจะตาย

“ไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น…ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ และออราเคิลแห่งความมืดไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ แต่มีบางคนในกองทัพลอร์ดปีศาจที่หลอกตาทิพย์ของชั้นได้ ไม่ต้องสงสัย” (เอสเธอร์)

“สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกัน! ตาทิพย์ของเธอพึ่งพาไม่ได้อีกแล้ว เอสเธอร์-โดโนะ!”

“คุห์!” (เอสเธอร์)

โป้ปที่ดูเหมือนจะความสัมพันธ์ดีกับออราเคิลแห่งโชคชะตาตอนนี้ได้กลายเป็นขวากหนาม

มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรเรื่องนั้นตอนนี้

“มาโกโตะ-โดโนะ! ผมจะมุ่งหน้าไปที่ที่ฮีโร่แห่งแสง-โดโนะอยู่ตอนนี้เพื่อที่จะมอบกำลังเสริม! มาไปด้วยกันกับคนขี่ไวเวิร์นเถอะ!” (ออร์โธ)

กัปตันออร์โธได้เสร็จการจัดรูปแบบของกำลังเสริมขณะที่เขาฟังที่เราคุยกันอยู่

นั่นกัปตันออร์โธสำหรับคุณล่ะ

[{คุณจะไปด้วยกันกับกัปตันออร์โธในการส่งกำลังเสริมไปหาฮีโร่แห่งแสงมั้ย?}]

{ใช่}

{ไม่}

ผู้เล่นอาร์พีจีถาม

(ตัวเลือกขึ้นมาที่นี่เหรอ หือห์…) (มาโกโตะ)

“ใช้เวลานานเท่าไหร่ที่จะไปถึงซากุไร-คุงจากที่นี่?” (มาโกโตะ)

“ปรกติแล้ว จะใช้ทั้งวัน แต่ครั้งนี้ มันฉุกเฉิน เราจะดันไวเวิร์นและเพกาซัสถึงขีดจำกัด และเราคาดว่าน่าจะไปถึงในครึ่งวัน” (ออร์โธ)

ช้า

นั่นคือที่ผมรู้สึก

มีโอกาสสูงที่ว่าซากุไร-คุงจะเสียชีวิตของเขาคืนนี้

งั้นใช้เวลาครึ่งวันจะสายเกินไป

“ผมจะไปที่นั่นด้วยวิธีอื่น” (มาโกโตะ)

“““เอ๋?”””

หลายคนตอบสนองกับสิ่งที่ผมพูด

“ลูซี่ ชั้นมีข้อเรียกร้อง” (มาโกโตะ)

“เอ๋ มาโกโตะ? ช-ชั้นเหรอ?” (ลูซี่)

“ทากัตซูกิ-คุง…?” (อายะ)

ผมหันหน้าไปหาลูซี่และซา-ซังที่ได้ฟังการสนทนามาซักพักอย่างไม่สบายใจ

“ได้โปรดใช้เทเลพอร์ตเพื่อพาชั้นไปที่ที่ซากุไร-คุงอยู่” (มาโกโตะ)

“นั่นเป็นไปได้เหรอ?!” (ออร์โธ)

กัปตันออร์โธตอบสนองกับคำพูดของผม

แต่ตัวลูซี่เองส่ายหัวด้วยหน้าที่ซีด

“น-นั่นเป็นไปไม่ได้! ชั้นไม่เคยได้ไปที่นั่นเลย และใช้เทเลพอร์ตระยะที่ไกลเว่อร์ๆแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ยกเว้นว่าจะเป็นหม่าม๊า!” (ลูซี่)

“เมื่อเธอมาพูดถึงมันแล้ว โรซาลี-ซังไม่ได้เข้าร่วมด้วย ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“แม่มดสีแดง-โดโนะไม่ได้เข้าร่วมสงครามครั้งนี้ เราส่งคนไปขอการสนับสนุนที่หมู่บ้านคานัน แต่เธอไม่อยู่…” (ออร์โธ)

เธอพูดว่าเธอจะไปฝึกที่ดวงจันทร์

เธออยู่ที่นั่นเหรอ?

เธอจะไม่มาเหรอ?

แต่เราพึ่งพาคนที่ไม่อยู่ที่นี่ไม่ได้

“ได้โปรด ลูซี่ แม้มันจะไม่ได้ผล ได้โปรดช่วยเราที่นี่” (มาโกโตะ)

“......แต่ชั้นไม่รู้ว่ามันจะใช้งานได้หรือไม่ได้…ไม่ เข้าใจแล้ว! ชั้นจะลอง!” (ลูซี่)

ลูซี่ไม่ได้ดูเหมือนจะมั่นใจตอนแรก แต่มันดูเหมือนเธอเต็มใจที่จะทำมันแล้วตอนนี้

เธอเปลี่ยนเกียร์เร็ว

“ลูซี่-โดโนะ ถ้านั่นเป็นไปได้ เราด้วย” (ออร์โธ)

“อย่า กัปตันออร์โธ ชั้นได้คอยดูเอลฟ์ผมแดงคนนั้น แต่โอกาสที่เธอจะล้มเหลวสูงกว่า คนที่เธอจะทำสำเร็จด้วยน่าจะเป็นผู้ใช้สปิริต-คุงและฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ เพื่อที่จะเทเลพอร์ตบางคน พวกเค้าต้องรู้จักพวกเค้าดี นายแค่ทำนั่นกับใครก็ได้ไม่ได้”

“...เข้าใจแล้ว รับทราบ งั้น ผมจะไปที่นั่นบนไวเวิร์นตามแผน มาโกโตะ-โดโนะ ไปเจอที่นั่นกันเถอะ” (ออร์โธ)

“รับทราบ กัปตันออร์โธ” (มาโกโตะ)

แผนของเราได้ถูกตัดสินแล้ว

“ลูซี่ ทำมัน” (มาโกโตะ)

“ได้ บางคนเอาแผนที่ให้ดูหน่อยได้มั้ย?” (ลูซี่)

“นี่ค่ะ ลูซี่-โดโนะ”

เมื่อลูซี่พูดอย่างนี้ ลูกน้องของกัปตันออร์โธมอบแผนที่ของเธออย่างรวดเร็ว

“สนามรบอยู่ที่ไหน?” (ลูซี่)

“ที่นี่ค่ะ บริเวณชายฝั่งของแดนเน็ทในประเทศแห่งการค้าคาเมลอน จุดเด่นคือภูเขาไนโดะ…”

“ชั้นไม่ได้ไปที่นั่นมาก่อน ชั้นเลยนึกภาพถึงสถานที่ที่เราจะไปไม่ได้ บอกแค่ทิศทางกับระยะทางมา” (ลูซี่)

“แต่วิธีนี้ค่อนข้างใช้มานาเยอะนะ…มันไกลอยู่นะ รู้มั้ย?”

“มันโอเค {ชั้นมีมานาเหลือ}” (ลูซี่)

คำพูดของลูซี่พึ่งพาได้

ผมดีใจจริงๆที่มีเธอเป็นสมาชิกปาร์ตี้

“มาโกโตะ ชั้นไม่เคยไปที่สนามรบที่ฮีโร่แห่งแสง-ซามะอยู่ นั่นทำไมชั้นไม่คิดว่าชั้นจะส่งนายไปที่ที่แม่นยำได้ ไม่ ไม่ต้องสงสัยว่าจะมีความคลาดเคลื่อน” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว ชั้นจะจัดการด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งกับเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

ผมพยักหน้าให้กับคำพูดของลูซี่

“งั้น เอาล่ะนะ” (ลูซี่)

ลูซี่จับไม้เท้าของเธอแน่นด้วยสองมือ

จากนั้นผมรับรู้สึกการไหลของมานาจำนวนมหาศาล

การร่ายได้ถูกทอโดยเสียงของลูซี่

“{เทพธิดาแห่งโชคชะตาที่สถิตอยู่ ณ สรวงสวรรค์ หนูของอธิษฐานกับท่าน ได้โปรดมอบปาฏิหาริย์ให้เราด้วย…}” (ลูซี่)

เทเลพอร์ตเป็นเวทมนตร์จักวาลธาติทอง

คนที่ปกครองสิ่งนั้นคือเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอรา-ซามะ

ผมชำเลืองมองเอสเธอร์-ซัง

เธอสังเกตสายตาของผมและมองผมมาอย่างกระอักกระอ่วน

ไอรา-ซามะเพิ่มอัตราความสำเร็จให้เราได้มั้ย?

(ในเป็นไปไม่ได้ มาโกโตะ ไอราปัจจุบันได้ลดมานาของเธอไปที่ระดับมนุษย์ เธอไม่มีความเป็นพระเจ้า เธอสร้างปาฏิหาริย์ไม่ได้) (โนอาห์)

เข้าใจแล้ว

แม้ว่าเธออยู่ใกล้

ระหว่างที่เราแลกเปลี่ยนกันอย่างนั้นอยู่ วงกลมเวทมนตร์ได้เริ่มปรากฏทีละวงทีลาวงในกลางอากาศ

มานาในอากาศสั่น

ผมรู้สึกว่าพื้นก็สั่นด้วย

“โออ้… ช่างเป็นมานาที่ไม่น่าเชื่อ”

“ชั้นเชื่อไม่ได้เลย… นี่ไม่ใช่มานาที่นักเวทย์คนเดียวควรจะสามารถควบคุมได้”

ผมได้ยินคนพูดอย่างนั้น

จากลูซี่ มานาของเธอได้เพิ่มขึ้น มากขึ้นและมากขึ้นอีกหลังๆ

เธอยังอยู่ระหว่างโตเหรอ?

แต่มานาของผมหยุดที่ 4 นะ

ไม่ใช่มีความเหลื่อมล้ำมากเหรอตรงนี้น่ะ?

“อัศวินของชั้น…ระวังตัวด้วย” (ฟูเรีย)

“ชั้นภาวนาถึงความสำเร็จของนายนะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

ฟูเรีย-ซัง และเจ้าหญิงโซเฟียที่อยู่อีกฝั่งของภาพฉายอวยพรให้ผม

“มาโกโตะ-ซามะ… ชั้นปล่อยให้เรียวซูเกะ-ซังอยู่ในมือของนายแล้วนะ” (โนเอล)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

เจ้าหญิงโนเอลได้ปราสานมือเข้าด้วยกันดั่งจะอธิษฐาน

“ลู-จัง ทำเต็มที่นะ ทากัตซูกิ-คุง ชั้นจะตามไปทีหลัง” (อายะ)

“ไม่ ได้โปรดอยู่กับเจ้าหญิงและลูซี่ ซา-ซัง มันจะทำให้ที่นี่มีกำลังคนน้อยเกินไป” (มาโกโตะ)

“หืมม เข้าใจแล้ว ได้เลย ปล่อยที่นี่ไว้ให้ชั้น! ระวังตัวนะ โอเคมั้ย?” (อายะ)

ผมพยักหน้ากับคำตอบของซา-ซัง

“เอาล่ะนะ มาโกโตะ” (ลูซี่)

“ได้เลย” (มาโกโตะ)

ผมแดงของลูซี่สะบัดและส่องแสงเล็กน้อย

ผมของเธอได้สะบัดไม่ใช่จากลม แต่จากมานาที่อาละวาด

ตัวนั้นของเธอคล้ายคลึงกันกับแม่มดสีแดง

“[{เทเลพอร์ต}]!” (ลูซี่)

ทันทีที่เสียงของลูซี่สะท้อนอยู่ในหูของผม เวทมนตร์ของเธอได้ใช้งาน และผมได้ถูกห่อหุ่มไปด้วยแสง

ความรู้สึกที่ไม่มีตัวตนดำเนินไปแค่ไม่กี่วินาที ผมคิดว่านะ

ผมได้ถูกห่อในความรู้สึกลอยๆที่แปลกประหลาด ภาในพื้นที่ที่ขาวโพลน

ผมเสียการรู้ว่าอะไรคือขึ้นและลง และผมรู้สึกดั่งผมได้ถูกโยนไปในที่ที่ขยายออกไปไม่จบไม่สิ้น

ในทันทีต่อมา เท้าของผมสัมผัสพื้น

ภาพได้เปิดขึ้นมา

“หนาว!” (มาโกโตะ)

น้ำจำนวนมากได้ตีหน้าผมเหมือนฝักบัว

มันฝนตกอยู่

มันเป็นฝนใหญ่ที่รู้สึกเหมือนพายุ

“เวทมนตร์น้ำ: [{มังกรน้ำ}]” (มาโกโตะ)

ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของฝน

นั่นคือที่ผมเห็นตรงหน้าผมได้อย่างไรก็ไม่รู้

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

มันทีที่ผมเปิดตา สิ่งแรกที่ผมรู้สึกคืออะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล

มันมืด

แม้ว่ามันยังไม่เที่ยง

ไม่มีทางที่มันจะมืดขนาดนี้ดั่งมันเป็นก่อนตะวันขึ้น

เป็นไปได้มั้ยว่าเวลาผ่านไปจากความล้มเหลวของเทเลพอร์ต?

ไม่ นั่นมันเดินทางข้ามเวลา

มันเป็นเวทมนตร์ที่ต่างไปโดยสิ้นเชิง

ผมมองไปรอบๆ

ผมไม่สังเกตทันทีเนื่องจากฝนตกหนัก… แต่อะไรที่รับผิดชอบต่อความรู้สึกไม่ชอบมาพากลของผมอยู่ข้างบน

ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

(...งั้นนั่นก็เป็นเหตุผล) (มาโกโตะ)

สิ่งที่ปกคลุมท้องฝ้าคือเมฆมืดที่ยืดไปไกลสุดสายตา

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord