ตอนที่ 65

ตอนที่ 65

ออกมาจากห้องผมโดยจับมือกับอาซาฮินะ, เราเดินไปที่ห้องถัดไปผ่านทางเดิน

ผมยืนยันสภาพของยูกะขณะยืนอยู่หน้าห้องจากนั้นเคาะประตู ยูกะที่ตรวจสภาพห้องของผมด้วยหูของเธอบนกำแพงสะเทือนในความตกใจ เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะ

『ค-ค่ะ!』

ผมได้ยินเสียงตอบอีกฝั่งของประตู อาซาฮินะตอบสนองกับสิ่งนั้น

「ย-ยูกะ? ยูกะอยู่ที่นี่? ทำไม?」

ตาของอาซาฮินะสั่นขณะที่เธอพึมพำระหว่างมองมาที่ผม เธออาจไม่เคยคิดว่ายูกะอยู่ในห้องถัดไป
ระหว่างนั้น, ยูกะที่ประตูได้ถูกเคาะก็หวั่นไหวด้วย

แม้ว่ายูกะรีบมาที่ประตู, เธอสะดุดล้มเพราะกางเกงในอยู่ที่เข่าของเธอ, เธอล้มลงอย่างงดงาม
อาซาฮินะดันผมไปข้างๆอย่างสั่นๆเมื่อเธอได้ยินเสียงตุ้บ

โอเค, ลุย, อาซาฮินะ

「ยูกะ!」

ได้ยินสิ่งนั้น, เธอคาดว่ายูกะล้มลง อาซาฮินะไดร้องออกมา, เปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วรีบเข้าไปข้างในห้อง

ฟุฟุ, สมบูรณ์แบบ

「กย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ยูกะกรี้ด

「เอ๋?! เดี๋ย!? ยูกะ!? มีอะไร?!」

ได้ยินยูกะกรี้ด, อาซาฮินะหยุดและตกอยู่ในความตื่นตกใจ
เธอส่งเสียงที่สั่นระหว่างที่มองไปรอบๆ
ไม่มีแสงในห้องว่างนี้, มันมืด ยูกะที่อยู่นั่นตลอดเวลาได้ชินกับความมืด นั่นทำไมอาซาฮินะที่กระโดดเข้าไปในห้องได้ถูกเห็น
ในทางตรงกันข้อม, อาซาฮินะที่กระโดดเข้าไปในห้องที่มืดอย่างแรง ที่มาจากทางเดินที่มีแสงอย่างดี เธอไม่สามารถตรวจดูตัวของยูกะได้เพราะสิ่งนั้น
ยูกะที่ล้มไปกับพื้นอย่างงดงามได้รู้ว่าอาซาฮินะที่มองไปรอบๆอย่างสิ้นหวัง ยังไม่ชินกับความมืด เธอทำสีหน้าแน่น และจัดภาพลักษณ์ของเธอทันที

เหตุผลที่ยูกะกรี้ด นั่นคือเสื้อผ้าเธอ

ยูกะที่ดื่มดำตัวเธอเองไปกับการช่วยตัวเองเสียความเจียมเนื้อเจียมตัวไปอย่างช้าๆในห้องมืด ที่เธอยู่คนเดียว
พูดอีกอย่างก็คือ, เธอได้มีรูปร่างที่ “ไร้ยางอาย”
หน้าอกของเธอได้ถูกเปิดเผยจากการม้วนเสื้อ, กางเกงในได้ลดลงไปที่เข่าของเธอ, เธอยู่ในสภาพนั้นเมื่อเธอได้ยินเสียงกรีดร้องจากห้องถัดไป ดังนั้นเธอยังได้อยู่อย่างนั้นระหว่างที่สืบห้องถัดไป
จากนั้นอาซาฮินะปรากฏตัวขึ้น
มันดีกว่าถ้าผมเห็นรูปร่างนั้น แต่ถ้าเพื่อนสนิทของเธอ, อาซาฮินะเห็นรูปนั้น, แน่นอนว่าเธอจะอยากกรีดร้อง

ーชั้นแค่ช่วยตัวเองน่ะ ทิ้ฮิ้

ไม่มีทางที่เธอจะพูดอย่างนั้น

「ยูกะะ! ซูซูฮาระ-คุงทำอะไรเธออออ!」

เสียงของอาซาฮินะนั้นพอที่จะทำให้คนที่ไม่เกรงกลัว วิ่งเท้าเปล่า, ได้โทษผมว่าทำไมยูกะได้กรีดร้อง
ไม่ใช่ผมอยู่กับเธอตลอดเวลาเหรอ?
แม้เธอไม่สามารถใส่คดีกับผมที่ไร้เดียงสาได้, มันสะดวกในสถานะการปัจจุบัน

「ม-ไม่! มันไม่ใช่!」
「มันโอเค, ยูกะ! ถ้าซูซูฮาระ-คุงทำอะไรโหดร้ายกับเธอชั้นจะซัดเค้า!」
「มันไม่ใช่! นั่นไม่ใช่!」
「ออกมา, ซูซูฮาระ-คุง! ชั้นรู้ว่านายซ่อนที่ไหน!」

ยูกะที่จัดเสื้อผ้าเธอเสร็จปฏิเสธอาซาฮินะที่เข้าใจผิดอย่างสิ้นหวัง แต่อาซาฮินะไม่ฟังและแค่เห่าต่อ
อาซาฮินะดูเหมือนเธอเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์ แต่จริงๆแล้ว เธอไม่
อาซาฮินะไม่ใช่อีโง่ขนาดนั้นที่จะลืมว่าเธออยู่กับผมตลอดเวลานี้
หัวใจของอาซาฮินะได้เต้นอย่างรุนแรง และเธอได้ส่งสายตามาที่ประตู
แม้ว่าเธอตะโกน, อาซาฮินะหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
เธอได้ยินเสียงของยูกะ จากนั้นเสียงหล่น, เธอลืมผมและกระโดดเข้าไปในห้อง, เธอกรีดร้องกับยูกะที่เป็นสมบัติของเธอ
แล้วก็, มันเป็นไปได้ที่เธอสามารถเห็นภาพลักษณ์ของยูกะ
พูดอีกอย่าง, อาซาฮินะเห็นสิ่งที่เธอไม่ควรจะเห็น และเธอพยายามจะบ่ายเบี่ยงมันอย่างสิ้นหวัง
พูดอีกอย่างคือ, เธอได้โทษผมแล้วเธออยากได้เรือชูชีพจากผม

งั้น, นี่คือการให้กู้นะ

「มีอะไร?」

ซ่อนหลังประตู, ขณะที่ผมฟังเสียงอาซาฮินะ, ผมเข้าไปในห้อง
อาซาฮินะที่หวั่นไหวดูโล่งทันทีเมื่อเธอเห็นผมเข้าไปในห้อง แต่มันเปลี่ยนเป็นโกรธทันทีและเธอจ้องผม

「นายออกมาแล้วไอบ้ากาม! ชั้นไม่สนว่านายจะแตะต้องใคร แต่ชั้นจะไม่ให้นายแตะซักนิ้วนึงกับยูกะ!」

อาซาฮินะที่หันมาหาผมวางมือซ้ายลงบนเอวเธอ และชี้ผมด้วยนิ้วชี้มือขวา, เธอพูดอย่างโมโห

「ม-ไม่! นั่นไม่ใช่ ยู-จัง! โมตะ-คุงไม่ได้ทำอะไรผิด!」

ยูกะที่รู้สึกลน ยูกะมองหลังอาซาฮินะระหว่างร้อง
งั้นตอนนี้, ถ้าอาซาฮินะและยูกะยังคุยกันไม่เสร็จ, งั้นー

「อย่าโง่น่า นี่มันสำคัญ สาวๆอยู่นี่ก่อนตอนนี้」

อาซาฮินะและยูกะหยุดขยับเมื่อผมพูดนั่น

「ถ-ถ้ามันสำคัญ, งั้นมันช่วยไม่ได้」
「ช-ใช่ ถ้ามันสำคัญ มันช่วยไม่ได้」

ทั้งสองคนเห็นด้วยจากที่ผมพูดและลูบอกของพวกเขาในแบบที่อีกฝั่งไม่รู้
ตรวจทั้งสองคน, ผมออกจากห้อง, นำมือถือออกมาจากกระเป๋าผม
อาซาฮินะและยูกะไม่มีปัญหาแล้วตอนนี้, ต่อไปคือสาวๆบนชั้นแรก
พวกเขาต้องได้ยินเสียงกรีดร้อง แม่ตอบสนองเมื่อริกกะกรีดร้อง
แต่, สาวๆพวกนั้นอยู่ที่ชั้นหนึ่ง
ด้วยนั่นที่พูด, ผมส่งเมลไปหาพวกเขา
ไปที่ห้องชั้นยกเว้น “แม่และโลลิฮินะ”

รอข้างหน้าประตูห้องผม, ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามาข้างบน

「ยูกินะ-จัง, ฟังนะ? เธอต้องรักษาสัญญาของเธอนะ โอเคมั้ย?」
「โอ้ว!」
「เธอห้ามแตะอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาติในห้องของซูซูฮาระ-ซัง เธอต้องเป็นเด็กดี ถ้าไม่ เธอจะถูกเกลียดโดยซูซูฮาระ-ซัง」
「มันโอเค! ชั้นจะแต่งงานกับโมทาโร่!」
「ไม่, เหมือนที่ชั้นพูด…」

ผมได้ยินเสียงของมารินะและยูกินะ
มารินะดูเหมือนจะไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับยูกินะแต่, นั่นแค่ที่ยูกินะติดกับมารินะมากขนาดไหน

「โมทาโร่! ชั้นมาแล้ว」

วิ่งขึ้นมาชั้นบน, ยูกินะปรากฏตัว

「ย-ยูกินะ-จัง! มันน่ากลัวถ้าซูซูฮาระ-ซังโกรธ!」

มารินะรีบขึ้นมาชั้นสองตามยูกินะยกยูกินะที่พยายามจะรีบมาที่ผม

「อุว้า! ชั้นจะถูกฆ่าโดยสัตว์ป่า」

ยูกินะที่ถูกยกและกดลงอยากจะหนีจากการโดนกดโดยนมของมารินะ เธอได้ดิ้นรนแต่, มันดูเหมือนพลังนั้นไม่เทียบกับมารินะ
ยังไงซะ, ยูกินะได้เล่นคาราเต้แต่เธอยังเล็ก
แล้วก็, หัวใจยูกินะเป็นผู้ชาย ผู้ชายปรกติแล้วจะพอใจเมื่อกอดมารินะ มันมีคนที่มีความชอบ แต่ผมไม่คิดว่ามีผู้ชายที่คิดว่ามารินะนั้นไม่น่ารัก
มากกว่านั้น, นมเธอใหญ่มาก
แต่กระนั้น, ยูกินะดูไม่ตื่นเต้นเลยซักนิด
หัวใจเธอเป็นผูชายจริงๆเหรอ
ด้วยที่เธอยืนยันว่าหัวใจเธอเป็นผู้ชาย, เพื่อนสนิทของเธอคือโลลิฮินะ และเธอได้ติดมารินะ, เธอได้ชินกับการสัมผัสกับผู้หญิง
ถ้าหัวใจของเธอเป็นผู้ชายจริง, จริงๆแล้วเธอจับผู้หญิงอย่างธรรมชาติมากขนาดนั้นได้เหรอ?
ผู้ชายที่อายุเท่ายูกินะควรจะมีความคิดถึงผู้หญิง
ยังไงซะ, ผมคิดว่ามีความต่างส่วนบุคคล
หัวใจของเธอเป็นผู้ชายที่เป็นโฮโม, ผู้หญิงนั้นอยู่นอกเหนือความรักดังนั้นเธอสามารถสัมผัสพวกเขาได้อย่างธรรมชาติ?
หืมมม, ผมไม่เข้าใจมัน

「นี่เกี่ยวกับอะไร?」

มารินะที่จับยูกินะถามผม จากนั้นผมสามารถเห็นคิซารากิจากข้างหลัง

「โมทาโร่! ช่วยชั้นด้วย! ชั้นได้ถูกไวรัสนมมมมมม!」

ยูกินะที่ดิ้นจากการกอดของมารินะได้ยืดมือของเธอมาสู่ผมอย่างสิ้นหวัง
ไวรัสนม? เธอจะได้นมมโหฬารเหมือนมารินะถ้าเธอติดไวรัสเหรอ?
นั่นจะเป็นไวรัสที่มหัศจรรย์ ได้โปรดแพร่เชื้อกับอาซาฮินะไม่ว่ายังไง

「โอ้ว, ติดไวรัสซะ ชั้นจะเติมเต็มเธอด้วยแบคทีเรียมากมาย」

ผมพูดระหว่างที่ลูบหัวยูกินะ
ยังไงซะ, ผมคิดว่ายูกินะมีนมใหญ่แม้คุณตะปล่อยเธอไว้ลำพัง
เมื่อเปรียบเทียบเธอนั้นใหญ่กว่าสาวอื่นที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันแม้ว่าตอนนี้

「อุว้า! ชั้นได้ถูกทิ้งโดยโมทาโร่! แม่ว่าเราสัญญาจะแต่งงานกันนนนนน!」

ถูกทิ้งโดยผม, ยูกินะได้ดิ้นแต่, เธอได้พอใจกับการลูบหัว, แก้มของเธอแดง
สาวคนนี้ดูน่ารักนะ มากกว่านั้น, เธอผมบลอนต์พร้อมตาสีฟ้า ถ้าเพียงแค่ตัวตนเธอดี
พูดสิ่งนั้น, ผมจำไม่ได้ว่าสัญญาจะแต่งงานกับเธอนะ
มีความคิดย่างนั้น, ผมส่งสายตาให้มารินะ

「มีปัญหาอะไรมั้ยข้างล่าง?」

ถามมารินะ, เธอหัวเราะอย่างเขินอาย

「ได้ยินเสียงกรีดร้องของสาวจากชั้นสอง, แม่ได้กังวล」

มารินะเข้าหาผม และตอบในการกระซิบ
แน่นอน

「งั้น?」
「พวกเรารู้ว่ายูกะ-ซังและอาซาฮินะ-ซังอยู่ที่ชั้นสอง ชั้นสองคนอยู่ในปีที่กำลังโตทางอารมณ์ ดังนั้นชั้นบอกว่าพวกเขาอาจจะสู้กับซูซูฮาระ-ซัง」
「แล้วแม่ว่าไง?」
「ชั้นไม่รู้ว่าเธอโอเคกับมันมั้ย แต่มันพอที่จะให้เธอไม่มาดูชั้นสอง แต่…」
「แต่?」

ถามมารินะอีกครั้ง, เธอเข้ามาใกล้กว่าเธอแล้วนำริมฝีปากของเธอมาที่หูของผม

「เสียงก่อนหน้านี้มาจากยูกะ-ซัง แต่เสียงร้องแรกมาจากคนอื่นใช่มั้ย? มันไม่ใช่อาซาฮินะด้วย ชั้นไม่รู้ว่าแม่จะสังเกตมันมั้ย」
「มันแย่ขนาดนั้น?」
「ไม่, เพราะยูกินะ-จังได้ร้องเพลงอย่างไพเราะ มันไม่แย่ขนาดนั้น เสียงของยูกินะ-จังนั้นสูงมาก, สวยงามและโปร่งใส, มันไปได้ดี แล้วก็, เธอร้องเพลงเก่ง」

เข้าใจแล้ว ผมคิดว่ามันแย่ขนาดนั้น แต่เรายังได้อยู่อย่างไรก็ไม่รู้
ยูกินะได้ฟังอยู่, พูดถึงแล้ว, เธอได้เงียบซักพักนึงแล้ว, คือที่ผมคิดขณะที่ผมมองหน้าอกของมารินะ และหน้าของยูกินะได้ดันเข้ากับหน้าผม
ยูกินะที่ถูกอุ้มโดยมารินะได้สัมผัสกับผมขณะที่มารินะเข้าหาผม
หน้าของยูกินะฝังอยู่ในหน้าอกผม และหูของเธอแดง ขณะที่เธอได้ดื่มดำกับการดมกลิ่นของผม
แค่เธอหมกมุ่นกับผมมากขนาดไหน?
ผมไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกตัวผมเอง แต่ผมไม่ใช่คนที่หน้าตาหล่อ และผมพูดนี่เอง, ตัวตนของผมนั้นแย่ที่สุด
ผมสามารถเข้าใจยูกะ เธอได้อยู่ภายใต้ความประทับใจที่ผมช่วยเธอ มารินะเกลียดผมตอนแรก แต่หัวใจของเธอได้ถูกลากโดยความรู้สึกดี ที่มอบให้กายของเธอ ผมสามารถเข้าใจสองคนนี้ได้
แต่, ผมไม่เข้าใจว่าทำไม กับยูกินะ
แค่เธอชอบผมที่อะไรกัน?
มีความต่างส่วนบุคคลแต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจการที่ยูกินะดึงดูดกับผม ที่พูดว่าผมชอบผู้หญิงสวยมากกว่า

「อืม…」

เมื่อผมหันไปที่เสียงที่ผมได้ยิน, มารินะมองผมด้วยสีหน้าที่มีปัญหา

「ชั้นได้ปล่อยยุย-จังไว้ข้างล่าง, นั่นโอเคเหรอ?」

มันดูเหมือนเธอกังวลเกี่ยวกับโลลิฮินะ
ยังไงซะ, ผมไม่คิดว่ามันดี
หัวใจของโลลิฮินะนั้นอ่อนแอ เธอต้องกังวลอย่างแน่นอนที่เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ถูกเรียก แล้วบนนั้น, เธออาจจะกังวลที่ถูกดึงออกห่างจากอยู่กินะ
ผมรู้สิ่งนั้น ผมเข้าใจความรู้สึกของการเป็นคนแปลก แต่ー

「การคุยที่เรากำลังจะทำ มันดีกว่าที่น้องสาวของอาซาฮินะจะไม่ได้ยิน」
「เอ๋?」
「ไม่ว่ายังไง, เธอจะเข้าใจมันเมื่อเธอรู้มัน」

มารินะเอียงหัวของเธอ ผมลูบไหล่ของมารินะ
โลลิฮินะพึ่งยูกินะ และเธออาจจะบุ่มบ่ามถ้าเธอรู้ว่ายูกินะอยู่ในอันตราย
เหมือนที่พี่สาวของเธอได้พุ่งออกไปจากบ้าน
ถ้าเธอพุ่งออกไปจากบ้านเหมือนแบบนั้นงั้น ผมจะปล่อยเธอให้เธอทำตามใจ แต่, โลลิฮินะต่างจากอาซาฮินะ เธอพึ่งยูกินะถ้าเธอจนมุม และแม้ว่ายูกินะที่เธอพึ่งพาได้สละตัวเธอเอง, โลลิฮินะจะเห็นแค่ตัวเธอเองที่เป็นคนที่ถูกปกป้อง
กระโดดเข้าไปในอันตรายด้วยตัวเธอเองแล้วไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน, เธอแค่อีโง่ที่ทำให้คนอื่นเกี่ยวข้อง
งั้น, เธอไม่ควรจะได้ข้อมูล แม้ว่าเธอรู้สึกแปลก, มันดีกว่าที่จะเสียยูกินะไป
แล้วก็, มันเป็นความคิดของผมที่จะกีดขวางโลลิฮินะ งั้นเธอควรแค่แค้นกับผม
พูดสิ่งนั้นー
ผมลูบหัวมารินะและลูบมันอย่างหยาบๆ

「ชั้นค่อนข้างโล่งใจที่เธออยู่ชั้นแรก ชั้นคิดว่าเธอทำอะไรได้」

พูดสิ่งนั้น, ผมได้เริ่มเดินไปที่ห้องว่าง

「………………เอ๋?」

ผมได้ยินเสียงที่โง่เขลาของมารินะจากข้างหลัง
ผมหันไปกับมารินะแต่ผมสามาถเห็นตัวที่แข็งของเธอระหว่างที่เธอจับยูกินะ
เธอต้องตกใจที่ถูกชมโดยผม
มันไม่ใช่ว่าผมเยินยอมารินะ ผมแค่บอกความจริงกับเธอ

มารินะที่จับยูกินะ และคิซารากิที่ตามพวกเขาได้เข้าห้องที่อาซาฮินะและยูกะอยู่

จากนั้น

「อาซาฮินะ, อธิบายเกี่ยวกับริกกะให้ทุกคนฟัง มันไม่ใช่เพื่อชั้น มันจำเป็นต้องถูกอธิบายเพื่อทุกคน ร่วมมือกับชั้นด้วย」

เมื่อผมถามเธอ, อาซาฮินะยิ้ม

「ฟุฟุ, ไม่ใช่ว่านายจริงใจเหรอ? ดีมาก, ชั้นจะร่วมมือกับนาย」

กอดอกเธออย่างภาคภูมิใจ, อาซาฮินะยิ้มระหว่างที่ดูถูกผม จากนันตอบในท่าทางที่ภาคภูมิใจ
อา เหี้ย, ทำไมเธอแม่งน่ารำคาญ ถ้าเธอเป็นทาสงั้นเคารพมาสเตอร์ของเธอสิ
ทนมัน, ทนมันผม ผมจะแค่ทำทุกอย่างเสียถ้าผมไม่อดทนตรงนี้

「ส-แสดงท่าทางแบบนั้นกับซูซูฮาระ-ซัง…」

มารินะกลืนน้ำลายและส่งเสียงของความตกใจ

「เพราะโมทาโร่เคารพเน่-ซัง, ชั้นจะฟัง」

ยูกินะที่ถูกแบกมาโดนมารินะพูดออกมา
ผมไม่ได้เคารพเธอ อย่าเข้าใจมันผิดๆ

「อย่างที่คาดกับอาซาฮินะ-ซัง!」

ตาของคิซารากิส่างสว่างและไขว้มือของเธอ เพราะท่าทางที่อวดดีของอาซาฮินะ อย่างที่คาดกับผู้ศรัทธาของอาซาฮินะ
แต่ยูกะ, เธอแค่ยิ้มเมื่ออาซาฮินะหยาบคายกับผม
ย-ยังไงซะ โอเค ความสำคัญมันอยู่ที่การอธิบายความอันตรายของริกกะให้ทุกคนฟัง ผมจะเป็นคนที่มีปัญหา ถ้ามันมีการถกเถียง

「ฟังนะทุกคน ทุกอย่างที่ซูซูฮาระ-คุงจะบอกเธอนั้นเป็นความจริง ไม่ว่ามันจะฟังไม่เป็นจริงแค่ไหน, มันเป็นความจริง ชั้นยืนยันสิ่งนั้น」

ยืนไกลจากยูกะและต่อจากผม, เธอวางมือซ้ายลงบนหน้าอกที่ไม่มีตัวตนที่เธอภาคภูมิใจ จากนั้นพูดออกมา
เธอแม่งผู้หญิงน่ารำคาญแต่มันดูเหมือนเธอจะเข้าใจหน้าที่ของเธอเอง
มอบการมองข้างให้อาซาฮินะ, เธอพยักหน้ากับผม ยืนยันนั่น, ผมเริ่มพูดเกี่ยวกับริกกะ

หลังจากอธิบายทั่วไปเสร็จ, ทุกคนได้เงียบ
มารินะไร้คำพูดและยูกะได้ซีเรียส จากนั้น, หน้าของคิซารากิได้ซีด
ยูกินะที่ถูกอุ้มโดยมารินะมีใบหน้าที่ว่างเปล่า, มันเข้าใจยากเกินไปเหรอ?

「เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อว่าริกกะเป็นสัตว์ประหลาด แต่, ชั้นอยากจะให้เธอรู้ว่าริกกะอันตราย แล้วก็, สิ่งทีเรียกว่าความสามารถพิเศษนั้นมีอยู่จริง」

ผมบอกทุกคนที่เงียบงัน
เพื่อให้พวกเขาเข้าใจอย่างถูกต้อง, มันง่ายกว่าที่จะแสดงความสามารถของริกกะให้ทุกคนดู เหมือนกับที่ทำกับอาซาฮินะ
แต่นั่นมีความเสี่ยงที่จะทำให้มันสับสนมากกว่าที่จำเป็น
ที่ผมต้องการคือทุกคนได้รับคำสั่งด้วยความระวัง แต่มันจะแย่ที่สุดถ้าพวกเขาสับสน

「แล้วแต่เธอว่าจะเชื่อมันหรือไม่ แต่คิดเกียวกับมัน นี่มีความหมาย ซูซูฮาระ-คุงจะพูดอย่างเดียว นั่นคือให้ระวังตัว」

เสียงที่สง่างามของอาซาฮินะก้องอยู่ในห้องที่เงียบ
เธอไม่กล่อมพวกเขาให้เชื่อในเรื่องราวที่ไม่น่าเชื่อแต่เธอได้เข้าไปที่ประเด็น
แม้ว่าผมรำคาญที่อาซาฮินะช่วยผม, มันไม่แย่

「ริกกะได้ถูกจับตัวแล้ว และเธออยู่ที่ห้องของชั้นตอนนนี้ ยังไงก็ตาม, เหตุผมที่ชั้นพูดเกี่ยวกับสิ่งนั่เพราะมีคนอื่นอีก ที่ดูเหมือนจะมีความสามารถพิเศษเหมือนริกกะ เธอเป็นเจ้าของริกกะและอันตรายมากกว่าริกกะ」

ทุกคนถูกดึงดูดโดยคำพูดนั้น
หลังจากที่อธิบายถึงความอันตรายของริกกะ, แน่นอนว่ามันจะน่าตกใจ ที่รู้ว่าบางคนได้อันตรายมากกว่าอีก
นี่มันดี แม้ว่าพวกเขาตกใจ, นั่นหมายถึงพวกเขาเชื่อในการพูดของผม
อาซาฮินะเห็นด้วยอย่างสิ้นเชิงกำคำพูดของผม, ดังนั้นมันเป็นการเรียกให้ระวังตัว

「ชื่อของเธอคือ คามูโระ ฮิซูกิ ยูกะ-จังมอบข้อมูลนั้น และเธอคือเพื่อนเก่าของมารินะ」

มารินะและยูกะที่ได้ยุ่งเกี่ยวกับคามูโระ ฮิซูกิในคนที่อยู่ตรงนี้ อาซาฮินะ, คิซารากิ, และยูกินะนั้นไม่เกี่ยว แต่อย่างน่าเสียใจ, สามคนนั้นไม่สามารถไม่เกี่ยวข้องอย่างแน่นอน
อาซาฮินะและคิซารากิไปที่โรงเรียนเดียวกันกับเธอ พวกเขาสองคนจำไม่ได้ว่าติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิ แต่มันเป็นไปได้ว่าอีกฝั่งได้ติดต่อ
ยกตัวอย่างเช่น, พวกเขาสามารถผ่านกันบนถนนโรงเรียนหรือทางเดิน
ผมได้ไปช้อปปิ้งกับมารินะและยูกะก่อนหน้า แต่คามูโระ ฮิซูกิได้อยู่ในรถไปเดียวกันในเวลานั้น นอกจากตอนนั้น, ผมผ่านคามูโระ ฮิซูกิหลายครั้งแต่ผมไม่รู้เลย
เหมือนกัน, ผมไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ว่าอาซาฮินะและคิซารากิ ได้ติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิ
และยูกินะ, คามูโระ ฮิซูกิสร้างเรื่องชายที่มีกระบอง, เมื่อผมมาติดต่อกับเขาก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ผมติดต่อกับยูกินะ ถ้างั้น, มีความเป็นไปได้ที่ยูกินะก็ถูกหมายหัวโดยคามูโระ ฮิซูกิ
ถ้าเธอได้มหมายหัวยูกินะ งั้นมีความเป็นไปได้ที่เธอรู้ถึงตัวตนของโลลิฮินะด้วย
พูดอีกอย่าง, มันเป็นไปได้ที่ทุกคนที่นี่ได้ติดต่อกับคามูโระ ฮิซูกิในแบบใดแบบหนึ่ง และผมไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ว่าพวกเขาได้อยู่ใต้ความสามารถ ของคามูโระ ฮิซูกิแล้ว

「แม้ว่านี่เป็นการคาดคะเน, มันเป็นไปได้ว่าคามูโระ ฮิซูกิมีความสามารถที่จะแทรกแซงกับจิตวิญญาน การรบกวนจิตใจ, สั้นๆ, ควบคุมจิตใจ」

มารินะและยูกะตอบสนองกับคำพูดผม
ทั้งสองคนได้ข้องเกียวกับคามูโระ ฮิซูกิมากกว่าทุกคน
ได้ยินว่าควบคุมจิตใจ, พวกเขาคิดเกียวกับมันอย่างแน่นอน

「จากใจชั้นไม่รู้ว่าความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิคืออะไร มันไม่ดีถ้าเธอคิดเกียวกับมันมาก ทุกคนจะหลงในทางเดินที่มืดมิด ถ้าเธอกังวลกับมันมากไป และเธออาจจะแม้แต่ขุดหลุมฝังตัวเอง」

ผมก็ไม่เข้าใจมันมันดังนั้นการอธิบายมันก็ยากด้วย
สั้นๆคือ, ผมอยากให้พวกเขาระวัง แต่ผมจะอธิบายนั่นยังไง ผมได้กังวลคิดเรื่องนั้นแต่อาซาฮินะที่ยืนต่อจากผมเดินไปข้างหน้า

「มันไม่สำคัญว่าคามูโระ ฮิซูกิมีความสามารถแบบไหน สิ่งเดียวที่เราทำได้คือไม่เข้าหาคามูโระ ฮิซูกิ วิ่งหนีทันที่ถ้าพวกเธอเห็นเธอ แล้วก็, อย่าละทิ้งความระวัง มันมีแค่สามอย่างนั้น ไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับอย่างอื่น」

วางมือซ้ายของเธอลงบนหน้าอกที่มันไม่มีอยู่, อาซาฮินะพูดอย่างสง่างาม
ผมได้ตะลึงเกี่ยวกับมัน
ไม่, ผมเห็นด้วยกับสิ่งนั้นอย่างสิ้นเชิง
คำพูดตรงๆของอาซาฮินะพูดทุกอย่างที่ผมอยากพูดอัดรวมกัน
แม้ยูกินะที่ไม่เข้าใจหัวข้อที่คุยกันก็พยักหน้ากับคำพูดอาซาฮินะ

「แล้วก็, นั่นเป็นการร่วมทั้งหมดที่ชั้นจะทำ จากนี้ไป, ยูกิ-เซ็นไป, เธอควรร่วมมือกับซูซูฮาระ-คุง」
「เอ๋?」

มารินะส่งเสียงที่โง่เง่าเมื่อถูกเรียกโดยอาซาฮินะ แทนที่จะอย่างนั้น เธอตกใจ ใครจะคิดว่าอาซาฮินะจะพูดกับมารินะ
มากกว่านั้น, เธอใช้การเรียกที่เคารพกับมารินะ
มารินะ, แค่เธอทำอะไรกับอาซาฮินะ?

「ยูกิ-เซ็นไปโตสุดในกลุ่มพวกเราใช่มั้ย? แล้วก็, ยูกิ-เซ็นไปนั้นเข้าสังคมที่ที่สุดในหมู่พวกเรา การเข้าสังคมของเธอนั้นสูง พูดอีกอย่าง, เธอเห็นคนรอบข้างได้อย่างดี ผูหญิงสายตาสั้นแบบชั้นเทียบกับเธอไม่ได้เลย」

พูดสิ่งนั้น, อาซาฮินะออกจากข้างผมและกลับไปที่ข้างยูกะ

「ชั้นโอเคแค่ปกป้องยูกะ」

เธอกอดอกอย่างภาคภูมิใจแล้วพูด
มารินะมองไปรอบๆ รอบข้างที่เงียบ
ดูสภาพมารินะ, มันดูไม่เหมือนว่าเธอทำอะไรบางอย่างกับอาซาฮินะ
มันตรงกันข้ามมั้ย? อาซาฮินะเห็นทักษะของมารินะเหรอ?
แต่, แม้มมันทางอ้อม, เธอยอมรับมารินะที่เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้ยูกะตกนรก
ผมคาดกับมารินะว่าจะทำบางอย่างกับอาซาฮินะ แต่ใครจะคิดว่ามันจะเป็นผลแบบนี้
แม้เธอพูดว่าเธอสายตาสั้นแต่ตรงไหนล่ะ? ไม่ใช่เธอมองอย่างถูกต้องแล้วเธอ?

「มานี่มารินะ」

เรียกมารินะออกมา, เธอตกใจจากนั้นมองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่าย
หลังจากซักพัก, หน้าของมารินะได้แดงสด
เธอน่าจะไม่คิดว่าเธอจะถูกยอมรับโดยอาซาฮินะ
มากกว่านั้น, อาซาฮินะที่มีท่างทางที่ไม่เคารพแม้แต่เรียกมารินะว่า “เซ็นไป”, เธอได้มอบความเคารพ

ยังไงซะ, แน่นอนว่ามันจะตกใจ แม้ผมก็ตกใจ

คำอธิบายเกี่ยวกับทุกคนเกือบจะจบแล้ว
ผมจะแค่มอบคำสั่งให้มารินะและทิ้งทุกอย่างไว้ให้เธอ
มารินะเป็นหอบัญชาการขององกรณ์นี้ ทีมเอ คือ อาซาฮินะ, ยูกะ, คิซารากิ ทีมบี คือ ยูกินะ และ โลลิฮินะ และกัปตันของแต่ละทีมคืออาซาฮินะและยูกินะ ทั้งสองคนจะรับคำสั่งจากมารินะและร่วมมือกันในการเคลื่อนไหว
และผมー

ผมเป็นการโจมตีฆ่าตัวตาย

ผมได้ถูกเทศโดยอาซาฮินะว่าอย่าทำอะไรคนเดียว แต่ผมเป็นคนที่คามูโระ ฮิซูกิมีเป้าหมาย ถ้าความหวังของเธอเป็นจริง, เธอแค่ต้องการจะมีลูกกับผม
งั้น, ผมควรจะแค่ไปโจมตีคนเดียว
เพราะผมเป็นเป้าหมายของเธอ, คามูโระ ฮซูกิจะมาติดต่อผมแน่นอน ถ้ามันใช้เวลา, เธออาจจะพยายามใช้รอบข้าง
เป้าหมายของคามูโระ ฮิซูกิคือผม และมันปรกติที่จะโจมตีรอบข้างด้วยความสามารถรบกวนจิตใจของเธอ
มากกว่านั้น, นี่น่ากลัวเกี่ยวกับการรบกวนจิตใจคือ เมื่อคนที่คุณคิดว่าเป็นพวกได้เป็นศัตรูกระทันหัน
งั้นมันดีที่สุดที่จะไปคนเดียว และผมควรจะจัดการก่อนคามูโระ ฮิซูกิทำอะไรที่ไม่จำเป็น
แย่ที่สุดคือ, คามูโระ ฮิซูกิจะพอใจเมื่อเธอได้ผม
มากกว่านั้น, ผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนอื่น มารินะอยู่ที่นี่, อาซาฮินะนั่นใช้งานได้มากกว่าที่ผมคิดและอาซาฮินะมือมือขวาที่ชื่อว่ายูกะ
ดังนั้น, ผมไม่ต้องใสใจอะไรซักอย่างและแค่ไปตามลำพัง
ตั้งแต่ทีแรก, ผมไม่ถือที่จะแพ้อย่างมีเกียรติ

พูดสิ่งนั้น, ทุกคนจะอยู่ในบ้านผม
มันได้ดึกแล้ว ดังนั้นมันช่วยไม่ได้, พวกเขาจะอยู่สองคืน
ผมไม่คิดว่ามันเป็นบางอย่างที่ต้องกังวลแต่, มันโอเคที่พวกเธอไม่กลับบ้านเหรอ?

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord