8 ออกเดินทาง

8 ออกเดินทาง

เลยสองปีไปนิดหน่อยตั้งแต่ผมได้เจอลูซี่, เวลาได้มาถึงกระทันหัน

“ไม่มีอะไรที่ชั้นจะสอนนายได้อีกแล้ว”

เธอพูดด้วยเสียงที่ปรกติ, น่ารัก

“ดังนั้น ชั้นจะอนุญาตให้นายออกจากที่ในในไม่นาน”

งั้นเวลาในที่สุดก็ได้มาแล้ว, หัวใจผมสงบ
เราได้อยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว, ผมเข้าใจการเปลี่ยนในท่าทางของเธอ
ไม่ว่าลูซี่ยังมีบ่างอย่างที่เธอลืมสอนผม, หรือบางอย่างที่เธอต้องบอกผม, หลังจากคิดเกี่ยวกับมันซ้ำแล้วซ้ำอีก ข้อสรุปมันก็เหมือนเดิม

งั้นผมก็จะไม่วอกแวกด้วย

“โอเค, งั้นชั้นจะจากไปเร็วๆนี้แล้วนะ”

หน้าของลูซี่บิดเบี้ยวเป็นคิ้วขมวดในทันที
วิธีที่ผมพูดมัน, มันต้องเหมือนผมได้รอวันที่ผมจะจากลา
มันต้องเป็นเรื่องช็อกสำหรับเธอที่คิดว่าเธอรู้จักหัวใจผม ที่เราได้ใช้กายร่วมกัน
ผมเลยพูดต่อ

“ผมอยากให้คุณลูซี่มาด้วยกันกับผม”

หน้าที่เจ็บปวดของเธอเปลี่ยนเป็นหน้าตาว่างเปล่า

“ผมรู้ว่าคุณคิดสูงมากกับที่นี่ ดังนั้นชั้นอยากให้คุณได้ยินความหวังของผม, ผมไม่อยากจะแยกจากคุณไป”

ผมใช้คำให้เกียรติ, ที่ผมไม่เคยใช้มาก่อน
เพราะผมไม่มีประสบการณ์การใช้มัน ผมอาจจะพูดผิด, แต่ผมมั่นใจว่าความรู้สึกผมได้ไปถึง

ผมมีความสุขในการดูหน้าที่งงของลูซี่ซักพัก, จากนั้นในที่สุดเธอก็สามารถเริ่มพูด

“ชั้นดีใจที่นายรู้สึกอย่างนั้น แต่ชั้นไปไม่ได้ สำหรับชั้น นี่คือที่สุดท้ายที่เหลืออยู่ ที่ชั้นมีความทรงจำอยู่ข้างใน”

ไม่เหมือนน้ำเสียงที่ขี้เล่นขี้หยอก, เธอแสดงออกถึงการปฏิเสธอย่างชัดเจน
ความรู้สึกผมไม่สามารถเอาชนะอดีตของเธอได้

“โอเค”

ผมสามารถบีบคำตอบทื่นๆออกไป
แม้ในท้ายที่สุดผมจะเข้าใจ, การเสียผู้หญิงที่รักไปสร้างความเสียหายมากกว่าที่ผมคิด

“พรืดด”

สีหน้าและเสียงของลูซี่หลุด

“อุฟุ, นายน่ารักจริงๆ นายรู้ว่าชั้นจากที่นี่ไปไม่ได้”

“คุณ, คุณเป็นผู้หญิงที่อะไรก็ทดแทนไม่ได้สำหรับผม, ผมอยากจะพาคุณไปด้วยไม่ว่ายังไง”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นนายก็แค่ปฏิเสธที่จะไปจากที่นี่ได้นี่, ใช่มั้ย? ชั้นอนุญาตให้เธอไป แต่ชั้นไม่ได้หมายถึงให้เธอจากไปเลย?”

ผมอยากจะอยู่กับลูซี่, แต่ผมทำให้ความเมตตาของเธอไร้ประโยชน์ไม่ได้, ทางเลือกมันไม่เคยอยู่ที่นั่น

“เป็นอย่างนั้นจริงเหรือ? คุณจะมีความสุขจริงๆถ้าผมพูดว่าผมจะไม่จากที่นี่ไป และจะอยู่ข้างคุณไปตลอด?”

ลูซี่หัวเราะพองแก้ม

“นั่นใช่แล้ว, ไม่ใช่เหรอ, ชั้นจะไม่มีความสุข ชั้นอยากให้นายเห็นโลกนี้ ชั้นอยากให้นายใช้ชีวิตอย่างอิสระในโลกที่กว้างใหญ่นี้ เพราะทั้งหมด, ชั้นได้ทำงานหนักด้วยสิ่งนั้นอยู่ในใจ”

“งั้นผมจะออกจากที่นี่โดยเร็ว, เพื่อที่ผมจะเป็นผมที่ลูซี่ต้องการแม้แต่เร็วขึ้นหนึ่งวัน”

“จริงเหรอ, แม้ว่านายมีความรู้และรักษาความบิดเบี้ยวของนาย, ความตรงไปตรงมานั่นของนายไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ชั้นชอบเกี่ยวกับนาย, แต่นายไม่ควรพลาดความสนุกของการใช้ชีวิต

หันกลับไป, เธอบินเข้ามาที่อกผม

“นายดีแล้วแบบนี้ ใช้ชีวิตอย่างที่นายต้องการ ทำสิ่งที่อยากทำ, เดินบนเส้นทางที่ตัวนายเองคิดว่าถูก นั่นคือที่ชั้นอยากได้จากนาย, เพื่อให้นายเดินบนทางที่นายเลือกด้วยตัวนายเองอย่างมีความสุข”

ความต่างระหว่างความสูงของลูซี่และผมมันชัดเจนแล้ว, หัวของเธอพักอยู่ตรงหน้าอกผมเลย
แต่แม้อย่างนั้น คำพูดพวกนั้น จะได้ยินจากบางคนที่พูดมาจากข้างบน
คำพูดของบางคนที่พ่วงผมไปด้วย

ไม่จำเป็นต้องตอบ, เราเข้าใจกันได้โดยแค่การกอดกัน
จากนั้นที่จุดจบของการกอดที่นาน ผมพยายามออกไปอย่างกล้าหาญ, แต่

ลูซี่ดึงแขนผมและผมล้มลงตรงนั้น

“นายคิดว่านายจะไปไหน?”

เสียงที่ช็อกถูกได้ยิน

“ยังไงซะ, ชั้นจะไปแบบนี้…”

“พร้อมการไม่มีอาหาร, ไม่มีน้ำ, ไม่มีอาวุธ, ไม่มีชุดเกราะ, ไม่มีอะไรอยู่ในมือเลย?”

“…………”

นายอยากจะทรุดแล้วตายบนทางไปเมืองที่ใกล้ที่สุดเหรอ? นั่นมันโลกที่กว้างใหญ่นะนั่นน่ะ”

ผมไม่เคยคิดถึงอะไรเลย
ผมเคืองและขดตัวเป็นลูกบอล

“*เห้อ*.... มาเตรียมตัวอย่างถูกต้องเถอะ รอที่นี่”

ลูซี่ค้นหาบางอย่างจากห้องเก็บของ
เธอดูเหมือนจะเตรียมมันมาซักพักแล้ว

ที่เธอวางอยู่คือเกราะ, ถุงมือ, และรองเท้าบูททำจากหนังเคลือบ, และโล่ห่อในโซ่, พวกมันทั้งหมดอยู่ในสภาพดี, ผมได้ประทับใจเพราะพิจารณาว่าเธอใช้เวลาเพื่อดูแลรักษามัน
“พูดถึงแล้ว, พวกนี้เป็นของคนที่มาที่นี่ก่อนและได้ถูกกินโดยชั้น, เพราะมันสวย ชั้นคิดว่ามันอาจจะใช้ได้บ้าง”

………ผมได้รับการปกป้องที่น้อยที่สุด

จากนั้นเธอเรียงเครื่องประดับเหมือนกระเป๋าหนังที่มีเนื้อแห้งหรือน้ำ, รวมชุดเต็มๆ ของอุปกรณ์เดินทาง

เงินที่ผมได้จากโจรที่ตามเมื่อมาที่นี่และที่ผมได้จากลูซี่ทั้งหมด 30 เหรียญทอง

ผมรู้ดีว่าจากการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาสองปี จนผมรู้ว่ามันไม่ต้องการเงินเพื่ออยู่ที่นี่, ผมเลยเอามาโดยไม่เกรงใจ

จากนั้น, อุปกรณ์สองอย่างที่จำเป็น

อย่างแรกคือหอก
มันยากสองเมตรและมีใบมีดขวานครึ่งวงกลมสำหรับหัวหอก, มันคือบัลดิช, ที่สามารถใช้เพื่อแทงและฟัน
มันใหญ่, ด้ามจับมันหน้ากว่าทัวไปและใบมีดหนักกว่า
ผมคิดว่าผมพูดได้ว่ามันหนักประมาน 15 กิโลกรัม, แทนที่มันจะเป็นหอกมันเหมือนแท่งเหล็กพร้อมขวาน

“นี่มันค่อนข้างเก่าแต่สภาพยังดีอยู่, มันหนักจริงๆ แต่ชั้นมันใจว่า{นาย}ใช้มันได้”

“ชั้นจะรับมันอย่างขอบคุณ, แต่ที่เธอพูดมันไม่ค่อยน่ามั่นใจโดยวิธีที่เธอมอบมันด้วยมือเดียวนะ”

อย่างที่สองคือผ้าคลุม
โดยผิวเผินมันดูเหมือนผ้าคลุมดำสนิทแต่เมื่อผมดูใกล้ๆมันมีร่องรอยของการย้อม

“ผ้าคลุมนี้ทำจากวิธีพิเศษของชั้น ชั้นแช่ผ้าสีขาวกับบางอย่างสิ่งหนึ่ง”

ลูซี่พองหน้าอกของเธอออกมา, ภาคภูมิใจ ผมจินตนาการว่าอะไรที่เธออาจจะแช่มัน

“มันมีขีดจำกัดของความลามกนะ, รู้มั้ย, แค่อะไรที่เธอแช่นี่”

“ไม่ใช่นั่น! เลือดของชั้น! เลือดของชั้น!” «พระเอกนึกว่ามันคือกางเกงในที่ใช้แล้ว»

งั้นมันเป็นผ้าคลุม-แช่-เลือด-แวมไพร์, ที่พิเศษของลูซี่

แน่นอนว่า, มันทนกว่าผ้าธรรมดามาก
น้ำหนักมันไม่ต่างจากผ้าธรรมดาด้วย

จากลูซี่มันจะไม่ไหม้ และมันมีประสิทธิภาพในการทำให้สัตว์กลัวด้วย
จากนั้นที่ดีที่สุดก็คือ, เมื่อผมใส่มันผมรู้สึกถึงลูซี่ได้

ตอนนี้เตรียมการเสร็จแล้ว, และในที่สุดเราก็ได้เงียบ
อยู่ที่นี่นานกว่านี้ มันเพียงแต่จะทำให้ผมลังเล, ดังนั้นผมยืนขึ้น

“มาตั้งวันออกเดินทางเป็นสามวันจากนี้เถอะ”

นั่นมันทำสุดยอดจังหวะเสีย

“ทำไมเธออยากจะรอสามวันล่ะ”

โดยไม่จำเป็นต้องพูด, มันจะแค่สร้างความรักที่เอ้อระเหย

“เราอาจจะไม่เจอกันอีกแล้วนะรู้มั้ย! ดังนั้นสำหรับครั้งสุดท้าย”

ผมกอดลูซี่ที่ดูเศร้าพร้อมใบหน้าที่แดง, ผมเชื่อว่านี่คือบางอยางสำหรับผู้ชายที่จะพูด

“มามีเซ็กส์อย่างดุร้าย, สกปรกกันเถอะ!”

ไม่ว่าอย่างไร, เธอต้องอยากได้บางอย่างแบบนี้

ผมได้ถูกดูดเลือดโดยลูซี่สองวันโดยไม่พัก เพราะผมอาจตายก่อนผมเดินทางถ้าผมได้ถูกดูดเลือดไปเป็นจำนวนมาก, เธอแทงผมทั้งตัวด้วยเขี้ยวของเธอและแค่เลียเลือดที่มันไหลออกไป
ที่แย่เป็นพิเศษคือเธอยังทิ้งรอยเขี้ยวไว้ที่สมาชิกของผมด้วย

“–––––!!–––––!!!”

ผมส่งเสียงร้องที่อธิบายไม่ได้ และพ่นน้ำว่าวไปทุกที่เพราะการกระทำของเธอ เมื่อผมกำลังจะถึงจุดสุดยอดจากเทคนิคที่ปากเธอ
แต่เธอไม่ได้ปล่อยปากของเธอจากกระดอผม และจริงๆแล้วได้ดูดเลือดออกจากมัน

“อ๊าา, อร่อย…. ถ้ามันดีขนาดนี้งั้นชั้นควรจะลองทำมันเร็วกว่านี้…”

แผลที่ถูกทำโดยแวมไพร์รักษาด้วยความรวดเร็ว, ไม่นานมันก็ไม่มีรูให้เห็นแล้ว
แต่ยัง, ความโกรธผมยังไม่สงบ

“ชั้นทำให้นายโมโห, ไม่ใช่เหรอ, งั้นชั้นจะให้นายทำอะไรก็ได้ที่นายต้องการ ได้โปรดยกโทษให้ชั้นเรื่องนี้ด้วย”

โดยไม่ลังเล, ผมหยิบตูดของเธอ, แหวกรูที่สกปรกด้วยนิ้วของผม, และดันกระดอโทรมๆที่ถูกทำร้ายเข้าไปในมัน

“เออ๋! ตูดชั้นเหรอ?.... ยังไงซะ, มันโอเคม แตอย่าแร《อ๊าาา》!!”

แน่นอนว่า, ผมไม่ฟังและผมทำแรง
เพราะลูซี่ยืนยันอย่างดื้อด้านที่จะไม่ให้ผมใช้รูนี้, ผมมีเจตนาที่จะแหย่เธอตามความพอใจของผมเป็นครั้งสุดท้าย
หลังจากน้ำแตกอย่างมีความสุขในตูดเธอ เป็นครั้งแรก และน่าจะเป็นครั้งสุดท้าย, ผมงีบไปซักพักและให้เธอพักบนแขนของผม
ลูซี่, แม้ว่าเธอไม่พอใจเพราะผมใช้ตูดเธออย่างทั่วถึง, อารมณ์ดีเมื่อผมมอบหมอนแขนให้เธอ

“มันเป็นยังไง?”

“จริงๆเลย, นิสัยรุนแรงของนายไม่เคยเปลี่ยนเลย! …. แต่มันดี”

ยังใช้แขนผมเป็นหมอน, เธอเอื้อมไปสู่กระดอของผม

“ชั้นจะพูดมันให้ชัด กระดอนี้ของนายมันใหญ่ มันได้โตมาถึงขนาดนี้อย่างงดงาม”

ไม่มีชายใดที่จะไม่มีความสุข เมื่อถูกชมเกี่ยวกับขนาดโดยผู้หญิง
ผมก็ด้วย, แทงของของผมออกไปอย่างมีชัย

“ที่อายุของนายมันอาจจะโตขึ้นอีกด้วย…มันอาจจะเป็นหอกที่เหลือเชื่อในอนาคตอันใกล้”

“ใหญ่พอที่จะทำให้ลูซี่พอใจมั้ย?”

*พรืดด*, ลูซี่ระเบิดการหัวเราะออกมา

“นั่นใช่แล้ว มันอาจจะเป็นกระดอ-ซังที่ใหญ่พอที่จะทำให้ชั้นกรีดร้อง…… แต่ระวังเมื่อใช้มันกับผู้หญิงมนุษย์นะ, โอเคมั้ย? อย่าทำเหมือนที่นายทำกับรูตูดชั้นเมื่อกี้นี้เด็ดขาด แม้ว่าชั้นบาดเจ็บจริงๆ, ชั้นแค่รักษามันอย่างเร็ว!”

เธอดีดหน้าผากผมด้วยนิ้วของเธอ
ภาพดูเหมือนกับผู้หญิงได้หวานใส่ผม แต่เพราะพลังเหนือมนุษย์ของเธอ มันเจ็บจริงๆ

“มาตอนนี้, มาพักผ่อนนิดหน่อยเถอะ จากนั้นมีมีเซ็กส์อย่างหยาบๆเมื่อเราตื่นกัน”

ลูซี่ขี่ขึ้นไปบนผมและจับสมาชิกที่ค่อนข้างนิ่มแล้วของผมในรูผู้หญิงของเธอแล้วดันลง”

“ไม่ใช่ว่าเธอทำบางอย่างต่างไปจากที่เธอพูดเหรอ?”

“ไม่, มาพักแบบนี้~”

ลูซี่กัดต้นคอของคอผม, แต่ไม่เหมือนการกินปรกติ เธอไม่ได้ดูดมันทั้งหมด แต่แค่วิ่งลิ้นเธอผ่าน, เลียมัน, เพื่อที่ผมจะไม่หมดสติ
แน่นอนว่า, กระดอผมมันแข็งมากข้างในเธอจนดูเหมือนมันส่งเสียง

“หน้าอกของชั้น, กัดมันสิ มันมีพิษถ้านายดูดทั้งหมดในทีเดียว, ดังนั้นทำมันช้าๆ…”

ผมอ่านเจตนาของลูซี่ดังนั้นผมกัด หน้าอกที่ใหญ่, ขาวของเธอ
ผมรู้สึกผิดนิดหน่อย, แต่มันหายไปทันทีพร้อมกับการหายใจที่หลงใหลของเธอ

ด้วยตัวของเราเป็นหนึ่งเดียวกัน, เราเลียและดูดเลือดกัน
โดยไม่ขยับสะโพกของผม, ผมน้ำแตกอย่างเงียบๆหลายครั้ง และในที่สุดหลับไประหว่างที่ยังพัวพันกับเธอ

แม้ว่าหลังจากนั้น เราจมอยู่ในบึงของความใคร่ต่อ และแลกเปลี่ยนน้ำในตัวมากเสียจนผมคิดว่าพวกมันทั้งหมดสลับที่กัน

จากนั้นถึงเวลาที่ผมต้องออกจากบ้าน
การจากลากับแวมไพร์แน่นอนว่าเกิดขึ้นในตอนกลางคืน, ผมใส่เกราะภายใต้แสงจัด, ใส่เสื้อคลุมสีเลือดเข้ม และแบกหอกไว้ที่ไหล่ของผม

“สองปีได้ผ่านในพริบตา เทียบกับอายุที่ยาวนานของชั้น, ชั้นไม่เคยมีเวลาที่มีค่าเหมือนนี่มาก่อน มั้นสนุกจริงๆ”

“สำหรับผม, ผมรู้สึกว่าผมได้ใช้ทั้งชีวิตไปกับลูซี่”

“ฟุฟุ, นายได้เป็นชายที่ดีจริงๆ นายก็ได้ผ่านในการเรียนรู้เรื่องผู้หญิงด้วย, แต่…อย่าโจมตีผู้หญิงมนุษย์เหมือนที่นายทำกับชั้นนะ, โอเคมั้ย? พวกเธออาจจะตาย เอเกอร์ผู้อนาจาร น่าจะนอนกับผู้หญิงมากมายต่อแต่นี้ไป”

ผมคิดว่ามันเหมือนเธอมาก, แหย่ผมด้วยเสน่ห์ของเธอจนถึงช่วงเวลาสุดท้าย

“เป็นครั้งสุดท้าย, คุณจะไม่มากับผมเหรอ?”

“ม่า~ย♪”

น้ำเสียงที่ขี้เล่น, มันคือการสิ้นสุด
ผมวางริมฝีปากไปบนริมฝีปากของลูซี่
คิดถึงนั่น ว่านี่เป็นภาพสุดท้ายของผู้หญิงที่ผมนอนด้วยจนถึงตอนนี้ จุมพิตของผมอ้อยอิ่งนานขึ้น
ในท้ายที่สุด จุมพิตได้จบลง ในสะพานของน้ำลาย

“ชั้นไปกันนายไม่ได้, แต่นี่ไม่ใช่การจากลา”

เห็นผมเปิดตากว้าง, เธอกระซิบ

“เป็นคนสำเร็จ, เป็นขุนนาง, เป็นราชา, ทำให้แผ่นดินนี้เป็นของนายแล้วมาที่นี่ ถ้านายทำอย่างนั้นชั้นจะเป็นภรรยานาย, ชั้นจะเป็นภรรยาลับของนาย, ชั้นจะเป็นแม้แต่แม่นาย”

คนธรรมดาเป็นขุนนาง, ไม่ต้องพูดถึงราชา, นั่นมันหลงผิดมากเกินไป, มันเป็นไปไม่ได้มากเกินไป

“หรือบางทีเวลาผ่านไป, นายยังอยู่คนเดียวและป่วยหรือแก่ และนายรู้สึกว่าความตายใกล้เข้ามาแล้ว, เมื่อเวลานั้นมาถึงมาที่นี่ อย่างน้อยชั้นจะให้นายนอนหนุนตักชั้น และดูแลนายเป็นครั้งสุดท้าย”

นั่นช่วยได้เยอะเลย
{ไม่ว่าแบบไหน, ตราบใดที่ผมใช้ชีวิตโดยมีเป้าหมายในการเป็นราชา, ตั้งเป้าหมายให้สูงและทำให้ดีที่สุด, ใช้พลังที่ทายมีแล้วกลับมาที่นี่}, ผมได้ยินเสียงที่ไม่มีตัวตนพูด

{แต่แม้อย่างนั้น, ถ้าความมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้นและนายไต่ข้ามภูเขาลูกนั้นไป, ชั้นจะเป็นผู้หญิงของนาย, แค่ของนายคนเดียว, ตลอดกาล}, เสียงดำเนินต่อไป

แน่นอนว่ามันไม่ใช่กระแสจิตจากลูซี่
มันเป็นบางอย่างที่ผมจินตนาการขึ้นเอง
แต่ถ้าผมเป็นราชา ผมจะได้ลูซี่
เธอจะใช้ทั้งชีวิตของเธอไปด้วยกันกับผม

ขณะที่ผมจุมพิตครั้งสุดท้าย, ผมจากบ้านที่ผมอยู่มาสองปี, เกือบจะเป็นตลอดเวลาตั้งแต่ผมออกมาจากใต้ดิน
{บางทีเสียงของเธออาจจะเรียกผมให้หยุดจากข้างหลังผม, หรือบางทีเธอเองจะมาที่นี่และกอดผม}, ผมคิดและผมไปโดยไม่หันหลังกลับ, แต่ในท้ายที่สุดผมเดินผ่านป่าโดยไม่มีเหตุการณ์ใดๆจนกว่าพระอาทิตย์ขึ้น

ลูซี่มองหลังของชายที่เธอส่ง ขณะที่เขาจากไป
{นี่มันต้องเกิดขึ้นซักวันหนึ่ง~}, เธอคิด
มันเป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ เมื่อเด็กชายที่เธอมอบความรู้และความรัก ได้โตเป็นชายแล้วจากไป

{อีกคนแล้วตอนนี้, หือห์}
คิดว่านั่นเธอจะค่อนข้างเศร้า, แต่ความเศร้าจะหายไปในไม่ช้า
ไม่ว่าอย่างไร, อย่างน้อยเธอจะมีเวลาไม่จำกัด

แต่ถ้าเขาได้เป็นราชาจริงๆ, เธอควรจะทำยังไง
ลูซี่สั่น ขณะที่เธอรู้สึกชาที่ท้องเธอและกลับบ้าน

แม้ชายที่เธอโอบกอดจะไม่อยู่ที่นั่นแล้ว กลิ่นของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่ในบ้าน, ดังนั้นเธอจะพอใจแม้ว่าจะนอนคนเดียว

เธอน่าจะมีปัญหาเมื่อร่องรอยที่เขาทิ้งไว้หายไปจากบ้านหลังนี้
จากตอนนี้เธอจะดูดและฆ่าผู้ชาย ที่มาที่บ้านของเธอหรือออกไปเพื่อล่าเด็กชาย แต่เธอน่าจะไม่พอใจอีกแล้ว
เธออาจจะไม่สามารถเจอผู้ชายที่มีหัวใจ, ร่างกาย, หรือกระดอแบบนั้นอีก

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord