ตอนที่ 38

ตอนที่ 38

พวกเราหันหน้าเข้าหาห้องนั่นเล่นขณะที่เดินลงไปสู่ทางเดิน

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

มารินะเดินเหมือนเป็ดขณะที่เธอสั่น, งอตัวมาข้างหน้ากับมือซ้ายที่แปะกำแพง และมือขวาจับท้องของเธอ, เธอหายใจแรงเหมือนสุนัข
หน้าของเธอซีด และเธอเหงื่อออกอย่างมาก
มันแต่ไม่กี่เมตรจากห้องน้ำแต่มารินะได้ถึงขีดจำกัดแล้ว
มองดูและมีความสุขกับตัวของมารินะที่ดิ้นในความเจ็บปวด, ผมยิ้ม
ผมจับตัวของยูกะได้ในระยะของความสามารถเข้าใจพื้นที่
ยูกะที่ใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนของมารินะดูสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างลับๆ
มันดูเหมือนว่าเธอมาสืบเพราะมารินะไม่ได้กลับมาเร็ว
มันเป็นความสามารถที่สะดวกจริงๆ ผมสามารถได้รับข้อมูลเกี่ยวกับคู่ต่อสู้โดยไม่ถูกสังเกต
พูดสิ่งนั้น, ยูกะได้ไปที่ห้องนั่งเล่น โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผมแต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้านคำสั่งผมด้วย
เพราะทั้งหมดผมบอกเธอให้เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ แต่ผมไม่ได้บอกเธอให้รอในห้องนั่งเล่น

「มารินะ, อยากสบายมั้ย? ถ้ามันเจ็บงั้นก็ปล่อยมันออกมา ชั้นจะให้เธอทำความสะอาดมัน แต่ชั้นจะไม่ทำโทษเธอ」

ยืนอยู่หลังมารินะ, ผมนวดหน้าอกเธอด้วยสองมือ จากนั้นผมวาดริมฝีปากไปที่หูของเธอและกระซิบ
น้ำหนักของไม้หนีบผ้าที่ติดกับหัวนมเธอส่าย ขณะที่ผมนวดหน้าอกที่ใหญ่ของเธอ, และหัวนมได้ทำการกรีดร้อง

「ยังไงก็ตาม, มันจะไม่มีรางวัล」

เพิ่มคำนั้นระหว่างที่ยิ้ม, ผมจับน้ำหนักของไม้หนีบผ้าและโจมตีหัวนมเธอ และดึงมัน

「ฮิ้กุ♥」

หน้าอกยืดออกมาและไม้หนีบผ้าที่โจมตีหัวนมเธอเหมือนจะฉีกมันออก จากนั้นมารินะหน้าแดงและส่งเสียงร้องที่หวาน
เธอรู้สึกดีในสถานการณ์แบบนี้

「ป-โปรดอย่าเข้าใจผิด…」

หน้าที่ซีดของเธอได้แดง, กัดฟันขณะที่น้ำลายหยดลง, มารินะที่หายใจแรงเหมือนสุนัข พูดออกมาในเสียงที่สั่น

「มันไม่ใช่ว่าชั้นทนมันเพื่อรางวัล…」

ขาที่แคบของเธอสั่น, มารินะได้ยับตอนนี้กระนั้นเธอพูดออกมาอย่างมีพลัง ด้วยแสงที่อยู่ในตาเธอ

「โอ้, เธอไม่ต้องการรางวัลเหรอ」

พึมพำ, ตาที่มีแสงที่มีพลังสั่นอย่างรุนแรงและหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดด้วยความเศร้า
มันไม่มีทางที่เธอจะไม่ต้องการรางวัล เธอบอกตัวเธอเอง แต่มารินะแสดงสีหน้านั้น เมื่อเธอรู้ว่าเธอจะไม่ได้มัน
มาติดอยู่กับมันแบบนี้เถอะถ้าเธอนั้นดื้อ
มีความคิดอย่างนั้น, ความรู้สึกดีวิ่งมาที่สันหลังผมจากนั้นผมรู้สึกว่าน้ำเงี่ยนได้เล็ดออกมาจากควยผม

「เธออยากได้มันมั้ย? หืมม? เธออยากได้รางวัลมั้ย? มันเป็นยังไง, มารินะ?」

ผมดึงน้ำหนักระหว่างที่ถามเธอ

「งิ้ ♥ อิกิ้ ♥ ฮิกกกกิ้♥」

หน้าอกได้ยึดโดยการดึงน้ำหนัก และหัวนมที่ถูกดึงโดยไม้หนีบผ้าได้ถูกโจมตีอย่างหนัก มารินะส่งเสียงร้องที่หวานเป็นผลของมัน

「ช-ชั้นไม่ได้ทำงานหนักเพราะต้องการรางวัล ♥ …แต่ถ้าเธอมีชั้นจะรับมัน ♥」

แม้เธอจะหอบขณะที่หัวนมเธอถูกโจมตี, มารินะพยายามจะตอบอย่างดื้อรั้น ด้วยสีหน้าที่แน่น แต่เธอถามถึงรางวัล
ทำไมสาวคนนี้ถึงเติมเชื้อไฟให้หัวใจซาดิสม์ของผมได้ดีจัง?
ทำไมชิโนซากิไม่สังเกตเสน่ห์ของคนนี้? ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าของเล่นชิ้นนี้

「ชั้นจะมอบรางวัลให้เธอแน่นอนถ้าเธอทนมันได้อย่างสมบูรณ์」
「♥」

รอยยิ้มลอยขึ้นมาบนหน้ามารินะชั่วเวลาหนึ่ง ผมกระซิบใส่เธอ และพลังได้เข้ามาในทั้งตัวของเธอ
เธอง่ายที่จะเข้าใจจริงๆ เธอน่ารำคาญบางครั้ง แต่ผมไม่เกลียดมัน
แม้ว่าเธอได้รู้สึกแย่หลังจากโดนดุ, หางของเธอได้กระดิกทันทีที่เธอถูกชมเหมือนสุนัข ดังนั้นผมโหดร้ายไม่ได้

มันมีเหงื่อมันจำนวนมากพุ่งออกมาจากตัวของมารินะ และเธอไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างสิ้นหวัง แต่เธอไม่สามารถจะขยับได้ครึ่งทาง
มารินะทรุดลงขณะที่เธอลากตัวเธอเองด้วยมือซ้ายบนกำแพง
เธอได้เลยขีดจำกัดไปแล้วอย่างที่คาด แต่ใจของเธอยังไม่แตกสลาย แต่ตัวของเธอไม่ฟังสิ่งที่เธอพูด
ทำอะไรดี? ผมอยากกระทำชำเรามารินะตรงหน้ายูกะแต่ดูเหมือนว่าเราไปที่ห้องนั่งเล่นไม่ได้
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นั้นเป็นไปไม่ได้, เธอได้ทำดีที่สุดแล้วบนครั้งแรกของเธอ, ยูกะมองมาทางนี้ ดังนั้นมันยังอยู่ในแผนการ
งั้นเราควรทำมันที่นี่?

「อุ, กกกุ, อออุ…ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

มารินะที่นั่งอยู่บนพื้นเริ่มขยับอย่างตุปัดตุเป๋ระหว่างที่เล็ดเสียงครวญ
ผมคิดว่าเธอพยายามจะลุกขึ้น แต่มารินะทำบางสิ่งที่คาดไม่ถึง
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะยืน แต่เธอยังไปที่ห้องนั่งเล่น
มารินะคิดอย่างนั้นและเริ่มคลานสี่ขา
มันมีไวเบรเตอร์แทงอยู่ในหีของเธอ และที่อุดตูดในรูตูดเธอ
มารินะเหวี่ยงก้นเธอระหว่างที่เดินหน้าอย่างไม่สม่ำเสมอ จากนั้นท้องที่บวมของเธอทำเสียงเปียกโชก
เธอได้ไปอย่างช้าๆและเหมือนกับหมาอย่างสิ้นเชิง
หมาตัวเมียที่ถูกสวนทวารอย่างมากอยู่ที่นั่น
เธอโยนศักดิ์ศรีที่สำคัญของเธอในฐานะมนุษย์ และข้ามเส้นที่สำคัญในฐานะมนุษย์, มารินะเสื่อมลงไปเป็นสัตว์เพื่อบรรลุจุดประสงค์ของเธอ
ผมคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่เธอได้ทรยศความคาดหมายของผมในความหมายที่ดี
รางวัลจะชำระมัน
มารินะไปถึงจุดที่ผ่านเส้นของการฝึกนี้แล้ว แม้ผมจะพลาดหลังจากนี้ เธอจะถูกตัดสินสำหรับรางวัลเท่านั้น

「เฮ้มารินะ, ปล่อยมันออกมา, โฮเร่ะ โฮเร่ะ」

ยองตรงหน้าก้นของมารินะ, ผมเรียกเธอเหมือนกับทำให้เธอเป็นตลก และผมจับที่จับของที่อุดตูดที่ออกมาจากรูตูดเธอ จากนั้นดึงมัน

「อะกุ ♥ อ๊าาา ♥ อออออออออออออออออิ้ ♥」

ที่อุดตุดเพื่อจะแหวกรูตูดได้หนีไป แต่มารินะส่งเสียงครวญหวานที่เศร้าสร้อยและปิดรูตูดเธอแน่น ที่อุดตูดถูกดูดเข้าไปในรูเป็นผลของมัน

「ปล่อยมันออกมา โฮเร่ะ, แค่ปล่อยมันออกมา」

ที่อุดตูดถูกดูดเข้าไปข้างใน ได้ถูกดึงที่จับดึงแล้วดึงอีก

「ฮิ้กุ ♥ อุกุ ♥ อุกกกกกกกกกกกกกกกกุ ♥」

ที่อุดตูดถูกดึงออกเมื่อผมเบาพลัง, รูดูดเหมือนเวทมนตร์
สนุกจัง
เพราะรางวัลได้ถูกกำหนดไว้แล้ว, มันไม่มีความจำเป็นที่มารินะต้องทนอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม มารินะไม่รู้เรื่องนั้น
รูตูดได้ถูกเปิดอย่างเป็นไปไม่ได้ระหว่างที่ดึงออก, มารินะครวญขณะที่เธอปิดมันแน่นและดูดที่อุดเข้าไป
ไม่ผมจะดึงที่อุดตูดแค่ไหน มันยังถูกดูดไปโดยมารินะ
นั่นน่าสนใจจนทนไม่ได้ จนผมดึงที่อุดตูดหลายครั้ง

มารินะเดินหน้าระหว่างที่สีขา มันมีเสียงเปียก ช่ะป่อนช่ะป่อนก้องอยู่

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」

น้ำลายและเหงื่อมันได้หยดลง
หน้าอกที่ใหญ่ของเธอส่ายทุกครั้งที่เธอขยับ น้ำหนักได้ส่ายเป็นผลของมัน และหัวนมและแตดถูกโจมตี
ไวเบรเตอร์แทงหีเธอที่มันเปียกไปด้วยน้ำเงี่ยน ได้ทำการสั่น บอกว่ามันยอมแพ้จากความทุกข์ทรมานของความแน่น ที่อุดที่ถูกกลืนอย่างสมบูรณ์ข้างใน และลูกบิดของที่อุดได้แอบออกมาจากช่องเปิดของรูอย่างบางๆ
เพราะผิดได้ดึงหลายครั้ง, พลังที่ทำให้รูแน่นดูเหมือนจะเหนื่อยไปแล้ว
ถ้าเธอหมดสติไปแม้แต่แปปเดียว, ที่อุดจะพุ่งออกมาพร้อมน้ำและขี้จำนวนมาก
มากกว่านี้นั้นเป็นไปไม่ได้อย่างที่คาด ผมคิดแล้วคิดอีก แต่มารินะสามารถทนได้มากกว่าขีดจำกัด ในที่สุด, มารินะไปถึงประตูของห้องนั่งเล่น
ถอดหมวกให้เลย ผมชื่นชมเธอจากใจ แต่มันจะจบถ้าผมชมเธอ
ผมต้องไม่สปอยหมาตัวเมียนี้เพราะผมอยากจะเห็นว่าไกลแค่ไหนที่มารินะจะทนได้
มีความคิดแบบนั้น, ผมเปิดประตูของห้องนั่งเล่น และเข้าไปข้างใน ต่อจากผม คือมารินะที่คลานสี่ขา เข้ามาระหว่างที่ตุปัดตุเป๋

ยูกะยืนตรงต่อจากกำแพง
ยูกะมองเราแอบๆ แต่เธอยืนเหมือนว่าเธอไม่รู้
แต่ตรงหน้าความสามารถเข้าใจพื้นที่, ผมสามารถเข้าใจสีหน้าที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยของเธอ
ยูกะนั้นหวั่นไหวอย่างแน่นอน เธอส่งสายตาที่มารินะ และเธอเห็นได้ชัดว่าหวั่นไหว
ยูกะอยากจะถูกชอบโดยผมขณะที่บริการผม แต่มารินะและยูกะเป็นขั้วโลกต่างกัน มารินะไม่บริการผมซักนิด เธอแค่ถูกเล่นโดยผม
บริการที่ใกล้ชิดทำให้ผู้ชายพอใจ สำหรับยูกะที่คิดแบบนั้น, ตัวตนของมารินะนั้นลึกลับอย่างมากมาย
เพราะทั้งหมดเธอได้ถูกเล่นต่อไป และหอบอย่างเลอะเทอะจากความรู้สึกดีที่ถูกมอบ
มันโอเคตอนแรก แต่คนไร้ความสามารถแบบนั้นจะถูกเบื่อทันที แต่กระนั้นผมยังชอบมารินะ นั่นคือความจริงที่ไม่ต้องสงสัย
งั้นเธอควรจะทำยังไงที่จะถูกชอบโดยผม? ยูกะคิดแบบนั้นอย่างแน่นอนแต่เธอทำความผิดพลาดที่ใหญ่
มารินะคือมารินะ ยูกะคือยูกะ
เทคนิคของเธอแย่แต่เธอหอบอย่างเลอะเทอะทันที ผู้หญิงแบบนั้นสนุกที่จะโจมตี แต่คุณจะเบื่อทันที
แต่ผมไม่เบื่อกับมารินะ นั่นเพราะมารินะคือมารินะ เธอไม่ได้ลอกเลียนแบบใคร, มารินะแค่เปิดเผยตัวของเธอ นั่นคือทั้งหมด นั่นทำไมมารินะกุมหัวใจผม
ถ้าเธอสังเกตนั่นไม่ได้, ยูกะ, เธอจะไม่สามารถชนะมารินะ
แต่ยูกะมีศักยภาพทีจะก้าวข้ามมารินะ
“ชั้นคือตัวชั้นเอง” ถ้าเธอสังเกตนั่น, เธอจะไม่เลียนแบบมารินะ และยูกะจะสามารถดึงเสน่ห์ของเธอเองออกมาได้แน่นอน
ยูกะ, เธอจะทรยศความคาดหวังของผมยังไง? ในความหมายที่ไม่ดี หรือความหมายที่ดี

「ขอโทษที่ช้า หมาตัวเมียนี่ไร้ความสามารถมาก ลูกผสมตัวนี้ปัญหาเยอะเกินไป」

เรียกยูกะที่ยืนตรงอยู่ต่อจากกำแพง, ผมมองมารินะที่สี่ขาต่อจากผม

「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าาーーวั่นวั่น วั่นวั่น*」
*TLN โฮ่งโฮ่ง

เมื่อผมเรียกมารินะลูกผสม, เธอเห่าซ้ำๆ หายใจเหมือนสุนัข
เหี้ยเอ๊ย, สาวคนนี้เติมเชื้อไฟให้ทุกนิ้วของหัวใจซาดิสม์ของผม ผมตีก้นเธอด้วยสัญชาติญาน

「...อุ, อุนน」

ยูกะทำหน้าที่ดีอย่างสิ้นหวัง แค่เมื่อผมมองเธอด้วยรอยยิ้ม, เธอส่ายหัวของเธอ แต่ตาของเธอได้สั่นบางๆ เมื่อเธอส่งสายตาไปที่มารินะ
ทำไมเขาถึงชอบมารินะขนาดนี้? ความคิดเธอวนเวียนอยู่กับการสืบหาเหตุผลอย่างสิ้นหวัง
ถ้าเธอลอกเลียนแบบมารินะー
ผมมั่นใจว่ายูกะจะไปถึงคำตอบหลายครั้ง เพราะทั้งหมดเธอพยายามจะเลียนแบบพฤติกรรมของมารินะ แต่เธอตัดสินใจไม่ได้
สำหรับยูกะที่ทนและทนต่อไป, มันดูเหมือนเลียนแบบการกระทำที่อิสระและความหยาบของมารินะ ไม่สร้างอะไรนอกจากความกลัว
ถ้าผมได้เกลียดเธอล่ะー
ความกลัวได้ใส่เบรคไปที่หัวใจยูกะ
นั่นทำไมเธอพยายามจะลอกเลียนแบบพฤติกรรม เธอถูกต้องจนมุม เพราะเธอพยายามจะได้บางสิ่งที่เธอไม่มีมา
มารินะมีบางสิ่งที่ยูกะไม่มี แต่ยูกะไม่ได้สังเกตมัน มันมีหลายอย่างที่ยูกะมีที่มารินะไม่มี
ประสบการณ์ ยูกะทำให้มารินะพ่ายแพ้ในจุดนั้น
ผมพยายามจะชี้ไปที่ความจริงว่าเธอพยายายฆ่ามารินะ, ผมคิดว่ายูกะจะแตกสลายแต่เธอได้ ฟื้นคืนชีพอย่างสำเร็จโดยงดงาม
แต่เพราะเปลือกได้แตกสลาย, ยูกะถูกโยนลงไปในทะเล
ยูกะปัจจุบันจะทำแค่เพียงกระทำสิ่งที่ผู้ชายร้องขออย่างจริงจัง, แค่พยายามจะทำเป็นความสะดวกที่อยู่ในอุดมคติของผู้ชาย, นั่นคือวิธีที่เธอป้องกันตัวเอง ยูกะนั่นคือทุกอย่าง นั่นทำไมยูกะสามารถนำเทคนิคระดับโลกมาในตัวเธอ และเธอพยายามจะใช้มันเป็นอาวุธเพื่อกุมหัวใจผม
ผู้หญิงที่สะดวกสำหรับผม, รูเนื้อที่สามารถใช้ได้, แค่อยู่ข้างผม
แต่เธอตัดสินใจจะขโมยผมไปจากมารินะ เธอตัดสินใจแต่กระนั้น, ยูกะไม่รู้วิธีที่จะเอาผมไป
นั่นชัดเจน ยูกะเป็นมนุษย์ที่มี่แต่การโดนขโมย
ยูกะสังเกตมันมั้ย?
เธอได้โดนขโมยและนั่นคือเสน่ห์ของยูกะ
นั่นเป็นวิธีเดียวสำหรับยูกะที่จะก้าวข้ามมารินะ ไม่ใช่เพิ่มของเสียของเธอ แต่ดึงข้อดีออกมาจนถึงขีดจำกัด
ข้อดีของยูกะ เธอมีประสบการณ์ที่อุดมสมบูรณ์ พลังการเฝ้าดูและข้อมูลเชิงลึกที่เหนือกว่า เข้าใจข้อมูลที่ได้รับและสุดยอดแห่งความพยายาม
ถ้ามารินะเป็นไฟที่เผาไหม้ในแรงพลักดัน ยูกะเป็นความพยายามจากใจและความมั่นคงที่เหมือนดิน
อย่างไรก็ตาม, ข้างบนดินนั้น ไฟที่ลุกไหม้สีแดงได้เต้นอยู่
ดินไม่สามารถติดไฟ มันแค่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นในความเงียบ แต่กระนั้นมันพยายามจะรับไฟด้วยกำลังแต่มันเป็นไปไม่ได้ มันเต้นเมื่อมันอยากเต้น อย่างไรก็ตาม, ไม่ว่าไฟจะเต้นมากแค่ไหน, พื้นดินที่กว้างไม่สามารถถูกเผาโดยสิ้นเชิงได้
ดินนั้นเพิ่มขึ้นในชัยชนะที่ตรงไปตรงมา และมันจะกลืนไฟในบางเวลา นั่นคือถนนที่มารินะควรจะมีเป้าหมาย

「ยูกะ-จังจะดูมารินะโตหลังจากนี้ ชั้นมีบางอย่างที่จะบอกยูกะ-จังก่อน」

ยูกะผู้ที่ส่งสายตาให้มารินะสั่นเมื่อเธอได้ยินเสียงผม
ยูกะยิ้มอย่างบังคับขณะที่เธอมองผม ความลังเลได้ปรากฏและหายไปในตาสีดำของยูกะ

「ยูกะ-จังได้ถูกกระทำชำเราโดยชายหลายคน หี, รูตูด, หน้าอกและหัวนมและแม้แต่แตด เธอมีมลทินตั้งแต่หัวยันนิ้วโป้งเท้า นั่นคือเธอ, ภาพลักษณ์ผู้หญิงของเธอเป็นแค่ถังอสุจิ」

ยูกะแข็งจากคำพูดผม ผมพูดสิ่งที่เห็นได้ชัดที่สุดอย่างชัดเจน มันปรกติที่จะช็อก

「ชั้นรู้ทุกอย่าง ชั้นไม่ได้เห็นทุกอย่างจริงๆแล้ว แต่ชั้นรู้ และแม้อย่างนั้นเธอยังอยู่ที่นี่ตอนนี้ ชั้นรู้ว่าหัวเธออยากจะพูดอะไร」

พูดกับเธอ, ตาของยูกะเบิกกว่า
ผมจะไม่เรียกผู้หญิงถ้าผมไม่ชอบผู้หญิงที่มีมลทิน ผมจะไม่ชวนมาที่บ้านผม
ยูกะนั้นมีมลทิน และเธอสามารถทนสถานการณ์ที่เหมือนนรก ดังนั้นเธอได้ซ่อนเสน่ห์ ที่ผู้หญิงปรกติจะไม่มีวันมี, นั่นคือสิ่งที่ผมคาดหวังจากเธอ

「ทั้งหมดนี่, ชั้นเสียนายไปไม่ได้」

ยูกะปิดตาของเธอและพึมพำในเสียงเบาที่เยือกเย็น
เธอสังเกต อย่างที่คาดกับยูกะ เธอต่างไปจากมารินะ
ยังไงซะ ผมมอบคำใบ้ไปแล้ว ผมจะมีปัญหาถ้าเธอไม่สังเกต

「ถังอสุจิที่มีทุกอย่างของเธอมีมลทิน ชั้นจำได้เมื่อนายบอกชั้น นั่นใช่แล้ว, ชั้นเป็นตัวตนที่มีมลทินแบบนี้」

คำพูดนั้นไม่มีอะไรนอกจากการทรมาน-ตัวเอง แต่ตาของยูกะแสดงรอยยิ้มบางๆ และมันเริ่มส่องแสงเงียบๆ เหมือนพื้นที่ถูกแช่แข็งถาวร

「ชั้นเสียการมองเห็นตัวเองเพราะพยายามที่จะดึงมารินะ-จังออกมา ชั้นไม่ใช่มารินะ-จัง ชั้นไม่ใช้ลูกที่ไม่รู้จักของคนดัง ชั้นคือตัวชั้นเอง ถังอสุจิที่ทราบดีเกี่ยวกับผู้ชายมากกว่าใครๆ, โทโมเอะ ยูกะ」

สงบและตาที่ส่องแสงอย่างสมบูรณ์ไปกับเสียงที่เยือกแข็ง
ไม่มีความลังเลถูกเห็นที่นี่
นั่นดีเยี่ยม ถัง-อสุจิที่มีมลทิน-จัง

「มารินะ-จัง, แสดงให้ชั้นดูว่าเธอโตไปขนาดไหน ถ้าชั้นได้คิดว่าเธอไม่ดี งั้นจะจะเป็นคู่ของโมตะ-คุงตอนนั้น ชั้นจะเงียบจนถึงตอนนั้น」

กอดอก, ยูกะมองลงไปที่มารินะและพูดในท่าทางที่สง่างาม
เธอแสดงเหมือนเพื่อนสนิทตรงหน้าผมพูดแบบนั้น, ยูกะยั่วยุมารินะ
เหงื่อจำนวนมากพ่นออกมาจากตัวเธอทั้งตัว, ทนความเจ็บอย่างจริงจังขณะที่หน้าของเธอบิดเบี้ยว, มารินะสั่นแต่การสั่นของเธอหยุดเมื่อเธอได้ยินคำพูดของยูกะ
จากนั้นเธอมองขึ้นมาระหว่างที่สี่ขา

「ข-ขอโทษที่ทำให้เธอผิดหวังนะแต่ซูซูฮาระ-ซังจะให้รางวัลชั้นถ้าชั้นทนนี่ได้ ยูกะ-ซังจะไม่มีเวลาตัดเข้ามาหรอก

มารินะหายใจหยาบ แต่เธอยังมีรอยยิ้มที่ไร้ความกลัวลอยอยู่บนหน้า ขณะที่เธอยั่วยุยูกะ」

「ชั้นรูสึกหงุดหงิดกับคำพูดและการกระทำของเธอ มันแปลก เธอหัวเราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ, ถูกให้คุกเข่าและอ้อนวอนขอการให้อภัย, เลียเท้าไม่ว่าเธอจะถูกขนาดไหน, มันจะทำให้คนอื่นหงุดหงิดถ้าเธอพูดเยินยอโดยไม่มีทักษะ เธอนั้นน่าทึ่ง, มารินะ-จัง」

ยูกะพูดอย่าไม่ใส่ใจและหน้าของมารินะเกร็ง

「แต่ชั้นไม่ได้เจตนาจะน่าหงุดหงิดนะ…」

จากนั้นมารินะด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยวตอบกลับไป

「ชั้นรู้ ไม่, ในที่สุดชั้นก็เข้าใจ ทำไมโมตะ-คุงถึงชอบเธอ」
「เอ๋?」
「เธอเป็นเธอและชั้นเป็นชั้น」
「ธ-เธอหมายความว่ายังไง…」
「ใครจะรู้? ทำไมเธอไม่คิดเอาเองล่ะ? ชั้นไม่ใช่ไอโง่ที่ช่วยศัตรูที่อยู่ในความลำบากนะ」
「น-นั่น」

ถูกโยนออกไปโดยยูกะ, มารินะมองขึ้นไปหาเธอเหมือนจะเกาะ
มองลงไปที่มารินะ, ยูกะหัวเราะ
รอยยิ้มนั้นของยูกะต่างออกไปจากที่เธอแสดงก่อนหน้า
การเกิดใหม่เป็นเรื่องดี, แม้ว่ายูกะเสียทางของเธอไป, เธอได้ขจัดความลังเลของเธอจนหมดสิ้น
สิ่งที่น่ากลัวสำหรับยูกะคือพลังการเฝ้าดูที่เหนือกว่าของเธอ, ข้อมูลเชิงลึกของข้อมูลที่จะถูกขโมย และพลังในการวิเคราะห์ข้อมูลอย่างเดิมและทำให้มันประเสริฐ
นั่นคือพลังการเลียนแบบของเธอ
สิ่งที่เลียนแบบไม่สามารถก้าวข้ามของเดิม แต่เธอสามารถปรับสิ่งที่เธอขโมยและโดยการทำของเดิมให้มันดี, มันเป็นไปได้ที่จะข้ามขั้นของเดิม
มารินะ, เธอจะไม่เข้าใจอะไรซักอย่างอย่างแน่นอน แต่ผมคิดว่าเธอควรคิดว่ายูกะ จะขโมยทุกอย่างไปจากเธอ
เพราะทั้งหมดนี่ คู่ต่อสู้คือสัตว์ประหลาด และเธอเป็นคนที่สร้างรูปทรงของสัตว์ประหลาดนั้น

「ช-ชั้นจะไม่แพ้」

มารินะที่ลนแข็งสีหน้าของเธอ และยั่วยุยูกะ
ยูกะที่มองลงไปข้างล่างที่มารินะ หัวเราะทางจมูกเธอ

「อึนน, มันโอเคที่มารินะจะชนะ」
「เอ๋!?」

ยูกะตอบด้วยรอยยิ้มและมารินะส่งเสียงประหลาดใจ
อย่างที่คาด ยูกะเข้าใจที่ผมพยายามจะพูดอย่างแน่นหนา

「มันไม่มีอะไรน่าสนใจแม้ว่าชั้นจะแพ้ต่อไปในเวลานานขนาดนี้ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? โมตะ-คุง」

ยูกะมองมาที่ผมและถาม สายตาที่จีบของเธอนั้นมีเสน่ห์อย่างผิดปรกติ
นั่นใช่แล้ว, ชนะไม่เหมาะกับยูกะ เธอเป็นขี้แพ้ที่เจ็บพวดสำหรับผมที่ถูกดึงดูดจนทนไม่ได้

「ชั้นจะมอบการชนะให้เธอมากเท่าที่เธอต้องการ ชั้นโอเคที่จะแพ้ ถ้านั่นทำให้โมตะ-คุงพอใจ, งั้นชั้นจะเป็นขี้แพ้ที่เจ็บปวด」

มารินะดูสับสนจากคำพูดยูกะ
มารินะน่าจะไม่เข้าใจที่ยูกะพูดเลยซักนิด
เธอเสียผมถ้าเธอแพ้ มารินะคิดอย่างนั้น แต่ยูกะต้องสังเกต
เธอเป็นคนเดียวที่ตัดสินว่าการแพ้คือด้านลบ ผมไม่สนใจว่าเธอจะแพ้หรือชนะ ผมเป็นคนที่เลือก ยูกะต้องสังเกตมัน
สถานการณ์มันเกือบจะย้อนกลับ ยูกะเกือบเสียการมองเห็นตัวเองไปเพราะเธอไม่เข้าใจมารินะ แต่เธอสามารถเข้าใจว่าเธอไม่สามารถเข้าใจ, เธอสามารถกลับมาเป็นตัวของเธอเอง
เธอไม่ควรบังคับตัวเธอให้ทำบางสิ่งที่เธอทำไม่ได้ และทำสิ่งที่เธอทำได้
ที่สำคัญไม่ใช่แพ้หรือชนะ แต่มันเป็นถนนของการค้นพบตัวเอง
มารินะทำสำเร็จอย่างธรรมชาติ แต่ยูกะสามารถทำมันหลังจากเข้าใจมันได้ดี
นั่นคือความต่างที่เห็นได้ชัด มากกว่านั้น, เมื่อเธอเข้าใจมัน, การเติบโตจะน่าทึ่ง

「ขอบคุณมาก!」

อย่างไรก็ตาม, มารินะได้แสดงความขอบคุณยูกะ
ยูกะดูมารินะด้วยตาที่ตกใจ

「ชั้นชนะยูกะ-ซัง! ชั้นน่าทึ่งไปเลย!」

แม้ว่าเธอเหงื่อออกจากทั้งตัวเธอ, มารินะยกจิตวิญญานของเธอขึ้นมาอย่างเห็นแก่ตัว
เฮ้ มารินะ, นั่นไม่ใช่ที่ยูกะอยากจะพูด

「คุห์」

เห็นมารินะได้ถูกยก, ยูกะส่งเสียงที่เดือดดาล
สิ่งที่สำคัญไม่ใช่ชนะหรือแพ้แต่เป็นผลสุดท้ายของการขโมยหัวใจผม ยูกะอย่างจะพูดอย่างนั้นแต่มันสิ้นหวังเมื่ออีกคนนั้นพอใจอย่างเชื่อฟัง
ผมคิดว่าสถานการณ์จะลาดไปทางยูกะ แต่มารินะพลิกมันกลับทันที
อย่างที่คาดมารินะนั้นสนุก เธอเป็นระเบิดที่ทรยศความคาดหวังของผมในความหมายที่ดี
พลังการระเบิดของมารินะพลิกสิ่งที่กองอยู่อย่างต่อเนื่อง อีกทางหนึ่ง, ยูกะทำอะไรไม่ได้นอกจากกองมันอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะระเบิดใหญ่แค่ไหน, เธอมีรากฐานที่เป็นหินก้อนใหญ่ที่จะไม่มีวันหวันไหว
แต่ถ้ามารินะสร้างระเบิดนิวเคลียร์, ไม่ว่ารากฐานจะแน่นหนาขนาดไหนที่มันนอนอยู่ ทั้งหมดจะไร้ประโยชน์
ถ้ามันปรกติหัวใจเธอจะแตกสลาย
แต่ยูกะอยู่ในความรู้สึกแล้วー
ผมมีความคาดหวังจากยูกะเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ผมคิด

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน